Ύμνος για την ημέρα της Γυναίκας (σύμβολο πια, η Υπατία)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Λόγω της σημερινής εορτής της γυναίκας, αισθάνομαι την ανάγκη να τιμήσω το δεύτερο σφάλμα του Θεού, όπως το χαρακτήρισε ο Νίτσε, τη γυναίκα. Και για να μην παρεξηγηθώ, το πρώτο σφάλμα του Υψίστου είναι ο άνθρωπος, το δε τρίτο, ότι έστειλε το γιο του να μας σώσει και δεν ήλθε ο ίδιος. Γυνή σημαίνει γη ανοίγουσα, δηλαδή απο εκεί που όλοι μας προερχόμαστε και όλοι μας θα καταλήξουμε στο τέλος.

            Βιολογικά, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι εμείς οι άντρες είμαστε θηλυκά υβρίδια, το αρσενικό μωρό μέχρι την  5η εβδομάδα της κύησης είναι θηλυκό. Κατόπιν έρχονται τα δυο κύματα των ορμονών (κύρια τεστοστερόνης) που θα το μεταποιήσουν σε αρσενικό, με κατέβασμα των ωοθηκών, μεγάλωμα της κλειτορίδας, σύγκλιση του κόλπου στη λεγόμενη ραφή του όσχεου, κ.λπ., ενώ το δεύτερο κύμα των ορμονών θα μετατρέψουν τον θηλυκό εγκέφαλο σε αρσενικό. Εγκεφαλο-λειτουργικά, ο θηλυκός εγκέφαλος είναι μικρότερος αλλά με περισσότερες συνάψεις των ημισφαιρίων, δουλεύει δηλαδή πιο «σφαιρικά -  ολοκληρωτικά» ενώ ο μεγαλύτερος εγκέφαλος του ανδρός δουλεύει κατά ημισφαίρια, δηλαδή πηγαίνει με τις «μπάντες». ...
            Γενετικά, στη φύση το πιο ενδιαφέρον γεγονός φυλετικού  καθορισμού είναι οι απλο-διπλο-ειδία. Τα έντομα, για παράδειγμα γεννώνται θηλυκά, με ένα απλό γονιδίωμα, αντίγραφο της μητέρας. Όταν παρουσιαστεί η ανάγκη τα προς εκκόλαψη αυγά μεταποιούνται μέσω ειδικής διεργασίας απόθεσης γονιδιώματος σε αρσενικά και προκύπτουν έντομα ενισχυμένα αλλά στείρα, όπως για παράδειγμα μυρμήγκια με φτερά για πολεμιστές – κουβαλητές ή μέλισσες κηφήνες - επιβήτορες με προορισμό το πιο ισχυρό να γονιμοποιήσει τη φθίνουσα σε ενέργεια βασίλισσα μητέρα. Και επειδή η φύση απεύχεται τις σπατάλες, μετά την εκπλήρωση των αναγκών της θηλυκοκρατούμενης κοινωνίας, τα αρσενικά καταστρέφονται με μια ιεροτελεστία τύπου Αγίου Βαρθολομαίου ή καταλήγουν σε θηλυκά στομάχια για να μην πάνε τα τούβλα της ζωής, τα αμινοξέα εννοώ, χαμένα. Το ίδιο συμβαίνει περίπου και στα ψάρια, ιδίως στα μικρά, μεταποιώντας σε Οβιδιακές μεταμορφώσεις τη θηλυκή φύση τους. Οι μαρίδες, τα μπαρμπούνια, οι γόπες, για παράδειγμα, γεννιούνται θηλυκά, μεταλλάσσονται σε αρσενικά και αφού γονιμοποιήσουν τα αυγά των πιο φρέσκων θηλυκών γυρνάνε συνήθως πίσω στη θηλυκή τους βάση. Φυσικό είναι ότι αυτές οι μεταλλαγές δεν έχουν τη δυνατότητα να εκτελούνται πέραν ενός πλαισίου.

            Φυσικοκεντρικά, η φύση όλη στη δομή της είναι θηλυκή, τα δε αρσενικά προκύπτουν αναλώσιμα εκτός αν τους έχουν ανάγκη τα θηλυκά οπότε παίρνουν την απαραίτητη πίστωση χρόνου. Σε γυναίκες αράχνες το μικρότερο αρσενικό μετά τη γενετήσια πράξη θα φαγωθεί εκτός αν την κοπανήσει έγκαιρα. Το κάνοντας χρέη αρσενικού αλογάκι της παναγίας, μετά τη γενετήσια επαφή χάνει συνήθως το κεφάλι του. Στο ανθρώπινο είδος, άνδρας θεωρείται αυτός που θα είναι γητευτής, μαέστρος για να διαχειριστεί το τέμπο του θανάτου. Του δικού του θανάτου, εννοείται. και αυτό ακόμα εξαρτάται σε τι θυλικό ον της φύσης έχει δίπλα του, κοινώς αν έχει πέσει σε γυναίκα αράχνη ή σε λέαινα που η δεύτερη θα τον έχει πάντα πρώτο στο φαί και θα του δίνει περισσότερα από όσα αυτός προσφέρει.

            Ένας τρόπος για να καταστέλλεται ο θεός του θήλεος μαιναδισμού είναι οι σπονδές, όπως αυτή που έχουμε στη λεγόμενη «γιορτή της γυναίκας», μια φορά το χρόνο. Και στη γιορτή αυτή δεν πάνε στη θεά της γονιμότητας, της Δήμητρας και της Περσεφόνης, τώρα πλέον στάρι, της πάνε κοσμήματα, λουλούδια ή έστω αντικαταθλιπτικά σοκολατάκια. Διαλέξτε κάτι ανάλογο της τσέπης σας, αλλά προς θεού, μη της πάτε κατσαρόλα. Είναι υποτιμητικό.

            Η καταπίεση της γυναίκας ξεκίνησε με την ανδροκρατούμενη θρησκεία η οποία την έθεσε (ή η ίδια η γυναίκα τέθηκε ενσυνειδήτως), στο  περιθώριο. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι κατά την καταγραφή της Βίβλου που έγινε κατά κατά το 520 π.Χ. στα υπόγεια του νέο-ανεγειρόμενου Β΄ ναού του Σολομώντα, απορρίφτηκε η Χαγκάνα, η προηγούμενη προφορική διδασκαλία του λαού του Ισραήλ. Κατά τη Χαγκάνα, ο Θεός κατασκεύασε δυο ανθρώπινα όντα, όπως όλα στη φύση, ένα ζευγάρι, την Λίλιθ και τον Αδάμ, και τους δυο από λάσπη. Η Λίλιθ όμως αποδείχτηκε τσαούσα και ο Θεός ή ο Αδάμ την έδιωξε. Οπότε, για να μη μείνει μπακούρης ο Αδάμ, ο Θεός κατασκεύασε μια δεύτερη, όχι απο πηλό αυτή τη φορά, αλλά απο τα πλευρά του Αδάμ, «για να είναι πάντα στο πλευρό του», που σημαίνει το όνομα Εύα, το πρώτο «α» το Ευ. Τώρα σχετικά με τη Λίλιθ, οι παραδόσεις αναφέρουν ότι κατέληξε κάπου στην Κασπία ως λάμια, που κατεβαίνει ενίοτε για να βλάψει τα παιδιά του Αδάμ και της υποκύπτουσας στην ανδρική πρωτοκαθεδρία, Εύας. Η παλαιά Διαθήκη μπορεί να ιδωθεί και ως το πρώτο πατριαρχικό κείμενο ανδροκρατίας.

            Απομυθοποιώντας τη γυναίκα, δεν μπορούμε να μην αποτίσουμε φόρο τιμής στο μέγιστο θεό της, τον ταρταρώδη Έρω. Να ξεχωρίσουμε όμως τους έρωτες, τον μικρό - μπουμπουκάκι το τροφαντό ως παιδί της Αφροδίτης, και τον μεγάλο, τον πρώτο και θανατικό, τον οποίο ο Ησίοδος αναφέρει ως «ταρταρώδη», που σου δίνει μια μπουκιά φωτεινής ζωής και σε στέλνει στον άλλο κόσμο. Ο Ύμνος προς τον Έρωτα είναι ύμνος στη χθόνια (χθων = γη) Γυναίκα, διότι δεν υπάρχει καλύτερη κατάληξη του άντρα απο το να πεθάνει στην αγκαλιά μιας γυναίκας, μαχόμενος για ΤΗ γυναίκα. 

            Σχετικά με την αρσενική πολυγαμία, το ότι ο άντρας είναι πολυγαμικός πρόκειται για ένα μύθο. Οι γυναίκες και οι άνδρες είναι περίπου στον αριθμό ίσοι, όπου γι αυτό φροντίζει η φύση. Μετά από πολέμους και θανάτους των ανδρών παρατηρείται έξαρση των γεννήσεων αρσενικών παιδιών. Αν οι άνδρες ήταν πολυγαμικοί και οι γυναίκες όχι, θα έπρεπε να είναι πολύ λιγότεροι. Στο ερωτικό κεράτωμα των τράγων η κατσίκα επιλέγει.

        Και πάμε τώρα στο λάθος της γυναίκας που έσπασε τα δεσμά της φαλλοκρατικής της καταπίεσης η οποία ξεκίνησε όταν ο πρώτος ιερεύς στέφτηκε ως αρχηγός του κοπαδιού βάζοντας μια γυναικεία μήτρα στο κεφάλι. Μήτρα ανοιχτή επάνω ως καπέλο δεν μπήκε αναίτια στους καρδινάλιους, ενώ αυτό της νοσοκόμας ως μια μήτρα κλειστή γερμένη επάνω για να μοιάζει με γεροντίστικη παρθενική ταγμένη για να υπηρετεί ως αδελφή ελέους κατά βάση άντρες, είναι δυο σύμβολα θηλυκοκρατίας. Και έτσι, το αρσενικό ον είτε ως πατριάρχης είτε ως αυτοκράτορας, εμφανίζεται δίφυλλος, κρατώντας απο τη μια το φαλλικό σύμβολο, την εξουσιαστική ράβδο και από την άλλη φορώντας μια μήτρα φουσκωμένη στο κεφάλι, μιας σκέψης που και αυτή ακόμα είναι θηλυκή, αφού γεννά, πέραν του ότι τη δουλειά αυτή την κάνει και εκ του πλαγίως.

            Τις αλυσίδες της καταπίεσης οι γυναίκες τις σπάσανε με ένα ον δίφυλλο, τη Σιμόν ντε Μποβουάρ, η οποία έβαλε ως σύμβολο τη Σαπφώ, παραποιώντας την έννοια «Λεσβία». Η φουκαριάρα όμως η Σιμόν ότι και αν έκανε δεν μπορούσε να τα βάλει με το κτήνος του ανδρισμού, τον Σάρτρ. Παρότι τον αντιμετώπισε «παλικαρίσια», κατάντησε το δαρμένο σκυλί του, υψώνοντας φωνή απελπισίας: «Σπάστε γυναίκες τα δεσμά σας απο τα αρσενικά σοβινιστικά γουρούνια». Το σύγχρονο φεμινιστικό κίνημα άρχισε με μια παν-ηδονίστρια μαινάδα ενάντια στο ιερό κτήνος του αρσενικού θεού Διονύσου.

            Οι εποχές όμως αυτές περάσανε, τα πρότυπα είναι για να αλλάζουνε. Πρότυπο της γυναικός δεν πρέπει να θεωρείται πλέον η γλυκιά Σαπφώ ούτε η επαναστάτρια Σιμόν, αλλά η Υπατία. Η Υπατία η Αλεξανδρινή, είναι μια μέγιστη ακτίνα φωτός που προήγαγε τη θηλυκή αξία μέσω των τεχνών, των γραμμάτων, της μαθηματικής σκέψης, της γήινης φιλοσοφίας και ιδίως της συνέπειας, καταξεσκισμένη απο ένα ιερατείο μέσα στο άντρο του ανδρικού σωβινισμού, την εκκλησία.

            Κυρίες μου, αν θέλετε να έχετε ένα σωστό πρότυπο αξίας, προάγετε την Υπατία. Είναι πλέον ο καιρός. Εμείς οι άνδρες, θα σας προσκυνήσουμε και θα σας εκτιμήσουμε ως τη χαμένη φιλοσοφικό λίθο στην έρευνα του γκράαλ, του Άγιου δισκοπότηρου που είναι η μήτρα της γνώσης και γυναίκα. Και ως φιλόσοφοι ήδη σας απευθύναμε τα μέγιστα επί εποχής του Παρμενίδη, του μόνου στοχαστή που ανέβασε στα ύψη τη γυναίκα χωρίς να την αποκαθηλώσει, κάνοντας στο έργο «Περί Φύσεως» να είναι τα πάντα θηλυκά, εκτός απο εκείνον που παρουσιάζεται ως μαθητής και παρατηρητής μιας γυναικείας φύσης και αλήθειας. Και ως πολεμιστές, πάλι σας τιμούμε από την εποχή της Σπάρτης. Οι ενδοξότερες στιγμές της Ελληνικής ιστορίας έχουν γραφτεί σε θηλυκοκρατούμενες κοινωνίες ικανές για να γεννήσουν Άνδρες.

             Εμείς οι άντρες είμαστε δίπλα σας σαν της γης οι κολασμένοι. Και οι αδικημένοι. Δείτε ως τεράστια αδικία και μεγάλη προσφορά του ανδρός η γυναίκα να γεννά και ο άντρας να ψάχνει κάτι που να έχει απο εκείνον το παιδί «του». Θεσπίστε τη γιορτή της εκτίμησης του άντρα, είστε το ισχυρό αλλά υποκρυπτόμενο φύλο, και μέσω αυτού, της υποκρισίας και της μαλαγανιάς, ο κάθε δικαστής στο διαζύγιο σκουπίζει τα θηλυκά σας δάκρυα στο καρνέ των επιταγών μας.

            Παρά αυτά, για ότι κακό σας κάναμε, τη μέρα αυτή την ιερή, σας ζητούμε ταπεινά συγνώμη.

            Ακούσατε ρεμάλια; Ζητείστε συγνώμη στη γυναίκα σας με ένα σας φιλί. Και αν αυτή αναρωτηθεί μετά από αυτό «τι κάνατε», μη ξεχνάτε πως γνωρίζει πολύ καλύτερα από εσάς «τι δεν κάνατε ακόμη».

  

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"