Ο Θεός Φόβος και ο αντιδημοκρατικός νόμος νίκησαν το κοινωνικοπολιτικό θαύμα και τον Πολίτη...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου (press-gr)

Η ευκαιρία για μετάβαση σε μια νέα, δημοκρατική αυτή την φορά, μεταπολίτευση μοιάζει να χάνεται, αν λάβει κανείς υπόψιν την πρώτη εικόνα από τα αποτελέσματα στις κρισιμότερες γενικές εκλογές που διεξήχθησαν στην Ελλάδα μετά το 1974. Ο Θεός Φόβος νίκησε την πιθανότητα κοινωνικοπολιτικού θαύματος και τον πολίτη που στάθηκε στα πόδια του, υπερασπιζόμενος μια αξιοπρεπή ζωή σε μια αυτοκυβέρνητη πολιτεία, δίχως τρόικα και επιτρόπους. Μοιάζει να χάνεται με μια σχετικά μικρή διαφορά ψήφων (με τα μέχρι τώρα εκλογικά αποτελέσματα), όχι μόνον η ευκαιρία σταδιακής μετάβασης σε...
ένα νέο καθεστώς εναλλακτικής ηγεμονίας, όπου το κοινωνικό σώμα θα αποκτούσε σχετική έστω συνεκτικότητα διεκδικώντας την ιδιότητα του εντολέα, την οποία ιδιοποιούνται το πολιτικοοικονομικό σύστημα της διαπλοκής και διάφοροι φορείς διαμεσολάβησης (τραπεζικοί, συντεχνιακοί, εκκλησιαστικοί, κομματαρχικοί, μιντιακοί κλπ), αλλά και η πιθανότητα ορισμού του Έννομου Συμφέροντος για τον έλεγχο της πολιτικής διαδικασίας από τον λαό. Και αυτό με κρίσιμη πολιτικά μάζα τον πλέον αλλόκοτο και χυδαίο εκφοβισμό σε συνδυασμό με ένα καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα, που με τα σημερινά δεδομένα κομματικής-εκλογικής ισχύος εξευτελίζει απολύτως το δημοκρατικό πολίτευμα. 

Το αποτέλεσμα θίγει την δρομολογημένη από την κοινωνία επανασύσταση της βασικής ιδιότητας του Πολίτη, την διεκδίκηση της πολιτειότητάς του. Την αλλαγή δηλαδή της σχέσης κοινωνίας-πολιτικής υπέρ της ενδυνάμωσης της βούλησης του Έλληνα για απεγκλωβισμό από το δίκτυο (διαπλοκή) υπαγωγής του σε πολίτη δεύτερης κατηγορίας εντός της μεταμοντέρνας, υπερεθνικής, πολιτικής οντότητας της ΕΕ. Με το αποτέλεσμα αυτό θίγεται επίσης η ανατροπή της αρχής ταύτισης του πολιτικού συστήματος με το κράτος, η οποία αποτελεί το κεντρικό ιδεολόγημα του ελληνικού πελατειακού κεφαλαιοκρατικού μας συστήματος, στον βαθμό που δεν θα είναι μια πλουραλιστική αριστερά στο τιμόνι της κυβέρνησης, η οποία θα διαχώριζε την δημόσια από την ιδιωτική σφαίρα και θα ανεξαρτητοποιούσε τις τρεις θεσμοθετημένες εξουσίες του κράτους. Αντί να πετάξουμε στο καλάθι των αχρήστων τον παλαιοκομματισμό και την απολιτική αφήγηση. Αντί να αγνοήσουμε την «πληροφορία» που πηγάζει από την λάσπη και την κατατρομοκράτηση του λαού, επιτρέψαμε να εξισωθεί η λάσπη και η υπερβατική άγνοια με την συστηματική γνώση. Σε μια τέτοια περίπτωση χάνει πάντα η δεύτερη, η γνήσια διανόηση, η δημοκρατία, η φύση και ο άνθρωπος. 

Και όμως, φαίνεται να χάνει ο πολίτης που πίστεψε σε μια νέα μεταπολίτευση. Ο λαϊκισμός και το πλέον χυδαίο, ανυπόστατο εκλογικό δίλημμα μετά το 1974, «ευρώ ή δραχμή» ή το χειρότερο «Ελλάδα της Ευρώπης ή Ελλάδα της δραχμής», έκριναν αυτή την, όπως φαίνεται, σχετικά μικρή διαφορά σε ψήφους, συκοφαντώντας παράλληλα ό, τι πιο υγιές κοινωνικά δημιουργήθηκε ή έτεινε να δημιουργηθεί τα τελευταία 35 περίπου χρόνια. Επικράτησε τελικά η απόλυτη ανηθικότητα που ως business plan είχε το «Δεν Ντρεπόμαστε»! Το δίκτυο της διαπλοκής δεν ντράπηκε να ανοίξει τους κρουνούς της λάσπης για να πνίξει ό, τι ρεαλιστικά αμφισβητούσε το καθεστώς που χρεοκόπησε την χώρα, συμβάλλοντας προηγουμένως καθοριστικά στην πολιτισμική αλλοτρίωση των Ελλήνων, στην ταύτιση κοινωνίας και αγοράς και ενισχύοντας την αγοραία αντίληψη των κοινών. Το εκλογικό σώμα στην Ελλάδα βομβαρδίστηκε με όλα τα διαθέσιμα όπλα της προπαγάνδας, ώστε να καμφθεί το ηθικό του και η βούλησή του να υπερασπιστεί το εύλογο συμφέρον του μέσα στην κρίση, μεταβιβάζοντας το δικαίωμα διακυβέρνησης σε αυτούς που θα μπορούσαν να επιφέρουν κάθαρση και ενδυνάμωση της εθνικής ταυτότητας εντός του αναρχοποιούμενου διεθνούς συστήματος.

Κάπως έτσι αποτύχαμε ως λαός, ακόμη και στο ελάσσων. Όχι επειδή οπωσδήποτε διεκδικήσαμε το (ιδεολογικά) μείζον, αλλά επειδή το υφιστάμενο κράτος πατρωνίας έχει διαμορφώσει μία ισχυρή δομή αυτοσυντήρησης, η οποία δεν θα μπορούσε ποτέ να κλονιστεί με την στρατηγική που ακολούθησε η αριστερά και γενικότερα ο προοδευτικός κόσμος στην Ελλάδα αυτήν την περίοδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αιφνιδιάστηκε από την λαϊκή υποστήριξη και δεν μπόρεσε να αρθρώσει μία συνεκτική στρατηγική εξουσίας, παρά την αξιοθαύμαστη ικανότητα του Αλέξη Τσίπρα και ελάχιστων άλλων στελεχών του φορέα. Όλα αυτά την στιγμή κατά την οποία ιδιοτελή συμφέροντα, όπως και διαπλεκόμενα συμφέροντα οδήγησαν στην - σε μεγάλο βαθμό - τεχνητή διαίρεση της αριστεράς και σε υπόγειο πόλεμο μεταξύ παλαιών «συντρόφων». Μια «ξεχασμένη» στον κόσμο της και βολεμένη στο σύστημα, εδώ και πολλά χρόνια αριστερά, φάνηκε ανίκανη να εμπνεύσει εκατομμύρια Ελλήνων που ειλικρινά επιζητούσαν μία διαφορετική πρόταση διακυβέρνησης από αυτήν για την αντιμετώπιση της κρίσης, μια και η έννοια της επανάστασης ούτε είχε καλλιεργηθεί, ούτε θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει αξία ισχυρού σημαινομένου στο πλαίσιο της συγκεκριμένης κρίσης που βιώνει ο ελληνικός λαός. Μια ενωμένη, καινοτόμα πολιτικά αριστερά ήταν αυτό που θα εκμηδένιζε τον φόβο, μέσα από την καλλιέργεια της ελπίδας για μια αγωνιστική δημοκρατική πολιτική με κανόνα την ριζοσπαστική, πλουραλιστική διακυβέρνηση, την οποία θα ρύθμιζε η κριτική στάση του κινήματος. 

Η προσέγγιση μιας μεγάλης μερίδας αριστερών που εμφανίζονται ηγήτορες κάθε κινήματος χειραφέτησης στην Ελλάδα, υπήρξε παρωχημένη, ανίκανη να ερμηνεύσει τον σύγχρονο κόσμο και τις νέες δυνάμεις που διαμορφώνουν το πολιτικό φαινόμενο στην Ευρώπη, αλλά και διεθνώς. Συνέχισαν να υποκρίνονται, ταυτίζοντας κόμματα ή ομάδες πολιτικής αποκρυστάλλωσης με το «κίνημα», την επαναστατική ριζοσπαστικοποίηση με τις εκλογικές καμπάνιες, ενώ δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν το κρίσιμο περιεχόμενο που αφορά στην ευρωπαϊκή κρίση: Αντίθετα απ’ ότι θεωρεί ένα μεγάλο τμήμα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, το κεφάλαιο που ασφαλώς αποσυνδέεται απολύτως πλέον από τα εθνικά του χαρακτηριστικά, δεν αποσκοπεί στην μετακίνησή του στην περιφέρεια για να καρπωθεί την φτηνή εργασία, αλλά συγκεντρώνεται στο ευρωπαϊκό κέντρο, όπου πλέον αισθάνεται περισσότερο ασφαλές.

Σ’ εμάς, όταν πλέον η χώρα έχει μεταβληθεί θεσμικά και πολιτικά σε Προτεκτοράτο, θα καταφτάσουν κεφάλαια απολύτως καιροσκοπικού χαρακτήρα, στηριζόμενα σε ένα καθεστώς διομολογήσεων. Μέσω αυτών θα τροφοδοτηθεί η ανάπτυξη από εδώ και πέρα, η οποία θα ταυτιστεί με την υποβάθμιση του παραγωγικού δυναμικού της χώρας και την ακόμη πιο στρεβλή παραγωγική διάρθρωση και την σχέση ιδιωτικού – δημόσιου τομέα, όπως και με την καθολική πτώση των αξιών. Θα τολμούσα μάλιστα να ισχυριστώ ότι η αριστερά στον τόπο μας όχι μόνον εμφανίστηκε αλλοπρόσαλλη και ανίκανη να εμπνεύσει ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, αλλά με τον τρόπο της ενίσχυσε την φοβική, τρομοκρατική αφήγηση του κυρίαρχου καθεστώτος στην Ελλάδα. Τα συνθήματα «μην εμπιστεύεστε τον ΣΥΡΙΖΑ», «ο Τσίπρας σας εξαπατά», προδήλως μετέφεραν την «μπάλα» στο γήπεδο εκείνων που πολιτεύονται με μοναδικό όπλο την αφήγηση που ως συνδετικό κρίκο έχει την απειλή, ώστε να διαμορφωθεί μία φοβική μυθοπλασία. Κεντρικός άξονας αυτής υπήρξε ασφαλώς το Ευρώ.

Κάπως έτσι σε αυτές τις εκλογές κυριάρχησε ο φόβος σαν Εκλογικό Δευτερονόμιο:

Και τώρα, Ω Ισραήλ, Ω Έλληνες, τι ζητάει από εσάς ο Κύριος ο Θεός σας, η Διαπλοκή και οι μέντορές της από το εξωτερικό, παρά να φοβάστε τον Κύριο τον Θεό σας, να φοβάστε τον Θεό Ευρώ, να τον ακολουθήσετε σε ότι σας ζητάει, να τον αγαπάτε, να τον υπηρετείτε τον Κύριο τον Θεό σας Ευρώ με όλη σας την καρδιά και με όλη σας την ψυχή – δίδαξε η διαπλοκή. Στο Ευρώ ανήκει η χώρα. Τι κι αν το(ν) χάσετε ως νόμισμα εσωτερικών συναλλαγών, σημασία έχει να ζείτε στο Βασίλειό του, υπό την Κυριαρχία του, να είστε το ποίμνιό του – ακούστηκε να λέει η φωνή του κατατρομαγμένου υποσυνείδητου. 

Εάν φοβάστε τον Κύριο, τον Θεό σας Ευρώ και τον υπηρετείτε και τον υπακούτε και δεν επαναστατείτε εναντίων των διαταγών/εντολών του, και εάν και οι δυο σας, εσείς και η διαπλοκή πού σας διοικεί ακολουθείτε τον μονόδρομο του χρεοστασίου σας …καλώς. Εάν όμως δεν υπακούτε τον Κύριο Ευρώ, και επαναστατήσετε εναντίων των εντολών του, το χέρι του θα στραφεί εναντίων σας, όπως στράφηκε εναντίων των πατέρων σας. Να φοβάσαι, λοιπόν, τον Θεό Ευρώ και να υπακούς τις εντολές των Βρυξελλών, Βερολίνου και Παρισιού, διότι αυτοί ρυθμίζουν το εθνικό χρέος των Ελλήνων. Κάνε το χρέος στην κάλπη δοξάζοντας τον μοναδικό Θεό στα μέρη μας, το Ευρώ – είπε ο άγγελος του Κυρίου του πλούτου των Ελλήνων (εθνικό χρέος).

Αν δεν φοβάσαι Έλληνα πώς θα εμπιστευτείς…αυτούς που σε εκφοβίζουν; Ο άνθρωπος του Θεού δεν εμπιστεύεται ποτέ αυτόν που δεν φοβάται. Τον Θεό Ευρώ φοβήθηκες και όχι τον γεροδιάβολο, την δραχμή, φίλε μου. Την διαπλοκή φοβήθηκε ο φουκαράς ο Έλληνας και όχι την πιθανότητα μιας νέας μεταπολίτευσης. Το γνωστό προκαλεί τον φόβο για το άγνωστο, μέσω της αφήγησης των «γνωστών και μη εξαιρετέων» παραγόντων της αποδυνάμωσης της χώρας και του εξανδραποδισμού των δήθεν κυρίαρχων υποκειμένων τους. Η συντήρηση εκφοβίζει τον πολίτη με τον ίδιο του τον εαυτό, με τον άγνωστο χειραφετημένο εαυτό του. Μετά φόβου Θεού Ευρώ προσήλθες στην κάλπη και με την ψήφο σου νίκησες το θαύμα, ακύρωσες τον Πολίτη, στο πλαίσιο του νέου δόγματος της διαπλοκής που είναι τόσο χυδαίο και παραπλανητικό όσο και το παλαιότερο: Από το «ανήκουμε στη Δύση», περάσαμε στο «ανήκουμε στο Ευρώ». Παραδόθηκες πάλι σε μια Θεότητα, σε ένα παντοδύναμο ηγεμόνα που δεν γνωρίζεις, δεν κατανοείς, δεν ορίζεις. Νομιμοποίησες την υποτέλειά σου σε ένα αόριστο, αδιαφανές σύστημα που θα συνεχίσει απτόητο να σε χρησιμοποιεί σαν πιόνι στη σκακιέρα της διεθνούς πολιτικής.

Τώρα θα περιμένεις το θαύμα αποκλειστικά από τον Θεό Ευρώ. Αν δεν θυσιάζεις καθημερινά την δημοκρατία σου, την ευημερία σου, την αξιοπρέπειά σου σε Αυτόν, δεν θα ικανοποιείται. Στο βωμό του Ευρώ θα θυσιάσεις ό, τι απέμεινε από ανθρώπινα και αστικά δικαιώματα, ό, τι σου απέμεινε στην τσέπη. Όρος επιβίωσης στην χρεοκοπημένη Ελλάδα του Θεού Ευρώ, είναι η δραματική εσωτερική υποτίμηση. Αυτή πλέον δύσκολα θα μπορούσε να ικανοποιήσει τους Μεγάλους Ιερείς του Ευρώ, την Ιερή Συμμαχία του Ευρώ (Βερολίνο-Παρίσι- Ουάσιγκτον), δίχως την «δραχμοποίηση» της εσωτερικής αγοράς (:διπλό νομισματικό σύστημα). Έτσι για να υπηρετήσεις τον Θεό Ευρώ θα βρεθείς με δραχμοποιημένο ευρώ στην τσέπη. Και τότε θα συνεχίσεις να κάνεις τον σταυρό σου στο(ν) Ευρώ, μήπως και σε ελεήσει η χάρη του με κανένα προγραμματάκι ανάπτυξης, με κάποια «ζώνη ειδικής εκμετάλλευσης», με κάποια επιχορήγηση. Τότε θα νοιώσεις ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση από τον νέο μεταμοντέρνο Θεό σου, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που από μόνος σου θα επιζητείς σεμνά και ταπεινά να επιδείξεις υποταγή με δουλική συμπεριφορά. Και στο βάθος το σύμπλεγμα θα οργιάζει…θα πνίγει τον Εαυτό σου, την πολιτική, το κίνημα.

Το πείραμα θα έχει ολοκληρωθεί με το πειραματόζωο να χάνει τον χώρο του, τον χρόνο του, τον βιοοικονομικό του προσανατολισμό. Ο Έλληνας πολίτης θα μεταβληθεί σε ζόμπι. Και μέσα σ’ αυτά, ο νεοφασισμός με ποικίλα χρώματα και πρόσωπα θα ανατέλλει, ζητώντας τυφλή εκδίκηση από βολικούς για τον καζινοκαπιταλισμό, εχθρούς. Αντί για ριζοσπαστικοποίηση του αντικαπιταλιστικού κινήματος, θα βιώσουμε την ριζοσπαστικοποίηση του λαϊκιστικού κινήματος των λογής-λογής «αγανακτισμένων πολιτών». Και τότε η επίκληση βοήθειας στον Θεό Ευρώ σου, θα ακούγεται ως η μεγίστη ύβρις.

Από δω και πέρα δεν θα είναι η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής που θα υπαινίσσεται τον πολιτικό λόγο – όπως μέχρι σήμερα - αλλά η ίδια η φύση της πολιτικής θα λάβει στο μυαλό σου την μορφή της μπάλας: «με Καραγκούνη δαγκωτό, η Ελλάδα μένει στο ευρώ», διακήρυξε ο ΔΟΛ με ανακούφιση, αντιλαμβανόμενος ότι μέσω της ποδοσφαιροποίησης του πολιτικού, θα παραμείνει και η διαπλοκή στα πράγματα. Αυτή θα φτιάξει την επόμενη κυβέρνηση συνεπικουρούμενη από πράκτορες και πρακτορίσκους που βάζουν φωτιές, λεηλατούν, πετάνε ή «φυτεύουν» χειροβομβίδες και κάνουν ό, τι μπορούν για να σχηματιστεί κλίμα ανασφάλειας στους πολίτες και η εντύπωση ότι υπάρχουν ομάδες «ένοπλης πάλης» που βρίσκονται σε όσμωση με την αριστερά και την προοδευτική κοινωνία! Το παρακράτος αναλαμβάνει τα ηνία για να κάνει την βρώμικη δουλειά, εκεί όπου ο επικοινωνιακός βομβαρδισμός, η λάσπη, και οι εκβιασμοί ομάδων και ατόμων, ή οι δωροδοκίες και τα ρουσφέτια, δεν επαρκούν για να μεταστρέψουν την ψήφο υπέρ εκείνων που την θέλουν για να την στρέψουν εναντίον των δύο τρίτων της κοινωνίας. Αυτό προϊδεάζει για την συνέχεια με Κυβέρνηση των Διαπλεκομένων, παρότι η «αντιμνημονιακή» ψήφος διασύρει τον επικοινωνιακό μηχανισμό τους σε μεγάλο βαθμό. 

Φίλε αναγνώστη, που με τίμησες με την προσοχή σου τόσα χρόνια ή πρόσφατα, ασχέτως κομματικής υποστήριξης, σου εύχομαι καλό κουράγιο, καλή δύναμη για αγώνα και καλό καλοκαίρι. Αισθάνομαι ότι έπραξα με ειλικρίνεια και εντιμότητα το καθήκον μου προς την ελληνική κοινωνία καί μέσω αυτής της μορφής επικοινωνίας που υιοθέτησα - και η οποία δεν θα πραγματοποιείτο δίχως την αμέριστη συμπαράσταση φίλων bloggers - και εύχομαι να κάνω λάθος στις εκτιμήσεις μου και να διαψευσθούν οι ρεαλιστικοί φόβοι μου - και όχι φοβίες – τους οποίους εξέθεσα στα τελευταία διαδικτυακά μου σημειώματα.

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"