H Τραγωδία του Αριστερού (η ανεκπλήρωτη γέφυρα μεταξύ καρδιάς και πραγματικότητας)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

           

            Κάποτε είχα πει στο δήμαρχο της Χαν Γιούνις (Λωρίδα Γάζας) ότι μας βρίσκει στην πιο κρίσιμη περίοδο, διότι αριστερά έχουμε την καρδιά και στη δεξιά κωλότσεπη το πορτοφόλι. Ακόμα το λέει και με θυμάται.

            Το άρθρο αυτό αποσκοπεί να ξεκαθαρίσει σημειολογικά την ιδεολογία του αριστερού, βαθύτερα από τη διάσταση μεταξύ καρδιάς και υλιστικού συμφέροντος που εκφράζεται συνήθως με το πορτοφόλι.

            Το ερώτημα του σοσιαλισμού βρίσκει ανταπόκριση στο πιο πολυδιάστατο πολίτευμα, που ήτανε της Σπάρτης. Ανθρωπιστικό στη βάση του και εξαναγκαστικό συγχρόνως, προκαλεί ερώτημα στους ερευνητές: Τι πολίτευμα ήταν; Αν το εξετάσει κανείς βαθύτερα, προκύπτει μάλλον προς σοσιαλιστικό. Δεξιό πάντως δεν ήτανε.

            Ως κύρια λέξη, «όπλο», στους Σπαρτιάτες ήταν η ασπίδα, και χειρολαβή η ευπείθεια στους νόμους. Ο προσδιοριστικός εξαναγκασμός, το δόρυ. Το «χτίσιμο» του αριστερού δομείται πάνω στη γέφυρα της «χρυσής τομής» μεταξύ ανθρωπισμού (τάση της καρδιάς) και συμφέροντος (πρακτική της σκοπιμότητας). Αυτή είναι η ανεκπλήρωτη γέφυρα του αριστερού. Η ισορροπία.

            Ο μεγαλύτερος εχθρός του αριστερισμού μπορεί να λεχθεί «σύνδρομο του χαβιαριού» και προέρχεται από το σύνδρομο της στέρησης. Και αυτό λέει πως δεν σου λείπει κάτι μέχρι να το ανακαλύψεις. Ως «πνευμονία» του αριστερού μπορεί να οριστεί η «κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας» μια που προέρχεται από το σύνδρομο της στερημένης ηδονής η οποία εγκαθίσταται ως χρόνια νόσος.

            Η ηδονή, που εκφράζεται με τον Αρίστιππο (σωματοηδονή) έναντι της Επικούρειας (πνευματοηδονή), εντέλει την πρώτη, κατά βάση, ισχυρότερη. Το παιδί το πρώτο που ζητά είναι να φάει και δεύτερο να στεγαστεί. Και εφόσον τα έχει αυτά, στρέφεται μετά στις πιο εκλεπτυσμένες ηδονές. Η προδοσία της ηγετικής αριστεράς προέρχεται από το παλιμπαιδιστικό σύνδρομο της στέρησης.

            Το υπαρξιακό ερώτημα που βασανίζει τον αριστερό είναι αν η ζωή είναι δαρβινική ή συμβιωτική εν τέλει. Η πρώτη, η ανταγωνιστική επιλογή, εκφράζεται από την πατριαρχία, έχει όμως ξεκάθαρες αρχές. Η δεύτερη, που στην ουσία είναι πρώτη, η συμβιωτική θεωρία, στηρίζεται στη μητριαρχία, έχει όμως χαοτικές πηγές.

            Ως εκ τούτων, το σύνδρομο του αριστερού είναι η υπάρχουσα ισορροπία της ψυχής ενός δίφυλλου ανθρώπου που δημιουργεί μέσα από την ανεκπλήρωτη γέφυρα του θέλω με το πρέπει, μεταξύ αγκαλιάς και απόρριψης. Και στο μεταίχμιο αυτό, ως αγνός αριστερός, εκστομίζει μια ιδεολογία φραστική που μοιάζει με ωδή του τράγου. Βρίσκεται στη γέφυρα, εγκλωβισμένος.    

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"