Ένα μήνυμα το οποίο είναι αόρατο
στο Δημήτρη M. και σε κάθε Δημήτρη M. γιατί σκεπάζεται από τόνους
μιζέριας
που μόνο μια ζωή γεμάτη σπουδές και μόχθο που καταλήγουν στο τίποτα μπορεί να προσφέρει
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
που μόνο μια ζωή γεμάτη σπουδές και μόχθο που καταλήγουν στο τίποτα μπορεί να προσφέρει
Αγαπητέ μοναδικέ αναγνώστη,
Το σημερινό κείμενο θα είναι λίγο διαφορετικό από τα προηγούμενα. Αφορμή – όχι αιτία – στάθηκε το παρακάτω status που μπήκε στον κόπο να ανεβάσει ένας «φίλος» στο facebook ονόματι Δημήτρης M. το πρωί της Δευτέρας και μου δημιούργησε κάποιες σκέψεις. Ακόμα μεγαλύτερες σκέψεις μου προξένησε το γεγονός ότι πολύ γρήγορα βρέθηκαν αρκετά άτομα που συμμερίστηκαν την άποψή του και το εξέφρασαν με likes και comments. To status είχε ως εξής:
«Είναι εξοργιστικό το φαινόμενο παιδάκια των βορείων προαστίων, με πολλά από τα προβλήματα που συνομήλικοί τους έχουν σε περιοχές όπως το Κερατσίνι, η Αμφιάλη ή το Καματερό να μην υπάρχουν, με τέτοια ευκολία να αρπάζουν τα όπλα, να βάζουν βόμβες και να δηλώνουν αντάρτες πόλεων. Μου θυμίζουν αυτό το γνωστό τραγούδι του Πορτοκάλογλου «αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά». Κατανοώ πως έχουν μίσος επειδή οι μαμάδες τους περισσότερο είχαν το μυαλό στα μπικουτί, τους γκόμενους και τη γιόγκα. Κατανοώ πως κάπου πρέπει να εκτονωθούν. Αλλά όχι κι έτσι. Άνθρωποι σαν κι εμένα που κανένα οικονομικό πρόβλημα δεν είχαν λυμένο από κούνια, όπως είχαν αυτά τα «μωρά», που δουλέψανε 15ωρα για να κάνουν «κάτι» και να βγουν από τον τρόμο της ανεργίας, άνθρωποι από λαϊκές γειτονιές που ξεκινήσανε από το μηδέν, δεν δέχονται να συμμετάσχουν στην δικαιολόγηση αυτής της «οργισμένης γενιάς». 
Όχι. Δεν είναι οργισμένη. Κακομαθημένη είναι αυτή η γενιά. Τα είχαν όλα και θέλανε «περιπέτεια». Στην πλάτη όμως της κοινωνίας. Τα πραγματικά προβλήματα δεν είναι λοιπόν στον γιο της κυρίας Νάσιουτζικ. Είναι στο παλικάρι που γνώρισα προχθές και το οποίο ξυπνά από τις 4 τα χαράματα για να δουλέψει στην ιχθυόσκαλα στο Κερατσίνι για να ζήσει πέντε μέλη της οικογένειας του. Άντε γιατί πολύ μας έχουν σκοτίσει από το 2008 με τη δήθεν οργισμένη γενιά του Γρηγορόπουλου. Με τα παιδιά που παλεύουν στη δουλειά και το μεροκάματο και δεν παίρνουν Καλάσνικοφ ποιος θα ασχοληθεί; Με τους ντελιβεράδες που οδηγούν στη νύχτα ποιος θα μιλήσει; Αμάν πια με το κάθε νιάνιαρο. Και για να το πάω παρά πέρα, στη γειτονιά μου τον Πειραιά, όταν ένα παιδί δεν έπαιρνε από λόγια έπεφτε και καμιά ψιλή. Έτσι παιδευτικά.»
Όχι. Δεν είναι οργισμένη. Κακομαθημένη είναι αυτή η γενιά. Τα είχαν όλα και θέλανε «περιπέτεια». Στην πλάτη όμως της κοινωνίας. Τα πραγματικά προβλήματα δεν είναι λοιπόν στον γιο της κυρίας Νάσιουτζικ. Είναι στο παλικάρι που γνώρισα προχθές και το οποίο ξυπνά από τις 4 τα χαράματα για να δουλέψει στην ιχθυόσκαλα στο Κερατσίνι για να ζήσει πέντε μέλη της οικογένειας του. Άντε γιατί πολύ μας έχουν σκοτίσει από το 2008 με τη δήθεν οργισμένη γενιά του Γρηγορόπουλου. Με τα παιδιά που παλεύουν στη δουλειά και το μεροκάματο και δεν παίρνουν Καλάσνικοφ ποιος θα ασχοληθεί; Με τους ντελιβεράδες που οδηγούν στη νύχτα ποιος θα μιλήσει; Αμάν πια με το κάθε νιάνιαρο. Και για να το πάω παρά πέρα, στη γειτονιά μου τον Πειραιά, όταν ένα παιδί δεν έπαιρνε από λόγια έπεφτε και καμιά ψιλή. Έτσι παιδευτικά.»
Καταρχάς, θα ήθελα να εκφράσω την αμέριστη συμπαράστασή μου στο «φίλο» που δηλώνει εξοργισμένος και να του πω ότι τον καταλαβαίνω απόλυτα αφού ανάλογη οργή ένιωσα τις προάλλες όταν οι Lakers έχασαν διαφορά 13 πόντων στο 4ο δωδεκάλεπτο και τελικά ηττήθηκαν από τους Suns ή όταν πέθανε η Μοναξιά στην ταινία του Παπακαλιάτη από καρκίνο επειδή δεν έκοψε στο Χριστόφορο να πάει να την κοιτάξει σε έναν κτηνίατρο.
Αντίθετα, δεν ένιωσα καμία οργή απέναντι σε αυτά τα νεαρά παιδιά που είναι μόλις λίγο μικρότερά σε ηλικία από μένα, παιδιά τα οποία αντί να στήνονται τα Σάββατα σα τα πρόβατα έξω από το μαντρί του W και του DC είχαν τα κότσια να στραφούν απέναντι σε αυτό το σύστημα ανομίας και σαπίλας και να το πολεμήσουν με τον τρόπο που τα ίδια έκριναν σωστό όταν γύρω τους όλοι αδρανούν. Δεν ήταν εκτόνωση, ήταν αντίδραση. Κι όπως συνέβη και με τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το 2008, η κακοποίηση και τα βασανιστήρια που δέχτηκαν δεν ήταν ατύχημα, ήταν η ουσία του κράτους. Ενός κράτους που με επιτάξεις, σπάσιμο καταλήψεων, πανταχού παρούσα αστυνόμευση και βασανιστήρια ασκεί πρωτοφανή τρομοκρατία παραπλανώντας το λαό μέσω των καθεστωτικών ΜΜΕ που εκπέμπουν παράνομα χρησιμοποιώντας δημόσιες συχνότητες. ...
Το κατά πόσον τα προβλήματά τους θα ήταν λυμένα από κούνια, όπως αναφέρει ο «φίλος», δε θα το μάθουμε ποτέ αφού είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτά τα αδίστακτα κτήνη θα βρεθούν αντιμέτωπα με ποινές ισόβιας κάθειρξης και θα καταλήξουν να σαπίσουν ξεχασμένα πίσω από ατσάλινα μπουντρούμια προκειμένου να προστατευτεί η τρομοκρατημένη κοινωνία μας από τις super δυνάμεις τους, τα ίδια μπουντρούμια στα οποία σάπισε ο δολοφόνος χουντικός Ντερτιλής τον οποίο ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος αποκάλεσε στην κηδεία του ήρωα. Κι όλα αυτά χωρίς να έχουν αφαιρέσει ούτε μία ζωή τη στιγμή που έξω κυκλοφορούν ελεύθεροι αντιπρόσωποι του Κοινοβουλίου που με τις αποφάσεις και τις ενέργειές τους τα τελευταία χρόνια ευθύνονται για την απώλεια χιλιάδων ζωών στη χώρα.
Τα παιδιά αυτά δε θέλανε περιπέτεια. Άμα θέλανε περιπέτεια θα πήγαιναν στο Survivor με την Ορθούλα ή στο κάστρο του Τακέσι. Θέλανε να περάσουν ένα μήνυμα.
Ένα μήνυμα το οποίο είναι αόρατο στο Δημήτρη M. και σε κάθε Δημήτρη M. γιατί σκεπάζεται από τόνους μιζέριας που μόνο μια ζωή γεμάτη σπουδές και μόχθο που καταλήγουν στο τίποτα μπορεί να προσφέρει. Ως άνθρωπος του μόχθου ο ίδιος, τρέφω απεριόριστο σεβασμό σε όλους τους ανθρώπους του μόχθου που, όπως αναφέρει ο «φίλος», πεθαίνουν στη δουλειά από τα χαράματα για να ζήσουν τις οικογένειές τους. Είμαι από τα 18 μου ένας από αυτούς. Θα έτρεφα όμως ακόμα μεγαλύτερο αν τους έβλεπα να τα παρατάνε όλα και να βγουν ενωμένοι κι αποφασισμένοι στους δρόμους να διεκδικήσουν μια ζωή μακριά από τα σπίτια των δικών τους στα 30 τους χρόνια, με αυτονόητα δημόσια αγαθά, μια ζωή με επιλογές κι ορίζοντα.
Η στάση των νεαρών συλληφθέντων που ανάμεσα στα σκουπίδια που τους είχαν σαπακιάσει στο ξύλο φώναζαν με περηφάνια κι αξιοπρέπεια «Ζήτω η αναρχία κουφάλες!», είναι μία στάση που ποτέ δε θα καταλάβει ο κ. Δημήτρης. Η οργισμένη, όπως λέει, γενιά του Γρηγορόπουλου έχει να του πει το εξής: κ. Δημήτρη, δε χωράτε πουθενά, είστε αχρείαστος στην πλάτη της κοινωνίας. Ο σάπιος λόγος κι ο καναπές σας είναι η συνενοχή σας.
Όσο για τις ψιλές που πρέπει να τρώνε τα παιδιά που δεν παίρνουν από λόγια, πολύ φοβάμαι ότι πολύ σύντομα τα παιδιά του μικροαστού Δημήτρη M. θα τον φάνε ζωντανό, που έλεγε κι ο Πανούσης. Έτσι παιδευτικά.
Με υπόγεια διάθεση,
To Skouliki Tom
Η «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ. ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ. ΟΣΟΙ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΣ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ.
(Για την ιστορία να αναφέρω ότι επιχειρώντας να αναζητήσω αργότερα την ίδια μέρα αυτό το status ανακάλυψα ότι είχε κατέβει.
Ή ο «φίλος» αναθεώρησε, που σιγά μην αναθεώρησε, ή έφαγε τόσο κράξιμο που αναγκάστηκε να το κατεβάσει. Εύγε!)
Η σελίδα των Three Mooges στο facebook είναι:
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.