Katyn. Έγκλημα χωρίς τιμωρία!!! [ένα μικρό απόσπασμα της ταινίας - "Katyn" 2007, full movie, English subs- που κυκλοφορεί για τα γεγονότα]

  
Σφαγή του Κατύν ονομάζεται το έγκλημα των μαζικών εκτελέσεων  

χιλιάδων Πολωνών αξιωματικών, αστυνομικών, διανοούμενων, πολιτικών κρατουμένων και αιχμαλώτων πολέμου, που διαπράχθηκε από τη μυστική αστυνομία Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων (γνωστότερο από τα αρχικά NKVD ως Νι-Κα-Βε-Ντε) της Ε.Σ.Σ.Δ. κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και συγκεκριμένα από τις αρχές Απριλίου μέχρι τα τέλη Μαΐου του 1940. ...

 Σε απόσταση περίπου 500 χιλιόμετρα από τα σύνορα της Πολωνίας, εντός του Ρωσικού εδάφους, παρά το δάσος του Κατύν, που βρίσκεται 6,5 χλμ. από την ομώνυμη πόλη, θανατώθηκαν κατά χιλιάδες, κρατούμενοι από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Κοζέλσκ. Ομοίως και σε άλλες περιοχές, εκτελέστηκαν κρατούμενοι των στρατοπέδων του Οστασκόφ και του Στάρομπελσκ, καθώς και από φυλακές της δυτικής Λευκορωσίας και δυτικής Ουκρανίας. Το γεγονός της σφαγής επηρέασε βαθιά τις σχέσεις Πολωνίας και Σοβιετικής Ένωσης για αρκετά χρόνια. Εκτιμάται πως ο αριθμός των θυμάτων έφτασε περίπου τις 22.000.

 Η πρώτη δημόσια αναφορά στο γεγονός της σφαγής του Κατύν έγινε στις 11 Απριλίου του 1943 μετά από ανακοίνωση αρχών της Ναζιστικής Γερμανίας περί της ανακάλυψης ομαδικού τάφου στο Σμολένσκ. Η Σοβιετική Ένωση αρνήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη, επιρρίπτοντας τη στη Ναζιστική Γερμανία μέχρι το 1990, όταν επισήμως αναγνώρισε και καταδίκασε το έγκλημα εκ μέρους της NKVD, όπως και μεταγενέστερες προσπάθειες συγκάλυψής του.

 Το 2008 τα ρωσικά δικαστήρια προχώρησαν σε αποχαρακτηρισμό των σχετικών σοβιετικών αρχείων και το 2010 η Ρωσία αναγνώρισε πως η σφαγή του Κατύν διαπράχθηκε με εντολή του Ιωσήφ Στάλιν και της σοβιετικής ηγεσίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας υποστηρίζει και σήμερα πως υπεύθυνη για τη σφαγή είναι η Ναζιστική Γερμανία, ενώ η Ρωσική κυβέρνηση, πέραν της αποδοχής των συμβάντων, απέφυγε να αποδεχτεί τον χαρακτηρισμό της γενοκτονίας ή των εγκλημάτων πολέμου για τα γεγονότα.

 Αν και δεν διασώζεται κανένα έγγραφο που να μαρτυρά το κίνητρο του Στάλιν για την απόφαση της μαζικής εκτέλεσης των κρατουμένων, ισχυρή θεωρείται η άποψη μεταξύ Ρώσων και Πολωνών ιστορικών πως την έλαβε, έστω εν μέρει, διότι συνιστούσαν μια ελίτ μελλοντικών ηγετών υπέρ μιας ανεξάρτητης Πολωνίας.

 ένα μικρό απόσπασμα της ταινίας που κυκλοφορεί για τα γεγονότα:

Πηγές: wikipedia, youtube, διαδίκτυο

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Χιλιάδες μορφωμένοι αξιωματικοί εκτελέστηκαν εν ψυχρώ στο δάσος του Katyn. Πίσω, οι γυναίκες να περιμένουν μάταια συζύγους, πατεράδες, γιους και αδερφούς. Φαίνεται πως το Katyn είναι η πιο προσωπική ταινία που έχει γυρίσει ο Wajda καθώς μεταφέρει μνήμες από δικά του βιώματα. Ο πατέρας του Jakub ήταν ένας από τους εκτελεσμένους αξιωματικούς. Ο Wajda τον έχασε όταν ήταν δώδεκα χρονών. Για δεκαετίες μετά την ανακάλυψη των μαζικών τάφων το 1943 από Γερμανικά στρατεύματα, ο μικρός Wajda και εκατομμύρια συμπατριωτών του ζούσαν με την αμφιβολία. Κανείς δεν αναλάμβανε την ευθύνη για το αίμα που χύθηκε. Οι Γερμανοί κατηγορούσαν τους Σοβιετικούς. Η Σοβιετική Ρωσία από την πλευρά της αρνήθηκε κάθε ανάμειξη και απέδιδε την ευθύνη στους Γερμανούς. Η πολωνική κοινωνία ποτέ δεν έμαθε την απόλυτη αλήθεια..

Οι δύο αντιτιθέμενες απόψεις για το γεγονός:

Για το Κατίν (πάλι) και το «πες - πες Κατι(ν) θα μείνει»...

Τον Απρίλη του 1943, η ναζιστική Γερμανία ανακοινώνει ότι ανακάλυψε μαζικούς τάφους Πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν, η δολοφονία των οποίων αποδίδεται στους «Εβραιομπολσεβίκους».
Από εκείνη τη στιγμή, ξεκινά μια εκστρατεία συντήρησης της προβοκάτσιας που κρατάει μέχρι τις μέρες μας. Μάλιστα, σήμερα, η «αξιοπιστία» της συκοφαντίας καθίσταται ευκολότερη, αφού πλέον δεν υπάρχει η ΕΣΣΔ για να υπερασπιστεί τον εαυτό της και που όσο υπήρχε οι παραχαράκτες είχαν εξευτελιστεί.
Μόλις προχτές στο «κόλπο», μετά την Πολωνία των Βαλέσα και Καζίνσκι, τη Ρωσία των Γιέλτσιν και Πούτιν, μπήκαν και οι ΗΠΑ μετά τη δημοσιοποίηση εγγράφων από τα Εθνικά Αρχεία τους, σύμφωνα με τα οποία οι ναζί είχαν πάει Αμερικανούς αιχμαλώτους στο Κατίν, για να διαπιστώσουν το «έγκλημα των εβραιομπολσεβίκων», κι αυτοί - οι Αμερικανοί αιχμάλωτοι - είχαν στείλει το 1943 κωδικοποιημένα μηνύματα στην Ουάσιγκτον που το επιβεβαίωναν...
Ποια είναι η αλήθεια;
Ας την επαναλάβουμε:

*

1) Οι Σοβιετικοί βρίσκονταν στο Κατίν μέχρι τον Ιούνη του 1941 οπότε και άρχισε η επίθεση του Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ. Αρα, κατά τους ναζί, η δολοφονία των Πολωνών διαπράχτηκε το 1940. Κι όμως τα στοιχεία από την εκταφή αποδεικνύουν ότι πάνω σε πτώματα του Κατίν βρέθηκαν έγγραφα με ημερομηνία «20 Οκτωβρίου 1941».

Ομως εκείνη την περίοδο, τον Οκτώβρη του '41, στο Κατίν δεν υπήρχαν Σοβιετικοί. Την περιοχή είχαν καταλάβει οι Γερμανοί, μήνες πριν...

*

2) Μέλη της «διεθνούς» επιτροπής που συνέστησε ο ίδιος ο Γκαίμπελς για να «στοιχειοθετηθεί το έγκλημα από τους Σοβιετικούς», αποκάλυψαν (όπως ο Βούλγαρος ιατροδικαστής Μάρκοφ και ο Τσεχοσλοβάκος καθηγητής Χάγιεκ) ότι τα πτώματα ήταν ιατροδικαστικώς αδύνατο να είχαν θανατωθεί το 1940 και προσδιόριζαν ως χρόνο ταφής τους τα τέλη του '41, αρχές του '42. Ενόσω, δηλαδή, η περιοχή βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή...

*

3) Η επιτροπή που συστήθηκε υπό τον ακαδημαϊκό Μπουρντένκο το 1944 αποκάλυψε («http://katyn.codis.ru/cccp054.htm.») ότι στους τάφους υπήρχαν κάλυκες από σφαίρες των 7,65mm και αρκετές των 9mm. Επίσης, σε αυτές των 7,65mm υπήρχε ο κωδικός «Geko». Παράλληλα, σημαντικός αριθμός θυμάτων βρέθηκε με τα χέρια δεμένα με ειδικό είδος σπάγκου.

Σημείο πρώτο: Οπλα και σφαίρες των 7,65mm και των 9mm εκείνη την περίοδο δεν υπήρχαν στην ΕΣΣΔ. Υπήρχαν στη Γερμανία...
Σημείο δεύτερο: Η συντομογραφία «Geko» ανήκε στο εργοστάσιο παραγωγής σφαιρών «Genshovik». Το εργοστάσιο ήταν γερμανικό...
Σημείο τρίτο: Το είδος σπάγκου με το οποίο ήταν δεμένα τα θύματα δεν παραγόταν στην ΕΣΣΔ. Παραγόταν στη Γερμανία...

*

4)Στο ημερολόγιο του Γκαίμπελς, με εγγραφή στις 8 Μάη 1943, αναφέρονται τα εξής:

«...δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες... Είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε»...

*

Από τα παραπάνω είναι προφανές:
Ο Γκαίμπελς, όπως είχε πράξει και με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, έτσι και στην υπόθεση του Κατίν, έστησε μια προβοκάτσια (την οποία αξιοποιεί έκτοτε η «δημοκρατική» Δύση),
για να ενοχοποιήσει τους κομμουνιστές και την ΕΣΣΔ.
Και τούτο παρά το γεγονός ότι ακόμα και ο Αμερικανός πρέσβης στη Μόσχα (σ.σ.: όπως καταγράφει στο βιβλίο του «Stalin's Wars» o Βρετανός ιστορικός G. Roberts) ομολογούσε στα ιδιωτικά του έγγραφα το 1944, ένα χρόνο δηλαδή μετά τα όσα... «πιστοποιούσαν» οι Αμερικανοί αιχμάλωτοι, ότι:
«Σε κάθε περίπτωση η σφαγή πραγματοποιήθηκε από τους Γερμανούς».

***

Ας δούμε τώρα τη νέα «βερσιόν», όπως αυτή σκηνοθετήθηκε μετά την πτώση της ΕΣΣΔ.

*

Το σενάριο «του σοβιετικού εγκλήματος» στο Κατίν επανεκδόθηκε το 1992. Τότε το γιελτσινικό καθεστώς, κατά τη διάρκεια της δίκης που στήθηκε στη Ρωσία ενάντια στο ΚΚΣΕ, υποτίθεται ότι «ανακάλυψε» νέα «ντοκουμέντα», σύμφωνα με τα οποία το έγκλημα στο Κατίν διαπράχτηκε από την ΕΣΣΔ.
Τα «στοιχεία» εστάλησαν και στον Λεχ Βαλέσα στην Πολωνία.

*

Τα «ντοκουμέντα» περιλάμβαναν,
-- ένα υποτιθέμενο έγγραφο του 1940 του Λ. Μπέρια προς το ΠΓ του ΠΚΚ(μπ) που ζητούσε άδεια για την εκτέλεση των Πολωνών αξιωματικών,
-- απόσπασμα από την υποτιθέμενη απόφαση του ΠΓ που έδινε τη σχετική άδεια στον Μπέρια και
-- σημείωμα του επικεφαλής της KGB, του Σέπελιν, προς τον Χρουστσόφ το 1959, με την υπόμνηση ότι έπρεπε να καταστραφούν τα έγγραφα που «αποδείκνυαν» το έγκλημα των Σοβιετικών στο Κατίν.

***

Εχουμε και λέμε:

*

α): Τα «ντοκουμέντα» ήταν τόσο εμφανώς πλαστά που δεν έγιναν δεκτά ούτε κι από αυτό το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσίας επί εποχής Γιέλτσιν, όπου δικαζόταν το ΚΚΣΕ.

*

β): Από το 1992 κυκλοφορούν πλήθος κόπιες από αυτά τα πλαστά φωτοαντίγραφα των υποτιθέμενων ντοκουμέντων. Τα πρωτότυπα, όμως, ουδέποτε εμφανίστηκαν, παρότι ζητήθηκαν και από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσίας κι από την πολωνική κυβέρνηση...

***

Ιδού η παραχάραξη:

*

5) Στο υποτιθέμενο έγγραφο του Μπέρια υπάρχουν οι υπογραφές των Στάλιν, Μολότοφ, Μικογιάν, Βοροσίλοφ, αλλά και των Καγκάνοβιτς και Καλίνιν. Μόνο που στη συγκεκριμένη, τη 13η Σύνοδο του Πολιτικού Γραφείου το Μάρτη του 1940, οι δύο τελευταίοι απουσίαζαν.

Οι παραχαράκτες, όμως, πρόσθεσαν από κεκτημένη προβοκατόρικη ταχύτητα και τα δικά τους ονόματα στο πλαστό τους έγγραφο...

*

6) Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι το ΠΓ των μπολσεβίκων ήταν τόσο ανόητο, ώστε να καταγράφει σε επίσημα έγγραφα την άδειά του για μαζικές εκτελέσεις 20.000 ανθρώπων, πώς εξηγείται ότι το «σημείωμα» του Μπέρια και η «απόφαση» του ΠΓ φέρουν την ίδια ημερομηνία «5 Μαρτίου 1940»;

Στην ιστορία των συνεδριάσεων του ΠΓ δεν υπάρχει προηγούμενο της αυθημερόν εξέτασης κάποιου ζητήματος. Η απόσταση που χώριζε την ημερομηνία του εγγράφου για τη συζήτηση κάποιου ζητήματος μέχρι την ένταξη του συγκεκριμένου ζητήματος στην ημερήσια διάταξη της συνεδρίασης ήταν τουλάχιστον μια βδομάδα.
Αυτό δεν το πρόσεξαν οι παραχαράκτες...

*

7) Ο Σέπελιν που υποτίθεται είχε στείλει «έγγραφο» στον Χρουστσόφ να καταστραφούν τα στοιχεία για το Κατίν, όταν ρωτήθηκε, το αρνήθηκε κατηγορηματικά. Αλλά, πέρα από αυτό, είναι δυνατόν ολόκληρος επικεφαλής της KGB να γράφει στο έγγραφό του ότι η απόφαση για την εκτέλεση των Πολωνών το 1940 πάρθηκε από το «Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΣΕ» και να μη γνωρίζει ότι το 1940 δεν ...υπήρχε ΚΚΣΕ;

Το 1940 υπήρχε ΠΚΚ(μπ), δηλαδή Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα (μπολσεβίκοι). Σε ΚΚΣΕ μετονομάστηκε μόνο μετά το 1952.
Αλλά ούτε αυτό το πρόσεξαν οι παραχαράκτες...

***

Θα επαναλάβουμε ότι η προβοκάτσια για το Κατίν διαρκεί πολλές δεκαετίες. Στη συκοφαντία έχουν συμμετάσχει πολλοί και διάφοροι όλα αυτά τα χρόνια - και στην Ελλάδα.
Και πάντα βρίσκονται οι πρόθυμοι να τη συνεχίζουν - και στην Ελλάδα.
Το δικαίωμά τους στον αυτοεξευτελισμό, όπως έχουμε ξαναγράψει, είναι αναφαίρετο...

*

(Για περισσότερα στοιχεία, σχετικά με την προβοκάτσια του Κατίν, παραπέμπουμε μέσω της ιστοσελίδας του «Ρ» στα άρθρα των Αναστάση Γκίκα, «Κατίν: Από τον Γκαίμπελς στους κινηματογράφους», 16/3/2008 και Γιούρι Σλομπότκιν, «Κατίν: Πώς και γιατί οι χιτλερικοί εκτέλεσαν τους Πολωνούς αξιωματικούς», 29/5/2005).

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Το “Κατύν” της μεσαίας Ελληνικής τάξης και η νέα παγκοσμιοποιημένη ολιγαρχία

Όταν στο ξέσπασμα του 2^ου Μεγάλου Πολέμου εισέβαλλαν ταυτόχρονα στην Πολωνία τα γερμανικά και σοβιετικά στρατεύματα (μετά την σύμπηξη του Συμφώνου Μολότωφ-Ρίμπεντροπ), ο πολωνικός στρατός εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δυο υπερδυνάμεις συνθηκολόγησε και οι αξιωματικοί του συνελήφθησαν από τη στρατιωτική αστυνομία του Στάλιν. Αμέσως μετά οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως και κατόπιν στο δάσος Κατύν, όπου όλοι ανεξαιρέτως (περίπου 22.000 άνθρωποι) εκτελέστηκαν με μια σφαίρα στο κεφάλι και ετάφησαν σε ομαδικούς τάφους. Ο λόγος ήταν πολύ απλός. Οι αξιωματικοί του πολωνικού στρατού αποτελούσαν έναν οιονεί κίνδυνο για προβολή εθνικής αντίστασης, ενάντια στο σοβιετικό δυνάστη-κατακτητή. Έτσι ο «πατερούλης» Στάλιν, χωρίς πολλούς προβληματισμούς και αναστολές (όπως αρμόζει σε γνήσιους μπολσεβίκους στον αγώνα για την «υπόθεση» της επανάστασης του προλεταριάτου), έδωσε «λύση» άμεση, ριζική και μόνιμη.
Ωστόσο, η πολιτική τύπου «Κατύν» των σοβιετικών, ήτοι η φυσική προληπτική εξόντωση των οιονεί αντιπάλων, φαίνεται ότι δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο ιστορικό παράδειγμα, αλλά ευρέως ακολουθούμενη πολιτική πρακτική και από τους «πολιτισμένους» «νεοεποχίτες» «συμμάχους» μας, ακόμη και σήμερα. Από πού προκύπτουν οι κοινές εγκληματικές τους πρακτικές με αυτές των μπολσεβίκων; Από το γεγονός ότι βγήκαν από την ίδια μήτρα «…της σκύλας που γέννησε και τους δυο και που βρίσκεται πάλι σε οργασμό», το σιωνισμό.
Έτσι εξηγείται ότι παρόλο που η Ελλάδα είναι πλέον πλήρως «εξανδραποδισμένη» (όπως η Πολωνία του ’39) και η αρπαγή του πλούτου της δρομολογημένη, αυτό δεν τους αρκεί και «για το φόβο των ιουδαίων» (κυριολεκτικά και μεταφορικά), επιδιώκουν την περαιτέρω διασφάλιση των στόχων τους με την εξάλειψη της μεσαίας τάξης από την Ελλάδα. Μια διαδικασία όμως, που ο ήδη μεγάλος και διαρκώς αυξανόμενος αριθμός αυτοκτονιών, πιστοποιεί ότι δεν πρόκειται για χειρισμούς οικονομικής πολιτικής, αλλά για μια πολιτική αυτόχρημα εγκληματική, αφού οδηγεί στη φυσική εξόντωση πολλών ανθρώπων, με τα τραγικά αδιέξοδα που επιφέρει. Ένα νέο δηλαδή «οικονομικό Κατύν», που ξεκληρίζει μια ολόκληρη τάξη ανθρώπων. Αδίστακτα, στυγνά, μπολσεβίκικα, νεοεποχίτικα.
Γιατί γίνονται όλα αυτά; Προφανώς για να κάμψουν ολοκληρωτικά το φρόνημα και την αντίσταση του ελληνικού λαού, την αναμενόμενη αντίδραση του οποίου διαιρούν κοινωνιολογικά σε τρεις κατηγορίες: Σε ’κείνους που βρίσκονται ήδη κάτω από το όριο της φτώχειας, στη μεσαία τάξη και στην οικονομική ελίτ.
Κατά την εκτίμηση των τοκογλύφων, οι «κάτω του ορίου της φτώχειας», είναι ήδη τόσο εξουθενωμένοι οικονομικά, ώστε να θεωρούνται πλήρως «διαχειρίσιμοι» και μη δυνάμενοι στην πλειοψηφία τους να αντιδράσουν. Άλλωστε δεν έχουν να  χάσουν και πολλά πράγματα, αφού από την αρχή της κρίσης δεν διέθεταν περιουσία και προνόμια τα οποία τώρα χάνουν.
Οι πολύ πλούσιοι της οικονομικής ελίτ είναι πολύ λίγοι αριθμητικά, κατά κανόνα προσκυνημένοι και ουσιαστικά άνθρωποι του συστήματος, φερέφωνα, «τσιράκια» και συνεργάτες του, άρα ούτε και αυτοί συνιστούν απειλή (σε περίπτωση δε που κάποιος τους «κουνηθεί», έχουν πολλούς τρόπους να τον «τακτοποιήσουν»). Επομένως το μόνο που τους μένει να ελέγξουν είναι η μεσαία τάξη.
Η εξόντωση της τάξης αυτής, περνάει  μέσα από ένα φορολογικό σφαγείο, ένα «οικονομικό Κατύν», το οποίο οι πεφωτισμένοι οικονομολόγοι του συστήματος έχουν ψευδεπίγραφα και παραπλανητικά βαφτίσει «εξυγίανση» και «εκσυγχρονισμό» του «παραγωγικού μοντέλου» της χώρας, το οποίο όμως στην πραγματικότητα οδηγεί στην σκόπιμη «κινεζοποίηση» και την εξαφάνιση της.
Η επίθεση στην τάξη αυτή, με τη βοήθεια των καθεστωτικών ΜΜΕ, καλύπτεται κάτω από ποικιλώνυμα προσχηματικά επιχειρήματα, όπως για παράδειγμα: πάταξη φοροδιαφυγής και προστασία χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων. Που σημαίνει ότι : αφού δεν χτυπιέται αποτελεσματικά η επάρατη φοροδιαφυγή για τη συγκέντρωση των απαραίτητων εσόδων και αφού δεν είναι δίκαιο να επιβληθούν αυξημένοι φόροι στους οικονομικά ασθενέστερους, το «έντιμο» ξενόδουλο κράτος «αναγκάζεται» να επιβάλλει φόρους στη μεσαία τάξη.
Η συνεχώς όμως αυξανόμενη  φορολόγηση, δεν έχει μόνο δυσμενείς επιπτώσεις για μια κατηγορία ανθρώπων, έχει άμεσες και τραγικές συνέπειες για τη συνοχή και τη λειτουργία ολόκληρης της κοινωνίας. Έτσι, καθώς σταδιακά όλο και περισσότεροι άνθρωποι περνούν το σημείο της μη δυνατής κάλυψης των φορολογικών τους υποχρεώσεων και εντάσσονται στον όλο και αυξανόμενο όγκο των εξαθλιωμένων, η κοινωνική και οικονομική διάρθρωση της κοινωνίας, μεταλλάσσεται ταχύτατα από αστική σε μια διαχείριση ολιγαρχίας, ιδιάζοντος «νέο-φεουδαρχικού» τύπου.
Στο δημόσιο τομέα για παράδειγμα, η εξάλειψη της μισθολογικής κλιμάκωσης ανάλογα με την υφιστάμενη ιεραρχία των διαφόρων κλάδων, καταστρέφει τη λειτουργία τους. Διότι αφού πλέον η μισθολογική και συνταξιοδοτική διαφορά του προϊσταμένου από τον υφιστάμενο δεν υπάρχει, δεν «αξίζει» τον κόπο για κάποιον εργαζόμενο να εργασθεί σκληρότερα από τους συναδέλφους του, ώστε να επιτύχει την επαγγελματική του ανέλιξη.
Αυτό φυσικά αποτελεί «βόμβα» στα θεμέλια του συστήματος, πράγμα  όμως που όχι μόνο δεν τους ενοχλεί, αλλά και το επιδιώκουν. Διότι το υπάρχον σύστημα διοίκησης δεν είναι συμβατό με τα νεοεποχίτικα παγκοσμιοποιημένα σχήματα που θέλουν να επιβάλλουν και επιχειρούν με αυτό τον τρόπο να το οδηγήσουν σε μια αυτοκαταστροφική πορεία για να το ξαναστήσουν όπως αυτοί επιθυμούν, αποποιούμενοι ταυτόχρονα τις ευθύνες της αποδόμησης.
Εκεί εντάσσεται και η «αξιολόγηση» των δημοσίων υπαλλήλων. Πρόκειται καθαρά για φιλτράρισμα και αποβολή εκείνων, που δεν είναι έτοιμοι να αποδεχτούν τη νέα κατάσταση.  Όχι βέβαια ότι δεν πρέπει να υπάρχει αξιολόγηση, αλλά αυτή θα πρέπει να είναι ουσιώδης και πραγματική να αφορά δε στις επαγγελματικές ικανότητες και δεξιότητες και όχι στις ιδεολογικές πεποιθήσεις των εργαζομένων.
Στον ιδιωτικό τομέα αυτό που μεθοδεύεται, αποτυπώνεται πολύ χαρακτηριστικά στον τίτλο μιας παλιάς αμερικάνικης ταινίας: «ο θάνατος του εμποράκου». Ό,τι παράγει πλούτο, που μέχρι τώρα ήταν κατανεμημένο σε μικρά κομμάτια και σε πολλούς μικρούς ιδιοκτήτες, που ήταν «αφεντικά» στην περιουσία τους και εξαρτιόταν από αυτούς να το δουλέψουν καλά για να μεγιστοποιήσουν το κέρδος, θα «πεθάνει» και θα περάσει στα χέρια μεγάλων πολυεθνικών (δηλαδή σιωνιστικών) συμφερόντων και επιχειρήσεων τύπου «αλυσίδα».
Στα πλαίσια αυτής της «μετάλλαξης» βλέπουμε σήμερα συνεργεία αυτοκινήτων να κλείνουν (αφού δεν μπορούν να πληρώσουν τους φόρους) και οι τεχνίτες, που μέχρι τώρα ήταν αφεντικά στα μαγαζιά τους, να γίνονται υπάλληλοι στις μεγάλες αντιπροσωπείες.
Οι φαρμακοποιοί σύντομα θα αναζητούν μια θέση υπαλλήλου στις φαρμακευτικές εταιρείες που θα ανοίξουν οι μεγάλες φαρμακευτικές «αλυσίδες» (πχ η ισραηλινή SUPERFARM) ή σε φαρμακεία που θα δημιουργηθούν εντός μεγάλων πολυκαταστημάτων.
Οι αγρότες, σύντομα θα αναγκασθούν να πουλήσουν τις περιουσίες τους σε εξευτελιστικές τιμές σε κάποιο «ξένο μεγάλο αφεντικό» και θα γίνουν εργάτες (κολίγοι) στα χωράφια που μέχρι τώρα ήταν ιδιοκτήτες.
Οι οδηγοί-ιδιοκτήτες ταξί και φορτηγών αυτοκινήτων, με το «άνοιγμα» των κλειστών επαγγελμάτων, θα αναγκασθούν να εκποιήσουν έναντι «πινακίου φακής» την περιουσία τους και να εκλιπαρούν για μια θέση υπαλλήλου στον νέο «μεγάλο αφεντικό» που θα τα αγοράσει όλα.
Το ίδιο στις επιχειρήσεις εστίασης, ένδυσης, υπόδησης κλπ.
Οι έλληνες, μόνο υπάλληλοι και εργάτες θα μπορούν να είναι στο παγκοσμιοποιημένο  νέο-ολιγαρχικό καθεστώς. Εκτός βέβαια από εκείνους τους «έλληνες» που θα  μετατραπούν σε νεο-γενίτσαρους, δίνοντας τα εχέγγυα στο «κτήνος», ότι θα είναι χειρότεροι ακόμη και από τα ξένα αφεντικά, εναντίον των συμπατριωτών τους. Οι «διαγκωνισμοί» μεταξύ των επίδοξων νεο-γενιτσάρων για μια θέση στον «ήλιο», έχουν ήδη αρχίσει. Βλέπουν τα «οφέλη» κάποιων «μεγάλων ελληνικών» οικογενειών, που από καιρό έχουν προσκυνήσει δίνοντας «γη και ύδωρ» στους ξένους για να τους επιτρέψουν να υπάρχουν και τείνουν να μιμηθούν το παράδειγμά τους.
Όμως το καθεστώς αυτό της μεσαίας τάξης που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα, το οποίο τώρα το «σύστημα» προσπαθεί να ξεθεμελιώσει, συγκεντρώνοντας κάθε πηγή πλούτου στα χέρια «ξένων φεουδαρχών», είναι αυτό, που τα ίδια ξένα κέντρα αποφάσεων είχαν δημιουργήσει, υποκινώντας τα γεγονότα στο Κιλελέρ το 1910. Τότε τα ξένα συμφέροντα, επειδή όλες οι πηγές πλούτου και κυρίως η γη, μετά την εκδίωξη των Τούρκων  είχαν περάσει σε λίγα χέρια ελλήνων μεγαλοτσιφλικάδων, για να πλήξουν αυτή τη συγκέντρωση ισχύος που μπορούσε ευθέως να απειλήσει τα συμφέροντά τους, φρόντισαν με μια «δημοκρατικά» υποκινούμενη επανάσταση από τον Ελευθέριο Βενιζέλο (τελικά εκ των γεγονότων, το δικό τους άνθρωπό) και την καθοριστική συνδρομή της νεοδημιουργηθείσας τότε αριστεράς, να την ανατρέψουν.
Το σύστημα την εποχή εκείνη ήταν επίσης ολιγαρχικό, αλλά  μια ολιγαρχία των γαιοκτημόνων, δλδ. φεουδαρχικό (των τσιφλικάδων), με μια μεγάλη συγκριτική διαφορά, ότι η οικονομική δύναμη ήταν συγκεντρωμένη σε ελληνικά χέρια. Σα να λέμε σήμερα να μπορούσε η Ελλάδα να έχει δέκα «Ωνάσηδες» που να συνασπίζονται κάτω από την Ελληνική σημαία. Αυτό, ήταν μια μεγάλη απειλή για τις μεγάλες δυνάμεις, η οποία έπρεπε να εκλείψει και το πέτυχαν με το Βενιζέλο. Ο άνθρωπός τους με τη βοήθεια των «αγώνων» της αριστεράς, «χτύπησε» τους «αποκρουστικούς» τσιφλικάδες, τους «συνεργάτες» των τούρκων, τους πήρε την περιουσία και τη μοίρασε στο λαό. Έτσι έμεινε στην ιστορία, ως ο μεγάλος λαοπρόβλητος δημοκρατικός ηγέτης, που «χτύπησε» τους πλούσιους και έδωσε τη γη στους κολίγους.
Τους έκανε όλους αφεντικά δηλαδή, αλλά με μια πολύ μικρή περιουσία ο καθένας. Κι άντε μετά να συνεννοηθούν οι Έλληνες μεταξύ τους και με τους συνεταιρισμούς να «χτυπήσουν» την Ευρώπη. Πως μπορούν πολλά «μικρομάγαζα» να ανταγωνισθούν τεράστια οικονομικά συμφέροντα και τις επιχειρηματικές τους αλυσίδες;
«Διαίρει και βασίλευε» δηλαδή για άλλη μια φορά από τους ευρωπαίους φίλους και εταίρους μας με τη βοήθεια προδοτών «ελλήνων» πολιτικών σε συνεργασία με την αριστερά. Η οποία κομπάζει για τους «αγώνες» της εναντίον της πλουτοκρατίας (που «δεν έχει πατρίδα»), αλλά ταυτόχρονα επιχαίρει για την «ήττα των αστικοτσιφλικάδικων συμφερόντων» της Ελλάδος στη Μικρά Ασία. Λες και η ήττα του ελληνικού στρατού από τους Τούρκους αστικοτσιφλικάδες (κατά τη δική τους λογική), ευνόησε το τουρκικό προλεταριάτο.
Όμως, από ότι φαίνεται, το τότε σχέδιο διάλυσης της αναδυόμενης μετά την τουρκοκρατία ισχυρής ελληνικής οικονομικής ελίτ, που πέτυχε με την τεράστια υλική και ηθική (με την έννοια της νομιμοποίησης) υποστήριξη της ελληνικής αριστεράς, έδωσε μέχρι σήμερα στους ξένους ό,τι μπορούσε να δώσει. Ο ιστορικός κύκλος αυτού του οικονομικού μοντέλου, έχει τελειώσει. Τώρα έχουμε δυο νέες απαιτήσεις: Την Παγκοσμιοποίηση και τον ανταγωνισμό της Δύσης με τις αναδυόμενες οικονομίες της Ανατολής (Ρωσία -Κίνα).
Το σιωνιστικό κτήνος, άρχισε πάλι να βρυχάται και να συντάσσει τις δυνάμεις του (τις υποταγμένες και πειθήνιες σ’ αυτό χώρες της Δύσης) για την επερχόμενη παγκόσμια αναμέτρηση. Στα πλαίσια λοιπόν αυτά, «πρέπει» η οικονομική ισχύς των  «συμμάχων» μας να μεγιστοποιηθεί για να ανταγωνισθούν επιτυχώς τους αντιπάλους τους. Αυτό επιβάλλει τη μετάλλαξη του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης της Δύσης σε φεουδαρχικό, ώστε να καταστεί δυνατή η μέγιστη συγκέντρωση οικονομικής και όχι μόνο ισχύος, απομυζώντας και συμπιέζοντας την εργατική τάξη στον υπέρτατο βαθμό, για να υπερισχύσουν στην επερχόμενη παγκόσμια σύγκρουση. Έτσι εξηγείται η ιλιγγιώδης συρρίκνωση του εισοδήματος του ελληνικού Λαού, προς όφελος της πλουτοκρατίας και των τοκογλύφων.
Στο χώρο της συγκαλυμμένης υποβοήθησης αυτής της πολιτικής, αναζητούν το νέο πολιτικό τους στίγμα τα κόμματα της αριστεράς. Χρήσιμοι «κολαούζοι» του συστήματος, συμπληρώνουν το φάσμα  του «δημοκρατικού τόξου», κερδίζοντας την επιβίωσή τους με το αζημίωτο, προσφέροντας δημοκρατική νομιμοποίηση στην κυβερνητική πολιτική. Γι’ αυτό και ο Αλέξης, ο super Alexis, αφού «έσωσε» από την παραπομπή τον Παπανδρέου, έσπευσε να δώσει τα διαπιστευτήριά του στη μητρόπολη του αμερικανοσιωνισμού. Γι’ αυτό ο γλυκερός «κυριούλης» Φώτης δείχνει τέτοια μεγάλη κατανόηση στη «αναγκαιότητα» επιβολής των μνημονίων. Γι’ αυτό οι σταλινοτσολιάδες του Περισσού συνεχίζουν τις άσκοπες, «εκτονωτικές», απολύτως αναποτελεσματικές, αλλά εξαιρετικά χρήσιμες και ανακουφιστικές για το «σύστημα», κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Τα εκτρωματικά βλαστάρια του Αβραάμ Μπεναρόγια, μόνιμοι παρτενέρ των πολιτικών και κοινωνικών εγκλημάτων της άρχουσας τάξης εναντίον του Ελληνικού Έθνους, διαγωνίζονται με μεγάλο ταλέντο στη θεατρική τους αντίθεση προς τα μνημόνια, προσπαθώντας να εδραιώσουν τη χρησιμότητά τους προς το σύστημα, το κάθε ένα φυσικά για ίδιον όφελος.  
«Σοφό» λοιπόν το σχέδιο των τοκογλύφων, «πάσχει» όμως σε μερικά σημεία. Για παράδειγμα, την Ελληνική Επανάσταση του ’21 δεν την ξεκίνησαν κάποιοι «ψιλοβολεμένοι», αλλά κάποιοι ξεβράκωτοι, όπως τους χαρακτήρισε ο άνθρωπος που κατέχει τη θέση του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και ακούει στο όνομα Βαρθολομαίος. Άρα το να εξαφανίσουν τη μεσαία τάξη στην Ελλάδα, μέσω του εφαρμοζόμενου «οικονομικού Κατύν», δεν τους εξασφαλίζει ότι θα εξουδετερώσουν την αντίσταση των Ελλήνων και θα  εξαφανίσουν τον Ελληνισμό. Οι νηστικοί, οι αγράμματοι και οι «ξεβράκωτοι», έχουν αποδείξει πολλές φορές ότι έχουν υψηλότερο φρόνημα από τους βρακωμένους, τους χορτάτους και τους δήθεν μορφωμένους.
Το Έθνος επίσης ως έννοια, μπορεί για τα διεθνιστικά οράματα της «νέας» (και παλαιάς) αριστεράς και τα παγκοσμιοποιημένα πολυπολιτισμικά ιδεώδη της πλουτοκρατικής αστοφιλελεύθερης «Διεθνούς Νέας Τάξης» (τα  δυο νόθα παιδιά του σιωνισμού), να αποτελεί το «ιδεολογικό νεφέλωμα» που περιβάλλει το αστικό κράτος, ήτοι μια παραπλανητική ιδεολογική μυθοπλασία και απατηλή εξιδανίκευση του αστικού κράτους.  Όμως για την ελληνική σκέψη, συνιστά υπαρκτή και όχι πλαστή ιστορική κατηγορία. Είναι αποτέλεσμα αρχέγονης ζωτικής ορμής, η οποία κινητοποιεί τρομακτικά συγκινησιακά φορτία και θέλει την κοινωνική οργάνωση να καθορίζεται από τους παράγοντες που όρισε ο Ηρόδοτος, ήτοι το «όμαιμον, το ομόθρησκον, το ομότροπον, το ομόγλωσσον».
Το υπαρκτό λοιπόν αυτό έθνος των Ελλήνων,  που όπως λέει ο Νίτσε στη «Γένεση της Τραγωδίας», κανένας μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να βρει το κώνειο για να το εξοντώσει, και πάλι θα επιζήσει. Γιατί όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να αλλοιώσουν το ομόθρησκον, ομότροπον, ομόγλωσσον, υπάρχει πάντα το όμαιμον το οποίο για να το αλλοιώσουν πρέπει να αλλάξουν το DNA του Έλληνα. Ε! λοιπόν αυτό δε θα το καταφέρουν ποτέ. Γιατί δεν είναι δική τους αρμοδιότητα, είναι αρμοδιότητα του Θεού, του Οποίου μόλις τώρα «ανακάλυψαν» το «σωματίδιό». Έχουν λοιπόν ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουν μέχρι να τον «ανακαλύψουν» ολόκληρο. Εκτός κι αν έχουν την αφέλεια να πιστεύουν (το δικαίωμα στη βλακεία είναι ιερό), ότι οι Έλληνες κάποτε θα ενωθούν φυλετικά με τους λαθρομετανάστες που μας κουβαλάνε εδώ.
Ας γνωρίζουν λοιπόν αυτοί που βρίσκονται πίσω από όλα αυτά, τους οποίους η σοφή κι αυθόρμητη λαϊκή ηθογραφία έχει «στολίσει» με διάφορα προσωνύμια όπως: βδέλλες, τοκογλύφοι, σταυρωτήδες, τσιμπούρια, έμποροι των εθνών, χαχάμηδες, αθέατοι, ακατανόμαστοι κλπ, αυτοί προς τους οποίους ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός απευθυνόμενος είπε: «… υμείς εκ του πατρός του διαβόλου εστέ και τας επιθυμίας του πατρός υμών θέλετε ποιείν» (κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 8,39 ε), όσα διαβολικά τεχνουργήματα κι αν μετέλθουν για  να εξοντώσουν τον Ελληνισμό και να καταβροχθίσουν τον κόσμο, το θέλημα του «πατρός των» δεν θα επικρατήσει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ

«Άνθρακες ο θησαυρός» και το «δεύτερο Κατίν»..

Το 2011 στον οικισμό «Βαλ» κοντά στο Βολόντιμιρ-Βόλιν της Δυτικής Ουκρανίας άρχισαν ανασκαφές σε μια σειρά τάφους, που έως τότε αποδίδονταν στους Σοβιετικούς ως αποτέλεσμα των «μαζικών εκτελέσεων πολιτικών κρατουμένων» στην αυγή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ανασκαφές πραγματοποιήθηκαν από Πολωνούς αρχαιολόγους έπειτα από αίτημα της «Επιτροπής Διαφύλαξης της Μνήμης του Αγώνα και του Μαρτυρίου» στα πλαίσια της «ανάδειξης» των «εγκλημάτων» του «σταλινισμού» (βλέπε κομμουνισμού). Το θέμα έλαβε ευρεία κάλυψη από τα ΜΜΕ, τόσο της Πολωνίας όσο και της Ουκρανίας, τα οποία έκαναν λόγο για ένα «δεύτερο Κατίν».

Όταν όμως το 2012 ανακοινώθηκε το πόρισμα των ερευνών, οι «ενδιαφερόμενοι» έσπευσαν να το θάψουν. Και αυτό γιατί τα ευρήματα από τις ανασκαφές αποδείκνυαν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι τις εκτελέσεις τις είχαν διαπράξει οι Ναζί και όχι οι Σοβιετικοί. Μεταξύ άλλων, οι σφαίρες που βρέθηκαν στους μαζικούς τάφους είχαν διακριτικά που φανέρωναν, τόσο την προέλευσή τους (είχαν παραχθεί στην πολωνική πόλη Σκαρζίνσκο-Κάμενο, που από το 1939 κατεχόταν από τους Γερμανούς), όσο και τον χρόνο κατασκευής τους (το 1941, όταν η περιοχή της Δυτικής Ουκρανίας όπου έγιναν οι εκτελέσεις κατεχόταν από τους Ναζί).

Οι ανασκαφές όμως ανέδειξαν και ένα πρόσθετο πολύ ενδιαφέρον εύρημα. Στους τάφους βρέθηκαν τα σήματα δύο Πολωνών αστυνομικών. Όχι όμως δύο οποιονδήποτε Πολωνών αστυνομικών. Σύμφωνα με τα πολωνικά αρχεία, το ένα από αυτά, το νο.1441 ανήκε στον Jozef Kuligowski και το άλλο, το νο.1099 στον Ludwik Malowiejski. Και οι δύο είχαν συλληφθεί το 1939 από τον Κόκκινο Στρατό και το χειμώνα του 1939-1940 βρίσκονταν κρατούμενοι στο στρατόπεδο Όστασκοβ για τους Πολωνούς αιχμαλώτους πολέμου στην σημερινή περιοχή του Τβερ.

Σύμφωνα, όμως, με την περιβόητη «Απόφαση του Πολιτικού Γραφείου της 5ης Μαρτίου 1940», που πρωτοεμφανίστηκε επί Γκορμπατσόφ προς στοιχειοθέτηση της «σοβιετικής ενοχής» για το Κατίν, οι συγκεκριμένοι κρατούμενοι είχαν περιέλθει «στη διάθεση της NKVD1 στην περιοχή Καλίνιν». Για την περαιτέρω «απόδειξη» μάλιστα της «σοβιετικής ενοχής», είχαν «παρουσιαστεί» και τα σχετικά «έγγραφα» για τη μεταφορά των κρατουμένων από το Όστασκοβ στο Καλίνιν. Στη συνέχεια -και σύμφωνα πάντα με την αστική προπαγάνδα- όλοι δίχως εξαίρεση οι κρατούμενοι εκτελέστηκαν στο εκεί κτήριο της NKVD και θάφτηκαν στα περίχωρα του χωριού Μέντνοε, όπου σήμερα δεσπόζει «μνημείο» για τα «εγκλήματα του σταλινισμού». Και όμως, οι δήθεν εκτελεσμένοι από τη «μυστική αστυνομία του Στάλιν» την άνοιξη του 1940 βρέθηκαν 70 και πλέον χρόνια μετά σε ομαδικό τάφο, δολοφονημένοι από τους Ναζί το καλοκαίρι του 1941!

1. NKVD: Λαϊκό Επιτροπάτο Εσωτερικών Υποθέσεων

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"