Τα γεγονότα που σημάδεψαν το 2018 (Photos)

Πλούσιο σε γεγονότα, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, ήταν το 2018. Γεγονότα που σημάδεψαν τη καθημερινότητα μας, που μας έθλιψαν, που μας εντυπωσίασαν, που μας προβλημάτισαν, που μας δημιούργησαν ερωτηματικά. Γεγονότα συγκλονιστικά ή λιγότερο συγκλονιστικά σε ένα πλανήτη ταραγμένο, χωρίς πυξίδα, χωρίς προσανατολισμό. Το pontiki.gr παρουσιάζει τα σημαντικότερα απο αυτά όπως τα ζήσαμε, με χρονολογική σειρά. 

Συλλαλητήριο στο Σύνταγμα για τη Μακεδονία

Στις 4 Φεβρουαρίου 2018 πραγματοποιήθηκε συλλαλητήριο στη Πλατεία Συντάγματος με βασικό αίτημα των διαδηλωτών την μη αποδοχή του όρου «Μακεδονία» στην ονομασία της ΠΓΔM. Το συλλαλητήριο διοργανώθηκε ακολουθώντας την επιτυχία του αντίστοιχου της Θεσσαλονίκης. Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης ο οποίος έκανε λόγο για «εθνομηδενιστές» και «αριστερόστροφο φασισμό», αποδίδοντας τους χαρακτηρισμούς στην πολιτική ηγεσία που χειρίστηκε το ζήτημα της ονομασίας. Η παρουσία του στην εκδήλωση έγινε θερμά δεκτή από τον κόσμο που είχε προσέλθει στο συλλαλητήριο. Εκθειάστηκε από το χώρο της Άκρας Δεξιάς, ενώ αντίθετα, κατακρίθηκε από την Αριστερά, τα κυβερνητικά κομμάτα και στελέχη.

Μητρετώδης και Κούκλατζης φυλακισμένοι στην Τουρκία...

28 χρόνια χωρίς τον Στράτο Διονυσίου: “Έφυγε δίχως αντίο, ξαφνικά ένα πρωί, γιατί άρεσαν στον Χάρο τα τραγούδια που ΄χε πει “

Αιτία θανάτου, όπως είπαν οι γιατροί, ήταν η εσωτερική αιμορραγία που προκλήθηκε 

από ρήξη ανευρύσματος στην κοιλιακή χώρα. Ήταν μόλις 55 ετών...

Το πρωί της 11ης Μαΐου του 1990 έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος λαϊκός τραγουδιστής Στράτος Διονυσίου, βυθίζοντας στη θλίψη όχι μόνο τους δικούς του ανθρώπους, αλλά και χιλιάδες κόσμου που τον αγαπούσε. Ο θάνατός του ήταν ξαφνικός και αιφνιδίασε τους συγγενείς και τους συνεργάτες του, οι οποίοι ήταν και οι τελευταίοι άνθρωποι που τον είδαν.

Το προηγούμενο βράδυ είχε εμφανιστεί κανονικά στο μαγαζί του, «Στράτος», όπου τραγουδούσε και μάλιστα όπως ανέφερε ο μουσικός και φίλος του τραγουδιστή, Γιάννης Ιωάννου, ήταν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας του.

Πριν να βγει στην πίστα είχε πάει στο στούντιο όπου ηχογράφησε 9 τραγούδια από τον τελευταίο του δίσκο με τίτλο «Ποιος Άλλος». Όταν ολοκλήρωσε το πρόγραμμά του κάποιοι συνεργάτες του παρατήρησαν ότι κούτσαινε ελαφρά και τον ρώτησαν τι είχε. Ο Στράτος τους είπε ότι αισθανόταν ένα πόνο στην κοιλιά και πως θα πήγαινε στον γιατρό να το κοιτάξει. Κανείς δεν φανταζόταν ότι δεν θα προλάβαινε. ...

Ellie Goulding, "Love Me Like You Do" (From "Fifty Shades Of Grey")

You're the light, you're the night You're the color of my blood
You're the cure, you're the pain You're the only thing I wanna touch
Never knew that it could mean so much, so much

You're the fear, I don't care Cause I've never been so high
Follow me to the dark Let me take you past our satellites
You can see the world you brought to life, to life

So love me like you do, la-la-love me like you do
Love me like you do, la-la-love me like you do
Touch me like you do, ta-ta-touch me like you do
What are you waiting for?

Fading in, fading out...

25 Νοέμβρη 1942... Η ανατίναξη της γέφυρας στο Γοργοπόταμο!

Κρις Γουντχάουζ: "Χωρίς Ζέρβα δεν γινόταν , χωρίς Αρη δεν πετύχαινε"

Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου

  

Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα στέλνει περήφανο χαιρετισμό

νέας ανάστασης χτυπάει καμπάνα μηνάν τα όπλα μας το λυτρωμό.

Ο συμβολισμός του όμορφου αυτού αντάρτικου τραγουδιού δεν είναι τυχαίος.

Τα σύμβολα στην ιστορία, αποτέλεσμα καταγραφής μεγάλων έστω και στιγμιαίων γεγονότων, έχουν επιδράσει στη λαϊκή ανάταση, έχουν συμβάλλει αποφασιστικά στη δημιουργία ψυχολογίας και συνείδησης στις λαϊκές μάζες για να δημιουργήσουν στη συνέχεια ηρωικά κατορθώματα στον αγώνα με σκοπό την επιβολή του δίκιου τους.

Και αν η γέφυρα της Αλαμάνας ήταν για την επανάσταση του 1821 ένα από τα ηρωικά κατορθώματα στον εθνικοαπελευθερωτικό και κοινωνικό αγώνα των Ελλήνων για την ίδρυση δικού τους αστικού κράτους ενάντια στη φεουδαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου καθιέρωσε στις συνειδήσεις του ελληνικού λαού τον ένοπλο αντάρτικο αγώνα του ΕΛΑΣ συνολικά το λαϊκοαπελευθερωτικό αγώνα του ΕΑΜ με ψυχή και αιμοδότη το ΚΚΕ, ως τη δύναμή τους για μια νέα λαοκρατούμενη Ελλάδα μετά την απελευθέρωση από τους Ιταλογερμανούς κατακτητές. Ηταν με μια έννοια καταλύτης στην απελευθέρωση ανεξάντλητης λαϊκής δύναμης σ' ένα αγώνα άνισο, μα πέρα για πέρα δίκαιο, που ως προς την απελευθέρωση οδήγησε το λαό μας στη νίκη. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι ο λαϊκός ποιητής αποτύπωσε μια από τις κορυφαίες στιγμές της Αντίστασης με το Γοργοπόταμο, συσχετίζοντάς τον με την Αλαμάνα.

Τι ήταν λοιπόν ο Γοργοπόταμος; 'Η -πιο σωστά- τι έγινε στο Γοργοπόταμο;

13 Μαΐου 1968: Η κοινή πορεία εργατών και φοιτητών στο Παρίσι

Για πρώτη φορά στις 13 Μαΐου του 1968 (<< VIDEO) Γάλλοι εργάτες ενώθηκαν με τους φοιτητές, απεργώντας για μια μέρα και διοργανώνοντας από κοινού πορεία στο κέντρο του Παρισιού.

Περίπου 800.000 φοιτητές, καθηγητές, καθώς και εργάτες, διέσχισαν τη γαλλική πρωτεύουσα ζητώντας την παραίτηση της κυβέρνησης υπό τον Charles de Gaulle και διαμαρτυρόμενοι για την αστυνομική βιαιότητα κατά τις πορείες των προηγουμένων ημερών. Αυτή τη φορά, πάντως, η αστυνομία παρακολούθησε διακριτικά τις διαδηλώσεις για το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας, αν και αργότερα μπλόκαρε τις γέφυρες που διασχίζουν το Σηκουάνα, περιορίζοντας τους διαδηλωτές στην αριστερή όχθη, όπου και τις προηγούμενες μέρες είχαν δημιουργηθεί τα επεισόδια με την αστυνομία.

Η τετράωρη πορεία είχε ξεκινήσει από την Place de la Republique της δεξιάς όχθης του Σηκουάνα και ενώθηκε με το πλήθος φοιτητών αφού πέρασε τη γέφυρα για την άλλη όχθη, διασχίζοντας τις φοιτητικές γειτονιές του Παρισιού. Κρατώντας σημαίες και πανό εργάτες, φοιτητές και καθηγητές φώναζαν «De Gaule δολοφόνε» και «CRS-SS», παρομοιάζοντας τη γαλλική αστυνομία για τις διαδηλώσεις CRS με τη ναζιστική SS.

Τη μεταρρύθμιση του «bourgeois πανεπιστημιακού συστήματος» και το τέλος του ...

"Μακριά ροδίζει η ανατολή". Από τις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ: Τα διαφορετικά κάλαντα της ιστορικής αισιοδοξίας, της υπερηφάνιας και της αξιοπρέπειας

 To ξέρατε -μέρα που είναι- ότι τα πιο πρόσφατα δημιουργηθέντα κάλαντα είναι αυτά που σκάρωσε η χορωδία των γυναικείων φυλακών Αβέρωφ την περίοδο που ακολούθησε τον εμφύλιο πόλεμο;

Πατώντας πάνω στην «πανελλήνια» μελωδική οδό των καλάντων (με ιδιαίτερη όμως κι εκεί υλοποίηση) αλλά έχοντας ξεχωριστούς, πρωτοφανέρωτους  στίχους, οι γυναίκες της χορωδίας πανηγυρίζουν συγκινητικά μέσα από τα κάγκελα, «μαζί με τη φύση», το νέο χρόνο που έρχεται και διαδηλώνουν με αξιοπρέπεια και περηφάνια το άσβεστο πάθος τους για λευτεριά και ειρήνη.

Γι αυτό μας φαίνονται μάλλον, πολλές φορές, ως τα πιο ωραία, γραμμένα και τραγουδισμένα κάλαντα μέσα από τις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ το 1948, από αριστερές, αντάρτισσες, πολιτικές κρατούμενες. Γιατί με αυτή την ελπίδα που πλημμυρίζουν, η οποία συνυπάρχει με την δυσκολία του παρόντος, ταιριάζουν τόσο μα τόσο και με τη δικιά μας εποχή…

Ακούστε τα, δώσε προσοχή στους στίχους τους και διαβάστε την ιστορία τους:

"Πως πρέπει να βλέπουμε τη ζωή μας" - Μαθήματα από την Ελλάδα του 1928

Λίγα χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, η οποία θεωρείται από τις μεγαλύτερες , αν όχι η μεγαλύτερη, συμφορά του ελληνισμού διαχρονικά, οι άνθρωποι προσπαθούν να συνέλθουν, να ορθοποδήσουν και να βρουν ξανά τα πατήματά τους στον νέο κόσμο που διαμορφώνετε γύρω τους.

Διαβάστε και πάρτε κουράγιο από ένα ωραίο άρθρο του 1928, που πιστεύουμε ότι κάτι έχει να μας διδάξει και σήμερα, σ αυτή την (συγκριτικά λιγότερο) δύσκολη περίοδο που διανύουμε.

“Οι άπειρες στεναχώριες της ζωής μας κάνουν να ρίχνουμε γύρω μας ανήσυχες ματιές. Φοβούμεθα για το μέλλον μας ως ατόμων κι ως Έθνους. Ως τόσο έχουμε άδικο. Κάπως αλλιώς θα έπρεπε όμως ν αντικρίζουμε τη ζωή.

Τα παραδείγματα δεν μας λείπουν γι αυτό. Παλιά και νέα γεγονότα μας πείθουν, ότι αν δούμε τα πράγματα με προοπτική διάφορη από τη σημερινή, διάφορα συναισθήματα θα γεννηθούν και θ αναπτυχθούν μέσα μας.

Ας πάρουμε παράδειγμα την Μικρασιατική καταστροφή που τόσο βάραινε πάνω στο Έθνος.

Σχεδόν φάνηκε να μας εκμηδενίζει. Όσοι πίστεψαν όμως σε κάτι τέτοιο γελάστηκαν.

…. Η καταστροφή εκείνη ήταν για μας ένα μάθημα. Ως τον Αύγουστο του 22 ξέραμε μόνο ...

Ειρεσιώνη: «Το Χριστουγεννιάτικο» δέντρο της Ελλάδας – Το Βυζαντινό Δέντρο – Αρχαία κάλαντα -«Αγερμοί»

Η ιδέα για το στολισμό ενός δέντρου κατά τα Χριστούγεννα δεν είναι ξενόφερτη, όπως θεωρούν πολλοί. Στην αρχαία Ελλάδα παρόμοιο έθιμο υπήρχε, μόνο που το φυτό δεν ήταν έλατο, αλλά η Ειρεσιώνη.
Η Ειρεσιώνη (είρος = έριον, μαλλίον) ήταν κλάδος αγριελιάς (κότινος) στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, κ.λπ., εκτός του μήλου και του αχλαδιού).

Αποτελούσε έκφραση ευχαριστίας για τη γονιμότητα του λήξαντος έτους και παράκληση συνεχίσεως της γονιμότητας και ευφορίας κατά το επόμενο και ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, τον Απόλλωνα και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη). ...

«Αν θυμηθείς τ΄όνειρό μου» - «Nunca sabré» - «Luna de miel»

Το ελληνικό τραγούδι που ταυτίστηκε με την Κουβανέζικη Επανάσταση!

Ήταν το τραγούδι που συνδέθηκε με την Κουβανική επανάσταση. Ιδιαιτέρως δημοφιλές σε όλη τη Λατινική Αμερική, όπου και είχε ηχογραφηθεί σε πάρα πολλές εκτελέσεις. 

Η πιο γνωστή ήταν από την ορχήστρα «Μanuel and the Music of the Mountains». Μία ιδέα τού πόσο αγαπητό ήταν, μας δίνει και το ακόλουθο γεγονός.

Όταν ο Φιντέλ Κάστρο και οι δυνάμεις του πολιορκούσαν την Αβάνα τον Ιανουάριο του 1959, υπήρχε ένας ραδιοφωνικός σταθμός των επαναστατικών δυνάμεων, που λεγόταν «Ηavana Libre», έτοιμος να εκπέμψει μόλις επικρατούσε η επανάσταση. Όταν λοιπόν αυτό έγινε, η εκπομπή άρχισε σε όλη τη Λατινική Αμερική, και το πρώτο-πρώτο άκουσμα δεν ήταν κάποιο διάγγελμα, αλλά αυτό το ...

17 Νοέμβρη 1973 - Επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Δείτε σχετικά προηγούμενων χρόνων

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

O ήρωας του ’40 που αναγνωρίστηκε από τους… Γερμανούς

Ήταν 17 Μαΐου 1944 όταν ένα συμμαχικό αεροσκάφος προσγειώνεται στο Κάιρο, μεταφέροντας στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα τον δαφνοστεφή γερμανό στρατηγό Χάινριχ Κράιπε.

Δεν είναι βέβαια μόνος, καθώς στο πλάι του είναι δύο βρετανοί κομάντο, ο Πάτρικ Λι-Φέρμορ και ο Γουόλτερ Στάνλεϊ Μος, οι οποίοι τον είχαν απαγάγει από την Κρήτη στις 26 Απριλίου.

Αυτό βέβαια δεν αποκαλύπτει όλη την εικόνα της ιστορίας μας, καθώς ο Κράιπε δεν θα έπεφτε ποτέ στα χέρια των Συμμάχων χωρίς τη βοήθεια τόσο του ηρωικού κρητικού λαού όσο και μεμονωμένων ανταρτών του νησιού.

Αντρών σαν τον χωροφύλακα Μανώλη Πατεράκη δηλαδή, που μετατράπηκε σε αγρίμι του Ψηλορείτη κατά τον Β’ Παγκόσμιο και πολέμησε λυσσαλέα τον ναζί κατακτητή, συμβάλλοντας ταυτοχρόνως τα μέγιστα σε μια από τις πιο εμβληματικές στιγμές όλου του πολέμου.

Κρήτες και Σύμμαχοι ήθελαν βέβαια να πιάσουν τον προηγούμενο διοικητή του νησιού, τον διαβόητο στρατηγό Φρίντριχ Βίλχελμ Μιούλερ («Χασάπης της Κρήτης»), που τόσα εγκλήματα πολέμου είχε κάνει στην Κρήτη από τον Αύγουστο του 1942, οπότε και ανέλαβε φρούραρχος Ηρακλείου.

Άγγλοι και κρητικοί αντιστασιακοί παρακολουθούσαν τον στρατηγό εδώ και καιρό και έστελναν συνεχώς αναφορές στο εντεταλμένο γραφείο του Καΐρου. Οι δυο Βρετανοί είχαν συνεργάτες στην Κρήτη δυο αντάρτες, τον Μανώλη Πατεράκη και τον Γεώργιο Τυράκη.

Η ιστορία της απαγωγής του Κράιπε συναρπάζει με τα ηρωικά κατορθώματα των πρωταγωνιστών και υπνωτίζει με τη σχεδόν κινηματογραφική εξέλιξή της. Παραμένει όμως κάτι περισσότερο από ένα χρονικό δράσης μερικών γενναίων παλικαριών: είναι η ιστορία ενός ολόκληρου πληθυσμού που αψηφώντας τον παντοδύναμο αντίπαλο σήκωσε στους ώμους του ένα κατόρθωμα που φωτίζει ακόμη τον αστείρευτο ηρωισμό των Κρητών στον Β’ Παγκόσμιο. ...

1940, η πρώτη μέρα. Έτσι πολεμούσαν οι Έλληνες. Ιστορικά ντοκουμέντα και αυθεντικές μαρτυρίες στρατιωτών

Από τη mixanitouxronou.gr: Οι μαρτυρίες από την πρώτη ημέρα τους πολέμου αποτελούν μια πολύχρονη εργασία του στενού συνεργάτη της «Μηχανής του Χρόνου» ιστορικού Νίκου Γιαννόπουλου, ο οποίος συνέθεσε το ημερολόγιο των πρώτων ημερών του ’40 μέσα από προσωπικές και αυθεντικές μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν τις δραματικές εξελίξεις. Πρόκειται για ένα σημαντικό έργο που παρουσιάζεται για πρώτη φορά.

Βασίλειος Χρ. Αρχιμανδρίτης, αντισυνταγματάρχης Π.Δ., βετεράνος του 1940-41

Τις ημέρες εκείνες ήμουν έφεδρος ανθυπολοχαγός του Ανεξάρτητου Τάγματος Προκαλύψεως Κονίτσης. Η μέρα αυτή, η 27η Οκτωβρίου του ΄40 ήταν μια διαφορετική μέρα, το τηλέφωνο δεν σταματούσε καθόλου. Είναι αλήθεια πως όλοι μας στη διμοιρία τη μέρα εκείνη από το πρωί βρισκόμαστε στο πόδι....

Ήταν η ώρα 11 τη νύχτα. Ο τηλεφωνητής για μια στιγμή με φωνάζει. «Κύριε ανθυπολοχαγέ στο τηλέφωνο». -«Εμπρός!» φωνάζω από το μικρόφωνο. «Διμοιρία Καβασίλων, ο ανθυπολοχαγός». -«Ναι κύριε Αρχιμανδρίτη», μου απαντάει. «Ταγματάρχης Γίγας στο τηλέφωνο». Χωρίς να προσθέσει τίποτε άλλο μου είπε επί λέξει: «Αμέσως κε ανθυπολοχαγέ να ανοίξετε τα κιβώτια και να μοιράσετε πυρομαχικά στους άνδρες σας». -«Μάλιστα» του απάντησα. Δεν πέρασε πολύ ώρα και τα πυρομαχικά είχαν μοιραστεί στους άνδρες μου οι οποίοι και τα ταχτοποιούσαν στις φυσιγγιοθήκες και τους γυλιούς τους. Εγώ ύστερα από όλα αυτά έφυγα σχεδόν 12 η ώρα τα μεσάνυχτα, αφού έδωσα οδηγίες στον τηλεφωνητή και τον σκοπό του τηλεφώνου και πήγα στο σπίτι όπου έμενα με τη γυναίκα μου, λίγο πιο πάνω από τη διμοιρία. Σε λίγο έτσι πρόχειρα, ξάπλωσα μήπως μπορέσω και κλείσω μάτι. -«Κύριε ανθυπολοχαγέ! Σας ζητούν στο τηλέφωνο». Καθώς λαγοκοιμόμουν, σηκώθηκα, άνοιξα το παράθυρο και ξεχώρισα μέσα στο σκοτάδι τον Ντίνο, στρατιώτη της διμοιρίας, κοντοχωριανό μου κι’ από τα καλύτερα παιδιά της διμοιρίας. Εγώ σε δύο λεπτά, όπως ήμουνα σχεδόν έτοιμος από βραδύς, πήρα το ηλεκτροφάναρο και την γκλίτσα μου και ροβόλησα προς τη διμοιρία. Σε λίγο μιλούσα με τον διοικητή του τάγματος, τον αείμνηστο ταγματάρχη τότε Νικόλαο Γίγα, έναν υπέροχο άνθρωπο και γενναίο αξιωματικό. -«Κύριε Αρχιμανδρίτη», μου είπε επί λέξει, «τα πράγματα είναι πολύ άσχημα, όπως σας έλεγα και ψες. Θα έχουμε πόλεμο με τους γείτονες μας, σήμερα κι’ όλας». Κατέβασα κι εγώ το ακουστικό και το άφησα στη θέση του. Για μια στιγμή έμεινα ακίνητος, σκεπτικός. «Ώστε έχουμε πόλεμο» ψιθύρισα. Δεν πρόλαβα να βγω από το γραφείο, και νασου μπροστά μου πολλοί από τους άνδρες μου, που ανυπομονούσαν να μάθουν τι γίνεται. ...

O «τρελο-Έλληνας» μηχανικός ανελκυστήρων που αποδείχτηκε διάνοια στην πυρηνική φυσική

Νικόλαος Χριστόφιλος, ο «ατομικός» Έλλην 

πίσω από τους διαστημικούς και πυρηνικούς θριάμβους των ΗΠΑ!

Μια από τις πιο περίεργες, και πιθανότατα πιο επικίνδυνες, πυρηνικές δοκιμές έλαβε χώρα στα τέλη του 1958 και έφερε τη σφραγίδα ενός ελληνοαμερικανού μηχανολόγου μηχανικού που άρχισε να μελετά μόνος εγχειρίδια πυρηνικής φυσικής στη γερμανοκρατούμενη Ελλάδα!
Ο Νικόλαος Χριστόφιλος γεννήθηκε στη Βοστώνη αλλά μεγάλωσε και σπούδασε στο πολυτεχνείο της Αθήνας, όπου και άρχισε να δραστηριοποιείται στους ανελκυστήρες. Αφού ίδρυσε τη δική του εταιρία εγκατάστασης και συντήρησης ασανσέρ, το έριξε μετά στη μελέτη, καθώς το πάθος του ήταν πάντα η φυσική.
Διάβαζε όποιο εγχειρίδιο θεωρητικής φυσικής έπεφτε στα χέρια του, έργο καθόλου εύκολο στην Κατοχή, καθώς τα λιγοστά που έβρισκε ήταν γραμμένα στα γερμανικά. Παρά ταύτα, έκανε μια σπουδαία θεωρητική ανακάλυψη, την οποία δεν δημοσίευσε σε κάποια επιστημονική επιθεώρηση παρά φρόντισε να κατοχυρώσει με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας σε Ελλάδα και Αμερική. ...

"Είναι καλύτερα να πεθάνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατισμένος"

Emiliano Zapata, 8 Αυγούστου 1879 - 10 Απρίλη 1919

o Περιοδικό admin team - ΙΣΤΟΡΙΑ, Πορτρέτα - 08/08/2016

Εμιλιάνο Ζαπάτα Σαλαζάρ  (8 Αυγούστου 1879 – 10 Απριλίου 1919), αναδείχθηκε σε σπουδαία ηγετική προσωπικότητα των ανταρτών της αγροτικής Μεξικανικής Επανάστασης του 1910, η οποία κατευθυνόταν κατά του προέδρου της χώρας, Πορφίριο Ντίαζ και της συγκεχυμένης περιόδου που ακολούθησε (1911 – 1917).

Οργάνωσε και διοικούσε σημαντική επαναστατική δύναμη, ονομαζόμενη «Απελευθερωτικός Στρατός του Νότου». Ο ίδιος καταγόταν από οικογένεια της μεσαίας κοινωνικής τάξης. Γεννήθηκε μιγάς από καταγωγή (mestizo) και παιδί πολυτέκνων (το ένατο από τα 10 παιδιά των Gabriel Zapata και Cleofas Salazar) στο χωριό Σαν Μιγκέλ Ανενκουϊλκο (Anenecuilco) της μεξικανικής πολιτείας Μορέλος. Ήταν mediero (επίμορτος καλλιεργητής) και εκπαιδευτής αλόγων. Υπηρέτησε στο στρατό για επτά μήνες.
Σαν Πρόεδρος του συμβουλίου του χωριού του, έκανε εκστρατεία για την αποκατάσταση των εδαφών του χωριού που δημεύθηκαν από τα hacendados (τσιφλικάδες). Το σύνθημά του ήταν «Tierra Υ Libertad» (γη κι ελευθερία), ενώ πηγές της εποχής αναφέρουν ότι παρόλο που δεν ήταν μορφωμένος είχε έντονα καλλιεργημένο το αίσθημα δικαίου, καθώς η οικογένειά του συντήρησε και ανέδειξε αυτή την αίσθηση, μέσα από τις μνήμες των μεγαλυτέρων. ...

ΜΑΗΣ 1936 – 2016: 80 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τον Μάη του 1936, χρονιά εξεγέρσεων, επαναστάσεων και εξελίξεων τεράστιας ιστορικής σημασίας στην Ευρώπη και παγκόσμια, το ελληνικό εργατικό κίνημα έγραψε μια από τις ηρωικότερες σελίδες του. Η εργατική εξέγερση της Θεσσαλονίκης, με πρωταγωνιστές τους καπνεργάτες, ήταν η πρώτη «έφοδος στον ουρανό» του ελληνικού προλεταριάτου, η πρώτη ανοιχτή αμφισβήτηση της εξουσίας των κυρίαρχων τάξεων στη χώρα μας.

Παρά τη μεγάλη χρονική απόσταση, η σημασία και τα διδάγματα του «Μάη του ’36» για τους σημερινούς αγώνες είναι τεράστια. Ήταν μια εξέγερση σε μια μεγάλη πόλη, καθαρά εργατική στη μορφή και το περιεχόμενό της, βασισμένη στα «όπλα» που μπορούν να οδηγήσουν την εργατική τάξη στη νίκη: ενότητα, αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση, γενική απεργία, αποφασιστική σύγκρουση με τους μηχανισμούς καταστολής.

H εξέγερση του 1936 μας θυμίζει την ίδια αναγκαιότητα που πλανάται πάνω από το εργατικό κίνημα, σήμερα όπως και τότε: για δυναμικούς εργατικούς αγώνες και εξεγέρσεις. Μας θυμίζει ακόμα όμως την αναγκαιότητα για την οικοδόμηση μιας ισχυρής επαναστατικής δύναμης, ικανής να συγκρουστεί σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά, ιδεολογικά και πρακτικά, με το κεφάλαιο, τους μνημονιακούς παλιούς και νέους, το κράτος τους, τους τοκογλύφους και τους ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. και των ΗΠΑ.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 80 χρόνων από την εξέγερση του Μάη 1936 η Ο.Κ.Δ.Ε. θέλει να τιμήσει τους χιλιάδες αγωνιστές του 1936, να κάνει γνωστή στους νέους αγωνιστές την πραγματική ιστορία της τάξης μας αλλά και να κρατήσει τη φλόγα της εξέγερσης ζωντανή. Με τη μνήμη και τα διδάγματα του Μάη 1936 να προετοιμάσουμε τις εξεγέρσεις που βρίσκονται μπροστά μας. Γι αυτούς τους λόγους θα πραγματοποιήσουμε καμπάνια εκδηλώσεων, μνήμης, ενημέρωσης και δράσης σε διάφορες πόλεις της χώρας.

–

Διαβάστε εδώ:

ΛΟΥΗΣ ΤΙΚΑΣ: Η «ΨΥΧΗ» ΤΩΝ ΑΝΘΡΑΚΩΡΥΧΩΝ ΣΤΙΣ ΗΠΑ «Πώς_ο_Ροκφέλερ δολοφόνησε τον πρόγονό μου»

«Αυτός μια μέρα να ξέρεις ή θα γίνει πολύ μεγάλος ή θα φάει το κεφάλι του», έλεγε ο παππούς μου για τον Λούη Τίκα.

Ο Λούης Τίκας (τρίτος από αριστερά) με το άστρο του αρχηγού των ανθρακωρύχων 
φωτογραφίζεται με εκπροσώπους του Ροκφέλερ

Τελικά συνέβησαν και τα δύο. Ο Λούης, που έμελλε να γίνει ένας θρύλος της εργατικής τάξης, ήταν αδελφός του. Ένας πάρα πολύ έξυπνος νέος που είχε γεννηθεί το 1886, με αίσθημα δικαιοσύνης, ανήσυχος, που διάβαζε ό,τι βιβλίο έπεφτε στα χέρια του και η γη της Κρήτης δεν τον χωρούσε. Όταν αποφάσισε να πάει στην Αμερική για να αναζητήσει την τύχη του, ο παππούς μου δεν τον άφηνε. Η γιαγιά μου επέμενε. «Άστον να ανοίξει τα φτερά του» του έλεγε. Και πήγε.

Ήταν 25 Μαρτίου 1906». Με τα λόγια αυτά ο κ. Γιώργος Σταυρουλάκης διηγείται στο «Έθνος» την ιστορία του προγόνου του που το 1913 πρωταγωνίστησε ως αρχηγός των Ελλήνων ανθρακωρύχων μαζί με άλλες 26 εθνικότητες στην τεράστια απεργία του Συνδικάτου Ενωμένων Ανθρακωρύχων Αμερικής στο Κολοράντο. Μια απεργία που κορυφώθηκε στις 20 Απριλίου 1914 με τη Σφαγή του Λάντλοου και την άγρια δολοφονία του Λούη Τίκα, άλλων συνδικαλιστών και γυναικόπαιδων που διεκδικούσαν ανθρώπινες συνθήκες ζωής από την πολιτειακή Εθνοφρουρά.

Ήταν η εποχή που η αμερικανική οικονομία προσπαθούσε να ξεφύγει από τον κύκλο της ύφεσης, συνθλίβοντας ακόμη περισσότερο τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργατών: 14 ώρες δουλειάς, μεροκάματα που δεν εξασφάλιζαν τα αναγκαία για τη διαβίωση, απουσία μέτρων ασφαλείας, φτώχεια και βαθιά εκμετάλλευση.

Στην ιστορία του Τίκα και άλλων Ελλήνων που συμμετείχαν στις ένοπλες ταξικές ...

Η 8η Μαρτίου "Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας" εορτάσθηκε για πρώτη φορά το 1911

Το μήνυμα του ΟΗΕ για τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας είναι «χειραφέτηση των γυναικών - χειραφέτηση της ανθρωπότητας». Το όραμα ενός κόσμου όπου κάθε γυναίκα και κάθε κορίτσι θα μπορεί να κάνει τις επιλογές του, να συμμετέχει στην ενεργό πολιτική δράση, να έχει πρόσβαση σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης, να έχει εισόδημα και να ζει σε κοινωνίες χωρίς βία και διακρίσεις, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση του ΟΗΕ.
.

==========================
  "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Κωστής Παλαμάς...

Σχετικό: Η Ελλάδα πτωχεύει και ο Παλαμάς γράφει πικραμένος στην θεά Αθηνά : «χαμένη κλαῖς τὴν ἱερή σου πόλη»... [Tι δεν καταλαβαίνεις;]
Έλληνας ποιητής, δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας, διηγηματογράφος και θεατρικός
συγγραφέας, από τις σπουδαιότερες πνευματικές φυσιογνωμίες του νέου Ελληνισμού.
Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής «γενιάς του 1880» και της αποκαλούμενης «Νέας Αθηναϊκής Σχολής», η οποία συσπείρωνε νέους ποιητές που αντιδρούσαν στις υπερβολές του αθηναϊκού ρομαντισμού και ενδιαφέρονταν για την καθιέρωση της δημοτικής στον ποιητικό λόγο. Στο ποιητικό του έργο, που ξεπερνά τις είκοσι συλλογές, κυριαρχεί η Ελλάδα ως ιδανικό και αντικείμενο αγάπης, η πορεία του ελληνικού έθνους μέσα στους αιώνες, η προσπάθεια δημιουργικής αφομοίωσης του αρχαιοελληνικού πνεύματος και της λαϊκής παράδοσης και το πνεύμα της οικουμενικότητας του ελληνικού πολιτισμού.
Ο Κωστής Παλαμάς γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου του 1859 και καταγόταν από παλαιά μεσολογγίτικη οικογένεια, που είχε να επιδείξει εθνικούς αγωνιστές και πνευματικούς δημιουργούς. Σε ηλικία επτά ετών έμεινε ορφανός από πατέρα και μητέρα και πήγε να ζήσει στο Μεσολόγγι με τον θείο του Δημήτριο Παλαμά. Στο Μεσολόγγι, που τόσο αγάπησε και τραγούδησε νοσταλγικά, έζησε έως το 1875, οπότε έφυγε για την Αθήνα και γράφτηκε στη Νομική Σχολή. Δεν άργησε να καταλάβει, πως η πραγματική του κλίση ήταν η ποίηση και εγκαταλείποντας τις σπουδές του αφοσιώθηκε ολόψυχα στην τέχνη του λόγου και ιδιαίτερα του ποιητικού. Άλλωστε, από τα εννιά του χρόνια έγραφε στίχους και διάβαζε Έλληνες και ξένους ποιητές.
Το 1879 άρχισε να δημοσιογραφεί στις εφημερίδες και τα περιοδικά του καιρού του και το 1886...

Σαν σήμερα το 1951 ξεκινάει η δίκη του Νίκου Μπελογιάννη (Βίντεο)

Πριν ακόμα χαράξει, μέσα στη νύχτα, σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των γερμανοτσολιάδων που πλέον είχαν ντυθεί αμερικανοτσολιάδες, το κράτος των μαυραγοριτών που έχτιζε «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, είχε εκτελέσει τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του.
Την ίδια μέρα της εκτέλεσης, ο Γιάννης Ρίτσος, εξόριστος στον Αϊ - Στράτη, γράφει στο ποίημά του
«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ»:
«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε./ Μ' ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία./ Μ' ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει (...)».

Σαν σήμερα το 1951, στο έκτακτο στρατοδικείο Αθήνας, ξεκινάει η δίκη του Νίκου Μπελογιάννη που μαζί με 93 ακόμα συντρόφους του κατηγορείται βάση του Α.Ν. 509/1947 ότι έστησαν τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ

Η δίκη ξεκινάει και η τροπή που τελικά παίρνει μοιάζει καταστροφική για την Αμερικανοκρατία και τη επάρατη δεξιά που “κυβερνά” τον τόπο.

Η συμμετοχή του λαού και οι φωνές διαμαρτυρίας και συμπαράστασης προς τους κατηγορούμενους τόσο από το λαό όσο και από όλο τον προοδευτικό κόσμο και από πολλές κυβερνήσεις έχει σαν αποτέλεσμα την αντιστροφή της κατάστασης και από κατηγορούμενους το Μπελογιάννη και τους συντρόφους του να κάθονται ουσιαστικά στο εδώλιο οι στρατοδίκες η δεξιά και οι υποστηρικτές της.

Κι αυτή τη φορά ο κριτής είναι αμείλικτος. Δικάζει ο ίδιος ο λαός.
Είναι πραγματικά αστεία τόσο οι κατηγορίες όσο και οι μαρτυρίες που παρουσιάζουν οι κατήγοροι.

Λίγα αποσπάσματα από τη δίκη:

Ένας από τους σπουδαιότερους μάρτυρες κατηγορίας λέει για το Μπελογιάννη:

- Ο άνθρωπος αυτός ήθελα να εφαρμόσει στην Ελλάδα τις αποφάσεις της 6ης και 7ης Ολομέλειας του ΚΚΕ.

Σε ερώτηση του Νίκου για το αν ο μάρτυρας γνωρίζει ότι οι αποφάσεις και των 2 Ολομελειών ρίχνουν το βάρος της πολιτικής του κόμματος στην πάλη για την ειρήνη, το ψωμί και τις ελευθερίες του ελληνικού λαού ο μάρτυρας απαντάει θετικά.
Ο Μπελογιάννης ρωτάει αν αυτό θεωρεί ο μάρτυρας ότι είναι συνομωσία κατά της Ελλάδας, ο μάρτυρας λέει...

Τασούλα Βερβενιώτη: Είμαστε η μοναδική χώρα που δεν γιορτάζει την απελευθέρωση της

Στις 12 Οκτώβρη του 1944, απελευθερώθηκε η Αθήνα από τους Γερμανούς, όμως «είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που δεν γιορτάζει την απελευθέρωση της» τόνισε η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη στην Κρυσταλλία Πατούλη, μιλώντας παράλληλα για τα ιστορικά γεγονότα, την συγκεκριμένη ημερομηνία, την Εθνική Αντίσταση, αλλά και το ανέγγιχτο τραύμα του εμφυλίου που φαίνεται να είναι η αιτία της... αμνησίας για μία μέρα σαν κι αυτή.

tvxs.gr / Η Ελλάδα του Χίτλερ : Η πικρή... από tvxorissinora

Πλήθος κόσμου ξεχύθηκε στους δρόμους της πρωτεύουσας, γιορτάζοντας την απελευθέρωσή της. Ήταν 12 Οκτωβρίου του 1944 και η γερμανική κατοχή είχε τελειώσει. «Βρήκαμε τους δρόμους γεμάτους από ανθρώπους σε τόσο πυκνή διάταξη που το αμάξι μας προχωρούσε σπρώχνοντας με δυσκολία», θυμόταν ένας Γερμανός αξιωματούχος που εγκατέλειπε την πόλη την ημέρα εκείνη. Ήδη, από νωρίς το βράδυ, μικρά γερμανικά στρατεύματα είχαν αρχίσει να υποχωρούν προς το Βορρά. Στις 06:30 το πρωί άρχισε η αποχώρηση του κυρίως σώματος και δύο περίπου ώρες αργότερα, οι ελάχιστοι Γερμανοί που είχαν απομείνει, συγκεντρώθηκαν στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, όπου σε μία βιαστική τελετή, ο στρατηγός Φέλμι κατέθεσε στεφάνι. ...