Ο μαρτυριάρης ξομολόγος του Φλωράκη, Ιερομόναχος π.Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης [Δείτε την συνέχεια σε τρία αποκαλυπτικά video]

Γράφει ο Εl Sito

Με κατάπληξη σχεδόν άφωνος είδα όλη την εκπομπή του Ιερομόναχου π.Αθανάσιου Σιμωνοπετρίτη. Αυτό που με εξέπληξε περισσότερο είναι ότι η τελετή και η ταφή του αείμνηστου Χαρίλαου συμφωνεί απόλυτα με την αφήγηση του ιερομόναχου στα παρακάτω video:

Δεν ξέρω πως λειτουργεί το μυαλό ενός ογδοντάχρονου συνειδητοποιημένου αριστερού αγωνιστή, λίγο πριν τον φυσικό του θάνατο, ακόμη και εάν αυτός είναι γνήσιος ιδεολόγος κομμουνιστής, αυτό που ξέρω να πω είναι ότι "στα μυστήρια του χώρου και του χρόνου και στα ανεξερεύνητα άδυτα της ψυχής είναι πάρα πολύ δύσκολο να υπεισέλθει κανείς" και μόνο υποθέσεις και εικασίες μπορεί να διατυπώσει με ερωτήματα και να θέσει ερωτηματικά, όπως λ.χ. τι τον ώθησε αυτόν τον μπαρουτοκαπνισμένο μαχητή των αγώνων για μια δίκαιη κοινωνία, εκτός των θεοκρατικών αντιλήψεων, αλλά με βάση των αρχών της λενινιστικής-μαρξιστικής  ιδεολογίας του υλισμού, να στραφεί σε θεοφοβούμενες πρακτικές για να σώσει την ψυχή του;
Τι να γύρευε άραγε να βρει στην περιβόητη Μονή με τους καλόγερους του Εφραίμ;
Τι να εξομολογήθηκε άραγε μέσα στα γραφεία του ΚΚΕ στον Περισσό υπό τα βλέμματα της Παπαρήγα;
Προσπάθησα να βρω κάποια διάψευση η Δελτίο Τύπου... αλλά μάταια...μόνο μία σχετική ανάρτηση της Λιάνας Κανέλλη

Αλλά δείτε πρώτα τα video και μετά βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα:




Δείτε και την κηδεία και θα δείτε ότι μετά την πρώτη πράξη της "πολιτικής τελετής" ακολουθήθηκε η επιθυμία του Χαρίλαου.

Αυτό που δεν είδαμε στο μνήμα είναι το έμβλημα του σταυρού που συνηθίζεται σε χριστιανικά μνήματα:

Η Διαθήκη

Σε λίγες μέρες, στις 22 Μαΐου, κλείνουν 2 χρόνια από το θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη, Διοικητή της Ι Μεραρχίας του ΔΣΕ (με το ψευδώνυμο καπετάν Γιώτης), Γενικού Γραμματέα από το 1972 του ΚΚΕ και αργότερα Επίτιμου Προέδρου του ίδιου κόμματος. Την επομένη του θανάτου του δημοσιοποιείται η γραμμένη από το 1994 (μόλις πάτησε τα ογδόντα) διαθήκη του:
«Δεν το ονοματίζω τούτο το χαρτί διαθήκη για το λόγο ότι δεν έχω τίποτα να διαθέσω.
Ό,τι βιος είχα το έχω δώσει στο Κόμμα, στο Κόμμα στο ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολά του, την Μαρξιστική – Λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμά του και τις αρχές του.
Πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω. Ό,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δράση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμήνιες δεν το θεωρώ σοβαρό.
Θέλω να επιστρέψω, και να ταφώ στον τόπο που γεννήθηκα στο Παλιοζογλώπι και συγκεκριμένα στον Αηλιά για νάχω αγνάντιο.
Ο τάφος να είναι απλός, μόνο να φραχτεί για να μην με ξεχώσουν τα αγρίμια.
Δεν θέλω λόγους και στεφάνια. Αυτά να εκφραστούν με βοήθεια στο Κόμμα.»
Γράφοντας το παρόν σχόλιο, οφείλω να ομολογήσω ότι ανήκω σ’ εκείνους που δεν συμπάθησαν τις ιδεολογικές αναφορές του κόμματος, του οποίου ο Χ. Φλωράκης υπήρξε επί μακρόν επικεφαλής και συχνά συγκρούστηκαν με την πολιτική πρακτική του.
Θεωρώ όμως το παραπάνω κείμενο συγκλονιστικό μέσα στην λιτότητά του. Κάθε του γραμμή “κραυγάζει” τις τρεις κυρίαρχες ιδιότητες του εκλιπόντος:
Αμετανόητος τριτοδιεθνιστής κομμουνιστής. Αθεράπευτος εραστής της γενέθλιας γης (πατριώτης θα λέγαμε, αν δεν φοβόμασταν την ιδεολογική αστυνομία του “αριστερού” εκσυγχρονισμού). Γνήσια λαϊκός άνθρωπος.
Ο Φλωράκης δεν ήταν ο μόνος. Χιλιάδες τέτοιοι, “παλαιάς κοπής”, άνθρωποι ξεπήδησαν μέσα από τις μαρτυρικές δεκαετίες του ’30, του ’40, του ’50 και του ’60. Πολλοί από αυτούς, μάλιστα, χωρίς τα πολιτικά αμαρτήματα του μακαρίτη. Το σχόλιο ετούτο, λοιπόν, δεν είναι ύμνος σε έναν επώνυμο. Είναι φόρος τιμής σε αυτή την αμέτρητη στρατιά που μας εγκατέλειψε βιολογικά κι εμείς βιαστήκαμε να την εγκαταλείψουμε πολιτισμικά, παραδομένοι είτε στη χαυνωτική μας καθημερινότητα είτε σ’ ένα αφόρητο “προοδευτικό” Δήθεν, που σνομπάρει την ίδια του την ιστορία και τους απλούς ανθρώπους, για να ξερογλείφεται πιθηκίζοντας στους πολιτικά ορθούς διαδρόμους της παγκοσμιοποιημένης εξουσίας.

Ε λοιπόν, μόνο ένας αντάρτης που ξέρει να “κινείται μέσα στο λαό, όπως το ψάρι μέσα στο νερό” θα μπορούσε να γράψει ένα τέτοιο κείμενο!
Απλώς, έκανε κάποιο λάθος στη διαθήκη του. Νόμισε ότι την απεύθυνε στους Έλληνες που ήξερε. Γι αυτό και μίλησε για “βιός”, “ιδεολογία”, “πρόγραμμα”, “αρχές”, “δράση”, “ορμήνιες”, για την αγωνία του μέλλοντος νεκρού να ‘χει “αγνάντιο” και μην τον “ξεχώσουν τ’ αγρίμια”…
Μίλησε με λέξεις κενές κάθε περιεχομένου, πια. Γιατί η Ελλάδα αυτή πέθανε!
Πολύ πριν από τον ίδιο…
Η φωτογραφία του Καπετάν Γιώτη από το Βουνό εντοπίστηκε και αντιγράφηκε από την ιστοσελίδα Κόκκινο Δίκτυο

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"