Το τραγούδι αυτό γράφτηκε από τον Λούτσιο Ντάλλα το 1986 για τον Ενρίκο Καρούζο (1873-1921), έναν απ΄τους διασημότερους ιταλούς τενόρους. Ουσιαστικά το τραγούδι αυτό, περιγράφει τον πόνο και τα συναισθήματα που νιώθει ο Ενρίκο Καρούζο λίγο πριν πεθάνει.
Στο τραγούδι αναφέρεται μια γυναίκα, δεν έχει γίνει ξεκάθαρο αν είναι η σύζυγος ή η κόρη τού Καρούζο. Το σίγουρο είναι πως, είναι πολύ αγαπητό πρόσωπο. Το όλο σκηνικό εξελίσσεται σε μια ταράτσα στο Σορρέντο της Νάπολης, τόπος καταγωγής του μεγάλου τενόρου. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στους στίχους του Λούτσιο Ντάλλα.
CARUSO
Εδώ που η θάλασσα ιριδίζει
Και φυσά δυνατά ο αέρας...
Πάνω σε μια παλιά ταράτσα
Αφού έχει κλάψει
Ύστερα καθαρίζει τη φωνή του
Και ξαναρχίζει το τραγούδι
Και φυσά δυνατά ο αέρας...
Πάνω σε μια παλιά ταράτσα
Μπροστά στον κόλπο του Suriento
Ένας άντρας αγκαλιάζει μια κοπέλαΑφού έχει κλάψει
Ύστερα καθαρίζει τη φωνή του
Και ξαναρχίζει το τραγούδι
Σε θέλω πάρα πολύ
Μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις
Τώρα πια είναι μια αλυσίδα
Που λιώνει το αίμα στις φλέβες, ξέρεις
Μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις
Τώρα πια είναι μια αλυσίδα
Που λιώνει το αίμα στις φλέβες, ξέρεις
Βλέπει τα φώτα στη μέση της θάλασσας
Σκέφτεται τις νύχτες εκεί στην Αμερική
Ήταν μόνο οι λάμπες
Και η λευκή σκια ενός έλικα
Άκου τον πόνο μέσα στη μουσική
Που ανεβαίνει από το πιάνο
Μα όταν βλέπεις το φεγγάρι να βγαίνει από ένα σύννεφο
Φαίνεται πιο γλυκός ακόμα και ο θάνατος
Κοίτα μέσα στα μάτια της κοπέλας
Αυτά τα μάτια τα πράσινα σαν τη θάλασσα
Έπειτα ξαφνικά βγαίνει ένα δάκρυ
Και αυτός σκέφτεται να το σκουπίσει
Σκέφτεται τις νύχτες εκεί στην Αμερική
Ήταν μόνο οι λάμπες
Και η λευκή σκια ενός έλικα
Άκου τον πόνο μέσα στη μουσική
Που ανεβαίνει από το πιάνο
Μα όταν βλέπεις το φεγγάρι να βγαίνει από ένα σύννεφο
Φαίνεται πιο γλυκός ακόμα και ο θάνατος
Κοίτα μέσα στα μάτια της κοπέλας
Αυτά τα μάτια τα πράσινα σαν τη θάλασσα
Έπειτα ξαφνικά βγαίνει ένα δάκρυ
Και αυτός σκέφτεται να το σκουπίσει
Σε θέλω πάρα πολύ
Μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις
Τώρα πια είναι μια αλυσίδα
Που λιώνει το αίμα στις φλέβες, ξέρεις
Μα τόσο τόσο πολύ, ξέρεις
Τώρα πια είναι μια αλυσίδα
Που λιώνει το αίμα στις φλέβες, ξέρεις
Η δύναμη του θεάτρου
Όπου κάθε δράμα είναι ένα ψέμα
Και με λίγο μακιγιάζ και μίμιση
Μπορείς να γίνεις κάποιος άλλος
Μα δυο μάτια που σε κοιτάζουν
Τόσο κοντινά και αληθινά
Σε κάνουν να ξεχνάς τις λέξεις
Και μπερδεύουν τις σκέψεις
Έτσι όλα γίνονται τόσο μικρά
Ακόμα και οι νύχτες εκεί στην Αμερική
Φορές που βλέπεις τη ζωή σου
Σαν τη σκια ενός έλικα
Και ναι, είναι η ζωή που τελειώνει
Μα αυτός δεν το σκέφτεται πια
Και ήδη νιώθει ευτυχισμένος
Και συνεχίζει το τραγούδι του.
Αντικλείδι , http://antikleidi.comΌπου κάθε δράμα είναι ένα ψέμα
Και με λίγο μακιγιάζ και μίμιση
Μπορείς να γίνεις κάποιος άλλος
Μα δυο μάτια που σε κοιτάζουν
Τόσο κοντινά και αληθινά
Σε κάνουν να ξεχνάς τις λέξεις
Και μπερδεύουν τις σκέψεις
Έτσι όλα γίνονται τόσο μικρά
Ακόμα και οι νύχτες εκεί στην Αμερική
Φορές που βλέπεις τη ζωή σου
Σαν τη σκια ενός έλικα
Και ναι, είναι η ζωή που τελειώνει
Μα αυτός δεν το σκέφτεται πια
Και ήδη νιώθει ευτυχισμένος
Και συνεχίζει το τραγούδι του.
Συναφές:
Nina Simone
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.