Γερμανικές εκλογές, ελληνικές και ευρωπαϊκές αγωνίες

(Ανάλυση των αποτελεσμάτων των πρόσφατων γερμανικών εκλογών και η σημασία τους για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο) 

Γράφει ο Κώστας Λάμπος 

Το ειδικό οικονομικό βάρος της Γερμανίας της επιτρέπει, στις σημερινές συνθήκες της κεφαλαιοκρατούμενης ΕΕ, να καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το ευρωπαϊκό Γίγνεσθαι και να υπαγορεύει τις πολιτικές εξελίξεις στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η επιρροή της σε χώρες, όπως η Ελλάδα, που έχουν καχεκτική οικονομία κύρια εξαιτίας της εξάρτησής τους από τις μητροπόλεις του Βορά και ειδικότερα από τη Γερμανία, η εκδικητική σκληρότητα της οποίας παίρνει τα χαρακτηριστικά ενός ακραίου μακιαβελισμού. Για τους παραπάνω λόγους οι εκλογές στη Γερμανία αποκτούν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες γιατί συνδέονται με την προσμονή αλλαγής της στάσης της Γερμανίας προς το καλύτερο γι’ αυτές και για την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Μέσα σε αυτό το κλίμα έγιναν οι τελευταίες εκλογές στη Γερμανία. Ας δούμε το αποτέλεσμα και αποκρυπτογραφώντας το λεγόμενο ‘λαϊκό μήνυμα’ να κατανοήσουμε τη σημασία του για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο.

Όλες οι προεκλογικές μετρήσεις έδειχναν πως το αποτέλεσμα θα ήταν κάπως διαφορετικό από αυτό που τελικά ήταν. Η πλειοψηφία των ερευνητών της κοινής γνώμης και των εκλογέων περίμεναν:

1.      Μια κάποια μείωση της δύναμης του εθνικιστικού, συντηρητικού κεντροδεξιού συνασπισμού (CDU, CSU, FDP) που αποσταθεροποιεί την ΕΕ επειδή επιδιώκει μια γερμανική Ευρώπη και σταδιακά οδηγεί σε απομόνωση τη Γερμανία και

2.      Μια σχετική αύξηση της δύναμης του κεντροαριστερού σχηματισμού (SPD, Die Grünen και Die Linke ), που αντιλαμβάνεται και επιδιώκει μια καπιταλιστική μεν αλλά ευρωπαϊκή Γερμανία, αν σημαίνουν κάτι αυτές οι έννοιες γενικά και για το γερμανικό εκλογικό σώμα ειδικότερα.

Φαινόταν αναμενόμενο ότι το εκλογικό σώμα θα καταδίκαζε την στενοκομματική και αλαζονική πολιτική του συντηρητικού κυβερνητικού σχηματισμού και θα αντιμετώπιζε διαφορετικά και μακροπρόθεσμα το μέλλον της ίδιας της Γερμανίας, το οποίο μακροπρόθεσμα απειλείται από τη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ των πλεονασμάτων στον ευρωπαϊκό Βορά και των ελλειμμάτων στον ευρωπαϊκό Νότο. Πρόκειται για μια πολιτική της συντηρητικής εκτροπής της ΕΕ που οδηγεί στην απόκλιση μεταξύ των χωρών μελών της ΕΕ κόντρα στην πολύδιατυμπανισμένη πολιτική σύγκλισης που είχε επιλέξει τις τελευταίες δεκαετίες η ΕΕ με στόχο την προώθηση της ιδέας των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Μεσο-μακροπρόθεσμα αυτή η πολιτική, αν δεν ανακοπεί με πανευρωπαϊκής εμβέλειας πρωτοβουλίες από τα κάτω[1] θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη πτώση των λαϊκών εισοδημάτων και συνεπώς στη μείωση της ενεργού ζήτησης σε πανευρωπαϊκή κλίμακα που θα οξύνουν και θα γενικεύσουν την ύφεση. Παραπέρα θα οδηγήσει στη σταδιακή μείωση των γερμανικών εξαγωγών και συνεπώς σε ύφεση της γερμανικής οικονομίας, με όλες τις επακόλουθες συνέπειες, αλλά και στην περαιτέρω αποδυνάμωση του Ευρώ απέναντι στο δολάριο και συνεπώς σε κρίση, ίσως και σε διάλυση της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετατρέποντας για μια ακόμα φορά την Ευρώπη σε πεδίο καταστροφικών πολεμικών συγκρούσεων με ωφελημένους τους εξωευρωπαϊκούς νικητές ‘συμμάχους’ και ηττημένους τους Ευρωπαίους και την ιδέα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.

Βέβαια το εκλογικό σώμα καταδίκασε αυτή την ακραία πολιτική αποκλείοντας το Κόμμα των Ελευθεροδημοκρατών (FDP) και την αντιευρωπαϊκή Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) από την ομοσπονδιακή βουλή και ενίσχυσε τις δυνάμεις που θα μπορούσαν να σχηματίσουν έναν, ας τον πούμε ‘κεντροαριστερό’ συνασπισμό (SΡD, Die Grünen και Die Linke), με περισσότερη προσήλωση στην ιδέα της ΕΕ και των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Προφανώς αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα διαμορφώθηκε, όπως διαμορφώθηκε, γιατί:

1.      Η φοβική εθνικιστική προπαγάνδα, αλλά και η ιστορική μνήμη έπεισε το εκλογικό σώμα να απομακρύνει από το κοινοβούλιο το επιπόλαιο, εμπαθές και ακραίο FDP, να μην επιτρέψει την είσοδο στο κοινοβούλιο της αντιευρωπαϊκής Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD και να αντιμετωπίσει την κυρία Μέρκελ ως εγγυητή σταθερότητας της Ενωμένης Ευρώπης, χωρίς ωστόσο να της δώσει και την απόλυτη πλειοψηφία, αναγκάζοντάς την να περιορίσει τη γερμανική αλαζονεία έναντι των άλλων χωρών μελών της ΕΕ. Με αυτό το αποτέλεσμα άνοιγαν προοπτικές για κυβέρνηση ‘κεντροαριστερού συνασπισμού’, ή για κυβέρνηση συμμαχίας μεταξύ CDU-CSU και ενός από τα τρία άλλα κόμματα του κοινοβουλίου, με επικρατέστερη αυτή της ‘μεγάλης συνεργασίας’, η οποία τελικά βρίσκεται υπό διαπραγμάτευση, χωρίς πολλές καλές υποσχέσεις.

2.      Αν και τα κόμματα της λεγόμενης ‘κεντροαριστεράς’ (SΡD, Die Grünen και Die Linke) δεν έπεισαν, επειδή δεν προσφέρθηκαν να συνεργαστούν για μια διαφορετική πολιτική της Γερμανίας που θα έθετε τόσο τη Γερμανία, όσο και την ΕΕ σε προοδευτική κατεύθυνση και τροχιά, ανεξάρτητη από τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και από τον αμερικανισμό[2], δηλαδή τον αμερικανικό ηγεμονισμό, εν τούτοις το εκλογικό σώμα επέλεξε αυτή την εκδοχή, ως απάντηση στην αλαζονική πολιτική της Μέρκελ έναντι των άλλων χωρών μελών της ΕΕ , αλλά και των θεσμών και των οργάνων της ΕΕ. Δυστυχώς όμως αυτά τα κόμματα που θα μπορούσαν να υλοποιήσουν την επιλογή του εκλογικού σώματος αρνήθηκαν την πρόκληση, γιατί, όπως άλλωστε συμβαίνει σχεδόν παντού, τα σοσιαλδημοκρατικά και τα αριστερά κόμματα δεν κατάφεραν ακόμα να ξεπεράσουν το ‘μεγάλο σχίσμα’ του τέλους του 19^ου αιώνα, που τα κάνει να εχθρεύονται μεταξύ τους περισσότερο από όσο εχθρεύονται τα κόμματα του μεγάλου κεφαλαίου.

Έτσι όμως χάθηκε μια ακόμα ευκαιρία για μια αισιόδοξη προοπτική των ευρωπαϊκών και των παγκόσμιων εξελίξεων. Ας ελπίσουμε πως δεν ήταν η τελευταία, αλλά γι’ αυτό χρειάζεται τα εκλογικά σώματα να μπορέσουν να πάψουν να είναι περιφερόμενο κομματικό κοπάδι και αντικείμενο του πολιτικού μάρκετινγκ και να γίνουν αυτενεργό υποκείμενο της ιστορίας τους και δημιουργοί του μέλλοντός τους. Δύσκολη υπόθεση, αλλά δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική στον 21^ο αιώνα, αν θέλουμε να μην ξαναζήσουμε σε οξύτερη μορφή τις θηριωδίες του 19^ου και του 20^ου αιώνα.

Φαίνεται πως τα συμφέροντα του γερμανικού κεφαλαίου, όπως αυτά εκφράζονται πολιτικά με το δόγμα της κυρίας Μέρκελ για μια γερμανική Ευρώπη κόντρα σε μια ευρωπαϊκή Γερμανία στα πλαίσια μιας προοδευτικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, αδιαφορούν για μια ακόμα φορά για τις μελλοντικές περιπέτειες του γερμανικού λαού και των λαών των άλλων χωρών της Ευρώπης. Αυτή η πολιτική μπορεί να κατανοηθεί, κατά τη γνώμη μου, μόνο ως νεογερμανισμός[3] που ρίχνει γέφυρες προς τον αμερικανισμό με στόχο ένα αμερικανογερμανικό[4] διακανονισμό των σφαιρών επιρροής στην ευρύτερη περιοχή, προσφέροντας ως αντάλλαγμα, τι άλλο παρά, τη διάλυση της Ευρωζώνης και της ΕΕ, οι οποίες θα μπορούσαν ίσως κάποια στιγμή, υπό την πίεση των ευρωπαϊκών προβλημάτων και των ευρωπαϊκών λαών, να αλλάξουν τον προσανατολισμό της ΕΕ σε αυτόνομη προοδευτική κατεύθυνση και να τορπιλίσουν το όραμα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και του αμερικανισμού.

Αυτή η αναγκαιότητα δεν αφορά μόνο τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού της Ευρώπης και δεν αποτελεί την αναγκαία και ικανή προϋπόθεση μόνο για την επαναφορά της Ευρώπης στις αγωνιστικές παραδόσεις και στα οράματά της για μια ενωμένη προοδευτική Ευρώπη και για ένα δημοκρατικό και ειρηνικό κόσμο, αλλά αποτελεί οικουμενικό όραμα που, όπως παρατηρεί ο αμερικανός συγγραφέας Jeremy Rifkin στο βιβλίο του «ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΟΝΕΙΡΟ. Πως το όραμα της Ευρώπης για το μέλλον επισκιάζει αθόρυβα το αμερικανικό όνειρο». Αφού ο Rifkin διαπιστώνει ότι «το αμερικανικό όνειρο είναι σε μεγάλο βαθμό παγιδευμένο στο ένστικτο του θανάτου…και δυστυχώς μεταμορφώνεται σταδιακά σε πολιτισμό του θανάτου»[5] καταλήγει ότι το ευρωπαϊκό όραμα «αρμόζει πολύ περισσότερο με το επόμενο στάδιο του ανθρώπινου ταξιδιού και υπόσχεται να προσφέρει στην ανθρωπότητα την παγκόσμια συνείδηση που αντιστοιχεί στην όλο και πιο διασυνδεόμενη και παγκοσμιοποιούμενη κοινωνία. Το ευρωπαϊκό όραμα τοποθετεί…, τις οικουμενικές αξίες και τα δικαιώματα της Φύσης πάνω από τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και την παγκόσμια συνεργασία πάνω από τη μονομερή άσκηση της ισχύος»[6]. Είναι τραγικό το γεγονός ότι, ενώ η ίδια η αμερικανική κοινωνία και η ανθρωπότητα ολόκληρη περιμένουν από την Ευρώπη να σταθεί, όπως πάντα πρωτοπόρος στην παραπέρα ασφαλή και προοδευτική πορεία της ανθρωπότητας, η Γερμανία παρακάμπτει τις παρακαταθήκες των Kant, Schiller, Humboldt, Hegel, Goethe, Beethoven, Marx, Liebknecht, Luxemburg, Einstein, Planck και εκατοντάδων άλλων προγενέστερων και μεταγενέστερων κορυφαίων στοχαστών και επιστημόνων, αλλά και κορυφαίων ευρωπαϊστών πολιτικών, όπως οι Konrad Adenauer, ο Willy Brandt και ο Helmut Schmidt, ακόμα και ο μέντορας της Μέρκελ Helmut Kohl και λοξοκοιτάζει προς το τρίτο Ράιχ και εγκλωβισμένη σ’ ένα επικίνδυνο εθνικιστικό ναρκισσιστικό ένστικτο του θανάτου, φρενάρει, ως νεογερμανισμός-μερκελισμός, τις ευρωπαϊκές και τις παγκόσμιες εξελίξεις προς ένα καλύτερο κόσμο.

Είναι προφανές πως η τρέχουσα μεγάλη και γενικευμένη κρίση παρακμής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και διανομής του κοινωνικού πλούτου σηματοδοτεί την αναζήτηση για μια νέα εποχή για την ανθρωπότητα, πέρα κι’ έξω από τον καπιταλισμό με κατεύθυνση έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο της κοινωνικής ισότητας και της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης. Το κέντρο του καπιταλισμού, ο σκληρός πυρήνας της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης προσπαθεί να επιβραδύνει την κατάρρευσή του αντιμετωπίζοντας αποσπασματικά την κρίση παρακμής του. Έτσι οι ΕΠΑ μιλούν για ευρωπαϊκή κρίση και κρίση του Ευρώ. Η Κίνα μιλάει για κρίση της δυτικής βιομηχανίας και συνεπώς για κρίση της Δύσης γενικά. Η Γερμανία ανακαλύπτοντας και δαιμονοποιώντας το ‘μαύρο πρόβατο’ της ΕΕ, άρχισε να μιλάει για κρίση δημοσιονομικής διαχείρισης της Ελλάδας, για να καταλήξει να παραδεχτεί την ύπαρξη κρίσης σε όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά παίρνει μέτρα προστασίας της γερμανικής οικονομίας από την παγκόσμια κρίση που όλο και μεγαλώνει και πλησιάζει απειλητικά και τη γερμανική οικονομία. Είναι επίσης προφανές πως πρόκειται για μια κρίση ακραίας υπερσυσσώρευσης του παγκόσμιου πλούτου στα ταμεία μιας παγκόσμιας εξουσιαστικής μειοψηφίας που πιστεύει πως έτσι θα διασωθεί η ίδια και θα ανασυγκροτήσει τον καπιταλισμό στη μορφή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, της φασίζουσας Νέας Τάξης Πραγμάτων και της σκοτεινής παγκόσμιας κυβέρνησης.

Η ανάλυση της λεγόμενης ελληνικής κρίσης αποκαλύπτει ότι αυτή προκλήθηκε από τον πακτωλό των καταχρηστικών δανείων και της ληστρικής οικονομικής διαπλοκής με πρωταγωνιστές τα μεγάλα οικονομικά και τραπεζικά συγκροτήματα και τις κυβερνήσεις των μητροπολιτικών κέντρων του καπιταλισμού με αυτές των εξαρτημένων χωρών, στην προσπάθειά τους να πουλήσουν τα προϊόντα τους, για να αντιμετωπίσουν τη δική τους κρίση υπερπαραγωγής ουσιαστικά άχρηστων προϊόντων κερδοσκοπίας, εξουσίας και κυριαρχίας, όπως όπλων, αυτοκινήτων, ειδών πολυτελείας κ.λπ. κ.λπ. Αποκαλύπτεται επίσης πως σε μεγάλο βαθμό η λεγόμενη ‘ελληνική κρίση’, εντάσσεται στη στρατηγική ελέγχου των οικονομιών και κύρια των κοιτασμάτων ορυκτών καυσίμων της περιοχής από το σκληρό πυρήνα της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, υπό τη συνδιαχείριση της τρόικας (ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ). Έτσι όμως αποκαλύπτεται πως ο πυρήνας της παρακμιακής κρίσης του καπιταλισμού σχετίζεται με την σταδιακή εξάντληση των ορυκτών καυσίμων πάνω στα οποία είναι δομημένος ο καπιταλισμός και ότι η διευθέτηση της ‘ελληνικής κρίσης’ με τη μορφή αλλεπάλληλων ‘προγραμμάτων λιτότητας’ και των νέων δανείων σε δόσεις, προχωράει παράλληλα με μεταρρυθμίσεις που οδηγούν στην κινεζοποίηση της εργασίας, στην εξευτελιστική αποεθνικοποίηση-απαλλοτρίωση των εθνικών υποδομών και του εθνικού πλούτου και θα ολοκληρωθεί με την οριστική εκχώρηση σε μητροπολιτικές κοινοπραξίες των κοιτασμάτων των ορυκτών καυσίμων της Ελλάδας και της ευρύτερης περιοχής.

Με αυτή την έννοια οι γερμανοελληνικές σχέσεις θα είναι σχέσεις επικυρίαρχης δύναμης προς προτεκτοράτο. Το αν αυτό θα είναι αμιγώς γερμανικό ή αμερικάνικο ή μικτό, ή διαμελισμένο προτεκτοράτο θα εξαρτηθεί από την τελική έκβαση της σύγκρουσης ή της τύπου Γιάλτας νέας συμφωνίας μεταξύ δολαρίου και ευρώ. Υπάρχει βέβαια και ‘ο ξενοδόχος’, οι δυνάμεις της Εργασίας της Επιστήμης και του Πολιτισμού που στο βαθμό που θα κατανοούν τα σχέδια για τη νέα φασιστική τάξη πραγμάτων στον ίδιο βαθμό θα εμποδίζουν την εφαρμογή τους μέχρι να τα ανατρέψουν οριστικά και να απαλλαγούν, μια και καλή και για πάντα, από το οικονομικό σύστημα της ανισότητας, του ανταγωνισμού, της εχθρότητας και της καταστροφής.

Οι τελευταίες εξελίξεις στην Ελλάδα δείχνουν τις συνέπειες της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει κύρια η Γερμανία στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Συγκεκριμένα και όσον αφορά στην Ελλάδα, αυτή η πολιτική οδήγησε :

1.      Περίπου δύο εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία, χωρίς καμιά προοπτική να ξαναμπούν στην παραγωγική διαδικασία.

2.      Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους σε συνθήκες επισφαλούς εργασίας που σημαίνει διπλασιασμό του εργάσιμου χρόνου με μείωση στο 50% της αμοιβής της εργασίας τους.

3.      Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους σε καθεστώς ανασφάλιστης και κακοαμειβόμενης μερικής απασχόλησης ή/και μαύρης παράνομης εργασίας και σε συνθήκες εργοδοτικής και κρατικής τρομοκρατίας.

4.      Το 65% της νεολαίας στη μακροχρόνια ανεργία.

5.      Στη διάλυση, για μια ακόμα φορά, όλων των υποδομών και θεσμών κοινωνικής πρόνοιας, όπως υγεία, πεδία, ασφάλεια του πολίτη, ανεργία, συνταξιοδοτικά ταμεία με αποτέλεσμα τη δραματική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και την ταυτόχρονη αύξηση της εγκληματικότητας και των αυτοκτονιών.

6.      Δεκάδες χιλιάδες νέους επιστήμονες στη μετανάστευση με στόχο την απλή επιβίωση.

7.      Εκατοντάδες χιλιάδες μικρούς και μεσαίους ελεύθερους επιχειρηματίες στη χρεοκοπία, στην ανεργία και συνεπώς στον εκπρολεταρισμό.

8.      Στη διάλυση αντί της ορθολογικής μεταρρύθμισης της Δημόσιας Διοίκησης και στην αντικατάστασή της από συμβούλους τύπου Goldman Sachs, κομματικών ή/και ακριβομισθωμένων Golden Boys ειδικού σκοπού.

9.      Στην μεθοδικά και σκόπιμα υποτιμημένη ιδιωτικοποίηση των εθνικών υποδομών, κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων, του φυσικού, ορυκτού και οικονομικού πλούτου της χώρας.

10.  Στην καταχρηστική υπερχρέωση της χώρας με τοκογλυφικούς όρους, για την υποτιθέμενη εξυγίανση του ληστρικού και αντιαναπτυξιακού τραπεζικού συστήματος.

11.  Στην ακατανόητη από πλευράς διεθνούς δικαίου, αλλά και από ηθικής-ανθρωπιστικής πλευράς[7], άρνηση εκπλήρωσης των υποχρεώσεων της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα[8], δηλαδή, άρνηση της επιστροφής του κατοχικού δανείου και των οφειλόμενων πολεμικών αποζημιώσεων για τις καταστροφές που προκάλεσε η ναζιστική θηριωδία[9],. το ύψος των οποίων, (ανέρχεται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια και με τους νόμιμους τόκους ξεπερνούν το ένα τρισεκατομμύριο Ευρώ[10]), θα ήταν αρκετό για να οδηγήσει την Ελλάδα σε σύγκλιση με τις άλλες χώρες της ΕΕ.

12.  Στη φυγάδευση επιχειρήσεων και καταθέσεων που στέγνωσαν τα δημόσια ταμεία και μηδένισαν τη ρευστότητα που ανάγκασε την οικονομία της χώρας να φθίνει συνεχώς στα πλαίσια μιας καλπάζουσας ύφεσης, καταγράφοντας μείωση του ΑΕΠ μεγαλύτερη του 25% μέσα στα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια.

13.  Στην προστασία των μεγάλων κρατικοδίαιτων ιδιωτικών επιχειρήσεων και ελίτ που δεν αποδίδουν τους οφειλόμενους φόρους και τις οφειλόμενες εισφορές στα διάφορα δημόσια και ασφαλιστικά ταμεία.

14.  Στην ασυδοσία του νεορθόδοξου, φονταμενταλιστικού και εξουσιαστικού σκοταδισμού, της ζάπλουτης κρατικής εκκλησίας, του άπληστου δημοσιοϋπαλληλοποιημένου κλήρου και του πλήθους των παραπλανημένων, φανατισμένων και πολιτικά συντηρητικοποιημένων ‘πιστών’ που ουσιαστικά έχουν καταντήσει την Ελληνική Δημοκρατία σε ένα θεοκρατικό κράτος που συναγελάζεται με απατεώνες, ρατσιστές και φασίστες.

15.  Στην ασυλία της ασύδοτης μαζικής διαπλοκής ιδιωτικών (ελληνικών και ξένων) συμφερόντων με μιζοδότες, πρωταγωνιστές τις γερμανικές εταιρίες και μιζοαποδέκτες τη δημόσια και πολιτική γραφειοκρατία, που στραγγαλίζει κάθε σοβαρή επενδυτική πρόθεση στην πραγματική οικονομία.

16.  Στην υποκατάσταση του ρόλου του κράτους από παραστρατιωτικές, παραοικονομικές, παραπολιτικές, σκοταδιστικές και πατριδοκάπηλες συμμορίες που λυμαίνονται την κοινωνία πουλώντας προστασία, εκδούλευση και υποσχέσεις για ένα ‘ηθικότερο καπιταλισμό’ μέσω μιας υποτιθέμενης ‘πατριωτικής’ ή ‘αριστερής’ διαχείρισης, ακόμα και παραδείσους για μια ανύπαρκτη ‘μετά θάνατο ζωή’ και τέλος

17.  Στην παραχώρηση καίριων κυβερνητικών δραστηριοτήτων και αποφάσεων στους εκπροσώπους των ‘δανειστών’ με συνέπεια τον περιορισμό της εθνικής ανεξαρτησίας με απρόβλεπτες ακόμα για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.

Όλα αυτά τα συνειδητά και σκόπιμα αποτελέσματα της εξάρτησης, της ‘πολιτικής λιτότητας’ και πολλών χιλιάδων άλλων ιδιοτήτων του καθυστερημένου, εξαρτημένου και κομπραδόρικου ελληνικού πλιατσικοκαπιταλισμού[11] ξεχαρβάλωσαν, αντί να εξορθολογήσουν, την όποια οικονομία και κατάστρεψαν τον κοινωνικό ιστό οδηγώντας την ελληνική κοινωνία στο απόλυτο αδιέξοδο. Παράλληλα αποδυνάμωσαν την ήδη καχεκτική αστική δημοκρατία, απαξίωσαν το αστικό κοινοβούλιο και χάρη στο σάπιο κομματικό σύστημα και στην ουσιαστική πολιτική σιωπή της ‘κωφάλαλης’ παραδοσιακής συστημικής αριστεράς, η ελληνική κοινωνία οδηγήθηκε στη μαζική ανασφάλεια, απογοήτευση και κατάθλιψη με αποτέλεσμα την δημιουργία κενού εξουσίας, εξαιτίας της παράλυσης και αδυναμίας του επίσημου αστικού κράτους να ανταποκριθεί στις βασικές ανάγκες της κοινωνίας. Αυτό το κενό εξουσίας οι ντόπιες και ξένες κυρίαρχες ελίτ φροντίζουν να το καλύψει το ένα ή το άλλο δημιούργημά τους, με τη μορφή του νεοναζιστικού παρακράτους, πριν προλάβουν οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού με τα νέα κοινωνικά κινήματα να το καλύψουν με αυτοοργάνωση, αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς και δομές αυτοδιαχειριζόμενης και αλληλέγγυας κοινωνικής οικονομίας[12].

Γίνεται φανερό πως η γερμανική πολιτική, είτε ως καϊζερισμός, είτε ως ναζιστικός γερμανισμός, είτε ως κοινοβουλευτικός νεογερμανισμός-μερκελισμός, που καθορίζεται από τις στημένες και ελεγχόμενες από τα μεγάλα γερμανικά κεφαλαιοκρατικά συγκροτήματα και τα υπηρετικά τους ΜΜΕ, εκλογικές τελετουργίες, υπήρξε διαχρονικά μοιραία για την Ελλάδα. Η προσδοκία πως μια κυβέρνηση κεντροαριστεράς, (SPD, DIE GRÜNEN με ή χωρίς DIE LINKE), θα ήταν προτιμότερη για την Ελλάδα δεν ευοδώθηκε. Αλλά και η προσδοκία πως μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού, (CDU και SPD) θα μετριάσει κάπως τη γερμανική πολιτική υπέρ της Ελλάδας δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Κι’ αυτό όχι τόσο η κυρία Μέρκελ βγήκε ενισχυμένη από τις εκλογές, όσο γιατί και τα δύο κόμματα μπορούν να κυβερνούν ή να συγκυβερνούν στη λογική των λεγόμενων γερμανικών συμφερόντων, όπως αυτά τα αντιλαμβάνεται το μεγάλο γερμανικό κεφάλαιο και όχι ο εργαζόμενος γερμανικός λαός, ο οποίος κατατρομοκρατημένος πως θα χάσει τη δουλειά του, αν αποκτήσουν δουλειά οι εργαζόμενοι του ευρωπαϊκού Νότου, νομίζει πως σιγουρεύει το μέλλον του παρέχοντας πολιτική υποστήριξη σε δεξιές και ακροδεξιές πολιτικές. Το αποτέλεσμα είναι το γνωστό, πως η καταστροφή που ακολουθεί εξαιτίας τέτοιων πολιτικών δεν σώζει ούτε τους γερμανούς εργαζόμενους.

Είναι προφανές πως αυτό το αποτέλεσμα δυναμώνει τη γερμανική υπεροψία έναντι των άλλων χωρών της Ευρώπης και ενισχύει τη γερμανική απαίτηση να αποφασίζει αυτή και όχι τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, τα οποία τα περιορίζει σε τυπικό νομιμοποιητή και διεκπεραιωτή των γερμανικών επιλογών. Αυτή η τακτική αποδυναμώνει την όποια συνοχή του κοινού ευρωπαϊκού οράματος, ενισχύει κεντρόφυγες τάσεις και διευκολύνει κάποιες χώρες να επιζητήσουν την ‘προστασία’ του αμερικανισμού, πράγμα που, αν δεν ανακοπεί, θα καταλήξει στη διάλυση της ΕΕ και της Ευρωζώνης, με όλα όσα αυτή η εξέλιξη συνεπάγεται. Κι’ όμως υπάρχει εναλλακτική λύση για τη σωτηρία της ΕΕ, αλλά αυτή προϋποθέτει ένα νέο μαζικό αντικαπιταλιστικό, προοδευτικό, αμεσοδημοκρατικό, αταξικό, ουμανιστικό προσανατολισμό των λαών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα εκφράζεται σταδιακά σε μια πανευρωπαϊκή πολιτική από τα κάτω για ένα καλύτερο κόσμο και για μια κοινωνία της κοινωνικής ισότητας, της αλληλεγγύης και της άμεσης δημοκρατίας σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό βέβαια συμβαίνει ήδη σε εμβρυακό επίπεδο με τα νέα αντισυστημικά κινήματα και συνεπώς δεν είναι ουτοπία και επειδή οι λαοί αργούν αλλά δεν αυτοκτονούν, αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα αναδειχθεί σε κοινωνική επιλογή.

Αντί, όμως, η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση να στραφεί προς αυτό το μέλλον και να αντιμετωπίσει τους ‘πολιτισμούς του θανάτου’, δηλαδή τον αμερικανισμό, τον νεογερμανισμό και τον κινεζισμό[13] που απειλούν την ανθρωπότητα, ως ακραιοκαπιταλιστικές ανταγωνιστικές ηγεμονικές στρατηγικές, με το ευρωπαϊκό-οικουμενικό ουμανιστικό όραμα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και τις τεράστιες δυνατότητες της μεγάλης συλλογικής κληρονομιάς ολόκληρης της ανθρωπότητας, δηλαδή, της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας, ανοίγοντας το δρόμο για ένα καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας, αυτή και κοιτάζει προς τα πίσω. Ακολουθεί, με ευθύνη της Γερμανίας και του γερμανοκρατούμενου συντηρητικού διευθυντηρίου της ΕΕ, τη στρατηγική του νεογερμανισμού, ο οποίος εξελίσσεται σε νέο εφιάλτη για την Ευρώπη και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον εκφασισμό της πολιτικής ζωής και σε νέες καταστροφικές περιπέτειες την Ευρώπη και την ανθρωπότητα, σε μια νέα καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Όσο όμως η ανισότητες μεταξύ ευρωπαϊκού Βορά και ευρωπαϊκού Νότου θα μεγαλώνουν και όσο οι ανισότητες μεταξύ των λίγων πλούσιων και των πολλών φτωχών θα οξύνονται, τόσο θα αποσταθεροποιείται το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και τόσο θα ανεβαίνει το κοινωνικό θερμόμετρο, αλλά και ο κοινωνικός προβληματισμός και συνεπώς η αναζήτηση για ένα ασφαλές διέξοδο με κοινωνικά ανθρωπιστικά χαρακτηριστικά. Οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού αρχίζουν να συνειδητοποιούν, όλο και εντονότερα, το δικό τους αυτενεργό ρόλο ως πρωταγωνιστές των εξελίξεων και δημιουργοί ενός καλύτερου κόσμου, ο οποίος σήμερα δεν είναι μόνο αναγκαίος και εφικτός, αλλά έχει γίνει και αναπόφευκτος εξαιτίας της ανικανότητας του κεφαλαίου και του πολιτικού του συστήματος να προσφέρει λύσεις στα προβλήματα της ευρωπαϊκής κοινωνίας συνολικά.

Οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, ο εργαζόμενος γερμανικός λαός, αργά ή γρήγορα θα κατανοήσουν πως το μέλλον τους και το μέλλον της Γερμανίας είναι συνυφασμένο με το κοινό μέλλον όλων των λαών της Ευρώπης. Συνεπώς κάθε απόπειρα της γερμανικής οικονομικής ολιγαρχίας να κυριαρχήσει πάνω στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν απομονώνει μόνο τη Γερμανία από τη φυσική της οικογένεια-κοιτίδα, αλλά καταλήγει σε μεγάλες περιπέτειες του ίδιου του γερμανικού λαού και εμποδίζει την εξέλιξη προς μια Ευρώπη της οικονομικής και κοινωνικής σύγκλησης όλων των χωρών της. Η σύγκλιση όμως προϋποθέτει την αμοιβαία και ισότιμη συνεργασία, την κοινή ευημερία, την ισότητα, τη δημιουργική ελευθερία, την ισοπολιτεία, την πραγματική δημοκρατία και ένα οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό, πρωτεργάτη της παγκόσμιας ειρήνης. Όλοι οι Πολίτες και οι λαοί της Ευρώπης έχουν μπροστά τους δυό επιλογές. Η μια είναι να αναδείξουν την κοινή τους πατρίδα σε δύναμη προόδου και χτίστη ενός καλύτερου κόσμου και η άλλη να την αφήσουν έρμαιο του καταστροφικού νεογερμανικού ιμπεριαλισμού και να καταντήσει επαρχία ενός ανελέητου αμερικάνικου ή κινέζικου ιμπεριαλισμού.

Η γερμανική απειλή νεκραναστήθηκε και περιθώρια για άλλες ψευδαισθήσεις δεν υπάρχουν. Τώρα είναι η ώρα των Λαών της Ευρώπης.

---

[1] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Από τον ευρωπαϊκό Ουμανισμό, στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ή στον Οικουμενικό Ουμανισμό; MONTHLY REVIEW, τεύχος Ιούνη 2009.

[2] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[3] Κώστας Λάμπος, Νεογερμανισμός. Ο νέος εφιάλτης της Ευρώπης; Πολίτες, τεύχος 35/Φεβρουάριος 2012 και 36/Μάρτιος 2012 και Lampos Kostas, Neogermanismus: Der neue Alptraum Europas? in: http://lefthumanism.blogspot.com/2012/

[4] Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Γερμανισμός εναντίον Ευρώπης και Προόδου. Βασιλιάδες και Βασίλισσες, άλογα και πιόνια στις μικρές και στις μεγάλες σκακιέρες του αμερικανισμού, στο: http://infonewhumanism.blogspot.gr/2010/03/blog-post.html,

[5] Rifkin Jeremy «ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΟΝΕΙΡΟ. Πως το όραμα της Ευρώπης για το μέλλον επισκιάζει αθόρυβα το αμερικανικό όνειρο», ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2005, σελ. 602-603.

[6] Ό. π., σελ. 17.

[7] Γλέζος Μανώλης, Μανώλης Γλέζος «Και ένα μάρκο να ήταν…», ΛΙΒΑΝΗΣ< Αθάηνα 2012

[8] Ritschl Albrecht, Euro-Krise: "Deutschland ist der größte Schuldensünder des 20. Jahrhunderts", Griechenlands Pleitekarriere lässt sich nicht überbieten?, DER SPIEGEL, 21.06.2011 Ριτσλ Αλμπρεχτ: "Η χώρα μας (η Γερμανία) οφείλει την ύπαρξή της στη μεγαλοψυχία των πιστωτών της!", ΤΟ ΒΗΜΑ, 21/08/201.

[9] Roth Karl Heinz, Griechenland: Was tun?, VSA Hamburg 2012 και Roth Karl Heinz, Η Ελλάδα σε κρίση. Τι έγινε και τι μπορεί να γίνει, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.

[10] Μανώλης Γλέζος: Η Γερμανία χρωστάει στην Ελλάδα ένα τρισ. Ευρώ - Εφημερίδα “Δημοκρατία” http://www.dimokratianews.gr /

[11] Λάμπος Κώστας, Εξάρτηση, προχωρημένη υπανάπτυξη και αγροτική οικονομία της Ελλάδας, ΑΙΧΜΗ, Αθήνα 1983 και Lambos Kostas D., Abhängikeit und fortgeschrittene Unterentwicklung dargestellt am Beispiel den Landwirtschaft Griechenlands, R. G. Fischer Verlag, Frankfurt am Main 1981.

[12] Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωποτητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012

[13] Λάμπος Κώστας, Κιναζισμός. Το ανώτατο στάδιο του πλιάτσικοκαπιταλισμού ή το πισωγύρισμα στο κατώτατο στάδιο του πολιτισμού; Πολίτες, τεύχος Δεκέμβρη 2010. 

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"