Όλα τα πιόνια είναι στη θέση τους. Η ανθρωπότητα, η Ελλάδα και ο Ελληνισμός κινδυνεύουν

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

 

Η παρακμιακή κρίση του καπιταλισμού αναγκάζει τον
σκληρό πυρήνα του κεφαλαίου που κινείται στον αστερισμό του μανιακού αμερικανισμού[1] με στόχο την παγκόσμια ηγεμονία, να μακελέψει για μια ακόμα φορά τον πλανήτη, προκειμένου ‘να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του’. 

Για να συμβεί αυτό χρειάζεται ένα νέο ιδεολογικό αφήγημα που στη θέση της παλιάς χρεοκοπημένης αντίθεσης/σύγκρουσης μεταξύ καπιταλισμού και ‘κομμουνισμού’, όπως αρέσκονταν να ορίζουν τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό της πάλε ποτέ Σοβιετίας και της μαοϊκής Κίνας, θα τοποθετεί την αντίθεση/σύγκρουση μεταξύ Ανατολής και Δύσης. 

Με αυτόν τον τρόπο η σύγκρουση μεταφέρεται από το αφηρημένο και απροσδιόριστο ιδεολογικό επίπεδο που διαχέονταν παντού στον πλανήτη, στο συγκεκριμένο γεωγραφικό πεδίο, όπου τελικά ανταγωνίζονται για την παγκόσμια κυριαρχία δυό τύποι καπιταλισμού, ο ανατολικός δεσποτικός κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός και ο δυτικός ‘δημοκρατικός’ καπιταλισμός της υποτιθέμενης ‘ελεύθερης αγοράς’.

Από τον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, την συσσώρευση του παγκόσμιου κεφαλαίου και την συγκέντρωση της στρατιωτικής ισχύος αναδείχνονται οι ηγέτιδες χώρες της επερχόμενης καταστροφικής σύγκρουσης. Από την δυτική πλευρά στην κορυφή βρίσκονται οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής με τους συμμάχους τους και τους παγκόσμιους οργανισμούς, όπως ο Οργανισμός Ενωμένων Εθνών, το ΝΑΤΟ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ., ενώ από την ανατολική πλευρά στην κορυφή βρίσκονται η Κίνα και η Ρωσία με τους συμμάχους τους που συσπειρώνονται στρατιωτικά με το Σύμφωνο της Σαγκάης και οικονομικά με τους BRICS των 5 και πρόσφατα των 11.

Να σημειωθεί πως τόσο στο οικονομικό όσο και στο στρατιωτικό επίπεδο η Ανατολή βρίσκεται σε τροχιά. . .

Ο μύθος περί ματαιότητας της ύπαρξης και η παγίδα περί του νοήματος της ζωής

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

«Ενάντια στις ιδεολογίες της ένοχης συνείδησης» - Dionys Mascolo[1]

«Η αλλαγή προς το καλύτερο απαιτεί κάτι παραπάνω από μια απλή αλλαγή άποψης. Δεν θα αξίωνε τίποτα λιγότερο από την αλλαγή στον τρόπο που ζούμε» - Zygmumt Bauman[2]

Παλιό, όσο και η ανθρώπινη κοινωνία, ακόμα και πέρα από την ιστορία, μέχρι τις απαρχές του μύθου, είναι το ερώτημα για τον σκοπό της ύπαρξης και για το νόημα της ζωής γενικά και ειδικότερα της ανθρώπινης ζωής. 

Με δεδομένο ότι η ζωή γενικά προέκυψε από άπειρα τυχαία ‘παιγνίδια’ της ύλης και της ενέργειας, δηλαδή των φυσικών στοιχείων, χημικών αντιδράσεων και φυσικών συνθηκών στα πλαίσια των ιδιοτήτων, περιορισμών και δυνατοτήτων της ασύνειδης Φύσης με τα χαρακτηριστικά της Βιόσφαιρας, που κατάληξαν στα πρώτα μονοκύτταρα (RNA) που με το πείσμα τους και την προσαρμοστικότητά τους κατάφεραν μετά από πολλές περιπλανήσεις, περιπέτειες και εξελίξεις να μεταλλαχτούν και να μετεξελιχθούν σε πολυκύτταρους ζωντανούς οργανισμούς (DNA) που συναποτελούν το δέντρο της ζωής. Όλη  αυτή η σειρά των τυχαιοτήτων, που στην ουσία δεν πρόκειται για τυχαιότητες, αλλά για νομοτέλειες του τύπου ‘εάν – τότε’, αποκαλύπτονται στο τέλος κάθε διαδικασίας ως σταθεροί και άκαμπτοι φυσικοί νόμοι που ορίζουν την εμφάνιση, την εξέλιξη και τη διαφοροποίηση της ζωής στον πλανήτη σε τομείς, κλάδους, είδη και ‘οικογένειες’.

Από έναν τέτοιο κλάδο προήλθε σταδιακά ο άνθρωπος και όπως είναι φυσικό κανένας δεν θα μπορούσε να αποδώσει έναν σκοπό στην ύπαρξη και ένα νόημα στη ζωή των ανθρωπίδων, εκτός από το νόημα που θα μπορούσε να δώσει η ίδια η ζωή στον εαυτό της, ως ύπαρξη σε διαρκή μετάβαση από το μη-έλλογον ζώον στο έλλογον μη-ζώον. Αυτό, όμως, σημαίνει ότι σκοπός και νόημα πηγάζουν από την κάθε φορά συγκεκριμένη πραγματικότητα και συνεπώς αλλάζουν και εξελίσσονται μαζί της. . .

Κώστας Λάμπος: Οι κοινωνίες να σώσουν ΤΩΡΑ το υδρογόνο από τα νύχια του Κεφαλαίου

Γράφει ο Κώστας Λάμπος*

Το υδρογόνο ως μορφή ενέργειας και ως οικονομία του υδρογόνου[1] μπήκε πιά, έστω και επεισοδιακά και με μεγάλη καθυστέρηση, στην ζωή μας. Το πρόβλημα όμως είναι, αν η πηγή του υδρογόνου[2], το νερό θα είναι ελεύθερο αγαθό  για όλους [3], όπως το προικοδότησε η κοινή μας Μάνα Φύση, ώστε ο
καθένας να παράγει όση ενέργεια χρειάζεται για την ευημερία και ευτυχία του, ή το νερό θα αντιμετωπιστεί ως ‘εμπορεύσιμο αγαθό όπως ο λεγόμενος Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, γνωστό όργανο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, υποδεικνύει και η οδηγία 2000/60/ΕΚ ορίζει, σύμφωνα με την οποία όλες οι χώρες κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης οφείλουν να εναρμονιστούν «θέτοντας σε ισχύ  τις αναγκαίες νομοθετικές, κανονιστικές και διοικητικές  διατάξεις και να συμμορφωθούν  προς αυτήν την οδηγία μέχρι 22.12.2003».

Η Ελλάδα, ως χώρα υποτελής, ανταποκρίθηκε άμεσα σε αυτήν την οδηγία με τον Νόμο 3199/2003, Περί προστασίας  και διαχείρισης υδάτων και την εναρμόνιση με την οδηγία 2000/60/ΕΚ. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο και το συμπλήρωμά του, την με στοιχεία 4354/05/12/2005, (ΦΕΚ 1784/20.12.2005) Κοινή Υπουργική Απόφαση, συγκρότησαν μια δαιδαλώδη και ιεραρχικά κάθετη εξουσιαστική υπηρεσία για τον απόλυτο έλεγχο πάνω στο νερό και την αποξένωση της κοινωνίας από βασικότερο στοιχείο της ζωής, της προόδου και του πολιτισμού. 

Έτσι σύμφωνα με το άρθρο 11, παράγραφος 1 του προαναφερθέντος νόμου «καθίσταται υποχρεωτική η απόκτηση άδειας χρήσης του νερού και εκτέλεσης έργων αξιοποίησής του,  από κάθε νομικό και φυσικό πρόσωπο». Από την υποχρέωση άδειας χρήσης του νερού δεν εξαιρούνται ούτε οι ιδιοκτήτες πηγαδιών, ούτε και όσοι, κύρια στις νησιωτικές περιοχές, συλλέγουν το νερό της βροχής για τις στοιχειώδεις ανθρώπινες και οικογενειακές τους ανάγκες, ακόμα ούτε και εκείνοι που έχουν άμεση πρόσβαση σε φυσικές πηγές, ποτάμια, λίμνες και θάλασσες.

Για να κατανοηθεί μάλιστα η σοβαρότητα των διατάξεων του νόμου που . . .

Η δύση της νεοφιλελεύθερης Δύσης και το μετέωρο βήμα της δεσποτικής Ανατολής

Φώτο από: Tο τελευταίο έγκλημα της Δύσης

Γράφει ο Κώστας Λάμπος  

Το νεφελώδες νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο της Δύσης που
στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής, βιώνει μια βαθιά και πολύπλευρη κρίση, απότοκο της παρακμιακής του φάσης, η οποία αφού πολτοποίησε όλες τις παλιές αστικές κοινωνίες της Δύσης κατάληξε να είναι η εξουσία του 1%, που λεηλατεί τον πλανήτη και τις ζωές του 99% του πληθυσμού του Δυτικού κόσμου. Βέβαια δεν φαίνεται να είναι καλύτερη η τύχη των δεσποτικών κοινωνιών που ζουν στις συνθήκες του σκοτεινού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού των χωρών της Ανατολής. 

Η τοξικότητα των σχέσεων και ο ανταγωνισμός μεταξύ Ανατολής και Δύσης οξύνονται σε βαθμό επικίνδυνο με αποτέλεσμα την αύξηση της αβεβαιότητας για την πορεία της ανθρωπότητας. Εκείνο όμως που είναι βέβαιο είναι το γεγονός ότι τόσο η δυτική, όσο και η ανατολική κυρίαρχη ελίτ ετοιμάζονται για την τελική αναμέτρηση με στόχο την παγκόσμια ηγεμονία.

Αυτό φαίνεται από το γεγονός πως οι εξοπλισμοί σε παγκόσμιο επίπεδο απορροφούν όλο και μεγαλύτερο μέρος από το ΑΕΠ όλων των χωρών, γεγονός που λειτουργεί σε βάρος των δαπανών για την δημόσια υγεία, παιδεία, ασφάλεια και ευημερία. 

Μάλιστα το 40% των καταγραμμένων παγκόσμιων ετήσιων αμυντικών δαπανών πραγματοποιούνται από τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, (ΕΠΑ), πράγμα αποκαλυπτικό των προθέσεών τους να εξουσιάζουν την παγκόσμια οικονομία με την απειλή και την χρήση του πολέμου.  . .

Η AI - Η Ψηφιακή Παρακολούθηση και το ChatGPT //Ευκαιρίες και Δυστοπίες [Κώστας Λάμπος: Για να ξέρουμε πού βαδίζουμε είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε από πού ερχόμαστε και τι ζητάμε]

Φίλες και Φίλοι,

Ο καπιταλισμός (ένας είναι ο καπιταλισμός, αυτός της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής και ανισοκατανομής του κοινωνικού πλούτου, όλα τα άλλα εγκληματικά κουσούρια του έπονται), χρειάζεται και δημιουργεί τεχνολογίες χειραγώγησης, υποδούλωσης και καταστροφής. 

Αντίθετα ο άνθρωπος οι κοινωνίες του και η ανθρωπότητα, (κάτι για το οποίο, για αυτονόητους λόγους, σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον βίντεο δεν ακούσαμε σχεδόν τίποτα) χρειάζονται τεχνολογίες της κοινωνικής απελευθέρωσης, αλλά αυτές δεν θα προκύψουν με υποτιθέμενους ‘κανόνες’ στα πλαίσια του καπιταλισμού, αλλά με την ριζική και οριστική ανατροπή του, δια της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, και την αντικατάστασή του από τις κοινωνίες της Άμεσης Δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα, στα πλαίσια ενός Αταξικού Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.

Μην τσιγκουνευτείτε τις δυό ώρες, ακούστε το, θα μάθετε σοβαρά πράγματα που ίσως δεν ξέρετε, θα γίνετε πολύ σοφότεροι και καλύτεροι Πολίτες.

Να είστε καλά

Κώστας Λάμπος 

(Βλέπε σχετικά:  Βρες όλα τα έργα του συγγραφέα;)

(Καπιταλιστική βαρβαρότητα ή αταξικός ουμανισμός;)

Μία μεγάλη συζήτηση για τον "θαυμαστό  νέο κόσμο της τεχνολογίας",  σε μια κοινωνιολογική  προσέγγιση που θα τροφοδοτήσει κύκλο συζητήσεων. . .

Υδρογονοενέργεια – Ο Προμηθέας απελευθερωτής του 21ου αιώνα: Η_ενεργειακή ισότητα προϋπόθεση για την κοινωνική ισότητα

Γράφει ο Κώστας Λάμπος :

Για τη σχέση του ενεργειακού συστήματος με το κοινωνικό σύστημα.

«Δώς μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσω»

Αρχιμήδης

«Οι διάφορες εξουσιαστικές ομάδες γνωρίζουν ότι αν η ανθρωπότητα είχε στη διάθεσή της απεριόριστη ενέργεια, τότε θα ήταν σχεδόν αδύνατο να την ελέγξουν και να την χειραγωγήσουν. Έχοντας στην κατοχή του την Ελεύθερη Ενέργεια ο Άνθρωπος παύει να αποτελεί πλέον αντικείμενο εκμετάλλευσης. Συμπέρασμα: Ενέργεια = Ελευθερία»
Dan A. Davidson

Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι η σπίθα που έθεσε σε κίνηση την διαδικασία διαμόρφωσης μιας νέας παγκόσμιας ολιγαρχικής τάξης πραγμάτων, μεταξύ Δύσης και Ανατολής, που στηρίζεται στην αμερικανική προτεκτορατοποίηση της Ευρώπης μέσω της ανακατανομής και του ελέγχου  των πηγών ενέργειας και των δικτύων των ορυκτών καυσίμων.

Guardian

«Δε θα μας σώσει Ανατολή γιά Δύση, μήδ’ Έλληνες ή βάρβαροι θεοί. Μπροστά καινούργιος κόσμος θα  βαδίσει, άμα ξυπνήσουν κάποτε οι λαοί».
Κώστας Βάρναλης

Το κάθε φορά κοινωνικό ζήτημα δεν ήταν παρά το πρόβλημα της σχέσης της εκάστοτε κοινωνίας με τα μέσα παραγωγής και κύρια με τις πηγές και μορφές ενέργειας που κινούσαν την παραγωγική διαδικασία.

Η εξέλιξη της ανθρωπότητας είναι η ιστορία των συγκρούσεων ανάμεσα στις δυνάμεις που επιβάλλουν βίαια την κοινωνική ανισότητα και σ’ εκείνες που αργά αλλά σταθερά διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις για την κοινωνική ισότητα και τον αταξικό Ουμανισμό.

Όταν οι εγκλωβισμένες σε θεσμούς ιδιωτικών, ταξικών και ιμπεριαλιστικών συμφερόντων παραγωγικές δυνάμεις[1] της σύγχρονης κοινωνίας εμποδίζονται από τις καθυστερημένες καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις[2] να αναπτυχθούν παραπέρα και να επιτελέσουν τον κοινωνικό τους ρόλο στη διαμόρφωση ενός κάθε φορά καλύτερου κόσμου, τότε γεννιέται μια κοινωνική κρίση, η οποία αργά ή γρήγορα, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, θα λυθεί υπέρ του κεφαλαίου ή υπέρ της κοινωνίας. Από τη μια μεριά στέκονται οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού που κινούν ολόκληρο τον παραγωγικό μηχανισμό της κοινωνίας, και από την άλλη το Κεφάλαιο με την κρατική εξουσία, τους αντικοινωνικούς θεσμούς και τις δυνάμεις της ταξικής νομιμότητας και της καταστολής. Η διαλεκτική σχέση των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων και των κεφαλαιοκρατικών παραγωγικών σχέσεων έφτασε στο σημείο της ρήξης, γιατί οι ανορθολογικές παραγωγικές σχέσεις στέκονται εμπόδιο στην παραπέρα ορθολογική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, συνθήκη αναγκαία για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας πείνας, της ανεργίας, της περιβαλλοντικής καταστροφής, της δημοκρατίας και της ειρήνης.

Η εργαζόμενη κοινωνία από την πλευρά των παραγωγικών δυνάμεων αναζητά τον τόπο, τον τρόπο και τη δύναμη με την οποία θα μπορέσει να μετακινήσει το Κεφάλαιο από τη θέση που του δίνει το δικαίωμα να καθορίζει με τη βία των θεσμών, των δομών και των όπλων τις παραγωγικές σχέσεις και συνεπώς τη ζωή και το μέλλον της εργαζόμενης κοινωνίας. . .

Αιτιολογώντας τον πόλεμο μεταξύ Αμερικής/Δύσης και Ρωσίας/Ανατολής

(Σύντομη πραγματεία για την έννοια, την καταγωγή και τη φύση της ατομικής ιδιοκτησίας)[1]

 

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

  

Ο πρώτος που περιέφραξε ένα κομμάτι γης και είπε μέσα του «αυτό είναι δικό μου» και βρήκε ανθρώπους αρκετά αφελείς ώστε να τον πιστέψουν, υπήρξε ο πραγματικός ιδρυτής της κοινωνίας των πολιτών. Από πόσα εγκλήματα πολέμους, φόνους, από πόσες αθλιότητες και αίσχη θα είχε απαλλάξει το ανθρώπινο γένος εκείνος που ξεριζώνοντας τους πασσάλους ή σκεπάζοντας το χαντάκι θα φώναζε στους συνανθρώπους του: «Μην ακούτε αυτόν τον αγύρτη. Χαθήκατε, αν ξεχάσετε πως οι καρποί ανήκουν σε όλους και η γη δεν ανήκει σε κανέναν.

Ζαν-Ζακ Ρουσσώ^[2]

 

Είναι προφανές πως στην Ουκρανία συγκρούονται άμεσα και έμμεσα οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής με την Ρωσία και κατ’ επέκταση η Δύση και το ΝΑΤΟ με την Ανατολή όπου η κάθε μια  διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία, με θύματα την ουκρανική κοινωνία, την Ευρώπη και την ανθρωπότητα. Εκείνο που δεν είναι προφανές, είναι η βασική αιτία αυτής της σύγκρουσης. Η ιδεαλιστική φιλοσοφία βολεύεται με το να θεωρεί ως αιτία των ανταγωνισμών, των συγκρούσεων και των πολέμων, την τάχα ‘άπληστη και εκ του ‘θεού δημιουργού’ ατελή ανθρώπινη φύση’, παραγνωρίζοντας τους συστημικούς, ιστορικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτισμικούς όρους διαμόρφωσή της. Η φυσική και υλιστική αποκαλούμενη φιλοσοφία αποκαλύπτει πως η ανθρώπινη φύση δεν είναι υπεριστορική, αλλά διαμορφώνεται στον χώρο και στον χρόνο, ανάλογα με τη σχέση της εκάστοτε κοινωνίας με τα μέσα παραγωγής και τον τρόπο κατανομής του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Με αυτή την έννοια η βασική αιτία όλων των ανταγωνισμών σε επιχειρηματικό επίπεδο, των συγκρούσεων μεταξύ κοινωνικών τάξεων και των πολέμων μεταξύ των κρατών είναι η κοινωνική ανισότητα, η οποία πηγάζει από την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής και την συνεπαγόμενη ακραία ανισοκατανομή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Είναι η αχόρταγη ατομική ιδιοκτησία που μετατρέπει τα υποκείμενά της σε αντικείμενά της, τους φορείς της σε μισάνθρωπα και αντικοινωνικά όντα που για την επιβίωσή τους θεωρούν αναγκαία την καταστροφή όλων των ανταγωνιστών τους και την αποκλειστική επικράτησή τους πάνω στην κοινωνία και στην ανθρωπότητα. Όλη αυτή η νοσηρότητα κρύφτηκε και συνεχίζει δυστυχώς ακόμα και στον 21^ο αιώνα να κρύβεται πίσω από ‘θεούς’ και θρησκείες, ‘αυθεντίες’ και ιδεολογίες, δόγματα και φτηνές φιλοσοφίες που επέβαλαν με την άμεση και έμμεση βία την ατομική ιδιοκτησία ως αξία υπέρτερη ακόμα και της ίδια της ανθρώπινης ζωής, της ειρήνης και της ελευθερίας.

*

Ψάχνοντας κανείς για έναν ορισμό της ατομικής ιδιοκτησίας, ανακαλύπτει ένα πλήθος διαφορετικών μεταξύ τους ορισμών, από τη σύνθεση των οποίων θα ορίζαμε ότι: ατομική

Υδρογόνο εναντίον ορυκτών καυσίμων: Πόλεμοι για τα ορυκτά καύσιμα, Υδρογόνο για την ενεργειακή ανεξαρτησία, την κοινωνική ισότητα και την αιώνια Ειρήνη

Καλεσμένος στην εκπομπή των Γ. Λεκάκη – Α. Μαζαράκη, ο οικονομολόγος και συγγραφέας, Κώστας Λάμπος. 

 Η εκπομπή μεταδόθηκε από τον "901" τα μεσάνυχτα της 12.9.2016. 

https://www.youtube.com/watch?v=bnZkh9Da3cE&t=1487s

 

Γράφει ο Κώστας Λάμπος*

 

«Μπορεί να ανήκετε σ’ εκείνους τους ανθρώπους που νομίζουν ότι η ενέργεια του υδρογόνου είναι μια φαντασίωση κάποιων μελλοντολόγων ή κάποιων άλλων συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να την θεωρείτε ως μια πολλά υποσχόμενη μελλοντική τεχνολογία που, αν κάποτε εφαρμοστεί, αυτό θα γίνει στο μακρινό μέλλον. Εάν όντως σκέφτεστε μ’ αυτόν τον τρόπο, ξανασκεφτείτε το σοβαρά. Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο η ανθρωπότητα κέρδισε την ελευθερία της από το πετρέλαιο. Μπορούμε να χτίσουμε αυτόν τον κόσμο μέσα σε δέκα χρόνια με την υπάρχουσα τεχνολογία. Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο η (ανθρωπότητα) αποφάσισε να ξεπεράσει την ενεργειακή και την κλιματική κρίση που απειλεί την ύπαρξή της. Μπορούμε να χτίσουμε αυτόν τον κόσμο σήμερα με συνειδητές επιλογές και πολιτική βούληση».

Jerry Brown, Rinaldo Brutoco και James Cusumano, Freedom From Mid-East Oil, Edition of World Business Academy, USA 2007.

Φωνές όπως αυτές των Αμερικανών επιστημόνων ακούγονται σε όλον τον πλανήτη, αλλά οι αυταρχικές εξουσίες αρνούνται το δικαίωμα της ανθρωπότητας, του πολιτισμού  και του πλανήτη να επιβιώσουν και να εξελιχθούν προς ένα καλύτερο μέλλον. Η σωτηρία της ανθρωπότητας, του πολιτισμού και του πλανήτη εξαρτώνται τώρα από την μετακίνηση των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή του 99% της ανθρωπότητας, από την θέση του αντικειμένου εκμετάλλευσής τους από το κεφάλαιο, δηλαδή από το 1%, στη θέση του υποκειμένου της ιστορίας που θα αποκαταστήσει την ενότητα και την αρμονική συνεργασία τόσο μεταξύ ανθρώπων και λαών, όσο και μεταξύ  ανθρωπότητας  και ανθρώπινης Βιόσφαιρας. Τώρα είναι η ώρα των κοινωνιών να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στις απάνθρωπες και καταστροφικές εξουσίες.

 

Ενεργειακό σύστημα και διεθνής καταμερισμός της εργασίας

 

“Ναι, φίλοι μου, πιστεύω ότι το νερό θα μπορέσει μια μέρα να χρησιμοποιηθεί ως καύσιμο, το υδρογόνο και το οξυγόνο που το αποτελούν θα χρησιμοποιούνται μεμονωμένα ή από κοινού, θα παράσχει μια ανεξάντλητη πηγή θερμότητας και φωτός, την ένταση των οποίων ο άνθρακας δεν μπορεί να την προσφέρει”.

Ιούλιος Βερν, 1874, Η μυστηριώδης Νήσος, Κεφάλαιο 11.

 

Ενώ είναι γνωστό εδώ και εκατονπενήντα χρόνια, ότι το υδρογόνο μπορεί να απελευθερώσει τον άνθρωπο, την ...

Δαμάζοντας την Ευρώπη στον δρόμο προς την κοσμοκρατορία (Αμερικανισμός. Ο μεγάλος εφιάλτης της ανθρωπότητας)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Η ανακάλυψη της αμερικανικής ηπείρου το 1492[1], άνοιξε τον δρόμο στους Ευρωπαίους αποικιοκράτες για να καταστρέψουν ολόκληρους πολιτισμούς, στο όνομα του χριστιανισμού με πρόσχημα τον εκπολιτισμό των ‘απολίτιστων λαών’ της Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας διαπράττοντας τις μεγαλύτερες και φρικαλεότερες γενοκτονίες της ανθρώπινης ιστορίας. Συντηρητικοί υπολογισμοί αναφέρουν ένα πλήθος θυμάτων γενοκτονίας που ανέρχεται σε εκατοντάδες εκατομμύρια, πέρα από τον αριθμό των ιθαγενών που πωλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα ως δούλοι.

Η μεγαλύτερη γενοκτονία που έλαβε ποτέ χώρα στον πλανήτη, είναι αυτή των Ιθαγενών Ινδιάνων της Αμερικανικής ηπείρου. Συνολικά από τα πρώτα χρόνια της ανακάλυψής της, μέχρι και το τέλος του 19ου αιώνα, περισσότεροι από 100.000.000 Ιθαγενείς εξοντώθηκαν. Συγκεκριμένα, ο αριθμός των Ιθαγενών στη Βόρεια Αμερική από τα 18 με 19 εκατομμύρια που ήταν το 1492, το 1919, όπως αναφέρεται στο Ethical Canons and Scientific Inquiry (Genocide of Native Americans) περιορίζονταν μόλις στους 400.000. Ο David Stannard στο βιβλίο του, American Holocaust, κάνει λόγο για περισσότερους από 100 εκατομμύρια ανθρώπους που εξοντώθηκαν συνολικά[2], μεταξύ αυτών γύρω στα 18 εκατομμύρια σε περιοχές του Βόρειου Μεξικού, ενώ οι θάνατοι που συνδέονται με το εμπόριο δουλείας Ιθαγενών υπολογίζονται στα 28 εκατομμύρια. ‘Όπου κι αν πήγαιναν Ευρωπαίοι ή λευκοί Αμερικανοί, οι ιθαγενείς παγιδεύονταν ανάμεσα σε εισαγόμενες πληγές και βάρβαρες φρικαλεότητες, με αποτέλεσμα συνήθως τον αφανισμό του 95 τοις εκατό του πληθυσμού τους’[3]. Είναι ξεκάθαρο ότι οι ιθαγενείς πλήρωσαν πολύ ακριβά το ‘προνόμιο’ που είχαν να κατοικούν σε αυτήν την άγνωστη, μέχρι το 1492, ήπειρο, πράγμα που σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές μητροπόλεις, αλλά και η αποικία της Αγγλίας έχτισαν την ανεξαρτησία και την εξέλιξή τους πάνω στον ρατσισμό και στο ολοκαύτωμα των Ιθαγενών Αμερικάνων.

Η λεηλασία του πλανήτη από τους αποικιοκράτες και τους ιμπεριαλιστές επιτάχυνε τον αντίστοιχο διεθνή καταμερισμό της εργασίας με αποτέλεσμα την εκτροπή της οικονομικής δραστηριότητας από την κίνηση προς την κοινωνική ισοκατανομή για την κοινωνική ευημερία, την αμοιβαία συνεργασία και την ειρήνη, σε οικονομία της εξουσίας και του πολέμου για την διαιώνιση της κυριαρχίας των αποικιοκρατικών μητροπόλεων και στη συνέχεια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων επί των υπόλοιπων χωρών του πλανήτη, η οποία στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε ανταγωνισμό και σε καταστροφικούς πολέμους μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την παγκόσμια μονοπολική κυριαρχία/ηγεμονία.

Η αποικιοκρατική πολιτική προκάλεσε αλλεπάλληλα κύματα κοινωνικών και εθνικοαπελευθερωτικών επαναστάσεων για την ανεξαρτησία των αποικιών, πράγμα που σταδιακά γονάτισε τις ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές μητροπόλεις. Το σημαντικότερο αντιαποικιοκρατικό γεγονός ήταν ο πόλεμος ανεξαρτησίας (1775-1783) των δεκατριών Πολιτειών, κατά της Αγγλίας, που κατάληξε με την διακήρυξη της ανεξαρτησίας, την 4η Ιουλίου 1776, στην αυτόνομη παρουσία τους, γεγονός που επέτρεψε στις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής να εξελιχθούν σε σοβαρή δύναμη και σταδιακά να αναλάβουν, ως προστάτες τάχα των απελεύθερων αποικιών, δράση κατά της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, γεγονός που διευκόλυνε τα σχέδιά τους για την μετεξέλιξη της ευρωπαϊκής αποικιοκρατικής πολιτικής σε αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική.

Αυτή η ιμπεριαλιστική πολιτική των ΕΠΑ διατυπώθηκε με το περίφημο Δόγμα Μονρόε το οποίο ψηφίστηκε από το Αμερικανικό Κογκρέσο στις 2 Δεκεμβρίου του 1823. Σύμφωνα με αυτό: «Οφείλουμε στο όνομα της ειλικρίνειας και των φιλικών μας σχέσεων με τις (ευρωπαϊκές) δυνάμεις να δηλώσουμε ότι θα θεωρήσουμε κάθε απόπειρά τους για επέκταση του συστήματός τους σε οποιοδήποτε μέρος αυτού του ημισφαιρίου ως επικίνδυνη για την ειρήνη και την ασφάλειά μας. Δεν έχουμε αναμειχθεί στις αποικίες και τις εξαρτημένες περιοχές καμιάς ευρωπαϊκής δύναμης και δεν σκοπεύουμε να αναμειχθούμε. Αλλά από κοινού με τις κυβερνήσεις που δήλωσαν την ανεξαρτησία τους και τη διατήρησαν, μια ανεξαρτησία που με πολλή περίσκεψη και βασιζόμενοι στις αρχές του δικαίου την έχουμε αναγνωρίσει, δεν μπορούμε να μη θεωρήσουμε οποιαδήποτε ανάμειξη που στοχεύει στην καταπίεση και τον έλεγχο του πεπρωμένου τους από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή δύναμη και με οποιονδήποτε τρόπο, παρά μόνο ως εκδήλωση μη φιλικής διάθεσης απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες»[4] Με αυτό το δόγμα οι ΕΠΑ επιφύλασσαν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να επεμβαίνουν ακόμα και στρατιωτικά όπου θεωρούσαν ότι βλάπτονται τα συμφέροντά τους. 

Οι πολλοί ενδοευρωπαϊκοί ανταγωνισμοί και πόλεμοι και ιδιαίτερα οι δυο μεγάλοι ευρωπαϊκοί εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ των επίδοξων ηγεμόνων της Ευρώπης, εμπόδισαν την σύγκληση και την ενότητα των ευρωπαϊκών χωρών και διευκόλυναν την απρόσκοπτη και δυναμική εξέλιξη των ΕΠΑ σε μεγάλη δύναμη, με αποτέλεσμα να αναθέσουν στον εαυτό τους τον ρόλο του ‘ηγέτη του ελεύθερου κόσμου’, του ‘ηγέτη της Δύσης’, όπως αυτός ο ρόλος διατυπώθηκε με το δόγμα ‘New Deal’ του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, σύμφωνα με το οποίο ‘ολόκληρος ο πλανήτης ορίζεται ως ζωτικός χώρος των ΕΠΑ’. Αυτό το δόγμα συμπληρώθηκε με το ‘Σχέδιο Μάρσαλ’ επί προεδρίας Χάρυ Τρούμαν, με το οποίο υπέταξαν την ανοικοδόμηση της καταστραμμένης Ευρώπης στα σχέδια για την παγκόσμια ηγεμονία του αμερικανισμού[5], μετατρέποντας την Ευρώπη σε ενδοχώρα των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής και χρησιμοποιώντας την ως ανάχωμα κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

Ακολουθεί το δόγμα Lynton Johnson δια στόματος του υπουργού εξωτερικών David Dean Rusk, σύμφωνα με το οποίο: 

Κ. Λάμπος: Οι σκοταδιστικοί μύθοι φτιάχτηκαν από τις εξουσίες (video)

Οι θρησκείες, ως εξουσιαστικές ιδεολογίες, διέσπασαν τις κοινωνίες, έσπειραν διχόνοιες, αιματοκύλισαν και συνεχίζουν να αιματοκυλούν την ανθρωπότητα. 

Η Φρόσω Παύλου στο πλαίσιο της εκπομπής “Καθημερινοί Ήρωες” συνομίλησε με τον  Κώστα Λάμπο, Δρ. Οικονομικών Επιστημών,(δίδαξε στο Παν/μιο Μακεδονίας, στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, στο ΤΕΙ Αθηνών, ενώ έχει συγγράψει αρκετά βιβλία και έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα στα ελληνικά, στα γερμανικά και στα αγγλικά), με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο “Θεός και Κεφάλαιο”.

Σύμφωνα με τον κ. Λάμπου το βιβλίο αυτό  απευθύνεται σε θρησκευόμενους και μη που αγωνιούν και αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο, για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά και δούλους. 

Για τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ευημερίας και της ειρήνης. 

Ένα βιβλίο που στοχεύει στο να χτιστεί η  ζωή μας πάνω στη λογική, την επιστήμη, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, την ισοκτησία και την ισοκατανομή, στη μορφή της άμεσης δημοκρατίας με περιεχόμενο την αταξική κοινωνία, στην προοπτική ενός οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού. 

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Πόλεμος και πολιτική στον 21ο αιώνα (Όταν το κεφάλαιο κάνει πόλεμο οι Λαοί πρέπει να μιλάνε για πολιτική)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος*  

Στον ορυμαγδό των προπαγανδιστικών πληροφοριών για τον ‘πόλεμο της Ουκρανίας’, τον ‘πόλεμο του Πούτιν’, για τον ‘πόλεμο μεταξύ Δύσης και Ανατολής’, για το τί, το πώς, το πού, το πότε, το γιατί και για ποιόν, η Πρωτοβουλία Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία και τον αταξικό Ουμανισμό, καλεί σε διάλειμμα αναστοχασμού της σχέσης μεταξύ πολέμου και πολιτικής στο εδώ και τώρα και παντού, στον 21ο αιώνα.

Αν είναι σωστό αυτό που ο Κλαούζεβιτς υποστήριζε και μετά από αυτόν όλοι ανεξαίρετα αποδεχόμαστε ότι δηλαδή, ο πόλεμος, δεν είναι παρά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, τότε θα πρέπει να δεχτούμε πως και η πολιτική δεν είναι παρά η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα, οπότε θα πρέπει να μιλήσουμε και για την πολιτική και μάλιστα για την ουσία και για τον σκοπό της πολιτικής. 

Αντί όμως γι’ αυτό, εκείνοι που σχεδιάζουν και διεξάγουν τους πολέμους δεν μας αφήνουν να μιλήσουμε για την πολιτική και συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες μετατρέπουν τον πόλεμο σε καθημερινό, εντυπωσιακό και συνεχές θέαμα προκειμένου να μας οδηγήσουν στην αναγκαστική παραίτηση ακόμα και από το ψωμί, στην καθολική του έννοια, που σημαίνει παραίτηση από τα αναγκαία βασικά υλικά, κατά συνέπεια και από τα πνευματικά, χρειώδη, όπως την ελευθερία της σκέψης και την δημιουργικότητα της ατομικής, αλλά και της συλλογικής δράσης μας, στα πλαίσια μιας κοινωνίας των κοινών συμφερόντων, δηλαδή μιας κοινωνίας των ίσων.

Ας γνωρίσουμε λοιπόν την πολιτική, ως παράγωγο των Πολιτών και ως θεμελιώδη λειτουργία της Πολιτείας, δηλαδή την πολιτική ως πολιτισμό που αποσκοπεί στην βελτίωση της ζωής των Πολιτών και της Πολιτείας, όπως αυτή θεμελιώθηκε και λειτούργησε για εκατομμύρια χρόνια από τις λεγόμενες ‘πρωτόγονες’ εξισωτικές κοινωνίες που κατάφεραν, χάρη της ισότιμης συνεργασίας και της ανάλογης των δυνατοτήτων και των αναγκών προσφοράς και απολαβών του καθενός, αλλά και χάρη στην αρμονική συνεργασία των κοινωνιών με την Φύση, να εξασφαλίσουν τον εξανθρωπισμό και την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. 

Η επιβίωση έφερε την πρόοδο και το πέρασμα της ανθρωπότητας από την φάση της αγριότητας και της βαρβαρότητας στη φάση του πολιτισμού, τον οποίο, όπως κορυφαίοι ανθρωπολόγοι και αρχαιολόγοι απέδειξαν, πρώτοι οι Έλληνες δια του Θησέα, που γύρω στο 1000 πριν από την σύγχρονη χρονολογία απελευθέρωσε την Αττική από το καθεστώς φόρου υποτέλειας στην ισχυρότερη Κρήτη, με την κατάργηση του απομονωτικού συστήματος της φυλής και του γένους και την θεμελίωση της πρώτης πολιτικής κοινωνίας, με την μορφή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας[1]. 

Τα πολλά μικρά ‘βασίλεια’ της Αττικής ενώθηκαν, αναδιατάχτηκαν και . . .

Χωρίς Ευρωπαϊκή Ταυτότητα δεν υπάρχει μέλλον για την Ευρώπη

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Βρισκόμαστε στον 21^ο αιώνα, στον αιώνα της ψηφιακής οικονομίας και της οικονομίας του υδρογόνου^[2], της ηλεκτρονικής επικοινωνίας, της τρισδιάστατης εκτύπωσης, του διαδικτύου και του ελεύθερου λογισμικού, της διαστημικής τεχνολογίας δηλαδή της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, την οποία κάποιοι την αρνούνται επειδή την φοβούνται^[3] και γι’ αυτό επιμένουν να κρατούν την ανθρωπότητα στον 19^ο και στον 20^ο αιώνα και μας κρατούν καθηλωμένους στα ορυκτά καύσιμα και στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. 

Οι χώρες που διέθεταν και εκείνες που ακόμα διαθέτουν ή ελέγχουν πηγές ορυκτών καυσίμων ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία, αλλά στο βαθμό που αυτές οι πηγές εξαντλούνται, στον ίδιο βαθμό απαιτείται ένας επαναπροσδιορισμός του παγκόσμιου ενεργειακού προβλήματος. 

Οι επιστήμες και η τεχνολογία έχουν ήδη απαντήσει με την υδρογονοενέργεια, ως αποτέλεσμα της συνεργασίας των Ανανεώσιμων Πηγών Eνέργειας με βάση την καύση του υδρογόνου, που αποδίδει απόλυτα καθαρή, ιδιαίτερα φτηνή, απεριόριστα άφθονη και ασφαλή ενέργεια και μάλιστα σε βαθμούς αποκεντρωμένης παραγωγής σε επίπεδο χρήστη ενέργειας, που σημαίνει απελευθέρωση από τα συγκεντρωτικά ενεργειακά συστήματα με τα οποία το συγκεντροποιημένο κεφάλαιο ελέγχει την παγκόσμια οικονομία, συντηρώντας έναν άδικο διεθνή καταμερισμό της Εργασίας. 

Η υδρογονοενέργεια μπορεί άμεσα να απαλλάξει την ανθρωπότητα από την εξάρτησή της από τα ρυπογόνα, πανάκριβα, σπάνια και εξαρτησιογόνα ορυκτά καύσιμα και μαζί με αυτά μπορεί να την απαλλάξει και από τον απάνθρωπο και καταστροφικό καπιταλισμό.

Η Ευρώπη δεν διαθέτει πηγές ορυκτών καυσίμων και σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι εξαρτημένη από τη Ρωσία και από τις Αμερικάνικες πολυεθνικές που ελέγχουν την παραγωγή και την διακίνηση του πετρελαίου και του φυσικού αερίου και έχει λόγο υπαρξιακό να προχωρήσει στην άμεση υιοθέτηση του τεχνολογικού πακέτου παραγωγής υδρογονοενέργειας, προκειμένου να απεξαρτηθεί από πηγές ενέργειας που την κρατούν υποχείρια των προμηθευτών ενέργειας. 

Προφανώς το ίδιο πρόβλημα το έχουν και άλλες χώρες, όπως η Κίνα, ακόμα και οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, τόσο για την ίδια την αμερικάνικη οικονομία, όσο και για την άσκηση ενεργειακού ιμπεριαλισμού, χωρίς τον οποίο θα καταρρεύσουν εκκωφαντικά τόσο οι ίδιες, όσο και το όνειρο για την παγκόσμια ηγεμονία.

Πρόκειται για το καπιταλιστικό ενεργειακό αδιέξοδο, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε καταστροφικές συγκρούσεις παγκόσμιας εμβέλειας.

Αυτός είναι και ο λόγος που Αμερικανοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι: 

Μια Ωδή στις γυναίκες (Θρησκευτικός μισογυνισμός και πατριαρχική εξουσία. Ένα διαχρονικό έγκλημα σε βάρος της ανθρωπότητας)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

8 Μάρτη 2020. Ωδή στις Γυναίκες, ‘στο μισό του ουρανού’, σε όλα ‘τα κορίτσια της βροχής’ του πλανήτη που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την κοινωνική ισότητα και τη λευτεριά, για έναν καλύτερο κόσμο.

 

Υπάρχει η απόλυτα εσφαλμένη αντίληψη ότι η γυναίκα είναι κατώτερη από τον άνδρα, με αποτέλεσμα πολλοί αμόρφωτοι, ημιμαθείς και κομπλεξικοί άνδρες να αντιμετωπίζουν τη γυναίκα με περιφρόνηση, με υπεροψία και με εχθρότητα. Εχθρότητα που φτάνει ακόμα και μέχρι τον ατομικό ή και τον ομαδικό βιασμό και τη θανάτωση γυναικών. Αυτό το φαινόμενο δεν έχει να κάνει με την ανθρώπινη φύση, αλλά με την φύση της εκάστοτε θρησκείας και εξουσίας. Όλες οι θρησκείες θεωρούν τη γυναίκα κατώτερη από τον άνδρα. Κάποιες μάλιστα την θεωρούν ‘σκουλήκι και όργανο του σατανά’. Όσο θα υπάρχουν τέτοιες θρησκείες του μίσους και εκμεταλλευτικές εξουσίες, αλλά και όσο θα υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που άκριτα λατρεύουν θεούς και ιερατεία τέτοιων θρησκειών οι γυναίκες θα αντιμετωπίζονται πάντα ως κατώτερες των ανδρών και η ανθρώπινη δυστυχία θα διαιωνίζεται προς δόξα και για τα συμφέροντα των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων. Αυτό το κείμενο, απόσπασμα από το πρόσφατο βιβλίο μου «Θεός και κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας», (εκδόσεις ΚΟΥΚΚΙΔΑ), αποσκοπεί στο να ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος για την απελευθέρωση ανδρών και γυναικών από τέτοιες νοσηρές αντιλήψεις, προϋπόθεση αναγκαία για την κοινωνική απελευθέρωση και την κοινωνική ισότητα. Ας δούμε σε συντομία την αρχή και την αιτία αυτού του παραλογισμού, που εμποδίζει την ομαλή πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού, που παράγει και αναπαράγει την τρέχουσα καπιταλιστική βαρβαρότητα.

 

Μητριαρχία και ισοκατανομή

 

Η πλαστουργός Μάνα Γη και πιο συγκεκριμένα η Μάνα Βιόσφαιρα, ανάθεσε στη γυναίκα την επίπονη και δύσκολη αποστολή να γεννά, να τρέφει, να μεγαλώνει, να αγαπά, να εκπαιδεύει παιδιά, να προστατεύει και να κάνει ευτυχισμένα τα άτομα που την περιβάλλουν και να φέρει σε πέρας όλες τις ευθύνες λειτουργίας του κοινόβιου καταυλισμού που εξασφαλίζει την επιβίωση του ανθρώπινου είδους και την πρόοδο όλων των μελών του, αφήνοντας στον άντρα το συμπληρωματικό ρόλο του σποριά και την επικίνδυνη αποστολή του κυνηγού και προμηθευτή τροφής. Για εκατομμύρια χρόνια η ανθρωπότητα πορεύτηκε[1] με τις γυναίκες στο τιμόνι του κοινόβιου στη μορφή των κοινωνιών ισοκατανομής και γι αυτό το ανθρώπινο είδος κατάφερε να ξεχωρίσει από τα άλλα ζώα, να σηκωθεί στα δυό πόδια, να αναπτύξει τη γλώσσα, να καλλιεργήσει τη σκέψη, τη φαντασία, το νου και να επιβιώσει χάρη στην ενότητα, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη στη βάση της κοινωνικής ισότητας.

Έτσι μπόρεσε το ανθρώπινο είδος να αποκτήσει εμπειρίες, γνώση και δεξιότητες που το οδήγησαν στην παραγωγή της τροφής του μέσω της καλλιέργειας της γης και της εξημέρωσης-εκτροφής ζώων, πράγματα που το οδήγησαν στον περιορισμό του κυνηγιού και στην μόνιμη εγκατάσταση, που έκαναν τη ζωή σχετικά καλύτερη, διαρκέστερη και τον πληθυσμό μεγαλύτερο.

Σε όλη αυτή την κρίσιμη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας που πρέπει να κράτησε κάμποσα εκατομμύρια χρόνια, οι άνθρωποι είχαν λόγω άγνοιας. ...

Ένα σύντομο ιστορικό της περιπετειώδους διαδικασίας γέννησης και του χαρακτήρα της σύγχρονης Ελλάδας

Γράφει ο Κώστας Λάμπος - claslessdemocracy@gmail.com,

Διακόσια χρόνια μετά την ανολοκλήρωτη επανάσταση του 1821 η Ελλάδα και ο Ελληνισμός προσπαθούν να ξεπεράσουν το Σοκ της τραυματικής περιπέτειας της γέννας και της πορείας του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, προκειμένου το Ελληνικό έθνος να ανασυνθέσει αντικειμενικά και επιστημονικά την ιστορία του, αναγκαία προϋπόθεση για την συγκρότηση μιας στρατηγικής επιβίωσής του στο μέλλον.

Για να ξέρουμε πού πάμε, πρέπει να μάθουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και από που ερχόμαστε κι’ αυτό προϋποθέτει απομυθοποίηση και αποϊδεολογικοποίηση της ιστορίας της επανάστασης και της σύγχρονης Ελλάδας. Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί τμήμα της διδακτορικής διατριβής μου που γράφτηκε μεταξύ 1975 και 1980, έγινε αποδεκτή με την βαθμολογία Magna Cum Laude από την Σχολή Οικονομικών Επιστημών του Freie Universitaet Berlin στις 4 Φλεβάρη 1981, κυκλοφόρησε στα γερμανικά το ίδιο έτος από τον Rita G. Fischer Verlag της Φρανκφούρτης και στα ελληνικά το 1983 από τις εκδόσεις ΑΙΧΜΗ[1]. 

Υπήρχε από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας η ιδέα της ενότητας των Ελλήνων, αλλά αυτή επιχειρήθηκε πότε με τον ιμπεριαλισμό της Αθήνας και πότε με τον επεκτατισμό της Σπάρτης και πάντα στη βάση ανελέητων εμφύλιων συγκρούσεων και συμμαχικών καταστροφικών πολέμων με τη συνδρομή πάντα της τότε μεγάλης δύναμης της Περσίας. Η γρήγορη κατάρρευση της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η πτώση της τελευταίας πόλης-κράτους, της Κορίνθου, το 147 της παλιάς χρονολόγησης, άμεση συνέπεια της ανικανότητας των πολλών ελληνικών πόλεων-κρατών να φέρουν σε έναν κοινό παρανομαστή τα συμφέροντά τους, οδήγησε αναπόφευκτα στη διάλυση της αρχαίας Ελλάδας και στη μετατροπή των ελληνικών περιφερειών σε διοικητικές επαρχίες της ρωμαϊκής...

Σκοταδισμός εναντίον κοινωνίας

Γράφει ο Κώστας Λάμπος - claslessdemocracy@gmail.com,

Πολλοί άνθρωποι, για πολλούς και διάφορους λόγους, έχουν την ανάγκη να πιστεύουν σε κάτι, που το τοποθετούν πάνω από τον εαυτό τους, πέρα κι’ έξω από την λογική και την επιστήμη και του δίνουν υπερφυσικές ιδιότητες, τις οποίες επικαλούνται προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής τους. Αυτό το κάτι, που στα πρώτα βήματα του ανθρώπου αποτελούσε προσωποποίηση υπαρκτών, αλλά άγνωστων ακόμα φαινομένων και καταστάσεων υπέστη στον χρόνο αλλαγές εξαιτίας της αναζήτησης και έρευνας που είχαν οι δημιουργοί του που κατάληγαν στην απόκτηση γνώσεων και εμπειριών. 

Γι’ αυτό, αυτό το κάτι, διαφέρει από τόπο σε τόπο, χρόνο σε χρόνο και άτομο σε άτομο και παραμένει πάντα μια αυστηρά προσωπική υπόθεση που διαμορφώνει έναν κώδικα ατομικής ζωής. Αλλά κι’ όταν γίνεται υπόθεση της προϊστορικής κοινότητας συμβάλλει στην εθιμική ρύθμιση της κοινωνικής ζωής που αυξάνει την αίσθηση ασφάλειας και ενισχύει την ενότητα και την συνεργασία για την επιβίωση. Σε όλη αυτή την εκατομμυριόχρονη πορεία του ανθρώπινου γένους αυτά τα διάφορα ‘κάτι’ νοούνταν και ονομάζονταν ανάλογα με την θετική ή αρνητική πρακτική σημασία που είχαν για την ζωή του ατόμου, αλλά και του κοινωνικού συνόλου.

Με την εμφάνιση της δουλοκτησίας και της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στη γη και στην συνέχεια πάνω στα μέσα παραγωγής, οι εξουσίες που διαμορφώθηκαν τα απόσπασαν από πράγματα, φυσικά φαινόμενα και καταστάσεις και τα ονόμασαν ‘θεούς’ που τάχα δημιούργησαν τον κόσμο, την ζωή και τον άνθρωπο και τους έδωσαν μεταφυσικές ιδιότητες και τους έχρησαν ρυθμιστές της κοινωνικής ζωής. Με τον τρόπο αυτό οι εξουσίες δημιούργησαν παρένθετες έννοιες, διαμεσολαβητές και ανύπαρκτες οντότητες πίσω από τις οποίες κρύφτηκαν για να διατηρούν τα άτομα και τις κοινωνίες υπόδουλες πηγές πλούτου. 

Για να λειτουργήσει αυτή η σχέση υποταγής των κοινωνιών στα εξουσιαστικά κατασκευάσματα, στα φετίχ των εξουσιών ήταν απαραίτητη να εξασφαλιστεί η αφοσίωση των ανθρώπων και των κοινωνιών σ’ αυτούς τους ‘θεούς’. Αυτή η αφοσίωση αποκλήθηκε ‘πίστη’ χωρίς έρευνα και αμφισβήτηση, γιατί οι θεοί τιμωρούν τους απίστους με την ‘κόλαση’ και επιβραβεύουν τους πιστούς με τον ‘παράδεισο’, κι έτσι ο εξουσιαστικός φόβος έγινε ‘φόβος του θεού’. Για να σταθεί ‘λογικά’, αυτή η εξουσιαστική παγίδα χρειάστηκε το κάθε Εγώ να αποσπαστεί από το κοινωνικό Εμείς που προσφέρει εγγυήσεις και ασφάλεια στα μέλη του και να προσαρτηθεί στον ‘πατέρα θεό’, που κάνει ‘αθάνατη την ψυχή’ των ανθρώπων και προσφέρει τάχα μια ‘καλύτερη ζωή μετά τον θάνατο’.

Επειδή από μόνο του αυτό το παραμύθι δεν εξασφάλιζε την αποτελεσματικότητα που περίμεναν οι εξουσίες, σκάρωσαν στα γρήγορα μεταφυσικές φιλοσοφίες και σκοταδιστικές θρησκείες και έστησαν θεσμούς, φετίχ της Εκκλησίας του Δήμου της Αθηναϊκής Άμεσης Δημοκρατίας, όπου οι Πολίτες που αποφάσιζαν, αντικαταστάθηκαν από το ‘εκκλησίασμα’ και τα ‘ποίμνια των πιστών’. Αυτή η αλλαγή θεσμών και δοξασιών άλλαξε την συμπεριφορά των ανθρώπων. ...

ΑΤΟΜΙΚΉ ΙΔΙΟΚΤΗΣΊΑ. ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ, ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΑΤΟΜΙΚΉ ΙΔΙΟΚΤΗΣΊΑ. ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ, ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

(Το ταμπού της εξουσίας και η σιωπή των ποιμνίων)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

www.classlessdemocracy.blogspot.com,

"Κανένας άνθρωπος δεν γίνεται δούλος συνανθρώπων του,

αν δεν γίνει πρώτα δούλος κάποιου μύθου, κάποιας θρησκείας,

κάποιου αγύρτη, κάποιου ‘θεού’ και κάποιας ιδεολογίας"

Τοιχογράφημα

Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, Κίνα, και Ρωσία κι από κοντά κάμποσοι τοπικοί και περιφερειακοί κομπάρσοι της καπιταλιστικής θηριωδίας βάλθηκαν και πάλι ‘να σώσουν την ανθρωπότητα’ πυροδοτώντας θρησκευτικούς φανατισμούς, δολοφονώντας εκατοντάδες χιλιάδες μάχιμους και αμάχους, εκτονώνοντας το συσσωρευμένο μίσος ανάμεσά τους και αδειάζοντας τις γεμάτες αποθήκες πολεμικού υλικού, σε πολυτελές και φανταχτερό περιτύλιγμα με προπαγάνδα περί πατρίδας, δημοκρατίας, ελευθερίας και ευημερίας. Ακολουθούν οι λογής-λογής Trumpούκοι, ‘πατερούληδες’, ‘σοφοί’, ‘αναλυτές’ και προπαγανδιστές που βάλθηκαν με το αζημίωτο να μας διαφωτίσουν για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά τα εφιαλτικά γύρω μας, για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, χωρίς ωστόσο να τολμήσουν να αποκαλύψουν την πραγματική αιτία αυτής της διαχρονικής σφαγής, στα αραχνιασμένα αυτοκρατορικά θεωρεία της οποίας κοιμάται η γηραιά Ευρώπη αγκαλιά με τους χορτάτους ακόμα, από την αποικιοκρατική και ιμπεριαλιστική λεηλασία,  και αποχαυνωμένους λαούς της.

Υπάρχει ακόμα ένα μεγάλο, παγκόσμιο και θανάσιμο ταμπού, το οποίο όλες οι σκοταδιστικές θρησκείες και οι εξουσιαστικές ιδεολογίες, ως Κίρκες του καπιταλισμού και ως πανούκλες του ανθρώπινου πολιτισμού το φυλάνε, ως ‘κόρη οφθαλμού’. Είναι το ταμπού της ατομικής ιδιοκτησίας^[1]. Όχι βέβαια της πλασματικής ατομικής ιδιοκτησίας του φτωχού με τις σάρκες της οποίας τρέφεται η μεγάλη ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής που παράγει με την θεσμική και την δομική βία του κεφαλαίου παράνομο και άδικο πλούτο, ανισότητες και συγκρούσεις, αποικιακούς και ιμπεριαλιστικούς κατακτητικούς και καταστροφικούς πολέμους με τους οποίους ισοπεδώνει πολιτισμούς  και λεηλατεί τις ζωές του 99% του παγκόσμιου πληθυσμού. 

Όλες οι χώρες του πλανήτη, άλλες λίγο και άλλες πολύ, έχουν υποστεί την καταστροφικότητα των εκάστοτε θρησκειών και των εξουσιαστικών ιδεολογιών, αλλά οι χώρες της Μέσης Ανατολής αποτελούν μόνιμο και διαχρονικό πολεμικό θέατρο, μεταξύ όλων των εκάστοτε ισχυρών δυνάμεων του πλανήτη που φιλοδοξούν να ελέγξουν την περιοχή επειδή αυτή αποτελεί το εμπορικό σταυροδρόμι του κόσμου, πραγματικότητα που προφανώς εξηγεί και το λόγο που στην περιοχή εδρεύουν οι τρείς μεγάλες εξουσιαστικές μονοθεϊστικές θρησκείες, αλλά και για τον πρόσθετο λόγο ότι αυτή η περιοχή αποτελεί το κέντρο της μεγάλης ενεργειακής τράπεζας του πλανήτη η οποία αποτελεί το ‘μήλον της έριδος’ όλων των επίδοξων ηγεμόνων της ανθρωπότητας.

*

Κι όμως οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και των λαών δεν ήταν πάντα δομημένες πάνω στην ανισότητα, στην εχθρότητα, στον ανταγωνισμό και στον πόλεμο. Για εκατομμύρια χρόνια η ανθρωπότητα πορεύτηκε, επιβίωσε και οικοδόμησε τον πολιτισμό της κοινοκτημοσύνης και της ισοκατανομής ο οποίος ανακόπηκε βίαια με την διάσπαση της ενότητας της κοινόκτητης γης, της κοινής υλικής βάσης της ύπαρξης των ανθρώπων και της προόδου της αρχαίας κοινωνίας, σε μερίδια ατομικής ιδιοκτησίας, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα τη μετατροπή των ισότιμων μελών της κοινότητας σε ανισότιμους ατομικούς ιδιοκτήτες γης και σε μη ιδιοκτήτες γης ή σε μικρούς ιδιοκτήτες γης, η ζωή των οποίων στο εξής θα εξαρτάται από τα συμφέροντα και τη βούληση των ισχυρών ατομικών ιδιοκτητών γης, οι οποίοι θα ελέγχουν την παραγωγή και την κατανομή των αγαθών και του πλούτου, αλλά και τη νομοθετική και πολιτική εξουσία. ...