Τα όπλα τους όπλα σου

 Γράφει η Μαρία Αλιφραγκή

1. Ορκίστηκες να υπακούς τους νόμους: πάνω απ’ όλα το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα καταπατήθηκε, χούντα έχουμε, εμπόλεμη κατάσταση. Αυτό από μόνο του αρκεί. Ορκίστηκες να πράττεις το καθήκον σου με συνείδηση, όχι υπακούοντας τυφλά τις εντολές τους, όχι αυτή την εποχή. Συνείδηση!!! (ήτοι κοίτα μέσα σου). Αύτη θα καθορίσει την στάση σου... Με όπλο τη συνείδηση και την δηλωμένη αντίθεσή σου (δεν τους αναγνωρίζεις, δε συναινείς, δε συνεργάζεσαι) οποιαδήποτε εντολή μπορείς να την αναιρέσεις, να την αχρηστέψεις/καταργήσεις ή να την χρησιμοποιήσεις σαν όπλο.

2. Σε πληρώνουν, τι να κάνεις; Δεν σε πληρώνουν οι προδότες. Αυτοί σε χρειάζονται και σε χρησιμοποιούν για να πετυχαίνουν τους σκοπούς τους. Οι συμπολίτες σου σε πληρώνουν (πρόσθεσε πόσο δύσκολο είναι αυτή την εποχή!!!) και σε πληρώνουν για να έχουν μια δωρεάν δημόσια ΥΓΙΗ παιδεία. Σ’ αυτούς οφείλεις σεβασμό -όχι υπακοή. Από σένα εξαρτάται να έχουν ό,τι δεν επιτρέπει το σύστημα.

Οι παγίδες

Το φιλότιμο: αυτό έσωζε προ χούντας τα πράγματα.... Αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο δ/ντων και λοιπών. Εκεί ακουμπούν όταν κάτι θέλουν να περάσουν. Το δικό μου φιλότιμο σταμάτησε από τότε που άρχισε η ...
επανάσταση. Δεν έκανα τίποτα για να τους διευκολύνω, τίποτα που να δείχνει πως όλα βαίνουν καλώς. Λεπτό παραπάνω δεν δούλεψα. Προ χούντας ώρες ατελείωτες διέθεσα για την τρέλα μου με τα παιδιά (όπως πολλοί συνάδελφοί μου). Δεν μπορεί σήμερα να λειτούργει το σχολειό σα να μην συμβαίνει τίποτα. Αν μπορεί να λειτουργεί σημαίνει ότι όλα αυτά τα χρόνια τζάμπα φωνάζαμε για καλύτερη παιδεία. Εμείς οι δάσκαλοι είμαστε το πρόβλημα; Η παιδεία ήταν πάντα ριγμένη και πάντα σύχρηστη και συ προσπαθούσες πάντα για το καλύτερο... Τώρα βαλε στην άκρη τις δικαιολογίες παγίδες που σου τσαμπουνάνε "τι θα γίνει αν τα παιδιά σχολάνε στις 11. Τι θα κάνουν οι γονείς. Πρέπει να τους έχουμε με το μέρος μας και όχι απέναντι μας, δεν γίνεται αυτό. Τι θα κάνουν τα διπλανά σχολεία." Οι γονείς θα κάνουν αυτό που πρέπει. Εσύ δηλώνεις το πρόβλημα. Όσο το σκεπάζεις και το κουκουλώνεις για να μη φαίνεται τόσο πιο χάλια θα γίνεται. Έκτος του ότι σημαίνει ότι το αποδέχεσαι, συμφωνείς μ’ αυτό που γίνεται, τους δικαιώνεις.

Όλες οι φράσεις παγίδες είναι γνωστές: κορυφαίες
   1. Η εύρυθμη λειτουργία του σχολείου (ασχολίαστο, όταν δεν υπάρχει θέρμανση κλπ)
   2. Για τα παιδιά, η μεγαλύτερη ψυχοφθόρα απόφαση ever. Τις παγίδες τις κατάλαβα από την αρχή και τις απέφυγα χωρίς να ντρέπομαι, γιατί:
      α. Ένα είναι το δίκαιο και το σωστό, δεν υπάρχει ναι μεν αλλά. Επιλέγεις ποιον δρόμο θα ακολουθήσεις.
      β. Γιατί έκανα το χρέος μου, έκανα αυτό που οραματιζόμουν για μια παιδεία που ήθελα. Ξέρουν όλοι τις θέσεις μου. Δεν χρειάζεται να αποδείξω κάτι ή να απολογηθώ. Η στάση μου είναι η απόδειξη. Γι’ αυτό δεν μπορούν οι παγίδες τους να με κάνουν να αμφιβάλω.

Τώρα έχουμε πόλεμο. Τελεία. Ανοιχτό, ξεκάθαρα. Μ’ όποιο μέσο μπορείς παλεύεις. Παράδειγμα: Όταν δεν είχαμε βιβλία έπεσαν απίστευτες προτάσεις για το τι μπορεί να γίνει. Κάλεσα τους γονείς και τους είπα: Αυτή είναι η θέση μου «Δεν έχω βιβλία. Θα κάνω δικά μου πράγματα. Δεν θέλω ν’ αγοράσετε τίποτα, δε θα βγάλω φωτοτυπίες κλπ. Αν δε συμφωνείτε πηγαίνετε στο Δ/ντη ή τον προϊστάμενο και ζητήστε αλλαγή δασκάλας. Αυτό προτίθεμαι να κάνω», ξεκάθαρη θέση.

Η παιδεία έπρεπε να ‘ναι μπροστά σύσσωμη αυτή την εποχή. Το ονειρεύτηκα, θέλω να γίνει. Δάσκαλοι, μαθητές, γονείς.. για μια παιδεία ελεύθερη, χωρίς φόβο. Ένα όραμα που να νικά όλα τα «δεν γίνεται» που υψώνονται μπροστά του. Θα γίνει έτσι κι αλλιώς, όμως σκέψου.. όταν θα συμβεί εσύ τι θα κάνεις; Εσύ που έπρεπε να ‘σουν εκεί και να κτίζεις το αύριο, τι δικαιολογία θα βρεις...

Πολλοί συνάδελφοι μού είπαν γιατί παραιτήθηκες;
Γιατί δεν έμεινες να παλέψεις το σύστημα από μέσα. Κι έχω να σου πω.. Άσε τον δικό μου δρόμο. Εγώ δεν γινόταν να παραμείνω. Εσύ που έμεινες κι έχεις την απορία, κάνε αυτό για το οποίο με συμβούλευες.. Πάλεψε τους, έχεις όπλα, μπορείς. Έχεις δίκιο κι αυτοί όλο το άδικο με το μέρος τους.

Τέλος, αν δε μπορείς τίποτα απ’ όλα αυτά να παρακάμψεις, αν η συνείδηση σου δεν σ’ αφήνει να διαλέξεις, κάμε τούτο τουλάχιστον, όσοι εργάζεστε (προς το παρόν), είστε περισσότεροι από τους απολυμένους, να συντηρείτε με μέρος από το μισθό σας τους απολυμένους. Και οι απολυμένοι -όπου μπορεί να γίνει- να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Έτσι αναιρείς τις αποφάσεις τους, έτσι συμπαραστέκεσαι έμπρακτα στους συναδέλφους σου, που ας μην το ξεχνάμε είναι απαραίτητοι.

Οραματίσου μια παιδεία (ρώτα τα παιδιά, ξέρουν καλύτερα). Έχεις χρέος, πάλεψε γι’ αυτήν...
Η παιδεία μπορεί να αλλάξει ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ. Αυτοί δεν θέλουν!!!! Εσύ όμως το μπορείς!!!

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"