Ήταν άραγε ανοησία η Πατρώα" θρησκεία;

Δώδεκα θεοί: Πρότυπο των τυραννικών εξουσιών τής αρχαιότητας
Δωδεκαθεϊσμός: Όργανο των πολιτικοθρησκευτικών εξουσιαστών

Έγραψε στις  28.12.2013 ο/η: Σιμόπουλος Κυριάκος Επιστροφή
Στον αρχαίο ελληνικό κόσμο η θρησκεία ενσωματωνόταν στον πολιτικό και κοινωνικό βίο. Υπήρχε ισοδυναμία ανάμεσα στην εξουσία και το ιερατείο. Αμφότερα αποτελούσαν πολιτικοκοινωνική δύναμη. Συνδετικός κρίκος, η εξάρτηση τού λαού από τις θεότητες.

Το άτομο, που δέν σπεύδει στους ναούς και αποφεύγει τους οικιακούς βωμούς, θεωρείται επικίνδυνος εχθρός. Η θρησκεία ενεργούσε ως πολιτικός παράγων.

Οι θεοί αποτελούν πρότυπο των τυραννικών εξουσιών όλων των λαών τής αρχαιότητας. Ο Απόλλων εξαποστέλλει τον λοιμό, η Άρτεμις θανατώνει τα παιδιά τής Νιόβης, η Αφροδίτη αφανίζει τον Ιππόλυτο! Αλλά και ο Ζεύς ξεπερνά όλους τους θεούς σε θηριωδίες. Μιά φράση από τα ομηρικά έπη: «Πατέρα Δία, κανείς δέν είναι πιό καταστροφικός από σένα»! («Ζεύ πάτερ, ού τις σείο θεών ολοώτερος άλλων», «Οδύσσεια», υ’ 201). ...

Η Άρτεμις, κατά τη θρησκευτική μυθολογία ταυτιζόταν με την ασιατική Μεγάλη Θεά, την Κυβέλη ή την Αναχίτα, την κυριότερη θεά των περσών. Ήταν οπλισμένη με τόξο και βέλη. Ήταν η «πότνια θηρών», η θεά τού κυνηγιού. Μιά μέρα, που λουζόταν σ’ ένα ποτάμι, είδε μπροστα της τον κυνηγό Ακταίωνα. Οργίστηκε και τον μεταμόρφωσε σε ελάφι. Αμέσως τον κατασπάραξαν τα σκυλιά του. Επειδή η Άρτεμις μισούσε τον βασιλιά Άδμητο γέμισε τον κοιτώνα του με φίδια. Γιά να εκδικηθεί τον Μελέαγρο έστειλε στην περιοχή έναν κάπρο, που προκάλεσε τρομακτικές καταστροφές. Ο Μελέαγρος πέθανε και αμέσως η μητέρα του και η σύζυγός του αυτοκτόνησαν. Οι αδελφές του θρηνούσαν στον τάφο του και η Άρτεμις έσπευσε να τις μεταμορφώσει σε φραγκόκοτες! Ένα ακόμα θύμα τής Αρτέμιδας ήταν και ο κυνηγός Ωρίων. Από ζηλοτυπία η Άρτεμις έστειλε ένα σκορπιό, που τον θανάτωσε. Γιά να καλύψει το έγκλημά της μεταμόρφωσε το νεκρό Ωρίωνα σε αστέρι. Όπου οι έλληνες δέν έσπευδαν να προσφέρουν ως θυσία τα «πρωτόλεια» κάθε σοδειάς, η Άρτεμις εξαπέλυε εναντίον τους θηρία, αλλά και παγετούς, που κατέστρεφαν τις καλλιέργειες. Η Άρτεμις ήταν και θεά τού θανάτου. Θύματά της ήταν κυρίως γυναίκες, που θανάτωνε με τα βέλη της. Την Άρτεμι λάτρευαν και στον Εύξεινο Πόντο, κυρίως στην Ταυρική - την Κριμαία. Όποιος ξένος αποβιβαζόταν στην ακτή θυσιαζόταν στο βωμό τής θεάς. Αλλά και στην Ελλάδα καθιέρωσαν τις ανθρωποθυσίες. Ο βασιλιάς τής Σπάρτης Λυκούργος θέσπισε τη μαστίγωση εφήβων, συχνά μέχρι θανάτου, μπροστά στο άγαλμα τής Αρτέμιδας. Με το αίμα των νέων ράντιζαν τον βωμό τής θεάς. Με ανθρωποθυσίες λάτρευαν την Άρτεμι και οι αθηναίοι. Θυσίαζαν νεάνιδες! (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα).

Eξαχρείωση διανοούμενων τής αρχαιότητας
Οι έλληνες διανοούμενοι τής αρχαιότητας -φιλόσοφοι, ποιητές, δραματουργοί, κωμωδιογράφοι- καλλιεργούν με τα έργα τους την πίστη και αφοσίωση στον θρησκευτικό μύθο, στο παράλογο και το φανταστικό. Πρόκειται γιά ένα φαινόμενο πνευματικής βαρβαρότητας και σκοταδισμού, γιά απανθρωπία, που συνδέεται με συμφέροντα και εξουσιαστικές προοπτικές. Αυτοί οι προσανατολισμοί αποτελούν μιά σκανδαλώδη κυριαρχία των μυθολογικών παραδόσεων στην αρχαία ελληνική κοινωνία.

Οι διανοούμενοι εξυμνούν τις θεότητες και στα έργα τους πολλαπλασιάζουν την ψευδολογία και τις φαντασιώσεις οδηγώντας στη διαφθορά των πολιτών και σε παραλογισμούς. Οι αντιδράσεις στη μυθική θρησκευτική τερατολογία σπανίζουν στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Οι διανοούμενοι δέν αποτολμούσαν άσκηση κριτικής ή αντίσταση στις αποτρόπαιες μυθολογικές παραδόσεις. Κανείς δέν επιδίδεται σε ερευνητική προσπάθεια για την αποκάλυψη τής αλήθειας στους θρησκευτικούς μύθους.

Εξαρτημένοι καλλιεργούν τη διαφθορά των πολιτών
Οι διανοούμενοι τής αρχαιότητος -όλων των ηπείρων- υιοθετούσαν τις γελοίες και συχνά αισχρότατες μυθοπλαστίες. Έλληνες φιλόσοφοι και ποιητές αποδέχονται τις ανθρώπινες εκδηλώσεις διαφθοράς, που αποδίδονταν σε λατρευόμενες θεότητες. Αποκρύπτουν ή ωραιοποιούν τη φρικαλεότητα και την ανήθικη -στα ανθρώπινα πλαίσια- συμπεριφορά τους εξ αιτίας των θρησκευτικών τους λατρευτικών προσανατολισμών.

Η βία και η διαφθορά παρατηρούνται εξ ίσου καί στους αποκαλούμενους «ήρωες» και «χθόνιους θεούς» χωρίς καμμιά επίκριση, επειδή συγκέντρωναν τον θαυμασμό γιά τους μυθικούς «άθλους» τους!

Στίς θεότητες όλων των θρησκειών αποδίδονται ανθρωποσφαγές, κακουργίες καί πλήθος αισχροτήτων. Ο Ζεύς μεταμορφώνεται σε κύκνο, γιά να γίνει εραστής τής Λήδας και ο Ποσειδών σε άλογο, γιά να ενωθεί με τη θεά Δήμητρα, που από φόβο είχε μεταμορφωθεί σε φοράδα. Κανείς δέν αμφισβητεί τις τερατολογίες των μύθων.

Πολλοί από τους ελληνικούς θρησκευτικούς μύθους αποτελούν αντίγραφα βαβυλωνιακών, αιγυπτιακών, σουμερικών και χιττιτικών παραδόσεων. Υποχθόνιοι θεοί υπήρχαν και στις άλλες χώρες, όπως ο Όσιρις τής Αιγύπτου. Οι βαβυλώνιοι  ξεχώριζαν τους θεούς σε ουράνιους και υποχθόνιους, ενώ οι χιττίτες μιλούσαν γιά «άνω» και «κάτω» θεούς. Οι άνθρωποι προορίζονταν γιά τον Κάτω Κόσμο. Κατά τη διάρκεια τής ζωής τους ήταν εξαρτημένοι από τους θεούς και τις εξουσίες των δυναστειών.

Υπήρχαν και μή ανθρωπομορφικές εξεικονίσεις θεών. Κατά τον Παυσανία, μαζί με τον κεραυνό, που εκσφενδονίστηκε από τον Δία στο θάλαμο τής Σεμέλης στη Θήβα, έπεσε από τον ουρανό και ένα κομμάτι ξύλο, που κοσμήθηκε με χαλκο και ονομάστηκε... Διόνυσος Κάδμιος! («Ελλάδος περιήγησις», IX, 4).

Στον Ορχομενό λάτρευαν τους λίθους, που κατα τήν παράδοση, έπεσαν από τον ουρανό στον βασιλιά Ετεοκλή (IX, 38,1).

Στις Φαρές τής Αχαΐας, κοντά στο άγαλμα τού Ερμή, υπήρχαν λίθοι τετράγωνοι, που οι κάτοικοι λάτρευαν αποδίδοντας στον καθένα το όνομα κάποιου θεού.

Στην Τεγέα υπήρχε ένας τετράγωνος λίθος, που λατρευόταν ως άγαλμα τού Διός (Η, 48,6).

Στο σπήλαιο τής Φιγαλείας υπήρχε ένα ξύλινο άγαλμα τής Δήμητρας. Η θεά καθόταν στο βράχο με κεφαλή και τρίχωμα φοράδας (Η, 42,4). Μή ανθρωπομορφικές εξεικονίσεις θεοτήτων υιοθετήθηκαν κι από το χριστιανισμό. Στην παραπάνω αγιογραφία φαίνεται ο κυνοκέφαλος Άγιος Χριστόφορος, θεωρούμενος ως προστάτης των ρωμιών οδοιπόρων (πεζών, αυτοκινητιστών, μοτοσυκλετιστών κ.λπ.), των οδηγών τού Σώματος Εφοδιασμού Μεταφορών και πολιούχος τού Αγρινίου.

Γενναίοι διανοούμενοι ασκούν έντονη κριτική
εναντίον τής αρχαίας θρησκευτικής μυθολογίας
Υπήρχαν όμως και τολμηροί διανοούμενοι, ερευνητικοί καί βαθυστόχαστοι, που ασκούσαν κριτική γιά τη θρησκευτική μυθολογία. Ο φιλόσοφος και ποιητής Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος (στ΄αι. π.Χ.) ασκεί σκληρή πολεμική γιά την αγριότητα και την ανηθικότητα των θεών τού Όμηρου και τού Ησιόδου. Δέν ανέχεται τον ανθρωπομορφισμό των θεών. Πρόκειται, γράφει, γιά ανθρώπινη γελοιότητα. Άν τα άλογα μπορούσαν να ζωγραφίσουν «θα απεικόνιζαν τους θεούς όμοιους με άλογα και τα βόδια όμοιους με βόδια». Οι αιθίοπες υποστήριζαν, ότι «οι θεοί τους ήταν μαύροι, οι θράκες, ότι είχαν κόκκινα μαλλιά». Ο Ξενοφάνης επικρίνει τις προσευχές μπροστά στα αγάλματα των θεών. «Είναι σαν να κουβεντιάζει κανείς με τα σπίτια». Ο καθαρμός των πιστών με αίμα είναι σαν να πλένεται κανείς με λάσπη.

Ο φιλόσοφος Ηράκλειτος γράφει, ότι «αυτός ό κόσμος, όμοιος γιά όλες τις υπάρξεις, δέν δημιουργήθηκε ούτε από θεό ούτε από άνθρωπο. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Πρόκειται για “αείζωον πυρ”, που ανάβει και σβήνει
μέ συγκεκριμένους όρους». (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Ο λόγος βρίσκεται μέσα στο Σύμπαν).

Ο φιλόσοφος Πρωταγόρας, στο βιβλίο του «Περί θεών» γράφει: «Δέν γνωρίζω αν υπάρχουν ή όχι θεοί, ούτε τη μορφή τους». Ή άποψη αυτή είχε φρικτό αντίκτυπο. Ο Πρωταγόρας σύρθηκε στο δικαστήριο, δραπέτευσε
όμως, πνίγηκε καί τα βιβλία του πυρπολήθηκαν σε δημόσιο χώρο! (Διογένης Λαέρτιος «Βιβλίο Θ΄. Πρωταγόρας», Πλάτων «Μένων», 91-92. Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Ένα χρονικό τού διωγμού των φιλοσόφων διά μέσου των αιώνων και Όταν η Φιλοσοφία αποκόπηκε από τα Μαθηματικά).

Ο Πρωταγόρας έθεσε σε εφαρμογή τη φιλοσοφική θέση τής Ελεατικής Σχολής σχετικά με τη θεολογία. Είναι «άδηλος» η ύπαρξη θεών. Ό,τι είναι αποδεδειγμένο δέν σημαίνει, ότι υπάρχει θεϊκή παρουσία.

Με τον Πρωταγόρα συμφωνεί και ο Ηρόδοτος. «Όλοι οι άνθρωποι», γράφει, «έχουν την ίδια γνώση γιά τους θεούς» («Μούσαι», Β’ 3). Αυτό σημαίνει, πως δέν υπάρχει τίποτε σίγουρο. Κατά τον Ηρόδοτο, ο Όμηρος και ο Ησίοδος δημιούργησαν τη θεολογία γιά τους έληνες. «Και αυτοί έδωσαν στους θεούς τα ονόματα, μοίρασαν τιμές και καθόρισαν τις αρμοδιότητές τους κι ακόμη αυτοί διαμόρφωσαν την εξωτερική τους όψη» («Μούσαι», Β΄53). Οι θεοί δηλαδή είναι επινόηση των ποιητών!

Στον ε’ αι. π.Χ. ο Πρόδικος, ο Δημόκριτος και ο Κριτίας αποτολμούν την έρευνα γιά τους θεούς εκφράζοντας την πεποίθηση, ότι ή ύπαρξη τους είναι αβέβαιη.

Ο Πρόδικος αναρωτιέται, γιατί οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ονόματα θεών. Και απαντά: Οι άνθρωποι αρχικά ονόμαζαν θεό ό,τι θεωρούσαν χρήσιμο. Λάτρευαν ως θεούς τον Ήλιο, τη Σελήνη, τις πηγές και τους ποταμούς. Ταύτιζαν το πυρ με τον Ήφαιστο και το νερό με τον Ποσειδώνα. Και καταλήγει: Οι θεοί δέν είναι υπέρτατοι ούτε αποτελούν αντικείμενο γνώσεων.

Κατά τον Δημόκριτο, οι άνθρωποι, βλέποντας τα φυσικά φαινόμενα, τον κεαυνό, την αστραπή, τον Ήλιο, τη Σελήνη, τη νύχτα φοβήθηκαν και πίστεψαν, ότι όλα αυτά οφείλονται σε υπερφυσικές δυνάμεις. Η επιστήμη ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη και τα φυσικά φαινόμενα ερμηνεύονταν με μυθολογικά ευρήματα. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Οι προσωκρατικοί).

Ο Κριτίας και ο Ευριπίδης αποδίδουν στα έργα τους τη θρησκεία σε συνειδητό και σκόπιμο ψεύδος. Αρχικά, η ζωή των ανθρώπων ταυτιζόταν με τον βίο τού ζωικού κόσμου. Επειδή οι εγκληματίες παρέμεναν ατιμώρητοι, επινοήθηκαν οι επεμβάσεις των θεών, που προκαλούσαν ανησυχία και τρόμο
στους ανθρώπους.

Κατά τον Ξενοφάνη, εκείνο, που υποβοηθεί την ανθρωπότητα, δέν είναι η πίστη στους θεούς, αλλά η ύπαρξη νόμων, που προστατεύουν το δίκαιο, την αλληλεγγύη και την ειρήνη. Η αλήθεια είναι, γράφει ο φιλόσοφος, ότι δέν υπάρχουν θεοί κι ότι την αδικία θα καταπολεμήσουν οι νόμοι και οι φρουροί τής πολιτείας.

Ο Πρωταγόρας, ο Πρόδικος και ο Κριτίας καθιερώνουν, με τα φιλοσοφικά τους συγγράμματα, την ιδέα τού αθεϊσμού, που αποτελεί ένα από τα πιό συνταρακτικά φαινόμενα των θρησκειών. Αλλά και απλοί άνθρωποι αμφισβητούν την ύπαρξη θεών (Αισχύλος, «Πέρσαι», 495 κ.ε.). Κατά τον Θουκυδίδη, όταν ένας λοιμός αφάνιζε τον λαό, όταν πέθαιναν και πιστοί και άπιστοι, ευσεβείς καί ασεβείς, έπαυε να υπάρχει ο φόβος τού θεού. Διαπιστώνεται, ότι η λατρεία των θεών και το αντίθετο δέν έχουν καμμιά διαφορά («Ιστορία τού Πελοποννησιακού Πολέμου», Β’ 53). Ο Πλάτων υποστηρίζει, ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων είχε ταχθεί υπέρ τού αθεϊσμού. («ανθρώπων το παράπαν ουχ ηγούνται θεούς», «Νόμοι», 948c. Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Η Ιερά Εξέταση τού Πλάτωνα εναντίον των άθεων και
Η -θεοκρατική- πολιτεία τού Πλάτωνα).

Ο Αριστοφάνης κατηγορεί τον Ευριπίδη, ότι έπεισε τον κόσμο γιά την ανυπαρξία των θεών («Θεσμοφοριάζουσαι», 451). Σε έργο τού Αριστοφάνη ο Σωκράτης αμφισβητεί την ύπαρξη θεών: «Ποιους θεούς; Να ξέρεις, ότι δέν περνάει σε μας τέτοια μονέδα» («Νεφέλαι», 247-248). Δέν είναι ο Δίας, που αστράφτει και βρέχει, αλλά τα σύννεφα. Και ο Στρεψιάδης απευθύνεται στα σύννεφα: «Σταθήτε να ρίξω την κάπα στο κεφάλι μου, γιά να μή γίνω μούσκεμα» («Νεφέλαι», 267).

Εναντίον τού Δωδεκαθέου, δηλαδή άθεος, ήταν ο ποιητής Διαγόρας από τη Μήλο. Στην Αθήνα κατηγορήθηκε γιά ασέβεια, αλλά κατόρθωσε να διαφύγει. Στον ε΄αιώνα εγκρίθηκε ψήφισμα τού χρησμολόγου Διοπείθη, γιά τιμωρία
εκείνων, που δέν πίστευαν στους θεούς και δίδασκαν θεωρίες γιά τα φυσικά φαινόμενα! (Πλούταρχος, «Περικλής», 32).

Πλάι στο δωδεκάθεο προβάλλονταν και άλλες θεότητες. Οι έλληνες είχαν θεοποιήσει ακόμα και τα φυσικά φαινόμενα. Οι ποταμοί λ.χ. αναγνωρίζονταν ως θεοί! Στις θεϊκές «συνελεύσεις» τού Ολύμπου παρευρίσκονταν εκτός από τους ποταμούς-θεούς και οι πηγές, που εμφανίζονταν ως Νύμφες. Υπήρχε ειδική λατρεία των ποταμών και των πηγών. Σε κάθε περιοχή τούς απέδιδαν τιμές, ακόμη και με ναούς! Έφηβοι και νεάνιδες προσέφεραν τα μαλλιά τους στους ποταμούς και τις πηγές και έσφαζαν πλάι τους ζώα ως θυσία. Λατρεύονταν επίσης και οι άνεμοι. Κατά τη μυκηναϊκή περίοδο υπήρχαν «ιέρειες των ανέμων», που αναλάμβαναν την οργάνωση τελετών και την πραγματοποίηση θυσιών. Ο Όμηρος γράφει, ότι ο Αχιλλεύς προσευχόταν στους ανέμους, στον Βορρά και στον Ζέφυρο, προσέφερε περίτρανες θυσίες και προχωρούσε σε σπονδές με χρυσό κύπελλο («Ιλιάδα», Ψ’ 194-196). Οι αθηναίοι προσεύχονταν και προσέφεραν θυσίες στον Βορρά, που αναγνώριζαν ως... γαμβρό τους -είχε νυμφευθεί την κόρη τού Ερεχθέως Ωρείθυια- και ικέτευαν να καταποντίσει τα εχθρικά πλοία. (Ηρόδοτος, «Μούσαι», Ζ’ 189). Στα Μέθανα γίνονταν θυσίες πετεινών, γιά να αποδιώξουν τον νοτιο- ανατολικό άνεμο, τον λίβα, επειδή κατέστρεφε τα αμπέλια. Θεός και ο Ήλιος. Αγανακτούσαν οι έλληνες, όταν ο Αναξαγόρας έγραψε, ότι ο Ήλιος είναι μιά πυρακτωμένη σφαίρα - μύδρου διάπυρου. Στη Ρόδο, ο περίφημος Κολοσσός αποτελούσε αφιέρωμα στην Ήλιο. Ως θυσία βυθιζόταν στη θάλασσα ένα άρμα με τέσσερα άλογα.

Η πτώση ενός μετεωρίτη στην Αττική το 417 π.Χ. επιβεβαίωσε τη διακήρυξη τού Αναξαγόρα, ότι ο Ήλιος αποτελεί μιά σφαίρα πυρακτωμένου μετάλλου. Στή θρησκευτική μυθολογία υπήρχε και αντιπαράθεση ερμηνείας των φυσικών φαινομένων. Ο Αναξαγόρας αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα, γιά να αποφύγει συμφορές. Κατηγορήθηκε και ο Σωκράτης, ότι δέν πιστεύει στους θεούς τής Αθήνας και εισάγει καινά δαιμόνια. Ιδού η καταγγελία: «Ο Σωκράτης είναι ένοχος, επειδή αρνείται να αναγνωρίσει τους θεούς, που λατρεύει η πολιτεία και εισηγείται νέες θεότητες. Προτείνεται η καταδίκη του σε θάνατο» (Διογένης Λαέρτιος, «Βιβλίο Β΄. Σωκράτης», 40).

Οι γυναίκες, παρακινούμενες από τους μάντεις και τους ιερείς, αφιέρωναν στις θεές πολυτελή ενδύματα! Ήταν όλες θύματα απάτης.

Ο ρωμαίος συγγραφέας Βάρρων, επισημαίνει τη δυσάρεστη και αξιολύπητη «θεολογία των ποιητών» -εννοεί προφανώς τον Όμηρο και τον Ησίοδο-, που προκαλούν θαυμασμό και συγκίνηση στους «πιστούς». Στην πραγματικότητα, προσθέτει ο Βάρρων, πρόκειται «γιά θεούς κλέφτες, θεούς μοιχούς». Στους θεούς ανήκουν «όλες οι ανθρώπινες άχρειότητες» (Georges Dumézil, «La religion romaine archaique», Παρίσι, 1966, σ. 108). Αυτή η «ποιητική θεολογία», που αναφέρει ο Βάρρων, συνενώνει το κάκιστο με το καλό, το καταραμένο με το ευλογημένο.

Ο Πλάτων, που αναφέρεται στα ομηρικά έπη, επισημαίνει τις βλαβερές μορφές των θεοτήτων και τις βαρβαρότητες, αλλά και τις εξυμνεί!

Σέ όλες τις θρησκείες οι θεοί εμφανίζονται εγκληματικοί, ανήθικοι και θηριώδεις. Όλοι ταυτίζονται με τη μυθοπλαστία και το ψεύδος. Ο Ξενοφάνης επισημαίνει, ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος αποδίδουν στους θεούς πράξεις, που
γιά τους ανθρώπους αποτελούν όνειδος: αρπαγές, μοιχείες και απάτες. Πρόκειται γιά αυστηρή άσκηση κριτικής σχετικά με τη θρησκευτική μυθολογία. Οι θεότητες υπήρξαν ακόμη και καννιβαλικές.

Αλλά και ο Ευριπίδης καταγγέλλει τις αχρειότητες των μύθων και καταλήγει στό συμπέρασμα, ότι οι ευτέλειες δέν ταυτίζονται με τις θεότητες (Απόσπασμα 292). Κατά τον Ευριπίδη οι θεοί είναι επινόηση πανούργων πολιτικών με σκοπό να υποχρεώσουν τους ανθρώπους να υπακούουν δουλικά στις εντολές τους (Σίσυφος).

Ο Αριστοτέλης πιστεύει, ότι υπάρχουν θεοί, αλλά οι μύθοι, που τους συνοδεύουν, αποβλέπουν στην ικανοποίηση συμφεροντολογικών επιδιώξεων και στην υποδούλωση τού λαού («Μετά τα Φυσικά», 1074b).

Ανάμεσα στους θεούς ξένων θρησκειών, που λατρεύονταν στην Ελλάδα, ήταν κι ο θεός τού σημιτικού χώρου, Άδωνις, που στη σημιτική γλώσσα σημαίνει «Κύριος».

Η θρησκευτική πίστη
οδηγεί στην εξαχρείωση των κοινωνιών
Επομένως, η θρησκευτική μυθολογία γιά τους θεούς οδηγούσε στη φρικαλεότητα τής κοινωνίας, στις αγριότητες των πολιτών, στην αρπαγή, στην ανηθικότητα, στη βία, στην αισχρότητα και σε κάθε λογής ατιμία. (Σ.σ. Διαβάστε πώς η πίστη δέν αποτελεί προϋπόθεση γιά την υγιή ευημερία των κοινωνιών, αλλά ακριβώς το αντίθετο στο άρθρο τής «Ελεύθερης Έρευνας»: Χωρίς θεό).

Ο Ερμής είναι πασίγνωστος κλέφτης και στις τελετές του τον τιμούσαν με νόμιμες κλοπές! Ο μύθος γιά τίς αρπαγές και βιασμούς γυναικών από θεούς νομιμοποιούσε όλες τις άχρειότητες των εξουσιαστών - βασιλέων, τυράννων κ.λπ. Τα όμορφα θηλυκά πρέπει να παραδίδονται στους ισχυρούς!

Οι θυσίες στους θεούς δέν περιορίζονται στη σφαγή ζώων. Συνηθίζονταν και οι ανθρωποθυσίες σε όλες σχεδόν τις αρχαίες θρησκείες. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα). Υπονόμευαν οι
θρησκείες τον ομαλό και έντιμο βίο, την κοινωνική αλληλεγγύη και την πορεία προς την ανάπτυξη εξ αιτίας των μυθικών εχθροτήτων μεταξύ των θεών, που προκαλούν συμφορές στους λαούς.

Η Ήρα μισούσε τον σύζυγο της, τον Δία, εξ αιτίας των μυθικών αχρειοτήτων του, η Αφροδίτη την Άρτεμι, ο Διόνυσος τον Απόλλωνα, ο Ήφαιστος τον Άρη.

Κάθε μυθικός θεός είναι κυρίαρχος στον δικό του χώρο. Κάθε αντίδραση οδηγεί σε διωγμούς και σφαγές. Αντίδραση ή αμφισβήτηση των θεϊκών εξουσιών προκαλούσε συμφορές γιά τις κοινωνίες, βασανισμούς και φόνους.  Επιβάλλεται τυφλή υποταγή στις μυθικές θεότητες και στις κοσμικές εξουσίες. Όταν οργιζόταν ο Ζεύς εξαπέλυε καταιγίδες, καταστροφικούς κεραυνούς και λοιμό!

Κατά τον Όμηρο, όποιος διαπράττει αδικήματα ή εγκλήματα μπορεί να απαλλαγεί και να κερδίσει την εύνοια των θεών με θυσίες, σπονδές και ταπεινωτικές δεήσεις! («Ιλιάδα», Ι΄ 497-501). Στον Ύμνο τού Ομήρου γιά τη Δήμητρα εξυμνείται η κόρη Περσεφόνη, που απειλεί τους «πιστούς» με αιώνιες συμφορές αν δέν προσφέρουν θυσίες καί λαμπρά δώρα! («Ύμνος εις Δήμητραν», 367 κε.).

Κατά τον Πλάτωνα, «οι περισσότεροι δέν δυσκολεύονται να μακαρίζουν καί να τιμούν τους παλιανθρώπους εκείνους, που έχουν πλούτη καί δύναμη, ενώ απεναντίας ελεεινολογούν και περιφρονούν όσους είναι φτωχοί και αδύναμοι κι ας παραδέχονται, ότι είναι καλύτεροι από τους άδικους» («Πολιτεία», 364 a-b). O Πλάτων γράφει, ότι τα παιδιά, ακόμη και από την εποχή τού θηλασμού, παρευρίσκονται σε θυσίες, προσεύχονται και ακούνε μύθους, παρακολουθούν τελετές και μεγαλοπρεπή θεάματα, γιά να πιστέψουν, ότι υπάρχουν θεοί! («Νόμοι», 887 d).

O Πλάτων επισημαίνει και επικρίνει περιστατικά τής αρχαιοελληνικής θρησκευτικής μυθολογίας. Γράφει γιά την ποιητική φαντασίωση τού Ησιόδου σχετικά με τον ακρωτηριασμό τού Ουρανού από τον Κρόνο. «Δέν είναι από τα μεγαλύτερα και πιο βαρειά ψέματα;» Και τονίζει, ότι αυτοί οι μύθοι δέν πρέπει να λέγονται στους νέους, αλλά να αποσιωπούνται («Πολιτεία», 378 a).

Ο αθηναίος φιλόσοφος Επίκουρος (δ΄-γ΄ αι. π.Χ.) αντέδρασε στη θρησκευτική μυθολογία τού ελληνισμού. Γράφει ο Λουκρήτιος: «Ενώ στα μάτια τής ανθρωπότητας ο βίος συντρίβεται από την πίεση τής θρησκείας, που εμφανίζεται με τους θεούς στον ουρανό απειλώντας το ανθρώπινο γένος, ο πρώτος έλληνας, ο Επίκουρος, τόλμησε να υψώσει το βλέμμα του εναντίον αυτού τού μύθου και να τον αντιμετωπίσει με επιχειρήματα» (Lucretius Carus, «De natura rerum», Ι, 62).

Κατά τον Ηρόδοτο, ο «θεϊκός κόσμος» αποτελεί πάντοτε το «φθονερόν και ταραχώδες». Σημαίνει, ότι οι θεοί βλέπουν με μίσος και οργή κάθε ανθρώπινη ευτυχία και επιτυχία από φόβο μήπως σφετερισθούν τα «θεϊκά προνόμια»!

Το ιερατικό αξίωμα
εξασφάλιζε πλούσια εισοδήματα
Οι ιερείς, κατά τις θυσίες ζώων λάμβαναν προσφορές τροφίμων και κρέατα από τα θυσιαζόμενα. Στο Ιερό υπήρχε και ένα κιβώτιο, που ονομαζόταν «θησαυρός», όπου οι πιστοί έρριχναν νομίσματα. Οι ιερείς οργάνωναν και πομπές επαιτείας στην πόλη. Στην εγγύς Ανατολή οι ναοί αποτελούσαν οικονομική χρηματοβόρα επιχείρηση. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Η αρχαία επιστήμη στην υπηρεσία τού 12θεϊστικού ιερατείου και
Κάτω Κόσμος: Μιά προσοδοφόρα επιχείρηση τού 12θεϊστικού ιερατείου).

Οι ιερείς τής ελληνικής αρχαιότητας είχαν μερικά μαλλιά, ταινία στην κεφαλή - το «στροφίον»- πολυτελή πορφυρά ή λευκά ενδύματα, πολυτελή ζώνη και ράβδο στο χέρι. Η ιέρεια τής Αρτέμιδας κατά την εορτή τής Λαφρίας,
εμφανίζονταν πάνω σε άρμα, που έσερναν ελάφια (Πλούταρχος «Νουμάς», VIII, 13-14). Η ιέρεια τής Αθηνάς στην Πελλήνη τής Αχαΐας φορούσε κράνος και κρατούσε ασπίδα.

Στη φωτογραφία εικονίζεται ό,τι έχει απομείνει από το ιερό τού αιγυπτιακής προέλευσης θεού Άμμωνα Δία στη Χαλκιδική (τέλος 5ου αι. π.Χ.). Σε όλες σχεδόν τις θρησκείες κυριαρχεί ο ανθρωπομορφισμός των θεών. Μιλούν, τρώνε, οργίζονται, ζηλοφθονούν, διακατέχονται από πάθος, φθόνο, υπεροψία κ.ά.. Οι θεοί, πανταχού παρόντες, στον ουρανό και στη γη, ταυτίζονται με τα μυθολογικά ευρήματα όλων των θρησκειών. Κάθε θρησκεία υιοθετεί στοιχεία παληότερων θεολογικών ευρημάτων. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Δέν υπάρχει θεός, που να μήν τον δημιούργησε άνθρωπος). Κατά τον Ηρόδοτο, όλοι σχεδόν οι ελληνικοί θεοί προέρχονται από την Αίγυπτο και από βάρβαρους. («Σχεδόν δεν πάντων τα ονόματα των θεών εξ Αιγύπτου ελήλυθε εις την Ελλάδα», «διότι μεν γαρ εκ των βαρβάρων ήκει, πυνθανόμενος ούτω ευρίσκω εόν», «Μούσαι», Β΄50). Ο Ποσειδών προερχόταν από τη Λιβύη, όπου λατρευόταν ανέκαθεν. («Ει μη λίβυες και τιμώντες τον θεόν τούτον αεί», Β’ 50). Οι έλληνες δανείστηκαν τα θεολογικά έθιμα από τους αιγύπτιους (Β΄51). Εκτός από τα ονόματα των κυριότερων θεών τού δωδεκάθεου και τα διάφορα αφιερώματα -βωμοί, αγάλματα, ναοί, ανάγλυφα κ.λπ.- προέρχονταν από την Αίγυπτο. («Δυώδεκά τε θεών επωνυμίας έλεγον πρώτους αιγυπτίους νομίσαι και έλληνας παρά σφέων αναλαβείν, βωμούς τε και αγάλματα και νηούς θεοίσι απονείμαι σφέας πρώτους και ζώα εν λίθοισι εγγλύψαι», Β΄4). Παρ΄όλα αυτά, ορισμένα γραφικά απομεινάρια ενός ακόμα θλιβερού φαινομένου τής Ρωμιοσύνης των τελευταίων δεκαετιών, τού νεοδωδεκαθεϊσμού, κάνουν λόγο περί «πατρώας θρησκείας» σε αντιδιαστολή με την εισαγμένη εξ Ιουδαίας επικρατούσα σήμερα, θρησκεία τού χριστιανισμού. Μα και η ανοησία, που αποκαλούν «πατρώα θρησκεία», εισαγμένη εξ Αιγύπτου ήταν. Τίποτε πουθενά δέν είναι αυτοφυές. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Στάλες τού ποταμού Πολιτισμός). Και ποιοί κάνουν λόγο γιά «πατρώα θρησκεία» ; Οι απόγονοι τουρκο-βαλκανο-αφρικανών, αρβανιτόβλαχων, καραγκούνηδων, καραμανλήδων κ.λπ. κ.λπ. με πλούσια όμως φαντασία περί τής ευγενούς δήθεν καταγωγής τους. Ό,τι νά ‘ναι... (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Η πραγματική καταγωγή μας). Στην παραπάνω φωτογραφία φαίνονται «επανελληνισμένοι» «απόγονοι» σε πομπή, περιφερόμενοι με καρναβαλίστικη αμφίεση και (κινέζικης κατασκευής) δάδες στους δρόμους τού Λιτόχωρου, όπως οι χριστιανοί περιφέρονται με κεριά στον Επιτάφιο.

Γελοιότητες και αχρειότητες
κατά τις θρησκευτικές εκδηλώσεις
στον αρχαίο ελληνικό κόσμο
Στην Κύπρο χρησιμοποιούσαν ζωόμορφα προσωπεία, κυρίως «μάσκες» από κρανία ταύρου. Στη Μ. Ασία, κατά την εορτή τού Ποσειδώνος, οι συμμετέχοντες ονομάζονταν «ταύροι», στη σπαρτιατική λατρεία τις νεανίδες αποκαλούσαν «πουλάρια». Υπήρχαν καί ιερατικές ομάδες, πού ονομάζονταν «μέλισσες» και άλλες «αρκούδες». Στη Λυκόσουρα τής Αρκαδίας, στον πέπλο τού αγάλματος τής Δέσποινας, εικονίζονταν μουσικοί μεταμφιεσμένοι σε ζώα, κυρίως με μάσκες μορφής γαϊδάρου, αγελάδας και χοίρου. Συνήθειες με καταγωγή από τους σουμέριους τής Ασίας. Σε μύθο αναφέρεται, ότι στον ποταμό Αλφειό, η Άρτεμις και οι Νύμφες της άλειφαν το πρόσωπό τους με λάσπη, γιά να αποφύγουν ερωτικές επιθέσεις τού ποταμού - θεού!

Στις θρησκευτικές πομπές κυριαρχούσαν το επαίσχυντο και το άσεμνο. Οι περισσότεροι κρατούσαν ένα τεράστιο φαλλό και γιά να αποκρύψουν την ταυτότητά τους άλειφαν το πρόσωπο τους με καπνιά και πίτουρο ή φορούσαν μάσκες. Στην ελληνιστική εποχή οι «μουτζουρωμένοι φαλλοφόροι» φορούσαν προσωπεία μεθυσμένων. Στη λατρεία τής Αρτέμιδας νεανίδες εμφανίζονταν με φαλλική αμφίεση. Κατά τις θρησκευτικές πομπές προς την Ελευσίνα, μεταμφιεσμένοι άνδρες χλεύαζαν καί τρομοκρατούσαν από μιά γέφυρα όσους περνούσαν. Κατά τις εορτές τού Διονύσου, μεταμφιεσμένοι έβριζαν με βάναυσο τρόπο τους διαβάτες.

Κατά τη διάρκεια των θρησκευτικών τελετών, κυρίως τής Δήμητρας καί τού Διονύσου, οι «πιστοί» φορούσαν «θεϊκές μάσκες». Αλλά και φορέματα θεών και θεαινών. Μερικοί εμφανίζονταν καί ως θεοί και θεές με τα ανάλογα προσωπεία!

Αφροδίτη: Η θεά τής πορνείας. Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Η ιερή πορνεία στην αρχαία Ελλάδα.

Επίλογος
Πριν αναλάβει ο τύραννος Πεισίστρατος την εξουσία στην Αθήνα, πράκτορές του κήρυκες διαλαλούσαν στους δρόμους, ότι η Αθηνά τον τιμούσε περισσότερο από όλους τους ανθρώπους κι ότι εκείνη τον οδήγησε στον θρόνο! Παρουσίασαν και ένα άρμα με τον τύραννο και πλάι του τη θεά πάνοπλη!

Η θρησκεία αποτελούσε όργανο των αχρείων καταπιεστών όλων των λαών.

Σημείωση:
Το παραπάνω κείμενο αποτελείται από αποσπάσματα
από το βιβλίο τού Κ. Σιμόπουλου:
Μυθοπλαστία όλες οι θρησκείες τής οικουμένης.
Ο τίτλος, οι φωτογραφίες και οι υπότιτλοι
έγιναν με μέριμνα τής «Ελεύθερης Έρευνας».

Watch live streaming video from apollonios at livestream.com

http://apollonios.pblogs.gr/2012/06/oi-symbolismoi-sthn-patrwa-ellhnikh-thrhskeia-twn-ellhnwn.html

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"