Δόθηκα πάλι βαθιά στου μυαλού τα χαρακώματα
Και βούτηξα να ζωγραφίσω με τα πιο όμορφα χρώματα
Βρώμικα ανοίξανε στόματα, παράσιτα και πτώματα
Σάπισαν δίπλα μου και άρχισα κι εγώ τα μαλώματα με τον εαυτό μου
Στο υποσυνείδητό μου βολεύτηκε πάλι καλά το ασυνείδητο μου
Θ' αρχίσω δικό μου ταξίδι παράξενο, του μυαλού μου το χάσιμο...
Δεν πουλάω για ψάξιμο, μαλακίες να ακούω δεν μπορώ
Πουθενά δεν ανήκω εγώ. Την άκρη ψάχνω να βρω.
Τραγούδι μελαγχολικό. Μου βγήκε η θλίψη μου
Σκάει μαζί με τη σίψη μου, μάλλον παρανοϊκή φαντάζει η φύση μου
Μα η πλήξη μου κυρίευσε το μυαλό μου και πάλι
Όλα θολά μες το κεφάλι, στου πολέμου τη ζάλη
Τους εχθρούς μου έχασα, μα βρήκα άλλους πάλι
Και τους φίλους σε μια νύχτα ξέχασα
Με τα μέσα μου έμπλεξα, έκλαψα και γέλασα
Τα δεσμά μου έλυσα, μια στιγμή απ'το χρόνο έκλεψα
Τα σκατά που βλέπω τριγύρω μου γκρέμισα
Μέσα μου το λάθος έψαξα
Μια στιγμή γαλήνης στο σκοτάδι κέρασα
Το χέρι σου έπιασα και χαμογέλασα
Μια στιγμή παραίσθησης στο σύμπαν με ξέρασε
Το μυαλό μου έλιωσε
Κανείς δεν μ'ένιωσε
Κι αν μ'ένιωσε δεν έμεινε, έφυγε, χάθηκε μακριά
Δεν άντεξε και την έκανε
Σε φοβισμένα φεγγάρια
Σε ήλιους κρυμμένους
Σε ίσκιους θλιμμένους
Και στίχους μπερδεμένους
Σε δρόμους άλλους, για μένανε ξένους
Μα εγώ σ' ονειρεμένους ουρανούς
Ψάχνω τρύπα ν' αποδράσω, να χαθώ με πουλιά
Να γεμίσω γαλάζιο
Με το κουφάρι μου σκεπάζω ανασφάλειες, αδυναμίες
Φθηνές δικαιολογίες και
Στέκομαι μονάχος μπροστά στις φοβίες
Που με πηγαίνουν μπροστά ένα βήμα
Και τρία βήματα πίσω
Όσα μου βγήκανε θ' αφήσω
Μια σφαίρα δεν μου πάει να μου ρίξω
Γυρίζω πάλι πίσω αφού με τρομάζει το μπροστά
Όσα έζησα μαζί σου τα έχω κλειδώσει καλά
Σε όνειρα παλιά, γλυκά μα απρόσμενα τρομαχτικά
Κι έτσι αργοσβήνω με στιγμές με λόγια μεθάω
Και όσα ζόρια τραβάω για λύπηση δεν πουλάω
Τον οίκτο σκοτώνω και μονάχος τραβάω
Μέσα στην πρίζα της αυτοκαταστροφής βόλεψα πάλι
Τις φοβίες της πιο γλυκιάς στιγμής
Κι εσύ απορείς για το πόσο σ'αγάπησα
Για σένα κράτησα τα πιο όμορφα όνειρα
Μα έγινε ό,τι φοβόμουνα
Τα πάντα χάθηκαν
Και μαζί τους κι εγώ
Γλυκιές φωνές μου φωνάζουν δεν μπορώ
Και εγώ χαρίζω στις κραυγές μου τον τελευταίο χορό
Παραπατούν και ξερνώ στιγμές, εικόνες
Ματωμένους χειμώνες, θλιμμένες ανεμώνες
Φέρνουν παράνοιας τυφώνες
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.