Ποιος θα βάλει στη φυλακή τους δικαστές; Έπρεπε να πάνε φυλακή για χοντρή απάτη επί δικαστηρίου όσοι δικαστές άσκησαν αγωγή αποζημιώσεως κατά του Ελληνικού Δημοσίου

  Σχετικά: Δικαιοσύνη, απολογήσου! - Του Γιάννη Αποστολίδη:  

Όταν οι κεντρικοί πυλώνες του κράτους δεν υπολογίζουν το κράτος και τους πολίτες, τί να περιμένει κανείς από τον απλό λαό;
Δικαστές, Εισαγγελείς, Βουλευτές, Μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους: Η άσχημη πλευρά του θέματος των αποδοχών τους και η ΑΝΟΙΧΤΗ ΑΝΑΦΟΡΑ: για ένα έγκλημα εις βάρος της πατρίδας και των Ελλήνων 

 

Του Γιάννη Αποστολίδη, π. δικηγόρου, τηλ. 6932916443

 apostolidis.p.i@gmail.com 

 

Έπρεπε να πάνε φυλακή για χοντρή απάτη επί δικαστηρίου όσοι δικαστές άσκησαν αγωγή
αποζημιώσεως κατά του Ελληνικού Δημοσίου στη βάση της αριθμ. 13/2006 απόφασης του Μισθοδικείου, διότι το έκαναν αυτό παρόλο που ήταν σε θέση να αντιληφθούν, λόγω της επιστημονικής τους κατάρτισης και της επαγγελματικής εμπειρίας τους, ότι αυτή η απόφαση, πέρα και ανεξάρτητα από την πρωτοφανή, την ανατριχιαστική αντίθεσή της προς το κοινό περί δικαίου αίσθημα (εξισώθηκαν οι αποδοχές 6000 δικαστών, εισαγγελέων και μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους προς τις  υπέρογκες αποδοχές ενός ατόμου, του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων, ΕΕΤΤ), είχε και ένα βασικό νομικό σφάλμα που την αχρήστευε, όπως εξηγώ παρακάτω.

Είχαν κατατεθεί τότε πολλές χιλιάδες αγωγές από δικαστές, ώσπου το 2008 η κοιμισμένη κυβέρνηση Καραμανλή αντί να κάνει τις απλές, αποτελεσματικές και υποδειγματικής νομιμότητας κινήσεις που αναφέρω παρακάτω, για να στείλει στο διάολο τις ιταμές δικαστικές αξιώσεις, αντί ακόμη και να τους δείξει το δρόμο για τη φυλακή, συμβιβάστηκε μαζί τους και τους έδωσε κατά μέσο όρο 140.000 ευρώ για αναδρομικά σε κάθε δικαστή, κάθε εισαγγελέα και μέλος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, καθώς και θηριώδη αύξηση των ήδη αδρότατων αποδοχών τους.

  Τη γλίτωσαν λοιπόν  τότε οι δικαστές… Αλλά κι εγώ ο σφοδρός πολέμιος των παρανομιών τους, φτηνά ομολογουμένως τη γλίτωσα από ένα διαφορετικό κίνδυνο: Διότι τον Ιανουάριο του 2010, δηλαδή όταν  το μέγεθος της κρίσης δεν το υποψιαζόμασταν ακόμη, είχα γράψει σε εκτενέστατο άρθρο μου κατά των δικαστών που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΝΩΠΙΟΝ, επίσημο όργανο του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, με τίτλο ΤΟ ΚΩΛΑΚΡΕΤΟΥ ΓΑΛΑ, όπως λεγόταν σκωπτικά στην αρχαία Αθήνα ο μισθός των δικαστών, ότι οι αποδοχές των άλλων εργαζομένων κινδυνεύουν να μειωθούν κατά 80%, πράγμα που οσημέραι επαληθεύεται! Και ενώ κατά την επιχώρια συνήθεια έπρεπε τότε να εκτεθώ σε δημόσιο λιθοβολισμό ως μάντης κακών, δόξα τω θεώ τη γλίτωσα, είμαι μια χαρά και εξακολουθώ να λιθοβολώ το φρικαλέο συντεχνιακό πνεύμα που κατέχει ολοκληρωτικά το δικαστικό χώρο και τον καθιστά φορέα «νόμιμης» ειδεχθέστατης διαφθοράς.  

   Έγραψα και προ μηνών ένα άρθρο με τίτλο ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ,ΑΠΟΛΟΓΗΣΟΥ!, που το βρίσκετε πληκτρολογώντας στη Google αυτές τις λέξεις. Αλλά η δικαστική εξουσία έχει πια βουλιάξει  στον πάτο του ξεπεσμού, και πρέπει πλέον να απολογούνται όχι η δικαιοσύνη ως θεσμός αλλά οι ίδιοι οι δικαστές! Να απολογηθούν μπροστά στο λαό και μπροστά στην ίδια τη συνείδησή τους, αν διαθέτουν, για το ότι έβαλαν ξανά το νόμο να βιάσει τη δικαιοσύνη. Έβαλαν δηλαδή πάλι τη βουλή να ψηφίσει, μόνο γι’ αυτούς, νόμο επαναφοράς των αποδοχών τους στα ποσά του 2012, που είχαν «επιτευχθεί» με την παραπάνω αριθμ. 13/2006 ληστρική απόφαση του Μισθοδικείου. Προηγήθηκε, πριν από τον πρόσφατο αποκαταστατικό νόμο, η αριθμ. 88/2013 απόφαση αυτού του πάντοτε αμαρτωλού δικαστηρίου, που κήρυξε αντισυνταγματική την περικοπή των αποδοχών των δικαστών, αυτών και μόνο αυτών – κήρυξε και το ΣτΕ αντισυνταγματική την περικοπή των αποδοχών  των καταφρονημένων μισθολογικά ένστολων, έτσι, για να ποτίζεται και η γλάστρα για χάρη του βασιλικού, αλλά αυτοί παραπέμφθηκαν από την κυβέρνηση στις ελληνικές καλένδες.         Αυτή η τελευταία απόφαση του Μισθοδικείου, η 88/2013, κλαίγεται για λογαριασμό του δικαστικού σιναφιού, διότι, λέει, η περικοπή των αποδοχών τους δημιουργεί σε αυτούς αίσθημα ανησυχίας και ανασφάλειας  που μπορεί να επηρεάσει την ευθυκρισία τους. Και πρέπει να μπουκώνουμε τους δικαστές με χρήμα για να εξασφαλίσουμε ευθυκρισία!

Μήπως δεν πρέπει να μιλάω έτσι για τη Δικαιοσύνη; Μήπως ασεβώ; Πρέπει να κάνω την εξής εξήγηση: Προσωπικά τρέφω προς τους δικαστές την ίδια ακριβώς εκτίμηση που έχω για κάθε άλλο εργαζόμενο, χωρίς καμιά απολύτως διαφορά! Ο ιδιαίτερος σεβασμός που τάχα οφείλουμε στους δικαστές, είναι κατάλοιπο των φεουδαρχικών κοινωνιών, όπου ο δικαστής, ως εκπρόσωπος, μάλλον βαστάζος της βασιλικής εξουσίας πάνω στη ζωή και την ελευθερία των υπηκόων του, ενέπνεε φόβο μεταμορφωμένο σε σεβασμό. Σήμερα στις δυτικές δημοκρατικές κοινωνίες μας που δόξα τω θεώ έχουμε την ευτυχία να ζούμε, οι δικαστές είναι κι αυτοί απλοί εργαζόμενοι, όπως όλοι μας, που οφείλουν να κάνουν τη δουλειά τους σωστά, σύμφωνα με το νόμο και τη συνείδησή τους. Ούτε τους χρειάζεται ούτε τους ανήκει κανένας ιδιαίτερος σεβασμός. Ούτε η δικαστική εξουσία έχει κάποιο ιδιαίτερο κύρος που πρέπει να το περιτειχίσουμε με «τούβλα» από ευρώ. Από αυτήν την αναχρονιστική αντίληψη εμφορούνται πολλοί, και πρώτοι οι δικαστικοί, που την εξαργυρώνουν διαμορφώνοντας επιχείρημα υπέρ της μισθολογικής πρωτοκαθεδρίας τους, όπως έγινε στην απόφαση αριθμ. 88/2014 του Μισθοδικείου, που ακύρωσε τις περικοπές τους! Εξάλλου, όπως έγραψα και σε άλλο άρθρο μου, εγώ σέβομαι όχι την «υπαρκτή δικαιοσύνη», όχι την φαύλη, τη ληστρική «δικαιοσύνη» του Μισθοδικείου αλλά την αληθινή δικαιοσύνη, που κατά τον ορφικό ύμνο της «το πλέον στυγέει, ισότητι δε χαίρει», δηλαδή μισεί την πλεονεξία και χαίρεται την ισότητα. Αλλά οι δικαστές σε σχέση με τα μισθολογικά τους επέδειξαν τις τελευταίες δεκαετίες προκλητική πλεονεξία, φαταουλισμό ασυγκράτητο. Και πρέπει να πω το εξής: Μελέτησα από κάθε πλευρά την υπόθεση των  αποδοχών τους. Και έβγαλα το συμπέρασμα ότι ο δικαστικός συνδικαλισμός είχε διαχρονικά όλα τα χαρακτηριστικά εγκληματικής οργάνωσης, που με όπλο τη συνειδητή διαστροφή του Συντάγματος και του Νόμου σκόπευε και πετύχαινε απίστευτα προνόμια για τη δικαστική συντεχνία. Ορθό ή λάθος, αυτό είναι το τελικό συμπέρασμά μου. Αν δίσταζα να το πω δημόσια, θα ήμουν ένα χαμερπές δειλό ανθρωπάκι, προδότης της ίδιας της Πατρίδας, που πρέπει να γνωρίζει τους εχθρούς της.

 

  Και είναι εχθροί της Πατρίδας εκείνοι που:

  Έκριναν με την υπ’ αριθμ. 13/20006 απόφαση του Μισθοδικείου ότι το γεγονός και μόνο ότι ένα και μόνο άτομο, ένας και μοναδικός σε όλη την επικράτεια δημόσιος λειτουργός, ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων, ΕΕΤΤ, έπαιρνε μεγαλύτερες, σχεδόν διπλάσιες αποδοχές από τους Προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων, αυτό το γεγονός, έκρινε το Μισθοδικείο, υποχρέωνε τον νομοθέτη να καθορίσει στο ίδιο ύψος και τις δικαστικές αποδοχές, και να το κάνει αυτό ταυτόχρονα και «με τον ίδιο τρόπο» - κρατείστε  το αυτό, έχει ολέθρια σημασία: «με τον ίδιο τρόπο», δηλαδή ίδιο με εκείνο τον παράνομο τρόπο  που καθορίστηκαν οι αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ, όπως εξηγώ στη συνέχεια –, χωρίς να έχουν καμιά απολύτως σημασία, είπε το Μισθοδικείο, και χωρίς να χρειάζεται καν να ερευνώνται οι συνθήκες προσφοράς των υπηρεσιών του προέδρου της ΕΕΤΤ, η υπηρεσιακή κατάστασή του κλπ σε σύγκριση με τους δικαστές. Αυτή η υποχρέωση του νομοθέτη απέρρεε - ερμήνευσαν οι εχθροί της Πατρίδας - από τα άρθρα 26 και 87 του Συντάγματος, που αναφέρονται στην διάκριση των εξουσιών, και ιδίως από την αθώα διάταξη του άρθρου 88 παρ. 2 που λέει ότι «Οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους», όπως πρέπει να είναι και οι αποδοχές κάθε αργαζόμενου, ανάλογες δηλαδή με την αξία της δουλειάς του, χωρίς να χρειάζεται να διατυπωθεί αυτό σε συνταγματική διάταξη! Και επειδή, είπαν οι άδικοι δικαστές, ο νομοθέτης όταν καθόριζε τις αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ δεν αύξησε στο ίδιο ύψος και τις δικές τους αποδοχές, δηλαδή δεν τις διπλασίασε, και ας ήταν ήδη και τότε πρώτες ούτως ή άλλως στη μισθολογική πυραμίδα του δημόσιου τομέα, υπέπεσε, ο νομοθέτης, σε παραβίαση των παραπάνω συνταγματικών διατάξεων, κατέλυσε δηλαδή την ισοτιμία των κρατικών εξουσιών και «έπληξε καίρια την δικαστική ανεξαρτησία», δηλαδή μετέβαλε τους δικαστές σε εξαρτημένους και άβουλους! Αυτές, είπε το βρωμερό Μισθοδικείο, ήταν οι συνέπειες της παράλειψης του Κράτους μας να εξομοιώσει τις αποδοχές 6000 δικαστών προ τις πρωτοφανείς αποδοχές ενός ατόμου, του προέδρου της ΕΕΤΤ!!! Έκρινε περαιτέρω αυτό το «δικαστήριο» ότι το Κράτος δια του νομοθέτη, με την παράλειψή του να ικανοποιήσει τη μισθολογική λαιμαργία του δικαστικού σώματος και με την δήθεν παραβίαση, με αυτόν τον τρόπο, υπερκείμενου δικαίου, των παραπάνω συνταγματικών διατάξεων, υπέπεσε σε σοβαρότατη αδικοπραξία και κατά το άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα έπρεπε να αποζημιώσει, όχι τα θύματα της δήθεν αδικοπραξίας του, δηλαδή τους πολίτες, που χρόνια ολόκληρα ζούσαν, υποτίθεται, κατά την κρίση του Μισθοδικείου, σε καθεστώς διασάλευσης της ισορροπίας των κρατικών εξουσιών και, το χειρότερο, στερήθηκαν το δικαίωμα να δικάζονται από ανεξάρτητους δικαστές, αλλά να αποζημιώσει, το Κράτος, τους ίδιους τους δικαστές!!! Το κόστος της αποζημιώσεως δισεκατομμύρια… Και τα πλήρωσε το δύστυχο Κράτος μας!

 

   Είναι εχθροί της Πατρίδας εκείνοι που:

  Ενώ ήταν ανώτατοι δικαστές και κατά τεκμήριο γνώριζαν ότι οι παραπάνω νομικοί συλλογισμοί στηρίζονταν  στην εσφαλμένη προϋπόθεση ότι οι αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ ήταν νόμιμες, ενώ δεν ήταν, έκαναν τα στραβά μάτια και δεν εξέτασαν τη νομιμότητα αυτών των αποδοχών. Όσο κι αν είναι κουραστικό, ας ξαναπάρουμε απ’ την αρχή τις παραδοχές του Μισθοδικείου: Κρίθηκε ότι 1) Οι δικαστικές αποδοχές πρέπει να είναι πάντοτε ανώτερες  από τις αποδοχές όλων των λειτουργών και υπαλλήλων του δημόσιου τομέα (και του ιδιωτικού τομέα, είπε κάποτε το ηθικά αποστεωμένο ΣτΕ). Αυτό επιτάσσουν, είπε το δικαστήριο, οι παραπάνω συνταγματικές διατάξεις. 2) Οι αποδοχές του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) , επειδή ήταν μεγαλύτερες από τις δικαστικές αποδοχές παραβίαζαν αυτές τις διατάξεις του Συντάγματος και 3) Αυτή η παραβίαση, αδικοπρακτικού χαρακτήρα, υποχρέωνε το Δημόσιο σε αποζημίωση των δικαστών. Βλακώδεις βέβαια και ιδιοτελείς κρίσεις αλλά αυτές ήταν, τι να κάνουμε. Όμως γιατί,  προδότες δικαστές, σταμάτησαν εδώ οι σκέψεις σας; Είχατε το ηθικό, πατριωτικό και επαγγελματικό καθήκον και οι νομικές γνώσεις σας ήταν υπερεπαρκείς για να προχωρήσετε περαιτέρω στην εξής σκέψη: Προϋπόθεση της (δήθεν) υποχρέωσης του νομοθέτη να αναβαθμίσει τις αποδοχές σας στο ύψος των αποδοχών του προέδρου της ΕΕΤΤ ήταν η νομιμότητα των δικών του αποδοχών. Ακόμα και αν έμπαινε το θέμα στη βάση της ισότητας του άρθρου 4 Συντ. ( πράγμα που ενώ το κάνατε σε προγενέστερες εξομοιώσεις των αποδοχών σας προς άλλες ανώτερες, αυτήν τη φορά το αποφύγατε, προφανώς διότι θα ήταν εξαιρετικά προκλητικό το αίτημα ισότητας των αποδοχών 6000 ανθρώπων προς εκείνες ενός ατόμου, αλλά και διότι θεωρήσατε επαρκή για την περίπτωση τη δραστικότητα των παραπάνω άρθρων του Συντάγματος, 26,87,88, αρκούσε μια ερμηνευτική διαστροφή τους για να οδηγηθείτε στο ίδιο αποτέλεσμα, και αυτό πράξατε αδίστακτα) και πάλι θα ήταν αλυσιτελής η επίκληση μη νόμιμων αποδοχών ως μέτρο ίσης αναβάθμισης των δικαστικών αποδοχών, διότι «ισότητα στην παρανομία» απαγορεύεται.  

 

Προχωρήσατε λοιπόν στην αναβάθμιση των δικαστικών αποδοχών επικαλούμενοι αυτό καθαυτό το στεγνό γεγονός ότι οι αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ ήταν μεγαλύτερες. Όμως ο νόμος που εξουσιοδοτούσε τους υπουργούς Οικονομικών και Μεταφορών να καθορίζουν τις αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ ,τους επέτρεπε να το κάνουν αυτό «κατά παρέκκλιση των ισχυουσών διατάξεων», εννοώντας βέβαια διατάξεις απλών νόμων, απλής τυπικής ισχύος και όχι συνταγματικές διατάξεις, αυξημένης τυπικής ισχύος, οι οποίες διατάξεις ήταν το αυτονόητο, και γι’  αυτό μη αναγκαίο να διατυπωθεί, όριο της εν προκειμένω νομοθετικής εξουσιοδότησης. Αλλά αυτοί οι υπουργοί, το λέτε βρε τρισάθλιοι στην ίδια την απόφασή σας, με το να καθορίσουν τις αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ ψηλότερα από τις δικαστικές παραβίασαν τις παραπάνω συνταγματικές διατάξεις.  Άρα, έρχομαι και λέω εγώ και έπρεπε να το είχατε πει και εσείς, οι υπουργοί  σε αυτήν την απόφασή τους ενήργησαν έξω από το πλαίσιο της νομοθετικής εξουσιοδότησής τους, δηλαδή ενήργησαν χωρίς νομοθετική εξουσιοδότηση. ΣΥΝΕΠΩΣ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΥΠΙΚΑ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΩΣ ΣΤΕΡΟΥΜΕΝΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΕΠΕΚΤΑΘΕΙ Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ Η ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ (βλ. ad hoc ΑΠ 95/2012). Γιατί λοιπόν, κκ ανώτατοι δικαστικοί που δικάσατε στο Μισθοδικείο,  χρησιμοποιήσατε αυτήν την παράνομη υπουργική απόφαση και στη βάση αυτής επεκτείνατε τις παράνομες αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ σε όλο το δικαστικό σώμα και στους ομογάλακτούς σας, στα μέλη του ΝΣΚ; Γιατί αφήσατε στην άκρη την εξέταση της νομιμότητας αυτής της παράνομης υπουργικής απόφασης και αντιθέτως είπατε ότι ο νομοθέτης παρανόμησε επειδή όταν καθόρισε τις αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ δεν καθόρισε ταυτόχρονα  και τις δικαστικές αποδοχές στο ίδιο ύψος και «με τον ίδιο τρόπο»; Με ποιον «ίδιο τρόπο»; Με παράνομη υπουργική απόφαση σαν και αυτή που καθόρισε τις αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ; Με υπουργική απόφαση που θα παραβίαζε συνταγματικές διατάξεις; Με υπουργική απόφαση στερούμενη νομοθετικής εξουσιοδότησης;  

 

Γιατί λοιπόν συνέβη αυτό το πρωτοφανές νομικό σφάλμα; Αν τολμήσετε να ψελλίσετε κάποια νομική απάντηση σε αυτό το αμείλικτο ερώτημα, θα γίνετε ρεζίλι μπροστά σε όλο το νομικό κόσμο, διότι τέτοια απάντηση δεν υπάρχει. Αλλά και από την άλλη, αν δεν απαντήσετε παραδέχεστε σιωπηλά ότι είστε εχθροί της Πατρίδας, που την προδώσατε και προκαλέσατε τη χειρότερη δημοσιονομική κρίση στην ιστορία της. Το πιθανότερο βέβαια είναι ότι όταν δικάζατε κατεχόσασταν από πνεύμα πλεονεξίας, που συσκότισε την νομική σκέψη σας και δεν αντιληφθήκατε τον κίνδυνο τόσο βασικού νομικού σφάλματος, δεν προχωρήσατε στους παραπάνω απλούς νομικούς συλλογισμούς που θα σας οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι η απόφαση καθορισμού των αποδοχών του προέδρου ΕΕΤΤ ήταν παράνομη και συνεπώς παντελώς ανεπίδεκτη επέκτασης. Βέβαια ήταν σχετικά εύκολο να παρασυρθείτε σε αυτό το σφάλμα - γι’  αυτό και επιβάλλονταν  μεγαλύτερη προσοχή - διότι το αιτιολογικό της επίμαχης απόφασής σας ήταν κατά βάση αντιγραφή της νομολογίας που προηγήθηκε, με την ειδοποιό όμως διαφορά ότι σε όλες τις άλλες περιπτώσεις που εξομοιώθηκαν οι δικαστικές αποδοχές προς τις αποδοχές άλλων κατηγοριών λειτουργών ή υπαλλήλων, οι αποδοχές εκείνων είχαν καθορισθεί απευθείας με νόμο και όχι με υπουργική απόφαση κατ’  εξουσιοδότηση νόμου. Να σημειώσω ότι αυτή η παράλειψή σας να εντοπίσετε και να λάβετε υπόψη την παρανομία των αποδοχών του προέδρου ΕΕΤΤ επισημάνθηκε για πρώτη φορά από την ταπεινότητά μου, γι’  αυτό και έκανα αναφορά στους οικονομικούς εισαγγελείς, για την οποία αναφορά διεξάγεται προκαταρκτική εξέταση – αν δεν είχε νομική βάση θα την έβαζε ο εισαγγελέας στο αρχείο - και είναι αδύνατο να μην καταλήξει σε ποινική δίωξή σας, διότι η εγκληματική πράξη σας είναι προφανής και προκύπτει από την ίδια την αριθμ. 13/2006 απόφασή σας.

 

 Είναι εχθροί της Πατρίδας και όσοι, τρέμοντας τις παρενέργειες αυτής της απόφασης και ειδικά την νομικά θεμελιωμένη, δυστυχώς, διεκδίκηση και από τους βουλευτές των αναδρομικών που πήρατε (επαναλαμβάνω, 140.000 ευρώ μέσο όρο κάθε δικαστής, εισαγγελέας και μέλος του ΝΣΚ) το 2008 εκβιάζοντας με την παραπάνω 13/2006 απόφαση το δύστυχο Κράτος μας, «δικαιολογήσανε» με δικαστικές αποφάσεις του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών και του Ελεγκτικού Συνεδρίου ότι τάχα αυτό το ρεγάλο σε κάθε δικαστή ήταν έκτακτη παροχή του Κράτους προς εσάς, διότι, λένε οι αισχρές δικαστικές αποφάσεις σας, από το 2003 μέχρι το 2007 φορτωθήκατε, τάχα, εσείς οι δικαστές και τα μέλη του ΝΣΚ, με «πρόσθετο μεγάλο φόρτο εργασίας» λόγω των οικονομικών μεταναστών και των Ολυμπιακών Αγώνων. Βέβαια ούτε εγώ προσωπικά, ενεργός τότε δικηγόρος ούτε και κανείς άλλος δικηγόρος  αντιληφθήκαμε αύξηση του φόρτου εργασίας σας εκείνες τις χρονιές. Έστω όμως, ας παραδεχτώ τυφλότητα όλων μας. Αλλά πάλι τόσο γαλαντόμο το Κράτος προς εσάς, 140.000 ευρώ και αύξηση αποδοχών 80%, ενώ όλοι οι άλλοι πήραν για πρόσθετη ολυμπιακή απασχόληση μερικές εκατοντάδες ευρώ, αν πήραν, και μεταξύ των όσων δεν πήραν ήταν και οι αξέχαστοι νέοι μας, οι εθελοντές των Ολυμπιακών αγώνων, που τώρα ρέβουν στην ανεργία και την κατάθλιψη ή έφυγαν στα ξένα; Τόσο απροσμέτρητα σκανδαλώδης  προνομιακή μεταχείριση των δικαστών; Αν σας είχε μπροστά Του ο Χριστός – και κάποτε θα σας έχει, ας προσευχηθούμε όμως όλοι μας να δείξει έλεος – θα βράχνιαζε αναβοώντας: Ουαί, ουαί, ουαί υμίν, φαρισαίοι, υποκριτές! Ουαί υμίν, μασκαράδες! Δεν σας τα έδωσε το Κράτος από ευχαρίστηση για την ανύπαρκτη ολυμπιακή υπεραπασχόλησή σας. Αρπαγή κάνατε, πλιάτσικο κάνατε, εκβιάσατε το Κράτος  με την παραπάνω ληστρική απόφαση του Μισθοδικείου και τα τσεπώσατε. Και είχατε το θράσος να λέτε ότι εκείνα τα αναδρομικά σας ήταν μέρος του κόστους των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004! Που αλλού το είδατε γραμμένο αυτό; Αλλά βέβαια φταίει και η κοιμισμένη κυβέρνηση Καραμανλή, διότι αφού βγάλατε αντισυνταγματικές τις αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ έπρεπε ακαριαία να τις μειώσει κάθετα για να σας αφαιρέσει την δυνατότητα να τις χρησιμοποιήσετε ως πρόστυχο πρόσχημα  για τα αναδρομικά σας των 140.000 ευρώ στον καθένα σας και την τερατώδη αύξηση των αποδοχών σας, το πιο βρώμικο χρήμα που κυκλοφόρησε ποτέ στη Χώρα - και τι σατανική σύμπτωση, η σχετική τροπολογία για την αύξηση περιλήφθηκε στο νόμο 3691/2008 για το βρώμικο χρήμα! Και όταν το Κράτος ξύπνησε (μπορεί να συνέβαλα κάπως κι εγώ, αν κρίνω από το γεγονός ότι παλιότερα με τηλεφώνησε υπουργός Δικαιοσύνης και με ευχαρίστησε για την συμβολή μου στην υπόθεση της απόκρουσης των δικαστικών αξιώσεων) και σας έκανε τις δραστικές (μέχρις υπερβολής, ας έχουμε τη γενναιότητα να το παραδεχθούμε) περικοπές, το 2012, εσείς κάνατε επί 5 μήνες την απαγορευμένη από το Σύνταγμα, άρθρο 23, απεργία! Είστε αναιδείς! Είστε προδότες της Πατρίδας! Και επειδή η απεργιακή πίεση δεν έκαμψε το Κράτος, βγάλατε την αναίσχυντη απόφαση αριθμ. 88/2013 του Μισθοδικείου  κλαψουρίζοντας ότι με τις περικοπές θα βρεθείτε σε αδυναμία να εκπληρώσετε τις φορολογικές και άλλες υποχρεώσεις σας, και όχι τίποτε άλλο αλλά αυτό, λέτε στην απόφασή σας, θα προκαλέσει ανησυχία στους πολίτες για το αν μπορούν οι δικαστές, με μειωμένες τις αποδοχές τους και εκτεθειμένοι στον κίνδυνο να μην μπορούν να ανταποκριθούν στις οικονομικές υποχρεώσεις τους, «να ασκήσουν με ανεξαρτησία και αμεροληψία τα καθήκοντά τους»! Ενδιαφέρεσθε δηλαδή  να μην ανησυχήσουν οι πολίτες! Τι συγκινητικό ενδιαφέρον! Οι οποίοι αχάριστοι πολίτες αλήτες σας ανεβάζουν αλήτες σας κατεβάζουν γι αυτό που κάνατε! Κατεβείτε από την έδρα σας στην πιάτσα και θα το διαπιστώσετε. Και τι περιμένατε δηλαδή; Να δεχθεί ο λαός με τρελή χαρά τη διατήρηση και για το 2015 της έκτακτης  εισφοράς αλληλεγγύης, για να καλυφθεί η δημοσιονομική τρύπα που προκάλεσε αυτή η απόφασή σας; Βέβαια η εισφορά αλληλεγγύης υποτίθεται ότι νομοθετήθηκε για την ενίσχυση των χαμηλών εισοδημάτων, αλλά θα πάει σε εσάς, στους δικαστές, πρώτους στην κατηγορία των υψηλών εισοδημάτων! Τώρα, εάν κάποιοι από την κατηγορία των χαμηλών εισοδημάτων δεν βρίσκονται πια μεταξύ μας για να πανηγυρίσουμε το γεγονός ότι θα δικαζόμαστε επιτέλους από δικαστές που, χορτάτοι πια μετά την ανάκληση της περικοπής των αποδοχών τους, θα «ασκήσουν με ανεξαρτησία και αμεροληψία τα καθήκοντά τους», όπως λέει η απόφαση του Μισθοδικείου, εάν δηλαδή κάποιοι δεν πρόλαβαν να χαρούν γιατί αυτοκτόνησαν κατά χιλιάδες, τι σημασία έχει; Όπως έγραψα και σε άλλο άρθρο μου, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο εθνάρχης ντε, είπε κάποτε την εξής μεγάλη βλακεία: «Εκεί όπου θα τελειώνει η υπαλληλική ιεραρχία, θα αρχίζει πάντοτε η δικαστική». Και σήμερα οι δικαστές υπερθεματίζουν: Εκεί όπου θα τελειώνει η ζωή των κοινών ανθρώπων, θα αρχίζει  πάντοτε η ζωή των δικαστών…

  

Είναι εχθροί της Πατρίδας και εκείνοι που, ως κυβερνήτες, μετά την έκδοση της αριθμ. 13/2006 απόφασης του Μισθοδικείου δεν μείωσαν, όπως είπα παραπάνω, τις αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ, που ενώ κηρύχθηκαν αντισυνταγματικές, χρησιμοποιήθηκαν ως συγκριτικό στοιχείο για την αύξηση των δικαστικών αποδοχών, ενώ μπορούσε να μεταβληθεί αυτή η απόφαση σε αυτεπίστροφο (μπούμεραγκ) για «να πλήξει καίρια» όχι την δικαστική ανεξαρτησία (θυμίζω ότι κατά το Μισθοδικείο η παράλειψη διπλασιασμού των δικαστικών αποδοχών «έπληξε καίρια την δικαστική ανεξαρτησία») αλλά την δικαστική αναίδεια. ΑΝ ΤΟΤΕ Η ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ, ΑΝ ΜΕΙΩΝΕ ΤΙΣ ΥΠΕΡΟΓΚΕΣ ΑΠΟΔΟΧΕΣ ΕΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΤΟΜΟΥ, ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΕΕΤΤ, ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΠΟΥ ΚΗΡΥΧΘΗΚΑΝ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΣΘΟΔΙΚΕΕΙΟ, ΘΑ ΑΦΑΙΡΟΥΣΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΠΑΚΤΩΛΟ ΕΥΡΩ, ΑΝΕΒΑΖΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΟΥΣΙΩΔΩΣ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ, ΙΣΩΣ ΣΕ ΒΑΘΜΟ ΚΡΙΣΙΜΗΣ ΠΟΣΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΚΟΠΈΣ ΤΩΝ ΑΠΟΔΟΧΩΝ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ! Η εκ των υστέρων μειωμένες αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ θα στρεφόταν εναντίον της επίκλησής τους από τους δικαστές όπως είχαν πριν την μείωση, τόσο στις πρωτοείσακτες αγωγές όσο και σε μορφές παλινδικίας που θα προκαλούσε το Δημόσιο, όπως αναψηλάφηση δίκης, εφέσεις κατά μη τελεσίδικων αποφάσεων και ανακοπές στο στάδιο της εκτέλεσης, με απολύτως ασφαλή για το Δημόσιο αποτελέσματα. Μπορεί λοιπόν να φαίνεται απίστευτο αλλά η παράλειψη της περικοπής των αποδοχών ενός ατόμου, του προέδρου ΕΕΤΤ, προκάλεσε την περικοπή των αποδοχών πολλών εκατομμυρίων ελλήνων!!! Δεν μιλάω φυσικά για απολύτως αιτιώδη σχέση. Αλλά όσοι γνωρίζουν κάτι από τη θεωρία του χάους, βλέπουν ότι το ρόλο των «αρχικών συνθηκών» από όπου ήταν «ευαίσθητα εξαρτημένος» ο δημοσιονομικός στροβιλισμός προς την άβυσσο, έπαιξαν αφενός η ακρασφαλή τότε ισορροπία της δημοσιονομικής κατάστασης και αφετέρου η αριθμ. 13/2006 απόφαση του Μισθοδικείου και η παράλειψη της κυβέρνησης να μειώσει, μετά την έκδοση αυτής της απόφασης, τις αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ. Αυτή η παράλειψη περικοπής μιας χούφτας ευρώ, ήταν «το πέταγμα της πεταλούδας» που προκάλεσε τον δημοσιονομικό τυφώνα - η περίπτωση  θα ενθουσίαζε τον Λόρεντζ, θεμελιωτή της θεωρίας του χάους. Και για όποιον θεωρεί υπερβολή αυτήν την άποψή μου, θυμίζω ότι η δανειακή θέση της Χώρας ήταν από τότε, το 2008, επί ξηρού ακμής, και μπορούσε να την ανατρέψει η εμφάνιση και μη πληρωμή έστω και ενός ομολόγου, κίνδυνος που διογκώθηκε με την επιβάρυνση του κρατικού ελλείμματος με τα δισεκατομμύρια των πρόσθετων δικαστικών αποδοχών. Το δημοσιονομικό έλλειμμα το 2008 ήταν 22.300.000.000 ευρώ και η κυβέρνηση  έδωσε τότε στους δικαστές 830.000.000 ευρώ για αναδρομικά και προβλέφτηκε η εγγραφή στους επόμενους προϋπολογισμούς 195.000.000 ευρώ το χρόνο για αύξηση των ήδη υπέρογκων αποδοχών τους, έδωσε δηλαδή ποσά απολύτως ικανά πράγματι να επηρεάσουν ουσιωδώς το έλλειμμα και να προκληθεί η ανάγκη δημοσιονομικής επανόρθωσης με κύριο μέσο τις μαζικές περικοπές των αποδοχών όλων των ελλήνων.  Ώστε είναι πράγματι προδότες και εχθροί της Πατρίδας εκείνοι που ως κυβέρνηση δεν έκαναν αυτό που τώρα έγινε συνήθεια, να περικόψουν δηλαδή τότε τις αποδοχές ΕΝΟΣ ΑΤΟΜΟΥ, του προέδρου της ΕΕΤΤ (δεύτερος στη μισθολογική πυραμίδα, αμέσως μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας –  να φαντασθείτε, ο πρωθυπουργός ήταν έκτος, πίσω από κάποια άλλα golden boys του δημόσιου τομέα) και να εξουδετερώσουν με αυτόν τον ασφαλή, απλό και νομιμότατο  (επιβεβλημένο επί ποινή απίστου διαχειρίσεως των δημοσίων οικονομικών) τρόπο τα αποτελέσματα της αριθμ. 13/2006 απόφασης του Μισθοδικείου. Επαναλαμβάνω, αναγνώστη, όχι για να σε κουράσω αλλά για να εξάψω την δίκαιη αγανάκτησή σου, τις ενέργειες πού έπρεπε να κάνει η τότε κυβέρνηση: Το Μισθοδικείο έκρινε αντισυνταγματικές τις αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ κατά το μέρος που υπερέβαιναν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων και θεμελίωσε την αναβάθμιση των αποδοχών όλου του δικαστικού σώματος και των μελών του ΝΣΚ. Έπρεπε αμέσως ο κ Καραμανλής, προκειμένου να εξουδετερώσει τα αποτελέσματα αυτής της απόφασης και να αποσοβήσει τον δημοσιονομικό κίνδυνο, να δώσει εντολή στους αρμόδιους υπουργούς Οικονομικών και Μεταφορών να περικόψουν τις αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ, για την ακρίβεια να τις φέρουν στο νόμιμο, σύμφωνα με το Μισθοδικείο, ποσό. Αυτομάτως θα πήγαιναν περίπατο οι αισχρές προσδοκίες των δικαστών για είσπραξη εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ και για αδιανόητες αυξήσεις. Άρα δεν θα χρεωνόταν το Κράτος με πρόσθετα δισεκατομμύρια ευρώ, δεν θα εκτοξευόταν το δημοσιονομικό έλλειμμα, μπορεί και να αποφεύγαμε, σε συνδυασμό βέβαια και με μιαν άγρυπνη παρακολούθηση και όλων των άλλων δημοσιονομικών κονδυλίων, την κρίση. Δεν έγιναν αυτά. Έγιναν όμως υπουργός δικαιοσύνης ο κ Αθανασίου, πρωτοπαλίκαρο του εγκληματικού δικαστικού συνδικαλισμού, και υπουργός επικρατείας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμένου ο κ Αντώνης Αργυρός, μέλος του Μισθοδικείου (δικηγόρος, κατ’  απονομή δικαστής) και εισηγητής της βρώμικης απόφασης του Μισθοδικείου…

 

  Ήταν εχθροί της Πατρίδας τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.

  Όσοι ξέρουν τα κατά νόμο καθήκοντα και τις αρμοδιότητές τους, ευλόγως θα διερωτηθούν: Γιατί μετά την έκδοση της αριθμ. 13/2006 απόφασης του Μισθοδικείου δεν εισηγήθηκαν στην Κυβέρνηση να περικόψει τις αποδοχές του προέδρου της ΕΕΤΤ και να τις φέρει στο ύψος των αποδοχών των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων αφού κατά το υπερβάλλον κρίθηκαν αντισυνταγματικές; Γιατί δεν το έκαναν αυτό, αφού έτσι θα εξαλείφονταν τα αποτελέσματα αυτής της επάρατης απόφασης. Η απάντηση είναι η εξής: Διότι τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους έχωσαν εγκαίρως σαν τσόντα στο Σύνταγμα τη διάταξη άρθρο 100^Α σύμφωνα με την οποία οι αποδοχές τους είναι ίσες με τις αποδοχές των δικαστικών. Είχαν λοιπόν κάθε συμφέρον να παραμείνει η απόφαση αυτή του Μισθοδικείου παραγωγική γα  τους δικαστές για να εισπράττουν και αυτοί, τα μέλη του ΝΣΚ, τη ληστρική λεία. Εμείς οι πόντιοι λέμε ότι, όταν παίρνεις γεμίζει η τσέπη σου, όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου. Έτσι τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους έχουν τώρα γεμάτη τσέπη αλλά άδεια καρδιά…

 

 Είναι εχθροί της Πατρίδας εκείνοι που μετείχαν στη σύνθεση του Μισθοδικείου που έβγαλε την αριθμ. 88/2013 απόφαση με την οποία η εγκληματική οργάνωση του δικαστικού συνδικαλισμού εκβίασε το Κράτος μας  για την ανάκληση των περικοπών στις αποδοχές των δικαστών, με αποτέλεσμα να παίρνει τώρα ο μέσος δικαστής σε ένα μήνα όσα παίρνει ο μέσος νέος εργαζόμενος σε ένα χρόνο – και αν είναι τετραωρίτης ή εξτρατσής, κλαύτονε… Είναι πραγματικά πολύ μελαγχολικό να σκέφτεσαι ότι οι δικαστές με αυτήν την απόφαση επανήλθαν στις απρόσιτες για τους άλλους εργαζόμενους αποδοχές που είχαν το 2012 ενώ σύμφωνα με στοιχεία της ΓΣΕΕ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι εξαιτίας τέτοιων εγκληματικών συμπεριφορών των ηγετικών κοινωνικών στρωμάτων «επανήλθαν» στο επίπεδο αγοραστικής δύναμης του 1980!!!  

 

  Φυσικά δεν εξαντλείται εδώ ο κατάλογος των εχθρών της Πατρίδας!

  Και μερικές φορές κάθομαι και σκέφτομαι και το εξής: Ως γνωστόν ο κ Ρακιτζής μακροημερεύει στο αξίωμα του Επιθεωρητού Δημόσιος Διοίκησης. Είναι διορισμένος εκεί από το 2004!!! Αναρωτιέμαι: Από όσα συνέβησαν και τα γράφω παραπάνω δεν πήρε τίποτε χαμπάρι ο κ Ρακιτζής; Είναι βέβαια συνταξιούχος αρεοπαγίτης, ωφελημένος δηλαδή και αυτός από τη χορταστική λεία που απεκόμισε το δικαστικό σώμα καταληστεύοντας με τον παραπάνω τρόπο το δημόσιο ταμείο. Αποστολή όμως του κ Ρακιτζή στη θέση του Επιθεωρητή είναι να πατάξει τη διαφθορά. Αυτό λέει ο νόμος. Μω το νόμος! – είναι ποντιακή έκφραση έκπληξης. Επί των ημερών του η διαφθορά έχει πάρει εκθετικές, ασύλληπτες διαστάσεις! Και όμως κανένας δεν τολμά να τον κουνήσει από τη θέση του. Δικαστής είναι, ποιος τολμά να τα βάλλει με δικαστές; Ποιος τολμά να του πει: Βρε άχρηστε, σταμάτα να βγαίνεις στην τηλεόραση και να παρουσιάζεις κάποιες μεμονωμένες επιτυχίες. Αν το έκανε αυτό κάθε επικεφαλής δημόσιας αρχής, δεν θα έμενε τηλεοπτικός χρόνος ούτε για την Αννίτα Πάνια! Εκτιμώμενο συνολικά το έργο σου, κ Ρακιτζή, βαθμολογείται με ολοστρόγγυλο μηδέν. Κάνε μας τη χάρη λοιπόν και σήκω και φύγε με το κεφάλι σκυμμένο ως οικτρά αποτυχημένος…

    Λέει σε ένα όμορφο και παραπονιάρικο «σκυλάδικο» τραγούδι του ο άφταστος Ζαφείρης Μελάς: «Τα είδα όλα τη στιγμή που τα ’χα χάσει όλα». Έτσι κι εμείς, τώρα με την κρίση και την χρεοκοπία, τώρα που τα χάσαμε όλα, τα βλέπουμε όλα. Και βλέπουμε και ένα ευγενές υποτίθεται, κομμάτι του λαού, το δικαστικό σώμα, αντί να είναι φρουρός των λαϊκών συμφερόντων, βλέπουμε να καταληστεύει το δημόσιο χρήμα με δικαστικές αποφάσεις που θα είναι κατάμαυρες σελίδες στην ιστορία της ελληνικής δικαιοσύνης.

   Συμβαίνει να είμαι πρόεδρος της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης, που θεωρείται το σπουδαιότερο, το μητροπολιτικό σωματείο στον ποντιακό χώρο. Από τη θέση αυτή γνωρίζω ότι οι υπερήλικες παλιννοστούντες πόντιοι από την πρώην ΕΣΣΔ, όπως και οι βορειοηπειρώτες, με την στέρηση των 350 ευρώ σύνταξης καταδικάσθηκαν σε έσχατη ένδεια, πεθαίνουν. Είχαμε  πενιχρές ελπίδες ότι με την κάποια δημοσιονομική βελτίωση που παρατηρείται κάτι θα περίσσευε για αποκατάσταση της αδικίας.  Αλλά με τις εξελίξεις στο δικαστικό μισθολόγιο κάθε ελπίδα έσβησε, οι άνθρωποι αυτοί είναι τελειωμένοι… Αλλά είπαμε: Εκεί όπου τελειώνει η ζωή των άλλων, αρχίζει η ζωή των δικαστών…

  Και θα τελειώσω με κάτι εκτός θέματος: Αναφέρθηκα στα αδίκως χαρακτηριζόμενα περιφρονητικά ως σκυλάδικα τραγούδια, και στον Ζαφείρη Μελά, που κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι ο καλύτερος της τριανδρίας Μπουγάς – Καράς – Μελάς. Στο σκυλάδικο τραγούδι βρίσκεις αληθινή ποίηση, βρίσκεις αληθινούς λαϊκούς καημούς, αληθινές χαρές. Το ψεύτικο, το τιποτένιο, η πραγματική υομουσία (υς στα αρχαία σημαίνει χοίρος, υομουσία η μουσικότητα χοίρου) υπάρχει στην «ποίηση» του είδους της  Κικής Δημουλά. Η οποία κατέχει την έδρα της ποίησης στην Ακαδημία Αθηνών, οπότε κάθε πατριώτης σκέφτεται με οδύνη ότι ένα έθνος, το ελληνικό, που έχει πολιτιστικό γενάρχη του έναν ποιητή, τον Όμηρο, και όπου άλλωστε στην Εθνική Παλιγγενεσία, το 1821, ο αγώνας ήταν πλημμυρισμένος από το δημοτικό τραγούδι αλλά και οι πρωτουργοί του αγώνα, ο Ρήγας Φεραίος και ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ήταν ποιητές, αυτό το έθνος καταξίωσε στην έδρα της ποίησης της Ακαδημίας Αθηνών την Κική Δημουλά, που ασφαλώς οι καθαρίστριες αυτού του ανώτατου πνευματικού Ιδρύματός μας δεν υστερούν από αυτήν σε ποιητικότητα. Λοιπόν, η «ποίηση» της Κικής Δημουλά διδάσκεται πληθωρικά στη νεολαία μας, στο βιβλίο Νεοελληνική Λογοτεχνία της τρίτης Λυκείου. Εκεί, σε ένα «ποίημα» της Δημουλά με τον σαχλό τίτλο «Κονιάκ μηδέν αστέρων» γράφονται (και διδάσκονται στη νεολαία μας) και οι εξής στίχοι:

Όταν μιλάει η αταξία, 

η τάξη να σωπαίνει.

Έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.

Δηλαδή στην πιο κρίσιμη ηλικία τους, στην τρίτη τάξη Λυκείου, οι έλληνες διδάσκονται την αξία της… αταξίας! Τον λόγο να τον έχει η αταξία, η τάξη να το βουλώνει. Επομένως διδάσκονται τα παιδιά μας την αναρχία, μήτρα της τρομοκρατίας, της καταστροφής, του χαμού. «Έχει μεγάλη πείρα ο χαμός». Και πώς να μην έχει, αφού ξεκίνησε από τη 17 Νοέμβρη και έφτασε «αισίως» στους Πυρήνες της Φωτιάς, που είναι τα γνησιότερα, τα πνευματικά κακοποιημένα και γι’  αυτό αξιόποινα μεν αξιολύπητα δε παιδιά μιας τρισάθλιας παιδείας και των αναρχικών, με τέτοιο δείγμα, διδασκαλιών της: « Όταν μιλάει η αταξία, η τάξη να σωπαίνει». Όταν μιλάει η αναρχία, σκασμός οι αρχές. Από αυτό το αναρχικό πνεύμα άλλωστε ελαύνεται και η Χρυσή Αυγή όταν κάνει στη μπάντα τις κρατικές αρχές και τις αντιποιείται. Η παιδεία μας, η κοινωνία μας, σκορπά το αναρχικό πνεύμα δεξιά και αριστερά αδιακρίτως. Και από αυτό εκβλαστάνει η τρομοκρατία. Με τέτοιο τρομοκρατικό τρόπο  αξίωσαν και οι δικαστές με την νέα αριθμ. 88/2013 απόφαση του Μισθοδικείου την «αποκατάσταση» των αποδοχών τους. Είπαν στο δύστυχο Κράτος μας: Φέρτε πίσω τα κλεμμένα, αυτά που … κλέψαμε πρωτύτερα με την αριθμ. 13/2006 απόφαση του ίδιου «δικαστηρίου» και μας τα πήρατε πίσω με τις περικοπές! Είχε προηγηθεί η πολύμηνη απαγορευμένη από το Σύνταγμα αναρχική απεργία τους, τρομοκρατήθηκε λοιπόν το βασανισμένο Κράτος μας, που κάθε πατριώτης πρέπει να βουρκώνει όταν αναλογίζεται τα πάθη του, και ψήφισε μόνο γι’ αυτούς νόμο που αποκαθιστά τις αποδοχές τους στην κατάσταση που βρίσκονταν το 2012. Καλή συνέχεια…
 
Απάντηση Νέστορα Νικηφορίδη στο άρθρο του Γιάννη Αποστολίδη για τους δικαστές 

Κύριε Ἀποστολίδη, ἀντιπαρέρχομαι τό ἀπαίσια ὀργίλο ὕφος τοῦ κειμένου σας, μέ τό ὁποῖο θίγετε πολύ σοβαρά πράγματα μέ ἀπαράδεκτο ὅμως τρόπο. Πολλά γνωρίζετε ἀλλά περισσότερα ἀγνοεῖτε.

_1ον ) Τό τελευταῖο πρᾶγμα πού χρειάζεται ἡ Ἑλλάδα αὐτή τήν στιγμή εἶναι τό νά παύσῃ ὁ ἐναπομείνας σεβασμός στα δικαστήρια καί στούς δικαστές. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἡ κριτική σας στήν ἀπόφαση τοῦ Μισθοδικείου εἶναι ἐντελῶς ἄδικη.
_2ον) Πράγματι θά μποροῦσε νά ἔχουν μειωθῆ οἱ ἀποδοχές τοῦ Προέδρου τῆς ΕΕΤΤ, καί νά μήν λάβουν οἱ δικαστές ἀναδρομικά. Σέ αὐτό ἔχετε δίκηο, ἀλλά μόνο σέ αὐτό. Ὄχι στίς ἀδικαιολόγητες ὕβρεις.
_3ον) Καθ' ὅσον, πάλι θά ἔπρεπε ὅμως οἱ δικαστές νά ἔχουν ἕνα πολύ καλό ἐπίπεδο μισθοῦ, προκειμένου νά μήν ἐξανεμισθῆ ἡ δυνατότητά τους νά ἀσκοῦν ὅπως πρέπει τά καθήκοντά τους (βλ/τε κατωτέρω τό σημεῖο 7ον ).
_4ον ) Ἔχετε ἀπολύτως ἄδικο νά θεωρεῖτε ὅτι προέρχεται ἀπό τήν φεουδαρχία ἡ τιμή καί ὁ καλλίτερος μισθός τῶν δικαστῶν. Ἀπό τήν φεουδαρχία προέρχεται μόνο τό νά συναποφασίζουν πάντα ἤ σχεδόν πάντα, ἐπί τῆς ούσίας τῆς ὑποθέσεως, καί ἔτσι, συναποφασίζοντες, νά ἐθίζονται σέ αὐτολογοκρισία, ἐνῶ σύμφωνα μέ τήν δική μας παράδοση μόνο κατ' ἔφεση δικαιολογεῖται ἡ συναπόφαση, καί ἡ ὑπόθεση πρέπει νά ἐπιστρέφη στον δικαστή τοῦ πρώτου βαθμοῦ, ἄν δέν ἔχει ἐπαρκή αἰτιολογία ἡ ἀπόφασή του καί χρειάζεται περαιτέρω ἔρευνα (ἔτσι, στό κανονικό δίκαιο). Ὕστερα, ΔΕΝ εἶναι ὅπως κάθε ἐργαζόμενος ὁ δικαστής, καί δέν πρέπει νά τά ἰσοπεδώνετε ὅλα. Διότι ὁ δικαστής ἀσκεῖ καί πρέπει νά ἀσκῆ ἔργο προστασίας καί σεβασμοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά καί εἰρηνεύσεως τῆς κοινωνίας. Ἑπομένως, τί εἶναι αὐτά τά περί φεουδαρχίας; ποῦ τά φαντασθήκατε; πρό τῆς φεουδαρχίας δέν εἶχαν τό ἴδιο σπουδαῖο ἔργο οἱ δικαστές; δίκαζε ὁποιοσδήποτε; Δεῖτε στό Στρατηγικόν τοῦ Κεκαυμένου, τί τράβαγε ἀπό τίς συκοφαντίες ὁ τότε "στράτηγός", πού ἦταν καί δικαστής, καί τά τράβαγε κυρίως διότι ἦταν δικαστής. Ἀλίμονο ἄν ἔχουμε δασκάλους, καθηγητές, γιατρούς, στρατιωτικούς, δικαστές, πολιτικούς, "ὅπως κάθε ἄλλο ἐργαζόμενο" – αὐτή δέν εἶναι ἡ κατάντια σήμερα; δηλαδή τό νά συμπεριφέρονται καί τέτοιοι δημόσιοι λειτουργοί, "ὅπως κάθε ἄλλος ἐργαζόμενος", καί συντεχνιακά νά ἀσχολοῦνται μόνο μέ τό πόσα θά παίρνουν; αὐτό δέν καταγγέλετε; Πῶς λοιπόν ἐξισώνετε αὐτές τίς κατηγορίες ἐργαζομένων πού βαστοῦν καί πρέπει νά βαστοῦν τό βάρος τῆς κοινωνίας στούς ὤμους τους μέ τόν κάθε ἄλλο ἐργαζόμενο; Ὅλοι ἔχουν τήν σημασία τους, ἀκόμη δέ καί οἱ δικηγόροι (καί οἱ συνταξιοῦχοι, νομίζω) πρέπει νά βοηθοῦν καί ὄχι νά ὑπονομεύουν τό ἔργο τῆς Δικαισύνης.
_5ον ) Γνωστός μου δικαστής πέρυσι, ἦταν ὑποχρεωμένος - ἀντί νά ἐργάζεται, ἐπί 15 μέ 16 ὧρες ἡμερησίως ὅπως πρίν καί ὅπως τώρα , μέτήν έπαφορά τοῦ μισθοῦ του σέ πιό λογικά ἐπίπεδα - νά χάνῃ καθημερινῶς τίς ὧρες του γιά νά κρατάῃ ἀναμμένη τήν ξυλόσομπα (!) , καί πάλι ξεπάγιαζε καθήμενος γιά ἐργασία (...), καί δέν θά ἦταν ὁ μόνος. Αὐτά, ὅταν ὁ μισθός του εἶχε πέσει στό ἤμισυ τοῦ ἐπιπέδου πού ἦταν αὐτός τό 2008, μέ συνολική μείωση τοῦ οἰκογενειακοῦ του εἰσοδήματος κατά 65% (μεῖον τά πρώην δῶρα Πάσχα καί Χριστουγέννων, μεῖον τό ¼ τοῦ ἐναπομείνατος μισθοῦ του γιά μετακινήσεις του μεταξύ μονίμου κατοκίας τῆς οἰκογενείας του καί τῆς ἕδρας τοῦ δικαστηρίου στό ὁποῖο ὑπηρετοῦσε καί γιά πρόσθετα ἔξοδα διαμονῆς, μεῖον καί ἡ πρόσθετη δαπάνη γιά αὐξημένους φόρους και χαράτσια). Ἀναγκάσθηκε δέ, νά δανεισθῆ ἀπό τήν μάνα του χρήματα, γιά να βγῆ πέρα στίς δαπάνες του γιά παιδί πού σπουδάζει. Τά ἀναδρομικά ἦταν μία ἀνακούφιση γιά νά μπορέσῃ νά ἐξοφλήσῃ τήν μάνα του, καί γιά νά μπορῆ τόν χειμῶνα νά ἐργάζεται χωρίς νά ξεπαγιάζῃ καί αὐτός, καί τά παιδιά του, ὄχι κάποια πολυτέλεια ὅπως φαντάζεσθε.
_6ον ) Γνωρίζετε πολύ καλά, φαντάζομαι, ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ δικαστές ἦσαν πολύ πιό φειδωλοί σέ ἀναγνωρίσεις οἰκονομικῶν δικαιωμάτων τους, ὅσο δέν εἶχε ἱδρυθῆ τό Μισθοδικεῖο μέ συμμετοχή καί μή δικαστῶν ὡς μελῶν του. Τό ποιά περίεργη δυναμική προκλήθηκε μέ τήν συμμεροχή τῶν μή δικατῶν μελῶν , εὔκολα τήν φαντάζεται ὁ καθένας. Ἀφοῦ ἀκόμη καί ὁ μή δικαστής λέει ὅτι τά δικαιούμεθα, θά εἶπαν, τότε μπορῦμε ἀκίνδυνα νά θεωρήσουμε ὅτι καί ἡ κοινωνία ἀποδέχεται ὅτι τά δικαιούμεθα_λάθος! τό μή δικαστικό μέλος, ἴσως ἤθελε νά γίνῃ κοινωνικῶς ἀρεστό στούς δικαστές, γιά δικούς του ἐπαγγελματικούς λόγους (π.χ. ὡς δικηγόρος...).
_7ον) Ἀλλοῦ εἶναι τό πρόβλημα μέ τούς δικαστές, κύριε Ἀποστολίδη: Ὄχι στόν μισθό διότι αὐτός πρέπει νά εἶναι, ὅπως καί τῶν μελῶν τῆς Κυβερνήσεως καί τῶν βουλευτῶν, σέ σαφῶς ὑψηλότερο τοῦ μέσου ὅρου ὕψος - τό πόσο ὑψηλότερο, εἶναι ἕνα πολύ ἐνδιαφέρον θέμα, ἀλλά δέν εἶναι δυνατόν νά ἔχουμε δημοκρατία ὅταν ἕνας μάνατζερ ἰδιωτικοῦ ἤ δημοσίου τομέως παίρνει διπλάσια ἀπό τόν πρωθυπουργό, καί τριπλάσια ἤ τετραπλάσια σέ σχέση μέ τόν βουλευτή ἤ τόν Πρόεδρο Ἀνωτάτου Δικαστηρίου τῆς χώρας- οὔτε ἔχουμε δημοκρατία ὅταν ἕνας δικαστής, πού πρέπει νά ἐργάζεται, μέ τόση εὐθύνη, ἐπί ἑνάμισυ μέ δύο ὀκτάωρα τήν ἡμέρα, λαμβάνει μισθό ἴσο ἤ μόνο δύο φορές μεγαλύτερο σέ σχέση πρός τόν ἐλάχιστο, ὅπως ἐσεῖς θέλετε. Θά συμφωνοῦσα ὅμως μαζί σας (ὑποθέτω ὅτι ἐμμέσως τό ὑπονοεῖτε), γιά τό ὅτι πρέπει οἱ δικαστές νά κρατήσουν τόν ἐλάχιστο μισθό ὑψηλότερο καί σύμφωνο πρός τά ἀπολύτως ἀναγκαῖα γιά τόν κάθε ἐργαζόμενο, διορθώνοντας τίς προφανεῖς ἀδικίες τῆς ὅποιας γενικῆς οἰκονομικῆς πολιτικῆς, καί αὐτό εἶναι ἕνα θέμα πού μπορεῖ νά ἐνσωματωθῆ ἔστω σταδιακά στό ὑπάρχον πολιτικο-νομικό σύστημα, ἀκόμη καί μέ ρηξικέλευθες ἀποφάσεις τῆς νομολογίας, ἀρκεῖ νά ἀρθοῦν στό ὕψος τῶν περιστάσεων καί οἱ δικηγόροι..... Οὕτως ὥστε, ἐν τέλει, νά νομολογηθῆ ἤ νά θεσπισθῆ καί ὅτι οἱ μισθοί ὅλων τῶν ἀνωτέρω λειτουργῶν ἀλλά καί τῶν μάνατζερ, δέν μπορεῖ νά εἶναι κατώτεροι, π.χ. ἀπό τό διπλάσιο ἤ τριπλάσιο τοῦ ἐλάχιστου μισθοῦ, καί ὄχι άνώτεροι ἀπό τό πενταπλάσιο αὐτοῦ... Τό πρόβλημα σήμερα λοιπόν, μέ τούς δικαστές, εἶναι ὅτι πρέπει νά μάθουν νά ἀποδίδουν δικαιοσύνη πέρα ἀπό τίς πολλές παραλείψεις τῶν δικηγόρων, δηλαδή αὐτεπαγγέλτως πολλές φορές, πέρα ἀπό τήν ἀνομία πού ἔχει ἐπικρατήσει, ἤ τείνει νά ἐπικρατήσῃ, σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς κοινωνίας μας, δηλαδή παρά τίς πολιτικές ἤ κομματικές τυχόν πιέσεις στό ὄνομα ἑνός τεχνητοῦ "δημοσίου", "οἰκονομικοῦ", "εὐρωπαϊκοῦ" (ἤ ἄλλου) συμφέροντος, καί πέρα ἀπό τίς ὀργισμένες καί, πιστεύω ἐν πολλοῖς ἄδικες, κατηγορίες ὅπως αὐτές τοῦ κειμένου σας.

 infognomonpolitics

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"