Η δημιουργική καταστροφή

Παρά το ότι αρκετοί ισχυρίζονται πως δεν μπορεί να εξυγιανθεί η Ελλάδα, εάν δεν προηγηθεί η επώδυνη χρεοκοπία της, γκρεμίζοντας τα σαθρά θεμέλια επάνω στα οποία έχει οικοδομηθεί το σύγχρονο κράτος, θεωρούμε πως δεν είναι απαραίτητη

Είναι προφανές πως κανένας δεν επιθυμεί τη χρεοκοπία της Ελλάδας, τόσο όσον αφορά τυχόν «μετάσταση» της κρίσης στις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, ειδικά στην υπερχρεωμένη Ιταλία, με αποτέλεσμα τη διάλυση της Ευρωζώνης, όσο και το τεράστιο κόστος της για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα – με κριτήριο την αναλόγου μεγέθους πτώχευση της Lehman Brothers (613 δις $), η οποία προκάλεσε στον πλανήτη απώλεια περιουσιακών στοιχείων, συνολικού ύψους 15 τρις $ (πηγή).

Από την άλλη πλευρά, με κριτήριο την κατάρρευση του νομίσματος, καθώς επίσης του χρηματιστηρίου της Τουρκίας (γράφημα), λόγω της ήττας του κυβερνώντος κόμματος, η οποία έφτασε στο -4% για τη λίρα, καθώς επίσης στο -8% για τις μετοχές τη Δευτέρα το πρωί, είναι πλέον φανερό πως το σημαντικότερο για τις αγορές είναι η πολιτική σταθερότητα – καθώς επίσης πως οι διακυμάνσεις των τιμών όλων των νομισμάτων, των ομολόγων (+4% τα τουρκικά), των μετοχών κλπ., καθορίζονται πλέον περισσότερο από την Πολιτική και λιγότερο από τα θεμελιώδη μεγέθη, ενώ συμβάλλουν σε πολύ μεγάλο βαθμό οι κεντρικές τράπεζες...

(πακέτα ρευστότητας, επιτόκια).

.

.

Πολιτική σταθερότητα βέβαια για τις αγορές σημαίνει (α) είτε μία δικτατορία του τύπου της Σιγκαπούρης (άρθρο), (β) είτε μία κυβέρνηση συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, όπως στο παράδειγμα της Γερμανίας, (γ) είτε μία μονοκομματική με πολύ μεγάλη πλειοψηφία, όπως συνέβαινε στην Τουρκία πριν από τις πρόσφατες εκλογές.

Στα πλαίσια αυτά, εάν η Ελλάδα ήθελε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις της πρόσβασης της στις αγορές, χωρίς την οποία είναι σχεδόν ανέφικτη η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας της, θα έπρεπε να προηγηθεί μία κυβέρνηση συνεργασίας των δύο βασικών πολιτικών κομμάτων – η οποία είναι επίσης απαραίτητη, για την επίτευξη μίας βιώσιμης συμφωνίας με τους δανειστές της, με βασικό αίτημα τη διαγραφή μέρους του δημοσίου χρέους (άρθρο).

Μία κυβέρνηση συνεργασίας θα είχε βέβαια πολλές άλλες παράπλευρες ωφέλειες – όπως την άνοδο του χρηματιστηρίου (γράφημα εξέλιξης του), τη μερική «αποκατάσταση» των τιμών των παγίων, οπότε την καλυτέρευση της πιστοληπτικής ικανότητας του ιδιωτικού τομέα, χωρίς την οποία είναι αδύνατη η επιστροφή στην ανάπτυξη, τη μείωση των επιτοκίων των κρατικών ομολόγων (η οποία είναι πολύ σημαντική για το τραπεζικό σύστημα, παρά το ότι η χώρα είναι εκτός αγορών), την αύξηση της ρευστότητας (ανάλυση) κοκ.

.

.

Φυσικά, δεν φτάνουν τα παραπάνω για την απολύτως απαραίτητη εξυγίανση της χώρας, η οποία δυστυχώς υποφέρει από την «ασθένεια της Αργεντινής» (άρθρο) – με πολλούς να θεωρούν ότι, η Ελλάδα μπορεί να θεραπευθεί μόνο αφού προηγηθεί η «δημιουργική καταστροφή», η οποία έχει περιγραφεί από τονSchumpeter (ανάλυση).

Με απλά λόγια, η καταπολέμηση της διαφθοράς και της διαπλοκής, των «κυκλωμάτων» τόσο των εργοδοτών, όσο και των εργαζομένων («κακώς εννοούμενα» συνδικάτα), καθώς επίσης όλων των άλλων δυσλειτουργιών της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ζωής, τα οποία επιβαρύνουν τους μισθούς (άρθρο) και τηνανταγωνιστικότητα της πατρίδας μας, ίσως να είναι αδύνατη, εάν δεν προηγηθεί μία καταστροφική χρεοκοπία - κάτι που έχει δυστυχώς τεκμηριωθεί πολλές φορές στην ιστορία του πλανήτη.

Εν τούτοις, θεωρούμε πως δεν είναι απαραίτητο να προηγηθεί η ολοκληρωτική καταστροφή των σαθρών θεμελίων, επάνω στα οποία στηρίχθηκε το σύγχρονο ελληνικό κράτος – αφού θα μπορούσε να υπάρξει μία κυβέρνηση συναίνεσης και συνεργασίας, με το συγκεκριμένο στόχο, με δεδομένες τις θετικές παγκόσμιες συγκυρίες για τη χώρα μας. Έτσι θα μπορούσε να αποφευχθεί η οδύνη και το χάος που συνοδεύουν πάντοτε μία άτακτη χρεοκοπία, όπως αυτή, από την οποία απειλείται η Ελλάδα.

Βέβαια, αν μας ρωτούσε κάποιος σχετικά με το εάν πιστεύουμε πως είναι δυνατόν να υπάρξει μία κυβέρνηση συνεργασίας των δύο μεγάλων παρατάξεων στην Ελλάδα, δεν θα μπορούσαμε να απαντήσουμε θετικά - όχι τόσο επειδή η διχόνοια είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της χώρας, αλλά επειδή δεν υπάρχει ένα θετικό «δεδικασμένο» στην ιστορία της.

Ίσως όμως να είναι πλέον ώριμες οι συνθήκες, αφού βαδίζουμε στην άκρη του γκρεμού – ενώ το μαρτύριο της σταγόνας θα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Πόσο μάλλον όταν οι απαιτήσεις των δανειστών είναι τόσο παράλογες (όπως για παράδειγμα η προκαταβολή φόρου 100% για τα κέρδη του επομένου έτους, τα οποία φυσικά δεν μπορεί να προδιαγράψει κανείς), ενώ τα ανταλλάγματα τόσο μηδαμινά, ώστε δεν υπάρχει άλλη λύση – εάν φυσικά εξαιρέσει κανείς τη στάση πληρωμών, καθώς επίσης τη μονομερή επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, κάτω από τις σημερινές καταστροφικές συνθήκες που προκάλεσαν τα μνημόνια (ανάλυση).

Ας ελπίσουμε λοιπόν πως θα επικρατήσει η κοινή λογική στα πολιτικά κόμματα, τα οποία δυστυχώς δεν ακολούθησαν την «εξελικτική ωριμότητα» των Πολιτών – διακατεχόμενα από αντιλήψεις και νοοτροπίες που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το σήμερα. Διαφορετικά η Ελλάδα θα βιώσει καταστάσεις που δεν έχουν προηγούμενο στην σύγχρονη ιστορία της – με αφετηρία το «δυστυχώς πτωχεύσαμε» ενός πρωθυπουργού, το οποίο δεν θα αργήσει να συμβεί εάν συνεχισθεί ο ίδιος «ολισθηρός» δρόμος.

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"