«Δεν μπορούσε καν να μου περάσει από το μυαλό ότι ετοιμάζονταν (δηλ ο ΣΥΡΙΖΑ) να προβάλουν
αντίσταση χωρίς να έχουν ετοιμάσει ένα εναλλακτικό σχέδιο. Απίστευτο. Πίστευαν απλώς ότι μπορούσαν να διεκδικήσουν ευνοϊκότερους όρους. Οπότε σίγουρα αυτό είναι ένα σοκ »
Paul Krugman, οικονομολόγος.
Λεπτομέρεια από το έργο Kruisdraging του Jh.Bosch
Όπως γνωρίζει ο κάθε ψυχίατρος, το βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που πάσχει από την ασθένεια της ψύχωσης, είναι το χάσιμο επαφής με τη πραγματικότητα. Έχοντας αυτό το δεδομένο κατά νου, ας προχωρήσουμε στην εξέταση κάποιων χαρακτηριστικών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Εάν σε αυτό το είδος πολιτεύματος εκλέγονταν από τον λαό μόνον οι διαχειριστές ενός μόνιμου και σταθερού συστήματος, αυτοί που ο λαός θα τους είχε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και εκτίμηση, το κακό θα ήταν, ίσως, λιγότερο. Δεν εκλέγει όμως μόνον διαχειριστές, εκλέγει πολιτικές ιδεολογίες και συστήματα, τα οποία έχουν το καθένα την δική του αντίληψη για τον κόσμο, την κοινωνία, την οικονομία, τον πολιτισμό κλπ. Εκλέγει επίσης άτομα, τα οποία είναι ενταγμένα μέσα σε μηχανισμούς που συντηρούν αρνητικές νοοτροπίες.
Ερώτηση: Τι πάει να πει έχω μία ''ιδεολογία''; Τι σημαίνει ότι σκοπεύω να εφαρμόσω το τάδε πρόγραμμα; Τι σημαίνει δεν μου αρέσει η τάδε κατάσταση και θέλω να την αλλάξω; Όλα αυτά δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα εάν δεν προσαρμόζονται στην ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και κατά δεύτερο, στην ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.
Εάν λοιπόν τα διάφορα συστήματα, ιδεολογίες, προγράμματα, αλλά και το κάθε ξεχωριστό άτομο, δεν προσαρμόζονται σε αυτές τις δύο αρχές, τότε εμπίπτουν είτε στο πεδίο της ψυχοπαθολογίας, είτε της αδικίας. Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: Τι έταζε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις εκλογές; Λαγούς με πετραχήλια και ταυτόχρονα παραμονή εντός της Ευρώπης. Τι ψήφισαν οι πολίτες; Λαγούς με πετραχήλια. Τι έγινε μετά; Η αρχή της πραγματικότητας έδειξε ότι όλα αυτά ήταν αδύνατον να...
εφαρμοστούν. Με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι ψηφοφόροι, είχαν ένα ψυχωτικό επεισόδιο, δηλαδή δεν είχαν επαφή με την πραγματικότητα.
Το άλλο θέμα είναι η δικαιοσύνη: εγώ ως ψηφοφόρος έχω το δικαίωμα να εκλέγω ένα σύστημα το οποίο φροντίζει για τα συμφέροντα μόνον τα δικά μου ή και των ολίγων, αγνοώντας την υπόλοιπη κοινωνία; Φυσικά όχι. Επίσης, ένα κόμμα που υπηρετεί αυτά τα συμφέροντα των ολίγων, δικαιούται να υπάρχει; φυσικά όχι.
Που καταλήγουμε λοιπόν; στην απλή διαπίστωση ότι δεν μπορεί να υπάρχουν πολλά κόμματα το καθένα με τη δική του ιδεολογία, αλλά μόνον ένα πολιτικό σύστημα που θα βασίζεται στην ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και στην ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, καθώς και ότι οι πολίτες δεν έχει έννοια να ψηφίζουν κάτι το οποίο δεν βασίζεται σε αυτές τις δύο αρχές. Για το μόνο που ίσως ( υπάρχουν τα υπέρ και τα κατά) θα μπορούσαν να αποφασίζουν οι πολίτες, είναι για τους ηγέτες που θα διαχειρίζονται αυτό το σύστημα.
Κάποιος όμως θα ρωτήσει: η αρχή της πραγματικότητας; Και οι 300 του Λεωνίδα πως συμβιβάζονται με αυτή; Ωραία ερώτηση! Η μάχη των Θερμοπυλών δεν συνιστά άρνηση της πραγματικότητας, κάθε άλλο! Ήταν μία επιλογή πραγματικότητας: Ελευθερία ή θάνατος. Σε τέτοιες περιπτώσεις(που δεν αφορούν μόνον τον πόλεμο), με πλήρη συνείδηση της θυσίας και των επιδιωκόμενων σκοπών, όλη η Πολιτεία επιλέγει την πραγματικότητα που επιθυμεί.
Η αρχή της πραγματικότητας, που ως έννοια δεν την περιορίζουμε μόνον στην αντίληψη της υπαρκτής κατάστασης των πραγμάτων, αλλά και στο «πραγματικό» (το αληθές), δεν αφορά μόνον οικονομικά προγράμματα ή θέματα εξωτερικής πολιτικής. Αφορά κάθε ανθρωπολογικό και κοινωνικό θέμα: την αισθητική καλλιέργεια, την αγωγή, τις παρεκκλίνουσες σεξουαλικές ή άλλες συμπεριφορές, την παιδεία, τους παράγοντες που δομούν ή αποδομούν μία κοινωνία κλπ. Όλα αυτά, το κοινοβουλευτικό σύστημα προπαγανδίζει ότι είναι υποκειμενικά, όμως η επιστήμη της ανθρωπολογίας έχει δώσει για αυτά αντικειμενικές απαντήσεις, ασχέτως εάν οι διάφορες ιδεολογίες τις αγνοούν επιδεικτικά.
Πολλές φορές, η αρχή της δικαιοσύνης χρησιμοποιείται, εντέχνως, εναντίον της αρχής της πραγματικότητας. Αυτή ήταν και η μέθοδος του αρχαίου (και νεώτερου) γνωστικού κινήματος: η προσπάθεια δημιουργίας ουτοπιστικών κοινωνιών ως μέσον για την καταστροφή του πραγματικού. Η άρνηση της πραγματικότητας ήταν η κληρονομιά που ο γνωστικισμός άφησε στην αριστερά.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι όταν διαταράσσεται η ισορροπία μεταξύ της αρχής της πραγματικότητας και της αρχής της δικαιοσύνης, τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά.
Εν κατακλείδι: Το κοινοβουλευτικό σύστημα δεν είναι τίποτα άλλο από μία σειρά ψυχωτικών επεισοδίων, αναμεμιγμένων με επιδιώξεις συμφερόντων.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
αντίσταση χωρίς να έχουν ετοιμάσει ένα εναλλακτικό σχέδιο. Απίστευτο. Πίστευαν απλώς ότι μπορούσαν να διεκδικήσουν ευνοϊκότερους όρους. Οπότε σίγουρα αυτό είναι ένα σοκ »
Paul Krugman, οικονομολόγος.
Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου
Λεπτομέρεια από το έργο Kruisdraging του Jh.Bosch
Όπως γνωρίζει ο κάθε ψυχίατρος, το βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που πάσχει από την ασθένεια της ψύχωσης, είναι το χάσιμο επαφής με τη πραγματικότητα. Έχοντας αυτό το δεδομένο κατά νου, ας προχωρήσουμε στην εξέταση κάποιων χαρακτηριστικών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Εάν σε αυτό το είδος πολιτεύματος εκλέγονταν από τον λαό μόνον οι διαχειριστές ενός μόνιμου και σταθερού συστήματος, αυτοί που ο λαός θα τους είχε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και εκτίμηση, το κακό θα ήταν, ίσως, λιγότερο. Δεν εκλέγει όμως μόνον διαχειριστές, εκλέγει πολιτικές ιδεολογίες και συστήματα, τα οποία έχουν το καθένα την δική του αντίληψη για τον κόσμο, την κοινωνία, την οικονομία, τον πολιτισμό κλπ. Εκλέγει επίσης άτομα, τα οποία είναι ενταγμένα μέσα σε μηχανισμούς που συντηρούν αρνητικές νοοτροπίες.
Ερώτηση: Τι πάει να πει έχω μία ''ιδεολογία''; Τι σημαίνει ότι σκοπεύω να εφαρμόσω το τάδε πρόγραμμα; Τι σημαίνει δεν μου αρέσει η τάδε κατάσταση και θέλω να την αλλάξω; Όλα αυτά δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα εάν δεν προσαρμόζονται στην ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και κατά δεύτερο, στην ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.
Εάν λοιπόν τα διάφορα συστήματα, ιδεολογίες, προγράμματα, αλλά και το κάθε ξεχωριστό άτομο, δεν προσαρμόζονται σε αυτές τις δύο αρχές, τότε εμπίπτουν είτε στο πεδίο της ψυχοπαθολογίας, είτε της αδικίας. Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: Τι έταζε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις εκλογές; Λαγούς με πετραχήλια και ταυτόχρονα παραμονή εντός της Ευρώπης. Τι ψήφισαν οι πολίτες; Λαγούς με πετραχήλια. Τι έγινε μετά; Η αρχή της πραγματικότητας έδειξε ότι όλα αυτά ήταν αδύνατον να...
εφαρμοστούν. Με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι ψηφοφόροι, είχαν ένα ψυχωτικό επεισόδιο, δηλαδή δεν είχαν επαφή με την πραγματικότητα.
Το άλλο θέμα είναι η δικαιοσύνη: εγώ ως ψηφοφόρος έχω το δικαίωμα να εκλέγω ένα σύστημα το οποίο φροντίζει για τα συμφέροντα μόνον τα δικά μου ή και των ολίγων, αγνοώντας την υπόλοιπη κοινωνία; Φυσικά όχι. Επίσης, ένα κόμμα που υπηρετεί αυτά τα συμφέροντα των ολίγων, δικαιούται να υπάρχει; φυσικά όχι.
Που καταλήγουμε λοιπόν; στην απλή διαπίστωση ότι δεν μπορεί να υπάρχουν πολλά κόμματα το καθένα με τη δική του ιδεολογία, αλλά μόνον ένα πολιτικό σύστημα που θα βασίζεται στην ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και στην ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, καθώς και ότι οι πολίτες δεν έχει έννοια να ψηφίζουν κάτι το οποίο δεν βασίζεται σε αυτές τις δύο αρχές. Για το μόνο που ίσως ( υπάρχουν τα υπέρ και τα κατά) θα μπορούσαν να αποφασίζουν οι πολίτες, είναι για τους ηγέτες που θα διαχειρίζονται αυτό το σύστημα.
Κάποιος όμως θα ρωτήσει: η αρχή της πραγματικότητας; Και οι 300 του Λεωνίδα πως συμβιβάζονται με αυτή; Ωραία ερώτηση! Η μάχη των Θερμοπυλών δεν συνιστά άρνηση της πραγματικότητας, κάθε άλλο! Ήταν μία επιλογή πραγματικότητας: Ελευθερία ή θάνατος. Σε τέτοιες περιπτώσεις(που δεν αφορούν μόνον τον πόλεμο), με πλήρη συνείδηση της θυσίας και των επιδιωκόμενων σκοπών, όλη η Πολιτεία επιλέγει την πραγματικότητα που επιθυμεί.
Η αρχή της πραγματικότητας, που ως έννοια δεν την περιορίζουμε μόνον στην αντίληψη της υπαρκτής κατάστασης των πραγμάτων, αλλά και στο «πραγματικό» (το αληθές), δεν αφορά μόνον οικονομικά προγράμματα ή θέματα εξωτερικής πολιτικής. Αφορά κάθε ανθρωπολογικό και κοινωνικό θέμα: την αισθητική καλλιέργεια, την αγωγή, τις παρεκκλίνουσες σεξουαλικές ή άλλες συμπεριφορές, την παιδεία, τους παράγοντες που δομούν ή αποδομούν μία κοινωνία κλπ. Όλα αυτά, το κοινοβουλευτικό σύστημα προπαγανδίζει ότι είναι υποκειμενικά, όμως η επιστήμη της ανθρωπολογίας έχει δώσει για αυτά αντικειμενικές απαντήσεις, ασχέτως εάν οι διάφορες ιδεολογίες τις αγνοούν επιδεικτικά.
Πολλές φορές, η αρχή της δικαιοσύνης χρησιμοποιείται, εντέχνως, εναντίον της αρχής της πραγματικότητας. Αυτή ήταν και η μέθοδος του αρχαίου (και νεώτερου) γνωστικού κινήματος: η προσπάθεια δημιουργίας ουτοπιστικών κοινωνιών ως μέσον για την καταστροφή του πραγματικού. Η άρνηση της πραγματικότητας ήταν η κληρονομιά που ο γνωστικισμός άφησε στην αριστερά.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι όταν διαταράσσεται η ισορροπία μεταξύ της αρχής της πραγματικότητας και της αρχής της δικαιοσύνης, τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά.
Εν κατακλείδι: Το κοινοβουλευτικό σύστημα δεν είναι τίποτα άλλο από μία σειρά ψυχωτικών επεισοδίων, αναμεμιγμένων με επιδιώξεις συμφερόντων.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.