ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

Άρθρο του  Ιωάννη  Αυξεντίου

Σε προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου με τον τίτλο: Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ είχαμε αναλύσει τη βαθύτερη φιλοσοφία που διέπνεε τους αρχαίους κατοίκους αυτής της πόλεως–κράτους. Μία βασική αρχή αυτής της φιλοσοφίας ήταν ότι η αλήθεια που δεν μπορεί να ειπωθεί, πρέπει να υπερασπίζεται με την δύναμη ενάντια στο χάος που θέλει να την ακυρώσει. Αυτή πρέπει να είναι η μόνη νόμιμη χρήση της δύναμης -η δύναμη που επιβάλει την σιωπή πάνω στο θόρυβο του περιβάλλοντος- και που όσο διήρκησε, η «Όραση» δεν είχε επαλειφθεί από τις καρδιές των ανθρώπων.

Τώρα θα συμπληρώσουμε αυτή την ανάλυση με μία άλλη εξίσου βασική αρχή, και θα φέρουμε ως παράδειγμα τα σημερινά γεγονότα που διαδραματίζονται στην πατρίδα μας, αναφερόμαστε στο θέμα της παράνομης μετανάστευσης, αλλά και εκείνων των ''μειονοτήτων'' που ...

Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΑ

«Δεν μπορούσε καν να μου περάσει από το μυαλό ότι ετοιμάζονταν (δηλ ο ΣΥΡΙΖΑ) να προβάλουν
αντίσταση χωρίς να έχουν ετοιμάσει ένα εναλλακτικό σχέδιο. Απίστευτο. Πίστευαν απλώς ότι μπορούσαν να διεκδικήσουν ευνοϊκότερους όρους. Οπότε σίγουρα αυτό είναι ένα σοκ »
Paul Krugman, οικονομολόγος.

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Λεπτομέρεια από το έργο Kruisdraging του Jh.Bosch
Όπως γνωρίζει ο κάθε ψυχίατρος, το βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου που πάσχει από την ασθένεια της ψύχωσης, είναι το χάσιμο επαφής με τη πραγματικότητα. Έχοντας αυτό το δεδομένο κατά νου, ας προχωρήσουμε στην εξέταση κάποιων χαρακτηριστικών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Εάν σε αυτό το είδος πολιτεύματος εκλέγονταν από τον λαό μόνον οι διαχειριστές ενός μόνιμου και σταθερού συστήματος, αυτοί που ο λαός θα τους είχε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και εκτίμηση, το κακό θα ήταν, ίσως, λιγότερο. Δεν εκλέγει όμως μόνον διαχειριστές, εκλέγει πολιτικές ιδεολογίες και συστήματα, τα οποία έχουν το καθένα την δική του αντίληψη για τον κόσμο, την κοινωνία, την οικονομία, τον πολιτισμό κλπ. Εκλέγει επίσης άτομα, τα οποία είναι ενταγμένα μέσα σε μηχανισμούς που συντηρούν αρνητικές νοοτροπίες.
Ερώτηση: Τι πάει να πει έχω μία ''ιδεολογία''; Τι σημαίνει ότι σκοπεύω να εφαρμόσω το τάδε πρόγραμμα; Τι σημαίνει δεν μου αρέσει η τάδε κατάσταση και θέλω να την αλλάξω; Όλα αυτά δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα εάν δεν προσαρμόζονται στην ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και κατά δεύτερο, στην ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ.

Εάν λοιπόν τα διάφορα συστήματα, ιδεολογίες, προγράμματα, αλλά και το κάθε ξεχωριστό άτομο, δεν προσαρμόζονται σε αυτές τις δύο αρχές, τότε εμπίπτουν είτε στο πεδίο της ψυχοπαθολογίας, είτε της αδικίας. Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: Τι έταζε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από τις εκλογές; Λαγούς με πετραχήλια και ταυτόχρονα παραμονή εντός της Ευρώπης. Τι ψήφισαν οι πολίτες; Λαγούς με πετραχήλια. Τι έγινε μετά; Η αρχή της πραγματικότητας έδειξε ότι όλα αυτά ήταν αδύνατον να...

ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΣ = ΗΛΙΘΙΟΣ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Δυστυχώς στην εποχή μας, η νοοτροπία και η ικανότητα αντίληψης μεγάλου αριθμού ακαδημαϊκών, οδηγεί στο να ταυτιστεί η λέξη ακαδημαϊκός με τη λέξη ηλίθιος. Αναφέρομαι σε πολλούς ακαδημαϊκούς του θεωρητικού πεδίου. Πάνε οι εποχές, πριν το 1960, που μεγάλα και διεισδυτικά μυαλά στόλιζαν τις καθέδρες των μεγάλων ευρωπαϊκών πανεπιστημίων.

Έτυχε να παρακολουθήσω μία εκπομπή στην Ελληνική τηλεόραση κατά την διάρκεια της οποίας, ένας καθηγητής αναφερόμενος σε κάποια κοινωνικά φαινόμενα, δήλωσε ότι πίσω από αυτά δεν πρέπει να βλέπουμε κάποιο «προμελετημένο σχέδιο», αλλά να τα αντιλαμβανόμαστε απλώς σαν «τάσεις που αναπτύσσονται μέσα στις εξελισσόμενες κοινωνίες». Φυσική η δήλωση του: εάν έλεγε κάτι διαφορετικό δεν θα μπορούσε να σταθεί μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο, ντόπιο και διεθνή.

Έτσι τους μαθαίνουν να σκέπτονται τα πεφωτισμένα συγγράμματα που λαμβάνουν από την εσπερία. Βέβαια ακόμη πιο λυπηρό είναι το γεγονός, ότι αυτές τις απόψεις δεν τις υποστηρίζουν μόνον για να διατηρούν ένα καλό ''ακαδημαϊκό όνομα'', αλλά τις πιστεύουν κιόλας.

Στα διάφορα ''επιστημονικά έργα'' τους, παρουσιάζουν τα ιστορικά γεγονότα ως απλώς να «συμβαίνουν», ή το ένα γεγονός το αιτιολογούν ως απόρροια του προηγούμενου: Η Γαλλική επανάσταση απόρροια της ανόδου της αστικής τάξης, ο ναζισμός απόρροια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, η πολιτισμική επανάσταση του ’60 απόρροια της μαζικής δημοκρατίας, και πάει λέγοντας…

Πίσω από αυτή την νοοτροπία κρύβεται ένα βασικό δόγμα του σύγχρονου ακαδημαϊσμού : «Δεν υπάρχει συνομωσία που καθορίζει την ροή της ιστορίας». Αυτό το δόγμα εδραιώθηκε για έναν βασικό λόγο: Αν δεχθούμε την συνομωσία, τότε, αναγκαστικά, θα τεθεί το ζήτημα που ποτέ δεν πρέπει να συζητηθεί: ποιος οργανώνει την συνομωσία και σε τι αποσκοπεί.

Έτσι λοιπόν, η αποβλάκωση τους φθάνει σε τέτοιο σημείο, που δεν είναι σε θέση να δουν πράγματα που δεν είναι κρυμμένα, ούτε χρειάζεται ιδιαίτερη έρευνα για να τα διαπιστώσει κάποιος: για παράδειγμα, το γεγονός ότι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και τραπεζικοί κολοσσοί χρηματοδοτούν την προπαγάνδα υπέρ των γκέι. Μόνον τις ειδήσεις να παρακολουθούσαν, θα έφθανε για αντιληφθούν κάποια πράγματα.

Βέβαια, εδώ στην Ελλάδα το έχουν παρακάνει από παλιά: