Σχετικά:
Συνομωσιολόγους μας λέγατε;
Φαντασιόπληκτους... όταν γράφαμε ότι η "Αυγούλα" με το παραμύθι πως "Ο Τσίπρας στο Κόμο τα λέει χύμα στους ισχυρούς... πως θ' αλλάξει την Ευρώπη και θα σκίισει τα μνημόνια", δεν μας πείθει;
Τα κομματικά επιτελεία έχουν αρχίσει να προετοιμάζονται για τις εκλογές οι οποίες όπως όλα δείχνουν θα διεξαχθούν με τον σημερινό εκλογικό νόμο. Είτε οι κάλπες στηθούν εντός του Σεπτεμβρίου είτε αργότερα (ανάλογα με την έκβαση των διαπραγματεύσεων τις αμέσως προσεχείς ημέρες), έχουν ξεκινήσει ήδη και οι σχεδιασμοί για τις συνεργασίες και τις συμπράξεις της επόμενης ημέρας με στόχο το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης.
Όλα τα εναλλακτικά σενάρια έχουν ως βάση την εκτίμηση ότι δεν θα προκύψει αυτοδυναμία και ότι ως νίκη ορίζεται η κατάκτηση της πρώτης θέσης. Καθώς τα δεδομένα είναι όμως διαφορετικά από τον περασμένο Ιανουάριο, η μορφή που θα έχει το μετεκλογικό κυβερνητικό σχήμα μοιάζει επί του παρόντος με ένα πολύ δύσκολο παζλ.
Ένας βασικός λόγος που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βιάζεται για τις εκλογές συνδέεται με τη δημοσκοπική υπεροχή της πριν ακόμη αρχίσει η εφαρμογή των μέτρων του νέου Μνημονίου. Αν και όλες οι έως τώρα μετρήσεις καταγράφουν ένα πολύ άνετο...
προβάδισμα έναντι της ΝΔ, το λεπτό σημείο στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό. Κλειδί των εξελίξεων για τη νέα κυβέρνηση είναι το ποσοστό που θα λάβει το πρώτο κόμμα.
προβάδισμα έναντι της ΝΔ, το λεπτό σημείο στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό. Κλειδί των εξελίξεων για τη νέα κυβέρνηση είναι το ποσοστό που θα λάβει το πρώτο κόμμα.
Στις 25 Ιανουαρίου ο ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστό 36,34% κέρδισε 149 έδρες και σχημάτισε κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ οι οποίοι με 4,75% εξέλεξαν 13 βουλευτές. Χρήσιμο εργαλείο για το πρώτο κόμμα αποτελεί το μπόνους των πενήντα εδρών που προσφέρει το ισχύον εκλογικό σύστημα. Η σημερινή κυβέρνηση μάλιστα δεν δείχνει διατεθειμένη να αποποιηθεί αυτού του πλεονεκτήματος, μολονότι και τα τρία κόμματα της αντιπολίτευσης (ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ) θέτουν θέμα αλλαγής της σχετικής διάταξης ή και πλήρους κατάργησής της. Διαδικαστικά αυτό είναι εύκολο να συμβεί αφού σύμφωνα με το Σύνταγμα αν τυχόν τροποποίηση της εκλογικής νομοθεσίας ψηφιστεί από τουλάχιστον 200 βουλευτές εφαρμόζεται από τις αμέσως επόμενες εκλογές. Υπό τη δικαιολογία όμως ότι θα συμπεριλάβει τις αλλαγές στη προσεχή συνταγματική αναθεώρηση, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να καρπωθεί και αυτή τη φορά τις πενήντα επιπλέον έδρες του νικητή.
Σε θεωρητική βάση (αν και θεωρείται λίαν πιθανό να αποτελέσει κεντρική προεκλογική κατεύθυνσή του) μια ανάσα χωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από την αυτοδυναμία. Αν αυξήσει το ποσοστό του μόλις κατά 0,4% (και βρεθεί στο 36,74%) μπορεί να αποσπάσει 151 έδρες. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να παραμείνει αμετάβλητο (και πάντως να μην αυξηθεί) το άθροισμα του ποσοστού των κομμάτων (91,38%) που θα μπουν και αυτή τη φορά στη Βουλή.
Η πολιτική δεν συμβαδίζει βέβαια με την αριθμητική και ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ είναι επί θύραις. Ένα κεντρικό ζητούμενο των επερχόμενων εκλογών είναι το ποσοστό που θα λάβει το υπό συγκρότηση κόμμα των διαφωνούντων, της Αριστερής Πλατφόρμας κλπ. Από την άλλη πλευρά στο Μέγαρο Μαξίμου εκτιμούν ότι μπορούν να αντισταθμίσουν τις εξ αριστερών διαρροές με εισδοχές από την κεντροαριστερά αλλά και την κεντροδεξιά. Αν -με δεδομένη και τη μετάλλαξη που επιφυλάσσει για το κόμμα του ο κ. Τσίπρας- το ισοζύγιο είναι θετικό, τότε δεν αποκλείονται μεγάλες εκπλήξεις την ώρα της κάλπης.
Στην περίπτωση πάντως που η αριστερή πτέρυγα αποκόψει σημαντική φέτα από τον ΣΥΡΙΖΑ δίχως οι απώλειες να καλυφθούν από άλλες δεξαμενές, τότε για τον κ. Τσίπρα ρεαλιστικός στόχος θα είναι να παραμείνει πρώτο κόμμα με ποσοστό που θα κυμαίνεται στα επίπεδα του 30%. Αυτό σε έδρες μεταφράζεται περίπου σε (80 συν το μπόνους των 50) 130. Κατά συνέπεια η ανάγκη συμμαχιών για το σχηματισμό κυβέρνησης θα γίνει ισχυρότερη.
Ακόμη και αν οι ΑΝΕΛ κατεβούν (παρά τη φημολογία περί πιθανής εκλογικής σύμπραξης) αυτόνομα δεν θα επαρκούν για τη διαμόρφωση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Ο επόμενος φυσιολογικός εταίρος είναι το Ποτάμι (που όμως δεν δέχεται τη κυβερνητική συγκατοίκηση με τον κ. Καμμένο) και το ΠΑΣΟΚ που είναι αβέβαιο αν θα εξασφαλίσει την επανείσοδό του στη Βουλή. Επίσης δεν έχει αποσαφηνιστεί το τοπίο στην αντίπερα όχθη όπου μέχρι πρότινος επωάζονταν σενάρια για το σχηματισμό «ευρωπαϊκού μετώπου».
Ως προς αυτό πάντως λειτουργεί αποτρεπτικά και η διάταξη του εκλογικού νόμου που στερεί το μπόνους των 50 εδρών από συνασπισμούς κομμάτων. Επομένως κάθε άλλο κόμμα που θα αποφασίσει να συνεργαστεί είτε με τη ΝΔ είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει προηγουμένως να αναστείλει τη δική του λειτουργία ή να δημιουργηθεί (μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα) άλλος ευρύτερος πολιτικός φορέας...
Στις εκλογές του Ιανουαρίου η ΝΔ είχε πάρει 27,81% και 76 έδρες, η Χρυσή Αυγή 6,28% και 17 έδρες, το Ποτάμι 6,05% και 17 έδρες, το ΚΚΕ 5,47% και 15 έδρες, οι ΑΝΕΛ 4,75% και 13 έδρες και το ΠΑΣΟΚ 4,68% και 13 έδρες.
Στην περίπτωση που στις επερχόμενες εκλογές η ΝΔ αναδειχθεί πρώτο κόμμα με το ίδιο, επί παραδείγματι, ποσοστό αυτομάτως θα κέρδιζε, μαζί με το μπόνους, 126 έδρες και ενδεχομένως θα ήταν ευκολότερο να σχηματίσει κυβέρνηση με το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ αν αμφότερα διατηρήσουν τις δυνάμεις τους.
Όπως προκύπτει επομένως, αν δεν σημειωθούν τεκτονικές μετακινήσεις στο εκλογικό σώμα ο αστάθμητος παράγων θα είναι το ποσοστό του κόμματος των διαφωνούντων του ΣΥΡΙΖΑ. Οι επιδόσεις τους δεν θα κρίνουν μόνο το νικητή αλλά και την κυβέρνηση που θα σχηματιστεί την επόμενη ημέρα. Αν ο κ. Λαφαζάνης και οι συν αυτώ περιοριστούν στα επίπεδα του 5% (που συνεπάγεται και 13-15 έδρες), η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα απειληθεί εύκολα. Αν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις (δεδομένου ότι όσο δεν υπάρχει κόμμα δεν υπάρχει και αξιόπιστη επιστημονική καταγραφή) για τάσεις διψήφιου ποσοστού, τότε δεν πρέπει να αποκλείεται μια εντυπωσιακή ανατροπή των συσχετισμών.
Κατά το σενάριο που ο κ. Τσίπρας έρθει πρώτος αλλά τα ποσοστά είναι χαμηλά και το πολιτικό σκηνικό υποστεί περαιτέρω κατακερματισμό, το ενδεχόμενο σχηματισμού μιας μίνι-οικουμενικής κυβέρνησης που θα υποστηρίζεται τουλάχιστον από ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ αναμένεται να επανέλθει εκ των πραγμάτων. Η κυβέρνηση αυτή, που σε πολλούς θυμίζει το πείραμα του τεχνοκράτη Μάριο Μόντι στην Ιταλία (που κυβέρνησε για 18 μήνες από τον Νοέμβριο του 2011 με τη στήριξη των δύο μεγαλύτερων κομμάτων) θα αναλάβει την εφαρμογή του νέου Μνημονίου προκειμένου να παραμείνει η χώρα στη ζώνη του ευρώ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει σπάσει και επίσημα στα δύο με το κυρίαρχο κομμάτι του να εγκαθίσταται στο χώρο της κεντροαριστεράς και η μετάβαση προς τη νέα μεταπολίτευση θα έχει αποκτήσει πιο γοργό ρυθμό...
Ανδρέας Καψαμπέλης
Δημοσιεύτηκε στις 6 Σεπ 2014
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, συμμετέχει στις εργασίες του 40ού Φόρουμ που διοργανώνει το ίδρυμα Ambrosetti-The European House, στις 5,6 και 7 Σεπτέμβρη, στο Cernobbio της Ιταλίας.
Στις εργασίες του 40ού Φόρουμ της «ιταλικής Λέσχης Μπίλντεμπεργκ» (όπως την αποκαλούν τα ελληνικά ΜΜΕ) στο Κόμο της Ιταλίας στις 5,6 και 7 Σεπτέμβρη, με την πολιτική, χρηματοπιστωτική - επιχειρηματική, δημοσιογραφική και ακαδημαϊκή ελίτ του κεφαλαίου και του νεοφιλελευθερισμού και από τις δύο όχθες του Ατλαντικού, θα συμετάσχει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Και το ερώτημα είναι αυτονόητο: Γιατί;
Η Συμμετοχή αυτή γνωστοποιήθηκε με ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του κόμματος, ενώ τα ρεπορτάζ του στικού Τύπου μιλούν για "αριστερή μουρμούρα" από την Αριστερή Πλατφόρμα και αναφέρονται σε απάντηση "της Κουμουνδούρου" με το εξής περιεχόμενο: "η πρόσκληση στον Αλέξη Τσίπρα είναι τιμητική και δείχνει την αποδοχή και το ενδιαφέρον που υπάρχει διεθνώς για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ».
Στο ρεπορτάζ των αστικών ΜΜΕ υπογραμμίζεται επίσης ότι το συγκεκριμένο Φόρουμ, που διεξάγεται κάθε χρόνο τα τελευταία 40 χρόνια, θα πραγματοποιηθεί στο φημοσμένο θέρετρο «Βίλα Ντ' Εστε», το οποίο το 2009 ανακηρύχθηκε από το αμερικανικό περιοδικό «Forbes» το καλύτερο ξενοδοχείο στον κόσμο.
Ποιοι συμμετέχουν
Έχει ιδιαίτερη σημασία να αναφερθούμε αναλυτικά στη λίστα των συμμετοχών στο εν λόγω Φόρουμ:
Πολιτικοί
- Η "αφρόκρεμα" της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών (o πρόεδρος της Κομισιόν Χοσέ - Μανουέλ Μπαρόζο, ο πρόεδρος του Eurogroup κ. Γέρουιν Ντάισελμπλουμ, ο Επίτροπος Ανταγωνισμού Χοακίν Αλμούνια, ο Επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς και Υπηρεσιών Μισέλ Μπαρνιέ, ο επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων κ. Καϊτάνεν και ο Ευρωπαίος επίτροπος Εμπορίου κ. Karel Gucht).
- Όλοι οι βασικοί υπουργοί της ιταλικής κυβέρνησης (Εσωτερικών, Συνταγματικής Μεταρρύθμισης, Παιδείας, Οικονομικής Ανάπτυξης, Υγείας, Υποδομών και Μεταφορών, Οικονομίας και Οικονομικών, Εργασίας), καθώς και ο πρώην υπουργός Ανάπτυξης, Υποδομών και Μεταφορών.
- Οι Ιταλοί πρώην πρωθυπουργοί Ενρίκο Λέτα, Μάριο Μόντι και Ρομάνο Πρόντι.
- Ο γ.γ. της Λέγκας του Βορρά Ματέο Σαλβίνι.
- Ο Γερμανός υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Γιοργκ Άσμουσεν, ο υπουργός Ανταγωνιστικότητας της Ισπανίας Λουί ντε Γκουίντος, ο πρώην υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας της Αυστρίας Βόλφγκανγκ Σούσελ, Ο πρώην υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Τομ Ριτζ και ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ Σιμόν Πέρες.
- 6 γερουσιαστές πολιτειών των ΗΠΑ
Τραπεζίτες
- Ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν - Κλοντ Τρισέ
- Το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΚΤ Πέτερ Πράιτ
Εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου
- Ο πρόεδρος της Goldman Sachs του Ηνωμένου Βασιλείου Πέτερ Σάδερλαντ.
- Ο πρόεδρος της JP Morgan Γιάκομπ Φρένκελ.
- Ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Φίατ και της Κράισλερ Σέρτζιο Μαρτσιόνε.
Εκπρόσωποι μεγάλων διεθνών ΜΜΕ
- Ο πρόεδρος και δειευθύνων σύμβουλος των New York Times Μαρκ Τόμπσον.
- Το στέλεχος των Financial Times Μάρτιν Γουλφ
Λοιπές συμμετοχές
Εκπρόσωπος του ΟΟΣΑ (Αντρέας Σλέιτσερ) και του Βατικανού, πανεπιστημιακοί όπως ο Νουριέλ Ρουμπινί και ο Κένεθ Ρογκόφ, ανώτατοι δικαστές και δήμαρχοι (από Ιταλία).
Συμμετοχή Τσίπρα: ΓΙΑΤΙ;;;
Το Φόρουμ διοργανώνεται, όπως κάθε χρόνο, από το ίδρυμα European House - Amprosetti, ένα ισχυρότατο καπιταλιστικό ίδρυμα που ο διακηρυγμένος ιδρυτικός του σκοπός είναι να "παρέχει υποστήριξη σε επιχειρήσεις στην ολοκληρωμένη διαχείριση των κρίσιμων πτυχών της διαδικασίας δημιουργίας προστιθέμενης αξίας". Στο επίσημο "βιογραφικό" του το Ίδρυμα περηφανεύεται για το "ενεκτίμητο παγκόσμιο δίκτυο επαφών, στο υψηλότερο επίπεδο, στους τομείς στους οποίους δραστηριοποιείται", αναφερόμενο στην επιρροή που ασκεί για τη λήψη αποφάσεων σε υψηλό επίπεδο, στους κόλπους πολυεθνικών θεσμών αλλά και σε επίπεδο κορυφαίων στελεχών σε επιμέρους χώρες.
Το πρώτο και αυτονόητο ερώτημα είναι: Για ποιο λόγο συμετέχει ο πρόεδρος ενός κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε ένα τέτοιο Φόρουμ, που διοργανώνεται από ένα τέτοιο ίδρυμα με τέτοιους διακηρυγμένους σκοπούς και "βιογραφικό"; Ο Αλέξης Τσίπρας απέφυγε να δώσει -όπως ήδη πληροφορήθηκαν και έγραψαν τα αστικά ΜΜΕ- οποιαδήποτε εξήγηση στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Η απάντηση που συνήθως δίνουν στελέχη του προεδρικού περιβάλλοντος σε τέτοια ερωτήματα που τίθενται εσωκομματικά είναι στερεότυπη: Τι πειράζει να πηγαίνουμε και να λέμε τις θέσεις μας οπουδήποτε; Το τελευταίο μεγάλο διάστημα όμως προστίθεται -ατύπως, διά διαρροών στον αστικό Τύπο- και η εξής απάντηση: "Είναι τιμητικές για τον ΣΥΡΙΖΑ τέτοιες προσκλήσεις, δείχνουν πόσο υπολογίζουν πλέον όλοι τον ΣΥΡΙΖΑ".
Ας αναρωτηθεί καθένας και καθεμιά πόσο πειστικές είναι αυτές οι απαντήσεις. Σε ό,τι μας αφορά θα θέσουμε κάποια πιο "ειδικά" ερωτήματα:
- Γιατί οι διεθνείς συναντήσεις του Αλέξη Τσίπρα εξαντλούνται στα μεγάλα ονόματα και πολιτικούς εκπροσώπους του διεθνούς κεφαλαίου; Με την εξαίρεση της προεκλογικής περιόδου για τις πρόσφατες ευρωεκλογές, όταν η υποψηφιότητά του για την προεδρία της Κομισιόν με το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς καθιστούσε υποχρεωτικές τις συναντήσεις με κομμάτια της ευρωπαϊκής Αριστεράς, γιατί δεν παίρνει πρωτοβουλίες για συναντήσεις με ευρωπαϊκά κινήματα, συνδικάτα, κομμάτια της Αριστεράς; Πώς θα χτιστεί ο "ευρωπαϊκός συσχετισμός" των εξαγγελιών; Και πόσο πιεστικές απαντήσεις μπορούν να υπάρξουν σδτο αυτονόητο ερώτημα "Ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να οικοδομήσουν έναν ευρωπαϊκό και διεθνή συσχετισμό για την ανατροπή της λιτότητας και τυου νεοφιλελευθερισμού με τα κινήματα και την Αριστερά ή θέλουν να δημιουργήσουν πεδίο "συννενόησης" και συναινέσεων ώστε να κυβερνήσουν με τη συναίνεση του διεθνούς κεφαλαίου;
- Πώς εξηγείται το γεγονός ότι σε αυτό το Φόρουμ, το οποίο οργανώνεται από και συμμετέχει ο σκληρός πυρήνας του διεθνούς κεφαλαίου και δη του χρηματιστικού, οι μόνοι προσκεκλημένοι πολιτικοί που δεν κατέχουν αυτή τη στιγμή δημόσια αξιώματα είναι ο Αλέξης Τσίπρας μαζί με το "γεράκι" του σιωνισμού Σιμόν Πέρες και τον φασίζοντα γ.γ. της ιταλικής Λέγκας του Βορρά; Ποια απάντηση μπορεί να ηχήσει πειστική σε αυτό το ερώτημα που είξναι στα χείλη εκατοντάδων και χιλιάδων αγωνιστών/στριών του ΣΥΡΙΖΑ, της Αριστεράς και των κινημάτων;
- Αν το ερώτημα "γιατί να μην πάμε αφού μας καλέσανε και να πούμε τις θέσεις μας;" διεκδικεί δάφνες "πειστικής απάντησης", τότε πώς απαντάμε στο άλλο αυτονόητο ερώτημα: Γιατί η αφρόκρεμα του διεθνούς κεφαλαίου κάλεσε μόνο τον Τσίπρα και τον Σιμόν Πέρες εκτός επίσημης εκπροσώπησης; Σε τι χρησιμεύει σ' αυτούς νη παρουσία του Τσίπρα; Τι περιμένουν και τι μήνυμα θέλουν να περάσουν;
- Έχει κάποια σχέση η πρόσκληση του Αλέξη Τσίπρα σε αυτό το Φόρουμ με τη μονόπλευρή καταγγελία του "μερκελισμού" σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το Φόρουμ κυριαρχείται από τον αγγλο-σαξονικό "άξονα" του διεθνούς κεφαλαίου ενώ η γερμανική συμμετοχή έιναι συμβολική, στα όρια της "διπλωματικής ευπρέπειας"; Και έχουν καμιά σχέση όλα αυτά με τον προβληματισμό που είχε κατατεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ την περίδοο των ταξιδιών στις ΗΠΑ περί αξιοποίησης των "ρωγμών" στο διεθνές σύστημα;
- Τελευταίο αλλά όχι έσχατο σε σημασία: Το ότι προσφέρθηκε στα εγχώρια αστικά ΜΜΕ η ευκαιρία να "βγάλουν τίτλο" λέγοντας ότι ο Αλέξης Τσίπρας προτίμησε τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ από τη διαδήλωση στη ΔΕΘ συγκινεί καθόλου τους εμπνευστές αυτού του ταξιδιού και αυτής της συμμετοχής; Σκέφτηκε κανείς πόσο διαλυτικές επιπτώσεις (στο ηθικό, την έμπνευση και στη συσπείρωση των αγωνιστών του ΣΥΡΙΖΑ και του κινήματος) έχει το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας αφού απουσιάσει από τη διαδήλωση στη ΔΕΘ επειδή προτίμησε να συμμετάσχει στο Φόρουμ της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ στην Ιταλία, θα ανέβει στη Θεσσαλονίκη την άλλη βδομάδα για να παρουσιάσει στους Έλληνες βιομήχανους προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ;
Τελικά ποιοι είναι οι συνομιλητές και σύμμαχοί μας; Εργαζόμαστε για ένα σχέδιο, συσχετισμό δύναμης και συμμαχίες για τη ρήξη και την ανατροπή ή για να δημιουργηθούν οι όροι για να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με την ανοχή και συναίνεση του εγχώριου και διεθνούς συστήματος; Όποιος/α δεν καταλαβαίνει ότι το καταστροφικά "διαβρωτικό" αυτό ερώτημα είναι ήδη στα μυαλά δεκάδων χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών της πολιτικής και κοινωνικής πρωτοπορίας, βαρύνεται πλέον με την κατηγορία της εγκληματικής αμέλειας!
Και τέτοιου είδους ερωτήματα δεν απαντιούνται ούτε "θεωρητικά" ούτε προσχηματικά, αλλά στην πράξη και με επίγνωση της βαρύτητάς τους!
----------------Τσίπρας: Η «καταστρόικα» πρέπει να τελειώσει
http://www.avgi.gr/article/3924461/tsipras-i-katastroika-prepei-na-teleiosei
"Η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε μία τριπλή κρίση: Οικονομική, πολιτική και κρίση του πολιτικού συστήματος", είπε ο Αλέξης Τσίπρας στους συνομιλητές του, βασικούς συντελεστές της σημερινής ευρωπαϊκής πραγματικότητας, στην εισήγησή του στο 40ό Φόρουμ του Ιδρύματος Ambrosetti...
«Η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε μία τριπλή κρίση: Οικονομική, πολιτική και κρίση του πολιτικού συστήματος», είπε ο Αλέξης Τσίπρας στους συνομιλητές του, βασικούς συντελεστές της σημερινής ευρωπαϊκής πραγματικότητας, στην εισήγησή του στο 40ό Φόρουμ του Ιδρύματος Ambrosetti, στο Cernobbio της Ιταλίας και περιέγραψε τους άξονες εξόδου από την κρίση, όπως τους αντιλαμβάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ άσκησε δριμεία κριτική στον απελθόντα πρόεδρο της Κομισιόν, Χ.Μ. Μπαρόζο, ο οποίος, σύμφωνα με τον Τσίπρα, «αν δεν ντρέπεται, σίγουρα δεν θα έπρεπε να είναι υπερήφανος».
Ο Αλ. Τσίπρας αποδόμησε το πρόγραμμα της τρόικας για την Ελλάδα -λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις-, μίλησε για τον συσωρρευμένο πλούτο στην Ελλάδα που πρέπει να φορολογηθεί και περιέγραψε τρεις άξονες για την αντιμετώπιση της σημερινής κατάστασης πανευρωπαϊκά, με ποσοτική χαλάρωση, αναπτυξιακές πρωτοβουλίες αλλά και διάσκεψη όπως αυτή του '53 στο Λονδίνο, για την αντιμετώπιση του χρέους.
Ακολουθεί η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα:
Αγαπητοί φίλοι,
Θα ήθελα να ξεκινήσω την εισήγησή μου, αναγνωρίζοντας ότι η πρόσκληση που μου απευθύνατε οφείλεται σε δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι γνωρίζετε πως θα σας καταθέσω μια διαφορετική εκτίμηση –ίσως αιρετική, θα πουν πολλοί-, μια κριτική εκτίμηση για την τρέχουσα πολιτική, για την κυρίαρχη πολιτική στην ΕΕ. Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί εκπροσωπώ ένα κόμμα από την Ελλάδα, τη χώρα στην οποία, διά της τρόικας, εφαρμόστηκε το πιο βίαιο πρόγραμμα προσαρμογής που έχει εφαρμοστεί ποτέ στην Ευρώπη. Άκουσα πριν από λίγο τον κύριο Μπαρόζο, σχεδόν σε απολογητικό ύφος, να λέει ότι δεν ντρεπόμαστε για τα αποτελέσματα της προσπάθειάς μας να βγούμε από την κρίση. Δεν γνωρίζω αν πρέπει πράγματι κανείς να ντρέπεται, όμως σίγουρα δεν μπορεί κανείς να πανηγυρίζει ή να είναι περήφανος για τα αποτελέσματα αυτά.
Θέλω, λοιπόν, να ξεκινήσω από μια παραδοχή. Η κρίση είναι ακόμα εδώ. Κι όχι μόνο η κρίση είναι ακόμα εδώ, αλλά υποτροπιάζει, κάνει μεταστάσεις. Πέντε χρόνια παλεύουμε με την κρίση, αλλά δεν καταφέραμε να ξεφύγουμε από αυτήν. Η κρίση έχει φύγει από τις τράπεζες, έχει περάσει στην πραγματική οικονομία, και από την πραγματική οικονομία έχει περάσει πια στην κοινωνία, απειλεί την κοινωνική συνοχή, και η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε μια τριπλή κρίση. Οικονομική, πολιτική, αλλά και κρίση του πολιτικού συστήματος, κρίση εμπιστοσύνης. Αυτό έδειξαν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, αυτό αποδεικνύει το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της Ευρώπης δεν πιστεύει ότι εμείς εδώ που συζητάμε μπορούμε να δώσουμε μια αποτελεσματική λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, και γυρίζει την πλάτη στην πολιτική. Κι αυτό το βλέπουμε με την απειλητική άνοδο της λαϊκιστικής άκρας δεξιάς, αλλά και την απειλητική άνοδο του αντιευρωπαϊσμού. Αν σήμερα «ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη» δεν είναι αυτό του κομμουνισμού, όπως έλεγε ο Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, αλλά της λαϊκιστικής, αντιευρωπαϊκής άκρας δεξιάς, είναι το φάντασμα του ευρωσκεπτικισμού και του αντιευρωπαϊσμού.
Επιτρέψτε μου να δώσω, σύντομα, κάποια στοιχεία για να τεκμηριώσω την αποτυχία του προγράμματος στην Ελλάδα. Μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια έχουμε μια πτώση του ΑΕΠ σχεδόν κατά το ¼, πράγμα πρωτοφανές για μια χώρα σε καιρό ειρήνης. Έχουμε επίσημη ανεργία που έχει φτάσει στο 28%, πράγμα επίσης απαράδεκτο για μια χώρα στην καρδιά της Ευρώπης, κι έχουμε ένα δημόσιο χρέος που, από το 126% του ΑΕΠ, σήμερα είναι στο 175% κι ανεβαίνει. Και ταυτόχρονα έχουμε μιας τεράστιας κλίμακας αποεπένδυση. Πιστεύω λοιπόν ότι, ξεκινώντας από την παραδοχή ότι το φάρμακο που δόθηκε στον ασθενή έχει επιδεινώσει την ασθένεια, πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι ότι το φάρμακο αυτό πρέπει να διακοπεί. Και πιστεύω ότι δικαίως οι περισσότεροι στην Ευρώπη λένε ότι και η τρόικα, ως θεσμός που έχει επιβληθεί στο ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο, οφείλει να καταργηθεί.
Πιστεύω, λοιπόν, ότι πρέπει να αλλάξουμε στρατηγική, κανείς δεν λέει –τουλάχιστον εμείς δεν λέμε- ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην εποχή των μεγάλων ελλειμμάτων. Όμως, η επιμονή σε αυτό τον δρόμο, με δογματική και θρησκευτική προσήλωση, δεν οδηγεί πουθενά.
Πρώτον, πάρα πολύ απλά, διότι καμία χώρα, στη σύγχρονη οικονομική ιστορία, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε ένα χρέος που πλησιάζει δυο φορές το ΑΕΠ της, που το ΑΕΠ της συρρικνώνεται διαρκώς, τη στιγμή που πρέπει να πληρώνει κατ' έτος πάνω από 10 δισεκατομμύρια σε τόκους, και να είναι υποχρεωμένη να έχει πλεονάσματα 4,5% που θα πηγαίνει στην αποπληρωμή του χρέους.
Πάρα πολύ απλά, μαθηματικά, με αυτά τα δεδομένα η ανάπτυξη δεν θα έρθει ποτέ. Και χωρίς ανάπτυξη δεν θα βγούμε από την κρίση. Όσο κι αν -κι εμείς- πιστεύουμε ότι υπάρχει πλούτος, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου τα τελευταία χρόνια ο πλούτος ήταν ανέγγιχτος, και πρέπει αυτός ο πλούτος να φορολογηθεί, και μπορούμε να βρούμε πόρους, εντούτοις πρέπει να αποκτήσουμε την αντίληψη ότι πρέπει να παράξουμε πλούτο για να βγούμε από την κρίση. Και χωρίς ανάπτυξη δεν παράγεται πλούτος.
Δεύτερον, το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, που υποτίθεται ότι θα ήταν ένα από τα εργαλεία για να βγούμε από την κρίση, δεν μπορεί να αποδώσει σε συνθήκες αποεπένδυσης και υποτίμησης των αξιών. Υπολόγιζαν ότι θα βρούμε 50 δις από τις ιδιωτικοποιήσεις, έχουμε βρει 2,9 δις και στην καλύτερη περίπτωση, αν προχωρήσει το πρόγραμμα, θα βρούμε 9 δις.
Τρίτον, διαρθρωτικές αλλαγές. Οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι στην αντίθετη κατεύθυνση από τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές. Δεν αντιμετωπίζουμε τις μεγάλες παθογένειες της ελληνικής οικονομίας: τη φοροδιαφυγή, το πελατειακό κράτος. Με δογματική προσήλωση προωθούνται αλλαγές που έχουν να κάνουν με την απελευθέρωση των απολύσεων, σε μια οικονομία που έχει σχεδόν 30% ανεργία. Εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν πολλές δυνατότητες μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, όχι όμως στο πλαίσιο της δογματικής προσήλωσης στη λογική της λιτότητας, όχι στο τροΐκανό πλαίσιο. Η τρόικα απέτυχε, πρέπει να σταματήσει. Λύσεις υπάρχουν. Εδώ θέλω να θυμίσω το εξής: τον Ιούνιο του 2012, ο κύριος Μόντι πρότεινε η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να γίνεται απευθείας από τον ESM, χωρίς να επιβαρύνονται τα δημόσια χρέη. Αυτή είναι μια πρόταση που, αν είχε προχωρήσει, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα.
Σήμερα, λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά σε μια πραγματικότητα που την χαρακτηρίζει η στασιμότητα, ο κίνδυνος του αποπληθωρισμού, η διατήρηση μεγάλων δημόσιων και ιδιωτικών χρεών. Για να τα αντιμετωπίσουμε χρειαζόμαστε:
Πρώτον, μια θαρραλέα πολιτική από την ΕΚΤ, ποσοτικής χαλάρωσης. Οι προτάσεις Ντράγκι είναι για μας σε θετική κατεύθυνση, χρειάζονται όμως πολύ πιο ριζοσπαστικές παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Δεύτερον, χρειάζονται αναπτυξιακές πρωτοβουλίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο για να αντιμετωπιστεί η ύφεση, με διεύρυνση του ρόλου της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων.
Τρίτον, χρειάζεται να λύσουμε –έπρεπε να είχαμε λύσει χτες, πριν από χρόνια, όταν ξεκίνησε η κρίση- το πρόβλημα του δημόσιου χρέους. Εμείς προτείνουμε μια ευρωπαϊκή λύση, ώστε να βρούμε μια βιώσιμη βάση, στη λογική της αμοιβαιοποίησης, στη λογική της Διάσκεψης του 1953 που αντιμετώπισε το χρέος της Γερμανίας, που ήταν μια κορυφαία στιγμή αλληλεγγύης για την Ευρώπη. Πρέπει να ξαναβρούμε αυτές τις ιδρυτικές αξίες της Ευρώπης. Την αλληλεγγύη, τη δημοκρατία, την κοινωνική συνοχή.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.