Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Τις εκλογές κερδισε λοιπόν το καινούργιο. Με το παλιο να μαζεύει τα συντρίμμια του γλυφοντας τις πληγές των τραυμάτων του. Γιατί όμως όλοι πέσανε στην παγίδα που είχε στήσει ο Σύριζα; Ένα σοφο εγγλεζικο γνωμικό επιμένει πως ποτε δεν πρεπει να παραπονιεσαι και να εξηγείς (never complain, never explain). Η ΝΔ στο μεγαλύτερο μέρος της προεκλογικής εκστρατείας αφοσιώθηκε να εξηγει γιατί δεν ήταν παλιά και πως η Αριστερά δεν ήταν κατι νέο. Πότε δεν καταπιάστηκε με την αποδομηση του δηθεν νεου, που από τα πράγματα συνιστουσε θανάσιμο κινδυνο γιά το μέλλον.
Το νέο είναι γεροντότερο από το χειρότερο παλιο! Η φωνή και τα συνθηματα του Ανδρεα Παπανδρέου συνιστούν αντήχηση από τον τάφο των ονείρων του παρελθόντος και οι πολιτικές της ρουσφετολογιας και των διορισμών παραπέμπει ευθεως στο χειροτερο χθες. Στην ουσία ο κόσμος νοσταλγεί το παρελθόν. Ειτε το έχει γνωρίσει, είτε του το έχουν αφηγηθεί. Ο δήθεν προοδευτικοί εκσυγχρονιστές πασχίζουν να νεκραναστήσουν ό,τι χειρότερο ακόμη κατατρέχει την σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Καταδικάζουν το χθές φορτώνοντας το σήμερα με ελπίδες. Που υποτίθεται πως εκφράζουν το νέο. Σε τίποτα όμως αυτοί οι όποιοι οραματισμοί δεν περιγράφουν κάτι διαφορετικό από το χρεωκοπημένο παλιό. Το ξέθαμα του παρελθόντος, με χυδαίο λόγο και ανόητη πεζοδρομιακού επιπέδου επιχειρηματολογία, λογίζεται σαν προοπτική υλοποίησης του δήθεν καινούργιου.
Το καινούργιο δεν δέχεται πως τα ζητήματα είναι δύσκολα και περίπλοκα. Το νέο διαπραγματεύεται μοναχά με την προοπτική να τα πάρει όλα και να πετύχει απόλυτα όλους του τους στόχους. Όταν αποτυγχάνει, για όλα ευθύνονται οι σκοτεινές δυνάμεις, οι εκβιασμοί και οι απολογητές του παλιού. Δεν υπάρχει περίπτωση υπεύθυνη να είναι η ρηχή επιχειρηματολογία και η αφέλεια των θέσεων του νέου. Το νέο λοιπόν είναι εντελώς καινούργιο ακόμη κι όταν φαίνεται κι’ ακούγεται σαν δραματικά παλιό.
Όπως έγραψε με μεγάλη ακρίβεια ο Robert Shrimsley στους Financial Times για τον νέο ηγέτη των Εργατικών Jeremy Corbyn (17 Σεπτεμβίου 2015):
« η αυθεντικότητα είναι κεντρικής σημασίας στην νέα πολιτική. Ο κόσμος βαρέθηκε το στύλ των παλιών πολιτικών που έλεγαν η έκαναν πράγματα που πίστευαν πως είναι δημοφιλή. Η νέα πολιτική εκφράζεται από πολιτικούς που δείχνουν να έχουν κοιμηθεί με τα ρούχα τους και που λένε στον κόσμο πως μπορούν να εξαφανίσουν ως δια μαγείας την λιτότητα. Το παλιό έχει σχέση με πολιτικούς που έλεγαν στον κόσμο ό,τι νόμιζαν πως ο κόσμος ήθελε να ακούσει. Το καινούργιο έχει σχέση με το να λές στον κόσμο αυτά που θέλεις να θέλουν να ακούσουν. Η νέα πολιτική ενθαρρύνει κατηγορίες του είδους «είσαι συντηρητικό κάθαρμα». Η νέα πολιτική περιλαμβάνει όλους εκείνους στους οποίους δεν επιτίθεσαι…»
Το νέο πασχίζει να εκφράσει τους πάντες. Θέλει να ενώσει την κοινωνία εξοβελίζοντας όσους διαφωνούν μαζί του. Το νέο ψάχνει για προδότες. Και για προδοσίες. Το παλιό διαιρεί, το καινούργιο ενώνει. Με τους όρους του βέβαια. Το νέο υποστηρίζει πως είμαστε όλοι εμείς. Το παλιό είναι εκείνοι. Οσοι δεν ψηφίζουν ανήκουν στο παλιό. Και πρέπει να τους φέρουμε στα νερά μας. Αν έρθουν κοντά στο νέο θα αποτελέσουν ένα συντριπτικό πλειοψηφικό ρεύμα. Ετσι το νέο θα κυριαρχήσει παντού. Πετώντας στα σκουπίδια το παλιό, που κανείς δεν χρειάζεται πλέον. Το νέο δεν κάνει λάθη. Οσοι του εναντιώνονται απλά αποδεικνύουν πως το παλιό τρέμει την κυριαρχία του. Αν αντιτίθεσαι στις πολιτικές του καινούργιου αποτελείς απλά μέρος του παλιού. Και δεν είσαι χρήσιμος για το αύριο της κοινωνίας.
Η Αριστερά από τα πράγματα εκφράζει το νέο. Διότι η παγκόσμια ηγεμονία των αγορών δείχνει τα όρια και την πορεία χρεωκοπίας του παλιού. Ανεξάρτητα αν από πουθενά δεν προκύπτει πως αυτό το νέο δεν προσφέρει λύσεις και πρακτικές διεξόδους. Μπορεί να υποφέρουμε. Αλλά ο πόνος μοιάζει με τον πόνο του τοκετού. Δημιουργούμε το καινούργιο. Και δεν γνωρίζουμε την ακριβή αυριανή του μορφή. Το νέο δηλαδή, δεν είναι στην πραγματικότητα νέο. Είναι το παλιό που είχαμε όλοι νωρίτερα απορρίψει. Μας αρέσει όμως και το προτιμούμε. Αυτό είναι το πρόβλημά μας. Και η ουσία των αδιεξόδων μας.
Οσο για τους δημοσκόπους. Απόδειξαν την χρεωκοπία των μεθοδεύσεών τους. Αν κάνεις μια δουλειά καλό είναι να την κάνει σωστά. Διαφορετικά είναι ηλίθιοι όλοι εκείνοι που ποντάρουν επάνω σου για προβλέψεις και πληρώνουν μάλιστα γι’ αυτές. Δεν είναι δυνατόν οι έρευνες της κοινής γνώμης να «πιάσουν» αυτές τις ιδιαίτερες αποχρώσεις. Ιδιαίτερα μάλιστα αν αυτές στηρίζονται σε μια λογική που δεν είναι πλέον λογική. Ας τελειώνουμε λοιπόν με το παλιό. Μπορεί και οι έρευνες της κοινής γνώμης να αποτελούν μέρος της έκφρασής του. Κοντά στον επιθανάτιό του ρόγχο…
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.