Από το blog Για την Κοινωνική Αριστερά
Η συντριβή της "Λαϊκής Ενότητας" στις εκλογές είναι ένα σαφές μήνυμα απέναντι στην ανεπάρκεια του κεντρικού ηγετικού πολιτικού της πυρήνα.
Η προσωρινή ηγεσία της ΛΑΕ διαμορφωμένη κατά βάση από τις παραδοσιακές κοινοβουλευτικές πρακτικές του πάλαι ποτέ ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε πολύ λίγη στο να καταλάβει τα ακριβή κοινωνικά δεδομένα.
Αντιμετώπισε κατ’ αρχήν με χιουμοριστικά αυτοαναφορικά εφηβικά σποτάκια [1],[2] μια δραματική πραγματικά κοινωνική και πολιτική κατάσταση, ενισχύοντας έτσι χωρίς να έχει συνείδηση ότι το κάνει (κι αυτό είναι το χειρότερο) την στρατηγική των κυρίαρχων δυνάμεων που επένδυαν στην αποδόμηση της ηγεσίας της ΛΑΕ ως περίπου μισότρελης και πάντως σίγουρα εκτός πραγματικότητας.
Στο υποτιθέμενο οικονομικό πρόγραμμα, αυτό στο οποίο φρόντιζε να επικεντρώνει (ενώ όφειλε να γνωρίζει την αληθινή δυσκολία να είναι πειστική) ήταν η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα και όχι η επαρκής αποκάλυψη για τον πολιτικό και όχι νομισματικό χαρακτήρα της ευροζώνης.
Στην δε, κεντρική υποτίθεται, αντιμνημονιακή αντιπαράθεση υποτίμησε την αναλυτική και με... επιχειρήματα αποκάλυψη αυτών που όλοι συγκάλυπταν, δηλαδή τις άμεσες συνέπειες του 3ου Μνημονίου και των ψεμάτων του συστήματος Τσίπρα καθώς και το γεγονός πως ο Τσίπρας αντιπροσωπεύει πλέον προνομιακά τον αμερικανικό παράγοντα στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Αντί γι’ αυτό είδαμε σποτάκια με την Ελλάδα - Εργοστάσιο [3] μια αφηρημένη διεκδίκηση του ΟΧΙ και μια αμήχανη κεντρική προεκλογική συγκέντρωση (μικρογραφία και λυπηρό deja vu των μεγάλων συγκεντρώσεων του ΣΥΡΙΖΑ στο ίδιο σημείο).
Αυτό που κυρίως δεν κατάλαβε η ηγεσία της ΛΑΕ είναι πως η κοινωνία των διασωθέντων του 56,11% που προσήλθε τελικά στην κάλπη είχε ήδη αποφασίσει να ψηφίσει για να έχει την ησυχία της και να μην εμπλακεί σε περιπέτειες κάθε είδους, άρα να ψηφίσει για κυβέρνηση και όχι για αντιπολίτευση, είχε αποφασίσει να μην κοιτάξει προς τους ρημαγμένους της κρίσης οι οποίοι στην πλειοψηφία τους απείχαν εντός του ποσοστού του 43,91% της αποχής, και να επιλέξουν τελικά την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας εξορίζοντας από το κοινοβούλιο όσους χαλάνε το πάρτυ.
Η επιλογή του Τσίπρα από το τμήμα των διασωθέντων της αριστερής παράδοσης απέναντι στο δίλημμα Τσίπρας ή Μεϊμαράκης υποδηλώνει πως η στρατηγική της ΛΑΕ δημιούργησε φόβο και αποστροφή, την ίδια στιγμή που ο μικρός ναπολέων επελαύνει καβάλα στο 3ο μνημόνιο και μεταμφιέζει τον κυνισμό και την ανηθικότητα σε ήθος και κοινωνική ευαισθησία.
Πρόκειται για μια αμοιβαία εξαπάτηση. Ο απατεώνας και η κοινωνία που θέλει να εξαπατάται γιατί από αυτό ελπίζει καί να τη γλυτώσει καί να διατηρήσει την αριστερή της ψευδαισθητική ταυτότητα αλλά καί να αυτοεπιβεβαιωθεί εκ νέου ναρκισσιστικά ώστε να μην παραδεχτεί πως έκανε λάθος επιλογή την προηγούμενη φορά ψηφίζοντας Τσίπρα.
Η επιλογή Τσίπρα από τα μεσοαστικά συντηρητικά στρώματα συνιστά από την άλλη την απόλυτα συνειδητή αναγνώριση του ρόλου του στη νέα κατάσταση και την κατανόηση πως αυτός είναι πλέον ο εκλεκτός του διεθνούς παράγοντα (κυρίως του υπερατλαντικού) και άρα της πολιτικής σταθερότητας και συνεπώς ο κεντρικός δίαυλος της δικής τους αναπαραγωγής όπως και της πρόσδεσής τους με το κράτος.
Η κοινοβουλευτική ήττα της ΛΑΕ μπορεί ωστόσο να λειτουργήσει σαν ευκαιρία για την αριστερά. Η ήττα, από μια ορισμένη μεριά, μας χρειαζότανε. Λίγη μαθητεία στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά είναι και πάλι απαραίτητη.
Για να βάλουν ίσως μυαλό ορισμένοι οι οποίοι ζουν σαν υπνωτισμένοι από την ισόβια κοινοβουλευτική ζωή και τις συνήθειες που αυτή μοιραία παράγει (και για τους καλύτερους) αλλά και γιατί είναι μια ευκαιρία, η εμμονή στις κοινοβουλευτικές προτεραιότητες να παρακαμφθεί από τη στροφή στα κοινωνικά κινήματα.
Αυτό θα δώσει την τεράστια δυνατότητα στον κόσμο της ΛΑΕ (η οποία έλαβε τελικά 155.242 ψήφους και 2,86%) [4] να οικοδομήσει απρόσκοπτα τις κινήσεις από τα κάτω που θα συμβάλλουν στις μάχες της αμέσως επόμενης μέρας αλλά και, εξίσου σημαντικό, θα αποδυναμώσει τις "αυτονόητες" ηγεσίες της επείγουσας προεκλογικής παρέμβασης και δεν θα τις παγιώσει με τρόπο που όλα να αναπαραχθούν όπως στον ΣΥΡΙΖΑ εντός του οποίου ενδυναμώθηκαν και εμπεδώθηκαν.
Αν και δηλώσεις σαν του Δημήτρη του Στρατούλη την επόμενη των εκλογών που βιάστηκε να δηλώσει για το μέλλον της ΛΑΕ πως,«Πιστεύουμε πως το επόμενο διάστημα εάν έχουμε μια ουσιαστική, αποτελεσματική αντιπολίτευση μπορούμε να είμαστε ο φορέας υποδοχής δυσαρεστημένων λαϊκών στρωμάτων από τις πολιτικές που θα εφαρμοστούν», δείχνουν πως έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μέχρι να πειστούν ορισμένοι μαθημένοι στον κοινοβουλευτικό κονφορμισμό πως η αριστερά δεν μπορεί απλά να φιλοδοξεί να γίνει «φορέας υποδοχής δυσαρεστημένων» αλλά αντίθετα οφείλει να ανοίξει δρόμους και να εμπιστευτεί την κοινωνική αυτενέργεια και να συμβάλλει με τις οργανωμένες δυνάμεις της στην αυτοοργάνωση των από κάτω, εμείς αισιοδοξούμε.
Το ίδιο και η κοινωνία που τα όριά της εξαντλήθηκαν και θα αναλάβει δράση είτε έτσι είτε αλλιώς. Να φροντίσουμε αν όχι μπροστά να είμαστε τουλάχιστον δίπλα της.
Σημειώσεις:
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.