Οι κυκλικές διαδρομές της Ιστορίας, σε μια βαθιά πολιτική και γοητευτικά δαιδαλώδη ταινία,
μιας από τις λιγότερο γνωστές, αλλά αναμφίβολα ξεχωριστές φωνές του ισπανικού σινεμά.
Ισπανική ταινία, σκηνοθεσία Ισιάρ Μπολαΐν με τους: Λουίς Τοσάρ, Γκαέλ Γκαρσία Μπενράλ, Κάρα Ελεχάντε
Ένα ισπανικό κινηματογραφικό συνεργείο γυρίζει στη Βολιβία μια ταινία για τον Χριστόφορο Κολόμβο,
τα μέλη του όμως μπλέκονται στις τοπικές ταραχές που ξεσπούν για την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης....
Ακόμα και η βροχή (Μέρος 1) από dm_51cab12b99ec9
Ανάμεσα σε μια ταινία του Τέρενς Μάλικ (αυτή για τον Κολόμβο), ένα κοινωνικό ντοκουμέντο κι ένα δράμα χαρακτήρων, η Μπολαΐν στέκει διστακτική, ακολουθώντας κατά πόδας ένα σενάριο –του Πολ Λάβερτι, μόνιμου σεναριογράφου του Κεν Λόουτς– το οποίο έχει τις στιγμές του. Τους γκρίζους χαρακτήρες, τα ειλικρινή ξεσπάσματα, τον αναπόφευκτο διδακτισμό, τον επαναστατικό οίστρο και το (μάλλον εύκολο) σοσιαλιστικό ανθρωπισμό του.
Ακόμα και η βροχή (Μέρος 2) από dm_51cab12b99ec9
Δείτε τι πάει να πεί πραγματικός ρατσισμός. Οι ευρωπαίοι άποικοι της Αμερικής σκότωσαν λεηλάτησαν την φυλή των Ινδιάνων για τον χρυσό οι οποίοι οι απόγονοι τους μας κυβερνούν σήμερα με τα μνημόνια αποκαλώντας μας ρατσιστές και μας απειλούν με μνημόνια η χρεοκοπία. Όπως λεηλάτησαν τον λαό τους που είναι σήμερα σκλαβωμένοι δεν τους αφήνουν να κυβερνήσουν την χώρα τους, έτσι συμβαίνει το ίδιο και σε εμάς που είμαστε σκλαβωμένοι και δεν μας αφήνουν να ανασάνουμε. Δείτε το βίντεο και πείτε μας μετά ποιοί είναι οι πραγματικοί ρατσιστές και τι σημαίνει πραγματικά ρατσισμός
Δείτε τι πάει να πεί πραγματικός ρατσισμός. Οι ευρωπαίοι άποικοι της Αμερικής σκότωσαν λεηλάτησαν την φυλή των Ινδιάνων για τον χρυσό οι οποίοι οι απόγονοι τους μας κυβερνούν σήμερα με τα μνημόνια αποκαλώντας μας ρατσιστές και μας απειλούν με μνημόνια η χρεοκοπία. Όπως λεηλάτησαν τον λαό τους που είναι σήμερα σκλαβωμένοι δεν τους αφήνουν να κυβερνήσουν την χώρα τους, έτσι συμβαίνει το ίδιο και σε εμάς που είμαστε σκλαβωμένοι και δεν μας αφήνουν να ανασάνουμε. Δείτε το βίντεο και πείτε μας μετά ποιοί είναι οι πραγματικοί ρατσιστές και τι σημαίνει πραγματικά ρατσισμός.Κάποτε οι αρχαίοι Έλληνες Ατλάντιοι και Ινδιάνοι είχαν καλές σχέσεις μεταξύ τους, μετά έκλασαν οι εβραίοι και βγήκαν οι ευρωπαίοι.Even the Rain"Καθώς καιγόταν o ινδιάνος ούρλιαζε εναντίον του Θεού των χριστιανών που τον έβαλαν να προσκυνήσει για να σωθεί τουλάχιστον η ψυχή του...- "ΜΕΤΑΝΙΩΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ"- "ΘΑ ΕΧΕΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ;"- "ΝΑΙ"-"ΤΟΤΕ, ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ"
Posted by Ελληνική Επανάσταση on Τρίτη, 29 Σεπτεμβρίου 2015
Even the Rain" Καθώς καιγόταν o ινδιάνος ούρλιαζε εναντίον του Θεού των χριστιανών που τον έβαλαν να προσκυνήσει για να σωθεί τουλάχιστον η ψυχή του...
- "ΜΕΤΑΝΙΩΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ"
- "ΘΑ ΕΧΕΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ;"
- "ΝΑΙ"
-"ΤΟΤΕ, ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ"
----------------------------------------------------------------------------------------
Παρουσιαση κριτική από
http://www.provoles.gr/movie's_11-12/111230.htm
Even the rain/Tambien la lluvia. Ισπανία, 2010. Σκηνοθεσία: Ισιαρ Μπολάιν. Σενάριο: Πολ Λάβερτι. Ηθοποιοί: Γκάελ Γκαρσία Μπερνάλ, Λούις Τόσαρ, Χουάν Κάρλος Αντουβίρι, Κάρα Ελεγιάλντε. 104'
Η καταστροφική παρουσία του Χριστόφορου Κολόμβου στην Αμερική αντιπαραβάλλεται με την εκμετάλλευση και τη μιζέρια των σύγχρονων Ινδιάνων σε μια δυνατή, με καλές ερμηνείες, πολιτική ταινία.
Το ανελέητο πλιάτσικο του Κολόµβου έγινε για το χρυσάφι. Η εισβολή των πολυεθνικών για το νερό. Αιφνιδιάστηκα. Το οµολογώ. Μια ιστορία κάτι λιγότερο από δύο ώρες διασχίζει µε δηµιουργικό οίστρο και άφθονη οργανωµένη φαντασία πέντε αιώνες Ιστορίας. Το λένε «Ακόµα και η βροχή» (Even the rain), είναι ισπανικό και όσοι το δουν θα βγουν ευλογηµένοι από έναν εξαιρετικό συνδυασµό απόλαυσης και αλήθειας!
Με το που έφυγα ταραγµένος µετά το τέλος της προβολής έσπευσα να µάθω τι κρύβεται πίσω από το όνοµα Iciar Bollain, που έχει υπογράψει τη σκηνοθεσία. Ασε που δεν ήξερα να το προφέρω σωστά. Ετσι έπεσα πάνω στη Μαρία Ιθιάρ Μπολέν Περέζ Μινγκέζ. Μια σαρανταπεντάχρονη κούκλα. Που µέχρι τις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα είχε παίξει σε πολλές ταινίες. Ανάµεσά τους και η «Γη και Ελευθερία» του Κεν Λόουτς. Ετσι εξηγείται, είπαµέσα µου, ησυνεργασία της µε τον Βρετανό Πολ Λάβερτι, µόνιµο σεναριογράφο του Λόουτς. Και έτσι εξηγείται ο έντονος και λεπτεπίλεπτα επεξεργασµένος κοινωνικός προβληµατισµός της. Για να µην πολυλογώ, ένα το δεδοµένο τοµοναδικό. Αυτή η ιστορία, ανώτερη από το «Γη και Ελευθερία». Που σηµαίνει ότι ο µαθητής ξεπέρασε τον καθηγητή!
Το στόρι που έγραψε ο Πολ Λάβερτι είναι ο πλήρης ορισµός τηςµεγάλης τέχνης της κινηµατογραφικής παραµυθίας. Πώς να σας το πω. Το ζήλεψα γιατί κατά βάθος θα ήθελα να το είχα επινοήσει και να το είχα γράψει εγώ. Λοιπόν, έχουµε και λέµε. Ενα συνεργείο Ισπανών καταφθάνει σε µια φτωχική πόλη της Βολιβίας, υψόµετρο 2.120. Προορισµός τους να γυρίσουν µε ιστορική ακρίβεια την επέλαση του Χριστόφορου Κολόµβου στις χώρες της Νότιας Αµερικής. ∆ηλαδή, να τον αποκαθηλώσουν από το βάθρο του εξερευνητή. Ποιος;
Αυτός; Μα ήταν µακελάρης. Αφού πρώτα κορόιδεψε τους Ινδιάνους µε καθρεφτάκια και µπιχλιµπίδια, στη συνέχεια άρπαξε χρυσάφι και επιδόθηκε στο σπορ της γενοκτονίας. Ενα κτήνος σωστό. Σκηνοθέτης αυτής της ταινίας, ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ. Παραγωγός, ο ακόµα καλύτερος ως ηθοποιός Λούις Τόζαρ. Το πρώτο που κάνουν είναι να προσλάβουν µερικές εκατοντάδες κοµπάρσους από ρακένδυτους Ινδιάνους. Το δεύτερο, να αναθέσουν έναν από τους βασικούς ρόλους των «εσταυρωµένων» Ινδιάνων σε κάποιον ταραξία της περιοχής. Σαν να λέµεσε κάποιον «τροµοκράτη». Που η δυσµορφία του και τα έντοναχαρακτηριστικά του τον κάνουν να καρφώνεται στη µνήµη του θεατή. Εντάξει; Καθόλου. Γιατί αυτοί οι δήθεν προοδευτικοί τύποι φροντίζουν σαν τους νέους Κολόµβους να πληρώνουν τους ιθαγενείς µε δύο δολάρια την ηµέρα. Τσάµπα. Αυτό δεν είναι τίποτα µπροστά στη συνέχεια. Γιατί, παράλληλα µε τη µυθοπλασία, δηλαδή µε τα γυρίσµατα της ταινίας, αρχίζει να ξετυλίγεται µια σηµερινή αληθινή ιστορία. Ενα απότα κορυφαία γεγονότα της επέλασης των σύγχρονων βαρβάρων της παγκοσµιοποιηµένης οικονοµίας. Το οποίο συνέβη στην πόλη Κουτσάµπαµπα, όπου χιλιάδες πάµπτωχοι Ινδιάνοι ξεσηκώθηκαν για έναν και µοναδικό σκοπό. Να µπορούν τουλάχιστον να πίνουν βρόχινο νερό από τα πηγάδια τους. Καταλάβατε; Οχι;
Η κυβέρνηση της Βολιβίας ξεπουλάει όλους τους υδάτινους πόρους σε µια πολυεθνική. Ετσι, ο λογαριασµός της εταιρείας υδάτων κοπανάει ταβάνι300%. Και έτσι, η Αστυνοµία σφραγίζει όλα τα πηγάδια. Σας το είπα. Ο Κολόµβος για το χρυσάφι, οι πολυεθνικές ακόµα και τη βροχή. Σε λίγο θα πληρώνουµεκαι τον αέρα που αναπνέουµε. Ετσι, από τη µια οι καλλιτέχνες µε τον Κολόµβο. Τον χαβά τους. Από την άλλη διαδηλώσεις, ταραχές, εξεγέρσεις και στρατιωτικός νόµος. Ο «εσταυρωµένος» Ινδιάνος φυλακίζεται και βασανίζεται.Ο παραγωγός τρέχει στον διοικητή και µε δυο χιλιάρικα αποφυλακίζειπροσωρινά τον «ηθοποιό» του.«Οταν τελειώσουντα γυρίσµατα θα τον µπαγλαρώσουµε», λέει ο µπάτσος. Τι να κάνει ο παραγωγός; Βάζει την ουρά κάτω από τα σκέλια και φεύγει. Οι παράπλευρες απώλειες της µεγάλης τέχνης. Το αποτέλεσµα συναρπαστικό. Από αυτό το χάος και το ανακάτεµα τέχνης και πραγµατικότητας προκύπτει αρµονία σαν την ενάτη συµφωνία του Μπετόβεν. Ετσι, η πραγµατικότητα επαναφέρει σε κυκλοφορία το φάντασµα του Κολόµβου.Το πλιάτσικο και η βία δεν τελείωσαν µε το κούρσεµα της Νότιας Αµερικής από τον Κολόµβο. Ετσι, η τέχνη και η µυθοπλασία λειτουργούν ως εργαλεία αποκωδικοποίησης της Ιστορίας. Ετσι, οι προοδευτικοί καλλιτέχνες αποκαλύπτονται ως φιλοτοµαριστές. Και έτσι, αυτό το αληθινό γεγονός λειτουργεί ταυτόχρονα και ως τεστ κρίσεως του καθενός αλλά και ως καθρέφτης της σηµερινής πραγµατικότητας του µεγάλου σοκ!
Η κλιµάκωση των ρυθµών. Η καθοδήγηση των ερµηνευτών. Το ξετύλιγµα των γεγονότων χωρίς ίχνος παρέµβασης και ρητορείας. Η υποδειγµατική αναπαράσταση τόσο των σκηνών µε τον Κολόµβο (µυθοπλασία) όσο και των ταραχών (πραγµατικότητα). Η δραµατουργία των χαρακτήρων του συνεργείου που στην αρχή, γύρω από το τραπέζι,εκτοξεύουν αριστερές παρόλες και στη συνέχεια, όταν η αντιπαράθεση κλιµακώνεται, τρέχουν να την κοπανήσουν αδιαφορώντας για τους ινδιάνους κοµπάρσους. Και, τέλος, η γεωγραφία του τοπίου και της πόλης, όλα µαόλα ενορχηστρωµένα µε µια ισορροπία που θα τη ζήλευε ακόµα και ο Φράνσις Φορντ Κόπολα. Με έναν λόγο, όταν η µεγάλη κινηµατογραφία συναντά τον Ανθρωπο και την Ιστορία. Ανάµεσα στις δέκα καλύτερες ταινίες του 2011!
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Η ΒΡΟΧΗ
EVEN THE RAIN / TAMBIÈN LA LLUVIA
της Ισιάρ Μπολέιν
Ένας σκηνοθέτης, ο Σεμπάστιαν , πηγαίνει στην Βολιβία για να γυρίσει μια ταινία για τον Χριστόφορο Κολόμβο πέρα από τον μύθο. Για τον εξερευνητή των θαλασσών που δεν ήθελε απλά να εκχριστιανίσει τους ινδιάνους αλλά είχε εμμονή με τον χρυσό και έκανε σκλάβους τους Ιθαγενείς που του αντιστάθηκαν. Όμως στην πόλη όπου πραγματοποιούνται τα γυρίσματα τα αποθέματα νερού πωλούνται σε μια πολυεθνική και οι ιθαγενείς καλούνται 500 χρόνια μετά από την έλευση του Κολόμβου να παλέψουν όχι για το χρυσαφί αυτή τη φορά αλλά για το πιο απλό αλλά πολύτιμο αγαθό, το νερό.
Διαβολικά επίκαιρη ταινία!
Μία σπουδαία ταινία της πραγματίστριας Ισιάρ Μπολέιν και του οραματιστή σεναριογράφου Πολ Λάβερτι που αφηγείται δύο ιστορίες με χρονική απόσταση 500 ετών. Όμως, με το πέρασμα του χρόνου, διαπιστώνουμε πως και οι δυό αφηγήσεις που τέμνονται, έχουν πολλά κοινά σημεία, που σε κάποια στιγμή σε κάνουν να αναρωτιέσαι μήπως αντί στο 2000 (στο παρόν της ταινίας), ζούμε στο 1511!
Μετά την άφιξη του Κολόμβου στην Αμερική, οι Ισπανοί κατακτητές απαιτούν από τους ιθαγενείς φόρους! Μια ουγγιά χρυσό ο καθένας πάνω από 14 ετών. Αυτή η ιστορία γυρίζεται σε ταινία "μέσα στην ταινία μας" από ένα συνεργείο που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα, εντός και εκτός.
Η άλλη ιστορία συμβαίνει στη σημερινή εποχή. Το 2000 μια ιδιωτική εταιρία επιχειρεί να εκμεταλευτεί εμπορικά το νερό μιας πόλης (Κοτσαμπάμπα) στη Βολιβία, το 2000 (προ Έβο Μοράλες). Οι φτωχοί κάτοικοι αντιδρούν καθώς η εταιρεία απαιτεί ένα εξωφρενικό ποσό ετησίως. Τους απαγορεύεται να συλλέγουν ακόμα και το νερό της βροχής στα πηγάδια.
Οι δυό ιστορίες έχουν ομοιότητες. Κοινό σημείο (πρόσωπο κλειδί) ο κομπάρσος ιθαγενής που έχει τον ίδιο ρόλο και στις δύο: είναι ο καθοδηγητής της αντίστασης. Δηλαδή ο ρόλος που υποδύεται στην ταινία είναι παρόμοιος με την σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει. Παρά την μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ των δύο ιστοριών, αναρωτιέσαι μήπως, τελικά, γυρνάμε 500 χρόνια πίσω; Τότε ήταν ο χρυσός, τώρα το νερό. Για το νερό λέγεται πως μπορεί μέχρι και παγκόσμιος πόλεμος να ξεσπάσει. Ο λαός επαναστατεί και στις δυό περιπτώσεις, όταν φτάνει στα όρια, εξαντλώντας τις αντοχές του. Και στις δύο δραματοποιημένες αφηγήσεις οι ανθρώπινες απώλειες είναι το αντίτιμο του αγώνα της αντίστασης. Γιατί, τότε οι κατακτητές στο Όνομα του Χριστού και του Βασιλέως παραλληλίζονται με τις Εταιρείες Ομίλους που ενεργούν με γνώμονα το κέρδος, ενώ συμπεριφέρονται απέναντι στον λαό με την ίδια τακτική, για τους ίδιους σκοπούς.
Ενδιαφέρον αποκτά η θέση του σκηνοθέτη μέσα στην ταινία, που από υλιστής, καιροσκόπος και ουδέτερος, τελικά συμμετέχει ενεργά στον αγώνα βοηθώντας παράπλευρα, στην ανθρωπιστική του πλευρά.
Μια ταινία που σχολιάζει καυστικά το θέμα της υποδούλωσης από την βιομηχανική εκμετάλευση δικαιολογώντας την Επανάσταση του Αυτονόητου, όπως θα λέγαμε στη σημερινή πραγματικότητα. Χωρίς να γίνεται μελοδραματική και κουραστική, προπαγανδιστική ή φολκλορική, επισημαίνει τα ουσιώδη ανεξαρτήτως διαφορών στο χρόνο και στον τόπο. Θα έλεγα μια εξαιρετική οικουμενική ταινία που προσγειώνεται στον αέναο Κύκλο της Ιστορίας χωρίς να πέφτει στις εύκολες λύσεις του δημαγωγικού κομματισμού.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Η ταινία TAMBIÈN LA LLUVIA (EVEN THE RAIN), σε σκηνοθεσία Iciar Bollain και σενάριο από τον Σκωτσέζο Paul Laverty, είναι, σύμφωνα με τα λόγια του σκηνοθέτη: "αντίσταση και φιλία. Είναι ένα προσωπικό ταξίδι - μια περιπέτεια στην οποία εμπλέκονται οι χαρακτήρες που φέρνουν το παρελθόν στο παρόν". Η ιστορία χρησιμοποιεί την άφιξη του Κολόμβου στην Αμερική με τη δημιουργία μιας ταινίας. Αναμιγνύει την βιομηχανική εκμετάλλευση του χρυσού στην Ισπανία του 16ου αιώνα με τον αγώνα για το νερό στην Κοτσαμπάμπα το έτος 2000. Η ταινία μας ταξιδεύει από το μύθο μιας ταινίας εποχής στην πραγματικότητα μιας ταινίας που διαδραματίζεται σε μια μικρή πόλη της Βολιβίας. Και από αυτή την πραγματικότητα σε μια άλλη η οποία είναι βαθύτερη και πιο δραματική, όπου άτομα χωρίς πρακτικά δικαιώματα, απαγορεύεται από το νόμο να συλλέγουν ακόμα και τη βροχή. Αλλά το φιλμ κάνει πολύ περισσότερα από ό, τι η σύγκριση ιστορικών γεγονότων. Ξεπερνά τις λεπτομέρειες και ερευνά σε κάτι πολύ βαθύτερο και πιο καθολικό. Κατά βάθος είναι μια ιστορία για την αφοσίωση, την συντροφικότητα, και την συναισθηματική συμμετοχή.
Η επίσημη πρόταση της Ισπανικής Ακαδημίας για τα Όσκαρ
ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΟΙΝΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ 2011 (PANORAMA)
Σημείωμα της σκηνοθέτιδας:
Το “EVEN THE RAIN” είναι μακράν η πιο πολύπλοκή ταινία που έχω κάνει. Ήταν μια συναρπαστική περιπέτεια αλλά και πρόκληση για οποιονδήποτε που δούλεψε μέσα σε αυτή ή ενεπλάκει με κάποιον τρόπο. Πως τρως έναν ελέφαντα; μπουκιά-μπουκιά όπως λέει και το ρητό. Πως λοιπόν γυρίζεις μια ταινία με τόσα πολλά extras, τόσους πολλούς χαρακτήρες και τόση δράση; Σκηνή-σκηνή. Έτσι το αντιμετώπισα, σχεδιάζοντας κάθε σκηνή σχολαστικά διανέμοντας τους ρόλους και σκηνοθετώντας όλα τα extras ένα-ένα , ενώ δούλευα φράση –φράση με τους ηθοποιούς που δεν είχαν ξαναπαίξει ποτέ και κυρίως έχοντας εμπιστοσύνη στο αξιόλογο καστ και στο τεχνικό προσωπικό τόσο από την Ισπανία όσο και από την Βολιβία.
------------------------------------------------------------
ΙΣΙΑΡ ΜΠΟΛΑΙΝ
Ακόμα και η βροχή
 |
Εκκωφαντικά πολιτικοποιημένη ταινία με βασική δράση που αντανακλά πολιτικά γεγονότα και συμβάντα του παρελθόντος και του παρόντος. Ουσιαστικά προοδευτική με σαφή θέση και καθόλου μασημένες, γενικόλογες και αποσπασματικά «προοδευτικές» προθέσεις ή θέσεις, ως - και- εάν - πλέον - είθισται! Η ταινία στο μέχρι τώρα διάβα της βρέθηκε αντιμέτωπη με μία και μοναδική κατηγόρια. Χαρακτηρίστηκε εν ολίγοις μυθοπλασία της αριστεράς με λανθάνουσα εκδικητική μονομέρεια, η οποία ακυρώνει τα επιμέρους θετικά. Χαρακτηρίστηκε επίσης μανιχαϊστική, γιατί λέει, η αντίληψη, η θεώρηση για τα πράγματα που τη διέπει, βασίζεται στα αντιθετικά σχήματα καλού και κακού, αγνοώντας ενδιάμεσες καταστάσεις και ιδεολογικές αποχρώσεις. Το κακό εδώ έχει όνομα. Λέγεται πολυεθνική Bechtel, λέγεται εγκάθετο - από τις πολυεθνικές - καθεστώς HugoBanzer, ώστε να παρέχει κοινοβουλευτική νομιμοποίηση των συμφερόντων τους στη Βολιβία. Για να μπορούν να ιδιωτικοποιούν ακόμα και το νερό της βροχής... Καλή ώρα, έρχεται και η σειρά της ΕΥΔΑΠ! Στο παραπάνω δίλημμα, η ταινία παίρνει ξεκάθαρα θέση. Με την πολιτική των πολυεθνικών ή όχι; Τι να κάνουμε... Τα φλέγοντα διλήμματα του σήμερα έχουν ωριμάσει τόσο πολύ που «στέκονται» μόνο σε μορφή μανιχαϊστική κι έτσι γλιτώνουν ίσως τη γελοιοποίηση ...
Μετακινηματογράφος = κινηματογράφος μέσα στον κινηματογράφο...
 |
Επικεφαλής του συνεργείου βρίσκεται το πρωταγωνιστικό τρίο: Ο νεαρός Μεξικάνος σκηνοθέτης Σεμπάστιαν (στο ρόλο ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ) που ζει στον κόσμο του και ταυτίζεται με την τέχνη του, ιδεαλιστής και ευαισθητοποιημένος κοινωνικά, ο κυνικός και πρακτικός παραγωγός, Ισπανός, Κόστα (ο χαρισματικός Λούις Τόσαρ) που δε «σπαταλά» παρά για τα απολύτως απαραίτητα και ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τα κέρδη του και τη συνέχιση της χρηματοδότησης της ταινίας και ο Ινδιάνος με το ατίθασο βλέμμα και τα χαρακτηριστικά - σα σμιλευμένα στην πέτρα, Βολιβιανός ηθοποιός (τον υποδύεται ο Χουάν Κάρλος Αντουβίρι) σε διπλό ρόλο. Αρχηγός των Ινδιάνων στο φιλμ που γυρίζεται και επικεφαλής των εξεγερμένων στον πόλεμο του νερού. Πολυεθνική και η σύνθεση του συνεργείου της ισπανόφωνης «συμπαραγωγής». Βέβαια, οι χρηματοδότες που δεν τους βλέπουμε ποτέ αλλά τους ακούμε στο τηλέφωνο, ξέρουμε ότι μιλούν αγγλικά. Πρωταγωνιστής στην ταινία του Σεμπάστιαν ο Κολόμβος (στον ρόλο ο Κάρα Ελεχάλδε) που τον υποδύεται ένας φημισμένος ηθοποιός, διανοούμενος και αλκοολικός. Στο φόντο δύο νέοι Ισπανοί επαγγελματίες που υποδύονται τους χριστιανούς ιεραπόστολους Μπαρτολομέ ντε λας Κάσας και Αντόνιο ντε Μοντεσίνος, τους πρώτους που κατήγγειλαν τις σφαγές των ιθαγενών. Ο καθένας τους ζει με ψευδαισθήσεις για το ρόλο του. Τα περιγράμματα σωστά και οι ρόλοι πιστευτοί πέρα ως πέρα. Οι ερμηνείες όλων άψογες.
 |
Σε όλη την πορεία της ταινίας, η σκηνοθέτις τραβά παράλληλες ανάμεσα στη μυθοπλασία για την αποικιοκρατία του Κολόμβου και τη σύγχρονη πραγματικότητα της καθημερινότητας στις φαβέλες, καθόλου μακριά η μια από την άλλη. Η ηχώ μιας περασμένης εποχής αντηχεί στη σύγχρονη, της προσδίδει όμως νέο νόημα και δυναμική. Στην ουσία, πολύ λίγο βελτιώθηκε η ζωή του φτωχού λαού από την εποχή του Κολόμβου, την ίδια στιγμή που η ανάπτυξη και η παραγωγικότητα εκτόξευσαν στα ύψη τα κέρδη των λίγων. Τον 16ο αιώνα η αποικιοκρατία, τον 21ο ο καπιταλισμός. Δύο ιστορικές στιγμές με χρονολογική απόσταση συγχωνεύονται στο μετακινηματογραφικό αυτό δράμα, ενώ παράλληλα αφήνουν χώρο σε ολοκληρωμένα πορτρέτα και προσωπικές ιστορίες.
Θέμα όχι απλά κοινωνικό, αλλά βαθύτατα πολιτικό, η ιδιωτικοποίηση του κοινωνικού αγαθού του νερού, απειλή άμεση για την επιβίωση και τη ζωή του λαού, δείχνεται με τρόπο που ξεπερνά την απλή κι επίμονη διαπίστωση. Η έμμονη ιδέα του χρυσού - του κέρδους - το 16ο αιώνα και το κέρδος σήμερα από το δημόσιο κοινωνικό αγαθό, το νερό, συνιστά την κόκκινη γραμμή ενός φιλμ που αιωρείται από το παρελθόν στο παρόν, από την καταγγελία στη συνειδητοποίηση και τη δράση. Η κινηματογραφική ομάδα δε θα αργήσει να εμπλακεί με τον τρόπο της στον πόλεμο του νερού, η αντίσταση των ιθαγενών που στοχεύουν να δείξουν στην ταινία, μετουσιώνεται σε προσωπική τους εμπειρία σε απόκτηση - για κάποιους - συνείδησης.
Χρυσάφι, νερό και αίμα
Ο Πολ Λάβερτι - σεναριογράφος του Κεν Λόουτς και σύζυγος της Ισίαρ Μπολαίν - έστησε σαν γιγαντιαίο παζλ, ένα γερά δομημένο σενάριο, δύσκολο αλλά ξεκάθαρο, πάνω σε ένα δυνατό και ιδιαίτερα επικαιροποιημένο θέμα, που εστιάζει σε δύο σελίδες της Ιστορίας. Αυτήν του παρελθόντος που επέζησε ανά τους αιώνες σαν θρύλος και αυτή του παρόντος, με τεκμηριωμένα ιστορικά γεγονότα. Στη μυθοπλασία του Λάβερτι εκβάλλουν δύο παράλληλες ιστορίες χωρίς σάλτα ή κενά και χάσματα. Σε αντιστοιχία με το σενάριο και η σκηνοθεσία, η οποία παίζει σε δύο επίπεδα αφήγησης, εκείνο της ταινίας που γυρίζεται και της πραγματικότητας του 2000, του πολέμου του νερού: Ρυθμική και ισορροπημένη κατορθώνει να χειριστεί τις ιστορίες αυτές ταυτόχρονα χωρίς να εγκαταλείπει καμιά σε δεύτερο πλάνο. 4.000 οι κομπάρσοι και πολυάριθμοι οι ρόλοι, που σαν συνολικό ανθρώπινο δυναμικό δημιουργούν την Ιστορία. Απαξάπαντες οι κύριοι ρόλοι αναπτύσσονται και εξελίσσονται δραματουργικά. Ενώ τα γυρίσματα του φιλμ για τον Κολόμβο πλησιάζουν στο τέλος τους, η εξέγερση φουντώνει, υποσκελίζει κάθε τι και η ταινία κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα μια που ο βασικός Ινδιάνος πρωταγωνιστής της διώκεται γιατί πρωταγωνιστεί και στον πολιτικό αγώνα για το νερό. Στο σημείο αυτό τίθενται ουσιαστικά διλήμματα φιλοσοφικά και πολιτικά. Τέχνη και Ζωή, Υποδύομαι και Είμαι - εν κατακλείδι - Χρυσός και Νερό. Διλήμματα πασιφανή που συγκλονίζουν την ομάδα, τον καθένα διαφορετικά. Ο λαός της Κοτσαμπάμπα απ' όσο φαίνεται δεν έχει αναστολές πολυτέλειας, αγωνίζεται για την ίδια του τη ζωή. Οι άλλοι παραμένουν θεατές, δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τίποτα. Θα βρεθούν βέβαια αντιμέτωποι με επιλογές ζωής, επίπονες, κατάσταση που κορυφώνεται με έξυπνα επαναληπτική μορφή και τέμνει τους χαρακτήρες σε δύο επίπεδα. Σαν ρόλους, στην καταγγελτική για την αποικιοκρατία ταινία, που υποδύονται αλλά και σαν άνθρωποι, πολίτες, μέλη της κοινωνίας των πολιτών και όλα αυτά τα βαρύγδουπα! Τα γεγονότα τραντάζουν τα θεμέλια των αξιών τους, υποχρεώνουν τον καθένα σε προσωπική αντιπαράθεση με τη συνείδησή του και επιβάλλουν να πάρει κανείς θέση. Από δω ή από κει.Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Βέβαια, οι πολλοί θα εγκαταλείψουν τη χώρα, γιατί η «περιπέτεια» έχει όρια κι αυτοί έχουν παιδιά, δουλειά, οικογένεια κάπου αλλού ...
Τα ιστορικά στοιχεία εξασθενούν για να δώσουν τη θέση τους στην υπογράμμιση της διαχρονικής σημασίας της αντίστασης των λαών, (ο «λαός» στο φιλμ δεν παίζει ρόλο κομπάρσου αλλά κινείται σαν σύνολο) σε δυο περιόδους καθ' όλα διαφορετικές, αλλά τόσο κοινές ως προς την ταξική εκμετάλλευση. Αν στους καιρούς του θαλασσοπόρου Γενοβέζου οι αποικιοκράτες έπνιγαν με φόρους τους υπηκόους για το χρυσό και τη χριστιανική πίστη, σήμερα στην Κοτσαμπάμπα πνίγουν τους φτωχούς με δυσβάσταχτους φόρους, ακόμα και για το νερό... ! Η καταναγκαστική - τσάμπα - εργασία των ιθαγενών που άνθισε επί Κολόμβου για να γεμίζει με κέρδη τα σεντούκια των αφεντικών του και σήμερα ζει και βασιλεύει ως Arbeitmacht frei, με τις προσωπικές συμβάσεις εργασίας ...
Η ταινία φθάνει σε στιγμές που αγγίζει βαθιά, που προτρέπει να σκεφτείς πάνω στην πραγματικότητα που περιβάλλει εσένα τον ίδιο. Εγείρει ερωτήματα χωρίς να απαντά σ' αυτά. Σπρώχνει όμως καθοριστικά με τη γραφή της προς μια ξεκάθαρη κατεύθυνση που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση ή διγλωσσία. Χωρίς ούτε στιγμή να γέρνει στο μελό - παρά τη συναισθηματική φόρτιση των σκηνών του τέλους, τη φιλία, την αλληλεγγύη. Η ταινία καταλήγει σε διά ταύτα. Σπέρνει σπόρο αισιοδοξίας, κάτι που η τέχνη καλείται να κάνει. Παρά τη λεπτομέρεια της μετατόπισης του παραγωγού Κόστα, που μοιάζει κάπως τραβηγμένη, λίγο βιαστική και ανεπαίσθητα «κατασκευασμένη. Αυτό δε λογαριάζεται... Αυτό παράλληλα είναι και το μήνυμα της ταινίας. Η παραδοχή ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι ισόβαρο της ζωής. Τίποτα δεν αξίζει όσο η ανθρώπινη ζωή ... Μην τη χάσετε!
Παίζουν: Λουίς Τόσαρ, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Χουάν Κάρλος Αντουβίρι, Κάρα Ελεχάλδε, Ραούλ Αρέβαλο, Κάρλος Σάντος, κ.ά.
Παραγωγή: Ισπανία, Γαλλία, Μεξικό (2010).
http://ropewalker.pblogs.gr/2011/04/akoma-kai-h-brohh-idiwtikopoieitai-kinhmatografos-kritikh.html
ΚΡΙΤΙΚΗ:
Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ
Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.