Αντί προλόγου: Ο ραγιάς είναι πάντα τραγικό πρόσωπο !!!
Ανοιχτή επιστολή αποχώρησης από το ΕΠΑΜ του Σταύρου Κατσούλη
Πρώην μέλους του ΕΠΑΜ Γλυφάδας Ελληνικού
Πρώην εκλεγμένου μέλους για τρεις συνεχόμενες φορές της Πολιτικής Γραμματείας
Πρώην υπεύθυνου του Τομέα Επικοινωνίας για δυο συνεχόμενα χρόνια.
Αγαπητοί συναγωνιστές, βρίσκομαι στην εξαιρετικά ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω την οριστική και αμετάκλητη αποχώρησή μου από το ΕΠΑΜ, ως μέλος, φίλος και ψηφοφόρος. Οι λόγοι γι’ αυτό θα αναφερθούν παρακάτω.
Πριν γράψω οτιδήποτε άλλο, πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους "απλούς" συναγωνιστές μου στο ΕΠΑΜ. Η διαφωνία μου βρίσκεται με το υπάρχον κεντρικό πολιτικό όργανο και τον υποτιθέμενο "φυσικό ηγέτη" του, ο οποίος «ηγέτης» έχει πλέον παραμερίσει όλα αυτά που ισχυριζόταν ότι πίστευε και το οποίο «όργανο» απέδειξε ότι δεν ενδιαφέρεται για απολύτως τίποτα, εκτός από το να βρίσκονται αυτοί στον έλεγχο της συλλογικότητας που λέγεται ΕΠΑΜ.
Ήταν η εποχή των μεγάλων διαδηλώσεων στην πλατεία. Η ελληνική κοινωνία ήταν στα κάγκελα. Η αλήθεια είναι, ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας δεν είχε κατανοήσει πλήρως την κατάσταση. Κι όμως, η σχεδόν συνολική διαδικασία αμφισβήτησης του παλαιοκομματικού συστήματος ήταν επιτέλους γεγονός. Μέσα σε αυτήν την κατάσταση και με τις πρώτες ανακοινώσεις απόλυτης υποταγής στο χουντοφασιστικό ευρωπαϊκό καθεστώς, κι εγώ, όπως και αρκετοί άλλοι συμπολίτες μου, έψαξα να βρω τι μπορώ να κάνω. Γνωρίζοντας βαθιά μέσα μου ότι η επίθεση του "συστήματος" είναι συνολική ενάντια στην Πατρίδα, έψαξα λοιπόν να βρω κάτι καθαρό, κάτι δημοκρατικό, κάτι πατριωτικό, κάτι οργανωμένο ώστε να εμπλακώ σε αυτό.
Βρήκα το ΕΠΑΜ. Ο λόγος του Δημήτρη Καζάκη, ήταν απλός και κατανοητός, αλλά συνάμα και βαθύς, εμπεριστατωμένος, βασισμένος - έτσι πίστεψα τότε - σε λογικά επιχειρήματα, βασισμένα κι αυτά σε αδιάσειστα - και πάλι, έτσι πίστεψα τότε - οικονομικά, πολιτικά και ιστορικά στοιχεία. Καμία απολύτως σχέση δεν υπήρχε μεταξύ του λόγου του ΕΠΑΜ και του λόγου των άλλων ...
κομμάτων και κινημάτων, όσον αφορά το επίπεδο της πληροφόρησης, τα καλέσματα για οργάνωση και την γενικότερη συνεκτικότητα θέσεων. Έτσι, μετά από αρκετή μελέτη θέσεων και εναλλακτικών, αποφάσισα να γίνω μέλος στο ΕΠΑΜ, συνειδητά και ολοκληρωτικά, παρ όλο που θα συμμετείχα για πρώτη φορά στην ζωή μου σε κάποια κομματική οργάνωση, κάτι που προσωπικά θεωρούσα και θεωρώ ακόμα ως αναγκαίο κακό στην παρούσα κοινωνική κατάσταση.
Η κίνησή μου αυτή ήταν κάτι παραπάνω από συνειδητή. Πριν εγγραφώ ως μέλος, συζήτησα με την σύζυγο και στην ουσία της ζήτησα την άδεια να μπω πλήρως στον αγώνα. Γνωρίζαμε και οι δύο ότι αυτό θα σήμαινε λιγότερο χρόνο με την οικογένεια, λιγότερο χρόνο εργασίας - την στιγμή που ήδη ήταν εμφανή στην οικογένεια τα αποτελέσματα της ύφεσης. Η οικογενειακή απόφαση πάρθηκε και μπήκα με τα μούτρα στον αγώνα.
Στον Τομέα Επικοινωνίας, είχα την τύχη να γνωρίσω τους αξιότατους συναγωνιστές μου, Δημήτρη Παπαϊωάννου, Κώστα Τασούλα, Γιώργο Μάντζαρη και άλλους. Σε αυτούς, είδα άτομα που εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, ήταν πάνω από τα διαδικτυακά μέσα του ΕΠΑΜ. Για ώρες ολόκληρες κάθε μέρα, διαχειρίζονταν ότι τεχνικό υπήρχε στο ΕΠΑΜ, τους εκατοντάδες λογαριασμούς email, την συνεχή ενημέρωση της κεντρικής ιστοσελίδας, την διαχείριση των επί πληρωμή υπηρεσιών, την χρηματοδότηση του ΕΠΑΜ με δωρεές μέσω διαδικτύου, και πολλά άλλα. Όλοι τους βρίσκονται πλέον εκτός του ΕΠΑΜ, κάτι που τώρα θεωρώ απολύτως κατανοητό. Ζητώ την μεγαλύτερη δυνατή συγνώμη από τους συναγωνιστές μου που έφυγαν, όταν ενώ χτυπήθηκαν αλύπητα με ύπουλα χτυπήματα, δεν τους υποστήριξα και αντ’ αυτού, προσπάθησα να τα θάψω έτσι ώστε να διατηρήσω την "πολυπόθητη ενότητα" πάση θυσία.
Συνοπτικά και μετά από μήνες ολόκληρους ανιδιοτελούς εργασίας και έχοντας την τιμή να εκλεγώ μέλος της Πολιτικής Γραμματείας για τρεις συνεχόμενες φορές, προσέφερα στο ΕΠΑΜ τα εξής:
- Εκτενής αρθρογραφία και προώθηση των θέσεων του ΕΠΑΜ σε αποδεδειγμένα χιλιάδες νέους αποδέκτες, με θετικές αντιδράσεις.
- Δημιουργία εφαρμογής βάσης δεδομένων των μελών του ΕΠΑΜ. Η εφαρμογή αυτή, δεν κρατά μόνο μια απλή λίστα των μελών και των φίλων του ΕΠΑΜ, αλλά κάνει και μια σειρά από άλλες λειτουργίες, όπως είναι η αυτόματη διασύνδεση με το forum, η διαχείριση των αιτημάτων μελών και φίλων, πυρήνων και τομέων, η δημιουργία αναφορών ανά κατηγορία, εργαλεία για την διεξαγωγή συνεδρίων, επικοινωνία μέσω email κλπ. Οι ώρες που μου πήρε για να φτιάξω την εφαρμογή, καθώς και η συλλογή των στοιχείων των μελών και φίλων του ΕΠΑΜ μαζί με την Μάρα Λεβίδη η οποία ήταν απολύτως αναγκαία για την διοργάνωση αυτή, πήρε μήνες. Αυτή, κι όχι κάποια άλλη πρόσφατη όπως αναφέρθηκε, ήταν και η πρώτη καταμέτρηση των πραγματικών δυνάμεων του ΕΠΑΜ. Μετά την ολοκλήρωση της καταμέτρησης των πυρήνων, μελών και φίλων του ΕΠΑΜ, το ΕΠΑΜ, είχε για πρώτη φορά στην ιστορία του μια ολοκληρωμένη εικόνα της οργάνωσής του, και αυτό είναι και μέχρι σήμερα διαθέσιμο, μια και η εφαρμογή της βάσης των μελών παράγει αυτόματα την αναφορά οργανογράμματος. Αυτή ήταν η πρώτη πραγματικά καταμέτρηση των δυνάμεων του ΕΠΑΜ κι όχι αυτή που προσφάτως το νέο αυταρχικό οργανωτικό σχήμα διαμηνύει ότι εκτέλεσε.
- Ανάπτυξη της νέας ιστοσελίδας του ΕΠΑΜ. Μαζί με τον συναγωνιστή Τεό Παυλίδη, δουλέψαμε και πάλι για μήνες, δοκιμάζοντας σχέδια, γραφικά, διαρρυθμίσεις, σκεπτόμενοι συνεχώς, το πως θα μπορέσουμε καλύτερα να προωθήσουμε τα προτάγματα, την αρθρογραφία και τις δράσεις του ΕΠΑΜ, σε νέους αποδέκτες. Σκεφτήκαμε τρόπους για την καλύτερη δυνατή προώθηση των θέσεων του ΕΠΑΜ, καταγραφή στατιστικών, ώστε να υπάρξει κάποια στιγμή και η δυνατότητα βελτιστοποίηση και επίσης η προώθηση συγκεκριμένων θεματικών ενοτήτων.
- Δημιουργία ιστοσελίδων σε συνεργασία, όπως αυτές του e-roi, της καμπάνιας του διπλού νομίσματος, της μετάβασης κ.ο.κ.
- Επανασύσταση της υπάρχουσας επιτροπής επικοινωνίας. Δημιουργία ενός οργανωμένου τομέα επικοινωνίας ο οποίος εργαζόταν με τακτικές συνελεύσεις, υπο-τομείς ευθυνών και ο οποίος παρήγαγε όλο το υλικό του ΕΠΑΜ. Η ομάδα δούλεψε με συναγωνιστικό τρόπο και παρά τα πρώτα λίγα προβλήματα που είχαμε, μπήκε σε πλήρη παραγωγική διαδικασία.
- Δημιουργία συστήματος chat για την ιστοσελίδα του e-roi, με σημαντικές αλλαγές (προσθήκη λειτουργίας moderation) και προσθήκη διαχειριστή σε υπάρχον λογισμικό.
- Διαχείριση εκατοντάδων λογαριασμών, υπηρεσιών, κοινωνικών δικτύων, εμαιλ κλπ. σε εικοσιτετράωρη βάση.
Στην συνέχεια και μετά το 4ο συνέδριο, προχωρήσαμε στην δημιουργία μιας ομάδας η οποία θα κοίταγε τα πολιτικά επικοινωνιακά ζητήματα του ΕΠΑΜ και το πως θα μπορούσαν να διορθωθούν. Δυστυχώς όμως, η προσπάθεια απέτυχε λόγω της πλήρους και επιδεικτικής αδιαφορίας, ακόμα και χλεύης κάποιων μελών της ΠΓ σε οτιδήποτε είχε να προτείνει ο Τομέας Επικοινωνίας. Ήταν ξεκάθαρο ότι πίστευαν και πιστεύουν, πως δεν χρειάζονται καμιά απολύτως βοήθεια και τα γνωρίζουν απολύτως όλα. Ήταν επίσης ξεκάθαρο, ότι παρά τα σοβαρότατα προβλήματα που έχει το ΕΠΑΜ, και κυρίως στην εικόνα που έχει δημιουργήσει μέσα στο απλό κόσμο, ότι αυτά τα μέλη πίστευαν ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα και ότι θα έπρεπε όλα να λειτουργούν όπως ακριβώς λειτουργούσαν και πριν. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι απόψεις μου, ο Τ.Ε. και ο γενικότερος τομέας ευθύνης μου στην ΠΓ, υποβιβάστηκαν έτσι ώστε να έχουν πλέον διακοσμητικό ρόλο, εκτός βέβαια όταν υπήρχε η απαίτηση για παραγωγή υλικού.
Κι όσο ο νέος τομέας επικοινωνίας έκανε όλα αυτά, ήρθε το 4ο συνέδριο, στο οποίο και πάλι τα μέλη μού έδωσαν την τιμή να με εκλέξουν μέλος της ΠΓ. Από την πρώτη κι όλα συνέλευση της νέας Πολιτικής Γραμματείας δώσαμε υποσχέσεις μεταξύ μας σε κλίμα εξαιρετικά σοβαρό. Υπέθεσα ότι το σοβαρό κλίμα υπήρχε διότι είχαμε όλοι την κοινή κατανόηση της τραγικής κατάστασης που βρίσκεται η πατρίδα μας. Υπέθεσα ότι οι αποφάσεις του συνεδρίου είχαν να κάνουν με μια πιο καλή οργανωτική δομή του μετώπου, όπου όμως, η πραγματική αξιοκρατία - κι όχι αυτήν που επικαλείται σήμερα η ΠΓ - μαζί με συλλογικές και δημοκρατικές διαδικασίες θα συνέχιζαν να υπάρχουν. Το πόσο τεράστιο λάθος έκανα δεν λέγεται. Ο αγώνας αυτή την φορά, όπως ειπώθηκε, θα έφτανε μέχρι τέλους. Ο καθένας μας θα έδινε τον καλύτερό του εαυτό. Όλοι μας φύγαμε από αυτήν την πρώτη συνέλευση με ένα τεράστιο αίσθημα βάρους πάνω μας. Ήμουν αποφασισμένος να τα δώσω όλα, να τα θυσιάσω όλα για το ΕΠΑΜ και τότε ήρθαν τα capital controls, το δημοψήφισμα και οι εκλογές.
Ωστόσο τα αναμενόμενα αποτελέσματα αυτής της απόφασης δεν ήρθαν ποτέ. Παρά την σοβαρότητα των επιλογών και αποφάσεών μας, η πρόθεση από κάποια μέλη της ΠΓ να συμμετέχουν στις καθημερινές συναντήσεις αποδείχθηκε ανύπαρκτη. Αντί λοιπόν να έχουμε δύο και τρείς συναντήσεις κάθε εβδομάδα, αυτές παρέμειναν εβδομαδιαίες, και η παραγωγή πολιτικής μας ως συλλογικό όργανο ήταν μηδαμινή. Όποιος ανατρέξει στην πρώτη αυτή δίμηνη περίοδο του νέου οργάνου, θα το διαπιστώσει αυτό πολύ εύκολα. Το ΕΠΑΜ είχε μπει πλέον στην τελική φάση του, όπου το κύριο χαρακτηριστικό είναι η διάλυση όλων των πραγμάτων που το έκαναν διαφορετικό και τίμιο.
Κι έτσι, σταδιακά, τα πράγματα στην ΠΓ είχαν φτάσει σε άσχημη κατάσταση, αν και εγώ ακόμη δικαιολογούσα τα τεκταινόμενα, γιατί εάν έλεγα κάτι το οποίο θα προκαλούσε ρήξη, θα "κατέστρεφα το ΕΠΑΜ". Ο Τομέας Επικοινωνίας, που δια μέσου του προσώπου μου έκανε εισηγήσεις, δεχόταν συνεχώς την ανελέητη χλεύη - όχι απλά σκληρή κριτική - από διάφορα μέλη της ΠΓ. Οι αναφορές μου στον Τ.Ε. και το έργο του, ποτέ δεν αντιμετωπίστηκαν με την συναγωνιστικότητα και σοβαρότητα που άρμοζε και είτε ανέφεραν ως δικαιολογία την δικιά μου στάση, είτε την στάση άλλων μελών του Τ.Ε. είτε, σε άλλες περιπτώσεις, κατέληγαν στην παραγγελία υλικού άμεσα και γρήγορα, κάτι που ο Τ.Ε. πάσχισε να παρέχει κάθε φορά. Όταν ο Δημήτρης Κυπριώτης έδωσε για μια πρώτη διαβούλευση το κείμενο της οργανωτικής δομής του Μετώπου, ζήτησε από τα υπόλοιπα μέλη του οργάνου να δώσουμε τις προσθήκες, διορθώσεις και γνώμες μας. Την επόμενη εβδομάδα και λίγο πριν την έναρξη του προεκλογικού αγώνα για το δημοψήφισμα (ΟΧΙ), είχα στείλει ήδη την πρότασή μου σε δύο διαφορετικά κείμενα. Η πρότασή μου ήταν στην ουσία μια πρόταση η οποία είχε ως στόχο την συνεργασία μεταξύ της ΠΓ και των υπόλοιπων επιτροπών του ΕΠΑΜ, που θα μπορούσαν να βοηθηθούν από τις υπηρεσίες που προσέφερε ο Τ.Ε. και την δημιουργία δύο ή τριών νέων επιτροπών, έτσι ώστε επιτέλους το ΕΠΑΜ να έχει μια συντονισμένη επικοινωνιακή πολιτική, ένα ενιαίο πρόσωπο και λόγο, ΠΑΝΤΑ κάτω από την επιτήρηση και τελική απόφαση της ΠΓ. Η πρόταση μου, παρά τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις μου να συζητηθεί, δεν συζητήθηκε ποτέ και βεβαίως, δεν συμπεριλήφθηκε στο τελικό οργανωτικό σχέδιο. Αλλά οι εισηγήσεις μου δεν σταμάτησαν εκεί. Έκανα άλλες 4 εισηγήσεις, οι οποίες για τον έναν ή άλλο λόγο, δεν συζητήθηκαν ποτέ, ούτε και εισάχθηκαν για συζήτηση σε συνέλευση της ΠΓ.
Θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μία από τις εισηγήσεις που έκανα αφορούσε την θέση μου, ότι πριν οργανώσει κανείς κάτι θα πρέπει να γνωρίζει τον στόχο του. Την έκανα διότι ήταν ξεκάθαρο πλέον, ότι ο «σκληρός πυρήνας» της ΠΓ, δηλαδή οι Κυπριώτης, Κουμαρέλλας, Ιεροδιάκονος, με την σιωπηλή αποδοχή των πράξεών τους από τον Δ. Καζάκη, επιχειρούσαν να φέρουν στο ΕΠΑΜ ένα οργανωτικό σχέδιο, χωρίς πρώτα να παράξουν το πολιτικό σχέδιο το οποίο και υποσχέθηκε το όργανο να παράξει. Στην συγκεκριμένη εισήγηση, όταν την κατέθεσα στο όργανο, έγινε λόγος από τον Γ.Γ. Καζάκη ότι "ήταν μια καλή φιλοσοφική ανάλυση, η οποία όμως δεν έχει καμιά σχέση με την οργάνωση του μετώπου", κι έτσι η συζήτησή της στην ουσία απορρίφθηκε σιωπηλά και το σημείο το οποίο ήθελα να συζητηθεί αγνοήθηκε. Τώρα βέβαια γνωρίζω ότι αυτές οι πρακτικές είναι συνήθεις για όποιον προσπαθεί να μεθοδεύσει τους δικούς του σκοπούς.
Το αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδικασίας ήταν η κοινοποίηση στους πυρήνες του νέου οργανωτικού σχεδίου, το οποίο παρά τις διαφωνίες και παρατηρήσεις μελών της ΠΓ, κατέληξε να είναι ακριβώς αυτό το οποίο μας ήρθε έτοιμο και προαποφασισμένο από τον Δημήτρη Κυπριώτη εκείνη την βραδιά. Κατάφεραν να περάσουν ακριβώς ότι είχαν σχεδιάσει εκτός του οργάνου, μαζί με τους παρελκόμενους προαποφασισμένους διορισμούς, αδιαφορώντας επιδεκτικά για το τι θα επακολουθούσε στους πυρήνες. Οι διαφωνούντες, όπως αφέθηκε να εννοηθεί, θα έπρεπε πολύ απλά να φύγουν από το Μέτωπο.
Και κάπως έτσι, άρχισε η ολιγόμηνη διολίσθηση του ΕΠΑΜ, από ένα ανοιχτό, οριζόντιο κίνημα, σε ένα μόρφωμα το οποίο δεν διέπεται πλέον από τους γραπτούς και άγραφους νόμους των συλλογικοτήτων, αλλά από το "έτσι γουστάρω", τριών-τεσσάρων ατόμων, που έχουν αποφασίσει για τους εαυτούς τους, ότι γνωρίζουν τα πάντα καλύτερα.
Ακολούθησαν οι γνωστές απαράδεκτες εγκύκλιοι, οι οποίες δεν συνάδουν ούτε στο ελάχιστο με τις αρχές του ΕΠΑΜ, και δυστυχώς ούτε με τους στόχους του. Οι απαιτήσεις των πυρήνων για συνέδριο, όπως φάνηκε στον Πολιτικό Διάλογο, δεν άργησαν να έρθουν. Όπως είναι φυσικό με κάθε αυταρχική εξουσία τα αιτήματα για συνέδριο αγνοήθηκαν επιδεικτικά. Αυτό είναι μια εκ διαμέτρου αντίθετη στάση από αυτήν που υποστήριξαν τα εκτός τότε και εντός σήμερα μέλη της ΠΓ, όταν υπήρξε αίτημα για συνέδριο, το οποίο και οδήγησε τελικά στο 4ο συνέδριο.
Αντί να πραγματοποιήσουν αυτά που συμβούλευαν την 3η ΠΓ και να βοηθήσουν εμπράκτως την συλλογή των αποφάσεων των πυρήνων για την θέση τους για έκτακτο 4ο συνέδριο, άφησαν την διαδικασία στην τύχη της και μέσα σε έναν μήνα και κάτι απαγόρευσαν ουσιαστικά κάθε συζήτηση για συνέδριο, με την πάγια πλέον πρακτική του χαρακτηρισμού κάθε διαφωνούντα. Το εάν αυτό είναι μεθόδευση ή όχι, το αφήνω στην κρίση αυτών που ακόμη ενδιαφέρονται για ένα στείρο κίνημα που δεν πρόκειται ποτέ να προσφέρει απολύτως τίποτα σε αυτόν τον τόπο.
Τα συμπεράσματα λοιπόν τα αφήνω σε εσάς. Απλά κρατήστε στο μυαλό σας ότι σήμερα κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους ορίζουν τι θα γίνεται στο ΕΠΑΜ, χωρίς ούτε να έχουν κερδίσει αυτό το δικαίωμα με το σπαθί τους με ψήφους από το συνέδριο, αλλά ακόμη χειρότερα, χωρίς να έχουν αποδείξει στο παρελθόν ότι έχουν αυτές τις ικανότητες.
Κάποια στιγμή, περίπου σε αυτό το σημείο, ήρθε και η εντολή "απόλυσης" των συναγωνιστών Μάρας Λεβίδη και Μανώλη Κλαμπατσέα από τον Τ.Ε. με τηλεφώνημα από τον ΓΓ Καζάκη σε μένα, ένα πρωί. Οι λόγοι που δόθηκαν δεν ήταν αρκετοί για να καταλάβω το γιατί. Αλλά εγώ ως σωστός ΕΠΑΜίτης και πάλι, έκανα το λάθος να μην το "κάνω θέμα" για χάρη του "Μετώπου" και του ΕΠΑΜ...
Συναγωνιστές, δεν αναζητώ απολύτως καμιά τιμή για αυτά που προσέφερα στο ΕΠΑΜ. Αποδέχομαι την όποια κριτική σας για λάθη, ατέλειες, ελλείψεις, κακοδιαχείριση, ανικανότητα, τεμπελιά, κλπ, κλπ. Δεν περιμένω ΤΙΠΟΤΑ για όλα όσα έδωσα, ούτε και θέλω τίποτα. Όμως, η αχαριστία είναι ίσως το χειρότερο πράγμα που μπορεί να λάβει κανείς από έναν κοντινό συνάνθρωπό του.
Ειδικά όταν αυτόν τον συνάνθρωπο τον βοήθησες όσο μπορούσες. Αυτό ακριβώς και πολύ παραπάνω έλαβα. Κι αυτό συναγωνιστές είναι αρκετό για να σπάσει το γυαλί μια για πάντα. Η συνεργασία μου και η προσφορά μου στο ΕΠΑΜ δεν θα είναι πλέον δυνατή, διότι πολύ απλά, μερικά πράγματα δεν γυρίζουν πίσω.
Η εμπιστοσύνη μου στον Δημήτρη Καζάκη, τον Δημήτρη Κυπριώτη, τον Όθωνα Κουμαρέλλα (οι νούμερο δύο και τρία στο ΕΠΑΜ όπως τους άρεσε πάντα να παρουσιάζουν τον εαυτό τους) καθώς και στους λοιπούς υποστηρικτές του νέου αυταρχικού σχήματος Γιώργο Ιεροδιάκονο, Γρηγόρη Πιερρουτσάκο, την λοιπή ΠΓ η οποία δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται την τραγική κατάσταση στην οποία έχει έλθει το ΕΠΑΜ και άλλους ένθερμους υποστηρικτές τους, έχει διασαλευθεί αμετάκλητα.
Έχει διασαλευθεί ανεπανόρθωτα όσον αφορά την ικανότητά τους να δημιουργήσουν το πολυπόθητο Μέτωπο, την ικανότητά τους να ενώσουν τον Λαό μας (εφ’ όσον δεν έχουν καν την ικανότητα να ενώσουν ούτε το ΕΠΑΜ), έχει διασαλευθεί όσον αφορά το ηθικό τους επίπεδο, αλλά ακόμη και το πολιτικό. Όσο για τον Δημήτρη Καζάκη, δεν ξέρω πραγματικά γιατί ακριβώς άφησε να φθάσει το Μέτωπο εδώ που έφτασε και έδιωξε όσο πιο πολλούς ικανούς ανθρώπους μπόρεσε από αυτό. Εάν το γνωρίζει, εμένα δεν μου το είπε ποτέ.
Η αυταρχική και τραγικά αναποτελεσματική οργάνωση του Μετώπου δεν έχει τίποτα καλό να δώσει στην Πατρίδα μας. Τα προτάγματα του ΕΠΑΜ έχουν πλέον αντικατασταθεί από το νέο δόγμα του ΕΠΑΜ...
Τι μας λένε δηλαδή; Μα είναι απλό: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Όχι μόνο αγιάζει τα μέσα, αλλά μας λένε ότι αγιάζει ακόμη και τους εκπροσώπους, αυτούς που υλοποιούν τα μέσα, δηλαδή τα άτομα που ελέω της δικιάς τους αλαζονείας απαρτίζουν σήμερα - και υποθέτω για πάντα από εδώ και πέρα, όπως ακριβώς στα αρχηγικά κόμματα που μας έφεραν ως εδώ - την Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ.
Αλλά δεν υπάρχει χειρότερη πλάνη από αυτή. Το μέσο και ειδικά όταν αυτό γίνεται αναπόσπαστο μέρος των πράξεών σου, σε αλλάζει, σε αλλοτριώνει. Όσο εσύ χρησιμοποιείς τα μέσα, αυτά σε αλλάζουν. Κι όταν έρθει η ώρα ή και πολύ πιο σύντομα, τα μέσα που επέλεξες σε μετάλλαξαν τόσο πολύ, που ο αρχικός στόχος για σένα δεν έχει κανένα νόημα, διότι δεν σε αντιπροσωπεύει πλέον. Αντιθέτως, είσαι πλέον ικανός να κάνεις αδίστακτα οποιαδήποτε ενέργεια.
Είναι αυτό δηλαδή, που λένε πολλοί σοφοί: Είσαι ότι κάνεις, κι όχι ότι λες. Κι έτσι, εάν φέρεσαι μοχθηρά, μοχθηρός είσαι. Εάν φέρεσαι αυταρχικά τότε είσαι αυταρχικός. Κι αν φέρεσαι φασιστικά, τότε είσαι φασίστας.
Θα έλεγε κανείς:
"Προσωπική επιλογή είναι, τι σε νοιάζει; Εάν δεν σου αρέσει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, να πας αλλού."
Κι όμως δεν είναι έτσι. Γιατί το μέσο, όπως είπαμε, γίνεται φύση σου. Και αν για παράδειγμα, επεδίωκες την δημοκρατία, αλλά επέλεξες τον αυταρχισμό και την ολιγαρχία για να την φέρεις, τότε πριν, ή μέχρι να έρθει η ώρα εκείνη, έχεις κυριολεκτικά μετατραπεί σε ΑΝΙΚΑΝΟ να πραγματώσεις τον αρχικό σκοπό σου...
Αλλά δυστυχώς, το να υποστηρίζεις το δόγμα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, είναι χειρότερο ακόμα στην περίπτωση που ισχυρισθείς - όπως κάνει το ΕΠΑΜ - ότι "μα δεν θα το κάνω μόνος, μόλις πετύχω τον σκοπό μου εγώ παραιτούμαι". Γιατί πως είναι δυνατόν ένας κατ’ εξοχήν και πρακτικά αποδεδειγμένα αυταρχικός, να παραδώσει τα σκήπτρα της εξουσίας όταν έρθει εκείνη η ώρα;
Δεν θα το κάνει φίλοι μου. Είναι πολύ πιο πιθανό να σε στοχοποιήσει εσένα που δεν ξέχασες τον καθαρό και κρυστάλλινο σκοπό και να προσπαθήσει να σε εξαφανίσει.
Η αλήθεια είναι ότι αυτούς τους μήνες, από την παραίτηση μου από την ΠΓ και τον ΤΕ μέχρι και σήμερα, έλπιζα ότι "κάτι θα γίνει" κάτι θα αλλάξει και θα φανεί το όποιο τέλος πάντων πραγματικό σχέδιο. Θα το σεβόμουν (ακόμη κι αν δεν το δεχόμουν), ακόμη κι αν δεν μου είχε αποκαλυφθεί πριν γίνει ανοιχτά. Δεν μπορεί, λέω, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, δεν είναι δυνατόν ένα τόσο άχρηστο, μέτριο και ηττοπαθές σχέδιο να είναι ΤΟ σχέδιο του ΕΠΑΜ. Κι όμως ήταν. Κι όπως ήταν φυσικό, η κατάσταση χειροτέρεψε. Τίποτα δεν έγινε πιο ξεκάθαρο. Δεν υπήρξε το πραγματικό σχέδιο που πίστευα ότι άρμοζε στο ΕΠΑΜ.
Αρκετούς μήνες μετά από το αποτέλεσμα των εκλογών το ΕΠΑΜ ακόμη δεν έχει το παραμικρό πολιτικό σχέδιο το οποίο να είναι επίκαιρο και να συνάδει με τις τραγικότατες γεωπολιτικές και πολιτικές εξελίξεις. Δεν έχει συγκεκριμένους στόχους που να συνδέονται με την κοινωνία, που να έχουν σημεία σύνδεσης και ταύτισης με την κοινωνία. Πόσο μάλλον τώρα, όπου το παράδειγμα που δίνει το ΕΠΑΜ με την εσωτερική του οργάνωση, κάθε άλλο παρά το ποθούμενο θυμίζει. Υπάρχουν πλέον μόνο τέσσερα πράγματα στο ΕΠΑΜ:
1) Η συνεχής γραφειοκρατικού τύπου οργάνωση, η οποία ορίζει μεταξύ άλλων ακόμη και τέτοιες γελοιότητες όπως η οργάνωση γευμάτων από τους πυρήνες για να υποδεχθεί τους VIP από τα όργανα, η οποία είναι πολιτικά χωρίς στόχο, σκοπό και αποτέλεσμα.
2) Η συκοφάντηση και προσωπική επίθεση εναντίον όποιου διαφωνεί εσωτερικά, με τεράστια κατάπτυστα κείμενα από το όργανο προς τα μέλη/πυρήνες του ΕΠΑΜ και την ίδια στιγμή η γελοιοποίηση και η «κάτω από την ζώνη» αθέμιτη κριτική προς τους πάντες και τα πάντα εκτός ΕΠΑΜ που τόλμησαν να εμπλακούν μαζί μας έστω και στο παραμικρό ή ακόμη και καθόλου. Μέσα στα χρόνια ύπαρξης του ΕΠΑΜ, και με αρχηγό σε αυτή την διαδικασία τον Γ.Γ. Καζάκη, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Δεν θα μείνει ούτε κολυμπηθρόξυλο στις συλλογικότητες/κόμματα και σχηματισμούς από την χυδαία κριτική και γελοιοποίηση παραγόντων τους απ’ όπου κι αν προέρχονται. Δεν έχουμε αφήσει απολύτως κανέναν - δημοσιογράφος είναι, πολιτικός είναι, ακαδημαϊκός είναι, συμφωνούμε/διαφωνούμε δεν έχει σημασία - σε χλωρό κλαδί και όλες οι γέφυρες έχουν καταστραφεί οριστικά, διότι κανείς τους δεν θέλει ούτε καν να ακούσει το όνομα Καζάκης ή/και ΕΠΑΜ.
3) Οι λίγες δράσεις στην κοινωνία που κάνουν ακόμη τα δραστήρια μέλη, όπως αυτοί των πλειστηριασμών, πετυχαίνουν τον στόχο τους, παρά και ενάντια στην στείρα οργανωτική λαίλαπα που χτυπάει σήμερα το ΕΠΑΜ.
4) Η απίστευτη υποκρισία. Απ’ ότι φαίνεται, εκτός από τους άεργους υπουργούς εργασίας, τους ανεπάγγελτους συνδικαλιστές, τους αγράμματους διδασκάλους, τους καθηγητές χωρίς πτυχίο, τους δεξιότατους αριστερούς, τώρα μας έχουν προκύψει και αυταρχικοί διδάξαντες την Δημοκρατία. Διδάσκεται πλέον η δημοκρατία από άτομα που την μισούν γιατί δεν έχουν σκύψει το κεφάλι και δεν έχουν κάνει δουλειά για καμιά συλλογική/δημοκρατική απόφαση ποτέ τους. Βλέπετε, αυτοί έκριναν με βάση την δικιά τους, προσωπική τους θεώρηση περί αξιοκρατίας, ότι είναι καλύτερα γι’ αυτούς - και όχι τους υπόλοιπους - να βρίσκονται πάντα στην κορυφή και μάλιστα άσχετα απ’ ότι έκριναν οι συλλογικές διαδικασίες εκλογής.
Μπράβο, και σ' ανώτερα. Αλλά τι ανώτερα να φτάσετε; Εσείς το τερματίσατε. Διδάσκετε κάτι που απεχθάνεστε και σιχαίνεστε με όλο σας το είναι. Πιο ψηλά το καλάμι δεν ανεβαίνει. Κι από κει, υπάρχει μόνο η πτώση.
Η απύθμενη υποκρισία σας τείνει πλέον να ξεπεράσει κάθε όριο. Ακόμη και το όριο που έθεσαν όλοι αυτοί οι ξεφτιλισμένοι που κάποτε έβριζε το ΕΠΑΜ, αλλά από τους οποίους τώρα ζητά ταπεινωμένο και απεγνωσμένα την συνεργασία μαζί τους.
Χίλιες φορές καλύτερα να το δηλώνατε ξεκάθαρα ότι δεν θέλετε συλλογικές διαδικασίες κι ότι θέλετε να ελέγχετε το ΕΠΑΜ για πάντα μόνο εσείς και κανένας άλλος συλλογικά, κι απλά να σας υπακούν τυφλά οι πολλοί. Αλλά τότε θα μαζεύατε όλο το σινάφι σας σε ένα μέρος, κι αυτό βεβαίως, βάζει τις θεσούλες σας κίνδυνο...
Χίλιες φορές ο Δημήτρη Καζάκης να μην είχε γράψει εκείνο το τρομερό κείμενο του όταν ήταν ακόμη στην ΣΠΙΘΑ εδώ:
Χίλιες φορές να μην είχα εμπλακεί σε αυτό το μόρφωμα και να έκανα αγώνα σε μια μικρή ομάδα από φίλους και γνωστούς ισότιμα και με σεβασμό, γιατί τώρα δεν θα χρειαζόταν να αναρωτιέμαι κάθε λεπτό που περνά: "που, μα ΠΟΥ έμπλεξα ο ηλίθιος"...
Συναγωνιστές,
Το Μέτωπο δεν είναι το ΕΠΑΜ. Το μέτωπο το κατάπιε η υπεροψία, η ανικανότητα, η ζήλια, ο φθόνος, τα πισώπλατα κτυπήματα, ο άκρατος λαϊκισμός πέρα ακόμη κι απ' τα όρια που βρίσκονται οι χειρότερες μορφές της αριστεράς και της δεξιάς, ο αυταρχισμός, η αλαζονεία και βεβαίως, μια γερή δόση στείρας και άχρηστης γραφειοκρατίας.
Ο λαός μας χρειάζεται πραγματική αγωνιστικότητα, πραγματικό ριζοσπαστισμό, πραγματική πρόοδο, πραγματικό πατριωτισμό. Μέσα σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, το ΕΠΑΜ, όχι απλά δεν έχει λόγο ύπαρξης, αλλά οφείλει να μην υπάρχει πλέον.
Τέλος, επιθυμώ:
1) Να ζητήσω ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ συγνώμη σε όλους όσους καλούσα με τα άρθρα μου, με τους ατελείωτους μονολόγους μου σε χιλιάδες κόσμου, που τους καλούσα να σπαταλήσουν τον χρόνο τους με κάτι που στην ουσία ήταν γραπτό - είτε από πρόθεση, είτε από ανικανότητα, δεν με ενδιαφέρει - να κάνει ακριβώς το αντίθετο από την δημιουργία του Λαϊκού Μετώπου. Σας ζητώ ταπεινά συγνώμη λοιπόν. Εάν θέλετε να κάνετε αγώνα, τότε θα με βρείτε μαζί σας, αλλά ΜΑΚΡΙΑ από το ΕΠΑΜ. Σας ζητώ συγνώμη, που τυφλώθηκα τόσο πολύ, όταν το ΕΠΑΜ έδιωχνε κόσμο - πολλές φορές μάλιστα τον πιο ικανό κόσμο -, έβριζε και γελοιοποιούσε τους πάντες και τα πάντα κι έτσι έκλεισε όλες τις πόρτες ανεπιστρεπτί, και γενικά έσπερνε τον σπόρο της διαίρεσης των δυνάμεων του Λαού μας.
2) Να ζητήσω να κατανοήσουν όλοι, ότι το ΕΠΑΜ ούτε άρχισε τον αγώνα, ούτε και θα τον τελειώσει. Το μόνο που έδωσε και το παραδέχομαι, είναι οι πολύτιμες παλαιότερες και νέες οικονομικές και ιστορικές αναλύσεις του Δ. Καζάκη και τα προτάγματά του, αν και ακόμη και αυτά σε μερικές πτυχές της παρουσίασής τους έχουν και αυτά σοβαρότατα προβλήματα και μερικά τους έχουν προφανή ουτοπικά χαρακτηριστικά, διότι λείπει ο σοβαρός, τακτικός, στρατηγικός και ρεαλιστικός σχεδιασμός τους. Όλα τα άλλα δυστυχώς, δεν βοήθησαν στο παραμικρό στον αγώνα, αλλά μάλλον τον έβλαψαν.
Απ' ότι φαίνεται, ο "κατιμάς της κοινωνίας" έκανε πολύ καλά και σοφά που δεν επέλεξε ποτέ το ΕΠΑΜ, τόσο επειδή προφανώς μυρίστηκε περί τίνος ακριβώς πρόκειται πολύ πριν από εμένα, όσο και γιατί η πάγια - ασχέτως συλλογικών διαδικασιών- ηγεσία του ΕΠΑΜ δεν κατάλαβε ποτέ, ότι:
Αυτός χρειάζεται τον λαό και την κοινωνία, κι όχι το αντίθετο.
Επίλογος
1) Δεν είναι δυνατόν ο ηγέτης του μετώπου να είναι άνθρωπος που με τη συμπεριφορά του διχάζει και διώχνει τους πάντες από το μέτωπο.
2) Η αναπόφευκτη αλλοτρίωση από το δόγμα "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" και από το "μη μιλάτε γιατί θα βλάψετε το Μέτωπο" με τον καιρό θα γίνει συνήθεια. Αν δεν είναι αυτή η κατ’ εξοχήν συμπεριφορά που δίνει λευκή επιταγή για τον όποιο επιτήδειο, τότε τι είναι;
3) Η αποδοχή της μοναδικής πηγής της απόλυτης αυθεντικής αλήθειας της "ηγεσίας" έχει ήδη μετατρέψει το ΕΠΑΜ μοιραία σε κόμμα σαν τα υπόλοιπα, όπου όλοι θα κάνουν ότι λέει ο αρχηγός χωρίς πολλές ερωτήσεις.
4) Οι χυδαίοι χαρακτηρισμοί του κάθε διαφωνούντα και η μηδενική ανοχή στην διαφορετική άποψη από την ηγεσία του ΕΠΑΜ, αποκαλύπτει ένα τρομακτικό έλλειμα δημοκρατικής παιδείας.
5) Το νέο οργανωτικό δόγμα του ΕΠΑΜ μας εθίζει στην ανάθεση από πάνω προς τα κάτω, δηλαδή ό,τι ακριβώς έχει οδηγήσει την Πατρίδα εδώ που είμαστε σήμερα. Εξ άλλου, ποιος εγγυάται ότι πάντα θα υπάρχει ορθή δημοκρατική επιλογή της "ηγεσίας";
6) Το ΕΠΑΜ είναι ξεκάθαρο πλέον, διανύει μια περίοδο "ΣΥΡΙΖΑ" και τείνει να κάνει ακριβώς το ίδιο λάθος που έκαναν οι Συριζαίοι, όταν είδαν ότι η ηγεσία τους διολίσθηζε επικίνδυνα.
7) Δεν είναι δυνατόν ένα μόρφωμα το οποίο πιστεύει στο δόγμα "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" να φέρει τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη στη χώρα.
Συναγωνιστές, ελπίζω να καταλάβατε τώρα για ποιόν λόγο σας είπα στην αρχή ότι βρίσκομαι στην εξαιρετικά ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω την αποχώρησή μου: Γιατί τώρα, μακριά από το ΕΠΑΜ, ελεύθερος από ένα πλέον ολοκληρωτικού τύπου αντι-μετωπικό ηγετικό σχήμα και χωρίς την χλεύη των υποτιθέμενων συναγωνιστών μου, θα μπορέσω επιτέλους να ανοίξω τα φτερά μου και να αγωνιστώ ελεύθερα.
Η συνέχεια στις επάλξεις.
Σ. Κατσούλης
Πρώην μέλος του ΕΠΑΜ Γλυφάδας Ελληνικού
Πρώην εκλεγμένο μέλος για τρεις συνεχόμενες φορές της Πολιτικής Γραμματείας
Πρώην υπεύθυνος του Τομέα Επικοινωνίας για δυο συνεχόμενα χρόνια.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Ανοιχτή επιστολή αποχώρησης από το ΕΠΑΜ του Σταύρου Κατσούλη
Πρώην μέλους του ΕΠΑΜ Γλυφάδας Ελληνικού
Πρώην εκλεγμένου μέλους για τρεις συνεχόμενες φορές της Πολιτικής Γραμματείας
Πρώην υπεύθυνου του Τομέα Επικοινωνίας για δυο συνεχόμενα χρόνια.
Αγαπητοί συναγωνιστές, βρίσκομαι στην εξαιρετικά ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω την οριστική και αμετάκλητη αποχώρησή μου από το ΕΠΑΜ, ως μέλος, φίλος και ψηφοφόρος. Οι λόγοι γι’ αυτό θα αναφερθούν παρακάτω.
Πριν γράψω οτιδήποτε άλλο, πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους "απλούς" συναγωνιστές μου στο ΕΠΑΜ. Η διαφωνία μου βρίσκεται με το υπάρχον κεντρικό πολιτικό όργανο και τον υποτιθέμενο "φυσικό ηγέτη" του, ο οποίος «ηγέτης» έχει πλέον παραμερίσει όλα αυτά που ισχυριζόταν ότι πίστευε και το οποίο «όργανο» απέδειξε ότι δεν ενδιαφέρεται για απολύτως τίποτα, εκτός από το να βρίσκονται αυτοί στον έλεγχο της συλλογικότητας που λέγεται ΕΠΑΜ.
Ήταν η εποχή των μεγάλων διαδηλώσεων στην πλατεία. Η ελληνική κοινωνία ήταν στα κάγκελα. Η αλήθεια είναι, ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας δεν είχε κατανοήσει πλήρως την κατάσταση. Κι όμως, η σχεδόν συνολική διαδικασία αμφισβήτησης του παλαιοκομματικού συστήματος ήταν επιτέλους γεγονός. Μέσα σε αυτήν την κατάσταση και με τις πρώτες ανακοινώσεις απόλυτης υποταγής στο χουντοφασιστικό ευρωπαϊκό καθεστώς, κι εγώ, όπως και αρκετοί άλλοι συμπολίτες μου, έψαξα να βρω τι μπορώ να κάνω. Γνωρίζοντας βαθιά μέσα μου ότι η επίθεση του "συστήματος" είναι συνολική ενάντια στην Πατρίδα, έψαξα λοιπόν να βρω κάτι καθαρό, κάτι δημοκρατικό, κάτι πατριωτικό, κάτι οργανωμένο ώστε να εμπλακώ σε αυτό.
Βρήκα το ΕΠΑΜ. Ο λόγος του Δημήτρη Καζάκη, ήταν απλός και κατανοητός, αλλά συνάμα και βαθύς, εμπεριστατωμένος, βασισμένος - έτσι πίστεψα τότε - σε λογικά επιχειρήματα, βασισμένα κι αυτά σε αδιάσειστα - και πάλι, έτσι πίστεψα τότε - οικονομικά, πολιτικά και ιστορικά στοιχεία. Καμία απολύτως σχέση δεν υπήρχε μεταξύ του λόγου του ΕΠΑΜ και του λόγου των άλλων ...
κομμάτων και κινημάτων, όσον αφορά το επίπεδο της πληροφόρησης, τα καλέσματα για οργάνωση και την γενικότερη συνεκτικότητα θέσεων. Έτσι, μετά από αρκετή μελέτη θέσεων και εναλλακτικών, αποφάσισα να γίνω μέλος στο ΕΠΑΜ, συνειδητά και ολοκληρωτικά, παρ όλο που θα συμμετείχα για πρώτη φορά στην ζωή μου σε κάποια κομματική οργάνωση, κάτι που προσωπικά θεωρούσα και θεωρώ ακόμα ως αναγκαίο κακό στην παρούσα κοινωνική κατάσταση.
Η κίνησή μου αυτή ήταν κάτι παραπάνω από συνειδητή. Πριν εγγραφώ ως μέλος, συζήτησα με την σύζυγο και στην ουσία της ζήτησα την άδεια να μπω πλήρως στον αγώνα. Γνωρίζαμε και οι δύο ότι αυτό θα σήμαινε λιγότερο χρόνο με την οικογένεια, λιγότερο χρόνο εργασίας - την στιγμή που ήδη ήταν εμφανή στην οικογένεια τα αποτελέσματα της ύφεσης. Η οικογενειακή απόφαση πάρθηκε και μπήκα με τα μούτρα στον αγώνα.
Στον Τομέα Επικοινωνίας, είχα την τύχη να γνωρίσω τους αξιότατους συναγωνιστές μου, Δημήτρη Παπαϊωάννου, Κώστα Τασούλα, Γιώργο Μάντζαρη και άλλους. Σε αυτούς, είδα άτομα που εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, ήταν πάνω από τα διαδικτυακά μέσα του ΕΠΑΜ. Για ώρες ολόκληρες κάθε μέρα, διαχειρίζονταν ότι τεχνικό υπήρχε στο ΕΠΑΜ, τους εκατοντάδες λογαριασμούς email, την συνεχή ενημέρωση της κεντρικής ιστοσελίδας, την διαχείριση των επί πληρωμή υπηρεσιών, την χρηματοδότηση του ΕΠΑΜ με δωρεές μέσω διαδικτύου, και πολλά άλλα. Όλοι τους βρίσκονται πλέον εκτός του ΕΠΑΜ, κάτι που τώρα θεωρώ απολύτως κατανοητό. Ζητώ την μεγαλύτερη δυνατή συγνώμη από τους συναγωνιστές μου που έφυγαν, όταν ενώ χτυπήθηκαν αλύπητα με ύπουλα χτυπήματα, δεν τους υποστήριξα και αντ’ αυτού, προσπάθησα να τα θάψω έτσι ώστε να διατηρήσω την "πολυπόθητη ενότητα" πάση θυσία.
Συνοπτικά και μετά από μήνες ολόκληρους ανιδιοτελούς εργασίας και έχοντας την τιμή να εκλεγώ μέλος της Πολιτικής Γραμματείας για τρεις συνεχόμενες φορές, προσέφερα στο ΕΠΑΜ τα εξής:
- Εκτενής αρθρογραφία και προώθηση των θέσεων του ΕΠΑΜ σε αποδεδειγμένα χιλιάδες νέους αποδέκτες, με θετικές αντιδράσεις.
- Δημιουργία εφαρμογής βάσης δεδομένων των μελών του ΕΠΑΜ. Η εφαρμογή αυτή, δεν κρατά μόνο μια απλή λίστα των μελών και των φίλων του ΕΠΑΜ, αλλά κάνει και μια σειρά από άλλες λειτουργίες, όπως είναι η αυτόματη διασύνδεση με το forum, η διαχείριση των αιτημάτων μελών και φίλων, πυρήνων και τομέων, η δημιουργία αναφορών ανά κατηγορία, εργαλεία για την διεξαγωγή συνεδρίων, επικοινωνία μέσω email κλπ. Οι ώρες που μου πήρε για να φτιάξω την εφαρμογή, καθώς και η συλλογή των στοιχείων των μελών και φίλων του ΕΠΑΜ μαζί με την Μάρα Λεβίδη η οποία ήταν απολύτως αναγκαία για την διοργάνωση αυτή, πήρε μήνες. Αυτή, κι όχι κάποια άλλη πρόσφατη όπως αναφέρθηκε, ήταν και η πρώτη καταμέτρηση των πραγματικών δυνάμεων του ΕΠΑΜ. Μετά την ολοκλήρωση της καταμέτρησης των πυρήνων, μελών και φίλων του ΕΠΑΜ, το ΕΠΑΜ, είχε για πρώτη φορά στην ιστορία του μια ολοκληρωμένη εικόνα της οργάνωσής του, και αυτό είναι και μέχρι σήμερα διαθέσιμο, μια και η εφαρμογή της βάσης των μελών παράγει αυτόματα την αναφορά οργανογράμματος. Αυτή ήταν η πρώτη πραγματικά καταμέτρηση των δυνάμεων του ΕΠΑΜ κι όχι αυτή που προσφάτως το νέο αυταρχικό οργανωτικό σχήμα διαμηνύει ότι εκτέλεσε.
- Ανάπτυξη της νέας ιστοσελίδας του ΕΠΑΜ. Μαζί με τον συναγωνιστή Τεό Παυλίδη, δουλέψαμε και πάλι για μήνες, δοκιμάζοντας σχέδια, γραφικά, διαρρυθμίσεις, σκεπτόμενοι συνεχώς, το πως θα μπορέσουμε καλύτερα να προωθήσουμε τα προτάγματα, την αρθρογραφία και τις δράσεις του ΕΠΑΜ, σε νέους αποδέκτες. Σκεφτήκαμε τρόπους για την καλύτερη δυνατή προώθηση των θέσεων του ΕΠΑΜ, καταγραφή στατιστικών, ώστε να υπάρξει κάποια στιγμή και η δυνατότητα βελτιστοποίηση και επίσης η προώθηση συγκεκριμένων θεματικών ενοτήτων.
- Δημιουργία ιστοσελίδων σε συνεργασία, όπως αυτές του e-roi, της καμπάνιας του διπλού νομίσματος, της μετάβασης κ.ο.κ.
- Επανασύσταση της υπάρχουσας επιτροπής επικοινωνίας. Δημιουργία ενός οργανωμένου τομέα επικοινωνίας ο οποίος εργαζόταν με τακτικές συνελεύσεις, υπο-τομείς ευθυνών και ο οποίος παρήγαγε όλο το υλικό του ΕΠΑΜ. Η ομάδα δούλεψε με συναγωνιστικό τρόπο και παρά τα πρώτα λίγα προβλήματα που είχαμε, μπήκε σε πλήρη παραγωγική διαδικασία.
- Δημιουργία συστήματος chat για την ιστοσελίδα του e-roi, με σημαντικές αλλαγές (προσθήκη λειτουργίας moderation) και προσθήκη διαχειριστή σε υπάρχον λογισμικό.
- Διαχείριση εκατοντάδων λογαριασμών, υπηρεσιών, κοινωνικών δικτύων, εμαιλ κλπ. σε εικοσιτετράωρη βάση.
Στην συνέχεια και μετά το 4ο συνέδριο, προχωρήσαμε στην δημιουργία μιας ομάδας η οποία θα κοίταγε τα πολιτικά επικοινωνιακά ζητήματα του ΕΠΑΜ και το πως θα μπορούσαν να διορθωθούν. Δυστυχώς όμως, η προσπάθεια απέτυχε λόγω της πλήρους και επιδεικτικής αδιαφορίας, ακόμα και χλεύης κάποιων μελών της ΠΓ σε οτιδήποτε είχε να προτείνει ο Τομέας Επικοινωνίας. Ήταν ξεκάθαρο ότι πίστευαν και πιστεύουν, πως δεν χρειάζονται καμιά απολύτως βοήθεια και τα γνωρίζουν απολύτως όλα. Ήταν επίσης ξεκάθαρο, ότι παρά τα σοβαρότατα προβλήματα που έχει το ΕΠΑΜ, και κυρίως στην εικόνα που έχει δημιουργήσει μέσα στο απλό κόσμο, ότι αυτά τα μέλη πίστευαν ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα και ότι θα έπρεπε όλα να λειτουργούν όπως ακριβώς λειτουργούσαν και πριν. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι απόψεις μου, ο Τ.Ε. και ο γενικότερος τομέας ευθύνης μου στην ΠΓ, υποβιβάστηκαν έτσι ώστε να έχουν πλέον διακοσμητικό ρόλο, εκτός βέβαια όταν υπήρχε η απαίτηση για παραγωγή υλικού.
Κι όσο ο νέος τομέας επικοινωνίας έκανε όλα αυτά, ήρθε το 4ο συνέδριο, στο οποίο και πάλι τα μέλη μού έδωσαν την τιμή να με εκλέξουν μέλος της ΠΓ. Από την πρώτη κι όλα συνέλευση της νέας Πολιτικής Γραμματείας δώσαμε υποσχέσεις μεταξύ μας σε κλίμα εξαιρετικά σοβαρό. Υπέθεσα ότι το σοβαρό κλίμα υπήρχε διότι είχαμε όλοι την κοινή κατανόηση της τραγικής κατάστασης που βρίσκεται η πατρίδα μας. Υπέθεσα ότι οι αποφάσεις του συνεδρίου είχαν να κάνουν με μια πιο καλή οργανωτική δομή του μετώπου, όπου όμως, η πραγματική αξιοκρατία - κι όχι αυτήν που επικαλείται σήμερα η ΠΓ - μαζί με συλλογικές και δημοκρατικές διαδικασίες θα συνέχιζαν να υπάρχουν. Το πόσο τεράστιο λάθος έκανα δεν λέγεται. Ο αγώνας αυτή την φορά, όπως ειπώθηκε, θα έφτανε μέχρι τέλους. Ο καθένας μας θα έδινε τον καλύτερό του εαυτό. Όλοι μας φύγαμε από αυτήν την πρώτη συνέλευση με ένα τεράστιο αίσθημα βάρους πάνω μας. Ήμουν αποφασισμένος να τα δώσω όλα, να τα θυσιάσω όλα για το ΕΠΑΜ και τότε ήρθαν τα capital controls, το δημοψήφισμα και οι εκλογές.
Ωστόσο τα αναμενόμενα αποτελέσματα αυτής της απόφασης δεν ήρθαν ποτέ. Παρά την σοβαρότητα των επιλογών και αποφάσεών μας, η πρόθεση από κάποια μέλη της ΠΓ να συμμετέχουν στις καθημερινές συναντήσεις αποδείχθηκε ανύπαρκτη. Αντί λοιπόν να έχουμε δύο και τρείς συναντήσεις κάθε εβδομάδα, αυτές παρέμειναν εβδομαδιαίες, και η παραγωγή πολιτικής μας ως συλλογικό όργανο ήταν μηδαμινή. Όποιος ανατρέξει στην πρώτη αυτή δίμηνη περίοδο του νέου οργάνου, θα το διαπιστώσει αυτό πολύ εύκολα. Το ΕΠΑΜ είχε μπει πλέον στην τελική φάση του, όπου το κύριο χαρακτηριστικό είναι η διάλυση όλων των πραγμάτων που το έκαναν διαφορετικό και τίμιο.
Κι έτσι, σταδιακά, τα πράγματα στην ΠΓ είχαν φτάσει σε άσχημη κατάσταση, αν και εγώ ακόμη δικαιολογούσα τα τεκταινόμενα, γιατί εάν έλεγα κάτι το οποίο θα προκαλούσε ρήξη, θα "κατέστρεφα το ΕΠΑΜ". Ο Τομέας Επικοινωνίας, που δια μέσου του προσώπου μου έκανε εισηγήσεις, δεχόταν συνεχώς την ανελέητη χλεύη - όχι απλά σκληρή κριτική - από διάφορα μέλη της ΠΓ. Οι αναφορές μου στον Τ.Ε. και το έργο του, ποτέ δεν αντιμετωπίστηκαν με την συναγωνιστικότητα και σοβαρότητα που άρμοζε και είτε ανέφεραν ως δικαιολογία την δικιά μου στάση, είτε την στάση άλλων μελών του Τ.Ε. είτε, σε άλλες περιπτώσεις, κατέληγαν στην παραγγελία υλικού άμεσα και γρήγορα, κάτι που ο Τ.Ε. πάσχισε να παρέχει κάθε φορά. Όταν ο Δημήτρης Κυπριώτης έδωσε για μια πρώτη διαβούλευση το κείμενο της οργανωτικής δομής του Μετώπου, ζήτησε από τα υπόλοιπα μέλη του οργάνου να δώσουμε τις προσθήκες, διορθώσεις και γνώμες μας. Την επόμενη εβδομάδα και λίγο πριν την έναρξη του προεκλογικού αγώνα για το δημοψήφισμα (ΟΧΙ), είχα στείλει ήδη την πρότασή μου σε δύο διαφορετικά κείμενα. Η πρότασή μου ήταν στην ουσία μια πρόταση η οποία είχε ως στόχο την συνεργασία μεταξύ της ΠΓ και των υπόλοιπων επιτροπών του ΕΠΑΜ, που θα μπορούσαν να βοηθηθούν από τις υπηρεσίες που προσέφερε ο Τ.Ε. και την δημιουργία δύο ή τριών νέων επιτροπών, έτσι ώστε επιτέλους το ΕΠΑΜ να έχει μια συντονισμένη επικοινωνιακή πολιτική, ένα ενιαίο πρόσωπο και λόγο, ΠΑΝΤΑ κάτω από την επιτήρηση και τελική απόφαση της ΠΓ. Η πρόταση μου, παρά τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις μου να συζητηθεί, δεν συζητήθηκε ποτέ και βεβαίως, δεν συμπεριλήφθηκε στο τελικό οργανωτικό σχέδιο. Αλλά οι εισηγήσεις μου δεν σταμάτησαν εκεί. Έκανα άλλες 4 εισηγήσεις, οι οποίες για τον έναν ή άλλο λόγο, δεν συζητήθηκαν ποτέ, ούτε και εισάχθηκαν για συζήτηση σε συνέλευση της ΠΓ.
Θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μία από τις εισηγήσεις που έκανα αφορούσε την θέση μου, ότι πριν οργανώσει κανείς κάτι θα πρέπει να γνωρίζει τον στόχο του. Την έκανα διότι ήταν ξεκάθαρο πλέον, ότι ο «σκληρός πυρήνας» της ΠΓ, δηλαδή οι Κυπριώτης, Κουμαρέλλας, Ιεροδιάκονος, με την σιωπηλή αποδοχή των πράξεών τους από τον Δ. Καζάκη, επιχειρούσαν να φέρουν στο ΕΠΑΜ ένα οργανωτικό σχέδιο, χωρίς πρώτα να παράξουν το πολιτικό σχέδιο το οποίο και υποσχέθηκε το όργανο να παράξει. Στην συγκεκριμένη εισήγηση, όταν την κατέθεσα στο όργανο, έγινε λόγος από τον Γ.Γ. Καζάκη ότι "ήταν μια καλή φιλοσοφική ανάλυση, η οποία όμως δεν έχει καμιά σχέση με την οργάνωση του μετώπου", κι έτσι η συζήτησή της στην ουσία απορρίφθηκε σιωπηλά και το σημείο το οποίο ήθελα να συζητηθεί αγνοήθηκε. Τώρα βέβαια γνωρίζω ότι αυτές οι πρακτικές είναι συνήθεις για όποιον προσπαθεί να μεθοδεύσει τους δικούς του σκοπούς.
Το αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδικασίας ήταν η κοινοποίηση στους πυρήνες του νέου οργανωτικού σχεδίου, το οποίο παρά τις διαφωνίες και παρατηρήσεις μελών της ΠΓ, κατέληξε να είναι ακριβώς αυτό το οποίο μας ήρθε έτοιμο και προαποφασισμένο από τον Δημήτρη Κυπριώτη εκείνη την βραδιά. Κατάφεραν να περάσουν ακριβώς ότι είχαν σχεδιάσει εκτός του οργάνου, μαζί με τους παρελκόμενους προαποφασισμένους διορισμούς, αδιαφορώντας επιδεκτικά για το τι θα επακολουθούσε στους πυρήνες. Οι διαφωνούντες, όπως αφέθηκε να εννοηθεί, θα έπρεπε πολύ απλά να φύγουν από το Μέτωπο.
Και κάπως έτσι, άρχισε η ολιγόμηνη διολίσθηση του ΕΠΑΜ, από ένα ανοιχτό, οριζόντιο κίνημα, σε ένα μόρφωμα το οποίο δεν διέπεται πλέον από τους γραπτούς και άγραφους νόμους των συλλογικοτήτων, αλλά από το "έτσι γουστάρω", τριών-τεσσάρων ατόμων, που έχουν αποφασίσει για τους εαυτούς τους, ότι γνωρίζουν τα πάντα καλύτερα.
Ακολούθησαν οι γνωστές απαράδεκτες εγκύκλιοι, οι οποίες δεν συνάδουν ούτε στο ελάχιστο με τις αρχές του ΕΠΑΜ, και δυστυχώς ούτε με τους στόχους του. Οι απαιτήσεις των πυρήνων για συνέδριο, όπως φάνηκε στον Πολιτικό Διάλογο, δεν άργησαν να έρθουν. Όπως είναι φυσικό με κάθε αυταρχική εξουσία τα αιτήματα για συνέδριο αγνοήθηκαν επιδεικτικά. Αυτό είναι μια εκ διαμέτρου αντίθετη στάση από αυτήν που υποστήριξαν τα εκτός τότε και εντός σήμερα μέλη της ΠΓ, όταν υπήρξε αίτημα για συνέδριο, το οποίο και οδήγησε τελικά στο 4ο συνέδριο.
Αντί να πραγματοποιήσουν αυτά που συμβούλευαν την 3η ΠΓ και να βοηθήσουν εμπράκτως την συλλογή των αποφάσεων των πυρήνων για την θέση τους για έκτακτο 4ο συνέδριο, άφησαν την διαδικασία στην τύχη της και μέσα σε έναν μήνα και κάτι απαγόρευσαν ουσιαστικά κάθε συζήτηση για συνέδριο, με την πάγια πλέον πρακτική του χαρακτηρισμού κάθε διαφωνούντα. Το εάν αυτό είναι μεθόδευση ή όχι, το αφήνω στην κρίση αυτών που ακόμη ενδιαφέρονται για ένα στείρο κίνημα που δεν πρόκειται ποτέ να προσφέρει απολύτως τίποτα σε αυτόν τον τόπο.
Τα συμπεράσματα λοιπόν τα αφήνω σε εσάς. Απλά κρατήστε στο μυαλό σας ότι σήμερα κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους ορίζουν τι θα γίνεται στο ΕΠΑΜ, χωρίς ούτε να έχουν κερδίσει αυτό το δικαίωμα με το σπαθί τους με ψήφους από το συνέδριο, αλλά ακόμη χειρότερα, χωρίς να έχουν αποδείξει στο παρελθόν ότι έχουν αυτές τις ικανότητες.
Κάποια στιγμή, περίπου σε αυτό το σημείο, ήρθε και η εντολή "απόλυσης" των συναγωνιστών Μάρας Λεβίδη και Μανώλη Κλαμπατσέα από τον Τ.Ε. με τηλεφώνημα από τον ΓΓ Καζάκη σε μένα, ένα πρωί. Οι λόγοι που δόθηκαν δεν ήταν αρκετοί για να καταλάβω το γιατί. Αλλά εγώ ως σωστός ΕΠΑΜίτης και πάλι, έκανα το λάθος να μην το "κάνω θέμα" για χάρη του "Μετώπου" και του ΕΠΑΜ...
Συναγωνιστές, δεν αναζητώ απολύτως καμιά τιμή για αυτά που προσέφερα στο ΕΠΑΜ. Αποδέχομαι την όποια κριτική σας για λάθη, ατέλειες, ελλείψεις, κακοδιαχείριση, ανικανότητα, τεμπελιά, κλπ, κλπ. Δεν περιμένω ΤΙΠΟΤΑ για όλα όσα έδωσα, ούτε και θέλω τίποτα. Όμως, η αχαριστία είναι ίσως το χειρότερο πράγμα που μπορεί να λάβει κανείς από έναν κοντινό συνάνθρωπό του.
Ειδικά όταν αυτόν τον συνάνθρωπο τον βοήθησες όσο μπορούσες. Αυτό ακριβώς και πολύ παραπάνω έλαβα. Κι αυτό συναγωνιστές είναι αρκετό για να σπάσει το γυαλί μια για πάντα. Η συνεργασία μου και η προσφορά μου στο ΕΠΑΜ δεν θα είναι πλέον δυνατή, διότι πολύ απλά, μερικά πράγματα δεν γυρίζουν πίσω.
Η εμπιστοσύνη μου στον Δημήτρη Καζάκη, τον Δημήτρη Κυπριώτη, τον Όθωνα Κουμαρέλλα (οι νούμερο δύο και τρία στο ΕΠΑΜ όπως τους άρεσε πάντα να παρουσιάζουν τον εαυτό τους) καθώς και στους λοιπούς υποστηρικτές του νέου αυταρχικού σχήματος Γιώργο Ιεροδιάκονο, Γρηγόρη Πιερρουτσάκο, την λοιπή ΠΓ η οποία δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται την τραγική κατάσταση στην οποία έχει έλθει το ΕΠΑΜ και άλλους ένθερμους υποστηρικτές τους, έχει διασαλευθεί αμετάκλητα.
Έχει διασαλευθεί ανεπανόρθωτα όσον αφορά την ικανότητά τους να δημιουργήσουν το πολυπόθητο Μέτωπο, την ικανότητά τους να ενώσουν τον Λαό μας (εφ’ όσον δεν έχουν καν την ικανότητα να ενώσουν ούτε το ΕΠΑΜ), έχει διασαλευθεί όσον αφορά το ηθικό τους επίπεδο, αλλά ακόμη και το πολιτικό. Όσο για τον Δημήτρη Καζάκη, δεν ξέρω πραγματικά γιατί ακριβώς άφησε να φθάσει το Μέτωπο εδώ που έφτασε και έδιωξε όσο πιο πολλούς ικανούς ανθρώπους μπόρεσε από αυτό. Εάν το γνωρίζει, εμένα δεν μου το είπε ποτέ.
Η αυταρχική και τραγικά αναποτελεσματική οργάνωση του Μετώπου δεν έχει τίποτα καλό να δώσει στην Πατρίδα μας. Τα προτάγματα του ΕΠΑΜ έχουν πλέον αντικατασταθεί από το νέο δόγμα του ΕΠΑΜ...
Τι μας λένε δηλαδή; Μα είναι απλό: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Όχι μόνο αγιάζει τα μέσα, αλλά μας λένε ότι αγιάζει ακόμη και τους εκπροσώπους, αυτούς που υλοποιούν τα μέσα, δηλαδή τα άτομα που ελέω της δικιάς τους αλαζονείας απαρτίζουν σήμερα - και υποθέτω για πάντα από εδώ και πέρα, όπως ακριβώς στα αρχηγικά κόμματα που μας έφεραν ως εδώ - την Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ.
Αλλά δεν υπάρχει χειρότερη πλάνη από αυτή. Το μέσο και ειδικά όταν αυτό γίνεται αναπόσπαστο μέρος των πράξεών σου, σε αλλάζει, σε αλλοτριώνει. Όσο εσύ χρησιμοποιείς τα μέσα, αυτά σε αλλάζουν. Κι όταν έρθει η ώρα ή και πολύ πιο σύντομα, τα μέσα που επέλεξες σε μετάλλαξαν τόσο πολύ, που ο αρχικός στόχος για σένα δεν έχει κανένα νόημα, διότι δεν σε αντιπροσωπεύει πλέον. Αντιθέτως, είσαι πλέον ικανός να κάνεις αδίστακτα οποιαδήποτε ενέργεια.
Είναι αυτό δηλαδή, που λένε πολλοί σοφοί: Είσαι ότι κάνεις, κι όχι ότι λες. Κι έτσι, εάν φέρεσαι μοχθηρά, μοχθηρός είσαι. Εάν φέρεσαι αυταρχικά τότε είσαι αυταρχικός. Κι αν φέρεσαι φασιστικά, τότε είσαι φασίστας.
Θα έλεγε κανείς:
"Προσωπική επιλογή είναι, τι σε νοιάζει; Εάν δεν σου αρέσει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, να πας αλλού."
Κι όμως δεν είναι έτσι. Γιατί το μέσο, όπως είπαμε, γίνεται φύση σου. Και αν για παράδειγμα, επεδίωκες την δημοκρατία, αλλά επέλεξες τον αυταρχισμό και την ολιγαρχία για να την φέρεις, τότε πριν, ή μέχρι να έρθει η ώρα εκείνη, έχεις κυριολεκτικά μετατραπεί σε ΑΝΙΚΑΝΟ να πραγματώσεις τον αρχικό σκοπό σου...
Αλλά δυστυχώς, το να υποστηρίζεις το δόγμα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, είναι χειρότερο ακόμα στην περίπτωση που ισχυρισθείς - όπως κάνει το ΕΠΑΜ - ότι "μα δεν θα το κάνω μόνος, μόλις πετύχω τον σκοπό μου εγώ παραιτούμαι". Γιατί πως είναι δυνατόν ένας κατ’ εξοχήν και πρακτικά αποδεδειγμένα αυταρχικός, να παραδώσει τα σκήπτρα της εξουσίας όταν έρθει εκείνη η ώρα;
Δεν θα το κάνει φίλοι μου. Είναι πολύ πιο πιθανό να σε στοχοποιήσει εσένα που δεν ξέχασες τον καθαρό και κρυστάλλινο σκοπό και να προσπαθήσει να σε εξαφανίσει.
Η αλήθεια είναι ότι αυτούς τους μήνες, από την παραίτηση μου από την ΠΓ και τον ΤΕ μέχρι και σήμερα, έλπιζα ότι "κάτι θα γίνει" κάτι θα αλλάξει και θα φανεί το όποιο τέλος πάντων πραγματικό σχέδιο. Θα το σεβόμουν (ακόμη κι αν δεν το δεχόμουν), ακόμη κι αν δεν μου είχε αποκαλυφθεί πριν γίνει ανοιχτά. Δεν μπορεί, λέω, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, δεν είναι δυνατόν ένα τόσο άχρηστο, μέτριο και ηττοπαθές σχέδιο να είναι ΤΟ σχέδιο του ΕΠΑΜ. Κι όμως ήταν. Κι όπως ήταν φυσικό, η κατάσταση χειροτέρεψε. Τίποτα δεν έγινε πιο ξεκάθαρο. Δεν υπήρξε το πραγματικό σχέδιο που πίστευα ότι άρμοζε στο ΕΠΑΜ.
Αρκετούς μήνες μετά από το αποτέλεσμα των εκλογών το ΕΠΑΜ ακόμη δεν έχει το παραμικρό πολιτικό σχέδιο το οποίο να είναι επίκαιρο και να συνάδει με τις τραγικότατες γεωπολιτικές και πολιτικές εξελίξεις. Δεν έχει συγκεκριμένους στόχους που να συνδέονται με την κοινωνία, που να έχουν σημεία σύνδεσης και ταύτισης με την κοινωνία. Πόσο μάλλον τώρα, όπου το παράδειγμα που δίνει το ΕΠΑΜ με την εσωτερική του οργάνωση, κάθε άλλο παρά το ποθούμενο θυμίζει. Υπάρχουν πλέον μόνο τέσσερα πράγματα στο ΕΠΑΜ:
1) Η συνεχής γραφειοκρατικού τύπου οργάνωση, η οποία ορίζει μεταξύ άλλων ακόμη και τέτοιες γελοιότητες όπως η οργάνωση γευμάτων από τους πυρήνες για να υποδεχθεί τους VIP από τα όργανα, η οποία είναι πολιτικά χωρίς στόχο, σκοπό και αποτέλεσμα.
2) Η συκοφάντηση και προσωπική επίθεση εναντίον όποιου διαφωνεί εσωτερικά, με τεράστια κατάπτυστα κείμενα από το όργανο προς τα μέλη/πυρήνες του ΕΠΑΜ και την ίδια στιγμή η γελοιοποίηση και η «κάτω από την ζώνη» αθέμιτη κριτική προς τους πάντες και τα πάντα εκτός ΕΠΑΜ που τόλμησαν να εμπλακούν μαζί μας έστω και στο παραμικρό ή ακόμη και καθόλου. Μέσα στα χρόνια ύπαρξης του ΕΠΑΜ, και με αρχηγό σε αυτή την διαδικασία τον Γ.Γ. Καζάκη, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Δεν θα μείνει ούτε κολυμπηθρόξυλο στις συλλογικότητες/κόμματα και σχηματισμούς από την χυδαία κριτική και γελοιοποίηση παραγόντων τους απ’ όπου κι αν προέρχονται. Δεν έχουμε αφήσει απολύτως κανέναν - δημοσιογράφος είναι, πολιτικός είναι, ακαδημαϊκός είναι, συμφωνούμε/διαφωνούμε δεν έχει σημασία - σε χλωρό κλαδί και όλες οι γέφυρες έχουν καταστραφεί οριστικά, διότι κανείς τους δεν θέλει ούτε καν να ακούσει το όνομα Καζάκης ή/και ΕΠΑΜ.
3) Οι λίγες δράσεις στην κοινωνία που κάνουν ακόμη τα δραστήρια μέλη, όπως αυτοί των πλειστηριασμών, πετυχαίνουν τον στόχο τους, παρά και ενάντια στην στείρα οργανωτική λαίλαπα που χτυπάει σήμερα το ΕΠΑΜ.
4) Η απίστευτη υποκρισία. Απ’ ότι φαίνεται, εκτός από τους άεργους υπουργούς εργασίας, τους ανεπάγγελτους συνδικαλιστές, τους αγράμματους διδασκάλους, τους καθηγητές χωρίς πτυχίο, τους δεξιότατους αριστερούς, τώρα μας έχουν προκύψει και αυταρχικοί διδάξαντες την Δημοκρατία. Διδάσκεται πλέον η δημοκρατία από άτομα που την μισούν γιατί δεν έχουν σκύψει το κεφάλι και δεν έχουν κάνει δουλειά για καμιά συλλογική/δημοκρατική απόφαση ποτέ τους. Βλέπετε, αυτοί έκριναν με βάση την δικιά τους, προσωπική τους θεώρηση περί αξιοκρατίας, ότι είναι καλύτερα γι’ αυτούς - και όχι τους υπόλοιπους - να βρίσκονται πάντα στην κορυφή και μάλιστα άσχετα απ’ ότι έκριναν οι συλλογικές διαδικασίες εκλογής.
Μπράβο, και σ' ανώτερα. Αλλά τι ανώτερα να φτάσετε; Εσείς το τερματίσατε. Διδάσκετε κάτι που απεχθάνεστε και σιχαίνεστε με όλο σας το είναι. Πιο ψηλά το καλάμι δεν ανεβαίνει. Κι από κει, υπάρχει μόνο η πτώση.
Η απύθμενη υποκρισία σας τείνει πλέον να ξεπεράσει κάθε όριο. Ακόμη και το όριο που έθεσαν όλοι αυτοί οι ξεφτιλισμένοι που κάποτε έβριζε το ΕΠΑΜ, αλλά από τους οποίους τώρα ζητά ταπεινωμένο και απεγνωσμένα την συνεργασία μαζί τους.
Χίλιες φορές καλύτερα να το δηλώνατε ξεκάθαρα ότι δεν θέλετε συλλογικές διαδικασίες κι ότι θέλετε να ελέγχετε το ΕΠΑΜ για πάντα μόνο εσείς και κανένας άλλος συλλογικά, κι απλά να σας υπακούν τυφλά οι πολλοί. Αλλά τότε θα μαζεύατε όλο το σινάφι σας σε ένα μέρος, κι αυτό βεβαίως, βάζει τις θεσούλες σας κίνδυνο...
Χίλιες φορές ο Δημήτρη Καζάκης να μην είχε γράψει εκείνο το τρομερό κείμενο του όταν ήταν ακόμη στην ΣΠΙΘΑ εδώ:
Δευτέρα, 4 Απριλίου 2011Γιατί τώρα, προσπαθεί να πείσει εμάς που μας έπεισε για αυτό, τα άκρως αντίθετα. Πόσο απίστευτα μακριά έχει ξεφύγει το ΕΠΑΜ από αυτά που έγραφε μόλις πριν μερικά χρόνια ο υποτιθέμενος φυσικός ηγέτης του; Όσο δεν πάει.
Το κίνημα δεν χρειάζεται υποταχτικούς και υπάκουους
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Σπίθας ήταν ευθύς εξαρχής το πατριωτικό κάλεσμα που απεύθυνε προς όλο τον λαό ο Μίκης Θεοδωράκης. Ένα κάλεσμα αφύπνισης και αγώνα ενάντια σ’ έναν εσωτερικό και εξωτερικό εχθρό που δεν επιδιώκει απλά να καθυποτάξει τη χώρα και το λαό της με τα όπλα, αλλά να εγκαθιδρύσει έναν πολύ χειρότερο ζυγό, μια δουλοπαροικία χρέους από την οποία δεν υπάρχει διαφυγή για τις τωρινές και τις μελλοντικές γενιές. Πρόκειται για την μεγαλύτερη απειλή που γνώρισε ποτέ στην ιστορία του αυτός ο τόπος.
Τον περασμένο χρόνο ολόκληρη η χώρα βρέθηκε μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της επιβολής καθεστώτος κατοχής με πρόσχημα το δημόσιο χρέος.
Απέναντι σ’ αυτή την πλειοψηφία, έχουμε μια κοινοβουλευτική μειοψηφία που συμπεριφέρεται λες και δεν συνέβη τίποτε σημαντικό. Κι έτσι συνεχίζουν να ασκούν αντιπολίτευση όπως και πριν. Όμως, ο λαός γνωρίζει πολύ καλά το εξής: ένα καθεστώς κατοχής δεν εξωραΐζεται, δεν βελτιώνεται, δεν εξανθρωπίζεται, δεν μεταρρυθμίζεται. Μόνο ανατρέπεται από τον ίδιο τον λαό. Κι επομένως περίμενε εναγωνίως ένα εγερτήριο σάλπισμα, που μόνο ο Μίκης, με όλο το ιστορικό φορτίο που φέρει το όνομά του, οι αγώνες του και η πορεία του, τόλμησε να επιχειρήσει. Έβαλε τη σπίθα, όπως είπε ο ίδιος και χιλιάδες αγωνιστές, δημοκράτες, προοδευτικοί, πατριώτες ανταποκρίθηκαν.
Όπως ήταν φυσικό το πρώτο ζήτημα που απασχόλησε την συγκρότηση της Σπίθας ήταν το οργανωτικό. Με ποιον τρόπο θα μπορούσε η Σπίθα να μετατραπεί σε οργάνωση ανοιχτή σε όλες τις μάχιμες δυνάμεις του λαού, να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και να βοηθήσει στην συγκρότηση εκείνου του παλλαϊκού μετώπου που θα μπορούσε να ανατρέψει το σημερινό καθεστώς; Ο ίδιος ο Μίκης είχε από την ιδρυτική της 1ης Δεκέμβρη ρίξει τις ιδέες της αυτοοργάνωσης και της άμεσης δημοκρατίας. Οι ιδέες αυτές μίλησαν σε πολλές καρδιές. Δεν ήταν όμως όλοι έτοιμοι να επενδύσουν στην πρωτοβουλία, στην αυτενέργεια, στην ελευθερία της ζύμωσης και της δράσης που πρέπει να έχει μια αυθεντικά λαϊκή οργάνωση, όπως ήταν εξυπαρχής η Σπίθα.
Δυστυχώς υπήρξαν αντιλήψεις που εύκολα διολίσθησαν σε λογικές και πρακτικές εντελώς ξεπερασμένες και αντιδραστικές. Η σπίθα που θέλησε να ανάψει ο Μίκης έγινε στα χέρια τους ένα είδος άγιου λείψανου που περιφερόταν από εκκλησίασμα σε εκκλησίασμα για να το προσκυνήσουν οι πιστοί. Η αυτοοργάνωση και η άμεση δημοκρατία μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Προείχαν οι εντολές, οι ντιρεκτίβες και η πειθαρχία σ’ αυτές. Το όνομα ενός αγωνιστή σαν τον Μίκη έγινε λατρευτικό αντικείμενο. Η υποταγή και η τυφλή υπακοή στην θέληση του Μίκη, όπως την εξέφραζαν οι «αντ’ αυτού», έγινε η ύψιστη αρετή. Έτσι είχαμε μια άκομψη προσπάθεια να μεταμορφωθούν οι Σπίθες, να εξοβελιστούν οι πιο ατίθασοι και οι πιο ανυπάκουοι, ώστε να μείνουν μόνο οι πιστοί και υπάκουοι. Είχαμε το φαινόμενο να σβήνουν, ή να διαλύονται μαζικές Σπίθες με δράση και άποψη, να προβοκάρονται, ακόμη και να προπηλακίζονται μη αρεστές Σπίθες και Σπιθιστές με σκοπό να αποχωρήσουν, προκειμένου να φυτρώσουν στη θέση τους αδύναμες, μικρές Σπίθες, τις περισσότερες φορές καθ’ υπόδειξη ή με ενέργειες συγκεκριμένων ομάδων ή ατόμων οι οποίοι επιλέγουν ποιοι θα συμμετάσχουν σ’ αυτές με βασικό κριτήριο το ποιος πειθαρχεί στις εντολές άνωθεν, ποιος είναι πιστός στον «Οδηγητή του Κινήματος» και στους ex officio εκπροσώπους του επί της γης.
Φτάσαμε στο σημείο να εξυμνείται ένα μοντέλο οργάνωσης που ερχόταν από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας. Φτάσαμε στο σημείο να συζητά η Σπίθα ένα πρότυπο οργανωμένης δράσης που θα μπορούσε εύκολα να συνοψιστεί στα παρακάτω λόγια: «Δεν είναι μολοντούτο απαραίτητο ο καθένας απ’ αυτούς που αγωνίζονται για την θεωρία να ξέρει απόλυτα, ούτε να γνωρίζει με λεπτομέρειες κάθε μια από τις σκέψεις του αρχηγού του κινήματος. Το βασικό είναι να καλλιεργηθεί και ν’ αναπτυχθεί σύμφωνα με ορισμένες ουσιαστικές αρχές της θεωρίας, λίγες ας είναι, μα οπωσδήποτε πρωταρχικές. Ακόμη κι αν δεν καταλάβει τελείως αυτές τις αρχές, είναι αρκετό να πεισθεί για την αναγκαιότητα της νίκης της θεωρίας και του κόμματός του. Ο στρατιώτης δεν είναι ανάγκη να ξέρει τα σχέδια των επιτελαρχών. Πρέπει λοιπόν να τον κρατήσουμε στα πλαίσια μιας αυστηρής πειθαρχίας και να του εμφυσήσουμε την πεποίθηση ότι τα αίτια της θεωρίας είναι δίκαια κι ότι για να επικρατήσει χρειάζεται να αναλωθεί ολόκληρος… Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μ’ έναν στρατό όπου όλοι οι στρατιώτες του θάταν στρατηγοί, προικισμένοι με ανώτερες ικανότητες; Ή τι χρησιμότητα θα είχαν για ένα κόμμα τα μέλη του, αν όλα ήταν «εξέχουσες» προσωπικότητες; Όχι, μας χρειάζονται απλοί στρατιώτες γιατί δίχως αυτούς δεν θα μπορέσουμε να πετύχουμε εσωτερική πειθαρχία. Μια «οργάνωση» απ’ την ίδια της τη φύση, δεν θα μπορέσει να υπάρξει παρά μόνο με μια ανώτατη διοίκηση από μορφωμένους και με την πλατειά μάζα πίσω της που θα την καθοδηγεί περισσότερο το συναίσθημα.»
Μπορεί το παραπάνω απόσπασμα να το έγραψε ο Χίτλερ το 1928 και να αποτυπώνει την οργανωτική φιλοσοφία του ναζισμού, αυτό όμως δεν απέτρεψε ορισμένους από το να επαναφέρουν την ίδια λογική στα οργανωτικά τους σχέδια για την Σπίθα. Μόνο που αυτή την φορά τα εμφάνισαν ως θέληση του «Οδηγητή του Κινήματος» όπου όλοι οι άλλοι έπρεπε να πειθαρχήσουν.
Η επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη για το Οργανωτικό (1/4) αποδεικνύει ότι τα αγωνιστικά αντανακλαστικά που έχει οικοδομήσει κάποιος σε μια ολόκληρη ζωή γεμάτη αγώνες για τη δημοκρατία, για την λαοκρατία και για τη λευτεριά της Ελλάδας, δεν ατονούν με το πέρασμα του χρόνου. Η Σπίθα αν θέλει πραγματικά να συμβάλει καθοριστικά στη δημιουργία ενός αυθεντικού παλλαϊκού μετώπου, συνεχιστή των καλύτερων παραδόσεων της Φιλικής Εταιρείας και άξιο διάδοχο του ηρωικού ΕΑΜ, δεν έχει ανάγκη υποταχτικούς και υπάκουους. Δεν χρειάζεται ανθρώπους που πνίγουν την νοημοσύνη τους στο συναίσθημα, που αντί να σκέφτονται ελεύθερα ως αυτόφωτες προσωπικότητες ξέρουν μόνο να πειθαρχούν σε εντολές. Δεν μπορούν τέτοιοι άνθρωποι να σηκώσουν το βάρος ενός αγώνα ενάντια στην καταπίεση και στον εξανδραποδισμό της χώρας. Δεν μπορούν να κάνουν πράξη τα υψηλότερα ιδανικά από τα οποία μπορεί να εμπνευστεί ο λαός αυτής της χώρας.
Άνθρωποι σαν τον Μίκη και τη γενιά του το ξέρουν αυτό πολύ καλά. Το έμαθαν στην πράξη στις πόλεις και τα χωριά με το όπλο στο χέρι, στις φυλακές, στις εξορίες, στα απάνθρωπα βασανιστήρια επί δεκαετίες. Όποιος νόμιζε ότι τέτοιοι άνθρωποι, που στη ζωή τους «δέθηκαν με το ατσάλι» θα μπορούσαν να κολακευθούν με την αναγωγή τους σε Οδηγητές, ή αυτεξούσιους Ηγέτες που απαιτούν υποταγή, γελάστηκε οικτρά. Μόνο ανυπόταχτοι άνθρωποι μπορούν να σηκώσουν το βάρος ενός τέτοιου αγώνα. Μόνο όσων η συνείδηση δεν μπορεί να «συμμορφωθεί προς τας άνωθεν υποδείξεις». Μόνο ελεύθερες προσωπικότητες που δεν φοβούνται την ανοιχτή ζύμωση, την αναμέτρηση στο πεδίο των επιχειρημάτων και των ιδεών, μπορούν να βγουν μπροστά προτάσσοντας το συμφέρον του λαού. Και μόνο τέτοιες προσωπικότητες μπορούν να παράγουν μια νέου τύπου πειθαρχία, την πειθαρχία που επιβάλει η συνείδηση και ο σκοπός του αγώνα
Η Σπίθα ξεκίνησε μ’ αυτή τη λογική. Επιχειρούσε ευθύς εξαρχής μια νέα μορφή οργάνωσης, όπου όλοι μπορούν να είναι επιτελάρχες, όλοι στρατηγοί και όλοι προικισμένοι με ανώτερες ικανότητες. Όλοι μπορούν να είναι εξέχουσες προσωπικότητες, όχι με τις πλάτες ενός μηχανισμού, ούτε ελέω Υψίστου, αλλά με βάση την πραγματική συνεισφορά τους στη συλλογική σκέψη και πράξη.
Ξεκινάμε λοιπόν από την αρχή. Ξεκινάμε από την ιδρυτική αφετηρία της Σπίθας. Ξεκινάμε να οικοδομούμε μια οργάνωση δίχως Αρχηγούς και Οδηγητές, αλλά με ανεξάρτητους και ελεύθερους ανθρώπους που δοκιμάζονται στην συλλογική δράση στη βάση κοινών αρχών και στόχων. Μια οργάνωση όπου όλοι είναι συνδιαμορφωτές της ιδεολογίας και της πολιτικής της μέσα από την πιο ελεύθερη και ανοιχτή ζύμωση με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας στη βάση.
Σε μια τέτοια οργάνωση η ηγεσία κατακτάται και δεν διορίζεται, ούτε χρίζεται. Δεν αποτελεί προνόμιο, αλλά απόδειξη της θεωρητικής και πρακτικής συμβολής της μέσα από ελεύθερες, ανοιχτές και πλήρως δημοκρατικές διαδικασίες, όπου συμμετέχουν όλοι με την ίδια βαρύτητα και ρόλο. Μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε μια οργάνωση ελεύθερα σκεπτόμενων αγωνιστών οι οποίοι καθοδηγούνται από τη συνείδηση και τη γνώμη τους, χωρίς να γίνονται υποχείρια κανενός, ούτε να υποτάσσονται στο τυφλό συναίσθημα. Μόνο έτσι μπορούμε να αποκτήσουμε μια οργανωμένη δύναμη που να είναι ικανή να φέρει σε πέρας το τιτάνιο έργο της ανατροπής του σημερινού καθεστώτος και της αναγέννησης της χώρας, όπου για πρώτη φορά ο λαός, ο εργαζόμενος λαός και όχι όσοι ζουν από τον μόχθο και το αίμα του, θα γίνει αληθινά αφέντης στον τόπο του.
Δημήτρης Καζάκης
Αναρτήθηκε στην κεντρική ιστοσελίδα της Σπίθας Κίνημα Ανεξαρτήτων Πολιτών, Μίκης Θεοδωράκης, 2/4/2011
Χίλιες φορές να μην είχα εμπλακεί σε αυτό το μόρφωμα και να έκανα αγώνα σε μια μικρή ομάδα από φίλους και γνωστούς ισότιμα και με σεβασμό, γιατί τώρα δεν θα χρειαζόταν να αναρωτιέμαι κάθε λεπτό που περνά: "που, μα ΠΟΥ έμπλεξα ο ηλίθιος"...
Συναγωνιστές,
Το Μέτωπο δεν είναι το ΕΠΑΜ. Το μέτωπο το κατάπιε η υπεροψία, η ανικανότητα, η ζήλια, ο φθόνος, τα πισώπλατα κτυπήματα, ο άκρατος λαϊκισμός πέρα ακόμη κι απ' τα όρια που βρίσκονται οι χειρότερες μορφές της αριστεράς και της δεξιάς, ο αυταρχισμός, η αλαζονεία και βεβαίως, μια γερή δόση στείρας και άχρηστης γραφειοκρατίας.
Ο λαός μας χρειάζεται πραγματική αγωνιστικότητα, πραγματικό ριζοσπαστισμό, πραγματική πρόοδο, πραγματικό πατριωτισμό. Μέσα σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, το ΕΠΑΜ, όχι απλά δεν έχει λόγο ύπαρξης, αλλά οφείλει να μην υπάρχει πλέον.
Τέλος, επιθυμώ:
1) Να ζητήσω ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ συγνώμη σε όλους όσους καλούσα με τα άρθρα μου, με τους ατελείωτους μονολόγους μου σε χιλιάδες κόσμου, που τους καλούσα να σπαταλήσουν τον χρόνο τους με κάτι που στην ουσία ήταν γραπτό - είτε από πρόθεση, είτε από ανικανότητα, δεν με ενδιαφέρει - να κάνει ακριβώς το αντίθετο από την δημιουργία του Λαϊκού Μετώπου. Σας ζητώ ταπεινά συγνώμη λοιπόν. Εάν θέλετε να κάνετε αγώνα, τότε θα με βρείτε μαζί σας, αλλά ΜΑΚΡΙΑ από το ΕΠΑΜ. Σας ζητώ συγνώμη, που τυφλώθηκα τόσο πολύ, όταν το ΕΠΑΜ έδιωχνε κόσμο - πολλές φορές μάλιστα τον πιο ικανό κόσμο -, έβριζε και γελοιοποιούσε τους πάντες και τα πάντα κι έτσι έκλεισε όλες τις πόρτες ανεπιστρεπτί, και γενικά έσπερνε τον σπόρο της διαίρεσης των δυνάμεων του Λαού μας.
2) Να ζητήσω να κατανοήσουν όλοι, ότι το ΕΠΑΜ ούτε άρχισε τον αγώνα, ούτε και θα τον τελειώσει. Το μόνο που έδωσε και το παραδέχομαι, είναι οι πολύτιμες παλαιότερες και νέες οικονομικές και ιστορικές αναλύσεις του Δ. Καζάκη και τα προτάγματά του, αν και ακόμη και αυτά σε μερικές πτυχές της παρουσίασής τους έχουν και αυτά σοβαρότατα προβλήματα και μερικά τους έχουν προφανή ουτοπικά χαρακτηριστικά, διότι λείπει ο σοβαρός, τακτικός, στρατηγικός και ρεαλιστικός σχεδιασμός τους. Όλα τα άλλα δυστυχώς, δεν βοήθησαν στο παραμικρό στον αγώνα, αλλά μάλλον τον έβλαψαν.
Απ' ότι φαίνεται, ο "κατιμάς της κοινωνίας" έκανε πολύ καλά και σοφά που δεν επέλεξε ποτέ το ΕΠΑΜ, τόσο επειδή προφανώς μυρίστηκε περί τίνος ακριβώς πρόκειται πολύ πριν από εμένα, όσο και γιατί η πάγια - ασχέτως συλλογικών διαδικασιών- ηγεσία του ΕΠΑΜ δεν κατάλαβε ποτέ, ότι:
Αυτός χρειάζεται τον λαό και την κοινωνία, κι όχι το αντίθετο.
Επίλογος
1) Δεν είναι δυνατόν ο ηγέτης του μετώπου να είναι άνθρωπος που με τη συμπεριφορά του διχάζει και διώχνει τους πάντες από το μέτωπο.
2) Η αναπόφευκτη αλλοτρίωση από το δόγμα "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" και από το "μη μιλάτε γιατί θα βλάψετε το Μέτωπο" με τον καιρό θα γίνει συνήθεια. Αν δεν είναι αυτή η κατ’ εξοχήν συμπεριφορά που δίνει λευκή επιταγή για τον όποιο επιτήδειο, τότε τι είναι;
3) Η αποδοχή της μοναδικής πηγής της απόλυτης αυθεντικής αλήθειας της "ηγεσίας" έχει ήδη μετατρέψει το ΕΠΑΜ μοιραία σε κόμμα σαν τα υπόλοιπα, όπου όλοι θα κάνουν ότι λέει ο αρχηγός χωρίς πολλές ερωτήσεις.
4) Οι χυδαίοι χαρακτηρισμοί του κάθε διαφωνούντα και η μηδενική ανοχή στην διαφορετική άποψη από την ηγεσία του ΕΠΑΜ, αποκαλύπτει ένα τρομακτικό έλλειμα δημοκρατικής παιδείας.
5) Το νέο οργανωτικό δόγμα του ΕΠΑΜ μας εθίζει στην ανάθεση από πάνω προς τα κάτω, δηλαδή ό,τι ακριβώς έχει οδηγήσει την Πατρίδα εδώ που είμαστε σήμερα. Εξ άλλου, ποιος εγγυάται ότι πάντα θα υπάρχει ορθή δημοκρατική επιλογή της "ηγεσίας";
6) Το ΕΠΑΜ είναι ξεκάθαρο πλέον, διανύει μια περίοδο "ΣΥΡΙΖΑ" και τείνει να κάνει ακριβώς το ίδιο λάθος που έκαναν οι Συριζαίοι, όταν είδαν ότι η ηγεσία τους διολίσθηζε επικίνδυνα.
7) Δεν είναι δυνατόν ένα μόρφωμα το οποίο πιστεύει στο δόγμα "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" να φέρει τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη στη χώρα.
Συναγωνιστές, ελπίζω να καταλάβατε τώρα για ποιόν λόγο σας είπα στην αρχή ότι βρίσκομαι στην εξαιρετικά ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω την αποχώρησή μου: Γιατί τώρα, μακριά από το ΕΠΑΜ, ελεύθερος από ένα πλέον ολοκληρωτικού τύπου αντι-μετωπικό ηγετικό σχήμα και χωρίς την χλεύη των υποτιθέμενων συναγωνιστών μου, θα μπορέσω επιτέλους να ανοίξω τα φτερά μου και να αγωνιστώ ελεύθερα.
Η συνέχεια στις επάλξεις.
Σ. Κατσούλης
Πρώην μέλος του ΕΠΑΜ Γλυφάδας Ελληνικού
Πρώην εκλεγμένο μέλος για τρεις συνεχόμενες φορές της Πολιτικής Γραμματείας
Πρώην υπεύθυνος του Τομέα Επικοινωνίας για δυο συνεχόμενα χρόνια.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.