Συνέντευξη Ζωής Κωνσταντοπούλου στο περιοδικό «Αίτιον» και στον Χρήστο Κοτσιρέα

Ζωή Κωνσταντοπούλου: «Η θωράκιση της δημοκρατίας είναι υποχρέωση όλων μας»

Το βλέμμα της καθαρό και διαπεραστικό δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για την ειλικρίνεια των προθέσεών της. Ο λόγος της δεν είναι επιφανειακός. Είναι ευθύς, ακριβής και πηγάζει από το είναι της. Στις αρχές και τις αξίες  που υπηρετεί δεν είναι διατεθειμένη να κάνει την παραμικρή έκπτωση. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δηλώνει αποφασισμένη να δώσει «έναν αγώνα δύσκολο αλλά και ωραίο ταυτόχρονα».

-   Κυρία Κωνσταντοπούλου, παρακολουθούμε τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες της Ευρώπης μια επιταχυνόμενη συρρίκνωση της δημοκρατίας και των θεσμών που την προστατεύουν. Τα εθνικά κοινοβούλια περιορίζονται απλά και μόνο σε ρόλο διεκπεραιωτικό, ενώ συμφωνίες όπως η περιβόητη T.T.I.P. θέτουν ένα πλαίσιο παντοκρατορίας των πολυεθνικών εταιρειών και των τραπεζικών κολοσσών. Υπάρχει τρόπος να αντιστρέψουμε τα πράγματα, να προστατεύσουμε και να προαγάγουμε την δημοκρατία;
-     Αυτονοήτως υπάρχει τρόπος και είναι και υποχρέωσή μας. Μία υποχρέωση ιστορική, πολιτική, κοινωνική και ηθική, η οποία πρέπει να μας κινητοποιήσει προκειμένου να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν και έχουν κατακτηθεί με αγώνες, θυσίες και αίμα. Πρέπει να θωρακίσουμε όχι μόνο την δημοκρατία, την αξιοπρέπειά μας και τον πυρήνα των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών αλλά και τις επόμενες γενιές και το περιεχόμενο ζωής που αυτές οι γενιές έχουν δικαίωμα να προσδοκούν και να αξιώνουν. Η διεκδίκηση της θωράκισης της ...δημοκρατίας και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η εμπέδωση της ισότητας, της δικαιοσύνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας περνούν και μέσα από τους πολίτες. Περνούν μέσα από την προσωπική αλλά και την συλλογική εγρήγορση, την ενεργοποίηση και την πολιτικοποίηση, την ενσάρκωση συλλογικοτήτων, πρωτοβουλιών και πολιτικών σχηματισμών, που θα ανατρέψουν αυτό το αποσαθρωμένο πολιτικό σύστημα, αυτό το τόσο σάπιο κατεστημένο, το οποίο, αν συνεχίσει να ριζώνει στις ζωές μας, θα καταπνίξει ό,τι έχει απομείνει ως ψήγμα ελευθερίας και αξιοπρέπειας.

- Το πολίτευμα που έχουμε, δηλαδή η Αστική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, μπορεί να δώσει λύση στο αδιέξοδο που δημιούργησε;

Από τη στιγμή που, όποιος εναντιώνεται στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, λοιδορείται και συκοφαντείται, όπως και στην δική σας περίπτωση, πολλές φορές μάλιστα με γκεμπελικές μεθόδους από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, με ποιο τρόπο μπορείτε να επικοινωνήσετε με τους πολίτες και να τους κάνετε σύμμαχους σε μια προσπάθεια αντιμετώπισης αυτών των πολιτικών;

-  Το δικό μου συμπέρασμα δεν είναι ότι όποιος αντιστέκεται είναι καταδικασμένος να τον φάει η μαρμάγκα. Η εμπειρία που έχω αποκρυσταλλώσει μέσα από τη συμμετοχή μου στα δημόσια πράγματα, είναι ότι ασφαλώς ενοχλεί εκείνος ή εκείνη που αντιστέκεται, με συνέπεια να ενεργοποιείται  από το σύστημα αυτό στο οποίο πολύ προσφυώς αναφερθήκατε, δηλαδή γκεμπελικές μέθοδοι, ανθρωποφαγικές και ακραία συκοφαντικές. Συγχρόνως, όμως, αυτός που αντιστέκεται, κινητοποιεί τα αντανακλαστικά των ανθρώπων, την συνείδηση και την αντίληψη των πολιτών, που μπορούν να βλέπουν πίσω από το παραπέτασμα της προπαγάνδας και του αποπροσανατολισμού. Το στοίχημα είναι να μην παραιτηθείς, να μην αποθαρρυνθείς και να κατανοήσει ο καθένας και η καθεμιά ότι είμαστε πολλοί. Είμαστε για την ακρίβεια οι περισσότεροι εκείνοι που δεν βολευόμαστε σε αυτό το σύστημα και δεν προσδοκούμε μια καρέκλα σε αντάλλαγμα της προσωπικής και συλλογικής αξιοπρέπειας και ευημερίας. Είμαστε περισσότεροι εκείνοι που ονειρευόμαστε έναν άλλον κόσμο, που είναι εφικτός, και διεκδικούμε μια νέα κοινωνική πραγματικότητα, που περνά μέσα από την δική μας πρωτοβουλία και ενεργοποίηση και οδηγεί σε μία ζωντανή συμμετοχική δημοκρατία. Το πρόβλημα δεν είναι οι θεσμοί. Το πρόβλημα είναι η παραίτηση από το αξιακό περιεχόμενο στο οποίο ερείδονται οι θεσμοί και η ενσάρκωση αυτών των θεσμών από πρόσωπα, που δεν πιστεύουν στην αποστολή τους. Πρόσωπα που είναι διατεθειμένα ανά πάσα στιγμή να παραβιάσουν το καθήκον τους, να προδώσουν την εμπιστοσύνη των συμπολιτών τους, να λειτουργήσουν με άκρα ιδιοτέλεια και, θα το πω ευθέως, με κίνητρα απολύτως συμφεροντολογικά. Έτσι, λοιπόν, το στοίχημα και το ερώτημα σήμερα, δεν είναι αν πρέπει να φτιάξουμε ένα άλλο πολίτευμα αλλά αν μπορούμε να δώσουμε πραγματική αξία και ουσία στην δημοκρατία με όλες της τις έννοιες. Αν μπορούμε να διεκδικήσουμε και να υλοποιήσουμε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες σε όλα τα επίπεδα, που όχι απλώς δεν απαγορεύονται αλλά αντίθετα αποδεικνύονται, όποτε ενεργοποιούνται, ζωτικές για την ουσία της δημοκρατίας. Συγχρόνως, να διεκδικήσουμε τον δημοκρατικό έλεγχο εκείνων των μορφωμάτων, που με παραθεσμικό και εξωθεσμικό τρόπο διεκδικούν να επικάθονται στις ζωές μας και στις δημοκρατικές λειτουργίες. Αναφέρομαι στους διάφορους μηχανισμούς, τραπεζικούς, διατραπεζικούς, διακρατικού καθορισμού της τραπεζικής και οικονομικής πολιτικής.

Το στοίχημα επίσης είναι εάν μπορούμε να αποτρέψουμε τα σχέδια που έχουμε δει να εξυφαίνονται και να υλοποιούνται τόσο σε εσωτερικό όσο σε ευρωπαϊκό και σε διεθνές επίπεδο. Τα σχέδια, δηλαδή, διολίσθησης της πολιτειακής λειτουργίας, που οδηγούν όχι απλά στην συρρίκνωση της δημοκρατίας αλλά στην εξαΰλωσή της και έχουν ως στόχο την συρρίκνωση των κρατικών, των διακρατικών και των υπερεθνικών οντοτήτων, που είναι προορισμένες να προστατεύουν την ανθρώπινη ύπαρξη και την κοινωνική συνοχή...

- Μιλάτε για αυτό που θα έπρεπε να κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση;

- Ναι, ασφαλώς. Είναι ζωτικής σημασίας για όλους μας να διεκδικήσουμε την μη μετατροπή, μετάλλαξη και διαμόρφωση αυτών των οντοτήτων σε ενός τύπου εταιρικά σχήματα, τα οποία ασχολούνται μόνο με την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα και όχι με την ανθρώπινη ζωή. Θεωρώ σημαντικό σε αυτό το σημείο να σας πω, ότι ο αγώνας που δίνουμε είναι δύσκολος αλλά είναι και ωραίος ταυτόχρονα. Στην ιστορία δεν είναι ο πιο δύσκολος αγώνας που έχει δοθεί. Ιστορικά έχουν κατακτηθεί δικαιώματα που δεν ήταν πριν καθιερωμένα και έχουν κατοχυρωθεί αρχές και αξίες που δεν υπήρχαν ποτέ πριν αναγνωρισμένες. Εμείς καλούμαστε σε πρώτο στάδιο να προστατεύσουμε τα κεκτημένα και αυτό πρέπει να είναι αυτονόητο. Αρκεί να καταλάβουμε ότι δεν είναι τόσο δύσκολο, όσο δύσκολοι υπήρξαν οι αγώνες εκείνων που εγγυήθηκαν να ζούμε εμείς ελεύθεροι και σε μια δημοκρατική πραγματικότητα.

- Μήπως τότε ο εχθρός ήταν πιο εμφανής, ήταν πιο διακριτός; Οι πρόγονοί μας και οι άνθρωποι που θυσίασαν και τις ζωές τους για την ελευθερία και τη δημοκρατία, είχαν να αντιπαρατεθούν απέναντι σε ξεκάθαρους εχθρούς όπως ο φασισμός και ο ναζισμός. Μήπως ο πόλεμος που διεξάγεται αυτή την στιγμή είναι πιο ύπουλος, πιο κεκαλυμμένος σε σχέση με το παρελθόν;

- Νομίζω ότι δεν ισχύει πια αυτό που λέγαμε παλαιότερα και έχει κατά κόρον ειπωθεί, ότι δηλαδή ο εχθρός δεν είναι ορατός. Ο εχθρός πλέον είναι απολύτως ορατός  και είναι αυτός ο νέου τύπου ολοκληρωτισμός, αυτός ο νέου τύπου φασισμός, που ασκείται ακόμη και από όργανα διεθνών οργανισμών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αναφέρομαι στους ωμούς εκβιασμούς, που απευθύνονται σε κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου να συμμορφωθούν ακόμη και με τις πιο αντιδημοκρατικές εντολές και επιταγές. Πιστεύω βαθιά ότι ειδικά μετά από το τελευταίο καλοκαίρι, είναι αποκρυσταλλωμένη στη συνείδηση των ανθρώπων η αίσθηση του αντιπάλου ενώ ταυτόχρονα είναι ορατό ότι διαμορφώνεται και ένας άλλος αντίπαλος, που είναι η παραίτηση, η απογοήτευση, η απόσυρση και, τελικά, η  αυτοπεριθωριοποίηση. Θεωρώ ότι οι λαοί, όταν αποφασίζουν να παλέψουν για το μέλλον τους, για τη δημοκρατία, και την ελευθερία τους, είναι ικανοί για τις μεγαλύτερες ανατροπές αλλά και για την δημιουργική τους συνέχεια, διότι πρέπει να πηγαίνουμε και στην επόμενη μέρα. Οι λαοί που παραιτούνται, που αποφασίζουν να ζήσουν υποταγμένοι και σκυφτοί είναι καταδικασμένοι στην χειρότερη μοίρα. Επομένως, η δική μου αίσθηση είναι ότι η βούληση για αγώνα ενυπάρχει στον λαό μας και εκδηλώθηκε πολύ πρόσφατα, σε μια ιστορική στιγμή, η οποία, ό,τι και αν κάνουν, όσοι και αν είναι, ενεγράφη ανεξίτηλα στην Ιστορία και στην συλλογική μας συνείδηση.

- Αναφέρεστε προφανώς στο πρόσφατο δημοψήφισμα...

-                      Ακριβώς. Αποδείχθηκε ότι αυτό το γεγονός, ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια ψήφο. Ήταν η συλλογική αντίσταση ενός λαού, που αποφάσισε να αψηφίσει τις απειλές και τους εκβιασμούς και φάνηκε απείρως πιο γενναίος από τις ηγεσίες του...

-  Και με τις τράπεζες κλειστές...

Τις κλειστές τράπεζες ως εργαλείο εκβιασμού. Οι απειλές ήταν ότι δεν θα υπάρχουν φάρμακα και τρόφιμα. Όταν γίνονται ευθείες αναφορές σε ανθρωπιστική καταστροφή, στην ανάγκη χορήγησης στη χώρα ανθρωπιστικής βοήθειας σε επίπεδο φαρμάκων και τροφίμων, είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για θανάσιμη απειλή. Παρόλα αυτά, το 62% των πολιτών είπε ένα πολύ θαρραλέο «όχι». Αυτό το «όχι» υπάρχει στις συνειδήσεις όσο και αν η προδοσία που ακολούθησε προκάλεσε μια πρόσκαιρη απογοήτευση, αποπροσανατολισμό, σύγχυση, ένα τραύμα συλλογικό. Όμως η αναφορά σε εκείνη τη στιγμή υπάρχει και το δίδαγμά της δεν μπορεί να είναι ότι «όποιος αντιστέκεται στο τέλος προδίδεται», αλλά πρέπει να αγωνιστούμε ώστε να είναι ότι «όποιος αντιστέκεται, επιμένει και διεκδικεί, στο τέλος νικά».

- Η «ελεύθερη» οικονομία, ως μέσο της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας έχει καταστεί κυρίαρχη και καθορίζει πλέον την πολιτική και όχι η πολιτική την οικονομία. Πώς μπορεί να ανατραπεί αυτό, όταν τα πάντα πλέον μετριούνται με οικονομικούς όρους; Ακόμα και οι ζωές μας...

-  Μόνο αν το επιτρέπουμε συμβαίνει αυτό και σε ό,τι αφορά στην πολιτική, συμβαίνει γιατί οι θεσμικές εκπροσωπήσεις το επιτρέπουν και πολλές φορές το επιδιώκουν ή το επιβάλλουν. Η οικονομία είναι μέσο για την επίτευξη πολιτικών στόχων και όχι το αντίστροφο. Δεν μπορεί η πολιτική να γίνεται το μέσο για την επίτευξη οικονομικών στόχων, διότι αυτό τελικά καταλήγει να υπηρετεί τα οικονομικά μεγέθη, τους αριθμούς και όχι τους ανθρώπους.

-    Πιστεύετε ότι ο όρος αριστερά, μετά την πολιτική τροπή που πήραν τα πράγματα είναι ένας όρος που εκφυλίστηκε και αλλοτριώθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση;

Πώς μπορεί να επαναπροσδιοριστεί και με τι όρους;

Κατά τη γνώμη σας ποιος θα έπρεπε να είναι ο λόγος και ποια η πρακτική μιας σύγχρονης αριστεράς;

Εδώ θέλω να αναφέρω και τον όρο «πατριωτισμός». Χωράει η έννοια του πατριωτισμού στην ιδεολογία της αριστεράς και αν ναι με ποιο τρόπο;

-                      Κατ’ αρχήν η αριστερά δεν είναι σημαία και δεν είναι παράσημο. Η αριστερά είναι τρόπος ζωής, είναι συλλογική δράση και πάνω από όλα πρέπει να υπηρετεί το συμφέρον των πολλών, το συμφέρον της κοινωνίας, την ισότητα των πολιτών, την ευημερία των κοινωνιών, την δημοκρατία και την προστασία των αδυνάμων σε κάθε κοινωνία. Η αριστερά κλήθηκε να συγκροτήσει ένα άλλο υπόδειγμα όταν ανέλαβε την ευθύνη και το καθήκον της διακυβέρνησης και της υπηρέτησης της λαϊκής εντολής. Δυστυχώς, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που στο όνομα της αριστεράς και μέσα από τους κόλπους της, όχι απλώς δεν συγκρότησαν το άλλο υπόδειγμα, αλλά μετατράπηκαν σε κακέκτυπο των πολύ κακών παραδειγμάτων, τα οποία είχαν αποτελέσει τρέχον νόμισμα και συνήθη τρόπο διακυβέρνησης τα προηγούμενα σαράντα χρόνια. Οι αγώνες εκείνων που έδωσαν τη ζωή και την ελευθερία τους για να προστατεύσουν τις αρχές και τις αξίες της αριστεράς, και είναι πάρα πολλοί αυτοί ιστορικά, τσαλαπατήθηκαν από πρόσωπα τα οποία αποδείχθηκαν παραδομένα στην δίψα τους για εξουσία. Υπάρχει κατά τη γνώμη μου ευθύνη της αριστεράς για το γεγονός ότι επέτρεψε σε αυτά τα πρόσωπα τελικά να επικρατήσουν και να αντιποιούνται την λαϊκή εντολή, που είχε εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο. Παράλληλα, δεν μπορεί παρά να ειπωθεί και να υπογραμμιστεί ότι ήταν πάρα πολλοί εκείνοι οι οποίοι τίμησαν τις δεσμεύσεις τους, τις αρχές και τις αξίες της αριστεράς. Είναι εκείνοι που αρνήθηκαν να ανταλλάξουν τις ιστορικές αναφορές και την ιστορική ευθύνη υπηρέτησης μιας άλλης πολιτικής, να ανταλλάξουν δηλαδή την υπηρέτηση της κοινωνίας και της δημοκρατίας με μία παραμονή στην εξουσία. Η σύγχρονη αριστερά δεν μπορεί να βαυκαλίζεται και να αρκείται μόνον στον αυτοαναφορικό προσδιορισμό της ταυτότητάς της. Διότι η αριστερά οφείλει σε αυτή τη συγκυρία να υπάρχει πρώτα απ’ όλα όχι για τον εαυτό της αλλά για την κοινωνία και, κυρίως, για τις νέες γενιές, για όλους εκείνους και όλες εκείνες που σήμερα βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα της πιο αδυσώπητης πολιτικής. Η σύγχρονη αριστερά πρέπει να είναι πάνω από όλα ριζοσπαστική, διαφανής, ανοιχτή, δημοκρατική και να κοιτάει μπροστά στο μέλλον και όχι στο παρελθόν. Να χτίζει την δική της ιστορία με νέα υλικά και όχι με την ανακύκλωση των υλικών ενός παρελθόντος, που σε πολλές στιγμές αποδείχθηκαν είτε ανεπαρκή, είτε ακατάλληλα. Νομίζω ότι πρέπει να περάσουμε στην εποχή του δημιουργικού ριζοσπαστισμού, ενός επαναπροσδιορισμού των στόχων και της ταυτότητάς μας, με συνείδηση του ιστορικού ρόλου που καλούμαστε να διαδραματίσουμε, χωρίς επιμονή σε μία αξιωματική ή δογματική θεώρηση προσώπων και πραγμάτων, που δοκιμάστηκαν και έδειξαν τα όριά τους. Όσον αφορά στον όρο «πατριωτισμός», αυτό που αισθάνομαι να πω είναι ότι προσωπικά με εκφράζει η συνταγματική αναφορά στην θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων, να υπερασπίζονται την πατρίδα και την δημοκρατία. Διότι θεωρώ την έννοια της πατρίδας όχι μία αφηρημένη έννοια αλλά μία αξία συνυφασμένη ακριβώς με το ανθρωπιστικό και δημοκρατικό κεκτημένο. Δεν συμφωνώ με διαχωρισμούς που θέλουν τον πατριωτισμό ξένο προς την αριστερά η οποία ιστορικά είναι γνωστό ότι υπήρξε στην πρώτη γραμμή των πατριωτικών αγώνων. Τότε που πραγματικά δοκιμαζόταν το αίσθημα προστασίας μιας πατρίδας, που βαλλόταν από τις πιο εφιαλτικά ολοκληρωτικές δυνάμεις. Την ίδια ώρα δεν έχω κανένα πρόβλημα να πω ότι η έννοια της πατρίδας δεν είναι μια έννοια που διαχωρίζει τους λαούς, γιατί όπως πατρίδα μου αισθάνομαι την χώρα μου, πατρίδα μου αισθάνομαι τον κόσμο, πατρίδα μου αισθάνομαι τους ανθρώπους, τα δικαιώματα, την δημοκρατία.

-                      Γνωρίζουμε πως, ιστορικά, το δημόσιο χρέος είναι το βασικό εργαλείο για την υποδούλωση λαών και την αποικιοποίηση χωρών από τους ισχυρούς αυτού του πλανήτη. Κάνατε μια τεράστια προσπάθεια ως πρόεδρος της Βουλής και συνεχίζετε απτόητη ακόμη και σήμερα για να αποδείξετε πως το καθεστώς χρεοκρατίας που εφαρμόζεται στη χώρα μας οδηγεί στην υποδούλωσή της.
Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το καθεστώς; Αντιδρώντας επιθετικά ή αμυντικά ως χώρα, απέναντι σε ένα ειδεχθές και απεχθές χρέος, που μας έχουν επιβάλλει;

-                      Θα έλεγα δρώντας κυριαρχικά. Είναι κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας και του λαού μας να αρνηθεί να πληρώσει ένα χρέος, που δεν του αναλογεί. Ένα χρέος που δεν το δημιούργησε, ένα χρέος που δεν προέκυψε από δημόσιες δαπάνες προορισμένες για την υπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος και του κράτους. Είναι κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας να αρνηθεί την αποπληρωμή και να προβεί στην διαγραφή του χρέους, που έχει ήδη χαρακτηριστεί ως παράνομο, αθέμιτο και μη βιώσιμο. Στο προηγούμενο διάστημα ως πρόεδρος της Βουλής φρόντισα ώστε το δικαίωμα αυτό να υπηρετηθεί, να προστατευθεί και, κυρίως, να παρασχεθούν τα εργαλεία στον λαό μας, με τη δημιουργία της Ειδικής Επιτροπής Δημοσίου Χρέους (Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους), προκειμένου να ελέγξει το χρέος και να προβεί σε λογιστική και νομική αποκωδικοποίηση και αποτίμησή του. Δυστυχώς, η σημερινή κυβέρνηση έχει κάνει την επιλογή να αναδέχεται, ως μη όφειλε, και να αναγνωρίζει ένα χρέος παράνομο. Αυτό είναι μια ολέθρια, προδοτική πράξη, η οποία τελικά επιβαρύνει τις νέες και τις επόμενες γενιές και υπονομεύει την ποιότητα και το περιεχόμενο της ζωής ακόμη και των αγέννητων παιδιών.

-  Εκτός από το χρέος, που είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για την χώρα μας, καθώς έχει απολέσει μεγάλο τμήμα ή και όλη την εθνική της κυριαρχία, υπάρχουν και άλλα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν αυτή την στιγμή την πατρίδα μας. Προσφυγικό, ελληνοτουρκικά, ανεργία, φυγή πολλών νέων από τη χώρα για να αναζητήσουν την τύχη τους. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα την άνοδο της ακροδεξιάς και μάλιστα στην χειρότερη μορφή της. Αν μάλιστα θεωρήσουμε ότι το φαινόμενο αυτό εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη, πώς νομίζετε ότι μπορούμε να το σταματήσουμε;

-   Κατά την άποψή μου η ενίσχυση όχι απλώς της ακροδεξιάς, αλλά του πιο ακραίου ρατσισμού, φασισμού ακόμα και ναζισμού, αποτελεί ευθεία συνέπεια της επιλογής των κυβερνήσεων να εμφανίζουν εκείνους, οι οποίοι είναι αδύναμοι και προσφεύγουν στο έδαφός μας αναζητώντας προστασία και καταφύγιο, ως ένα δήθεν εχθρό. Και αυτή είναι μια τεχνική άκρως αποπροσανατολιστική διότι στην πραγματικότητα αποτρέπει πολλές φορές την συνειδητοποίηση, ότι ο εχθρός δεν είναι βέβαια οι δύστυχοι άνθρωποι που προσπαθούν να γλυτώσουν από τον πόλεμο, από τις πολιτικές διώξεις, από την φτώχεια και από την απελπισία. Πραγματικός εχθρός είναι οι πολιτικές εκείνες, που διαιωνίζουν τις εμπόλεμες καταστάσεις, συντηρούν απολυταρχικά καθεστώτα και εγγυώνται μια αέναη κερδοφορία σε γνωστές βιομηχανίες όπλων, οι οποίες θησαυρίζουν στις πλάτες όλων μας. Η άποψή μου είναι ότι θα έπρεπε να προωθηθεί μία γενναία πολιτική για την ειρήνη και τον παγκόσμιο αφοπλισμό. Θα έπρεπε και πρέπει να διδαχθούμε από τα μαθήματα του παρελθόντος και, κυρίως, από την εμπειρία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, που οδήγησε τότε την ανθρωπότητα, λέγοντας «ποτέ ξανά», να αφιερωθεί μέσα από τη δημιουργία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στην αποτροπή του πολέμου και στην εγγύηση της ειρήνης. Σήμερα, 70 χρόνια μετά, μπορούμε να διαπιστώσουμε την παταγώδη αποτυχία αυτής της απόφασης, η οποία είναι και η πηγή της σημερινής δυστυχίας και των αδιεξόδων. Αν, λοιπόν, θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι λύσεις για τα προβλήματα που προκύπτουν από την διατάραξη και τη διάρρηξη της διεθνούς ειρήνης δεν βρίσκονται σε μια αντιμετάθεση των ευθυνών, ούτε στη διαχείριση των ανθρώπινων ζωών σαν να ήταν απλώς βάρη. Βρίσκονται στην επιμονή και στην άοκνη προσπάθεια για την εμπέδωση της διεθνούς ειρήνης. Οφείλω επίσης να πω, καθότι είναι ένα κομμάτι της δικής μου διαδρομής και της δικής μου ζωής, ότι η διεθνής ειρήνη περνάει απαραιτήτως και αυτονοήτως και μέσα από τη δικαιοσύνη. Αν δεν υπάρξει λογοδοσία, αν δεν υπάρξει τιμωρία των διεθνών εγκλημάτων, που έχουν διαπραχθεί σε βάρος χωρών, πληθυσμών, εθνικών ή θρησκευτικών ομάδων και άλλων κοινωνικών ομάδων, ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, και αν αυτή η δικαιοσύνη δεν αποδειχθεί αμερόληπτη και αντικειμενική, όχι μόνο στους εύκολους θύτες αλλά και σε αυτούς που είναι παράγοντες στη διεθνή κονίστρα, τότε και πάλι θα έχουμε μια ατελή προσπάθεια εμπέδωσης της ειρήνης και της σταθερότητας σε όλο τον κόσμο.

-  Κυρία Κωνσταντοπούλου, βλέπουμε ότι παίρνετε πολιτικές πρωτοβουλίες τόσο σε πανευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;

-   Στο άμεσο μέλλον και στο απώτερο μέλλον έχω σκοπό να είμαι ενεργή...

-    ...ως πολίτης;

-  Πολίτης πάντοτε. Αν ένα πράγμα θεωρώ παράσημό μου είναι ότι δεν έπαψα ποτέ να είμαι πολίτης, ακόμη και όταν ήμουν Πρόεδρος της Βουλής. Δεν έπαψα ποτέ να ζω ακριβώς όπως και πριν, δεν έπαψα ποτέ να περπατώ ανάμεσα στους πολίτες,  και να βιώνω την πραγματικότητα με τον τρόπο που ένας πολίτης την αντιμετωπίζει. Σκοπεύω, λοιπόν, στο άμεσο και στο απώτερο μέλλον να είμαι ενεργή και να αναλάβω πρωτοβουλίες σε εσωτερικό επίπεδο, προκειμένου να βρουν πολιτική έκφραση εκείνοι οι πολίτες και κυρίως οι νέοι και οι νέες που δεν βολεύονται στα παλαιά μνημονιακά ή συστημικά σχήματα και που δεν καλύπτονται μέχρι σήμερα από υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς αλλά αντίθετα έχουν την ορμή, την διάθεση, την γνώση, την ενέργεια και την βούληση να συμμετάσχουν στην διεκδίκηση του μέλλοντός τους. Επίσης οι επιστήμονες αλλά και οι άνθρωποι του μόχθου και της παραγωγής, που γνωρίζουν τα προβλήματα από τη βιωματική τους σχέση με τα πράγματα και όχι μόνο από τη θεωρία και που είναι πολύ πιο χρήσιμοι στην κατάρτιση των λύσεων απ’ ό,τι διάφοροι μαθητευόμενοι μάγοι και αυτοχρισθέντες ως ειδήμονες και ειδικοί. Θα πάρω, λοιπόν, τις πρωτοβουλίες που επιβάλλονται και θα υποστηρίξω κάθε άλλη πρωτοβουλία, υπάρχουσα ή μελλοντική, που υπηρετεί παραπλήσιους ή τους ίδιους σκοπούς. Δηλαδή, την ανατροπή του καθεστώτος των Μνημονίων, την απαλλαγή από την μέγγενη του χρέους, την επαναθεμελίωση της δημοκρατίας, την θωράκιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την εγγύηση της κοινωνικής ευημερίας και της προστασίας του λαού από κάθε εξωτερικό ή εσωτερικό εκβιασμό. Ταυτόχρονα, θα συνεχίσω να είμαι ενεργή και σε ευρωπαϊκό επίπεδο στις πρωτοβουλίες που ήδη έχουν ξεκινήσει με πρώτη την δημιουργία ενός Σχεδίου Β για την Ευρώπη, μια πρωτοβουλία που ξεκινήσαμε μαζί με τον Jean-Luc Mélenchon, τον Oskar Lafontaine και τον Stefano Fassina. Η προσπάθεια αυτή συνεχίζεται όχι μόνο με βουλευτές και ευρωβουλευτές αλλά και με ανθρώπους της επιστήμης, που εισφέρουν γνωστικά και ουσιαστικά σε επίπεδο ιδεών, ώστε στον επόμενο εκβιασμό η κοινωνία και η επόμενη κυβέρνηση που θα έχει την πολιτική βούληση να είναι θωρακισμένη και έτοιμη.

-   Η τελευταία μου ερώτηση θα έχει ένα διαφορετικό περιεχόμενο. Πιστεύετε ότι ένα κίνημα για την τέχνη, την επιστήμη και τον πολιτισμό, όπως είναι το «Αίτιον», αποτελεί πολιτική πράξη; Πόσο σημαντικός μπορεί να είναι ο ρόλος του για την διεκδίκηση ενός καλύτερου κόσμου;
-  Νομίζω ότι ένα κίνημα για την τέχνη, την επιστήμη και τον πολιτισμό, είναι αυτονοήτως πολιτική πράξη. Διότι στην αποδυνάμωση της κοινωνίας και του λαού μας και στην πολιτική καταρράκωση της άσκησης της εξουσίας, όλα αυτά τα χρόνια, έχει συμβάλει και η υπαναχώρηση του πολιτισμού, της τέχνης και των γραμμάτων, μέσα από τον εκμαυλισμό των εκπροσώπων τους. Η πνευματική δημιουργία αποτελεί πολύτιμη, αναντικατάστατη συνεισφορά στην ενσυνείδητη δημοκρατική λειτουργία και είναι πηγή έμπνευσης, εμψύχωσης και ενδυνάμωσης. Εκείνοι που θα αξίωνε κανείς σε αυτήν την μνημονιακή απολυταρχία, να μιλούν, να αντιστέκονται και να γράφουν, παρέμειναν σιωπηλοί ή βολεύτηκαν στις αυλές της εξουσίας ή ακόμη, όπως είδαμε ειδικά το τελευταίο διάστημα από τον Σεπτέμβρη και μετά, αντάλλαξαν την διαδρομή τους και την υπόστασή τους με μια θέση εξουσίας στην Βουλή ή στην Κυβέρνηση ή σε διάφορους οργανισμούς. Το γεγονός αυτό ανέδειξε το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατικού φρονήματος αυτών των προσώπων. Φυσικά την ίδια στιγμή είναι χιλιάδες οι άνθρωποι της τέχνης, της επιστήμης, του πολιτισμού και των γραμμάτων που δίνουν τον αγώνα, που αντιστέκονται και πληρώνουν βαρύ τίμημα για αυτήν τους την αντίσταση. Διότι ενώ δεν είναι αγαπημένοι ή προτιμώμενοι από το κατεστημένο σύστημα εξουσίας και προβολής, καλούνται να επωμιστούν το βαρύ φορτίο της εμψύχωσης ενός λαού, που αναζητεί την δημιουργία και την ελπίδα.

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"