Σχετική δημοσίευση και εδώ
Συχνά αναρωτιέσαι ποιος ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας στη ζωή σου. Αυτός που σε παράτησε στο πρώτο έτος της σχολής και σ’ έκανε να κλαις στον ώμο της κολλητής σου πέντε μερόνυχτα;
Μήπως αυτός που παράτησες εσύ κάποια στιγμή, γιατί κάτι δεν προχωρούσε στη σχέση σας, παρότι ήσουν πολύ ερωτευμένη μαζί του; Αυτός με τον οποίο φτάσατε στα πρόθυρα του γάμου, αλλά χωρίσατε για λόγους που ακόμα να αντιληφθείς πλήρως; Ή μήπως ο Κωστάκης από το δίπλα τμήμα στην τρίτη γυμνασίου, για τον οποίο έκανες δυο δυο τις κοπάνες καθημερινά;
Θα σου πω. Κανένας από αυτούς. Ο μεγαλύτερος έρωτας που έζησες ποτέ, ήταν ο ανεκπλήρωτος. Κι εξηγώ αμέσως τους λόγους:
1. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας δεν πεθαίνει ποτέ. Μπορεί να κρύβεται, να καταπιέζεται, να στριμώχνεται σε ξεχασμένες γωνιές για καιρό, αλλά δεν ξεψυχάει ποτέ, καθώς τροφοδοτείται τόσο από εμάς, όσο και από τις εκάστοτε συνθήκες. Δεν έχει σημασία αν είσαι ευτυχισμένος στην καθημερινή σου ζωή, αν ζεις έναν άλλο έρωτα, αν έχεις φτιάξει τη δική σου οικογένεια κι έχεις προχωρήσει τη ζωή σου. Πάντα ένα τμήμα σου θα σκέφτεται εκείνον ή εκείνη και ό,τι δε συνέβη ποτέ μεταξύ σας. Είναι η νομοτέλεια της ανθρώπινης φύσης, που δε μπορεί να αλλάξει.
2. Το συναίσθημα του ανεκπλήρωτου έρωτα κρύβει μια κινητήρια δύναμη μοναδικής ποιότητας. Η δύναμη αυτή εκφράζεται είτε με τη μορφή παρακίνησης, με σκοπό να αναζητήσεις έμπρακτα στη ζωή σου ό,τι στερήθηκες στο πλαίσιο του ανεκπλήρωτου έρωτά σου, είτε με τη μορφή καλλιτεχνικής έμπνευσης, που σου δίνει τα συναισθήματα, τις λέξεις και τα χρώματα, για να εκφράσεις όσα δεν έζησες με όποιο μέσο επιλέξεις εσύ.
3. Ακόμα και στην – εξαιρετικά πιθανή – περίπτωση που η δύναμη του ανεκπλήρωτου έρωτα καταστεί πικρία και άρνηση, έχεις τη δυνατότητα να αντιστρέψεις την κατάσταση, δουλεύοντας με τον εαυτό σου και μαθαίνοντας ένα ακόμα πολύτιμο μάθημα ζωής. Το πρόσωπο μπορεί να έφυγε, ο αντίκτυπός του, όμως, είναι ακόμα εδώ, και σου μαθαίνει την προσαρμοστικότητα.
4. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας δεν αλλοιώνεται από την καθημερινότητα και τις δυσκολίες της. Περιβάλλεται από ένα προστατευτικό πέπλο απέναντι σε όλες τις, φυσιολογικές μεν, δυσάρεστες δε, μικρές καθημερινές απομυθοποιήσεις του συντρόφου σου και της σχέσης σας. Με απλά λόγια, ο ανεκπλήρωτος έρωτας δεν αφήνει τις κάλτσες του στο σαλόνι. Δεν ξεχνάει να φέρει γάλα στο σπίτι. Δε βαριέται να ασχοληθεί με τα προβλήματα της σχέσης.
5. Εφόσον κάτι δεν άρχισε ποτέ, δεν χρειάζεται να φοβάσαι ότι θα τελειώσει. Κρατάς τα μαθήματα ζωής που σου έδωσε, και, αξιοποιώντας τα, συνεχίζεις τη ζωή σου.
6. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας σε μαθαίνει να αγαπάς από απόσταση, με ανιδιοτέλεια. Η διαρκής άσκηση του εαυτού σου στην αγάπη που δεν περιμένει αντάλλαγμα ενέχει έναν πόνο που μετατρέπεται σε μεγαλοψυχία, η οποία, με τη σειρά της, τροφοδοτεί τον ανεκπλήρωτο έρωτα με τρόπο συνειδητό. Αγαπάς γνωρίζοντας καλύτερα τον εαυτό σου κι έτσι ο ανεκπλήρωτος έρωτας γίνεται ένα ακόμα μέσο αυτογνωσίας, πιο μεγάλο και πιο δυνατό από τα συνηθισμένα.
7. Μόνο εσύ γνωρίζεις τι σημαίνει για σένα ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Είναι τμήμα της μυστικής σου ζωής, που διαχωρίζεται με σαφήνεια από την ιδιωτική σου ζωή. Είναι το μυστικό σου, που μπορεί να μην έχει αξία για κανέναν άλλο στον κόσμο, είναι, όμως, πολύτιμο για σένα. Όχι με την έννοια του «όσα δεν πρόλαβα να ζήσω, ήταν όλη μου η ζωή». Ξαναλέω ότι η ζωή σου συνεχίζεται και γεμίζει με ό,τι κάνεις. Το δικαίωμά σου, όμως, στο συγκεκριμένο μυστικό αντικατοπτρίζει τη σημασία της απόλυτης ιδιωτικότητάς σου.
8. Την πορεία σου την καθορίζεις εσύ, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ως προς αυτό. Ωστόσο, μέσα στη διαδικασία αυτή, υπεισέρχονται ορισμένα γεγονότα που ήταν, ας πούμε, «γραφτό» να συμβούν. Είναι ανθρώπινη ανάγκη η αναζήτηση του «αδύνατου», του «ανέφικτου». Η σειρά Doctor Who προσεγγίζει (και) μια παρόμοια πτυχή του «impossibility» με το μυστήριο του «Impossible Girl”. Άνθρωποι που είναι “impossible” για σένα περιμένουν εκεί έξω να ανακαλυφθούν από εσένα, για εσένα. Για να ζεις το “impossibility” όπως το οφείλεις στον εαυτό σου.
9. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι ο μόνος που θα σου θυμίσει «εκείνο» το χαζό συναίσθημα που συμπυκνώνεται στην πρόταση «πετάχτηκα στο περίπτερο με το ξεσκονόπανο στο χέρι και τον/ την είδα μπροστά μου και μου κόπηκαν τα πόδια». Διότι, προφανώς, θα τον/ την δεις μπροστά σου όταν είσαι απεριποίητη, άβαφτη, πρόχειρα ντυμένη ή, σε κάθε περίπτωση, περιβεβλημένη από όλες σου τις ανασφάλειες. Ένα διαρκές συναίσθημα «βάζω για πρώτη φορά σιδεράκια», που σου θυμίζει τα εφηβικά χρόνια της αισθηματικής σου ζωής.
10. Στα σύγχρονα «Χρόνια της Χολέρας», υπάρχει πάντα η περίπτωση o (σύγχρονος) Florentino να καταλήξει με την (εξίσου σύγχρονη) Fermina. Η ύπαρξη ενός ανεκπλήρωτου έρωτα στη ζωή σου μπορεί, σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, να σου δώσει μια τέτοια εμπειρία, που θα “λύσει τα μάγια του”.
Της Νάταλι Σαϊτάκη
Χαθήκαμε – Πασχάλης Τερζής και Γλυκερία
Χαθήκαμε τραγουδά η Γλυκερία και ο Πασχάλης Τερζής, ένα όμορφο και ανθρώπινο ερωτικό τραγούδι.
Η ιστορία που μας αφηγείται ο Τερζής με το τραγούδι Χαθήκαμε είναι απλή: δύο άνθρωποι ξεχωριστά μονολογούν και αναρωτιούνται για το τι απέγινε η αγάπη τους , πότε χρεώνοντας το φταίξιμο στο εαυτό τους πότε στον άλλο, αλλά τελικά καταλήγοντας στο ότι είμαστε όλοι ανυπεράσπιστοι απέναντι στον πανδαμάτορα χρόνο.
Δύο μονόλογοι από δύο πρώην ερωτευμένους, δύο μονόλογοι που περιστρέφονται αγγίζονται και τελικά απομακρύνονται, όπως και οι ίδιοι, νικημένοι, έχοντας ως δικαιολογία, έχοντας ως άλλοθι … τις καταστάσεις της ζωής. Το χαθήκαμε μοιάζει σαν μια απλή κουβέντα με τον εαυτό μας ή με τον κολλητό μας , όταν τον ρωτάμε κάτι που την απάντηση την ξέρουμε ήδη, αλλά παρ αυτά αγγίζουμε με το δάκτυλο την πληγή την σκαλίζουμε κι ας πονάει και το μόνο που θέλουμε πραγματικά από τον κολλητό μας είναι να σταθεί εκεί απλά, μόνο για να ακούσει τον πόνο μας, την ομολογία και απολογία μας για τον λόγο που χαθήκαμε, κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι του.
Χαθήκαμε παραδέχεται η Γλυκερία, με την χαρακτηριστική βραχνάδα στην άκρη της φωνής της που κόβει σαν ξυράφι και που ομολογουμένως διαθέτει το σπάνιο χάρισμα να εκπέμπει μια χροιά τόσο φιλική και τόσο οικεία που είναι σαν να σου μιλάει η φωνή της ψυχής σου. Η φωνή μιας γυναίκας με συναίσθημα που αγάπησε που αγαπήθηκε και τώρα μετά από χρόνια νοσταλγεί όχι τόσο τον άνθρωπο αλλά το συναίσθημα εκείνο.
Χαθήκαμε ομολογεί ο Πασχάλης Τερζής , με τον τρόπο ενός άντρα που είχε ερωτευτεί ,είχε απογειωθεί και τα είχε δώσει όλα κάποτε σ αυτόν τον έρωτα… και τώρα, κι αυτός με τη σειρά του νοσταλγεί και αποδίδει ένα είδος φόρου τιμής σ εκείνο το συναίσθημα που έχει σχεδόν σβήσει.
Στο χαθήκαμε ακούμε το παράπονο δυο ανθρώπων που αναρωτιούνται ,τι συνέβη σ αυτούς, στον έρωτά τους, στον άνθρωπό τους, και που τελικά δεν φοβούνται να ομολογήσουν να παραδεχθούν την πραγματικότητα την αλλαγή και την λύπη τους γι την άτυχη κατάληξη του συναισθήματος τους.
Μια μελωδία όλο παράπονο, όπως ο πόνος της νοσταλγίας δυο ανθρώπων που αγαπήθηκαν, που μοιραστήκαν πολλά και μετά… πήραν τον δρόμο τους χωριστά, ανήμποροι να αντισταθούν στον χρόνο, στις καταστάσεις της ζωής, στις συνθήκες που αλλοιώνουν και κάποιες φορές ισοπεδώνουν συναισθήματα που κάποτε μας έκαναν να κάνουμε υπερβολικά πράγματα για να βρεθούμε κοντά σ έναν έρωτα.
Στίχοι: Λευτέρης Χαψιάδης
Μουσική: Στέλιος Φωτιάδης
Πρώτη εκτέλεση: Γλυκερία & Πασχάλης Τερζής
Χαθήκαμε – Πασχάλης Τερζής και Γλυκερία Στιχοι
Χαθήκαμε, άραγε να φταιν’ οι αποστάσεις,
κάποτε ταξίδευες χιλιόμετρα,
μαζί μου μια νύχτα να περάσεις, χαθήκαμε…
Χαθήκαμε, ούτε ένα τηλέφωνο δεν παίρνεις,
κάποτε μιλούσαμε μερόνυχτα,
και τώρα στο μυαλό σου δε με φέρνεις, χαθήκαμε…
Αλλάζουνε οι άνθρωποι, αλλάξαμε κι εμείς, χαθήκαμε,
να είσαι μακρυά μου πως μπορείς;
Αλλάζουνε οι άνθρωποι, αλλάξαμε κι εμείς, χαθήκαμε,
να είσαι μακρυά μου πως μπορείς; να είσαι μακρυά μου πως μπορείς;
Χαθήκαμε, φαίνεται να μοιάζει με αστείο,
ούτε μια φορά δεν το φαντάστηκα,
πως κάποτε θα μου ’λεγες αντίο, χαθήκαμε…
Χαθήκαμε, ούτε στην γιορτή μου με θυμάσαι,
όμως να το ξέρεις, κι αν με ξέχασες,
με νοιάζει ευτυχισμένος πάντα να ’σαι, χαθήκαμε…
Αλλάζουνε οι άνθρωποι, αλλάξαμε κι εμείς, χαθήκαμε,
να είσαι μακρυά μου πως μπορείς;
Αλλάζουνε οι άνθρωποι, αλλάξαμε κι εμείς, χαθήκαμε,
να είσαι μακρυά μου πως μπορείς; να είσαι μακρυά μου πως μπορείς;
Χαθήκαμε…
άραγε να φταίν’ οι αποστάσεις;
Χαθήκαμε…
Χαθήκαμε…
Κατηγορία: Ερωτικά Τραγούδια
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Μήπως αυτός που παράτησες εσύ κάποια στιγμή, γιατί κάτι δεν προχωρούσε στη σχέση σας, παρότι ήσουν πολύ ερωτευμένη μαζί του; Αυτός με τον οποίο φτάσατε στα πρόθυρα του γάμου, αλλά χωρίσατε για λόγους που ακόμα να αντιληφθείς πλήρως; Ή μήπως ο Κωστάκης από το δίπλα τμήμα στην τρίτη γυμνασίου, για τον οποίο έκανες δυο δυο τις κοπάνες καθημερινά;
Θα σου πω. Κανένας από αυτούς. Ο μεγαλύτερος έρωτας που έζησες ποτέ, ήταν ο ανεκπλήρωτος. Κι εξηγώ αμέσως τους λόγους:
1. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας δεν πεθαίνει ποτέ. Μπορεί να κρύβεται, να καταπιέζεται, να στριμώχνεται σε ξεχασμένες γωνιές για καιρό, αλλά δεν ξεψυχάει ποτέ, καθώς τροφοδοτείται τόσο από εμάς, όσο και από τις εκάστοτε συνθήκες. Δεν έχει σημασία αν είσαι ευτυχισμένος στην καθημερινή σου ζωή, αν ζεις έναν άλλο έρωτα, αν έχεις φτιάξει τη δική σου οικογένεια κι έχεις προχωρήσει τη ζωή σου. Πάντα ένα τμήμα σου θα σκέφτεται εκείνον ή εκείνη και ό,τι δε συνέβη ποτέ μεταξύ σας. Είναι η νομοτέλεια της ανθρώπινης φύσης, που δε μπορεί να αλλάξει.
2. Το συναίσθημα του ανεκπλήρωτου έρωτα κρύβει μια κινητήρια δύναμη μοναδικής ποιότητας. Η δύναμη αυτή εκφράζεται είτε με τη μορφή παρακίνησης, με σκοπό να αναζητήσεις έμπρακτα στη ζωή σου ό,τι στερήθηκες στο πλαίσιο του ανεκπλήρωτου έρωτά σου, είτε με τη μορφή καλλιτεχνικής έμπνευσης, που σου δίνει τα συναισθήματα, τις λέξεις και τα χρώματα, για να εκφράσεις όσα δεν έζησες με όποιο μέσο επιλέξεις εσύ.
3. Ακόμα και στην – εξαιρετικά πιθανή – περίπτωση που η δύναμη του ανεκπλήρωτου έρωτα καταστεί πικρία και άρνηση, έχεις τη δυνατότητα να αντιστρέψεις την κατάσταση, δουλεύοντας με τον εαυτό σου και μαθαίνοντας ένα ακόμα πολύτιμο μάθημα ζωής. Το πρόσωπο μπορεί να έφυγε, ο αντίκτυπός του, όμως, είναι ακόμα εδώ, και σου μαθαίνει την προσαρμοστικότητα.
4. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας δεν αλλοιώνεται από την καθημερινότητα και τις δυσκολίες της. Περιβάλλεται από ένα προστατευτικό πέπλο απέναντι σε όλες τις, φυσιολογικές μεν, δυσάρεστες δε, μικρές καθημερινές απομυθοποιήσεις του συντρόφου σου και της σχέσης σας. Με απλά λόγια, ο ανεκπλήρωτος έρωτας δεν αφήνει τις κάλτσες του στο σαλόνι. Δεν ξεχνάει να φέρει γάλα στο σπίτι. Δε βαριέται να ασχοληθεί με τα προβλήματα της σχέσης.
5. Εφόσον κάτι δεν άρχισε ποτέ, δεν χρειάζεται να φοβάσαι ότι θα τελειώσει. Κρατάς τα μαθήματα ζωής που σου έδωσε, και, αξιοποιώντας τα, συνεχίζεις τη ζωή σου.
6. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας σε μαθαίνει να αγαπάς από απόσταση, με ανιδιοτέλεια. Η διαρκής άσκηση του εαυτού σου στην αγάπη που δεν περιμένει αντάλλαγμα ενέχει έναν πόνο που μετατρέπεται σε μεγαλοψυχία, η οποία, με τη σειρά της, τροφοδοτεί τον ανεκπλήρωτο έρωτα με τρόπο συνειδητό. Αγαπάς γνωρίζοντας καλύτερα τον εαυτό σου κι έτσι ο ανεκπλήρωτος έρωτας γίνεται ένα ακόμα μέσο αυτογνωσίας, πιο μεγάλο και πιο δυνατό από τα συνηθισμένα.
7. Μόνο εσύ γνωρίζεις τι σημαίνει για σένα ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Είναι τμήμα της μυστικής σου ζωής, που διαχωρίζεται με σαφήνεια από την ιδιωτική σου ζωή. Είναι το μυστικό σου, που μπορεί να μην έχει αξία για κανέναν άλλο στον κόσμο, είναι, όμως, πολύτιμο για σένα. Όχι με την έννοια του «όσα δεν πρόλαβα να ζήσω, ήταν όλη μου η ζωή». Ξαναλέω ότι η ζωή σου συνεχίζεται και γεμίζει με ό,τι κάνεις. Το δικαίωμά σου, όμως, στο συγκεκριμένο μυστικό αντικατοπτρίζει τη σημασία της απόλυτης ιδιωτικότητάς σου.
8. Την πορεία σου την καθορίζεις εσύ, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ως προς αυτό. Ωστόσο, μέσα στη διαδικασία αυτή, υπεισέρχονται ορισμένα γεγονότα που ήταν, ας πούμε, «γραφτό» να συμβούν. Είναι ανθρώπινη ανάγκη η αναζήτηση του «αδύνατου», του «ανέφικτου». Η σειρά Doctor Who προσεγγίζει (και) μια παρόμοια πτυχή του «impossibility» με το μυστήριο του «Impossible Girl”. Άνθρωποι που είναι “impossible” για σένα περιμένουν εκεί έξω να ανακαλυφθούν από εσένα, για εσένα. Για να ζεις το “impossibility” όπως το οφείλεις στον εαυτό σου.
9. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι ο μόνος που θα σου θυμίσει «εκείνο» το χαζό συναίσθημα που συμπυκνώνεται στην πρόταση «πετάχτηκα στο περίπτερο με το ξεσκονόπανο στο χέρι και τον/ την είδα μπροστά μου και μου κόπηκαν τα πόδια». Διότι, προφανώς, θα τον/ την δεις μπροστά σου όταν είσαι απεριποίητη, άβαφτη, πρόχειρα ντυμένη ή, σε κάθε περίπτωση, περιβεβλημένη από όλες σου τις ανασφάλειες. Ένα διαρκές συναίσθημα «βάζω για πρώτη φορά σιδεράκια», που σου θυμίζει τα εφηβικά χρόνια της αισθηματικής σου ζωής.
10. Στα σύγχρονα «Χρόνια της Χολέρας», υπάρχει πάντα η περίπτωση o (σύγχρονος) Florentino να καταλήξει με την (εξίσου σύγχρονη) Fermina. Η ύπαρξη ενός ανεκπλήρωτου έρωτα στη ζωή σου μπορεί, σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, να σου δώσει μια τέτοια εμπειρία, που θα “λύσει τα μάγια του”.
Της Νάταλι Σαϊτάκη
Πηγή: Ladylike
Χαθήκαμε – Πασχάλης Τερζής και Γλυκερία
Χαθήκαμε τραγουδά η Γλυκερία και ο Πασχάλης Τερζής, ένα όμορφο και ανθρώπινο ερωτικό τραγούδι.
Η ιστορία που μας αφηγείται ο Τερζής με το τραγούδι Χαθήκαμε είναι απλή: δύο άνθρωποι ξεχωριστά μονολογούν και αναρωτιούνται για το τι απέγινε η αγάπη τους , πότε χρεώνοντας το φταίξιμο στο εαυτό τους πότε στον άλλο, αλλά τελικά καταλήγοντας στο ότι είμαστε όλοι ανυπεράσπιστοι απέναντι στον πανδαμάτορα χρόνο.
Δύο μονόλογοι από δύο πρώην ερωτευμένους, δύο μονόλογοι που περιστρέφονται αγγίζονται και τελικά απομακρύνονται, όπως και οι ίδιοι, νικημένοι, έχοντας ως δικαιολογία, έχοντας ως άλλοθι … τις καταστάσεις της ζωής. Το χαθήκαμε μοιάζει σαν μια απλή κουβέντα με τον εαυτό μας ή με τον κολλητό μας , όταν τον ρωτάμε κάτι που την απάντηση την ξέρουμε ήδη, αλλά παρ αυτά αγγίζουμε με το δάκτυλο την πληγή την σκαλίζουμε κι ας πονάει και το μόνο που θέλουμε πραγματικά από τον κολλητό μας είναι να σταθεί εκεί απλά, μόνο για να ακούσει τον πόνο μας, την ομολογία και απολογία μας για τον λόγο που χαθήκαμε, κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι του.
Χαθήκαμε παραδέχεται η Γλυκερία, με την χαρακτηριστική βραχνάδα στην άκρη της φωνής της που κόβει σαν ξυράφι και που ομολογουμένως διαθέτει το σπάνιο χάρισμα να εκπέμπει μια χροιά τόσο φιλική και τόσο οικεία που είναι σαν να σου μιλάει η φωνή της ψυχής σου. Η φωνή μιας γυναίκας με συναίσθημα που αγάπησε που αγαπήθηκε και τώρα μετά από χρόνια νοσταλγεί όχι τόσο τον άνθρωπο αλλά το συναίσθημα εκείνο.
Χαθήκαμε ομολογεί ο Πασχάλης Τερζής , με τον τρόπο ενός άντρα που είχε ερωτευτεί ,είχε απογειωθεί και τα είχε δώσει όλα κάποτε σ αυτόν τον έρωτα… και τώρα, κι αυτός με τη σειρά του νοσταλγεί και αποδίδει ένα είδος φόρου τιμής σ εκείνο το συναίσθημα που έχει σχεδόν σβήσει.
Στο χαθήκαμε ακούμε το παράπονο δυο ανθρώπων που αναρωτιούνται ,τι συνέβη σ αυτούς, στον έρωτά τους, στον άνθρωπό τους, και που τελικά δεν φοβούνται να ομολογήσουν να παραδεχθούν την πραγματικότητα την αλλαγή και την λύπη τους γι την άτυχη κατάληξη του συναισθήματος τους.
Μια μελωδία όλο παράπονο, όπως ο πόνος της νοσταλγίας δυο ανθρώπων που αγαπήθηκαν, που μοιραστήκαν πολλά και μετά… πήραν τον δρόμο τους χωριστά, ανήμποροι να αντισταθούν στον χρόνο, στις καταστάσεις της ζωής, στις συνθήκες που αλλοιώνουν και κάποιες φορές ισοπεδώνουν συναισθήματα που κάποτε μας έκαναν να κάνουμε υπερβολικά πράγματα για να βρεθούμε κοντά σ έναν έρωτα.
Στίχοι: Λευτέρης Χαψιάδης
Μουσική: Στέλιος Φωτιάδης
Πρώτη εκτέλεση: Γλυκερία & Πασχάλης Τερζής
Χαθήκαμε – Πασχάλης Τερζής και Γλυκερία Στιχοι
Χαθήκαμε, άραγε να φταιν’ οι αποστάσεις,
κάποτε ταξίδευες χιλιόμετρα,
μαζί μου μια νύχτα να περάσεις, χαθήκαμε…
Χαθήκαμε, ούτε ένα τηλέφωνο δεν παίρνεις,
κάποτε μιλούσαμε μερόνυχτα,
και τώρα στο μυαλό σου δε με φέρνεις, χαθήκαμε…
Αλλάζουνε οι άνθρωποι, αλλάξαμε κι εμείς, χαθήκαμε,
να είσαι μακρυά μου πως μπορείς;
Αλλάζουνε οι άνθρωποι, αλλάξαμε κι εμείς, χαθήκαμε,
να είσαι μακρυά μου πως μπορείς; να είσαι μακρυά μου πως μπορείς;
Χαθήκαμε, φαίνεται να μοιάζει με αστείο,
ούτε μια φορά δεν το φαντάστηκα,
πως κάποτε θα μου ’λεγες αντίο, χαθήκαμε…
Χαθήκαμε, ούτε στην γιορτή μου με θυμάσαι,
όμως να το ξέρεις, κι αν με ξέχασες,
με νοιάζει ευτυχισμένος πάντα να ’σαι, χαθήκαμε…
Αλλάζουνε οι άνθρωποι, αλλάξαμε κι εμείς, χαθήκαμε,
να είσαι μακρυά μου πως μπορείς;
Αλλάζουνε οι άνθρωποι, αλλάξαμε κι εμείς, χαθήκαμε,
να είσαι μακρυά μου πως μπορείς; να είσαι μακρυά μου πως μπορείς;
Χαθήκαμε…
άραγε να φταίν’ οι αποστάσεις;
Χαθήκαμε…
Χαθήκαμε…
Κατηγορία: Ερωτικά Τραγούδια
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.