Σχετικό: ''Προφητικόν'' του Οδυσσέα Ελύτη από το Άξιον Εστί: ''..Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων..'' *
Παγκοσμιοποίηση και Νεοφιλελευθερισμός
Η παγκοσμιοποίηση είναι μια διαδικασία αυξανόμενης αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης των εθνικών οικονομιών σε όλους τους χώρους οικονομικής δραστηριότητας, δηλαδή στο σύστημα παραγωγής, στο σύστημα κυκλοφορίας των εμπορευμάτων, στις νομισματικές και δανειακές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των εθνικών οικονομιών. Η βασική συνέπεια της παγκοσμιοποίησης είναι ότι διαμορφώνει ένα νέο εξωτερικό περιβάλλον για τις εθνικές οικονομίες, το οποίο μεταβάλλει σε σημαντικό βαθμό τη διαδικασία άσκησης, τα μέσα και τους στόχους της οικονομικής πολιτικής, συγκριτικά με την περίοδο εκείνη που οι εθνικές οικονομίες ήταν λιγότερο ανοικτές σε εξωτερικές σχέσεις και επιδράσεις.
Αυτό που είναι ιδιαίτερα σημαντικό και πρέπει να συγκρατήσετε είναι ότι η διαδικασία αυτή της παγκοσμιοποίησης εξελίσσεται σε μια περίοδο όπου κυριαρχεί ο οικονομικός φιλελευθερισμός, ως φιλοσοφία οργάνωσης των οικονομιών και μοντέλο άσκησης οικονομικής πολιτικής. Συνεπώς, αυτά που σήμερα όλοι μας βιώνουμε και συχνά αναφέρουμε στον καθημερινό μας λόγο ως .....
συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ουδέτερης διαδικασίας παγκοσμιοποίησης των σύγχρονων οικονομιών, αλλά μιας διαδικασίας που προσδιορίζεται από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο παγκοσμιοποίησης.
Και είναι αυτό το συγκεκριμένο μοντέλο παγκοσμιοποίησης το οποίο πρέπει να αξιολογηθεί ως προς τις συνέπειές του στα οικονομικά και κοινωνικά συστήματα των χωρών, στην απασχόληση, στη διανομή του εισοδήματος, στο επίπεδο ευημερίας των εργαζομένων. Με άλλα λόγια, η κριτική που γίνεται στη σημερινή κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας δεν αφορά γενικά μια διαδικασία παγκοσμιοποίησης των αγορών, αλλά το νεοφιλελεύθερο μοντέλο παγκοσμιοποίησης (Λαφονταίν και Μύλλερ, 1999). Η συγκεκριμένη αυτή μορφή παγκοσμιοποίησης έχει επιφέρει σημαντικές αλλαγές στα πεδία των χρηματικών και παραγωγικών σχέσεων μέσα στις χώρες και μεταξύ των χωρών, εξυπηρετώντας πολύ συγκεκριμένα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα.
Για να κατανοήσετε καλύτερα τα όρια και τους περιορισμούς που δημιουργεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στις εθνικές οικονομίες, καθώς επίσης και τους μηχανισμούς μέσω των οποίων επιδρά σε αυτές, είναι σημαντικό να γνωρίσετε τις συνέπειες στην άσκηση οικονομικής πολιτικής σε εθνικό επίπεδο. Το κοινό συμπέρασμα σχεδόν όλων των σχετικών αναλύσεων είναι ότι η παγκοσμιοποίηση έχει προκαλέσει δύο σημαντικές μεταβολές (βλ. π.χ. Πελαγίδης, 2000, Κατσούλης κ.ά., 2003):
Πρώτον, στη σχέση μεταξύ του ιδιωτικού και του κρατικού τομέα της οικονομίας.Από τη μια πλευρά παρατηρείται σημαντικός περιορισμός της δυνατότητας των κρατών και των κυβερνήσεων να παρεμβαίνουν στην οικονομία και ταυτόχρονα μια τάση συρρίκνωσης της κρατικής δραστηριότητας και παρέμβασης, μέσω μιας διαδικασίας ιδιωτικοποιήσεων μέρος του κρατικού τομέα της οικονομίας. Από την άλλη πλευρά παρατηρείται επέκταση και ενίσχυση του ρόλου των αγορών ως μηχανισμού κατανομής πόρων, εισοδήματος και ισχύος. Αυτό έχει ως κύρια συνέπεια την αναδιοργάνωση και την αναδιάρθρωση των οικονομικών σχέσεων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο με οδηγό τις αγορές και τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Συμβαίνει αυτό δηλαδή που έχει χαρακτηριστεί ως νεοφιλελεύθερος μετασχηματισμός των σημερινών καπιταλιστικών οικονομιών.
Δεύτερον, στη δυνατότητα των κυβερνήσεων να ασκήσουν αυτόνομα την οικονομική διαχείριση των χωρών τους. Στο πεδίο αυτό παρατηρείται σημαντική αδυναμία των κυβερνήσεων να εφαρμόσουν πολιτικές, κυρίως κοινωνική πολιτική και πολιτικές αύξησης της απασχόλησης. Η κύρια συνέπεια των επιπτώσεων αυτών είναιη μεγάλη ανισότητα στην κατανομή του κόστους της προσαρμογής των εθνικών οικονομιών στη διαδικασία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών ομάδων και τάξεων στο εσωτερικό κάθε χώρας, αλλά και μεταξύ χωρών με διαφορετική θεσμική και διαρθρωτική δομή και θέση στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Όπως θα γνωρίσετε παρακάτω, το κόστος της προσαρμογής καλούνται να το πληρώσουν ουσιαστικά οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, καθώς η δημοσιονομική και εισοδηματική λιτότητα και η ελαστικότητα των εργασιακών σχέσεων αποτελούν τα βασικά πεδία προσαρμογής της οικονομικής πολιτικής σε εθνικό επίπεδο.
Ποιος είναι όμως ο κύριος μηχανισμός μέσω του οποίου η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση περιορίζει τις επιλογές οικονομικής πολιτικής των εθνικών κυβερνήσεων; Η απάντηση είναι οι παγκοσμιοποιημένες αγορές χρήματος και κεφαλαίου και ο ρόλος διεθνών οργανισμών, όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Θα είστε σε θέση να κατανοήσετε το μηχανισμό αυτό μετά την ανάγνωση της ενότητας που ακολουθεί.
Συνοψίζοντας, αυτό που όλοι μας γνωρίζουμε και βιώνουμε ως το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης είναι το αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης διαδικασίας παγκόσμιας αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης των εθνικών οικονομιών. Η διαδικασία αυτή έχει δραματικά αλλάξει το ισοζύγιο της ισχύος μεταξύ κράτους και αγοράς σε όφελος των δυνάμεων της αγοράς. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση έχει ως κινητήρια δύναμη τις αγορές χρήματος και κεφαλαίου. Η δραματική αύξηση της ισχύος των αγορών αυτών έχει μεταβάλει σε σημαντικό βαθμό παραδοσιακά πρότυπα παραγωγής και οικονομικής οργάνωσης σε βάρος της εργασίας.
ΠΗΓΗ: «Περιορισμοί, Στόχοι και Βασικά Χαρακτηριστικά μιας Εναλλακτικής Οικονομικής Πολιτικής», 2012, ΙΝΕ, σελ 23-25
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
ΧΡΟΝΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν.
Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας
η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει.
Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου.
Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση.
Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
- Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.
- Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.
- Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.
- Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.
Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν.
Αλλά πριν, ιδού θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι.
Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε
το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια.
Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν.
Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα
όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς.
Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει.
Και θα γίνει κατήγορος η πόρνη σοφών και μεγιστάνων, το σπέρμα
που υπηρέτησε πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας.
Και θα τινάξει πάνουθέ της την κατάρα, κατά την Ανατολή το χέρι τεντώνοντας και φωνάζοντας:
εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
- Βλέπω τα χρώματα του Υμηττού στη βάση την ιερή του Νέου Αστικού μας Κώδικα.
- Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρινο άγαλμα στην πλατεία της Αγοράς
με τις Κρήνες και τα ορθά Λεοντάρια.
- Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρωση των Ζευγαριών.
- Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερέχθειο των Πουλιών.
Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα
που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.
Αλλά πριν, ιδού θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης.
Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια
τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους.
Όπου θα χορτασθούνε ο Χωροφύλακας και ο Στρατοδίκης.
Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μιστό της ύβρης και του μαρτυρίου.
Και μεγάλα πλοία θ' ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους,
οι εξώστες να ράνουν με άνθη το Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων.
Και του λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ' ανοίγει στα μέτρα του,
κράζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
- Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως.
- Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία στην καθαρότητα των ουρανών.
- Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.
- Βλέπω τις κανονιοφόρους του Έρωτα.
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει.
Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει
από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού θα στενάξουν οι νέοι
και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει.
Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα.
Kαι θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν,
για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση.
Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα.
Και θα 'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας.
Και θα 'ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια.
Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας
από τ' ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια.
Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν' αψηλώσουν τα χόρτα,
η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει.
Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη.
Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!
ιβ΄
ΑΝΟΙΓΩ το στόμα μου * κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
Και παίρνει τα λόγια μου * στις σκοτεινές του σπηλιές
Και στις φώκιες τις μικρές * τα ψιθυρίζει
Τις νύχτες που κλαίν * των ανθρώπων τα βάσανα.
Χαράζω τις φλέβες μου * και κοκκινίζουν τα όνειρα
Και τσέρκουλα γίνονται * στις γειτονιές των παιδιών
Και σεντόνια στις κοπέ * λες που αγρυπνούνε
Κρυφά για ν' ακούν * των ερώτων τα θαύματα.
Ζαλίζει τ' αγιόκλημα * και κατεβαίνω στον κήπο μου
Και θάβω τα πτώματα * των μυστικών μου νεκρών
Και το λώρο το χρυσό * των προδομένων
Αστέρων τους κό * βω να πέσουν στην άβυσσο.
Σκουριάζουν τα σίδερα * και τιμωρώ τον αιώνα τους
Εγώ που δοκίμασα * τις μυριάδες αιχμές
Κι από γιούλια και ναρκίσ * σους το καινούριο
Μαχαίρι ετοιμά * ζω που αρμόζει στους Ήρωες.
Γυμνώνω τα στήθη μου * και ξαπολυούνται οι ανεμοι
Κι ερείπια σαρώνουνε * και χαλασμέvες ψυχές
Κι απ' τα νέφη τα πυκνά * της καθαρίζουν
Τη γη, να φανούν * τα Λιβάδια τα Πάvτερπνα!
Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας
η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει.
Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου.
Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση.
Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
- Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.
- Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.
- Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.
Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν.
Αλλά πριν, ιδού θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι.
Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε
το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια.
Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν.
Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα
όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς.
Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει.
Και θα γίνει κατήγορος η πόρνη σοφών και μεγιστάνων, το σπέρμα
που υπηρέτησε πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας.
Και θα τινάξει πάνουθέ της την κατάρα, κατά την Ανατολή το χέρι τεντώνοντας και φωνάζοντας:
εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
- Βλέπω τα χρώματα του Υμηττού στη βάση την ιερή του Νέου Αστικού μας Κώδικα.
- Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρινο άγαλμα στην πλατεία της Αγοράς
με τις Κρήνες και τα ορθά Λεοντάρια.
- Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρωση των Ζευγαριών.
- Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερέχθειο των Πουλιών.
Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα
που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου.
Αλλά πριν, ιδού θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης.
Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια
τους οι Κυβερνήτες, κηρύσσοντας πολέμους.
Όπου θα χορτασθούνε ο Χωροφύλακας και ο Στρατοδίκης.
Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μιστό της ύβρης και του μαρτυρίου.
Και μεγάλα πλοία θ' ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους,
οι εξώστες να ράνουν με άνθη το Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων.
Και του λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ' ανοίγει στα μέτρα του,
κράζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
- Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως.
- Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία στην καθαρότητα των ουρανών.
- Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.
- Βλέπω τις κανονιοφόρους του Έρωτα.
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει.
Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει
από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού θα στενάξουν οι νέοι
και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει.
Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα.
Kαι θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν,
για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση.
Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα.
Και θα 'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας.
Και θα 'ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια.
Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας
από τ' ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια.
Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν' αψηλώσουν τα χόρτα,
η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει.
Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη.
Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!
ιβ΄
ΑΝΟΙΓΩ το στόμα μου * κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
Και παίρνει τα λόγια μου * στις σκοτεινές του σπηλιές
Και στις φώκιες τις μικρές * τα ψιθυρίζει
Τις νύχτες που κλαίν * των ανθρώπων τα βάσανα.
Χαράζω τις φλέβες μου * και κοκκινίζουν τα όνειρα
Και τσέρκουλα γίνονται * στις γειτονιές των παιδιών
Και σεντόνια στις κοπέ * λες που αγρυπνούνε
Κρυφά για ν' ακούν * των ερώτων τα θαύματα.
Ζαλίζει τ' αγιόκλημα * και κατεβαίνω στον κήπο μου
Και θάβω τα πτώματα * των μυστικών μου νεκρών
Και το λώρο το χρυσό * των προδομένων
Αστέρων τους κό * βω να πέσουν στην άβυσσο.
Σκουριάζουν τα σίδερα * και τιμωρώ τον αιώνα τους
Εγώ που δοκίμασα * τις μυριάδες αιχμές
Κι από γιούλια και ναρκίσ * σους το καινούριο
Μαχαίρι ετοιμά * ζω που αρμόζει στους Ήρωες.
Γυμνώνω τα στήθη μου * και ξαπολυούνται οι ανεμοι
Κι ερείπια σαρώνουνε * και χαλασμέvες ψυχές
Κι απ' τα νέφη τα πυκνά * της καθαρίζουν
Τη γη, να φανούν * τα Λιβάδια τα Πάvτερπνα!
ΙΖ΄
ΣΕ ΧΩΡΑ μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι.
Τώρα μ' ακολουθούν ανάλαφρα πλάσματα
με τους ιριδισμούς του πόλου στα μαλλιά
και το πράο στο δέρμα χρυσάφισμα.
Μες στα χόρτα προβαίνω, με το γόνατο πλώρη
κι η ανάσα μου διώχνει απ' την όψη της γης
τις στερνές τολύπες του ύπνου.
Και τα δέντρα βαδίζουν στο πλάι μου, εναντίον του ανέμου.
Μεγάλα μυστήρια βλέπω και παράδοξα:
Κρήνη την κρύπτη της Ελένης.
Τρίαινα με δελφίνι το σημάδι του Σταυρού.
Πύλη λευκή το ανόσιο συρματόπλεγμα.
Όθε με δόξα θα περάσω.
Τα λόγια που με πρόδωσαν και τα ραπίσματα έχοντας
γίνει μυρτιές και φοινικόκλαρα:
Ωσαννά σημαίνοντας ο ερχόμενος!
Ηδονή καρπού βλέπω τη στέρηση.
Ελαιώνες λοξούς με γαλάζιο ανάμεσα στα δάχτυλα
τους χρόνους της οργής πίσω απ' τα σίδερα.
Και γιαλόν απέραντο, από μαγγανεία ωραίων ματιών βρεμένο,
τον βυθό της Μαρίνας.
Όπου αγνός θα περπατήσω.
Τα δάκρυα που με πρόδωσαν και οι ταπεινώσεις έχοντας
γίνει πνοές και ανέσπερα πουλιά:
Ωσαννά σημαίνοvτας ο ερχόμενος!
Σε χώρα μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι.
ΣΕ ΧΩΡΑ μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι.
Τώρα μ' ακολουθούν ανάλαφρα πλάσματα
με τους ιριδισμούς του πόλου στα μαλλιά
και το πράο στο δέρμα χρυσάφισμα.
Μες στα χόρτα προβαίνω, με το γόνατο πλώρη
κι η ανάσα μου διώχνει απ' την όψη της γης
τις στερνές τολύπες του ύπνου.
Και τα δέντρα βαδίζουν στο πλάι μου, εναντίον του ανέμου.
Μεγάλα μυστήρια βλέπω και παράδοξα:
Κρήνη την κρύπτη της Ελένης.
Τρίαινα με δελφίνι το σημάδι του Σταυρού.
Πύλη λευκή το ανόσιο συρματόπλεγμα.
Όθε με δόξα θα περάσω.
Τα λόγια που με πρόδωσαν και τα ραπίσματα έχοντας
γίνει μυρτιές και φοινικόκλαρα:
Ωσαννά σημαίνοντας ο ερχόμενος!
Ηδονή καρπού βλέπω τη στέρηση.
Ελαιώνες λοξούς με γαλάζιο ανάμεσα στα δάχτυλα
τους χρόνους της οργής πίσω απ' τα σίδερα.
Και γιαλόν απέραντο, από μαγγανεία ωραίων ματιών βρεμένο,
τον βυθό της Μαρίνας.
Όπου αγνός θα περπατήσω.
Τα δάκρυα που με πρόδωσαν και οι ταπεινώσεις έχοντας
γίνει πνοές και ανέσπερα πουλιά:
Ωσαννά σημαίνοvτας ο ερχόμενος!
Σε χώρα μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι.
ΙΗ΄
ΣΕ ΧΩΡΑ μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι.
Τώρα μ' ακολουθούν κορίτσια κυανά
κι αλογάκια πέτρινα
με τον τροχίσκο του ήλιου στο πλατύ μέτωπο.
Γενεές μυρτιάς μ' αναγνωρίζουν
από τότε που έτρεμα στο τέμπλο του νερού,
άγιος, άγιος, φωνάζοντας.
Ο νικήσαντας τον Άδη και τον Έρωτα σώσαντας,
αυτός ο Πρίγκιπας των Κρίνων είναι.
Κι από κείνες πάλι τις πνοές της Κρήτης,
μια στιγμή ζωγραφιζόμουν.
Για να λάβει ο κρόκος από τους αιθέρες δίκαιο.
Στον ασβέστη τώρα τους αληθινούς μου Νόμους
κλείνω κι εμπιστεύομαι.
Μακάριοι, λέγω, οι δυνατοί που αποκρυπτογραφούνε το Άσπιλο.
Γι' αυτών τα δόντια η ρόγα που μεθά,
στων ηφαιστείων το στήθος και στο κλήμα των παρθένων.
Ιδού ας ακολουθήσουνε τα βήματα μου!
Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι.
Τώρα το χέρι του Θανάτου
αυτό χαρίζει τη Ζωή
και ο ύπνος δεν υπάρχει.
Xτυπά η καμπάνα του μεσημεριού
κι αργά στις πέτρες τις πυρρές χαράζονται τα γράμματα:
ΝΥΝ και ΑΙΕΝ και ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ.
Αιέν αιέν και νυν και νυν τα πουλιά κελαηδούν
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το τίμημα.
Συνέχεια: ΤΟ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ
ΣΕ ΧΩΡΑ μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι.
Τώρα μ' ακολουθούν κορίτσια κυανά
κι αλογάκια πέτρινα
με τον τροχίσκο του ήλιου στο πλατύ μέτωπο.
Γενεές μυρτιάς μ' αναγνωρίζουν
από τότε που έτρεμα στο τέμπλο του νερού,
άγιος, άγιος, φωνάζοντας.
Ο νικήσαντας τον Άδη και τον Έρωτα σώσαντας,
αυτός ο Πρίγκιπας των Κρίνων είναι.
Κι από κείνες πάλι τις πνοές της Κρήτης,
μια στιγμή ζωγραφιζόμουν.
Για να λάβει ο κρόκος από τους αιθέρες δίκαιο.
Στον ασβέστη τώρα τους αληθινούς μου Νόμους
κλείνω κι εμπιστεύομαι.
Μακάριοι, λέγω, οι δυνατοί που αποκρυπτογραφούνε το Άσπιλο.
Γι' αυτών τα δόντια η ρόγα που μεθά,
στων ηφαιστείων το στήθος και στο κλήμα των παρθένων.
Ιδού ας ακολουθήσουνε τα βήματα μου!
Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι.
Τώρα το χέρι του Θανάτου
αυτό χαρίζει τη Ζωή
και ο ύπνος δεν υπάρχει.
Xτυπά η καμπάνα του μεσημεριού
κι αργά στις πέτρες τις πυρρές χαράζονται τα γράμματα:
ΝΥΝ και ΑΙΕΝ και ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ.
Αιέν αιέν και νυν και νυν τα πουλιά κελαηδούν
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το τίμημα.
Συνέχεια: ΤΟ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Μάνος Κατράκης
Παγκοσμιοποίηση και Νεοφιλελευθερισμός
του Γιώργου Αργείτη
Η παγκοσμιοποίηση είναι μια διαδικασία αυξανόμενης αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης των εθνικών οικονομιών σε όλους τους χώρους οικονομικής δραστηριότητας, δηλαδή στο σύστημα παραγωγής, στο σύστημα κυκλοφορίας των εμπορευμάτων, στις νομισματικές και δανειακές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των εθνικών οικονομιών. Η βασική συνέπεια της παγκοσμιοποίησης είναι ότι διαμορφώνει ένα νέο εξωτερικό περιβάλλον για τις εθνικές οικονομίες, το οποίο μεταβάλλει σε σημαντικό βαθμό τη διαδικασία άσκησης, τα μέσα και τους στόχους της οικονομικής πολιτικής, συγκριτικά με την περίοδο εκείνη που οι εθνικές οικονομίες ήταν λιγότερο ανοικτές σε εξωτερικές σχέσεις και επιδράσεις.
Αυτό που είναι ιδιαίτερα σημαντικό και πρέπει να συγκρατήσετε είναι ότι η διαδικασία αυτή της παγκοσμιοποίησης εξελίσσεται σε μια περίοδο όπου κυριαρχεί ο οικονομικός φιλελευθερισμός, ως φιλοσοφία οργάνωσης των οικονομιών και μοντέλο άσκησης οικονομικής πολιτικής. Συνεπώς, αυτά που σήμερα όλοι μας βιώνουμε και συχνά αναφέρουμε στον καθημερινό μας λόγο ως .....
συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ουδέτερης διαδικασίας παγκοσμιοποίησης των σύγχρονων οικονομιών, αλλά μιας διαδικασίας που προσδιορίζεται από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο παγκοσμιοποίησης.
Και είναι αυτό το συγκεκριμένο μοντέλο παγκοσμιοποίησης το οποίο πρέπει να αξιολογηθεί ως προς τις συνέπειές του στα οικονομικά και κοινωνικά συστήματα των χωρών, στην απασχόληση, στη διανομή του εισοδήματος, στο επίπεδο ευημερίας των εργαζομένων. Με άλλα λόγια, η κριτική που γίνεται στη σημερινή κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας δεν αφορά γενικά μια διαδικασία παγκοσμιοποίησης των αγορών, αλλά το νεοφιλελεύθερο μοντέλο παγκοσμιοποίησης (Λαφονταίν και Μύλλερ, 1999). Η συγκεκριμένη αυτή μορφή παγκοσμιοποίησης έχει επιφέρει σημαντικές αλλαγές στα πεδία των χρηματικών και παραγωγικών σχέσεων μέσα στις χώρες και μεταξύ των χωρών, εξυπηρετώντας πολύ συγκεκριμένα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα.
Για να κατανοήσετε καλύτερα τα όρια και τους περιορισμούς που δημιουργεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στις εθνικές οικονομίες, καθώς επίσης και τους μηχανισμούς μέσω των οποίων επιδρά σε αυτές, είναι σημαντικό να γνωρίσετε τις συνέπειες στην άσκηση οικονομικής πολιτικής σε εθνικό επίπεδο. Το κοινό συμπέρασμα σχεδόν όλων των σχετικών αναλύσεων είναι ότι η παγκοσμιοποίηση έχει προκαλέσει δύο σημαντικές μεταβολές (βλ. π.χ. Πελαγίδης, 2000, Κατσούλης κ.ά., 2003):
Πρώτον, στη σχέση μεταξύ του ιδιωτικού και του κρατικού τομέα της οικονομίας.Από τη μια πλευρά παρατηρείται σημαντικός περιορισμός της δυνατότητας των κρατών και των κυβερνήσεων να παρεμβαίνουν στην οικονομία και ταυτόχρονα μια τάση συρρίκνωσης της κρατικής δραστηριότητας και παρέμβασης, μέσω μιας διαδικασίας ιδιωτικοποιήσεων μέρος του κρατικού τομέα της οικονομίας. Από την άλλη πλευρά παρατηρείται επέκταση και ενίσχυση του ρόλου των αγορών ως μηχανισμού κατανομής πόρων, εισοδήματος και ισχύος. Αυτό έχει ως κύρια συνέπεια την αναδιοργάνωση και την αναδιάρθρωση των οικονομικών σχέσεων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο με οδηγό τις αγορές και τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Συμβαίνει αυτό δηλαδή που έχει χαρακτηριστεί ως νεοφιλελεύθερος μετασχηματισμός των σημερινών καπιταλιστικών οικονομιών.
Δεύτερον, στη δυνατότητα των κυβερνήσεων να ασκήσουν αυτόνομα την οικονομική διαχείριση των χωρών τους. Στο πεδίο αυτό παρατηρείται σημαντική αδυναμία των κυβερνήσεων να εφαρμόσουν πολιτικές, κυρίως κοινωνική πολιτική και πολιτικές αύξησης της απασχόλησης. Η κύρια συνέπεια των επιπτώσεων αυτών είναιη μεγάλη ανισότητα στην κατανομή του κόστους της προσαρμογής των εθνικών οικονομιών στη διαδικασία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών ομάδων και τάξεων στο εσωτερικό κάθε χώρας, αλλά και μεταξύ χωρών με διαφορετική θεσμική και διαρθρωτική δομή και θέση στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Όπως θα γνωρίσετε παρακάτω, το κόστος της προσαρμογής καλούνται να το πληρώσουν ουσιαστικά οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, καθώς η δημοσιονομική και εισοδηματική λιτότητα και η ελαστικότητα των εργασιακών σχέσεων αποτελούν τα βασικά πεδία προσαρμογής της οικονομικής πολιτικής σε εθνικό επίπεδο.
Ποιος είναι όμως ο κύριος μηχανισμός μέσω του οποίου η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση περιορίζει τις επιλογές οικονομικής πολιτικής των εθνικών κυβερνήσεων; Η απάντηση είναι οι παγκοσμιοποιημένες αγορές χρήματος και κεφαλαίου και ο ρόλος διεθνών οργανισμών, όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Θα είστε σε θέση να κατανοήσετε το μηχανισμό αυτό μετά την ανάγνωση της ενότητας που ακολουθεί.
Συνοψίζοντας, αυτό που όλοι μας γνωρίζουμε και βιώνουμε ως το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης είναι το αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης διαδικασίας παγκόσμιας αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης των εθνικών οικονομιών. Η διαδικασία αυτή έχει δραματικά αλλάξει το ισοζύγιο της ισχύος μεταξύ κράτους και αγοράς σε όφελος των δυνάμεων της αγοράς. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση έχει ως κινητήρια δύναμη τις αγορές χρήματος και κεφαλαίου. Η δραματική αύξηση της ισχύος των αγορών αυτών έχει μεταβάλει σε σημαντικό βαθμό παραδοσιακά πρότυπα παραγωγής και οικονομικής οργάνωσης σε βάρος της εργασίας.
ΠΗΓΗ: «Περιορισμοί, Στόχοι και Βασικά Χαρακτηριστικά μιας Εναλλακτικής Οικονομικής Πολιτικής», 2012, ΙΝΕ, σελ 23-25
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.