Οι θρησκείες ως εργαλεία του εκάστοτε εξουσιαστικού ιερατείου (Αναγκαία διευκρίνιση προς αδικαιολόγητα σκανδαλιζομένους)*

Απαντά ο συγγραφέας Κώστας Λάμπος
claslessdemocracy@gmail.com,
Είναι γνωστό ότι η άγνοια και στη συνέχεια ο εξουσιαστικός Φόβος, που ασκούν πάνω στον άνθρωπο και στις κοινωνίες τα εκάστοτε θρησκευτικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία, μετασχηματίζουν τις όποιες μεταφυσικές ανησυχίες ανάλογα με το πνευματικό επίπεδο των εποχών σε θεούς που αλλάζουν πρόσωπα και ιδιότητες, σε δόγματα και διάφορες οργανωμένες θρησκείες, ανάλογα με τον χρόνο, τον τόπο, τον σκοπό και τη μορφή της εκάστοτε εξουσίας. Γνωστό είναι επίσης ότι όπως η εκάστοτε εξουσία, έτσι και η εκάστοτε θρησκεία διαιρεί τις κοινωνίες και τους λαούς σε πιστούς και απίστους και τους ρίχνει σε έναν ανειρήνευτο αγώνα της επικράτησης της μιας εξουσίας-θρησκείας ενάντια στις άλλες. Το αποτέλεσμα αυτής της πραγματικότητας είναι η σημερινή κατάσταση, η καπιταλιστική βαρβαρότητα, η οποία εμφανίζεται ως σύγκρουση θρησκειών ή ακόμα και πολιτισμών, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για σύγκρουση εξουσιών, ιδιωτικών και κρατικών συμφερόντων, δηλαδή κεφαλαίων που κρύβονται πίσω από διαφορετικούς θεούς, θρησκείες, προφήτες και θρησκευτικούς ηγέτες, παραπλανώντας τους καλόπιστους και καλοπροαίρετους απλούς ανθρώπους και την εργαζόμενη ανθρωπότητα.
Βέβαια, η ‘μετά λόγου Γνώσεως’, και όχι από άγνοια και φόβο, πίστη, ή μη-πίστη του καθενός είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμά του, φτάνει αυτή να μην τον καθιστά αντικείμενο οργανωμένης πνευματικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής εκμετάλλευσης, όπως συμβαίνει με όλες τις θρησκείες και τις εξουσίες που κρύβονται πίσω τους, πράγμα που οι άδολα και ανυστερόβουλα ...
θρησκευόμενοι θα έπρεπε να το καταδικάζουν, αλλά αντ’ αυτού και προφανώς από δημοσιοϋπαλληλικό καθήκον, συνεργούν σ’ αυτό το έγκλημα.
Σεβαστές οι απόψεις του, ιερέα Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου, αλλά, δεν είναι δικές του, αλλά δανικές από αμφισβητούμενης αντικειμενικότητας εκκλησιαστικά-θρησκευτικά κείμενα, και επιπλέον τα όσα ισχυρίζεται δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα, γιατί κανένας θεός δεν ανακαλύφθηκε ποτέ και από κανέναν σοβαρό επιστήμονα, εκτός από μερικούς αμαθείς και καλοβολεμένους κοντά στην εξουσία ψευδοεπιστήμονες και γι αυτό εφευρέθηκε το παραμύθι της αποκάλυψης του θεού, υποτίθεται από τον ‘Ιησού Χριστό’, η ύπαρξη του οποίου, όμως, δεν επιβεβαιώνεται από καμιά σοβαρή ιστορική πηγή. Βέβαια η προσπάθειά του να εξισώνει την δογματικότητα και ακαμψία των θρησκειών με την ζωντάνια και την εξελικτικότητα της έρευνας, των επιστημών και των τεχνών μυρίζει από μακριά σκόπιμο δόλο και υστερόβουλη πανουργία.
Όσον αφορά στο πώς εμφανίστηκε και επιβλήθηκε ο Χριστιανισμός θα πρέπει να μάθουμε, γιατί και πώς έγινε και τι αποφάσισε η λεγόμενη «Πρώτη Σύνοδος της Νικαίας» το 325 νέας χρονολογίας, την οποία καταδίκασαν και αναίρεσαν οι μετέπειτα και ιδιαίτερα η «Δεύτερη Σύνοδος της Νικαίας» το 787. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχάσουμε τη βαρβαρότητα με την οποία αντιμετώπισε ο χριστιανισμός ως κρατική ιδεολογία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και τους Έλληνες, και τους λεγόμενους εθνικούς, για να γνωρίσουμε την πρώτη στην ιστορία της ανθρωπότητας μεγάλη γενοκτονία σε βάρος των Ελλήνων καθώς και το μίσος της νέας ενιαίας αυτοκρατορικής θρησκείας ενάντια στις Επιστήμες, τις τέχνες και τον πολιτισμό, γεγονότα που οδήγησαν την ανθρωπότητα στον σκοτεινό μεσαίωνα.
Μελετώντας κανείς τα λεγόμενα ‘ιερά κείμενα’ όλων των θρησκειών, όχι άκριτα ως πιστός, αλλά ως ελεύθερος άνθρωπος που αναζητά την αλήθεια και απαντήσεις για τον κόσμο και τη ζωή θα διαπιστώσει ότι θεοί και θρησκείες είναι δημιουργήματα όχι των ανθρώπων γενικά και αφηρημένα, αλλά κάποιων ελάχιστων ανθρώπων που ασκούσαν εξουσία για λογαριασμό τους και όχι για το καλό των κοινωνιών που εξουσίαζαν. Με αυτή την έννοια όλες ανεξαίρετα οι θρησκείες, ως δημιουργήματα και εργαλεία των εξουσιών δεν έχουν καμιά σχέση με ανύπαρκτους θεούς, αλλά με τις υπαρκτές εξουσίες που τις χρησιμοποιούν για να ελέγχουν και να εκμεταλλεύονται τις εργαζόμενες κοινωνίες. Θρησκείες που στο όνομα κάποιου ιδιαίτερου θεού, προφήτη, ή μεσσία διαπράττουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού, δεν έχουν καμιά σχέση με την αγάπη που καλλιεργούν οι άνθρωποι του μόχθου, αλλά με το μίσος των εξουσιών που τις κατασκεύασαν και τις συντηρούν.
Βέβαια, κι εδώ έχει δίκιο ο ιερέας, οι εξουσίες δεν εργαλειοποιούν μόνο τις θρησκείες, αλλά και τις επιστήμες και τις τέχνες και ότι μπορεί να υποτάξει τους απληροφόρητους και φοβισμένους από θεούς και αφέντες ανθρώπους και τις κοινωνίες στους σκοπούς τους. Όμως οι επιστήμονες καταφέρνουν να σπρώχνουν τα πράγματα όλο και περισσότερο προς την κοινωνική ισότητα, την αλληλεγγύη, τη συνεργασία, την ελευθερία και την ειρήνη, σε αντίθεση με τις θρησκείες που ευλογούν τους κατακτητικούς πολέμους, (μέχρι και τον Χίτλερ τον ανακήρυξαν εν ζωή άγιο), και διδάσκουν υποταγή στις εξουσίες, γιατί τάχα αυτές οι απάνθρωπες εξουσίες είναι θεόσταλτες, (βλέπε επιστολές Παύλου προς Ρωμαίους, Τιμόθεο, Κορινθίους κ.λπ., κ.λπ.).
Η έννοια του απόλυτου είναι θρησκευτική έννοια και δεν έχει καμιά σχέση με τη σχετικότητα των επιστημών που ερευνούν, αμφισβητούν τον ίδιο τους το εαυτό για να αποκτήσουν ένα ακόμα ψήγμα γνώσης να το προσθέσουν στην προηγούμενη και να πραγματοποιήσουν όλα αυτά τα θαυμάσια και ιδιαίτερα χρήσιμα επιτεύγματα που κάνουν τη ζωή των ανθρώπων ευκολότερη για να πάψουν να είναι δούλοι της άγνοιας, να πάψουν να γίνονται βορά του εξουσιαστικού φόβου και του απάνθρωπου και καταστροφικού κεφάλαιου. Μόνο οι απελευθερωμένες από τις εξουσίες επιστήμες μπορούν να υποσχεθούν και να πραγματοποιήσουν τον ενάρετο άνθρωπο σε συνθήκες κοινωνικής ισότητας, της μόνης γήινης και πραγματικής φιλοσοφίας της αγάπης. Όπου κοινωνική ανισότητα, εκεί και θρησκείες και εξουσίες και σκοταδισμός και δουλεία. Ιδού πεδίο δόξας λαμπρό και για τις θρησκείες, αν πράγματι αγαπούν τον άνθρωπο και όχι τις εξουσίες.
Δύσκολος ο γόνιμος διάλογος σε συνθήκες οιονεί θεοκρατίας, οξύτατων συγκρούσεων μεταξύ των ανταγωνιστικών κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων και οξυμένης οικονομικής κρίσης, αλλά είναι ζωτικά αναγκαίος αν θέλουμε να αποφύγουμε την βαρβαρότητα και την καταστροφή και να βρούμε τον δρόμο της πραγματικής κοινωνικής ισότητας, της πραγματικής ευημερίας, αγάπης, δημοκρατίας και οικουμενικής ειρήνης. Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς εξουσιαστικές θρησκείες και κεφαλαιοκρατικές ολιγαρχίες που στην προσπάθειά τους να μοιράσουν τον κόσμο σκοτώνουν και ξεσπιτώνουν εκατομμύρια συνανθρώπους μας και κατά πως φαίνεται, όπου να είναι, θα έρθει και η σειρά μας. Μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση κανένας μας δεν είναι άμοιρος ευθυνών και κανένα ταμπού δεν μπορεί να μείνει έξω από την αναζήτηση αυτών των ευθυνών και της αλήθειας. Μιας αλήθειας όμως που οφείλει να ακολουθεί το δρόμο της Λογικής των Αιώνων, των Λαών και των Αγώνων και όχι των μύθων, της προπαγάνδας των εξουσιαστών μας, της μοιρολατρίας και της εθελοδουλικής υποταγής μας.
Δεν είναι λοιπόν ασέβεια να μιλάμε για όλα αυτά τα ταμπού, ακόμα και με τον κίνδυνο να παρεξηγηθούμε άδικα, γιατί το χρέος όλων μας, και ιδιαίτερα όσων έμαθαν χάρη στις θυσίες της κοινωνίας ‘πέντε γράμματα’, είναι να είμαστε χρήσιμοι στην κοινωνία, ακόμα και αν χρειαστεί να είμαστε δυσάρεστοι στα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία.
Δεκτός λοιπόν ο διάλογος, αλλά επί πραγματικών δεδομένων. Σε αντίθεση με τον ακατάσχετο μονόλογο των θρησκειών του ‘πίστευε και μη ερεύνα’ ο διάλογος είναι αναγκαίος και καλοδεχούμενος, γιατί από το διάλογο δεν έχασε ποτέ και κανένας, εκτός από εκείνους που μας θέλουν βωβούς, κωφούς, τυφλούς και δούλους ψεύτικων θεών, απάνθρωπων εξουσιών και πραγματικών αφεντάδων και πλανηταρχών. Γι αυτό συνιστώ σε όλους όσους σκανδαλίζονται από τον διάλογο να διαβάσουν πρώτα το βιβλίο και μετά ας μιλήσουμε επί του συγκεκριμένου.
_________________
*Με αφορμή την, προφανώς καθ’ υπαγόρευση, παρέμβαση του ιερέα Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου, στην εφημερίδα ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ http://www.epikairotita.info/index.php?option=com_content&view=article&id=14719:pd&catid=1:local-news&Itemid=2 στην προσπάθειά του να ματαιώσει την παρουσίαση του βιβλίου μου Θεός και Κεφάλαιο στην Καρδίτσα.
--------------------------------------------------------------------------------

ΚΑΚΟ ΠΡΑΓΜΑ Η ΑΠΟΛΥΤΟΠΟΙΗΣΗ
(Απάντηση σε πρόσφατο άρθρο)

π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου
Ιερέως

Κύριε Διευθυντά


Ένας φίλος διάβασε την περασμένη Τετάρτη, 11 Μαΐου 2016, το άρθρο που δημοσιεύσατε στην υπ' αριθμ. 10 σελίδα της έγκριτης εφημερίδος σας, με τίτλο: «Η ανθρωπότητα και η επιστήμη μπροστά στην θρησκευτική απάτη και αυταπάτη». Το άρθρο, που υπογράφει ο επιμελητής του κ. Σωκράτης Βασιλάκος, αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Λάμπου «ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ-Δοκίμιο για την σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας».
Τα όσα γράφονται εκεί προβλημάτισαν και στενοχώρησαν τον ως άνω αναγνώστη, ο οποίος και με παρεκάλεσε να γράψω επ' αυτού κάτι, προ-κειμένου να αποφευχθεί τυχόν σκανδαλισμός ψυχών.
Αποφάσισα λοιπόν να συντάξω τις παρακάτω σκέψεις, τις οποίες και παρακαλώ να δημοσιεύσετε.
* * *
Πρώτα-πρώτα, δεν θα είχα καμμία διαφωνία με τον συγγραφέα του άρ-θρου περί διαπλοκής θρησκειών και εξουσίας. Αυτό είναι γεγονός που έχει λάβει χώραν ουκ ολίγες φορές κατά την ιστορική πορεία της ανθρω-πότητος. Δεν σημαίνει όμως πως η θρησκεία οπωσδήποτε είναι κάτι κακό. Αν η θρησκεία είναι κάτι κακό, τότε είναι και η φιλοσοφία και η τέχνη και η επιστήμη, την οποίαν υπερυψοί ο συγγραφεύς του άρθρου. Ο άνθρωπος όμως δια της θρησκείας, της φιλοσοφίας, της τέχνης και της επιστήμης προσπάθησε και προσπαθεί να εξηγήσει τον κόσμο, τα του κόσμου και τα της υπάρξεώς του, τα αισθητά και τα επέκεινα τούτων.
Πιο συγκεκριμένα η θρησκεία αποτελεί για τον άνθρωπο την προσπάθειά του να ανακαλύψει τον Θεό. Ο Θεός βέβαια δεν ανακαλύπτεται, αλλά αποκαλύπτεται• επεκαλύφθη εν Χριστώ και δια Ιησού Χριστού. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η θρησκεία (όπως η φιλοσοφία και η τέχνη) δεν έπαιξαν τον ρόλο τους στην προετοιμασία των ανθρώπων να δεχθούν την θεία αποκάλυψη. Ας θυμηθούμε λίγο το άγαλμα «τω αγνώστω θεώ», που είχαν στήσει οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Ας θυμηθούμε τον «από μηχανής θεό,» ο οποίος στις αρχαίες, αξεπέραστες τραγωδίες μας δίνει πάντα την λύση. Ας θυμηθούμε ακόμη τα λόγια του σοφού Σωκράτη προς τους δικαστές του: «Εσείς θα κοιμόσαστε, αν δεν έλθει κάποιος άνωθεν να σας διδάξει την αλήθεια». Όλα αυτά φανερώνουν ότι η θρησκεία, η τέχνη και η φιλοσοφία προετοίμασαν τους αρχαίους προγόνους μας να δεχθούν πρώτοι τον Χριστό και να τον διδάξουν κατόπιν σε όλους τους λαούς.
Είναι λοιπόν εξάπαντος κάτι το κακό η θρησκεία; Τι θα έλεγε ο αγαπητός συγγραφεύς; Μήπως θα συμφωνούσε να γκρεμίσουμε τον Παρθενώνα, τους αρχαίους ναούς και όλα τα θρησκευτικά μνημεία ως έργα ανθρώπων που υπήρξαν δήθεν υποχείρια, όπως γράφει, «θρησκευτικών και εξουσιαστικών ιερατείων και αντικείμενα οικονομικής, κοινωνικής, πνευματικής και πολιτικής εκμετάλλευσης»;
Αν κάποιοι καπηλεύθηκαν και καπηλεύονται την θρησκεία (την όποια θρησκεία) αυτό είναι άλλο θέμα.
Οι ίδιοι θα μπορούσαν να καπηλευθούν (και καπηλεύθηκαν) και την τέχνη και την επιστήμη.
Ας μη απολυτοποιούμε λοιπόν ένα τομέα του ανθρωπίνου πνεύματος και παραθεωρούμε τους άλλους. Διότι κάποιοι στην προσπάθειά τους να πολεμήσουν εκείνο που θεωρούν σκοταδιστικό, γίνονται οι ίδιοι σκοταδιστές, μεροληπτικοί και απόλυτοι. Η απολυτοποίηση άλλωστε της επιστήμης και η επένδυση σ' αυτήν της ελπίδος για την επίλυση όλων των ανθρωπίνων προβλημάτων είναι κάτι που έχει δοκιμασθεί και έχει οικτρά διαψευσθεί κατά τους περασμένους αιώνες με την αλματώδη ανάπτυξη των φυσικών επιστημών. Συνεπώς, μία τέτοια αντίληψη είναι, αν μη τι άλλο, αναχρονιστική. Σήμερα η επιστημολογία προβάλλει την ανάγκη συνεργασίας όλων των πτυχών έρευνας του επιστητού.
Και κάτι τελευταίο (ελέχθη ήδη, αλλά ανάγκη είναι να υπογραμμισθεί): Ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, είναι αποκάλυψη.

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"