«ΑΥΓΗ» 21 Απριλίου 1967: Τίτλος «Γιατί δεν θα γίνει Δικτατορία»…

*Η εφημερίδα Αυγή στο φύλλο της, της 21ης Απριλίου 1967 που δεν κυκλοφόρησε θα δημοσίευε το τρίτο και τελευταίο μέρος μιας σειράς κειμένων που εξηγούσαν γιατί δεν μπορεί να γίνει δικτατορία στην Ελλάδα. Αντ’ αυτού τα πρωτοσέλιδα της ημέρας εκείνης εξηγούσαν γιατί έγινε δικτατορία.



και η γνωστή κωλοτούμπα της Συριζο-φυλλάδας σήμερα: Όλο όσοι ανήκαμε και ήμασταν οργανωμένοι στην Αριστερά, δηλαδή στο κόμμα της ΕΔΑ, την περιμέναμε. Το μόνο που δεν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε ήταν το από πού θα μας έρθει (πιο πολύ εστιάζαμε τις υποψίες μας στο παλάτι) αλλά και σε ποια χρονική στιγμή

(Μια συγκλονιστική αφήγηση που φέρνει ξανά στην επικαιρότητα το βασανιστικό ερώτημα του José Saramago : «Η Αριστερά δεν έχει την παραμικρή γ@μημένη ιδέα για τον κόσμο στον οποίο ζει» ΕΔΩ

`(Από το Βιβλίο του Μίκη Θεοδωράκη Άξιος εστί .) *

`Εισαγωγή: Διαβάζοντας (πάλι) λόγω διακοπών, το βιβλίο-συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη , και έχοντας κατά νου την κατάσταση που βιώνει σήμερα η Αριστερά, με τον Αρμαγεδόνα του Μνημονίου να σαρώνει κατακτήσεις ενός αιώνα και αυτή να ζεί στον κόσμο της, μην καταφέρνοντας ούτε μιά στοιχειώδη ΚΟΙΝΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ να ορθώσει, ούτε μία (αρ. 1)  νίκη-χαμόγελο να δώσει στον κόσμο της, είπα : Πάλι τα ίδια; Πάλι η κοινωνία να φλέγεται και οι αριστερές ηγεσίες, ανίκανες να δουν τι συμβαίνει και να κάνουν το χρέος τους; Αν τότε για Χ λόγους , δεν έβλεπαν την δικτατορία που έρχονταν, σήμερα  με το κατακλυσμό πληροφόρησης δεν βλέπουν σε τι δεινά, (ο εξανδραποδισμός είναι το λιγότερο), οδηγείται ένας λαός, που παρά τις δικές του μεγάλες ευθύνες, έχει αποδείξει ότι  του αξίζει καλύτερη τύχη (και ηγεσίες);

Είναι  ανάγκη (πάλι) να πούμε πόσο δίκιο έχει ο Jose Saramago;

(……) (Μίκης Θεοδωράκης): Υπάρχει λοιπόν εδώ µια διαφωνία µου µε την ΕΔΑ ως προς την τακτική απέναντι στις εκλογές.

(Γ.Π.Μαλούχος): Που είχαν προκnρυχτεί και δεν έγιναν;

(Μ.Θ.) Ναι. Ήταν να γίνουν στις 28 Μάιου. Τελικά, σε µια συγκέντρωση στο «Κεντρικόν», πρέπει να έγινε αρχές Απριλίου, στην οποία εγώ αρνήθηκα να πάω να µιλήσω, ήρθαν µέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής για να µου κάνουν παρατήρηση, για να πουν ότι πρέπει να πάω, γιατί ήµουν οµιλητής µαζί µε τον Κύρκο. Δεν ήθελα να πάω όµως, γιατί το έβλεπα µάταιο. Εµείς οι Λαµπράκηδες, που ζούσαµε µέσα στον κόσµο, βλέπαµε ότι η λύση για το κατεστηµένο ήταν η δικτατορία. Και ήµασταν ανήσυχοι, γιατί στην ΕΔΑ δεν έπαιρναν κανένα οργανωτικό µέτρο για δικτατορία.

(Γ.Μ.) Δηλαδή το βλέπατε να έρχεται και δεν κάνατε τίποτα;

•Παληός ο «μπαμπούλας» της δεξιάς

(Μ.Θ.) Ένα µέτρο που είχαµε πάρει σε επίπεδο κορυφής ήταν ότι είχαµε κάποιο σπίτι παράνοµο, στο οποίο εκ περιτροπής έµενε κάποιο στέλεχος του προεδρείου των ...
Λαµπράκηδων, δηλαδή ένα µέλος του προεδρείου έµενε παράνοµα µέσα στο σπίτι αυτό. Το σπίτι αυτό είχε όλο το µηχανισµό για να επικοινωνεί µαζί µε τους άλλους, ώστε την ώρα «Χ», όταν γίνει η δικτατορία, να μπορεί αυτός να τους συντονίσει. Αν πιανόµασταν όλοι οι άλλοι, αυτός ο ελεύθερος είχε εντολή να ξεκινήσει την αντίσταση’ µέσα από έναν τέτοιο µηχανισµό, που ήταν ήδη στηµένος. Τελικά ήρθε απέξω, από το Βουκουρέστι, η εντολή να το διαλύσουµε όλο αυτό.

Εµείς πειθαρχήσαµε βέβαια, αλλά είχαµε πολλά ερωτηµατικά. Τι γίνεται πλέον; Είναι τόσο σίγουροι ότι δεν θα γίνει δικτατορία; Εγώ λοιπόν άρχισα να συζητάω σε όλη την κλίµακα και της ΕΔΑ και των Λαµπράκηδων να πάρουµε και ορισµένα µέτρα, ώστε αν γίνει δικτατορία εκείνη την ώρα, να προφυλαχτούµε και από την άλλη να αντεπιτεθούµε.

Και µόνο που τα έλεγα αυτά, θορυβήθηκε η ηγεσία και έτσι δηµιουργήθηκε µια αντίθεση ανάµεσα σε εµένα και ορισµένους Λαµπράκηδες και τους εδαϊτες. Ποιες ήταν οι κατηγορίες; Μας κατηγορούσαν ότι, προβάλλοντας τον κίνδυνο της δικτατορίας, φοβίζουµε τους οπαδούς µας, οι οποίοι θα πάνε να ψηφίσουν Δεξιά. Και µάλιστα, για να το κόψουν µε το µαχαίρι αυτό το πράγµα, ο διάολος έφερε έτσι τα πράγµατα ώστε, τη νύχτα της 20ής Απριλίου, γίνεται κρυφά από εµένα µια συγκέντρωση των στελεχών της «Σπουδάζουσας στα γραφεία της ΕΔΑ, να µην το πάρω χαµπάρι εγώ, όπου εκεί καταγγέλλεται η γραµµή η δική µου. Εγώ είµαι πρόεδρος τώρα και µε καταγγέλλουν στελέχη της ΕΔΑ στους σπουδαστές, που ήταν οι πιο κοντινοί σε µένα …

(Γ.Μ.) Το κοµµάτι το δικό σας.

(Μ.Θ.) Ναι, και µου λένε ύστερα, γιατί τους συνάντησα στην παρανοµία µετά: «Μα; είπαν πως αυτά που λέει ο Θεοδωράκης για δικτατορία είναι παραµύθια της Χαλιµάς, είναι ελαφρότητες. Από τότε ήµουν .. _ «ελαφρός «Ελαφρότητες λοιπόν και «Εµείς τις καταδικάζουµε. Αυτές ρίχνουν νερό στο µύλο της Δεξιάς και πρέπει να βρούµε αύριο τον τρόπο να τον αποµονώσουµε». Τα λένε αυτά και βγαίνουν το πρωί και βλέπουν τα τανκς. Καταλαβαίνεις τώρα τι σοκ έπαθαν αυτά τα στελέχη της Αριστεράς και των Λαµπράκηδων όταν η ηγεσία της ΕΔΑ …

(Γ.Μ.) Τους απέτρεπε από τnν οργάνωσn.

(Μ.Θ.) Μπούρδες! Έλεγαν ότι δεν θα γίνει δικτατορία και βγήκαν έξω και είδαν τα τανκς.

(Γ.Μ.) Τώρα αυτό, για να το πούµε µε µια λέξn, είναι προδοσία ή είναι βλακεία;

(Μ.Θ.) Αυτό είναι βλακεία. Μεγάλη.

(Γ.Μ.) Μα είναι δυνατόν το εξόριστο ΚΚΕ και n ΕΔΑ, µε τnν εµπειρία που είχαν

πενnντα χρόνια αγώνων …

(Μ.Θ.) Κανείς δεν το περίµενε. Η δικτατορία έπαιζε µε εµάς σαν τη γάτα µε τον ποντικό,

Κατεβαίνοντας τη μητροπόλεως για την κηδεία του Γρηγόρη Λαμπράκη, όπου του απαγόρευσε η ηγεσία της ΕΔΑ να μπει στη Μητρόπολη (Τομ. 1, σελ. 509 3η σειρά..)

κάθε δύο τρεις µήνες τα τηλέφωνα σταµατούσαν … Κατ’ αρχήν εµείς περιµέναµε τη δικτατορία του βασιλιά … Εγώ έκανα και χαρτί στην Εκτελεστική Επιτροπή. Ας πούµε η δικτατορία έγινε την Παρασκευή, την προηγούµενη Τετάρτη τους έδωσα ένα σηµείωµα και τους έλεγα για ποιους λόγους πιστεύω ότι θα έρθει η δικτατορία. Αυτό το χειρόγραφο, όταν µπήκε η αστυνοµία µέσα στην ΕΔΑ, το βρήκε και το δηµοσίευσε, επί χούντας, η εφηµερίδα Ελεύθερος Κόσµος του Κωνσταντόπουλου. Έκανε κάτι δηλώσεις ο βασιλιάς, εκείνη την εποχή, ο Κωνσταντίνος, οι οποίες ήταν τόσο κάθετα αντίθετες µε τον Γεώργιο Παπανδρέου, που µε την απλή λογική έβλεπες ότι αυτός ο άνθρωπος πάει για σύγκρουση.

Δεν µπορεί, εφόσον έβλεπε ότι ο Παπανδρέου θα είναι ο εκλεγµένος πρωθυπουργός, πώς θα κυβερνήσει µαζί του, πώς θα κυβερνήσει µε έναν άνθρωπο τον οποίο βρίζει µε αυτό τον τρόπο; Άρα λοιπόν δεν είχε καµία ηροοπτική. Η µία προοπτική ήταν να µη γίνει πρωθυπουργός, αλλά για να µη γίνει πρωθυπουργός, θα έπρεπε να µη γίνουν εκλογές, και για να µη γίνουν εκλογές, θα έπρεπε να γίνει πραξικόπηµα.

Εποµένως, το πραξικόπηµα θα γινόταν λίγο πριν τις εκλογές, γιατί µετά τις εκλογές, µε την αναµενόµενη συντριπτική νίκη του Παπανδρέου, της Ένωσης Κέντρου, θα έµπαινε στη γωνία ο Κωνσταντίνος και η Δεξιά. Δεν έπρεπε επ’ ουδενί να γίνουν οι εκλογές στις 28 Μαϊου, εποµένως, πριν από τις 28 Μαϊου έπρεπε να γίνει πραξικόπηµα, αλλά από το βασιλιά. Δεν ξέραµε ότι υπάρχει ο Παπαδόπουλος, ο βασιλιάς πιστεύαµε ότι θα το έκανε.

Υπήρχαν πολλά συµφραζόµενα, που εµένα µε είχαν πείσει, ότι κάτι ετοιµάζουν. Αλλά κάνουν και κάτι άλλο οι εδαϊτες, βάζουν τον Άγγελο Διαµαντόπουλο -ο οποίος ήταν υπεύθυνος Διαφώτισης της ΕΔΑ, ένας πολύ προικισµένος και έξυπνος άνθρωπος να γράψει ένα άρθρο µε τίτλο «Γιατί δεν θα γίνει δικτατορία». Εκεί εξηγούσε τους λόγους, και απαντούσε εµµέσως σε όσους πίστευαν ότι θα γίνει δικτατορία, όπως εγώ, µε επιχειρήµατα, γιατί δεν πρόκειται να γίνει δικτατορία. Πότε δηµοσιεύεται αυτό; Στις 21 Απριλίου. Η Αυγή κυκλοφορεί … την 21η Απριλίου µε τον τίτλο «Γιατί δεν θα γίνει δικτατορία». Η Αυγή, δε, ήταν η µόνη εφηµερίδα που πήγε σε όλα τα σπίτια. Εγώ την πήρα το πρωί, εκεί που κρυβόµουνα, και ρώτησα αργότερα το διευθυντή της Αυγή (τώρα πέθανε, δεν θέλω να πω το όνοµά του): «Καλά, πως κυκλοφορείς µε ένα τέτοιο άρθρο, που αποπροσανατολίζει τον κόσµο, και δεν κάθεσαι να συντάξεις µια έκκληση;» Γιατί είχαµε συµφωνήσει στην ΕΔΑ ότι, αν γίνει δικτατορία, θα πρέπει να βγουν προκηρύξεις, να κληθεί ο κόσµος κατά χιλιάδες να πάει στο Σύνταγµα, να υπάρξει µια απάντηση µαζική.

(Γ.Μ.) Μήπως πέσει εκείνn τnν ώρα.

(Μ.Θ.) Ναι. Του λέω: «Γιατί δεν έβαλες στην Αυγή τη γραµµή του κόµµατος, να πάµε όλοι στο Σύνταγµα, µήπως σταµατήσουµε τις εξελίξεις;» «Τρελός είσαι;» µου λέει. «Γιατί δεν ήρθε ένας από τους ηγέτες να το πει αυτό.. Αυτόν τον είχαν βγάλει από την ηγεσία και ήταν χολωµένος. «Δεν πιάστηκαν µέχρι τώρα», λέει, «αυτοί». Ο Μπριλάκης δεν πιάστηκε, ούτε ο Δρακόπουλος ούτε ο Φιλίνης ούτε ο Καρράς. Ας έρθει ένας από αυτούς στην Αυγή, εµείς είµαστε ανοιχτοί µέχρι τις εφτά οχτώ η ώρα το πρωί». Μετά µπήκαν οι αστυνομικοί µέσα. «Να έρθει στις έξι το πρωί και να βάλει και την υπογραφή του, όπως την έβαλες εσύ».

(Γ.Μ.) Στnν περίφnµn διακήρυξη.

(Μ.Θ.) Με το όνοµά µου. Να υπογράψουν, λοιπόν, Δρακόπουλος, Μπριλάκης, Καρράς, Φιλίνης …

(Γ.Μ.) «Βαριά» ονόµατα.

(Μ.Θ.) Και να πουν: «Εκ µέρους της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΔΑ, καλούµε το λαό στο Σύνταγµα». Αυτό ήταν κάτι που ο κόσµος θα το καταλάβαινε …

(Γ.Μ.) Και µάλλον θα ανταποκρινόταν.

• δ/ντής Αυγής:«Έτσι µπήκα φυλακή και ησύχασα»!

(Μ.Θ.) Ο διευθυντής της Αυγή λοιπόν λέει: «Οχι µόνο δεν το έκανα αυτό, γιατί κατάλαβα ότι κρύβονται οι άλλοι, αλλά αφού ήρθαν αστυνομικοί µέσα στην εφηµερίδα και έφυγα, δεν πιάστηκα, πήγα στα Χαυτεία και έκανα βόλτες, για να µε δουν, να µε πιάσουν, να ησυχάσω. Έτσι µπήκα φυλακή και ησύχασα»!

Αυτό το πνεύµα κυριαρχούσε! Με αυτό το πνεύµα τι αντίσταση να κάνεις; Εγώ λοιπόν, λίγο πριν από αυτό, καταλάβαινα ότι η ΕΔΑ δεν έβλεπε τον κίνδυνο της δικτατορίας και ίσως και µε τα τραύµατα του Εµφυλίου Πολέµου δεν θα ήθελαν πάλι να µπουν σε µια τέτοια περιπέτεια. Ότι θα έµπαιναν φυλακή ήταν αναπόφευκτο, αλλά να µπουν γιατί έκαναν µια αντίσταση, πιθανώς και ένοπλη, γιατί έτσι έπρεπε να είναι, ήταν πάλι άλλο πράγµα, νέο τουφέκι …

(Γ.Μ.) Βασανιστnρια, αποσπάσµατα και τέτοια …

(Μ.Θ.) Δεν µπορούσαν, αλλά όµως έπρεπε να γίνει κάτι. Και τότε σκέφτηκα τον

(Γ.Μ.) Ανδρέα Παπανδρέου …

(Μ.Θ.) Τον Απρίλιο, στις 21 του µήνα, έγινε τελικά η δικτατορία. Λίγο πριν, µου αναθέτει η ΕΔΑ να πάω για την προεκλογική περίοδο, να κάνω τρεις οµιλίες. Η µία στην Πάτρα, η άλλη στον Πύργο και η τρίτη στο Αγρίνιο. Θυµάµαι -θα το θυµούνται κι όλοι οι Πατρινοί, επειδή ήξεραν τις απόψεις µου µε έκλεισαν µέσα στα γραφεία της ΕΔΑ στην Πάτρα και τους είπα: «Κοιτάχτε, πάρτε τα µέτρα σας, δεν ξέρω τι λέει η ΕΔΑ, εγώ βλέπω να έρχεται δικτατορία. Πάρτε τα µέτρα σας, γιατί θα σας πιάσουν και θα σας σκοτώσουν». Δεν ξέραµε φυσικά τι µας περιµένει.

Το ίδιο είπα, θυµάµαι, δεκαπέντε µέρες πριν, τότε που χαιρετούσα όλους τους αριστερούς εκεί στη Βουδαπέστη, στο αεροδρόµιο, όταν ήρθαν να µε ξεπροβοδίσουν. Τους λέω «Παιδιά, πάω κατευθείαν το κεφάλι µου στη λαιµητόµο, θα µε σκοτώσουν. Εµείς δεν έχουµε καµία άµυνα, θα µας πιάσουν, θα µας σκοτώσουν. Πηγαίνω στη σφαγή». Έτσι τους είπα και θυµάµαι αργότερα πως το θυµούνταν και µου το έλεγαν. Εµείς είχαµε υπόψη µας αυτό που έγινε ένα χρόνο πριν στην Ινδονησία, όπου οι  Αµερικανοί, διά του Σουκάρτο, έπιασαν και έσφαξαν σε ένα µήνα µέσα, ή και λιγότερο, πεντακόσιες χιλιάδες κομουνιστές, δηλαδή γέµισαν τα ποτάµια τους από τα πτώµατα. Δεν έχει ξαναγίνει τέτοια σφαγή στον κόσµο, γιατί το Κομουνιστικό Κόµµα της Ινδονησίας ήταν το µεγαλύτερο του κόσµου, δεν ξέρω πόσα εκατοµµύρια µέλη είχε. Και αποφάσισαν αυτή την «τελική λύση». Λοιπόν, εµείς βλέπαµε τα πτώµατα των Ινδονησίων, είχαµε τα πτώµατα του Εµφυλίου, είχαµε την Ασφάλεια, δεν υπήρχε έλεος. Ήταν πολύ δύσκολη η κατάσταση, πάρα πολύ δύσκολη, πάρα πολύς φόβος υπήρχε τότε.

(Γ.Μ.) Και n ΕΔΑ µε τα χέρια ψnλά;

• Τελευταία συνεδρίαση πριν την χούντα

(Μ.Θ.) Εγώ τα λέω αυτά στην Πάτρα. Στο Αγρίνιο, αφού τελείωσα την οµιλία µου, πήγαµε το βράδυ µε τα εκεί κοµµατικά στελέχη να φάµε σε µια ταβέρνα και λίγο αργότερα πήγα στο ξενοδοχείο µου. Μπαίνω µέσα στο ξενοδοχείο, ένα µικρό δωµάτιο είχα εκεί πέρα, ανοίγω το φως και τι βλέπω; Όλο το προεδρείο των Λαµπράκηδων ήταν µέσα στο µικρό αυτό δωµατιάκι. Άλλοι καθισµένοι στο κρεβάτι, άλλοι σε κάτι καρέκλες, άλλοι κάτω στο πάτωµα. Πλην του Μπενά, όλοι οι άλλοι ήταν εκεί.

(Γ.Μ.) Ποιοι ήταν οι άλλοι;

(Μ.Θ.) Ο Μανωλάκος, ο Χρόνης Μίσσιος, ο Τρίκας, ο Λεντάκης …

(Γ.Μ.) Και τι ήθελαν;

(Μ.Θ.) Τα παιδιά είχαν αρχίσει πλέον να προβληµατίζονται. Είχε προηγηθεί και το

ξήλωµά µου από πρόεδρος των Λαµπράκηδων, µε µια διαταγή κοµµατική, του ΚΚΕ, απέξω.

(Γ.Μ.) Το οποίο όµως δεν είχε µαθευτεί;

(Μ.Θ.) Όχι, ήταν κρυφό, για να µην αποπροσανατολίσουµε τα παιδιά. Όσο φτάναµε λοιπόν προς το τέρµα, δηλαδή προς τη δικτατορία, αποφάσισαν να έρθουν εκεί. Μου λένε λοιπόν τα εξής: «Είπαµε ο καθένας ότι άλλος πάει στη Μακεδονία, άλλος στην Κρήτη, άλλος πάει εκεί, για να δικαιολογηθούµε, και δώσαµε ραντεβού εδώ. Θέλουµε να µας πεις όλη την αλήθεια. Τι συµβαίνει µε τη σχέση σου µε την ΕΔΑ;» Τους είπα. «Συµπέρασµα», λένε, «εµείς είµαστε πιο δυνατοί από την ΕΔΑ. Γιατί δεν κάνουµε ένα άλλο κόµµα, το κόµµα των Λαµπράκηδων; Τώρα είσαι εσύ µέσα στη Βουλή, αύριο µεθαύριο, άµα γίνουν εκλογές, και κατέβουµε ως κόµµα των Λαµπράκηδων, θα πάρουµε διπλάσια από την ΕΔΑ». Τους λέω -ήµουν και πιο µεγάλος «Κοιτάχτε, ρε παιδιά, 28 του Μαΐου γίνονται οι εκλογές. Λοιπόν, εάν αυτή τη στιγµή η ΕΔΑ, η οποία είναι στο στόχαστρο, εµφανιστεί διασπασµένη, δεν θα πάρουµε ούτε τα µισά απ’ ό,τι έχουµε πάρει µέχρι τώρα».

Γυρίσαµε στην Αθήνα και, θυµάµαι, στις 20 του µηνός, την παραµονή της δικτατορίας, το απόγευµα, πήγαµε στη «Σύγχρονη Εποχή», πλάι στη Λυρική Σκηνή και ανεβήκαµε στο πατάρι. Ήρθαν ο Δεσποτίδης και άλλα µέλη της ηγεσίας της ΕΔΑ, τα οποία θα έπαιρναν και αυτά µέρος στη σύσκεψη, στις 21 του µηνός.

Και στις 21 του µηνός είχα δύο σηµαντικά πράγµατα να κάνω. Το πρώτο ήταν η συγκέντρωση στο γραφείο του Δηµήτρη Καραχάλιου, όπου θα αποφασίζαµε για το κόµµα των Λαµπράκηδων, και το δεύτερο η συνέντευξη Τύπου, όπου µε την ιδιότητα του γενικού διευθυντή του Πολιτιστικού Κέντρου του Δήµου Πειραιά θα παρουσίαζα το πρόγραµµα του δεύτερου «Μουσικού Αυγούστου».

Με πρόλαβαν όµως τα τανκς …

* Όπου αφηγείται στο Γ.Π.Μαλούχο τη ζωή του και  την ιστορία της νεότερης Ελλάδος

Τόμος 1ος Σελ. 623-629

* 

Αναδημοσίευση από το Blog  L’Enfant de la Haute Mer

«Πού είναι η αριστερά; »

`

José Saramago (16 Νοεμβρίου 1922–18 Ιουνίου 2010)

`

«Πριν τρία ή τέσσερα χρόνια, κατά τη διάρκεια συνέντευξης σε μια λατινοαμερικάνικη εφημερίδα, θαρρώ αργεντίνικη, μέσα σε μια διαδοχή ερωτήσεων και των απαντήσεων, πέταξα μια δήλωση, για την οποία φανταζόμουν (τόσο αφελής ήμουν) ότι θα προκαλούσε αγανάκτηση, διαμάχες και σκάνδαλο: πρώτα-πρώτα στις τάξεις της τοπικής αριστεράς, και, ποιος ξέρει, θα διαδιδόταν, όπως ένας κυματισμός, στους διεθνείς χώρους που επικαλούνται την εν λόγω αριστερά, είτε αυτοί είναι πολιτικοί, είτε συνδικαλιστικοί, είτε πολιτιστικοί.

Η εφημερίδα αναπαρήγαγε ακριβώς την φράση μου, σε όλη την σκληρότητά της, χωρίς την παραμικρή υποχώρηση απέναντι στην αισχρότητά της: «Η αριστερά δεν έχει την παραμικρή γ@μημένη ιδέα για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει». Στην πρόθεσή μου, που ήταν σκοπίμως προβοκατόρικη, η αριστερά που προκλήθηκε κατ’αυτόν τον τρόπο, απάντησε με την πιο παγερή σιωπή.

`
Κανένα κομουνιστικό κόμμα, αρχίζοντας π.χ., από εκείνο του οποίου είμαι μέλος, δεν ανέβηκε σε καμιά έπαλξη για να διαμαρτυρηθεί ή έστω να επιχειρηματολογήσει για το δίκαιο ή το άδικο της φράσης που είχα προφέρει. Πολύ περισσότερο, κανένα από τα σοσιαλιστικά κόμματα που βρίσκονται στις αντίστοιχες κυβερνήσεις, και έχω κατά νου ειδικά εκείνα της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, δεν έκρινε απαραίτητο να απαιτήσει εξηγήσεις από τον ξεδιάντροπο συγγραφέα, που τόλμησε να πετάξει ένα κοτρώνι μέσα στο σάπιο τέλμα της αδιαφορίας.

Μηδέν από μηδέν, πλήρης σιωπή, ως εάν οι ιδεολογικοί τάφοι μέσα στους οποίους είχαν καταφύγει να μην περιείχαν τίποτε άλλο εκτός από σκόνη κι αράχνες, κι ένα παλαιό κόκκαλο, που δεν θα μπορούσε μάλιστα να χρησιμέψει ούτε ως λείψανο. Για μερικές ημέρες ένοιωσα αποκλεισμένος από την ανθρώπινη κοινωνία, σαν να είχα πανούκλα, να είχα πάθει κάποιου είδους κίρρωση του εγκεφάλου, και να μην ήξερα πια τι λέω. Είχα φθάσει μάλιστα για να σκέφτομαι πως μια συμπονετική φράση σίγουρα θα κυκλοφορούσε μεταξύ εκείνων που σιώπησαν, και θα ήταν περίπου αυτή: «Ο κακομοίρης, τι άλλο να περιμένουμε απ’αυτόν στην ηλικία που είναι;» Είναι ξεκάθαρο ότι δεν με έκριναν άξιο να πω τη γνώμη μου.

`
Πέρασε ο καιρός, και η κατάσταση του κόσμου έγινε όλο και περισσότερο πολύπλοκη, και η ατρόμητη αριστερά, συνέχισε να παίζει το ρόλο που της μοιράστηκε, στην εξουσία ή στην αντιπολίτευση. Κι εγώ ––που στο μεταξύ είχα κάνει άλλη μια ανακάλυψη, ότι δηλαδή ο Marx δεν είχε ποτέ τόσο δίκιο όσο σήμερα–– φανταζόμουν, όταν πέρυσι εξερράγη το καρκίνωμα της αισχροκέρδειας των ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ, ότι η απανταχού αριστερά, εάν ζούσε ακόμη, θα άνοιγε τελικά το στόμα της για να πει τι νόμιζε για το ζήτημα…

Έχω την εξήγηση: η αριστερά δεν σκέφτεται, δεν δρα, δεν ρισκάρει. Ύστερα, συνέβη ό,τι συνέβη, μέχρι και σήμερα, και η αριστερά, χαλαρά κι ανεύθυνα, συνεχίζει να μην σκέφτεται, να μην ενεργεί, να μην ρισκάρει. Μην εκπλήσσεστε επομένως με την αυθάδεια του ερωτήματος του τίτλου: «Πού είναι η αριστερά; » Δεν ρίχνω τον οβολό μου, έχω πληρώσει ήδη υπερβολικά ακριβά τις αυταπάτες μου.

`

Πηγή © Μετάφραση : L’Enfant de la Haute Mer

Για την αναδημοσίευση υπέυθυνη η Jaquou Utopie

http://wp.me/pPn6Y-1vH

Ftanei_pia

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"