Θα ξεκινήσω λοιπόν αναφέροντας ότι "τα πάθη" για εμένα είναι σεβαστά απ΄όπου κι αν προέρχονται και ότι η ζωή μάς έχει αποδείξει ότι άλλοτε ξεπερνιούνται γρήγορα, άλλοτε αργά και άλλοτε καθόλου, όπως εξάλλου όλα τα πάθη.
Κάθε πράγμα όμως οφείλουμε να το εξετάζουμε σε συγκεκριμένες δοσμένες αντικειμενικά συνθήκες. Σ΄αυτές τις συνθήκες, οι ανθρώπινες αντιδράσεις ίσως χρειάζεται να "πιεστούν" λίγο περισσότερο.
Οι σημερινές συνθήκες στην χώρα μας, είναι εντελώς παρακμιακές. Ζούμε μίζερα την καθημερινότητά μας, χρωστάμε παντού, υποφέρουμε από την ανεργία, την νεανική μετανάστευση, την κατεδάφιση όλων των επί σειρά ετών θεσμικών κεκτημένων μας. Όλο αυτό μας "αγριεύει", μας κάνει επιθετικούς, νευρικούς, ανυπόμονους. Με μια έννοια "αντικοινωνικούς". Δημιουργεί συνθήκες κανιβαλισμού. Οι ιδεοληψίες δίνουν και παίρνουν. Ο κοινωνικός ιστός διαλύεται. Και κανείς από ...
εμάς παρ΄ότι δεν φταίει για όλα αυτά δεν μπορεί να ηρεμήσει, να κάνει σχέδια, να ζήσει βρε αδελφέ. Φυσικό είναι να μας πιάνει ασφυξία σε ένα τέτοιο περιβάλλον και όλοι να αναζητούμε λύσεις για να ξεφύγουμε. Να λυτρωθούμε.
Τα 7 χρόνια που δεχόμαστε αυτή την άθλια επίθεση, ήταν αναγκαίο να προσπαθήσουμε να οργανωθούμε κάπου, να κινητοποιηθούμε συλλογικά. Εκεί άρχισαν τα δύσκολα γιατί το πρώτο πράγμα που έπρεπε να γίνει ήταν να ξεριζωθούν προβλήματα χρόνια, που ιστορικά μας έχουν τυραννήσει σαν Λαό. Προβλήματα συνεννόησης, δημοκρατίας μέσα στα σχήματα στα οποία έπρεπε να δράσουμε. Αν ρωτήσουμε τον καθένα από εμάς, εκεί θα επισημάνει τις πρώτες του διαφωνίες και όχι στα Προγράμματα. Γιατί εκεί είναι το δύσκολο.
Όμως αυτό δεν είναι πολιτικό πρόβλημα αλλά ένα βαθύτερο θέμα πνευματικής αρετής. Όσο και αν προσπαθούμε με "καταστατικά", "κανόνες" κ.ά. δεν μπορεί να επιτευχθεί η αναγκαία πρόοδος. Χίλια προγράμματα αυτοαναιρούνται και πετιούνται στα σκουπίδια αν δεν δεν υπάρχει αυτή η αρετή. Ο μόνος δρόμος είναι να κατανοήσουμε την ιστορική αναγκαιότητα να υπάρχει αυτός ο κανόνας. Το δηλητήριο που σπέρνουν πολλοί, κατά φαντασίαν ηγέτες με τον λόγο τους, που όμως δεν έχουν αυτή την συγκεκριμένη ιδιότητα να διέπει όλο τους το είναι, τους οδηγεί να δημιουργούν μηχανισμούς για να στηριχθούν οι ίδιοι και μαζεύουν στις γραμμές τους επίσης ανθρώπους χωρίς αυτές τις αναγκαίες αρετές της ομόνοιας, της ανιδιοτέλειας, της υπηρέτησης του σκοπού. Άθελά τους, ηθελημένα; Είναι αδιάφορο. Όσοι πάλι έχουν αυτές τις αρετές για οδηγό της δράσης τους απλά αποχωρούν.
Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η χώρα μας έχει φτάσει στο τελευταίο σκαλί πριν τον γκρεμό. Χρειαζόμαστε υλικό να συγκολλήσει ότι έχει διαρραγεί. Αυτό μόνον συνειδητοποιημένοι πολίτες μπορούν να το πετύχουν. Η χώρα βρίσκεται υπό Κατοχή. Πρέπει να απελευθερωθεί. Οι αποστάσεις που έχουν δημιουργηθεί ανάμεσα στους ανθρώπους, πρέπει να μικραίνουν και όχι να μεγαλώνουν. Το κοινό Όραμα πρέπει να διέπει νου και ψυχή. Ας μην ασχολούμαστε ούτε λεπτό πια με τις διαφορές μας. Είναι μικρές μπροστά στον Σκοπό. Όσους επιμένουν να συνεχίζουν έτσι, τους προσπερνάμε και συνεχίζουμε χωρίς να ρίξουμε ματιά πίσω μας. Είναι υπέρτατο καθήκον μας.
Όσα και να σκεφτούμε και να γράψουμε για τα 7 χρόνια που έχουμε βιώσει όλη ετούτη την κακουργία, πρέπει να καταλήγουν στην υπηρέτηση του Σκοπού. Και για να γίνει αυτό η κατανόηση των στίχων του Διονυσίου Σολωμού στον "'Υμνο εις την Ελευθερία" είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία.
Αν πάντα σκεφτόμαστε έτσι και όλες μας οι ενέργειες είναι προσηλωμένες στον στόχο, να είστε σίγουροι ότι θα ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!
"...Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
πάρ’ το, λέγοντας, και συ.
Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει
έχει αλήθεια ωραία θωριά
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά..."
Αναρωτιέμαι εδώ και ημέρες, από τα πρώτα "κρούσματα", τι κάνει κάποιους ανθρώπους, αυτή την στιγμή και με συγκεκριμένο τρόπο, να προβαίνουν σε δηλώσεις εναντίον των βασανιστών-δανειστών μας. Ανθρώπους που ενώ συνεχώς γράφουν διάφορα τα οποία επί της ουσίας υποστηρίζουν τις κακουργίες που κάνουν οι πολιτικοί που μας κυβερνούν σαν άθλιοι υπάλληλοι τους (των δανειστών), ξαφνικά ξεσπαθώνουν "δυναμικά".
Νομίζω ότι τέτοιου είδους δηλώσεις, καλό είναι να μας βρίσκουν λιγάκι υποψιασμένους. Λιγάκι, έστω και αν αδικήσουμε -άθελά μας- ίσως κάποιους.
Δεν μπορεί δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, συγγραφείς που καθημερινά συνεχίζουν να στηρίζουν την κυβέρνηση και τα έργα της, να μιλούν π.χ. για τον Σόϊμπλε μ΄αυτόν τον τρόπο που μιλούν. Είναι εξαιρετικά περίεργο.
Νομίζω ότι σε κάτι προσπαθούν να "βοηθήσουν".
Μήπως αυτό είναι η φίμωση της ελεύθερης γνώμης στο διαδίκτυο λόγω "ακραίας ρατσιστικής ρητορικής";
Λέω... μήπως;
Sofia Nas
====================="O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.