Ουρλιάξτε!!!

Σήμερα, Πιτσιρίκο, βγήκα έξω στη βεράντα και τσακώθηκα με τη γειτόνισσά μου.
Μένει στη διπλανή πολυκατοικία και τα μπαλκόνια μας είναι δίπλα – δίπλα, κι αυτή είναι μια τρελή κωλόγρια που τσακώνεται με όλο τον κόσμο: τους από πάνω της, τους διπλανούς της, τους απέναντι, τους περαστικούς, τον άντρα της· φωνάζει και την αστυνομία ενίοτε, για να βρει το δίκιο της που την ενοχλεί ο κόσμος που ζει γύρω της.
Κι η γειτονιά πού και πού απολαμβάνει ένα ενδιαφέρον θέαμα που σπάει τη μονοτονία.
Μέχρι τώρα, 9 χρόνια κολλητά μπαλκόνια, δεν ανταλλάσσαμε ούτε καλημέρα – επέλεξα να μην έχω καμία σχέση μαζί της, γιατί το ποιόν της φάνηκε από την δεύτερη μέρα που μετακόμισα στο σπίτι αυτό. Δεν ανοίγεις παρτίδες με τέτοιους ανθρώπους, αν θες το κεφάλι σου ήσυχο.
Μέχρι τώρα, όταν μουρμούριζε – και την άκουγα – για το παιδί μου που τραγουδούσε δυνατά, για τα νερά που έριχνα, για τους φίλους που είχα και γελούσαμε, δεν είπα ποτέ τίποτα. Ποτέ. Τίποτα. Ούτε μία κουβέντα. Έκανα ότι δεν άκουγα.
Έχω βάλει και τρεις γλάστρες με μεγάλα φυτά απ’ τη μεριά της και την κρύβω, κι έχω το κεφάλι μου ήσυχο. ...

Σήμερα, όχι.
Είχα τα νεύρα μου; Είχα τα κέφια μου; Ήμουν ήδη μπριζωμένη; Δεν έχει σημασία.
Στη βεράντα ήταν η κοπέλα που μου κρατάει το μωρό, μαζί με το μωρό, εγώ βγήκα για λίγο απ’ το γραφείο και άκουσα τη γριά να φωνάζει και να καταριέται, επειδή η κοπέλα μιλούσε στο μωρό και το μωρό γελούσε κι έκαναν φασαρία και δεν την άφηναν να ησυχάσει, αυτή και τον άντρα της, άρρωστους ανθρώπους.
Και βάρεσα κόκκινα.
Βγήκα έξω, της είπα καλημέρα, τη ρώτησα τι τρέχει, κι εκείνη είπε κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα…
Κι εγώ, Πιτσιρίκο, άρχισα να ουρλιάζω, με όλη μου τη δύναμη.
Δεν την έβρισα –αν και πολύ θα το ήθελα– ούτε της είπα που να πάει για να ησυχάσει μια και καλή, που πολύ θα το ήθελα.
Της είπα να μη μου μιλάει, όπως δεν της μιλάω, και να μη μιλάει για τα παιδιά μου.
Της είπα να ντρέπεται, μεγάλη γυναίκα, που καταριέται τα παιδιά, και της είπα ότι όλη η γειτονιά το ξέρει ότι είναι άρρωστη.
Κι ότι είμαι τρελή.
Της είπα «Μη μου μιλάς εμένα, είμαι τρελή εγώ!», κι εκείνη έλεγε «είσαι τρελή!», κι εγώ της ούρλιαζα «Ναι! Είμαι τρελή! Μη μου μιλάς, ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΗ!!!»
Όλ’ αυτά, ουρλιάζοντας.
Τώρα χαμογελάω, που στα γράφω, γιατί πραγματικά, είχα ξεχάσει πόσο αναζωογονητικό είναι να ουρλιάζεις.
Άμα δεν είχα μιλήσει, από ευγένεια ή από κατανόηση ή από συστολή ή για να μη γίνει θέμα, τώρα θα έβραζα στο ζουμί μου.
Αλλά τώρα χαμογελάω.
Ούρλιαζα τόσο πολύ που τελείωνε η ανάσα μου, κι έπαιρνα ανάσα και μετά ξαναούρλιαζα.
Τι απίστευτη εκτόνωση! Τι άδειασμα!
Και τι ωραίο θέαμα για τους γείτονες που είχαν βγει έξω και παρακολουθούσαν!
Στο έγραψα αυτό για να δεις πώς, καμιά φορά, συμβαίνει κάτι στην καθημερινότητα και ταράζει τα νερά, και για να πω ότι καλό είναι να ουρλιάζουμε καμιά φορά.
Εντάξει, ίσως όχι στη γειτόνισσα, ειδικά άμα η γειτόνισσά σου δεν είναι μια τρελή γριά, αλλά κάνα 25χρονο μελανούρι, αλλά να ουρλιάζουμε, πού και πού.
Πηγαίνετε σε κανένα βουνό, σε καμία ερημική παραλία, και βγάλτε όλο τον αέρα απ’ τα πνευμόνια σας, ουρλιάζοντας. Ίσως και βρίζοντας, νομίζω θα είναι ακόμη καλύτερα!
Δεν είναι κακό να συνδεόμαστε λιγάκι με τα ζωώδη ένστικτά μας· δεν ξέρω, ας μας πει κι ο εθνικός μας ψυχίατρος κάτι γι’ αυτό…
Επίσης, έχω να σου πω ότι είναι πολύ διασκεδαστικό να έχει ακούσει όλη η γειτονιά να δηλώνεις ουρλιάζοντας ότι είσαι τρελή.
Είναι μία a priori δήλωση ότι έχεις το ακαταλόγιστο για οτιδήποτε εκκεντρικό ακολουθήσει.
Και αυτό είναι μια μορφή ελευθερίας.
Σε φιλώ.
Έφη

Υ.Γ. Να σου κάνω ένα φωνητικό ουρλιάζοντας;

(Αγαπητή Έφη, πολύ κακό πράγμα ο κακός γείτονας αλλά και πολύ κακό πράγμα που ζούμε ο ένας πάνω στον άλλον. Αυτές τις μέρες, που ζω σε μια πολύ αραιοκατοικημένη περιοχή, αντιλαμβάνομαι πως πολλά προβλήματα των ανθρώπων οφείλονται στο …συνωστισμό. Έχω χρόνια να ουρλιάξω. Παλιότερα, όταν έκανα μια δουλειά που είχε πολλή επαφή με ανθρώπους, νευρίαζα συχνά. Τώρα που βλέπω μόνο αυτούς που θέλω εγώ να δω, νιρβάνα. Νομίζω πως η τελευταία φορά που ούρλιαξα σε άνθρωπο ήταν σε μια φίλη μου, όπου μετά της έδωσα συγχαρητήρια γιατί κατάφερε να με βγάλει από τα ρούχα μου. Είχε χρόνια να μου συμβεί αυτό. Α, ούρλιαξα -επίτηδες όμως- και στο μετρό που δεν σηκωνόταν κανείς για να καθίσει μια έγκυος. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, λέω «έχετε δίκιο, κύριε» και φεύγω. Έχω μια φίλη που ουρλιάζει. Την βοηθάει. Πρέπει να μας πει ο Βασίλης αν είναι καλό να ουρλιάζουμε πού και πού, και αν ουρλιάζουν οι Σουηδοί. Έφη, κάνε ό,τι ηχητικό θέλεις. Βάλε και το μωρό μέσα. Δικό μας είναι το μπλογκ, ό,τι θέλουμε, κάνουμε. Την αγάπη μου.)
Και αμέσως ήρθε, από ένα φίλο αναγνώστη, η απάντηση για το αν ουρλιάζουν οι Σουηδοί:
Γεια σου πιτσιρίκο,
Σχετικά με την απορία που είχες για το αν ουρλιάζουν οι Σουηδοί, έχω μια απάντηση. Δεν ξέρω για όλους, αλλά στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης υπάρχει μια περίεργη παράδοση, όπου, κάθε Τρίτη στις 10, όταν κάποιος ουρλιάζει έξω ακολουθούν κι άλλοι. Εντάξει, δεν είναι το ίδιο όταν είναι οργανωμένο αλλά έχει την φάση του. Απόλαυσε το video. Κώστας


Read more: https://pitsirikos.net/2017/06/%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%bb%ce%b9%ce%ac%ce%be%cf%84%ce%b5/#ixzz4kjgkpLnn
=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"