Όλοι ξέρουμε πως ένας νέος αναγνώστης γεννιέται σε ένα σπίτι που αγαπά το διάβασμα και σέβεται τα βιβλία, και ότι το μέλλον της σχέσης αυτού του νέου αναγνώστη, αυτού του παιδιού, με τα βιβλία καθορίζεται (αναπτύσσεται, δυναμώνει, αμβλύνεται, ή και χάνεται) στο σχολείο. Αναφορικά με το τελευταίο, δεν θέλουμε να πούμε ότι χάνεται εξαιτίας, ακριβώς, του σχολείου. Αλλά ότι σε εκείνες τις ηλικίες —όταν το παιδί μας είναι πια ένας ανεξάρτητος αναγνώστης, ένας αναγνώστης δηλαδή που επιλέγει μόνος τα βιβλία που θα διαβάσει και τους ρυθμούς με τους οποίους θα τα διαβάσει— είναι πολύ δύσκολο (καλύτερα: πολύ δύσκολο πια) για έναν γονιό, ή για οποιονδήποτε κοντινό τρίτο, να «επέμβει» πυροσβεστικά.
Ο ρόλος του γονιού ως αυτού που θα εμφυσήσει και θα (προσπαθήσει να) κρατήσει αναμμένη την αγάπη του παιδιού του για τα βιβλία δεν σταματά, φυσικά, όταν το παιδί αρχίζει να πηγαίνει στο γυμνάσιο —κάθε άλλο—, μολονότι ήδη από πιο πριν το μικρό κορίτσι ή το μικρό αγόρι θα έχει αναπτυχθεί αναγνωστικά. Αλλά ο γονιός δεν είναι πλέον σε θέση να ορίσει προτεραιότητες και να «διευθύνει», να «σκηνοθετήσει» το περιβάλλον και τις συνήθειες του παιδιού όπως το έκανε παλιά, από τότε που εκείνο ήταν μερικών μηνών και μέχρι τα εφτά ή οχτώ του χρόνια, δηλαδή στο διάστημα κατά το οποίο ήταν ένας απολύτως εξαρτημένος αναγνώστης.
Έτσι, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η πιο κρίσιμη ηλικιακή περίοδος για τη γέννηση, τη σφυρηλάτηση ενός (μελλοντικού) αναγνώστη είναι η πιο τρυφερή. Είναι άλλωστε αυτή ακριβώς κατά την οποία ουσιαστικά διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του παιδιού μας συνολικά, και όχι μόνο ως προς τις αναγνωστικές του συνήθειες. Σαφώς και μπορούν να γίνονται «διορθωτικές κινήσεις» και αργότερα. Αλλά εκείνη η ηλικία, η 0-8 πάνω-κάτω, είναι και θα είναι πάντα η πιο, επαναλαμβάνουμε, κρίσιμη. . . .
.webp)
