Σχετικό: Μικρό Αφιέρωμα από το Λογοτεχνικό περιβόλι στη ζωή και το έργο του πολυτάλαντου Γιάννη Σκαρίμπα .
Ο μπαρμπα-Γιάννης Σκαρίμπας, όπως ήταν γνωστός στους φίλους του, έζησε όλη του τη ζωή στη Χαλκίδα και ταξίδεψε ελάχιστα.
Πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 1984 και τάφηκε στο κάστρο του Καράμπαμπα.
Πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 1984 και τάφηκε στο κάστρο του Καράμπαμπα.
«Οι Τούρκοι δεν ήσαν οι χειρότεροι … Ο ελληνικός λαός δε θάκανε την επανάσταση για ν’ αποκαταστήσει και πολιτικά τους κοτσαμπάσηδες. Οι λέγοντες ότι η Επανάσταση ήταν μόνον Εθνική, ή είναι αδιάβαστοι, ή δε μας λένε την αλήθεια. Σκοτώνοντας τους Τούρκους ήξερε ότι σκοτώνει το σύμμαχο των κοτσαμπάσηδων. Χωρίς τον αφανισμό πρώτα αυτουνού, δεν μπόραε να ξεπάτωνε τους άλλους. Το ότι σ’ αυτόν η Επανάσταση γελάστηκε, δεν παει να πει ότι τους εφείσθη. Θα τους πέρναε εν στόματι μαχαίρας. Το ότι νόμισε ότι για τούτο είχε καιρό, αυτό της έφαγε … Η Επανάσταση απότυχε…».
Γιάννης Σκαρίμπας – «Το ’21 και η αλήθεια»
Σαν σήμερα το 1984 άφησε την τελευταία του πνοή ο λογοτέχνης Γιάννης Σκαρίμπας. Ενας «αιρετικός» λογοτέχνης που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Χαλκίδα όπου εργαζόταν ως εκτελωνιστής. Κάποιοι τον χαρακτήριζαν εκκεντρικό γιατί οι απόψεις του δεν έμπαιναν σε καλούπια.
Ξεκίνησε να σπουδάζει φιλοσοφία στην Αθήνα, αλλά εγκατέλειψε το Πανεπιστήμιο για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Εγραψε διηγήματα, ποιήματα, δοκίμια και θέατρο.
«Αν ο μόνος σκοπός που αξίζει τον κόπο κανείς να γεννηθεί είναι η λευτεριά, και μόλις γεννηθεί του την υποθηκεύουν τα συμφέροντα, τι άλλο του απομένει παρά η επανάσταση;»
«Ούτε η πανούκλα, ούτε η αραποβλογιά κάμανε τόσο κακό στην ανθρωπότητα όσο οι ιστορικοί και η Ιστορία»
Δεν θα αναφερθούμε στην βιογραφία του. Αυτή μπορεί να την συναντήσει κάποιος πολύ εύκολα στο διαδίκτυο. Θα παραθέσουμε κάποια -σχετικά μεγάλα- αποσπάσματα από το πιο σημαντικό κατά την γνώμη μας, βιβλίο του «Το 1821 και η αλήθεια». Είναι ότι καλύτερο έχει γραφτεί για την επανάσταση του 1821 και φωτίζει το αληθινό νόημα της πέρα απ’ τα παραμύθια που μας διδάσκει η επίσημη ιστορία.
Με γλώσσα ιδιότυπη, με σκόπιμο «μπάχαλο της σύνταξης» και ύφος εντελώς προσωπικό δεν μάσαγε τα λόγια του ειδικά απέναντι στους «ευνουχιστές της Ιστορίας και τους αλλουβρεχήτες της αλήθειας», όπως χαρακτήριζε τους καθεστωτικούς διανοούμενους.
Κι αυτός ήταν ο λόγος που πολεμήθηκε σκληρά από το κατεστημένο της εποχής του, χωρίς όμως ούτε στιγμή να λιγοψυχήσει και να «βάλει νερό στο κρασί του» υπηρετώντας ιδεολογικές και ...
πολιτικές σκοπιμότητες.
Μας είπε κανείς λόγου χάρη ότι η επανάσταση τους 1821 «δεν έγινε μόνο για τους Τούρκους. (Δεν ήσαν χειρότεροι...). Έγινε ενάντια και στο γδάρσιμο και τον κατατρεγμό απ’ τους προκρίτους - δηλαδή για το ξερίζωμα σύξυλου του « Τριαδικού Τουρκοπαπαδοκοτσαμπάσικου καθεστώτος», όπως αποδεικνύει στο βιβλίο του ο Γ. Σκαρίμπας;.
Διδαχθήκαμε πουθενά ότι «το Ιερατείο, οι Φαναριώτες και οι κοτζαμπάσηδες» ήταν «όλη η πανούκλικη κατάρα του καιρού»; Υπήρξαν πολλοί ιστορικοί να αναφέρουν τον προδοτικό ρόλο απέναντι στην επανάσταση «προσωπικοτήτων» όπως ο Κοραής, ο Καπποδίστριας, ο Κωλλέτης κ.α όπως κάνει ο Γ. Σκαρίμπας;
Και έχει άδικο στο συμπέρασμά του ο Γ. Σκαρίμπας ότι η επανάσταση του 21 απέτυχε στους σκοπούς της;
Ωστε, χωρίς τον εξολοθρεμό των κοντζαμπάσηδων και τον «αποσχηματισμό» των Δεσποτάδων, χωρίς την απαλλοτρίωση της γης και το καλογεροκυνηγητό όξω απ’ το Κράτος, χωρίς ολοκληρωμένη τη Ζαράκοβα και τον καταστρεμό των τσιφλικάδων, η εθνική ανεξαρτησία, ήταν ο Μανωλιός της παροιμίας με τα ρούχα του. Ηταν το «τι Γιάννης, τι Γιαννάκης»; Έτσι είναι. Και ώστε, μια μ ό ν ο ν Εθνική επανάσταση, χωρίς την Κοινωνική καταξίωσή της, είναι μια «φαινομενοφάνεια» που μόνον αναγκαζόμενο το «κατεστημένο» την επιτρέπει; Έτσι είναι.
Διαβάστε περισσότερα:
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γ. Σκαρίμπα "Το '21 και η αλήθεια"
…. Κατά ποια λοιπόν συνέπεια διαλεκτική (και συνεπώς εξηγήσιμη) και το Πατριαρχείο, που ο καταχτητής του παρέδωσε μονοπωλιακά την ημικοσμική και θρησκευτική διοίκηση του έθνους (μια σχεδόν «υπηκοότητα»), θα απεμπόλαε την επί της γης χειροπιαστήν ετούτη βασιλεία του, για την των Ουρανών και την Πατρίδα; Ο Μωάμεθ ο Β (και συνέχεια όλοι οι Σουλτάνοι): «...διετήρησε και επροστάτευσε τον μέγα σημαίνοντα ελληνικόν κλήρον, από του Πατριάρχου μέχρι του κανδηλανάπτου και του νεωκόρου» (Κ. Μένδελσων Βαρθόλδη, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως». σελ. 11).
Πράγματι, ποτέ πριν στην Ιστορία τους, Πατριαρχείο και Πατριάρχες του, δεν είδαν τέτοιες αυτοκρατορικές στα χέρια τους εξουσίες. Μάλιστα, λίγοι Βασιλείς τέτοια είχαν απολαύσει Μεγαλεία. (Αν, καμιά φορά, οι Τούρκοι, τους κρέμαγαν, αυτό γράφτο λάθος!). Επί Βυζάντιου οι αυτοκράτορες τους είχαν διακοσμητικά του θρόνου τους παιχνίδια. Οι ίδιοι ήσαν δοσμένοι με τα ούλα τους στους στείρους δογματισμούς του filioquc και... στο αλληλοξούρισμα - μεταξύ τους... Επί Τουρκίας, ήσαν Αυθέντες Μεγαλειότατοι, με «Αυλές» και ανατολίτικες τελετουργίες ίδιων Χάχανων. «Πρωτέκδικοι» και «Τιτουλάριοι» τους περιτριγύριζαν σαν τη «βασίλισσα - μέλισσα» και κηφήνες. Αρχιδιάκονοι και Μεγάλοι Λογοθέτες. Και Αυθέντας τους προσαγόρευαν οι «δούλοι» τους :
«Αυθέντα μας και δέσποτα... θειότατε, θεοπρόβλητε, θεοχαρίτωτε, προνοητά ημών κλπ. δουλικώς πρυσκυνούμεν... ημείς οι πτωχοί δούλοι σου, οι ιερείς της Μητροπόλεως Αθηνών κλπ. και φιλούμεν τα ίχνη των ημίων και αγίων ποδών σου...» κλπ. (Δ. Καμπούρογλου, «Ιστορία των Αθηνών», σελ. 161).
«... Ο Οικουμενικός Πατριάρχης επειχεν απόλυτον εξουσίαν επί των εκκλησιαστικών μοναστηριών και του κλήρου, ηδύνατο να καθαιρή αρχιερείς και ιερείς, να χειροτονή αντ’ αυτών άλλους και να δικάζη αμέσως και εμμέσως τας μεταξύ χριστιανών διαφοράς. Τα εκκλησιαστικά κτήματα ανεγνωρίσθησαν αναφαίρετα και αφορολόγητα, η δε διαχείρισις τούτων αφέθη ελεύθερα εις τον Πατριάρχην και τους υπ’ αυτόν αρχιερείς και λοιπούς ιερωμένους. Πας δε χριστιανός υπεχρεώθη να διαθέτη ωρισμένον μέρος της περιουσίας του υπέρ της Εκκλησίας... Και εδημιούργουν μεν οι Τούρκοι διά της αναγνωρίσεως ενός χριστιανού εθνάρχου, περιβεβλημένου δια τόσον πολλών δίκαιων και προνομίων, κράτος εν τω ιδίω αυτώ κράτει, αλλά τον εθνάρχην προσέβλεπον ως όργανον, το οποίον θα ηδύνατο να εξασφάλιση την δουλικήν υπακοήν των Ελλήνων και των λοιπών από του Οικουμενικού Πατριάρχου πνευματικός εξαρτωμένων χριστιανών» ( Εγκυκλοπαιδ. Λεξικόν Ελευθερουδάκη, τ. Ε', σελ. 305).
Το, να, από ένα τέτοιο «κατεστημένικο» παπαδαριό, περίμενε το ’21 εθνική έξαρση και χρέος, είναι σα να του ζήταε «νάφηνε το γάμο για να πάει για πουρνάρια...».
Σχετικά με τούτα, παραθέτω δωχάμω μερικά τινά από την «Περιληπτική Υποτύπωση του Περιεχομένου της Ελληνικής Νομαρχίας» κατά κεφάλαια ή παραγράφους, (σελ. 42-48 ).
«Η Ιστορική αλήθεια και η ανάγκη της γνώσης της από τους τωρινούς Έλληνας. Η αναισθησία των αρχόντων. Αποκάλυψη και μαστίγωμα - τα όργια των Συνοδικών -μάνδρα λύκων. Η κατάντια του Κλήρου. Η φιλοχρηματία του τωρινού ελληνικού κλήρου. Η αμάθεια του Πατριάρχη - οι γραμματικοί του. Πατριάρχης, διάμεσοι, Σύνοδος. Οι δώδεκα μωροί της Συνόδου. Αρχιεπίσκοποι, συναλλαγές τους με τους Οθωμανούς. Αφορισμοί. αγιασμοί, μνημόσυνα, κληρονομιές κλπ. Συγχωροχάρτια. Ξεπούλημα ενοριών. Δανεικά κι αγύριστα. Πώς ζούνε οι αρχιεπίσκοποι: ακολασίες, προδοσίες, αναισθησία. Επίσκοποι και πρωτοσύγκελοι. Η λήστευση των χωριατών. Πως χειροτονούνται οι παπάδες. Οι πανταχούσες των μοναστηριών. Κοκκαλοπωλητές - άγια λείψανα. Το κατάντημα του κλήρου, πρώτη αιτία της καθυστέρησης του λυτρωμού. Η ελευθερία θανάσιμο αμάρτημα για τους ιεροκήρυκες. Τι διδάσκουν το λαό οι ιεροκήρυκες. Διαστρέβλωση - λύκοι και καθρέφτες του σκότους. Λείψανο καπηλεία και θαυματοκαπηλεία -όργια» (Βιβλίο 3ο και 4ο).
... Πράγματι, μεγάλη, των μεγαλοπαπάδων, τους έκαμε ζημιά η επανάσταση.
... Τώρα, θέλετε και το στα ανώτατα επίπεδα επικρατούν τις παραμονές της επανάστασης... εθνικό κλίμα στην ΠΟΛΗ; Ορίστε το. Το παίρνω από την 35 σελίδα ταυ βιβλίου «Το Μεσολόγγι», του εξαίρετου ερευνητή του '21. Δημήτρη Φωτιάδη:
«Τίποτα δε μας δείχνει καλύτερα πόσο σωστά είναι αυτά που λένε ο Κολοκοτρώνης και ο Φωτάκος, πως η επανάσταση στάθηκε το έργο του λαού και του διαφωτισμού, από την “Πατρική Διδασκαλία" του Πατριάρχη Γρηγορίου και την απάντηση σ’ αυτή του Κοραή με την "Αδελφική Διδασκαλία". Ο πατριάρχης εκπρόσωπος των πλουσίων και των συντηρητικών τάξεων, ανησύχησε από το ξάπλωμα, στο υπόδουλο έθνος, των επαναστατικών ιδεών του 18ου αιώνα και κυκλοφορεί - είτε γραμμένο από τον ίδιο είτε κατ' εντολή του - ένα βιβλιαράκι στ’ όνομα του πατριάρχη Ιεροσολύμων Ανθίμου, που ήταν βαριά άρρωστος και τον νόμιζε ετοιμοθάνατο, με τον τίτλο «Πατρική Διδασκαλία - εις ωφέλειαν των ορθοδόξων χριστιανών». Σ’ αυτό τονίζεται αδιάκοπα το παραμύθι πως οι δυστυχισμένοι σε τούτη τη ζωή είναι οι τυχεροί, γιατί θα είναι οι εκλεκτοί στην άλλη: «Ποδηγετούσι (οι ιεράρχες) τους πιστούς διά να περνώσι τον ολίγον καιρόν της παρούσης ζωής με υπομονήν εις τας θλίψεις, και ελπίδα όχι ενταύθα, αλλά εις την μέλλουσαν ζωήν».
Ξέρετε γιατί ο Θεός γκρέμισε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία κι έφερε τους Τούρκους; Το έκανε για το καλό των χριστιανών! Μ' ακούστε τον ίδιον:
«Ίδετε λαμπρότατα τι οικονόμησεν ο άπειρος εν ελέει και πάνσοφος ημών Κύριος, διά να φυλάξη και αύθις αλώβητοι· την αγίαν και ορθόδοξον πίστιν ημών των ευσεβών, και να σώση τους πάντας· ήγαρεν εκ του μηδενός την ισχυρόν αυτήν βασιλείαν των Οθωμανών αντί της των Ρωμαίων ημών βασιλείας, η οποία είχεν αρχίσει τρόπον τινά να χωλαίνη τας της ορθοδόξου πίστεως φρονήματα και ύψωσε την βασιλείαν αυτήν των Οθωμανών περισσότερον από κάθε άλλην, διά να απόδειξη αναμφίβολος ότι θείω εγένετο βουλήματι, και όχι με δύναμιν των ανθρώπων, και να πιστοποιήσει πάντας τους πιστούς, ότι με αυτόν τον τρόπον ευδόκησε να οικονομήση μέγα μυστήριον, την σωτηρίαν δηλαδή εις τους εκλεκτούς του λαούς».
Ενώ και ο εξ απορρήτων του Πάπα Νικολάου του Ε' Γεώργιος Τραπεζούντιος (1895 -1486) είχεν ετοιμάσει ένα σχέδιο θρησκευακοπολιτικής ένωσης Ελλήνων και Οσμανλήδων. Δηλαδή την ομαδική αλλαξοπίστηση του έθνους.
… Και δώστου να χουν τ’ αποδέλοιπο: Τι ήταν το Ιερατείο, οι Φαναριώτες και οι λόγιοι γύρω και πριν το 21; Ήσαν ή όχι Τουρκογλείφτες κι ενάντιοι σε κάθε ιδέα εθνεγερσίας; Μην κι αυτοί τραγούδαγαν τα κλέφτικα: ή μη σπάσανε κι αυτοί στην Αλαμάνα τα σπαθιά τους; Οι οσποδάροι; Οι δραγουμάνοι; Οι νοτιότερα, κοτζαμπασάδες και οι «γερόντο»; Ίσον όλη η πανούκλικη κατάρα του καιρού;
Μα ούτε για την κοινωνιολογία της επανάστασης δεν λέτε.. Ή δεν την ξέρετε ή μας την κρύβετε την αλήθεια. Δεν λέτε λόγου χάρη ότι η επανάσταση δεν έγινε μόνο για τους Τούρκους. (Δεν ήσαν χειρότεροι...). Έγινε ενάντια και στο γδάρσιμο και τον κατατρεγμό απ’ τους προκρίτους - δηλαδή για το ξερίζωμα σύξυλου του « Τριαδικού» Τουρκοπαπαδοκοτσαμπάσικου καθεστώτος. Και τότε περικαλώ - τι γίνεται; Τι καθεστώς (άτε, αστικής τάξης μην τότε υπάρχουσας) θ' αντικαθισταε το πρώτο; Το Λαϊκό; (ο Κομμουνισμός δεν ύπαρχε τότε, για να τόριχναν στο κομμουνιστοφαϊλίκι οι εθνικοφρόνοι!...). Η επιμάλλον και μάλλον καταφτάνουσα Επανάσταση διέγραφε Σφιγγώδικη την κοινωνιολογία της έκρηξής της. Οι αστικιντζήδες (η Φιλική Εταιρεία) κατατρόμαξαν. (Το Άστρος, τα Bαίρβενα, η Ζαράκοβα, το λαοκρατικό κίνημα της Ύδρας λες πως προκαταβολικά τους έστελναν τις αστραπές τους από το μέλλον...). Και τα γεγονότα επακολούθησαν. Επακολούθησε η μπουφόνικη και βιαστική επανάσταση του Υψηλαντη και, η μετά την αποτυχία της, εξαφάνιση απ’ τη Σκηνή της Εταιρείας. Δυο πράγματα σημαδιακά.
Εγώ δεν θα πω. όπως ο απηνής φοροεισπράκτορας του Αλήπασα Ιγνάτιος ότι το, στις Παρίστριες ηγεμονίες, κίνημα του Υψηλάντη, δεν ήταν εθνικό και ότι οι Φιλικοί ήσαν «καρμπονάροι». Μόνο (δεν) απορώ (ούτε) και εξίσταμαι για την (και) στα δύο αυτά ( = το άξαφνο του κινήματος και την εξαφάνιση των Φιλικών) σιωπή των ιστοριοδίφων μας. Και εννοώ αυτήν που... οι «εγκεκριμένοι» μόνο γράφουνε. Καμιά εξήγηση δε μας δίνουνε, ωσάν να (παρά ιστορικοί) αυτοί είναι... φωτογράφοι! Αλλά, η φωτογραφία βγαίνει επίπεδη, ενώ η Ιστορία θέλει και βάθος ( = την «τρίτη διάσταση» - που προείπα). Στην δε Ιστορία, η κοινωνιολογία είναι το βάθος. Διότι κοινωνικά είναι φαινόμενα της Ιστορίας τα γεγονότα. Αλλ’ αυτό, οι εγκεκριμένοι το αγνοούν, ή αν το ξέρουν, ψεύδονται ως ο παραμυθάς κείνος Μυγχάουζεν...
Αλλά εκείνο που πράγματι - αυτό - δεν το ξέρουν, είναι ότι το '21 δεν ήταν μια υπόθεση των - μόνον - ηρωισμών τούτου του έθνους. Τα γιαταγάνια εδώ έπαιξαν ρόλο απλής διαδικασίας. Μεταξύ δε δύο ηλιθίων Στρατηγών, ο ένας κατ' ανάγκην θα νικήσει. Το '21 ήταν ένα φαινόμενο αναπάντητο στις Ιστορίες όλου του κόσμου. Ήταν η πρώτη και η τελευταία έως εδώ επανάσταση που έδωσε αυτογνωσία και νόημα, περιέργεια και μνήμη στην Κοινότητα των ανθρώπων. Δεν έγινε, ούτε θα ξανασυμβεί τέτοιο μυστήριο.
Ο «Πίναξ Δικαιωμάτων του Ανθρώπου» ωχριά μπρος στην κραυγή του ’21. Η «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» του Ουάσιγκτων είναι μια ειδυλλιακή νωπογραφία μπρος στον Διάκο. Η δε φωταψία του Μεσολογγίου αυτή - έκαμε να κλείσει (μα να μην τυφλωθεί) τα μάτια η Ιστορία. Να ηττηθεί ήταν αδύνατο. Η νίκη, η τόσο αδύνατη, ήταν και βέβαιη... Οι Κολοκοτρώνηδες, και Αντρούτσοι, οι Παπαφλέσσηδες ανάτρεψαν το Συνέδριο της Βιέννης. Ο Μέττερνιχ, ο Καποδίστριας, ο Ιγνάτιος χάθηκαν μες στις αχλές της Ιστορίας...
Οτι το Ανώτερο Ιερατείο και το Φανάρι δεν την ήθελαν και αντίδρασαν στην επανάσταση - καμιά αμφιβολία. Αλλά και οι λόγιοι της διασποράς, επίσης δεν την ήθελαν, Αυτός τούτος ο απ’ τους εξέχοντας, Αδαμάντιος Κοραής, την εξόρκισε με τούτα του τα λόγια, απ’ το Παρίσι: «Μια επανάστασις των Ελλήνων υπό τας σημερινός συνθήκας, κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι κάτι αδιανόητον!». Τα μαθηματικά του (μαθηματικά του πάντοτε ύποπτου ορθού λόγου - του λεγόμενου) δίδασκε κι αυτός! Η δε Υψηλότερη Ελληνική Προσωπικότητα, ο Καποδίστριας, όχι μόνον εφρύαξε στο άκουσμα των πρώτων καρυοφυλλιών από τη Μάνη, αλλά και πριν, στην πρόταση της Φιλικής να ηγηθεί του αγώνα, απείλησε τους απεσταλμένους (τον Ξάνθο) με απέλαση και ότι θα τους έδενε ωραία!...
Στον Γαλάτη, που πρώτος τού μίλησε για επανάσταση, ο Καποδίστριας είπε τούτα:
«Διά να σκέπτεται κανείς, κύριε, περί τοιούτον σχεδίου, πρέπει να είναι τρελλός. Διά να τολμήση δε, να μου ομιλήση περί τούτου, εις τον οίκον τούτον, όπου έχω την τιμήν να υπηρετώ έναν μέγα και κραταιόν αυτοκράτορα, πρέπει να είναι νέος όστις μόλις εξήλθεν από τους βράχους της Ιθάκης (ο Γαλάτης ήταν Θιακός) ή ο οποίος παρεσύρθη δεν ηξεύρω υπό ποίων τυφλών παθών. Δεν ημπορώ να ομιλώ μαζί σας περισσότερον περί του σκοπού της αποστολής σας, σας ειδοποιώ δε, ότι ουδέποτε θα αναγνώσω τα χαρτιά σας. Η μόνη συμβουλή την οποίαν ημπορώ να σας δώσω, είναι να μην ειπήτε τίποτε εις κανένα περί τούτου και χωρίς ν’ αναβάλλετε ούτε μίαν ώραν, να επιστρέψητε, ίνα ειπήτε εις τους εντολείς σας ότι αν δεν θέλουν να χαθούν οι ίδιοι και να καταστρέψουν μαζί τους το αθώον και δυστυχές έθνος των πρέπει ν’ αφήσσοντας επαναστατικάς σκευωρίας των και να ζουν όπως πριν υπό τας κυβερνήσεις υφ' ας ευρίσκονται, έως ότου η θεία πρόνοια ευδοκήσει άλλως».
Ο άνθρωπος του δίδαξε κι αυτός, τα ανώτερα μάθημάτικά του... «Ω της αναισχυντίας (φωνάζει και ο Ανώνυμος της «Ελληνικής Νομαρχίας» στη σελ. 109) αχάριστα τέκνα της πατρίδος! Από ποιον προσμένετε παρακαλώ σας την ελευθερίαν; Ή προσμένετε να ελευθερωθούν μόνοι τους, και έπειτα να υπάγετε σεις, να ενοητέ έτοιμα της αγαθά και να χαρήτε πάλιν κατά το συνηθισμένον σας εις τους ιδρώτας των άλλων;». Ο «άγνωστος» της «Ελληνικής Νομαρχίας» είχε μιλήσει ως προφήτης! Μα ο... υπερελληνισμός του Καποδίστρια, τώρα φόραε ρούσικο καλπάκι. Υπάρχουν κάτι άνθρωποι που σου κεντάν την αηδία. Στα σπίτια τους, μπορεί να λογοδοτάν μπρος στις γυναίκες τους από το φόβο της παντόφλας (ίδε και Μέγα - λέει... Ναπολέοντα) αλλά όξω, δεν δίνουν λόγο λέει, παρά μόνο στη συνείδησή τους... και στην Ιστορία!...
.. Ας δούμε τι γράφει στην «Ελληνική Σάτιρα» για το 1821 ένας Γερμανός ιστορικός ( Μένδελσων -Βαρθόλδη)..
Ο Μητροπολίτης
Να έχετε τέκνα την ευχήν μου
κι ακούσατε την απόκσισιν μου.
Εγώ τον ζυγόν δεν τον γνωρίζω
ούτε ξεύρω να τον νομίζω.
Τρώγω, πίνω, ψάλλω με ευθυμίαν
δεν υποφέρω ποτέ τυραννίαν.
Τότε υποφέρω αδημονίαν
όστις με βλάψει στην επαρχίαν.
Αυτή τον Τούρκον η τυραννία,
σ' εμέ είναι ζωή μακαρία.
Αφού το ράσον τούτο εφόρεσα,
πλέον τινά ζυγόν δεν εγνώρισα,
δύο ποθώ, και μα τας εικόνας
άσπρα πολλά και καλάς κοκκώνας.
Περί της Ελλάδος που λέτε
δεν με μέλλει κι ας τυρανιέται.
Μ ’ αν βαστάζει χωρίς να στενάζει
όλας τας αμαρτίας ευγάζει.
(.... )
Πίστιν να έχουν στον Βασιλέα
και σέβας στον Αρχιερέα.
Στον Τούρκο τ' άσπρα να μη λυπούνται
τότε γαρ την ψυχήν ωφελούνται.
Και Αρχιερέων παρρησίας,
και παπάδων πολλάς λειτουργίας.
Ο πνευματικός τούς διορίζει
πώς πρέπει κανείς να δεφτερίζει.
Αυτοί άρχισαν να παρακούσι
και όλοι ελευθερίαν φρονούσι.
Διά τούτο και ημείς συμφωνουμεν
ομού με τους Τούρκους τούς βαρούμεν.
(.... )
Κι’ οι κοκκώνες είναι μέγα θαύμα
ευκολύνουν γαρ το κάθε πράγμα.
Φθάνει γουν η τόση απολογία
ιδού γυνή φέρει παρρησία.
Ας πάμε τώρα και στον Aνώνυμο της «Ελληνικής Νομαρχίας»: «...Εκείνοι οι αυτόματοι και ουτιδανοί άρχοντες. Οι φυλάργυροι και αμαθείς αρχιεπίσκοποι... Εκείνοι οι αυθάδεις και όντως βάρβαροι προεστοί... Τι λέγουσι λοιπόν, αυτοί οι βρωμεροί και χυδαιότατοι άνθρωποι; Πώς είναι δυνατόν να νικηθή ένα τόσον μεγάλον βασίλειον; Ημείς δεν ημπορούμεν να κφερνηθόμεν μόνοι μας. Πού να εύρωμεν ένα άλλον βασιλέα τόσο εύσπλαγχνον, και τόσον καλόν;... μάλιστα εκείνοι οι βρωμοάρχοντες της Κωνσταντινουπόλεως, οπού όσον τύφος και αλαζονείαν έχουσι, άλλην τόσην αμάθειαν... Τι λοιπόν ημπορεί να τους είπω διά να τους καταπείθω;... Να τους κράξω, ίσως, άτιμους; Αλλ' αυτοί το έχουν διά προτέρημα» ( σελ. 201 - 204).
..... (…) Το είπα και το ξαναλέω: Το 21 δεν ήταν όμοιο με καμία επανάσταση του κόσμου. Το ότι, παρά τον Μέττερνιχ και το Συνέδριο της Βιέννης, παρά τον Ιμπραήμ και τον Ιγνάτιο, παρά τον Κοραή και το Βρυώνη, παρά την αντίδραση του Ιερατείου και των Προκρίτων, μπόρεσε και να εκραγεί και να σταθεί, αυτό δεν ήταν θαύμα – γιατί το θαύμα είναι μια παραβίαση της φυσικής διαδικασίας της ύλης (πράγματα της δικαιοδοσίας των Αγίων μας). Το 21, ήταν μια Εθνικο-Κοινωνική επανάσταση, η πρώτη και η τελευταία της Ιστορίας. Χτύπησε τον Κιουταχή και τον Δράμαλη, όσο και το ντόπιο τσορμπατζή και το δυνάστη. Αποθέωσε τον Κανάρη, ενώ κατέλαβε την Καγκελαρία της Ύδρας εξ εφόδου. Κήδεψε το Μάρκο Μπότσαρη και τον Μπάυρον, ενώ στα Βέρβαινα θα ’σφαζε τον Παλαιών Πατρών και τους Προκρίτους. Είναι Μεγάλο, όχι για τις απαντήσεις (που δε δόθηκαν), αλλά για τίς που έθεσε ερωτήσεις:
Μπορεί να, ένας λαός νοείται λεύτερος, με μόνο την Εθνική ανεξαρτησία του; Η άλωση της Βαστίλλης, λέει ό χ ι. Αλλά του 21 οι ερωτήσεις είναι δύο: χωρίς την Εθνική ανεξαρτησία τους οι λαοί, μπορούν, να αλώνουν τις Βαστίλλες τους; Την ερώτηση αυτή, πρώτο την έθεσε, μπρος στους Ιστορικούς του κόσμου, το 21. Κι αυτοί, έμειναν κόκκαλο – δεν ήξεραν τι ν’ απαντήσουν… στο τσαρούχι!... Η ερώτηση τούς ήρθε σαν κεντιά βούκεντρου ζευγολάτη στα οπίσθια. Ήσαν ο όνος ο αρνούμενος να διασκελίσει το αυλάκι. Βάλθηκαν να ψάχνουν λοιπόν την Ιστορία… Πουθενά, πουθενά – καμιά τέτοια… άλλου είδους ταραχή, κανένα τέτοιο στραβομουτσούνιασμα… του «ωραίου»! Τι λοιπόν; Τα Δερβενάκια και το Ζάλογγο, το Μεσολόγγι και το Βαλτέτσι, το Ναυαρίνο και το Πρωτόκολλο (για την ανεξαρτησία) του Λονδίνου, όλ’ αυτά θα μνέσκαν μάταια, χωρίς το σφάξιμο των Προκρίτων;
Ωστε, χωρίς τον εξολοθρεμό των κοντζαμπάσηδων και τον «αποσχηματισμό» των Δεσποτάδων, χωρίς την απαλλοτρίωση της γης και το καλογεροκυνηγητό όξω απ’ το Κράτος, χωρίς ολοκληρωμένη τη Ζαράκοβα και τον καταστρεμό των τσιφλικάδων, η εθνική ανεξαρτησία, ήταν ο Μανωλιός της παροιμίας με τα ρούχα του; ήταν το «τι Γιάννης, τι Γιαννάκης»; Έτσι είναι. Και ώστε, μια μ ό ν ο ν Εθνική επανάσταση, χωρίς την Κοινωνική καταξίωσή της, είναι μια «φαινομενοφάνεια» που μόνον αναγκαζόμενο το «κατεστημένο» την επιτρέπει; Έτσι είναι.
Ξεφυλλίσατε την Ιστορία μέχρι τα σήμερα και πέστε μου κάνα που να μην είναι –αυτό– έτσι. Εκατοντάδες εθνικές επαναστάσεις, πέτυχαν ή απότυχαν, αλλά καμιά εθνικοκοινωνική δεν επιχειρήθηκε. Οι μόνο κοινωνικές, όπου των χρόνων και των καιρών, όπου της γης και του πελάου, καταπνίγηκαν μέσα στο αίμα τους, ανελέητα…
Μα, θα μου πείτε: η Γ α λ λ ι κ ή, δεν ήταν αυτή κοινωνική; Και θα σας πω: Μα, Κύριοι, απότυχε. Η 4η τάξη , ο λαός, (οι και, «ξεβράκωτοι» ειπωθέντες) χτυπήθηκε άγρια και «γουλίστηκε» από την αστική τάξη σαν χταπόδι. Μόλις πρόλαβε κι έβαλε φωτιά σε καμιά εκατοστή Πύργους αφεντάδων του κι έσφαξε μερικές χιλιάδες ευγενήδες. Από Επισκόπους; πολύ λιγότερους. Στις δύο Μπρυμέρ, «καθάρισε» κι άλλες τους μερικές χιλιάδες γαλαζοαίματους και όμοιούς τους αλιτήριους, στα μπουντρούμια. Αυτό ήταν όλο-όλο του που πρόφτασε. Ύστερα ο (τζόκεϋ) Ναπολέων τον καβάλησε, πότε σαν γάιδαρο ξεσέλωτο και πότε σαν άτι του με λοφίο. Λίγο αργότερα (το 1848) ξαναξεσηκώθηκε στο ποδάρι. Νυν, υπέρ πάντων ο αγών… Το ψωμοτύρι ενάντια στον αστακό, «το κασκέτο ενάντια στον πίλο». Με δεκάδες χιλιάδες πτώματα την ξαναπλήρωσε την επανάστασή του ο λαουντζίκος. Την εκατό τοις εκατό κοινωνική, ύστερα από τα πενήντα τοις εκατό του 21. Και επακολούθησαν –γραμμή– το καβαλίκεμα, από το Ναπολέοντα το Γ και απ’ αυτόν, έως τον Θιέρσο κι απέ στον Πουανκαρέ, κι ύστερα στο Ντε Γκωλ και δόστου να ’χει… Έως που κάποιος συμβιβασμός ήρθ’ επιτέλους – και η Δημοκρατία έχει το δικαίωμα… να πυροβολάει… το λαό!... Πράγματι, εξαιρουμένης της Ρούσσικης του 1917, καμιά, μόνον κοινωνική επανάσταση δεν πέτυχε· όλες μαζί, το πλήρωσαν με πολλά εκατομμύρια πτωμάτων…
Και, καμιά, μόνο Κοινωνική επανάσταση δεν πέτυχε και ουδεμία Εθνικοκοινωνική επιχειρήθηκε. Εξαίρεση στάθηκε το 21. Κι ενώ, στη μια του πλευρά (την εθνική) αυτό θριάμβευσε, στην άλλη του (την κοινωνική) ήρθε καπάκι… Οι Τούρκοι έφυγαν και ήρθε… ο Όθωνας! Η Κατάκτηση το ’σκασε και εγκαταστάθηκε η Κατοχή των Δημοσίων υπαλλήλων. Το «κρυφό σκολειό» έγινε Πανεπιστήμιο περίλαμπρο, όπου βρόντηξαν και άστραψαν οι γλωσσαμύντορες και οι άλλοι: Ο Παπαρρηγόπουλος, ο Σαρίπολος, ο Μιστριώτης, ο Τρεμπέλας. (Εγώ το είπα: Η αγραμματωσύνη θα μας σώσει…).
Και όλοι αυτοί οι λόγιοι άντρες και Σοφοί, οι Κοι Κ. Τσάτσος και ο Γρ. Κασιμάτης, και ο Λεωνίδας Ζέρβας, και τελοσπάντων πας όστις με Πίλον υψηλόν, ή με Αρχιερατικόν εγκόλπιο απ’ το σβέρκο, άνθρωποι τα… μάλα σοβαροί και λίαν… Ιστοριοδιφικώς βεβαρυμένοι, – ων κάποιος κάπου ιδόντας μου τις Καραγκιόζικες «φιγούρες» είπε, μετά γκριμάτσας απαρέσκειας: «… Εεε – δεν είναι άνθρωπος σοβαρός!». Όλοι αυτοί (και ο κ. Ι. Θεοδωρακόπουλος) «καθαρευουστί» μάς κοπανάν ότι οι λόγιοι της διασποράς (π.χ. ο Κοραής και ο Ιγνάτιος), το Ανώτερο Ιερατείο (να πούμε ο Παλαιών Πατρών κι οι Δεσποτάδες), προσωπικότητες, ως λόγου χάρη ο Καποδίστριας, οι δύο Καραντζάδες και ο Κωλέττης, αυτοί λευτέρωσαν το έθνος!... Εμείς όμως θα τους πούμε, ότι ούτε σε κείνους που αυτοί μας λένε, οφείλει τίποτα το έθνος, ούτε απ’ αυτούς που μας το λένε περιμένει τίποτα – αυτό… Μόνον ένας Φεραίος, τη λόγια (πριν από το 21) φάρα αυτή, των «Λόγιων της Διασποράς» και των φαρδομάνικων Ιεραρχών, μόνον αυτός την προανάκρουσε τη Λευτεριά κρατούσαν σπάθα. Οι άλλοι, αυτοί μακροημέρευσαν – πάντα τις «ελληνικούρες» τους κοπανώντας…
Να, τι λέει πάνω σ’ αυτά, ο Γερμανός ιστορικός Κ. Μένδελσων Βαρθόλδη στην «Ιστορία της Ελλ. Επαναστάσεως», σελ.200: «Ελευθερωταί αυτής (= της Ελλάδας) υπήρξαν ουχί σοφοί, ανατραφέντες παρά την εστίαν της κλασσικής αρχαιότητος, αλλ’ άνδρες εξ ακοής μόνον την αρχαιότητα γνωρίσαντες και μόλις μαθόντες ν’ αναγιγνώσκωσι και να γράφωσιν· ουχί φρόνιμοι και εύποροι (σ.σ.: όπως οι Αρχιερείς και οι Φαναριώτες), αλλ’ άνθρωποι από ευτελούς μόλις εργασίας, από ταριχείας ορτύγων και συλλογής ελαίων αποζώντες· άνδρες ουχί του καλάμου και της θεωρίας…» κλπ.
Αλλ’ ας μη σκάζαν, δεν θα –το 21– τους κατάνταε «παρακλαυσίθυρους» χειρότερων αφεντάδων. Θα, μετά την «απελευθέρωση», τους έκανε καρπαζοεισπράχτορες του κράτους. Η γραφειοκρατία (η πιο «κατεστημένικη» μορφή όλων των δουλειών του λαουντζίκου), θα τους έκανε μάτια μ’ σαν τους σημερινούς «τσικλομασάδες» Αμερικάνους. Θα μάθουν και το «εν ημικλάστω» αναφέρεσθαι προς τους απ’ αυτούς πληρωμένους του υπηρέτες. Και κάτω, μετά ένα «ευπειθέστατος», θα θέτουν την απολευτερωμένη υπογραφή τους: Λ’κάς Φοκοπήδαρους… (…)
=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Σαν σήμερα το 1984 άφησε την τελευταία του πνοή ο λογοτέχνης Γιάννης Σκαρίμπας. Ενας «αιρετικός» λογοτέχνης που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Χαλκίδα όπου εργαζόταν ως εκτελωνιστής. Κάποιοι τον χαρακτήριζαν εκκεντρικό γιατί οι απόψεις του δεν έμπαιναν σε καλούπια.
Ξεκίνησε να σπουδάζει φιλοσοφία στην Αθήνα, αλλά εγκατέλειψε το Πανεπιστήμιο για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Εγραψε διηγήματα, ποιήματα, δοκίμια και θέατρο.
«Αν ο μόνος σκοπός που αξίζει τον κόπο κανείς να γεννηθεί είναι η λευτεριά, και μόλις γεννηθεί του την υποθηκεύουν τα συμφέροντα, τι άλλο του απομένει παρά η επανάσταση;»
«Ούτε η πανούκλα, ούτε η αραποβλογιά κάμανε τόσο κακό στην ανθρωπότητα όσο οι ιστορικοί και η Ιστορία»
Δεν θα αναφερθούμε στην βιογραφία του. Αυτή μπορεί να την συναντήσει κάποιος πολύ εύκολα στο διαδίκτυο. Θα παραθέσουμε κάποια -σχετικά μεγάλα- αποσπάσματα από το πιο σημαντικό κατά την γνώμη μας, βιβλίο του «Το 1821 και η αλήθεια». Είναι ότι καλύτερο έχει γραφτεί για την επανάσταση του 1821 και φωτίζει το αληθινό νόημα της πέρα απ’ τα παραμύθια που μας διδάσκει η επίσημη ιστορία.
Με γλώσσα ιδιότυπη, με σκόπιμο «μπάχαλο της σύνταξης» και ύφος εντελώς προσωπικό δεν μάσαγε τα λόγια του ειδικά απέναντι στους «ευνουχιστές της Ιστορίας και τους αλλουβρεχήτες της αλήθειας», όπως χαρακτήριζε τους καθεστωτικούς διανοούμενους.
Κι αυτός ήταν ο λόγος που πολεμήθηκε σκληρά από το κατεστημένο της εποχής του, χωρίς όμως ούτε στιγμή να λιγοψυχήσει και να «βάλει νερό στο κρασί του» υπηρετώντας ιδεολογικές και ...
πολιτικές σκοπιμότητες.
Μας είπε κανείς λόγου χάρη ότι η επανάσταση τους 1821 «δεν έγινε μόνο για τους Τούρκους. (Δεν ήσαν χειρότεροι...). Έγινε ενάντια και στο γδάρσιμο και τον κατατρεγμό απ’ τους προκρίτους - δηλαδή για το ξερίζωμα σύξυλου του « Τριαδικού Τουρκοπαπαδοκοτσαμπάσικου καθεστώτος», όπως αποδεικνύει στο βιβλίο του ο Γ. Σκαρίμπας;.
Διδαχθήκαμε πουθενά ότι «το Ιερατείο, οι Φαναριώτες και οι κοτζαμπάσηδες» ήταν «όλη η πανούκλικη κατάρα του καιρού»; Υπήρξαν πολλοί ιστορικοί να αναφέρουν τον προδοτικό ρόλο απέναντι στην επανάσταση «προσωπικοτήτων» όπως ο Κοραής, ο Καπποδίστριας, ο Κωλλέτης κ.α όπως κάνει ο Γ. Σκαρίμπας;
Και έχει άδικο στο συμπέρασμά του ο Γ. Σκαρίμπας ότι η επανάσταση του 21 απέτυχε στους σκοπούς της;
Ωστε, χωρίς τον εξολοθρεμό των κοντζαμπάσηδων και τον «αποσχηματισμό» των Δεσποτάδων, χωρίς την απαλλοτρίωση της γης και το καλογεροκυνηγητό όξω απ’ το Κράτος, χωρίς ολοκληρωμένη τη Ζαράκοβα και τον καταστρεμό των τσιφλικάδων, η εθνική ανεξαρτησία, ήταν ο Μανωλιός της παροιμίας με τα ρούχα του. Ηταν το «τι Γιάννης, τι Γιαννάκης»; Έτσι είναι. Και ώστε, μια μ ό ν ο ν Εθνική επανάσταση, χωρίς την Κοινωνική καταξίωσή της, είναι μια «φαινομενοφάνεια» που μόνον αναγκαζόμενο το «κατεστημένο» την επιτρέπει; Έτσι είναι.
Διαβάστε περισσότερα:
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γ. Σκαρίμπα "Το '21 και η αλήθεια"
…. Κατά ποια λοιπόν συνέπεια διαλεκτική (και συνεπώς εξηγήσιμη) και το Πατριαρχείο, που ο καταχτητής του παρέδωσε μονοπωλιακά την ημικοσμική και θρησκευτική διοίκηση του έθνους (μια σχεδόν «υπηκοότητα»), θα απεμπόλαε την επί της γης χειροπιαστήν ετούτη βασιλεία του, για την των Ουρανών και την Πατρίδα; Ο Μωάμεθ ο Β (και συνέχεια όλοι οι Σουλτάνοι): «...διετήρησε και επροστάτευσε τον μέγα σημαίνοντα ελληνικόν κλήρον, από του Πατριάρχου μέχρι του κανδηλανάπτου και του νεωκόρου» (Κ. Μένδελσων Βαρθόλδη, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως». σελ. 11).
Πράγματι, ποτέ πριν στην Ιστορία τους, Πατριαρχείο και Πατριάρχες του, δεν είδαν τέτοιες αυτοκρατορικές στα χέρια τους εξουσίες. Μάλιστα, λίγοι Βασιλείς τέτοια είχαν απολαύσει Μεγαλεία. (Αν, καμιά φορά, οι Τούρκοι, τους κρέμαγαν, αυτό γράφτο λάθος!). Επί Βυζάντιου οι αυτοκράτορες τους είχαν διακοσμητικά του θρόνου τους παιχνίδια. Οι ίδιοι ήσαν δοσμένοι με τα ούλα τους στους στείρους δογματισμούς του filioquc και... στο αλληλοξούρισμα - μεταξύ τους... Επί Τουρκίας, ήσαν Αυθέντες Μεγαλειότατοι, με «Αυλές» και ανατολίτικες τελετουργίες ίδιων Χάχανων. «Πρωτέκδικοι» και «Τιτουλάριοι» τους περιτριγύριζαν σαν τη «βασίλισσα - μέλισσα» και κηφήνες. Αρχιδιάκονοι και Μεγάλοι Λογοθέτες. Και Αυθέντας τους προσαγόρευαν οι «δούλοι» τους :
«Αυθέντα μας και δέσποτα... θειότατε, θεοπρόβλητε, θεοχαρίτωτε, προνοητά ημών κλπ. δουλικώς πρυσκυνούμεν... ημείς οι πτωχοί δούλοι σου, οι ιερείς της Μητροπόλεως Αθηνών κλπ. και φιλούμεν τα ίχνη των ημίων και αγίων ποδών σου...» κλπ. (Δ. Καμπούρογλου, «Ιστορία των Αθηνών», σελ. 161).
«... Ο Οικουμενικός Πατριάρχης επειχεν απόλυτον εξουσίαν επί των εκκλησιαστικών μοναστηριών και του κλήρου, ηδύνατο να καθαιρή αρχιερείς και ιερείς, να χειροτονή αντ’ αυτών άλλους και να δικάζη αμέσως και εμμέσως τας μεταξύ χριστιανών διαφοράς. Τα εκκλησιαστικά κτήματα ανεγνωρίσθησαν αναφαίρετα και αφορολόγητα, η δε διαχείρισις τούτων αφέθη ελεύθερα εις τον Πατριάρχην και τους υπ’ αυτόν αρχιερείς και λοιπούς ιερωμένους. Πας δε χριστιανός υπεχρεώθη να διαθέτη ωρισμένον μέρος της περιουσίας του υπέρ της Εκκλησίας... Και εδημιούργουν μεν οι Τούρκοι διά της αναγνωρίσεως ενός χριστιανού εθνάρχου, περιβεβλημένου δια τόσον πολλών δίκαιων και προνομίων, κράτος εν τω ιδίω αυτώ κράτει, αλλά τον εθνάρχην προσέβλεπον ως όργανον, το οποίον θα ηδύνατο να εξασφάλιση την δουλικήν υπακοήν των Ελλήνων και των λοιπών από του Οικουμενικού Πατριάρχου πνευματικός εξαρτωμένων χριστιανών» ( Εγκυκλοπαιδ. Λεξικόν Ελευθερουδάκη, τ. Ε', σελ. 305).
Το, να, από ένα τέτοιο «κατεστημένικο» παπαδαριό, περίμενε το ’21 εθνική έξαρση και χρέος, είναι σα να του ζήταε «νάφηνε το γάμο για να πάει για πουρνάρια...».
Σχετικά με τούτα, παραθέτω δωχάμω μερικά τινά από την «Περιληπτική Υποτύπωση του Περιεχομένου της Ελληνικής Νομαρχίας» κατά κεφάλαια ή παραγράφους, (σελ. 42-48 ).
«Η Ιστορική αλήθεια και η ανάγκη της γνώσης της από τους τωρινούς Έλληνας. Η αναισθησία των αρχόντων. Αποκάλυψη και μαστίγωμα - τα όργια των Συνοδικών -μάνδρα λύκων. Η κατάντια του Κλήρου. Η φιλοχρηματία του τωρινού ελληνικού κλήρου. Η αμάθεια του Πατριάρχη - οι γραμματικοί του. Πατριάρχης, διάμεσοι, Σύνοδος. Οι δώδεκα μωροί της Συνόδου. Αρχιεπίσκοποι, συναλλαγές τους με τους Οθωμανούς. Αφορισμοί. αγιασμοί, μνημόσυνα, κληρονομιές κλπ. Συγχωροχάρτια. Ξεπούλημα ενοριών. Δανεικά κι αγύριστα. Πώς ζούνε οι αρχιεπίσκοποι: ακολασίες, προδοσίες, αναισθησία. Επίσκοποι και πρωτοσύγκελοι. Η λήστευση των χωριατών. Πως χειροτονούνται οι παπάδες. Οι πανταχούσες των μοναστηριών. Κοκκαλοπωλητές - άγια λείψανα. Το κατάντημα του κλήρου, πρώτη αιτία της καθυστέρησης του λυτρωμού. Η ελευθερία θανάσιμο αμάρτημα για τους ιεροκήρυκες. Τι διδάσκουν το λαό οι ιεροκήρυκες. Διαστρέβλωση - λύκοι και καθρέφτες του σκότους. Λείψανο καπηλεία και θαυματοκαπηλεία -όργια» (Βιβλίο 3ο και 4ο).
... Πράγματι, μεγάλη, των μεγαλοπαπάδων, τους έκαμε ζημιά η επανάσταση.
... Τώρα, θέλετε και το στα ανώτατα επίπεδα επικρατούν τις παραμονές της επανάστασης... εθνικό κλίμα στην ΠΟΛΗ; Ορίστε το. Το παίρνω από την 35 σελίδα ταυ βιβλίου «Το Μεσολόγγι», του εξαίρετου ερευνητή του '21. Δημήτρη Φωτιάδη:
«Τίποτα δε μας δείχνει καλύτερα πόσο σωστά είναι αυτά που λένε ο Κολοκοτρώνης και ο Φωτάκος, πως η επανάσταση στάθηκε το έργο του λαού και του διαφωτισμού, από την “Πατρική Διδασκαλία" του Πατριάρχη Γρηγορίου και την απάντηση σ’ αυτή του Κοραή με την "Αδελφική Διδασκαλία". Ο πατριάρχης εκπρόσωπος των πλουσίων και των συντηρητικών τάξεων, ανησύχησε από το ξάπλωμα, στο υπόδουλο έθνος, των επαναστατικών ιδεών του 18ου αιώνα και κυκλοφορεί - είτε γραμμένο από τον ίδιο είτε κατ' εντολή του - ένα βιβλιαράκι στ’ όνομα του πατριάρχη Ιεροσολύμων Ανθίμου, που ήταν βαριά άρρωστος και τον νόμιζε ετοιμοθάνατο, με τον τίτλο «Πατρική Διδασκαλία - εις ωφέλειαν των ορθοδόξων χριστιανών». Σ’ αυτό τονίζεται αδιάκοπα το παραμύθι πως οι δυστυχισμένοι σε τούτη τη ζωή είναι οι τυχεροί, γιατί θα είναι οι εκλεκτοί στην άλλη: «Ποδηγετούσι (οι ιεράρχες) τους πιστούς διά να περνώσι τον ολίγον καιρόν της παρούσης ζωής με υπομονήν εις τας θλίψεις, και ελπίδα όχι ενταύθα, αλλά εις την μέλλουσαν ζωήν».
Ξέρετε γιατί ο Θεός γκρέμισε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία κι έφερε τους Τούρκους; Το έκανε για το καλό των χριστιανών! Μ' ακούστε τον ίδιον:
«Ίδετε λαμπρότατα τι οικονόμησεν ο άπειρος εν ελέει και πάνσοφος ημών Κύριος, διά να φυλάξη και αύθις αλώβητοι· την αγίαν και ορθόδοξον πίστιν ημών των ευσεβών, και να σώση τους πάντας· ήγαρεν εκ του μηδενός την ισχυρόν αυτήν βασιλείαν των Οθωμανών αντί της των Ρωμαίων ημών βασιλείας, η οποία είχεν αρχίσει τρόπον τινά να χωλαίνη τας της ορθοδόξου πίστεως φρονήματα και ύψωσε την βασιλείαν αυτήν των Οθωμανών περισσότερον από κάθε άλλην, διά να απόδειξη αναμφίβολος ότι θείω εγένετο βουλήματι, και όχι με δύναμιν των ανθρώπων, και να πιστοποιήσει πάντας τους πιστούς, ότι με αυτόν τον τρόπον ευδόκησε να οικονομήση μέγα μυστήριον, την σωτηρίαν δηλαδή εις τους εκλεκτούς του λαούς».
Ενώ και ο εξ απορρήτων του Πάπα Νικολάου του Ε' Γεώργιος Τραπεζούντιος (1895 -1486) είχεν ετοιμάσει ένα σχέδιο θρησκευακοπολιτικής ένωσης Ελλήνων και Οσμανλήδων. Δηλαδή την ομαδική αλλαξοπίστηση του έθνους.
… Και δώστου να χουν τ’ αποδέλοιπο: Τι ήταν το Ιερατείο, οι Φαναριώτες και οι λόγιοι γύρω και πριν το 21; Ήσαν ή όχι Τουρκογλείφτες κι ενάντιοι σε κάθε ιδέα εθνεγερσίας; Μην κι αυτοί τραγούδαγαν τα κλέφτικα: ή μη σπάσανε κι αυτοί στην Αλαμάνα τα σπαθιά τους; Οι οσποδάροι; Οι δραγουμάνοι; Οι νοτιότερα, κοτζαμπασάδες και οι «γερόντο»; Ίσον όλη η πανούκλικη κατάρα του καιρού;
Μα ούτε για την κοινωνιολογία της επανάστασης δεν λέτε.. Ή δεν την ξέρετε ή μας την κρύβετε την αλήθεια. Δεν λέτε λόγου χάρη ότι η επανάσταση δεν έγινε μόνο για τους Τούρκους. (Δεν ήσαν χειρότεροι...). Έγινε ενάντια και στο γδάρσιμο και τον κατατρεγμό απ’ τους προκρίτους - δηλαδή για το ξερίζωμα σύξυλου του « Τριαδικού» Τουρκοπαπαδοκοτσαμπάσικου καθεστώτος. Και τότε περικαλώ - τι γίνεται; Τι καθεστώς (άτε, αστικής τάξης μην τότε υπάρχουσας) θ' αντικαθισταε το πρώτο; Το Λαϊκό; (ο Κομμουνισμός δεν ύπαρχε τότε, για να τόριχναν στο κομμουνιστοφαϊλίκι οι εθνικοφρόνοι!...). Η επιμάλλον και μάλλον καταφτάνουσα Επανάσταση διέγραφε Σφιγγώδικη την κοινωνιολογία της έκρηξής της. Οι αστικιντζήδες (η Φιλική Εταιρεία) κατατρόμαξαν. (Το Άστρος, τα Bαίρβενα, η Ζαράκοβα, το λαοκρατικό κίνημα της Ύδρας λες πως προκαταβολικά τους έστελναν τις αστραπές τους από το μέλλον...). Και τα γεγονότα επακολούθησαν. Επακολούθησε η μπουφόνικη και βιαστική επανάσταση του Υψηλαντη και, η μετά την αποτυχία της, εξαφάνιση απ’ τη Σκηνή της Εταιρείας. Δυο πράγματα σημαδιακά.
Εγώ δεν θα πω. όπως ο απηνής φοροεισπράκτορας του Αλήπασα Ιγνάτιος ότι το, στις Παρίστριες ηγεμονίες, κίνημα του Υψηλάντη, δεν ήταν εθνικό και ότι οι Φιλικοί ήσαν «καρμπονάροι». Μόνο (δεν) απορώ (ούτε) και εξίσταμαι για την (και) στα δύο αυτά ( = το άξαφνο του κινήματος και την εξαφάνιση των Φιλικών) σιωπή των ιστοριοδίφων μας. Και εννοώ αυτήν που... οι «εγκεκριμένοι» μόνο γράφουνε. Καμιά εξήγηση δε μας δίνουνε, ωσάν να (παρά ιστορικοί) αυτοί είναι... φωτογράφοι! Αλλά, η φωτογραφία βγαίνει επίπεδη, ενώ η Ιστορία θέλει και βάθος ( = την «τρίτη διάσταση» - που προείπα). Στην δε Ιστορία, η κοινωνιολογία είναι το βάθος. Διότι κοινωνικά είναι φαινόμενα της Ιστορίας τα γεγονότα. Αλλ’ αυτό, οι εγκεκριμένοι το αγνοούν, ή αν το ξέρουν, ψεύδονται ως ο παραμυθάς κείνος Μυγχάουζεν...
Αλλά εκείνο που πράγματι - αυτό - δεν το ξέρουν, είναι ότι το '21 δεν ήταν μια υπόθεση των - μόνον - ηρωισμών τούτου του έθνους. Τα γιαταγάνια εδώ έπαιξαν ρόλο απλής διαδικασίας. Μεταξύ δε δύο ηλιθίων Στρατηγών, ο ένας κατ' ανάγκην θα νικήσει. Το '21 ήταν ένα φαινόμενο αναπάντητο στις Ιστορίες όλου του κόσμου. Ήταν η πρώτη και η τελευταία έως εδώ επανάσταση που έδωσε αυτογνωσία και νόημα, περιέργεια και μνήμη στην Κοινότητα των ανθρώπων. Δεν έγινε, ούτε θα ξανασυμβεί τέτοιο μυστήριο.
Ο «Πίναξ Δικαιωμάτων του Ανθρώπου» ωχριά μπρος στην κραυγή του ’21. Η «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» του Ουάσιγκτων είναι μια ειδυλλιακή νωπογραφία μπρος στον Διάκο. Η δε φωταψία του Μεσολογγίου αυτή - έκαμε να κλείσει (μα να μην τυφλωθεί) τα μάτια η Ιστορία. Να ηττηθεί ήταν αδύνατο. Η νίκη, η τόσο αδύνατη, ήταν και βέβαιη... Οι Κολοκοτρώνηδες, και Αντρούτσοι, οι Παπαφλέσσηδες ανάτρεψαν το Συνέδριο της Βιέννης. Ο Μέττερνιχ, ο Καποδίστριας, ο Ιγνάτιος χάθηκαν μες στις αχλές της Ιστορίας...
Οτι το Ανώτερο Ιερατείο και το Φανάρι δεν την ήθελαν και αντίδρασαν στην επανάσταση - καμιά αμφιβολία. Αλλά και οι λόγιοι της διασποράς, επίσης δεν την ήθελαν, Αυτός τούτος ο απ’ τους εξέχοντας, Αδαμάντιος Κοραής, την εξόρκισε με τούτα του τα λόγια, απ’ το Παρίσι: «Μια επανάστασις των Ελλήνων υπό τας σημερινός συνθήκας, κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι κάτι αδιανόητον!». Τα μαθηματικά του (μαθηματικά του πάντοτε ύποπτου ορθού λόγου - του λεγόμενου) δίδασκε κι αυτός! Η δε Υψηλότερη Ελληνική Προσωπικότητα, ο Καποδίστριας, όχι μόνον εφρύαξε στο άκουσμα των πρώτων καρυοφυλλιών από τη Μάνη, αλλά και πριν, στην πρόταση της Φιλικής να ηγηθεί του αγώνα, απείλησε τους απεσταλμένους (τον Ξάνθο) με απέλαση και ότι θα τους έδενε ωραία!...
Στον Γαλάτη, που πρώτος τού μίλησε για επανάσταση, ο Καποδίστριας είπε τούτα:
«Διά να σκέπτεται κανείς, κύριε, περί τοιούτον σχεδίου, πρέπει να είναι τρελλός. Διά να τολμήση δε, να μου ομιλήση περί τούτου, εις τον οίκον τούτον, όπου έχω την τιμήν να υπηρετώ έναν μέγα και κραταιόν αυτοκράτορα, πρέπει να είναι νέος όστις μόλις εξήλθεν από τους βράχους της Ιθάκης (ο Γαλάτης ήταν Θιακός) ή ο οποίος παρεσύρθη δεν ηξεύρω υπό ποίων τυφλών παθών. Δεν ημπορώ να ομιλώ μαζί σας περισσότερον περί του σκοπού της αποστολής σας, σας ειδοποιώ δε, ότι ουδέποτε θα αναγνώσω τα χαρτιά σας. Η μόνη συμβουλή την οποίαν ημπορώ να σας δώσω, είναι να μην ειπήτε τίποτε εις κανένα περί τούτου και χωρίς ν’ αναβάλλετε ούτε μίαν ώραν, να επιστρέψητε, ίνα ειπήτε εις τους εντολείς σας ότι αν δεν θέλουν να χαθούν οι ίδιοι και να καταστρέψουν μαζί τους το αθώον και δυστυχές έθνος των πρέπει ν’ αφήσσοντας επαναστατικάς σκευωρίας των και να ζουν όπως πριν υπό τας κυβερνήσεις υφ' ας ευρίσκονται, έως ότου η θεία πρόνοια ευδοκήσει άλλως».
Ο άνθρωπος του δίδαξε κι αυτός, τα ανώτερα μάθημάτικά του... «Ω της αναισχυντίας (φωνάζει και ο Ανώνυμος της «Ελληνικής Νομαρχίας» στη σελ. 109) αχάριστα τέκνα της πατρίδος! Από ποιον προσμένετε παρακαλώ σας την ελευθερίαν; Ή προσμένετε να ελευθερωθούν μόνοι τους, και έπειτα να υπάγετε σεις, να ενοητέ έτοιμα της αγαθά και να χαρήτε πάλιν κατά το συνηθισμένον σας εις τους ιδρώτας των άλλων;». Ο «άγνωστος» της «Ελληνικής Νομαρχίας» είχε μιλήσει ως προφήτης! Μα ο... υπερελληνισμός του Καποδίστρια, τώρα φόραε ρούσικο καλπάκι. Υπάρχουν κάτι άνθρωποι που σου κεντάν την αηδία. Στα σπίτια τους, μπορεί να λογοδοτάν μπρος στις γυναίκες τους από το φόβο της παντόφλας (ίδε και Μέγα - λέει... Ναπολέοντα) αλλά όξω, δεν δίνουν λόγο λέει, παρά μόνο στη συνείδησή τους... και στην Ιστορία!...
.. Ας δούμε τι γράφει στην «Ελληνική Σάτιρα» για το 1821 ένας Γερμανός ιστορικός ( Μένδελσων -Βαρθόλδη)..
Ο Μητροπολίτης
Να έχετε τέκνα την ευχήν μου
κι ακούσατε την απόκσισιν μου.
Εγώ τον ζυγόν δεν τον γνωρίζω
ούτε ξεύρω να τον νομίζω.
Τρώγω, πίνω, ψάλλω με ευθυμίαν
δεν υποφέρω ποτέ τυραννίαν.
Τότε υποφέρω αδημονίαν
όστις με βλάψει στην επαρχίαν.
Αυτή τον Τούρκον η τυραννία,
σ' εμέ είναι ζωή μακαρία.
Αφού το ράσον τούτο εφόρεσα,
πλέον τινά ζυγόν δεν εγνώρισα,
δύο ποθώ, και μα τας εικόνας
άσπρα πολλά και καλάς κοκκώνας.
Περί της Ελλάδος που λέτε
δεν με μέλλει κι ας τυρανιέται.
Μ ’ αν βαστάζει χωρίς να στενάζει
όλας τας αμαρτίας ευγάζει.
(.... )
Πίστιν να έχουν στον Βασιλέα
και σέβας στον Αρχιερέα.
Στον Τούρκο τ' άσπρα να μη λυπούνται
τότε γαρ την ψυχήν ωφελούνται.
Και Αρχιερέων παρρησίας,
και παπάδων πολλάς λειτουργίας.
Ο πνευματικός τούς διορίζει
πώς πρέπει κανείς να δεφτερίζει.
Αυτοί άρχισαν να παρακούσι
και όλοι ελευθερίαν φρονούσι.
Διά τούτο και ημείς συμφωνουμεν
ομού με τους Τούρκους τούς βαρούμεν.
(.... )
Κι’ οι κοκκώνες είναι μέγα θαύμα
ευκολύνουν γαρ το κάθε πράγμα.
Φθάνει γουν η τόση απολογία
ιδού γυνή φέρει παρρησία.
Ας πάμε τώρα και στον Aνώνυμο της «Ελληνικής Νομαρχίας»: «...Εκείνοι οι αυτόματοι και ουτιδανοί άρχοντες. Οι φυλάργυροι και αμαθείς αρχιεπίσκοποι... Εκείνοι οι αυθάδεις και όντως βάρβαροι προεστοί... Τι λέγουσι λοιπόν, αυτοί οι βρωμεροί και χυδαιότατοι άνθρωποι; Πώς είναι δυνατόν να νικηθή ένα τόσον μεγάλον βασίλειον; Ημείς δεν ημπορούμεν να κφερνηθόμεν μόνοι μας. Πού να εύρωμεν ένα άλλον βασιλέα τόσο εύσπλαγχνον, και τόσον καλόν;... μάλιστα εκείνοι οι βρωμοάρχοντες της Κωνσταντινουπόλεως, οπού όσον τύφος και αλαζονείαν έχουσι, άλλην τόσην αμάθειαν... Τι λοιπόν ημπορεί να τους είπω διά να τους καταπείθω;... Να τους κράξω, ίσως, άτιμους; Αλλ' αυτοί το έχουν διά προτέρημα» ( σελ. 201 - 204).
..... (…) Το είπα και το ξαναλέω: Το 21 δεν ήταν όμοιο με καμία επανάσταση του κόσμου. Το ότι, παρά τον Μέττερνιχ και το Συνέδριο της Βιέννης, παρά τον Ιμπραήμ και τον Ιγνάτιο, παρά τον Κοραή και το Βρυώνη, παρά την αντίδραση του Ιερατείου και των Προκρίτων, μπόρεσε και να εκραγεί και να σταθεί, αυτό δεν ήταν θαύμα – γιατί το θαύμα είναι μια παραβίαση της φυσικής διαδικασίας της ύλης (πράγματα της δικαιοδοσίας των Αγίων μας). Το 21, ήταν μια Εθνικο-Κοινωνική επανάσταση, η πρώτη και η τελευταία της Ιστορίας. Χτύπησε τον Κιουταχή και τον Δράμαλη, όσο και το ντόπιο τσορμπατζή και το δυνάστη. Αποθέωσε τον Κανάρη, ενώ κατέλαβε την Καγκελαρία της Ύδρας εξ εφόδου. Κήδεψε το Μάρκο Μπότσαρη και τον Μπάυρον, ενώ στα Βέρβαινα θα ’σφαζε τον Παλαιών Πατρών και τους Προκρίτους. Είναι Μεγάλο, όχι για τις απαντήσεις (που δε δόθηκαν), αλλά για τίς που έθεσε ερωτήσεις:
Μπορεί να, ένας λαός νοείται λεύτερος, με μόνο την Εθνική ανεξαρτησία του; Η άλωση της Βαστίλλης, λέει ό χ ι. Αλλά του 21 οι ερωτήσεις είναι δύο: χωρίς την Εθνική ανεξαρτησία τους οι λαοί, μπορούν, να αλώνουν τις Βαστίλλες τους; Την ερώτηση αυτή, πρώτο την έθεσε, μπρος στους Ιστορικούς του κόσμου, το 21. Κι αυτοί, έμειναν κόκκαλο – δεν ήξεραν τι ν’ απαντήσουν… στο τσαρούχι!... Η ερώτηση τούς ήρθε σαν κεντιά βούκεντρου ζευγολάτη στα οπίσθια. Ήσαν ο όνος ο αρνούμενος να διασκελίσει το αυλάκι. Βάλθηκαν να ψάχνουν λοιπόν την Ιστορία… Πουθενά, πουθενά – καμιά τέτοια… άλλου είδους ταραχή, κανένα τέτοιο στραβομουτσούνιασμα… του «ωραίου»! Τι λοιπόν; Τα Δερβενάκια και το Ζάλογγο, το Μεσολόγγι και το Βαλτέτσι, το Ναυαρίνο και το Πρωτόκολλο (για την ανεξαρτησία) του Λονδίνου, όλ’ αυτά θα μνέσκαν μάταια, χωρίς το σφάξιμο των Προκρίτων;
Ωστε, χωρίς τον εξολοθρεμό των κοντζαμπάσηδων και τον «αποσχηματισμό» των Δεσποτάδων, χωρίς την απαλλοτρίωση της γης και το καλογεροκυνηγητό όξω απ’ το Κράτος, χωρίς ολοκληρωμένη τη Ζαράκοβα και τον καταστρεμό των τσιφλικάδων, η εθνική ανεξαρτησία, ήταν ο Μανωλιός της παροιμίας με τα ρούχα του; ήταν το «τι Γιάννης, τι Γιαννάκης»; Έτσι είναι. Και ώστε, μια μ ό ν ο ν Εθνική επανάσταση, χωρίς την Κοινωνική καταξίωσή της, είναι μια «φαινομενοφάνεια» που μόνον αναγκαζόμενο το «κατεστημένο» την επιτρέπει; Έτσι είναι.
Ξεφυλλίσατε την Ιστορία μέχρι τα σήμερα και πέστε μου κάνα που να μην είναι –αυτό– έτσι. Εκατοντάδες εθνικές επαναστάσεις, πέτυχαν ή απότυχαν, αλλά καμιά εθνικοκοινωνική δεν επιχειρήθηκε. Οι μόνο κοινωνικές, όπου των χρόνων και των καιρών, όπου της γης και του πελάου, καταπνίγηκαν μέσα στο αίμα τους, ανελέητα…
Μα, θα μου πείτε: η Γ α λ λ ι κ ή, δεν ήταν αυτή κοινωνική; Και θα σας πω: Μα, Κύριοι, απότυχε. Η 4η τάξη , ο λαός, (οι και, «ξεβράκωτοι» ειπωθέντες) χτυπήθηκε άγρια και «γουλίστηκε» από την αστική τάξη σαν χταπόδι. Μόλις πρόλαβε κι έβαλε φωτιά σε καμιά εκατοστή Πύργους αφεντάδων του κι έσφαξε μερικές χιλιάδες ευγενήδες. Από Επισκόπους; πολύ λιγότερους. Στις δύο Μπρυμέρ, «καθάρισε» κι άλλες τους μερικές χιλιάδες γαλαζοαίματους και όμοιούς τους αλιτήριους, στα μπουντρούμια. Αυτό ήταν όλο-όλο του που πρόφτασε. Ύστερα ο (τζόκεϋ) Ναπολέων τον καβάλησε, πότε σαν γάιδαρο ξεσέλωτο και πότε σαν άτι του με λοφίο. Λίγο αργότερα (το 1848) ξαναξεσηκώθηκε στο ποδάρι. Νυν, υπέρ πάντων ο αγών… Το ψωμοτύρι ενάντια στον αστακό, «το κασκέτο ενάντια στον πίλο». Με δεκάδες χιλιάδες πτώματα την ξαναπλήρωσε την επανάστασή του ο λαουντζίκος. Την εκατό τοις εκατό κοινωνική, ύστερα από τα πενήντα τοις εκατό του 21. Και επακολούθησαν –γραμμή– το καβαλίκεμα, από το Ναπολέοντα το Γ και απ’ αυτόν, έως τον Θιέρσο κι απέ στον Πουανκαρέ, κι ύστερα στο Ντε Γκωλ και δόστου να ’χει… Έως που κάποιος συμβιβασμός ήρθ’ επιτέλους – και η Δημοκρατία έχει το δικαίωμα… να πυροβολάει… το λαό!... Πράγματι, εξαιρουμένης της Ρούσσικης του 1917, καμιά, μόνον κοινωνική επανάσταση δεν πέτυχε· όλες μαζί, το πλήρωσαν με πολλά εκατομμύρια πτωμάτων…
Και, καμιά, μόνο Κοινωνική επανάσταση δεν πέτυχε και ουδεμία Εθνικοκοινωνική επιχειρήθηκε. Εξαίρεση στάθηκε το 21. Κι ενώ, στη μια του πλευρά (την εθνική) αυτό θριάμβευσε, στην άλλη του (την κοινωνική) ήρθε καπάκι… Οι Τούρκοι έφυγαν και ήρθε… ο Όθωνας! Η Κατάκτηση το ’σκασε και εγκαταστάθηκε η Κατοχή των Δημοσίων υπαλλήλων. Το «κρυφό σκολειό» έγινε Πανεπιστήμιο περίλαμπρο, όπου βρόντηξαν και άστραψαν οι γλωσσαμύντορες και οι άλλοι: Ο Παπαρρηγόπουλος, ο Σαρίπολος, ο Μιστριώτης, ο Τρεμπέλας. (Εγώ το είπα: Η αγραμματωσύνη θα μας σώσει…).
Και όλοι αυτοί οι λόγιοι άντρες και Σοφοί, οι Κοι Κ. Τσάτσος και ο Γρ. Κασιμάτης, και ο Λεωνίδας Ζέρβας, και τελοσπάντων πας όστις με Πίλον υψηλόν, ή με Αρχιερατικόν εγκόλπιο απ’ το σβέρκο, άνθρωποι τα… μάλα σοβαροί και λίαν… Ιστοριοδιφικώς βεβαρυμένοι, – ων κάποιος κάπου ιδόντας μου τις Καραγκιόζικες «φιγούρες» είπε, μετά γκριμάτσας απαρέσκειας: «… Εεε – δεν είναι άνθρωπος σοβαρός!». Όλοι αυτοί (και ο κ. Ι. Θεοδωρακόπουλος) «καθαρευουστί» μάς κοπανάν ότι οι λόγιοι της διασποράς (π.χ. ο Κοραής και ο Ιγνάτιος), το Ανώτερο Ιερατείο (να πούμε ο Παλαιών Πατρών κι οι Δεσποτάδες), προσωπικότητες, ως λόγου χάρη ο Καποδίστριας, οι δύο Καραντζάδες και ο Κωλέττης, αυτοί λευτέρωσαν το έθνος!... Εμείς όμως θα τους πούμε, ότι ούτε σε κείνους που αυτοί μας λένε, οφείλει τίποτα το έθνος, ούτε απ’ αυτούς που μας το λένε περιμένει τίποτα – αυτό… Μόνον ένας Φεραίος, τη λόγια (πριν από το 21) φάρα αυτή, των «Λόγιων της Διασποράς» και των φαρδομάνικων Ιεραρχών, μόνον αυτός την προανάκρουσε τη Λευτεριά κρατούσαν σπάθα. Οι άλλοι, αυτοί μακροημέρευσαν – πάντα τις «ελληνικούρες» τους κοπανώντας…
Να, τι λέει πάνω σ’ αυτά, ο Γερμανός ιστορικός Κ. Μένδελσων Βαρθόλδη στην «Ιστορία της Ελλ. Επαναστάσεως», σελ.200: «Ελευθερωταί αυτής (= της Ελλάδας) υπήρξαν ουχί σοφοί, ανατραφέντες παρά την εστίαν της κλασσικής αρχαιότητος, αλλ’ άνδρες εξ ακοής μόνον την αρχαιότητα γνωρίσαντες και μόλις μαθόντες ν’ αναγιγνώσκωσι και να γράφωσιν· ουχί φρόνιμοι και εύποροι (σ.σ.: όπως οι Αρχιερείς και οι Φαναριώτες), αλλ’ άνθρωποι από ευτελούς μόλις εργασίας, από ταριχείας ορτύγων και συλλογής ελαίων αποζώντες· άνδρες ουχί του καλάμου και της θεωρίας…» κλπ.
Αλλ’ ας μη σκάζαν, δεν θα –το 21– τους κατάνταε «παρακλαυσίθυρους» χειρότερων αφεντάδων. Θα, μετά την «απελευθέρωση», τους έκανε καρπαζοεισπράχτορες του κράτους. Η γραφειοκρατία (η πιο «κατεστημένικη» μορφή όλων των δουλειών του λαουντζίκου), θα τους έκανε μάτια μ’ σαν τους σημερινούς «τσικλομασάδες» Αμερικάνους. Θα μάθουν και το «εν ημικλάστω» αναφέρεσθαι προς τους απ’ αυτούς πληρωμένους του υπηρέτες. Και κάτω, μετά ένα «ευπειθέστατος», θα θέτουν την απολευτερωμένη υπογραφή τους: Λ’κάς Φοκοπήδαρους… (…)
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.