5 ποιήματα για το φεγγάρι που αγαπάμε πολύ. Για παρέα σήμερα,

«Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν.

Τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις

όπως το φέρνει ο κόπος της τελειωμένης μέρας

και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,

πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.

Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω

λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη….

Σιωπές αγαπημένες της σελήνης…»

Του Γ. Σεφέρη από το ποίημα «Τελευταίος Σταθμός»

«Το φεγγάρι, το φεγγάρι

τόσο προσκολλημένο ήταν στο στήθος μου

στην κοιλιά, γι’αυτό δεν το κοιτάζω πια

το αποφεύγω, όπως και τον καθρέφτη.

Το φεγγάρι βγάζει τώρα

ένα χλωμό, υποτονικό φως

που μονότονα λούζει και θυμίζει

άλλες στιγμές όταν νύχτα με τη νύχτα

μεγάλωνε το δρεπάνι

μαζί με τον πόθο

μαζί με την ιδέα της πληρότητας. ...

Πανσέληνος, το σύμπαν εκσπερμάτωνε

και συ στα βότσαλα υγρή

θαρρούσες πως είχες συλλάβει

το νόημα της δημιουργίας.

Κι ονειρευόσουν μια εποχή μεταφυσική

όπου κανένας ήλιος κοφτερός

δε θα διέκοπτε το ποίημα

αφού του φεγγαριού το φως

φως ασημένιο

πιο ερωτικά σε άγγιζε

απ’το χρυσό της μέρας.

Νόμιζες, ανόητο θηλυκό,

πως στο φεγγάρι θα λικνιζόσουνα

για πάντα…Αλλά,

Πάει κι αυτό, πάει και το φεγγάρι»

Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, «Πάει και το φεγγάρι»

«Από ένα χαμένο όνειρο εμείς έπρεπε να φτιάξουμε έναν

δρόμο για να συναντηθούμε

κι όταν μας τέλειωσαν τα δάκρυα στείλαμε τα πουλιά στους

πεθαμένους φίλους μας

χιόνιζε, φυσούσε αέρας και χτίσαμε το σπίτι μας με λίγη

λησμονιά

κι απ’ όλες τις τύχες προτιμήσαμε εκείνη του ταξιδιώτη που

δεν ξέρει το άστρο του πού τον οδηγεί

ώσπου εξαγνιστήκαμε όπως αυτοί που έχουν πεθάνει εδώ

και χρόνια

Ω ελπίδες της νιότης μας μείνατε στη μέση του δρόμου.

Εμείς συνεχίσαμε

και να που φτάσαμε απόψε εδώ σ’ αυτόν τον άγνωστο τόπο,

χωρίς αποσκευές, μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι. «

Τάσος Λειβαδίτης, «Το άστρο του ταξιδιώτη»

«Είναι η ψυχή σας ένα θεσπέσιο τοπίο

όπου συρρέουν μασκοφόροι μαγευτικοί

παίζοντας τον αυλό, χορεύοντας, κι ίσως σχεδόν

θλιμμένοι κάτω απ’ τις εξαίσιες φορεσιές τους

Σύσσωμοι όλοι τραγουδούν σε κλίμακες οδύνης

για νικηφόρους έρωτες και ανθοστόλιστους βίους

ίσως να μην πιστεύουν μέσα στην ευτυχία τους

και οι φωνές τους μπλέκονται στο φεγγαρόφωτο

Ω, γαλήνιο φως του φεγγαριού πανέμορφο όμως και τόσο μελαγχολικό

που δίνεις στα πουλιά τη δύναμη να ονειρευτούν μέσα στα δέντρα

και κάνεις τις πηγές με όλο λυγμούς να κλαίνε εκστατικές

εκείνες τις πελώριες πηγές ανάμεσα απ’ τα αγάλματα.»

Paul Verlaine Φεγγαρόφωτο

«Πώς με κοιτάζει έτσι

αυτό το άσπρο κομμάτι χαρτί

πώς με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι…

Πώς θροΐζει μέσα μου

αυτό τον παγωμένο χάρτη στο βυθό

πώς με κοιτάει έτσι το φεγγάρι…

Ποιανού καιρού το λυπημένο δάχτυλο

κρυμμένο πίσω από δάση και βουνά

δείχνει παντού και πουθενά

τι θέλει το φεγγάρι…

Ποιανού αλόγου τρελαμένου το χλιμίντρισμα

κάνει τόση αντήχηση μέσα μου

μου διογκώνει το Εγώ μου…

Ποιανής σελήνης έκλειψη

ποιου φεγγαριού η χάση

μαζί σηκώνει μέσα μου

άμπωτη και παλίρροια δίδυμες αδερφές μου…

πώς με κοιτ…

Πώς σκύβει έτσι πάνω στο στόμα μου να δει

αν ανασαίνω ο Καρυωτάκης…»

Κατερίνα Γώγου, «Πως με κοιτάζει έτσι»

«Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε!

Εἶναι καλό τό φεγγάρι, — δέ θά φαίνεται

πού ἀσπρίσαν τά μαλλιά μου. Τό φεγγάρι

θά κάνει πάλι χρυσά τά μαλλιά μου. Δέ θά καταλάβεις.

5 Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ὅταν ἔχει φεγγάρι μεγαλώνουν οἱ σκιές μές στό σπίτι,

ἀόρατα χέρια τραβοῦν τίς κουρτίνες,2

ἕνα δάχτυλο ἀχνό γράφει στή σκόνη τοῦ πιάνου3

λησμονημένα λόγια — δέ θέλω νά τ’ ἀκούσω. Σώπα.

10 Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου

λίγο πιό κάτου, ὥς τή μάντρα τοῦ τουβλάδικου,

ὥς ἐκεῖ πού στρίβει ὁ δρόμος καί φαίνεται

ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μέ φεγγαρόφωτο,

τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη

15 τόσο θετική σάν μεταφυσική4

πού μπορεῖς ἐπιτέλους νά πιστέψεις πώς ὑπάρχεις καί δέν ὑπάρχεις

πώς ποτέ δέν ὑπῆρξες, δέν ὑπῆρξε ο χρόνος κ’ ἡ φθορά του.5

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

20

Θά καθήσουμε λίγο στό πεζούλι, πάνω στό ὕψωμα,

κι ὅπως θά μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας

μπορεῖ νά φανταστοῦμε κιόλας πώς θά πετάξουμε,

γιατί, πολλές φορές, καί τώρα ἀκόμη, ἀκούω τό θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ

μου

σάν τό θόρυβο δυό δυνατῶν φτερῶν πού ἀνοιγοκλείνουν,

κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ’ αὐτόν τόν ἦχο τοῦ πετάγματος

25 νιώθεις κρουστό τό λαιμό σου, τά πλευρά σου, τή σάρκα σου,

κ’ ἔτσι σφιγμένος μές στούς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα,

μέσα στά ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους,

δέν ἔχει σημασία ἄν φεύγεις ἤ ἄν γυρίζεις

κι οὔτε ἔχει σημασία πού ἀσπρίσαν τά μαλλιά μου,

30 (δέν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου — ἡ λύπη μου

εἶναι πού δέν ἀσπρίζει κ’ ἡ καρδιά μου).

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Τό ξέρω πώς καθένας μονάχος πορεύεται στόν ἔρωτα,

μονάχος στή δόξα καί στό θάνατο.6

35 Τό ξέρω. Τό δοκίμασα. Δέν ὠφελεῖ.

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.»

Γιάννης Ρίτσος, από τη «Σονάτα του σεληνόφωτος»

http://www.hitandrun.gr/piimata-gia-to-fengari/

=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"