Ερωτισμός, τρυφερότητα, εξέγερση

ΡΩΜΗ, Κυριακή 13 Φεβρουαρίου, ώ. 20

Zazie στο μετρό , via Ettore Giovenale n. 16 [Pigneto]

Carmine Mangone

ΕΡΩΤΙΣΜΟΣ, ΤΡΙΦΕΡΕΙΑ, ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Le ttura, συνέδριο, συλλαλητήριο

* * * * *

Παρακάτω, στοχασμοί, εικόνες και ποιητικές ιδέες για να σχηματίσουν ένα είδος «εργαλειοθήκης» που συναρμολογήθηκε ειδικά για τη ρωμαϊκή συνάντηση. Μια ευκαιρία να συζητήσουμε ουσιαστικά ζητήματα και να προσπαθήσουμε να χτίσουμε νέα οικόπεδα, νέα συνδικαλιστική μοναδικότητα.

* * * * *

Το δέρμα τεντώθηκε σαν το
πιο αφελές πεπρωμένο,
για να χαϊδέψει, να
κατοικήσει,
να κατέχει σε τένοντες και λόγια.
Ούτε ένα αβγό φόβου
στη φωλιά με θέα τους έρωτές μας. . . .

Silvia Bre σε μετάφραση Silvia Guzzi Επτά ποιήματα από το La fine di quest'arte , Giulio Einaudi Editore, 2015.

La brevità va riguardata

comme la cerva vede

una costa innevata di montagna

da questo crinale esercita

alla morte, dall'altro

inosservata, salta.

Η συντομία πρέπει να επανεξεταστεί

καθώς η ελαφίνα βλέπει

μια χιονισμένη ορεινή ακτή

από αυτή την κορυφογραμμή που ασκεί

μέχρι θανάτου, από την άλλη

απαρατήρητη, πηδά.

Quando si tuffa la faccia in un lago

torna subtilo a pelo dell'acqua, non riesci

σερβίρουν un fucile

per forzare il reale a farsi largo

devi esserci

per poter spaire.

Όταν βυθίζετε το πρόσωπό σας σε μια λίμνη

επιστρέφει αμέσως στην άκρη του νερού, αδύνατο,

χρειάζεστε ένα όπλο

για να αναγκάσετε τον πραγματικό να ανοίξει

πρέπει να είστε εκεί

για να μπορείτε να εξαφανιστείτε.

l'acqua che mi riflette

e che mi

think fermissima

mi tiene

come un suo bene

acqua io sono in lei, anima

persa altra io sono in lei

quello che posso

quello che vorrei

το νερό που με καθρεφτίζει

και που με φαντάζεται

ακίνητο

με κρατάει

σαν ένα από τα υπάρχοντά του με

νερό είμαι μέσα του, χαμένη ψυχή

άλλο εγώ είμαι μέσα σε αυτό ό,τι

μπορώ ότι θα ήθελα

Il corpo protegge un'ombra fredda, affilata

seria, l'ascia di una guerra mai saputa

che la morte un giorno dissotterra que

giorno la metafora è svanita. . .

Ένα γράμμα που μάλλον δεν θα διαβάσεις ποτέ - Σκόρπιες σκέψεις, σκόρπια λόγια

Εύχομαι τώρα που θα διαβάζεις αυτές τις γραμμές να είσαι καλά. 

Δυστυχώς είναι το μόνο είδος επαφής μεταξύ μας που μπορεί ο καθένας μας να αντέξει. 

Ακολουθώ την δική σου μέθοδο και σου γράφω ο, τι δεν μπόρεσα ποτέ να σου πω. Βλέπεις έμαθα πολλά από εσένα κι ας σου φαντάζει λιγάκι απίστευτο.

Δεν ξέρω αν βρίσκομαι κάπου κοντά ή κάπου μακριά, ούτε ξέρω αν αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία πια. Απλά θέλω να σου πω δυο λόγια γιατί ακόμα με πονάς, ακόμα με πληγώνεις χωρίς να υπάρχεις. 

Προσπάθησε για μία και τελευταία φορά να μη μου αναθέσεις το ρόλο του κακού. 

Δεν θέλω κάτι από εσένα, όπως κι εσύ από εμένα πια. 

Το να λες σ’ αγαπώ, ξαλαφρώνει την ψυχή κι ας ξέρεις πως αυτήν που αγάπησες, μίσησες, κράτησες στην αγκαλιά σου, σήκωσες στα χέρια σου, κοίταξες στα μάτια, άκουσες την καρδιά της να χτυπά, έγινες κάποια στιγμή κομμάτι από τα όνειρα της, δεν πρόκειται να την ξαναδείς. ...

Τελικά ίσως αυτό να είναι το γράμμα που δεν σου έστειλα ποτέ, αλλά είναι σαν να το 'χεις διαβάσει...

Υπάρχουν λέξεις που ρίζωσαν μέσα στην ψυχή μου, λέξεις μόνο για σένα. 

Μικρά σποράκια ήταν κάποτε, μέσα στο χρόνο μεγάλωναν, αναπτύσσονταν, άνθιζαν, μαραίνονταν, κι άνθιζαν ξανά. 

Άντεξαν σ΄όλες τις εποχές, σ΄όλες τις αλλαγές, αυτές εκεί, οι λέξεις μου για σένα με σθένος επέμεναν να ζήσουν. 

Κι έτσι ρίζες δυνατές απέκτησαν, οι λέξεις αυτές που έχω για σένα, μέσα μου ζουν κι εγώ ζω μαζί τους.

Οι λέξεις αυτές για σένα μιλάνε. 

Λένε πως εσύ είσαι αγάπη. 

Λένε πως με διδάσκεις τη σοφία της ζωής. 

Λένε πως θεραπεύεις τις πληγές, πως κάνεις θαύματα. 

Κι όμως δεν είσαι Θεά. Σ΄έχω απομυθοποιήσει. Σ΄έχω δει όπως είσαι. 

Χωρίς φτιασίδια, χωρίς προσωπεία, χωρίς ψευδαισθήσεις. 

Έχω δει την άβυσσο σου. Μα δεν φοβήθηκα ποτέ. 

Έχω δει την ασχήμια σου. Μα όμορφη μου φάνηκε. 

Έχω δει τον πόνο σου. Μα με δύναμη τον ταυτίζω. 

Κι αναρωτιέμαι, αν όλοι όσοι σε γνώρισαν φτιάχνουν λέξεις μέσα τους για σένα όπως εγώ. Κι αν όλο αυτό που γεννήθηκε μέσα μου είναι μοναδικό. Θα ήθελα να είναι σπάνιο, γιατί σπάνια το νιώθω. Ίσως και να μην το ένιωσα ποτέ ξανά.

Να ξέρω πως είσαι αγάπη, κι όμως να μη θέλω να σε κάνω δική μου. 

Να θέλω ελεύθερη να είσαι. 

Δεν θέλω να πάρω από εσένα, δεν απαιτώ, δεν προσδοκώ...

4 ποιήματα που άλλαξαν για πάντα τον τρόπο που γράφεται η ποίηση! Κι όμως, το Κοράκι του Πόε είναι πολύ λιγότερη "παραφροσύνη" και πολύ περισσότερη "μέθοδος".

Πόσα χρόνια γράφουν ποιήματα οι άνθρωποι; Σχεδόν απ' όταν ξεκίνησαν να μιλάνε! Κι ύστερα ήρθε ο Γκιλγκαμές, ήρθε η Οδύσσεια κι η Ιλιάδα, ήρθε ο Σαίξπηρ, κι ο Μπάιρον, κι οι "καταραμένοι", κι η ποίηση έζησε και ζει το μεγαλείο της.

Σήμερα όμως, δεν θα σου μιλήσω απλώς για ποιητές. Θα σου πω για 4 τύπους που δείξανε στον κόσμο άλλους τρόπους να γράφουν, να διαβάζουν και να κατανοούν τα ποιήματα. Για 4 τύπους που άλλαξαν τον τρόπο που (νομίζαμε πως) γράφεται η ποίηση!

Υ.Γ. Μην ξεχνιόμαστε! Τον καλύτερο τρόπο για την "κατανόηση" της ποίησης τον έχει διδάξει χρόνια τώρα ο πιο κατάλληλος. Κύριε Κίτινγκ, παρακαλώ, διδάξτε!

Το "κυνήγι" της έμπνευσης: Το Κοράκι του Πόε

Σκοτεινό, υποβλητικό και συναρπαστικό στη σύλληψή του, το Κοράκι είναι (κατά την ταπεινή μου γνώμη) ένα απ' τα κορυφαία ποιήματα όλων των εποχών. Ωστόσο, η ίδια η "σύλληψή" του κουβαλάει ένα στόρι απολαυστικά σημαντικό, σχεδόν όσο και το ίδιο το ποίημα. Κι αυτό γιατί, μέσα σ' αυτό, ο Πόε στην ουσία "σκοτώνει" την έννοια της έμπνευσης. Και τη "σκοτώνει" για τα καλά!

Στο κείμενό του λοιπόν, "Η Φιλοσοφία της Σύνθεσης", ο Έντγκαρ βάζει μερικά πράγματα στη θέση τους. "Το πρώτο που χρειάζεται να σκεφτούμε είναι το μέγεθος. (...) Στην πραγματικότητα αυτό που ονομάζουμε 'μεγάλο ποίημα' δεν είναι παρά μια σειρά σύντομων ποιημάτων". Έτσι, αποφασίζει το ποίημά του να είναι "μικρό". Κι έπειτα:

Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού

Ο τίτλος θυμίζει το Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ. Το περιεχόμενο όμως είναι γεμάτο εικόνες, τοπία, χρώματα, ήχους και μνήμες παιδικών χρόνων.

Σε μια πρώτη ανάγνωση θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι είναι ένα μεγάλο ποίημα για παιδιά. Αν όμως το διαβάσει σε συνδυασμό με τη ζωή του Γιάννη Ρίτσου τότε θα διακρίνει την προσπάθεια του ποιητή να κρατηθεί ζωντανός, ακμαίος και αισιόδοξος σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του.

Είναι ποίημα «ευφάνταστο και παιδικότροπο». [1] Ενταγμένο στη συλλογή «Δοκιμασία» ( 1935 -1943) που δεν έχει θεματική ενότητα, αλλά ποιήματα σε άλλο ύφος σε σχέση με όσα ο Γιάννης Ρίτσος είχε γράψει πριν. Ο ποιητής ενέταξε τη συλλογή αυτή στον Α’ τόμο των Ποιημάτων του που κυκλοφόρησε το 1961.

Το Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού είναι αφιερωμένο στο Βασίλη Ρώτα. Η πρώτη αυτοτελής έκδοση έγινε από τον Κέδρο το 1980, εικονογραφημένη από τη Τζένη Δρόσου.

Ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε το Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού το 1938. Βρισκόταν τότε άρρωστος στο σανατόριο της Πάρνηθας. Είχε χάσει τον αδελφό του και τη μητέρα του από φυματίωση, βίωσε την τρέλα του πατέρα του και της αγαπημένης του αδελφής Λούλας. Ο ίδιος έκανε αιμοπτύσεις από το 1926 για να διαγνωσθεί φυματικός το 1927 και να εισαχθεί στο Νοσοκομείο «Σωτηρία». Εκεί, η αρρώστια του έγινε η αφορμή για να έρθει σε επαφή με μαρξιστές διανοούμενους και να συνειδητοποιηθεί ιδεολογικά. Ζει δύσκολα χρόνια. Ο αγώνας του για επιβίωση τον κάνει να δουλεύει εντατικά και σκληρά σε διάφορες δουλειές και αυτό βοηθάει στον υποτροπιασμό της ασθένειας του. Η φυματίωση τον φέρνει στο κεφαλόσκαλο του θανάτου και αυτό δεν αφήνει ανεπηρέαστη τη ζωή του. Από τον Οκτώβριο του 1937 ως τον Απρίλιο του 1938 ζει στο Σανατόριο της Πάρνηθας.

Ο ποιητής βρίσκει τον τρόπο να μετατρέψει τα τραυματικά του βιώματα σε νέες μορφές ζωής, να δει μέσα από τα αρνητικά τα θετικά, να υμνήσει την ομορφιά της φύσης και της νιότης.

« …επάνω στη ζωή μου συνέπεσαν τέτοια γεγονότα – βέβαια που ευδοκίμησαν μέσα μου και μου έδωσαν τρομακτικές εμπειρίες – που τις ζηλεύει κάθε άνθρωπος, γιατί όπως είπαμε η ποίηση δεν είναι μόνο ταλέντο, δεν είναι μονάχα άσκηση. Δεν είναι μονάχα συνειδητοποίηση και γνώση , απέραντη γνώση όλης της παγκόσμιας ποίησης από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, αλλά ταυτόχρονα και τα βιώματα. Τα προσωπικά βιώματα τα οποία είναι εκείνα που ξυπνούν και τις δυνάμεις μας και που αναπτύσσουν την ευαισθησία μας. ...

6 Αντιπροσωπευτικά Ποιήματα Του Αχιλλέα Παράσχου -Επιλογή Της Ρένας Τζωράκη-

Δημήτρης Λιαντίνης / Dimitris Liantinis

29 Σεπτεμβρίου 2011 · 

"Υπήρχε το 19ο αιώνα ένας ποιητής στην Αθήνα, που από καιρό σε καιρό τον καλούσαν να διαβάσει ποιήματά του στο βήμα του Παρνασσού. Ωσάν ετελείωνε η απαγγελία και κατέβαινε να φύγει, ο κόσμος χύνουνταν στο δρόμο και πέφτανε στη γης να φιλήσουν το χώμα, όπου επάτησε. Ντελίριο τους είχε όλους κυριέψει, και ιερό τρεμέντο. Ήταν ο ποιητής Αχιλλέας Παράσχος.
Σήμερα ποιος τον ξέρει πια, και ποιος τον θυμάται τον Αχιλλέα Παράσχο, και την προτομή του στον Κήπο. Πολύ περισσότερο ποιος τον ανοίγει να τον διαβάσει. Και ακόμη χειρότερα, κανείς σαν κοιτάξει μία σελίδα του δεν αντέχει να προχωρήσει στη δεύτερη.
Θέλω να ειπώ πως με τον ίδιο τρόπο κι απάνου στο ίδιο μοντέλο της εφήμερης δόξας του Αχιλλέα Παράσχου, πέρυσι, 1989 πουλήθηκαν εκατό χιλιάδες αντίτυπα από "Το φοβερό βήμα" του Ταχτσή. Και πρόπερσι άλλα τόσα από "Το τρίτο στεφάνι".
Ο κοσμάκης διαβάζοντας Ταχτσή χόρτασε να διαβάζει άχρηστα πράγματα. Όσα δε φαντάζεται κανείς φληναφήματα, καπνούς, και υλικό εφημερίδας που παλιά αγόραζαν με την οκά οι μπακάληδες και διπλώνανε σαρδέλα. Εμ, αν ήτανε νά 'ναι τέτοια η τέχνη, τότε και οι όνοι το Μάη θα κελαηδούσανε νότες.
Γιατί είναι πιθανό ως το βέβαιο, πως ύστερα από πενήντα χρόνους κανείς δε θα θυμάται τον Ταχτσή.
Παρόμοια, είναι πιθανό ως το βέβαιο πως κανείς δε θα θυμάται μετά από πενήντα χρόνους Σκούρτη, ή Αντώνη Σαμαράκη, Λουντέμη, Λειβαδίτη, Σινόπουλο, και ολόκληρη σειρά από άλλα ονόματα γνωστά και γνωστότερα."
(Τα Ελληνικά σελ. 73-74)

« Ποιητής- Έπαρχος»

Και πάλιν, πάλιν έγγραφα και πάλιν βδελυγμίαι,
        Και πάλιν φράσεις τυπικαί, ανούσιαι και κρύαι.
Οποίος μέγας φάκελλος κλειστός με περιμένει,
        Ως έχιδνα υπό ψυχράν χιόνα κεκρυμμένη!
Και να τον ίδω δεν τολμώ, ουχί να τον ανοίξω·
        Τον κομιστή του μ' έρχεται κλητήρα μου να πνίξω,

Τον του Επάρχου απεχθή διορισμόν να σχίσω,
        Και τρέχων προς την θάλασσαν χωρίς να σταματήσω,
Με πρώτον πλοίον να ριφθώ εις τα υγρά πεδία,
        Το Επαρχείον παραιτών εις του λουτρού το κρύα.

Μάτην, ώ Μούσα, έρχεσαι το τέκνον σου ζητούσα·
        Αντί του ψάλτου Έπαρχον εμπρός σου βλέπεις, Μούσα·
Κ' ενώ με δίδετ' εκ χειρός τόσον σεπτής η λύρα,
        Ογκώδη αίφνης φάκελλον λαμβάνω εις την χείρα.
Αντί της Μούσης είς κλητήρ ζωώδης επαρχείου,
        Αντί επών εγκύκλιοι νεκραί του υπουργείου,
Αντί της ιεράς φλογός ο δήμαρχος Ανάφης!...
        Τοιούτου είδους κόλασιν, ώ Δάντη περιγράφεις;
Ω, και με λέμβον θα ριφθώ εις τα υγρά πεδία,
        Αφίνων τους φακέλλους μου εις του λουτρού το κρύα.

Προχθές με παρεφύλαττεν η πονηρά μου Μούσα,
        Κ' εφλόγισε τα στήθη μου προδοτικώς ελθούσα·
Κ' έψαλλα πάλιν· «αγαπώ το μύρον των ανθέων,
        «Τον ρύακα της εξοχής, την αύραν των ορέων...»
Οπότε ως διάβολον εξαίφνης, παρ' ελπίδα,
        Ενός χωρίου πάρεδρον ενώπιόν μου είδα!
Και Μούσα, μέτρα, και ρυθμός με άφησαν υγείαν,
        Παγώσαντα εις την μορφήν αυτού την ηλιθίαν.
Μετά σχεδίας θα ριφθώ εις τα υγρά πεδία,
        Τον πάρεδρόν μου παραιτών εις του λουτρού το κρύα.

Χθες πάλιν ανεγίνωσκα τον Βύρωνα κρυφίως,
        Οπότε με κατέλαβε γραφεύς τις αιφνιδίως.
Επ' αυτοφώρω συλληφθείς εις τόσην καταισχύνην,
        Ερυθριάσας άφησα τον Βύρωνα μ' οδύνην.
Εις του γεννάδα την μορφήν η έκπληξις εφάνη·
        Φευ, έβλεπε τον Βύρωνα αντί του Δελιγιάννη
Νομοθεσίαν... Έπαρχος ν' αναγινώσκη έπη!
        Και ο γραφίσκος έκτοτε κατώτερον με βλέπει...
Ω, θέλω πέσει κολυμβών εις τα υγρά πεδία,
        Αφίνων τον γραφίσκον μου εις του λουτρού το κρύα.

Και μη με κράζουν Έπαρχον εις το γραφείον μόνον;
        Φευ, το πτωχόν μου όνομα στερούμαι τόσον χρόνον!
«Κύριε Έπαρχε!» εδώ, εκεί, εις κάθε μέρος·
        Υπάγω εις περίπατον να πνεύσω ελευθέρως,
Τσουφ! καλοκάγαθος αστός δειλώς εμπρός μου νεύει,
        Και αν ο Όθων, μ' ερωτά, εισέτι βασιλεύη.
Φεύγω, δημαστυνόμος τις ασθμαίνων μοι αγγέλλει,
        Πως τακτικώς πάσαν αυγήν ο Φοίβος ανατέλλει!
Ως ο Αρίων θα ριφθώ εις τα υγρά πεδία,
        Τον νέον παραιτών Φωσέ εις του λουτρού το κρύα.

Είν' άνοιξις, και τον σωρόν αφείς των εγκυκλίων,
        Μετέβην εις ανθόστρωτον αλλοφρονών πεδίον
Κ' ερρέμβαζα ως άλλοτε... Α, τί ευδαίμων ήμην!
        Πλην ράσον από ατραπόν προέκυψεν ερήμην,
Και μοναχός μετά στιγμήν από το γήρας τρέμων·
        Φευ, ήθελε τον έπαρχον ο ρασοφόρος δαίμων.
Μ' εζήτει, θέλων δι' αυτόν να γράψω εις Αθήνας,
        Πως δεν αρνείτ' Επίσκοπος να γίνη και της Κίνας!
Θα σχίσω μ' αερόστατον τα κυανά πεδία,
        Αφίνων τον καλόγηρον εις του λουτρού το κρύα.

Την λύραν σου εκρέμασες εις ειρηνοδικείον
        Βασιλειάδη δυστυχή, κ' εγώ εις επαρχείον.
Έρχεσαι, φίλε, έρχεσαι καλήν τινά πρωίαν,
        Έν λάκτισμά μας δίδοντες εις την υπαλληλίαν,
Τας απηγχονισμένας μας να λάβωμεν οπίσω;
        Εγώ το απεφάσισα· την λύραν δεν θ' αφήσω.
Και αν θα έχω την πικράν των δύω Σούτσων μοίραν
        Θα φέρω κ' εις τον τάφον μου παρήγορον την λύραν.―

Ω, σας αφίνω· χαίρετε, πρωτόκολλα, γραφεία·
        Διότι σβύνετ' η πυρά εις του λουτρού το κρύα!

«Εις τον Θάνατον»

Τίποτα, Χάρε αλύπητε, στον κόσμο δεν φοβείσαι,
μονάχος μ’ όλα πολεμάς·
αλήθεια είσαι δυνατός... καθώς σε λένε είσαι,
αφού εχώρισες εμάς!
Ένας και μόνο - ο Θεός - την δύναμί σου πνίγει,
γιατ’ όσους χώρισες εσύ, Εκείνος ξανασμίγει!

                                                              «Έρως»

ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ της Λίλας Παπαπάσχου

STOP MOTION

Κίνηση στο αργό

δεν συμβαίνει να είσαι

μόνο έχεις, μόνο σ' έχουν.

Τέλος μυρίζεις, μόνο.

Ντύνεις ψευδαίσθηση τα κορμιά

προάγγελος σωτηρίας

πρόσφατα συμμάχησες με το διάβολο.

Σήμερα μιλάς, όπως χτες, όπως αύριο

παύσεις, τελείες, ερωτηματικά.

Εγώ δικαιούμαι μόνο να σε θαυμάζω.

Μη ζητάς το κλειδί.

Στο κελί είναι όλα απλά.

Τρως, αφοδεύεις, κοιμάσαι.

Αέναη κίνηση, μ' οδηγείς στην επόμενη

παιδικό απωθημένο

στης ζωής το φίλτρο, απολυμάνθηκες.

Σου γράφω γράμματα

«τις ερωτικές μου καλλιγραφίες».

Μετά μόνη τα διαβάζω, γελώντας γοερά.

Μετά κλαίω.

Δεν έμαθα ν' αναγνωρίζω νότες

μονάχα τραυλίζω τις λέξεις.

Επίπεδες πρόζες ερώτων

χωρίς τις μουσικές των σωμάτων.

Στον πάτο της λίμνης, καραδοκεί

το τέρας της σιωπής.

Καταβροχθίζει των θνητών κάλπικα ευχολόγια.

ΤΟ ΜΟΒ ΤΗΣ ΑΥΛΗΣ ΜΟΥ

Ξένοι και φίλοι έρχονται κάθε χρόνο, τέτοια εποχή

στου κήπου μου τη φαντασμαγορία, να εναποθέσουν νεκρές ελπίδες.

Τους κοιτάζω με μια κάποια καχυποψία κι αγωνιώ

για του καθενός προσωπικά τη σωτηρία.

Είναι τόσο όμορφοι, λουσμένοι στο μοβ της αυλής μου.

Οι προσδοκίες τους θυμίζουν λουλούδια που τα προσπέρασε η Άνοιξη

και γι' αυτό μαράθηκαν, κατευθείαν.

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή αναστατώνω τον κόσμο με το μοβ της αυλής μου.

Χρώμα μυστηριώδες.

Συμβολίζει την αύρα, το υποσυνείδητο και του μεταφυσικού

την άνευ λογικής απόδειξης παντοδυναμία.

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, μαθαίνω ξανά ν' αναπνέω.

Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Είμαι ολόκληρη μια ψευδής δήλωση.

Οι λέξεις μου βαφτίζονται στο ψέμα, οι πράξεις μου το ίδιο.

Χάθηκα στο λαβύρινθο της αλήθειας κι όλες οι έξοδοι κινδύνου

κλειδωμένες ερμητικά, με σκουριασμένα λουκέτα.

Τελειώνει και τ' οξυγόνο μου, σε λίγο δεν θα μπορώ καθόλου τον αέρα

στα σπλάχνα μου να χωρέσω.

Όσο η μέρα καταβροχθίζεται απ' το σκοτάδι

τόσο θα ξεφτίζουν και τ' ανυπόταχτά μου άλλοθι.

Σαν άλλος Μινώταυρος θα καταπίνω νέους και νέες

διψώντας για του λευκού τους κορμιού το γάργαρο αίμα.

Κι όλο θα ψεύδομαι. Παντού και πάντα θα ψεύδομαι.

Με άνεση θαυμαστή, τον μέσο άνθρωπο θα παριστάνω.

Η Λίλα Παπαπάσχου είναι απόφοιτος της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης «Θεμέλιο» του Νίκου Βασταρδή.

Αλκυόνη Παπαδάκη, Βαρέθηκα να ανάβω φωτιές για να ζεσταθούν οι άλλοι

Βαρέθηκα να ανάβω φωτιές για να ζεσταθούν οι άλλοι και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ.

Να μοιράζομαι την καρέκλα μου με τον κάθε κουρασμένο και στο τέλος να στρογγυλοκάθεται αυτός και γω να κουλουριάζομαι στο πάτωμα.

Να σκουπίζω με τα χείλια μου τα δάκρυα των άλλων και τα δικά μου να ξεραίνονται στα μαγούλα μου και να κάνουν κρουστά.

Κουράστηκε η ράχη μου να κουβαλά πληγωμένους. Στέγνωσε το στόμα μου να τους φωνάζω. Μη σωριάζεστε ρε ξεφτίλες. Σταθείτε στα πόδια σας. Μπόρα είναι. Βγάλτε τις τσίμπλες από τα μάτια σας Ξημερώνει.

Βαρέθηκα να φτιάχνομαι από τα λάθη μου. Να φυτεύω βολβούς πάνω σε σωρούς από σκατά. Να βγάζω αθώους τους ένοχους και να κάθομαι για πάρτη τους στο σκαμνί. Να μουλιάζω στην βροχή γιατί άνοιξα την ομπρελά μου να μπουν από κάτω δυο τρεις μουρόχαβλοι που μου φάνηκαν κρυουλιάρηδες.

Το κακό είναι πώς όλα αυτά γίνονται επειδή στο βάθος είμαι δειλή. Τα κάνω για να πιστέψω έστω και για λίγο πώς είμαι και εγώ εδώ. Πως παίζω και εγώ σ΄ αυτό το ντέρμπυ. Πάντως όπως και να χει το ζήτημα ένα πράμα ξέρω καλά. Πως γουστάρω πολύ.

Γουστάρω την φάση και περισσότερο την αντίφαση.

Γουστάρω την τρελά μου και περισσότερο την τρελά των άλλων. ...

“Il cammino fino a te”: una poesia di Blaga Dimitrova - "Το μονοπάτι προς εσάς": ένα ποίημα της Μπλάγκα Ντιμίτροβα

Ένα ποίημα της Μπλάγκα Ντιμιτρόβα που μιλάει για ένα ταξίδι για να φτάσει στο αγαπημένο σας πρόσωπο. Μια σύντομη και έντονη συνάντηση, η οποία θα παραμείνει για πάντα στην καρδιά του συγγραφέα.

Ήταν κατά μήκος της πορείας μου προς εσάς,

ολόκληρη η ζωή σχεδόν σας έψαχνε

για διαδοχικές άπληστες συναντήσεις

με άλλους, και δεν ήρθες.

Και μέχρι που τα μάτια σας άνοιξαν,

οι σκιές διέσχισαν και οι κωφοί θόρυβοι,

αλλά μόλις διαρρεύσει από μένα

καθαρότητα ήχων - για την αγάπη σας.

Φώναξα όλα τα χαϊδευτικά σου,

πριν να γεννηθούν οι άμυνες,

και η μελλοντική μας συνάντηση φυλασσόταν

με υπομονή στο στήθος μου.

Ήταν κατά μήκος της πορείας μου προς εσάς,

πάρα πολύ και όταν το κάνεις πραγματικά

τελικά μπροστά μου εμφανίστηκε,

Σας αναγνώρισα, αλλά ο ίδιος ο ίδιος.

Μεγάλοι χώροι που είχα συγκεντρώσει μέσα μου,

απεριόριστα αρώματα, timbres και επιθυμίες,

και τώρα αγκάλιασα ένα τόσο μεγάλο χώρο

ότι δίπλα μου έπρεπε να σταματήσω.

Ήταν κατά μήκος της πορείας μου προς εσάς,

και μας ένωσε για μια σύντομη συνάντηση.

Γνωρίζοντας ... πάλι θα έλεγα

αυτό το μακρύ δρόμο προς εσάς.
----------------------------------------
Una poesia di Blaga Dimitrova che racconta di un cammino per raggiungere la persona amata. Un incontro breve e intenso, che resterà per sempre nel cuore dell’autrice.
Fu lungo il mio cammino fino a te,

Και να που φτάσαμε εδώ χωρίς αποσκευές μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.

Ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης - Μουσική: Γιώργος Τσαγκάρης

Και να που φτάσαμε εδώ

χωρίς αποσκευές

μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.

Κι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο

φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες

ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα.

Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο

ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος.

Αλλά τα βράδια τι όμορφα

που μυρίζει η γη…

Secret Garden - Winter Poem (Great instrumental music) Το όνειρο - μυστικό κήπο - το χειμωνιάτικο ποίημα

Το "Ποίημα του Χειμώνα" είναι το έβδομο έργο του Secret Garden, ιδανικό για να χαρεί τις αισθήσεις και να επιστρέφει σε αυτό που τους έκανε σπουδαίο. Αυτοί που ακολουθούν το νορβηγικό δίδυμο γνωρίζουν πολύ καλά την κελτική επιρροή τους. 
Μελωδική μουσική στην οποία το πιάνο, τα πληκτρολόγια και το βιολί συγχωνεύονται σε ένα ταξίδι περίπου μιας ώρας. 
Αυτό το άλμπουμ περιέχει θέματα ευτυχίας και νίκης στα μουσικά κομμάτια. 

Για παράδειγμα, το τραγούδι «όνειρο» με εμπνευσμένη στίχους και τραγουδιέται από Moya Brennan του Clannad είναι μια όμορφη και σαγηνευτική μουσική ιστορία της πηγαίνει μετά από τα όνειρά μας, ανεξάρτητα από το πόσο μπορεί να συμβεί γεγονότα. 

Ένα υπέροχο άλμπουμ μουσικής ηλικίας για να χαλαρώσετε οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου.


Σε αυτό το πανέμορφο ηλιόλουστο πρωινό στα βουνά απ΄το περσινό καλοκαίρι σε αυτό το μέρος του κόσμου σας φέρνουμε αυτό το όμορφο τραγούδι Secret Garden τραγουδιέται από την Moya Brennan από την ομάδα Clannad.

Μοιραζόμαστε επίσης ένα από τα καλύτερα μηνύματα του Μιλένιου για να το ακούσουμε όλη την εβδομάδα. Για να δείτε τη ζωή σαν να ήταν πάντα τέλεια φωτογραφία!

«Μέσα σε λίγα χρόνια, κάποιος θα αφήνει το άλμπουμ μας και να σκεφτούμε πόσο ευτυχισμένος θα ήταν, γιατί κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες πάντα να βρείτε τους ανθρώπους χαμογελώντας. ...

" στη ζωή όλων υπάρχει πάντα ένα φιλί που δεν ξεχνάς." ή ένα ανεκπλήρωτο που δεν δόθηκε ποτέ.

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες, 

όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,

αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα

γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,

κ’ ετρέμανε μες στην φωνή — και κάποιο

τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.

Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,

μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες

εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,

θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·

πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

Στο ποίημα (1917) κυριαρχεί το "θυμήσου" του τίτλου, που ο αναγνώστης βρίσκει τρεις φορές στη σκέψη του ποιητή και αποτελεί μία συγκρατημένη προσπάθεια αναβίωσης παρελθοντικών συναισθημάτων. Ο ποιητής εδώ δεν επιθυμεί να ανακαλέσει στο μυαλό του ό,τι έζησε, όπως κάνει σε άλλα ποιήματα, αλλά ό,τι, μάταια, φαινόταν πως θα μπορούσε να είχε ζήσει: το ανεκπλήρωτο. Το ποίημα ανήκει στα αναγνωρισμένα και ερωτικά του.

Ο ποιητής είναι σε μία ηλικία, η οποία προσφέρεται για έντονες ερωτικές στιγμές μόνο όταν αναλογίζεται τα περασμένα. Αγαπήθηκε και έζησε τον έρωτα αλλά η αίσθηση του βιωμένου είναι γνώριμη και πάντα πολύ συγκεκριμένη. Δεν του δίνει το περιθώριο να εξαντλήσει το μέγιστο της απόλαυσης, όπως μπορεί να συμβεί στην άβυσσο του μυαλού. Γιατί αυτό που δεν έχει βιώσει, μπορεί να το πλάσει ο ίδιος όπως επιθυμεί.

Αναζητά εκείνες τις επιθυμίες που έκαναν τη φωνή να τρέμει και τα μάτια να γυαλίζουν από τον πόθο. Ό,τι και να ήταν αυτό που τις ματαίωσε, το σώμα ένιωσε το ερωτικό κάλεσμα - τόσο σφοδρό, ώστε να κρατήσει ακέραιες τις αναμνήσεις. ...

Ελα μαζί μου στο Φως...

Έλα μικρό μου μαζί μου στο φως. Κράτα μου το χέρι... Έλα να σου δείξω την ομορφιά που βλέπω εγώ σ' έναν άλλον κόσμο, έναν κόσμο διαφορετικό. Αυτόν που δεν πειράζει τα παιδάκια, αυτόν που δεν τα βασανίζει...

Έλα να παίξουμε μαζί, να γελάσουμε, να τρέξουμε, να σου δείξω όσα αγαπώ, να στα μάθω να τα αγαπάς κι εσύ. Έλα στην αγκαλιά μου, έλα να σου διαβάσω παραμύθια, να γελάσουμε μαζί, να μ' αγκαλιάσεις και να μου πεις πως μ' αγαπάς. Κι εγώ σ' αγαπώ...

Μόνο να μιλούσες καρδιά μου, μόνο να μιλούσες... Τι έχεις στη ψυχή σου, μάτια μου... Τι πόνος... Πόσος πόνος, πόσος φόβος γέμισε την αθώα ψυχούλα σου. Κι εσύ τον κατάπιες, τον έκανε η αθώα ψυχή σου παραμύθι, σαν να μην υπάρχει, σαν να μην υπήρξε ποτέ...

Όταν φωνάζει η σιωπή, άκου την

Ώρες, μέρες, εβδομάδες, μήνες, η ίδια εκκωφαντική σιωπή, που ξεκουφαίνει την ηρωίδα.

Ζητάει, παρακαλάει για αυτό που απλόχερα έπρεπε να της χαρίζεται, μα μεμιάς μαλώνει τον εαυτό της, αχάριστη σαν να είναι.

Μα ξανά πιάνει τον εαυτό της να ζητάει ένα σημάδι, μια κίνηση, μια πράξη για να πιαστεί, να νιώσει πως η ταινία της δεν τελείωσε, όχι, δεν έπεσαν οι υπότιτλοι.

Σιωπή

Σαν γνήσια πρωταγωνίστρια προκαλεί, προσπαθεί να εκμαιεύσει, να πάρει με τη βία αυτό που δεν της δίνεται.

Σιωπή

Ο ήρωας της εκεί, μα μόνη σέρνει την ταινία. Αυτός δεν έχει χρόνο… μένει στα καμαρίνια και βάφεται, ετοιμάζεται, διαλέγει κοστούμια, μάσκες , πολύχρωμα εφέ.. δεν του περισσεύουν στιγμές να σπαταλήσει, έχει βλέψεις, έχει στόχους.

Σιωπή

Η ταινία έτοιμη, τη βλέπουν οι θεατές. Φαίνεται δυσανασχετούν…

5 ποιήματα για το φεγγάρι που αγαπάμε πολύ. Για παρέα σήμερα,

«Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν.

Τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις

όπως το φέρνει ο κόπος της τελειωμένης μέρας

και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,

πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.

Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω

λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη….

Σιωπές αγαπημένες της σελήνης…»

Του Γ. Σεφέρη από το ποίημα «Τελευταίος Σταθμός»

«Το φεγγάρι, το φεγγάρι

τόσο προσκολλημένο ήταν στο στήθος μου

στην κοιλιά, γι’αυτό δεν το κοιτάζω πια

το αποφεύγω, όπως και τον καθρέφτη.

Το φεγγάρι βγάζει τώρα

ένα χλωμό, υποτονικό φως

που μονότονα λούζει και θυμίζει

άλλες στιγμές όταν νύχτα με τη νύχτα

μεγάλωνε το δρεπάνι

μαζί με τον πόθο

μαζί με την ιδέα της πληρότητας. ...

ΠΟΤΕ ΕΒΛΑΨΕ Η ΜΟΝΑΞΙΑ; [à voix haute (ad alta voce)]

“L’anima ha un metodo infallibile per aiutarci a capire quando un luogo o una persona ci hanno fatto stare bene. La nostalgia.”

– Paola Felice-

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό πράγμα που σημαίνει ότι επιθυμεί αλλά και προσπαθεί να περιτριγυρίζεται από άτομα που αγαπάει και τον αγαπούν πραγματικά. Από ανθρώπους που τον καταλαβαίνουν, τον βοηθούν αλλά και απολαμβάνουν να περνούν πολλές ώρες μαζί του.

Έρχονται όμως μέρες ή ώρες μέσα στην ημέρα που νιώθει την ανάγκη να μείνει μόνος του, μόνο αυτός και ο εαυτός του. Είναι εκείνες οι στιγμές που απλά θέλει να ξαπλώσει στο κρεβάτι και να κοιτάει το ταβάνι χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, θέλει να κάτσει στο καναπέ και να δει τη αγαπημένη του ταινία συνοδευόμενη από ποπ-κορν ή να απολαύσει μια βόλτα στην θάλασσα συλλογιζόμενος όχι μόνο αυτά που έχει καταφέρει στην ζωή του αλλά και γι’ αυτά που προσπάθησε και δεν κατάφερε να κάνει πραγματικότητα. Να θυμηθεί μια παλιά αγάπη, έναν ανεκπλήρωτο έρωτα ή μια φιλία που για κάποιο λόγο δεν κράτησε όσο και αν προσπάθησε. Είναι οι στιγμές αυτές που ο άνθρωπος θέλει να κλάψει, να βγάλει από μέσα του όλα αυτά που κρατάει τόσο καιρό, όλα αυτά που τον ...