" στη ζωή όλων υπάρχει πάντα ένα φιλί που δεν ξεχνάς." ή ένα ανεκπλήρωτο που δεν δόθηκε ποτέ.

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες, 

όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,

αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα

γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,

κ’ ετρέμανε μες στην φωνή — και κάποιο

τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.

Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,

μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες

εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,

θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·

πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

Στο ποίημα (1917) κυριαρχεί το "θυμήσου" του τίτλου, που ο αναγνώστης βρίσκει τρεις φορές στη σκέψη του ποιητή και αποτελεί μία συγκρατημένη προσπάθεια αναβίωσης παρελθοντικών συναισθημάτων. Ο ποιητής εδώ δεν επιθυμεί να ανακαλέσει στο μυαλό του ό,τι έζησε, όπως κάνει σε άλλα ποιήματα, αλλά ό,τι, μάταια, φαινόταν πως θα μπορούσε να είχε ζήσει: το ανεκπλήρωτο. Το ποίημα ανήκει στα αναγνωρισμένα και ερωτικά του.

Ο ποιητής είναι σε μία ηλικία, η οποία προσφέρεται για έντονες ερωτικές στιγμές μόνο όταν αναλογίζεται τα περασμένα. Αγαπήθηκε και έζησε τον έρωτα αλλά η αίσθηση του βιωμένου είναι γνώριμη και πάντα πολύ συγκεκριμένη. Δεν του δίνει το περιθώριο να εξαντλήσει το μέγιστο της απόλαυσης, όπως μπορεί να συμβεί στην άβυσσο του μυαλού. Γιατί αυτό που δεν έχει βιώσει, μπορεί να το πλάσει ο ίδιος όπως επιθυμεί.

Αναζητά εκείνες τις επιθυμίες που έκαναν τη φωνή να τρέμει και τα μάτια να γυαλίζουν από τον πόθο. Ό,τι και να ήταν αυτό που τις ματαίωσε, το σώμα ένιωσε το ερωτικό κάλεσμα - τόσο σφοδρό, ώστε να κρατήσει ακέραιες τις αναμνήσεις. ...
Τώρα που όλα πια ανήκουν στο παρελθόν, για τον ποιητή δεν έχουν σημασία τα εμπόδια που στάθηκαν στη μέση. Δεν είναι στις προθέσεις του να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο πέρα από τη νοσταλγική εκείνη αίσθηση που ξεπροβάλλει σαν μία λυτρωτική αποκατάσταση της πραγματικότητας. Είναι ο τρόπος να γυρίσει τον χρόνο πίσω, όταν ήταν ακόμα νέος, ακμαίος και ποθητός και να δοθεί στην αναπόλησή του.

Είναι ένα ποίημα καθαρά ερωτικό που όμως έμμεσα καταπιάνεται με μια θεματική που θλίβει τον ποιητή και προβάλλεται συχνά στα έργα του, αυτή του χρόνου και του γήρατος. Γιατί δεν είναι ένα ποίημα που γράφει κάποιος που μπορεί να ζήσει όσα θέλει. Η επίκληση στο νεανικό του σώμα που ήγειρε τα πάθη και χάριζε ηδονικές στιγμές είναι διαρκής και η ανάμνησή του γλυκιά και βασανιστική…

Μελοποιημένο από το συγκρότημα Lost Bodies: εδώ.

https://www.youtube.com/watch?v=ZjY0pI7Aeqg

http://philologikitheorisi.blogspot.gr/…/thimisou-soma-kava…

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"