Η Novartis το 2015 τιμήθηκε με την «Διάκριση Επιχειρηματικής Αριστείας» («Diamonds of the GreekEconomy 2015») ως η κορυφαία φαρμακευτική εταιρεία στην Ελλάδα.
Πάμε τώρα να δούμε για ποιο πράγμα (δεν) μιλάμε αφού μερικά πράγματα είναι πιο προστατευμένα και από τους καλύτερα «προστατευόμενους» (;) μάρτυρες.
Μνημόνιο επί…7!
Μια όχι τόσο φωταγωγημένη πλευρά της δικογραφίας είναι αυτή όπου αναφέρεται ότι:
- Η τιμολόγηση των φαρμάκων στην Ελλάδα – εξαιτίας του γεγονότος ότι η χώρα μας επηρεάζει την διαμόρφωση των τιμών σε 30 περίπου χώρες – επηρέασε άμεσα τις φαρμακευτικές αγορές διαμορφώνοντας έναν τζίρο ύψους 150 δισ. δολαρίων παγκοσμίως.
- Την περίοδο 2000-2010 η φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα από 1,4% του ΑΕΠ εκτινάχτηκε στο 2,1% του ΑΕΠ, διπλάσια από τον μέσο όρο δαπάνης στην ΕΕ που ήταν 1% (σσ: στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι χειρότερα αφού η δημόσια δαπάνη από 0,9% το 2000 απογειώθηκε στο 2,2% το 2009 και παρέμεινε στο 1,5% μέχρι και το 2012 – ετήσια έκθεση φαρμάκου 2012/ΙΟΒΕ).
- Την περίοδο 2000-2015 δαπανήθηκαν σωρευτικά στην Ελλάδα 68 δισ. ευρώ για φάρμακα με τα 47 δισ. ευρώ να αποτελούν δημόσια δαπάνη.
- Αν την περίοδο αυτή η Ελλάδα δαπανούσε ως ποσοστό του ΑΕΠ της για φάρμακα όσα δαπανούνταν κατά μέσο όρο στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ τότε, σύμφωνα με την δικογραφία, θα είχαν ξοδευτεί – σε τιμές του 2017 και σύμφωνα με τους συντελεστές ανατοκισμού – περί τα 33 δισ. ευρώ (!) λιγότερα από όσα ξοδεύτηκαν.
Παρατήρηση 1η: Τα 33 δις αντιστοιχούν στα δημοσιονομικά μέτρα του πρώτου μνημονίου… επί 7!
Παρατήρηση 2η:
Τα παραπάνω ορισμένοι – όπως ο υπογράφων – τα θεωρούν σκανδαλωδώς συνεπή με το σύστημα που λέγεται «καπιταλισμός» και το οποίο διαχειρίζονται πολιτικά και οι χτεσινοί αλλά και οι σημερινοί κυβερνώντες.
Τα παραπάνω ορισμένοι – όπως ο υπογράφων – τα θεωρούν σκανδαλωδώς συνεπή με το σύστημα που λέγεται «καπιταλισμός» και το οποίο διαχειρίζονται πολιτικά και οι χτεσινοί αλλά και οι σημερινοί κυβερνώντες.
Επειδή, δε, κάποιοι θα πουν «μην κρίνεις από εδώ, υπάρχει και καλός καπιταλισμός», θυμίζουμε ότι η Novartis βραβεύτηκε στη χώρας μας όταν ήταν
«Όμορφος κόσμος, ηθικός…»
Η Novartis για υποθέσεις ανάλογες και αντίστοιχες με αυτές που εμπλέκεται στην Ελλάδα, ελέγχεται στα 4 σημεία του ορίζοντα. Από ΗΠΑ και Ιαπωνία μέχρι Νότια Κορέα, Τουρκία, Κίνα και Ιταλία.
Πώς έρχονται τέτοιες υποθέσεις συνήθως στην επιφάνεια; Προφανώς όχι λόγω του ασίγαστου πάθους του συστήματος για «κάθαρση» και «διαφάνεια», αλλά λόγω αντικρουόμενων επιχειρηματικών συμφερόντων. Όπως η «Ζήμενς», η BMV, η Mercedes κοκ έτσι και η ελβετική – και ισχυρών γερμανικών συμφερόντων – Novartis έχει βγει στη «σέντρα» από τους ανταγωνιστές της.
Και πως συνήθως κλείνουν τέτοιες υποθέσεις στον υπέροχο κόσμο του καπιταλισμού; Αφού οι πολυεθνικές κάνουν όλες τις «νόμιμες, παράνομες, ηθικές και ανήθικες» λαμογιές που τους αποφέρουν αστρονομικά κέρδη, κατόπιν προχωρούν σε έναν διακανονισμό, πληρώνουν ένα πρόστιμο (που στην καλύτερη περίπτωση κινείται στο 10% των όσων έχουν κερδίσει μέσω της λαμογιάς) και «καθαρίζουν».
Αυτό συνέβη παντού με την Novartis. Στις ΗΠΑ, ειδικότερα, για την λαμογιά των δεκάδων δισεκατομμυρίων της προηγούμενης δεκαετίας, η Novartis πλήρωσε 422 εκατομμύρια και «ξεπλύθηκε». Για την τρέχουσα υπόθεσή της, πάλι στις ΗΠΑ, που κατηγορείται για λαμογιά ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων, ο διακανονισμός υπολογίζεται στα 390 εκατομμύρια…
Υπάρχει σκάνδαλο;
Υπάρχει σκάνδαλο Novartis στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα όπου μετά από τόσες «καθάρσεις» οι λέξεις καθημερινής χρήσης και οι έννοιες οι πιο αειθαλείς και οικείες είναι «λάδωμα», μίζα, ρουσφέτι. διαφθορά, διαπλοκή, ο «γνωστός», αδιαφάνεια, συναλλαγή, κομπίνα, διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, ξεπούλημα, υπάρχει σκάνδαλο Novartis;…
Μετά από τόση «κάθαρση» διαρκείας, μετά από μια «κάθαρση» που δεν τελειώνει ποτέ
(μετρήστε: «κάθαρση» για τις υποκλοπές επί Τόμπρα, «κάθαρση» επί Κοσκωτά, «κάθαρση» για την ΑΓΕΤ, «κάθαρση» για το ξεπούλημα του ΟΤΕ, «κάθαρση» για τις φούσκες του χρηματιστηρίου, «κάθαρση» για τα παραεκκλησιαστικά και τα παραδικαστικά, «κάθαρση» για τα δυπύθμενα, «κάθαρση» και για τα μονοπύθμενα των εφοπλιστών, «κάθαρση» για τα δομημένα, «κάθαρση» και για τα… αδόμητα ομόλογα, «κάθαρση» για τη «Ζήμενς», «κάθαρση» για τα υποβρύχια που γέρνουν, «κάθαρση» για τις επόμενες υποκλοπές του τριγώνου περί την αμερικάνικη πρεσβεία, «κάθαρση» για τα «φρουτάκια», «κάθαρση» για τους χαμένους φακέλους της «Φαράν», «κάθαρση» και για το έγκλημα του «Σαμίνα», «κάθαρση» και για το έγκλημα του «Sea Diamond», «κάθαρση» για τους βιντεοκομιστές, «κάθαρση» για τα εξοπλιστικά και για τους «εθνικούς εργολάβους», «κάθαρση» και για τους «νταβατζήδες», «κάθαρση» με τις λίστες Λαγκάρντ, «κάθαρση» της διαπλοκής μεταξύ πολιτικο-τραπεζικού κατεστημένου, «κάθαρση» με τις τηλεοπτικές άδειες κοκ),
υπάρχει πιθανότητα σκανδάλου Novartis στην Ελλάδα;
Με τόσα πολλά σφουγγαρόπανα του συστήματος της πολιτικής και της μιντιακής καθαριότητας να έχουν αφιερωθεί τόσο ολόψυχα και τόσο μακροχρόνια στην καταπολέμηση των «λεκέδων» σε αυτόν τον τόπο, λέτε να υπάρχει πιθανότητα σκανδάλου Novartis στην Ελλάδα;
Και εν πάση περιπτώσει, σε μια χώρα που ο Εμμ. Ροΐδης έλεγε ότι «ο περί ου ο λόγος Υπουργός γνωρίζει δώδεκα τρόπους να προσπορίζεται χρήματα από το Δημόσιο εκ των ο οποίων ο τιμιότερος είναι η κλοπή», πόσο ισχυρή είναι η πιθανότητα να υπάρχει σκάνδαλο Novartis;
Τι να σας πούμε κι εμείς…
Βούρκος (νόμιμος και ηθικός)…
Αν (λέμε: «αν»…) υπάρχει σκάνδαλο Novartis στην Ελλάδα συμμετέχουν σε
Τι ξέρουμε, όμως: Ξέρουμε ότι αυτοί που δικαίως ή αδίκως κατηγορούνται κι αυτοί που δικαίως ή αδίκως τους κατηγορούν, πολιτικοί υπηρέτες του ίδιου συστημικού ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ βούρκου είναι. Και είτε δικαίως είτε αδίκως λασπώνονται μεταξύ τους, ο βούρκος τον οποίο υπηρετούν βούρκος είναι. Και δεν χρειάζεται να παρανομήσει ο βούρκος τους για να είναι βούρκος. Η ίδια η νομιμότητά του είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της βρωμιάς του. Δυο παραδείγματα:
α) Η Novartis είναι η εταιρεία που προέκυψε από την συγχώνευση των εταιρειών Ciba-Geigy και Sandoz. Η Sandoz είναι η δημιουργός του ψυχοναρκωτικού LSD. Είναι η ίδια που εμπλέκεται στην μόλυνση του Ρήνου με τοξικά απόβλητα το 1986. Η δε Geigy είναι η παραγωγός του τοξικότατου ζιζανιοκτόνου DDT, αντιπρόεδρος και διευθυντής ερευνών της ήταν ο κύριος Πολ Χέρμαν Μιλερ, ο δημιουργός του DDT. H καλή αυτή εταιρεία είναι που πλήρωσε το 1992 στο δήμο New Jersey περί τα 62 εκ. δολάρια πρόστιμο για μόλυνση της πόλης με απόβλητα. Η καλή αυτή εταιρεία – που ελέγχει άλλες εταιρείες του τομέα των παιδικών τροφών – καταγράφεται από τον μελετητή Νταν Φάγκιν ως ρυπαίνουσα τον πλανήτη με τοξικά από το… 1864. Η Νεστλέ, τώρα, που συνδέεται επιχειρηματικά με την Novartis είναι, επίσης, ο κυριότερος μέτοχος της εταιρείας προϊόντων κοσμητικής «L’ Oreal». Η L’Oréal, με τη σειρά της, κατέχει το 10,41% της φαρμακευτικής Sanofi-Aventis που προέρχεται από την ένωση της γαλλικής Sanofi και της γερμανικής Pharma ή παλιότερα Hoechst AG που ελέγχθηκε στην δίκη της Νυρεμβέργης για πειράματα στα ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Επίσης η «L’ Oreal» κατέχει μέρος των εταιρειών Lancôme, Cacharel, Garnier Paris και Vichy. Τι ωραίο, λοιπόν, να ασχολείσαι με τον καλλωπισμό της γυναίκας και την ίδια ώρα η διασυνδεδεμένη μαζί σου στον πολυπλόκαμο καπιταλιστικό κόσμο εταιρεία Novartis να καταδικάζεται από το δικαστήριο του Μανχάταν το 2010 σε αποζημιώσεις ύψους 250 εκ. δολαρίων λόγω σεξιστικής αντιμετώπισης και φυλετικών διακρίσεων κατά των γυναικών εργαζομένων της!
β) Η Νovartis είναι η εταιρεία που καταγγέλλεται ότι χωρίς να έχει βάλει ούτε ένα φράγκο στην 20ετή έρευνα για την δημιουργία φαρμάκου για την αντιμετώπιση της λευχαιμίας, μια έρευνα που χρηματοδοτήθηκε με κρατικό χρήμα και με εισφορές αλληλεγγύης, αγόρασε στο πλαίσιο της «ελεύθερης οικονομίας» τα δικαιώματα εμπορικής χρήσης του φαρμάκου – που στην πιο ακριβή του εκδοχή και κατά την διάρκεια του πειραματικού του σταδίου κόστιζε 20.000 δολάρια – και το πουλάει… 475.000 δολάρια! Δηλαδή 24 φορές επάνω! Μάλιστα τα στελέχη της απαντούν ότι καλά κάνουν και ζητούν 475.000 δολάρια για τη σωτηρία ενός ανθρώπου μέσω ενός φαρμάκου που δεν ξόδεψαν φράγκο για να παραχθεί, και ότι η τιμή που έχουν επιβάλλει είναι… φτηνή, γιατί υπάρχουν κι άλλες θεραπείες που είναι ακριβότερες! (το άρθρο της Σοφίας Χουδαλάκη είναι αποκαλυπτικό:http://www.imerodromos.gr/novartis-poulaei-therapia-gia-ti-lefchemia-475-000-dolaria-ta-echis-tis-sofias-choudalaki/)
Η πανδημία των φαρμακοβιομηχανιών (1)
Πάμε τώρα να δούμε τον βούρκο για τον οποίο μιλάμε σε μεγαλύτερο πλάτος (και βάθος). Τον είχαμε περιγράψει ήδη από το 2005 στον «Ριζοσπάστη» σε σειρά δημοσιευμάτων (18-19-20/10/2005). Επανερχόμαστε:
Το 2005 – με μια μικρή… καθυστέρηση, είναι αλήθεια – οι «Φαϊνάνσιαλ
Η απάντηση είναι τόσο παλιά, όσο και ο καπιταλισμός: Το κέρδος. Οι εταιρίες που παρήγαγαν τα φάρμακα που χρησιμοποιούνταν για τη γρίπη των πουλερικών, κατηγορούνταν ότι ασκούσαν το «δικαίωμα» που τους παρέχει ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα που έχει για προμετωπίδα του το «ο θάνατός σου – η ζωή μου»: Ότι Απέτρεπαν (σ.σ.: στην ουσία απαγόρευαν) την παραγωγή εκείνων των ποσοτήτων φαρμάκων που ήταν απαραίτητα, ώστε να κρατούν ψηλά την τιμή και να κερδοσκοπούν με τον πανικό, αλλά και με τη γρίπη, εφόσον αυτή εκδηλωνόταν
Η ιστορία του εγκλήματος (περί εγκλήματος πρόκειται) είναι μακρά. Και έχει μια σειρά από πολύ ενδιαφέροντα επεισόδια. Με πρωταγωνίστριες, βέβαια, τις φαρμακοβιομηχανίες.
Αρχές της δεκαετίας του ’90, η Ινδία και η Βραζιλία αποφάσισαν να σπάσουν την πατέντα των φαρμάκων που κατείχαν οι φαρμακοβιομηχανίες και προχώρησαν στην παραγωγή αντιγράφων – και εξίσου θεραπευτικών – φαρμάκων για την αντιμετώπιση του έιτζ. Η διαφορά με τα λεγόμενα πρωτότυπα είναι ότι τα αντίγραφα ήταν κατά πολύ φθηνότερα. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό: το ποσό των 10.000 – 15.000 δολαρίων που απαιτούνταν για την ετήσια θεραπεία ενός ασθενή έιτζ, να πέσει κατά 95%!
Οι φαρμακοβιομηχανίες «φρικίασαν». Τότε, ακριβώς, άρχισε το σύστημα να… δουλεύει: Το 1994 οι φαρμακοβιομηχανίες επέβαλαν στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) τη συμφωνία TRIPS. Τι προέβλεπε η συμφωνία; Οτι για μια τουλάχιστον 20ετία και σε κάθε περίπτωση μέχρι το 2005, η εταιρία που θα ανακάλυπτε κάποιο φάρμακο θα είχε την απόλυτη «πνευματική» ιδιοκτησία του. Λόγω, όμως, της «φιλανθρωπίας» τους, οι φαρμακοβιομηχανίες υποσχέθηκαν ότι θα έκαναν δεκτό το αίτημα να σπάει η πατέντα τους, εφόσον ετίθετο ζήτημα δημόσιας υγείας. Υπό μία προϋπόθεση: Εκείνος που θα αναλάμβανε την παραγωγή των αντιγράφων φαρμάκων θα ήταν η εγχώρια φαρμακοβιομηχανία κάθε χώρας. Αναγκαία «λεπτομέρεια»: Οι περισσότερες φτωχές χώρες δε διαθέτουν εγχώρια φαρμακοβιομηχανία…
Το αποτέλεσμα: Το έιτζ στην Αφρική θέρισε, ο μέσος όρος ζωής έπεσε στα 47 από τα 62 χρόνια που ήταν πριν δυο δεκαετίες. Οσο για τις «φιλάνθρωπες» φαρμακοβιομηχανίες, έφτασαν ως εκεί: Εκαναν μήνυση (!) στην κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής όταν το 1997 προχώρησε στην παραγωγή αντιγράφων φαρμάκων για να σωθεί ο πληθυσμός της από το έιτζ. Αφού έσυραν στα δικαστήρια τη Νότια Αφρική, οι φαρμακοβιομηχανίες το 2001 απέσυραν τη μήνυση.
Τι συνέβη; Μήπως… επλήγησαν ξαφνικά από «ουμανισμό»; Όχι. Οι φαρμακοβιομηχανίες είναι άτρωτες από τέτοιες «ασθένειες». Απλώς είχαν καταφέρει προηγουμένως να εξασφαλίσουν τα κέρδη τους. Πώς; Στη συνδιάσκεψη του ΠΟΕ στο Κατάρ, αρχικά αναγνωρίστηκε ότι οι φτωχές χώρες πρέπει να βοηθιούνται όταν τίθενται ζητήματα δημόσιας υγείας και τέθηκε ως όριο το 2002 για να έχει βρεθεί κάποια λύση όσον αφορά τα «πνευματικά δικαιώματα» των φαρμακοβιομηχανιών. Αλλά έκτοτε ανέλαβαν οι υπάλληλοι των πολυεθνικών των φαρμάκων, δηλαδή οι κυβερνήσεις:
Οι φαρμακοβιομηχανίες, έχοντας στο πλευρό τους τις ΗΠΑ και την ΕΕ (τι σύμπτωση!) οδήγησαν σε κωλυσιεργία και αδιέξοδο τις διαπραγματεύσεις για την εφαρμογή των αποφάσεων του Κατάρ. Στο μεσοδιάστημα, 2,2 εκατομμύρια Αφρικανοί πέθαναν από έιτζ, φυματίωση και ελονοσία. Όπως είχε υπολογιστεί συνολικά μέχρι το 2010 θα ξεπερνούσαν τα 18 εκατομμύρια τα παιδιά που θα έμεναν ορφανά καθώς θα είχαν χάσει τουλάχιστον τον ένα γονέα τους από έιτζ…
Λίγο αργότερα ήρθε μια νέα συμφωνία. Υπογράφτηκε το 2003 στο Μεξικό και προέβλεπε κι αυτή – στα λόγια – τη δυνατότητα πρόσβασης των φτωχών στα αντίγραφα φάρμακα. Στην πραγματικότητα ήταν μια επανάληψη του ίδιου έργου:
Εξασφαλίστηκαν εκ νέου τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών καθώς η συμφωνία επέβαλε τέτοιους οικονομικούς και νομικούς όρους, που οι φτωχές χώρες αδυνατούσανν να τους εκπληρώσουν απέναντι στις πολυεθνικές.
Οι τελευταίες κατάφεραν και πάλι η διεθνής τιμή των αντιγράφων φαρμάκων, ακόμα κι όταν παρασκευάζονται, να καθορίζεται από την τιμή της αρχικής πατέντας, συνεπώς να είναι και αυτά απαγορευτικά για τους τοπικούς πληθυσμούς…
Η πανδημία των φαρμακοβιομηχανιών (2)
Οι φαρμακοβιομηχανίες λειτουργούν όπως οι 7 αδελφές του πετρελαίου. Πρόκειται για ένα κλαμπ πολυεθνικών που κερδοσκοπούν με την ασθένεια και την υγεία ολόκληρου του πλανήτη. Δεν είναι μόνο ότι απαγορεύουν την ευρεία παραγωγή και χρήση των φαρμάκων που είναι απαραίτητα για τη δημόσια υγεία, επικαλούμενες την «πνευματική ιδιοκτησία» τους πάνω στην «πατέντα» των σκευασμάτων. Δεν περιορίζονται να κερδοσκοπούν «νόμιμα», βασιζόμενες στους κανόνες της ελεύθερης αγοράς. Οταν το επιτάσσει η αύξηση της κερδοφορίας τους λειτουργούν ακόμα και με όρους υποκόσμου, ακόμα και με όρους «μαφίας».
Πράγμα που όποιος έχει δει την ταινία «Ο επίμονος Κηπουρός» αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει διαφύγει ούτε του Χόλυγουντ. Μια ταινία βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά για το πώς «εξαφανίζονταν» μάρτυρες της μετατροπής ανθρώπων σε πειραματόζωα στην Αφρική από φαρμακευτική εταιρεία.
Η ίδια η ζωή, όμως, είναι ακόμα πιο παραστατική από την όποια κινηματογραφική απεικόνισή της. Ετσι το 2002 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας
Ένα χρόνο νωρίτερα, το 2001, τέθηκε εμφατικά ένα ακόμα ζήτημα: Η ομηρία της επιστημονικής έρευνας από τις φαρμακοβιομηχανίες. Δημοσίως οι διευθυντές έντεκα μεγάλων ιατρικών επιθεωρήσεων (ανάμεσά τους η Αμερικανική και η Βρετανική) εκδήλωσαν την ανησυχία τους για τον τρόπο με τον οποίο οι φαρμακοβιομηχανίες ελέγχουν την επιστημονική έρευνα καθώς και τον τρόπο με τον οποίο δημοσιεύονται τα πορίσματα των ερευνών: Αυξάνεται επικίνδυνα η ανάμειξη των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών στην ιατρική έρευνα και στις δοκιμές νέων φαρμάκων, τόνιζαν σε κοινό τους άρθρο, σημειώνοντας επιπλέον ότι οι φαρμακοβιομηχανίες σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις «προσπαθούν να οδηγήσουν τα πορίσματα της επιστημονικής έρευνας σε κατευθύνσεις που εξυπηρετούν τις τρέχουσες πολιτικές τους», εμποδίζουν την πρόσβαση σε πρωτογενή στοιχεία και απαγορεύουν τη δημοσιοποίηση των πορισμάτων των επιστημονικών ερευνών όταν αυτά δεν εξυπηρετούν τα εμπορικά συμφέροντα των χορηγών – φαρμακοβιομηχανιών…
Φτάνουμε στις 14 Ιούνη του 2003. Ενώπιον του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου της Χάγης κατατίθεται (από το Ιδρυμα Υγείας και τον Dr. Mathias Rath) μια πολύ ενδιαφέρουσα καταγγελία. Πρόκειται για την καταγγελία της γενοκτονίας εναντίον φαρμακευτικών εταιριών, που περιλάμβανε επίσης κατηγορίες ενάντια στον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζ. Μπους και τον πρωθυπουργό της Βρετανίας Τ. Μπλερ.
Σύμφωνα με την καταγγελία, οι φαρμακοβιομηχανίες κατηγορούνταν ότι σκόπιμα αποτρέπουν τις φυσικές εναλλακτικές λύσεις θεραπειών, ότι ο ρόλος τους στο να πάρει ο Μπους και ο Μπλερ την εξουσία ήταν καθοριστικός και απόλυτα «εξαργυρώσιμος», ότι οι πολιτικές υγείας κατευθύνονται παγκοσμίως από τα οικονομικά συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών και ότι οι τελευταίες πρέπει να ελεγχθούν με την κατηγορία της φαρμακευτικής «κερδοσκοπίας με την ασθένεια».
Όπως είναι ευνόητο η γνωστή μας Κάρλα Ντελ Πόντε και οι υπόλοιποι επιφανείς του δικαστηρίου της Χάγης, δεν επέδειξαν για το θέμα «επιμέλεια» ανάλογη εκείνης που επέδειξαν σε άλλες περιπτώσεις, όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση Μιλόσεβιτς…
Η πανδημία των φαρμακοβιομηχανιών (3)
Οι φαρμακοβιομηχανίες είναι ένοχες του εγκλήματος της «κερδοσκοπίας με την ασθένεια». Η γρίπη των πτηνών – περίοδος για την οποία ελέγχεται ο ρόλος της Novartis στην Ελλάδα – είχε φέρει με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο τις επισημάνσεις των κομμουνιστών:
Από τη μία εκατοντάδες έτοιμα (σε επίπεδο ερευνητικού εργαστηρίου)
Ο Λένιν το είχε τονίσει ήδη από το 1916: Ο ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του σάπιου καπιταλισμού, παρέχει στα μονοπώλια «την οικονομική δυνατότητα ώστε να συγκρατούν τεχνητά την τεχνική πρόοδο».
Τα φάρμακα όπως και η επιστημονική γνώση και έρευνα που οδηγούν στην παραγωγή τους, είναι κοινωνικά αγαθά, που δεν νοείται να αποτελούν ατομική ιδιοκτησία. Αποτελούν είδη πρώτης ανάγκης, πρέπει να είναι περιουσία του λαού, οι νόμοι που τα καθιστούν «εμπόρευμα» και «περιουσιακό στοιχείο» των πολυεθνικών, πρέπει να ανατραπούν. Κάθε χώρα πρέπει να έχει τη δυνατότητα τόσο σε υποδομές, όσο και σε τεχνογνωσία και εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό, ώστε να μπορεί να εξασφαλίσει τις εσωτερικές της ανάγκες στην παραγωγή και τη διάθεση ειδών πρώτης ανάγκης όπως είναι τα φάρμακα.
Υπάρχουν βέβαια και κείνοι που υποστηρίζουν ότι τα παραπάνω είναι κομμουνιστικά… «ανέκδοτα» αφού – όπως λένε – το μοναδικό κίνητρο που υπάρχει για την ανακάλυψη νέων πραγμάτων στον σύγχρονο κόσμο (άρα και φαρμάκων) είναι το κέρδος και μόνο αυτό.
Οντως το παραπάνω ισχύει, αλλά ισχύει αποκλειστικά και μόνο στον κόσμο της καπιταλιστικής αθλιότητας, που έχει θολώσει τόσο πολύ το νου των απολογητών του συστήματος, ώστε να μην μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Πόσο μάλλον, να δουν μέχρι την Κούβα (που πέφτει λίγο μακρύτερα από τη μύτη τους).
Εκεί λοιπόν, που παράγονται εμβόλια για τη μηνιγγίτιδα και την πνευμονία, για το έιτζ και τον καρκίνο, εκεί που ο λαός έχει άμεση πρόσβαση στο δημόσιο αγαθό που λέγεται «φάρμακο», στη χώρα που κάτω από τέτοιες συνθήκες απομόνωσης καταφέρνει να εξάγει βιοτεχνολογία, εκεί, στην Κούβα ισχύει («Histologion-gr») αυτό που είπε ο Κάστρο:
«Δεν τους αρέσουν ιδιαίτερα οι πατέντες. Τους αρέσει η ιατρική. Η παραγωγή φαρμάκων της Κούβας έχει ενδιαφέρον στο τι δεν έχει: φάρμακα για μεγάλα λεφτά, θεραπείες της φαλάκρας, της ανικανότητας ή των ρυτίδων. Είναι όλο θεραπείες για τον καρκίνο, φάρμακα για το έιτζ, και εμβόλια για τροπικές ασθένειες».
«Δάσος», «δέντρο», βούρκος
Το καλούμενο και ως «σκάνδαλο Novartis», λοιπόν, τα περιέχει όλα: Και το «δέντρο» και το «δάσος» και τον βούρκο.
Το «δέντρο» – όπως έχουμε διαπιστώσει δεκάδες φορές στο παρελθόν – είναι η αξιοποίηση τέτοιων υποθέσεων στο πλαίσιο του πολιτικού παιχνιδιού μεταξύ νυν, πρώην και μελλοντικών «χαλίφηδων» της κυβερνητικής καρέκλας. Εδώ εντάσσεται ο ενδεχόμενος αντιπερισπασμός από άλλα θέματα, ο επιδιωκόμενος αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης και φυσικά η επιδίωξη πολιτικού προβαδίσματος απέναντι στον πολιτικό αντίπαλο.
Το «δάσος» είναι το εν συνόλω πολιτικό σύστημα που συμμετέχει στην επικοινωνιακή διαχείριση τέτοιων υποθέσεων- είτε από την πλευρά του καταγγέλλοντα είτε από την πλευρά του καταγγελλόμενου, είτε από την πλευρά του «διώκτη», του «διωκόμενου», του «λασπιτζή», του «συκοφαντημένου», του «σκευωρού» ή του «αδέκαστου» – και που επιδιώκει να παραστήσει τον φορέα της «κάθαρσης». Και τούτο την ίδια ώρα που όλοι μαζί οι συστημικοί παίκτες του συστήματος της βρωμιάς, είτε σαν «διώκτες» είτε σαν «διωκόμενοι», για να ηνία της διαχείρισης της ίδιας βρωμιάς διαγκωνίζονται.
Ο βούρκος (και εδώ χωρίς εισαγωγικά) είναι αυτό καθ’ αυτό το σύστημα της νόμιμης λαμογιάς. Είναι το σύστημα που επειδή ακριβώς έχει οικοδομηθεί πάνω στο «δικαίωμα» του κεφαλαιοκράτη να μετατρέπει το φάρμακο σε «εμπόρευμα», που επειδή ακριβώς έχει οικοδομηθεί πάνω στο «δικαίωμα» του καπιταλιστή να πουλάει, να αγοράζει και να κερδίζει πάνω στην αρρώστια, αυτό ακριβώς του δίνει και τη δυνατότητα να μετέρχεται κι όλους τους τρόπους για την επίτευξη αυτού του κέρδους.
***
Σημείωση 1η: Το προηγούμενο, μήπως, σημαίνει «αθώωση» των λαμογιών που τα ‘πιάνουν και των άλλων που «τα χώνουν»;
Να το ξεκαθαρίσουμε: Στο ερώτηµα «πόση επιείκεια αρµόζει σ’αυτά τα τρωκτικά», υπάρχει µία και µοναδική αρµόζουσα απάντηση: Οση ακριβώς και στον πατροκτόνο που ζητά την επιείκεια του δικαστηρίου µε την αιτιολογία ότι έµεινε… ορφανός.
Που σηµαίνει ότι το καθεστώς της διαφθοράς και της αρπαχτής είναι σύµφυτο µε τον καπιταλισµό, αλλά αυτό ουδόλως μπορεί να χρησιµοποιηθεί ως υπερασπιστικό άλλοθι από τα λαµόγια ενάντια στην «κακούργα κοινωνία».
Τα λαµόγια είναι λαµόγια. Τα αρπακτικά είναι αρπακτικά. Και τα τρωκτικά είναι τρωκτικά. Και τους αρµόζει, σε προσωπικό, δικαστικό, κοινωνικό, πολιτικό επίπεδο, κάθε ποινή, τιµωρία και καταισχύνη.
Το εύλογο και απολύτως δικαιολογηµένο αίτηµα της τιµωρίας των αποδεδειγμένα ενόχων για σκάνδαλα δεν πρέπει, όµως, να συσκοτίζει και να θολώνει την κριτική ικανότητα εντοπισµού της πηγής των σκανδάλων, της πηγής της δυσωδίας και της πολιτικής σατραπείας που περιβάλλει το θερμοξκήπιο των σκανδάλων, την ίδια ώρα που υποδύεται ότι τα διώκει τα σκάνδαλα.
Και η πηγή των σκανδάλων ξεκινάει από τη βάση, από την ταξική και εκμεταλλευτική φύση ενός συστήματος που – μιας και μιλάμε για το φάρμακο – «κερδοσκοπεί (και) πάνω στην ασθένεια».
***
Σημείωση 2η: Ορισµένοι καλόπιστα κι άλλοι «αθώα» θα εγείρουν την εξής ένσταση: Μα στο σοσιαλισµό δεν υπήρχε διαφθορά; ∆εν υπήρχαν εκείνοι που «τα έπιαναν»; Μόνο στον καπιταλισµό υπάρχουν φαινόµενα διαφθοράς;
Υποστηρίζουµε ότι το πραγµατικό ερώτηµα, εφόσον µιλάµε για ανθρώπινες κοινωνίες και όχι για αποστειρωµένους από µικρόβια «παραδείσους», δεν είναι αν υπήρχαν και στο σοσιαλισµό φαινόµενα διαφθοράς.
Το ερώτηµα είναι: Ποιο σύστηµα ευνοεί τη «βρώµα». Ποιο την έχει δοµικό του στοιχείο. Την αναπαράγει. Την προστατεύει. Την έχει ιδεολογία, και µάλιστα καθαγιασµένη µέσα από την ανάδειξη της «καπατσοσύνης» σε υπέρτατη αρχή της «ελεύθερης αγοράς».
Ποιο είναι το σύστηµα όπου «όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται»: από το νερό και τον αέρα µέχρι τη γη, από την είδηση που µετατρέπεται σε «εµπόρευµα» των καναλαρχών µέχρι τους δρόµους, τις τηλεπικοινωνίες, τα πετρέλαια και τις παραλίες, που κι αυτά αποτελούν «εµπόρευµα» των εργολάβων-εφοπλιστών-βιοµηχάνων-τραπεζιτών-καναλαρχών.
Ποιο είναι το σύστηµα όπου τα πάντα θεωρούνται «εµπορεύµατα», µε πρώτο το ίδιο το κορµί και το ίδιο το µυαλό των ανθρώπων.
Ποιο είναι το σύστηµα όπου το καθετί, από την υγεία, την παιδεία, την στέγαση, την ενημέρωση, τίθεται διαρκώς στη διατίµηση της συναλλαγής µεταξύ πολιτικής και οικονοµικής εξουσίας.
Ο σοσιαλισµός που γνωρίσαµε, ένας από τους λόγους που ανατράπηκε, ήταν ακριβώς για να έρθουν στη θέση του οι διεφθαρµένοι και οι διαπλοκές τους.
Ας κάνουµε τον αντίστροφο συλλογισµό: Αν ήταν ο σοσιαλισµός – και όχι οι σοσιαλιστικές παρεκκλίσεις – το πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη της διαφθοράς, αν η διαφθορά δεν ασφυκτιούσε στο πλαίσιο του σοσιαλισµού, τότε τι λόγο είχαν οι φορείς της διαφθοράς να αναζητήσουν και να βρουν το φυσικό τους χώρο στον καπιταλισµό;
Αντίθετα και όσον αφορά τον καπιταλισµό που γνωρίζουµε, τον υπαρκτό και µοναδικό καπιταλισµό που µπορεί να υπάρξει, οι διεφθαρµένοι όχι µόνο δεν ασφυκτιούν, όχι µόνο δεν επιδιώκουν την ανατροπή του, αλλά οµνύουν στη µακροηµέρευσή του. Που σηµαίνει ότι, για να αρχίσουν να ασφυκτιούν, έως ότου εκλείψουν οριστικά, µόνο ένας τρόπος υπάρχει: να ανατραπούν. Μαζί µε το φυσικό τους χώρο.
του Νίκου Μπογιόπουλου=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.