Το όνομά του ήταν άνθρωπος - Αποχαιρετισμός στον Rolf Pohle, 1942 - 2004

"Εσείς μη φοβάστε αυτό το φοβερό καιρό! Αυτό θέλουν βέβαια να πετύχουν: 
Να καταθέσουμε τα όπλα πριν ακόμα απ' τη μεγάλη μάχη.

(Από το γερμανικό Εργατικό Κίνημα)

Σήμερα εμείς οδηγούμαστε μαζικά στο θάνατο από πείνα στον Τρίτο Κόσμο.
Σήμερα βομβαρδίζονται ανελέητα οι "εστίες αντίστασής" μας και εξολοθρεύονται - στο Λίβανο.
Σήμερα χτυπιόμαστε, συλλαμβανόμαστε, τουφεκιζόμαστε στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στα ανθρωποκυνηγητά - στην Αργεντινή, στη Νότια Αφρική, στην Τουρκία.
Έτσι όπως ο σύντροφος Μαρτινέζ πριν δυο μέρες στην Ισπανία.
Έτσι όπως στις 25 του Μάη στην Ελλάδα.
Σήμερα η "Νέα Δημοκρατία" στην Αθήνα δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο: 
Απαγόρευση του δικαιώματος των συγκεντρώσεων, Αστυνομία, Στρατός, Κατάσταση Ανάγκης.
Οι κρατούντες φοβούνται. Και με το δίκιο τους.Γιατί: Εμείς απελευθερωνόμαστε στη σύγκρουση με τον κοινό εχθρό.
Εμείς απελευθερωνόμαστε στον αγώνα για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.
Εμείς ξέρουμε ότι παντού κάθε στιγμή και σε κάθε τόπο μπορούμε ν' αγωνιστούμε, πρέπει ν' αγωνιστούμε, θα αγωνιστούμε.
Η Επανάσταση δεν Ξεψυχάει, δεν Εξολοθρεύεται, δεν Βομβαρδίζεται, δεν Τουφεκίζεται, δεν Συλλαμβάνεται, δεν Απαγορεύεται, δεν Δολοφονείται, δεν Εκδίδεται”.

Ρολφ Πόλε, 1.10.1976

Πέθανε, μετά από μακροχρόνια ασθένεια, το απόγευμα του Σαββάτου 7 Φλεβάρη 2004, στην Αθήνα, σε ηλικία 62 ετών, ο αγωνιστής Ρολφ Πόλε. 

Η γερμανική εφημερίδα Μπιλντ τον είχε χαρακτηρίσει ως τον "πιο επικίνδυνο Γερμανό τρομοκράτη" (23/7/1976) κι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Αντώνης Δροσογιάννης, τον είχε ονομάσει "πρύτανη της τρομοκρατίας" (1985).

Ο Ρολφ Πόλε γεννήθηκε το 1942 στο Βερολίνο, σπούδασε νομικά και ως ασκούμενος δικηγόρος υπερασπίστηκε διωκόμενους αγωνιστές, ενώ πρωτοστατούσε στο ριζοσπαστικό αντιφασιστικό κίνημα στη δεκαετία του '60. Το 1969 δικάστηκε για τη συμμετοχή του στις διαδηλώσεις που ξέσπασαν μετά την απόπειρα δολοφονίας κατά του Ρούντι Ντούτσκε και καταδικάστηκε σε 15 μήνες φυλάκιση χωρίς αναστολή. 
Η αλληλεγγύη του προς τους διωκόμενους αγωνιστές της επαναστατικής αριστεράς τον έφερε και πάλι στη φυλακή Στράουμπινγκ το 1971, με την κατηγορία της "απόπειρας αγοράς οπλισμού". Η δίκη του (Σεπτέμβρης 1973 - Μάρτης 1974) κατέληξε σε τροποποίηση του κατηγορητηρίου και καταδικάστηκε για "συμμετοχή στη RAF" σε φυλάκιση 6 χρόνων και πέντε μηνών.

Στη δίκη του, απάγγειλε τους στίχους του τραγουδιού "Το όνομά μου είναι Άνθρωπος" του ροκ συγκροτήματος "Ton, Steine, Scherben":

"Έχω πολλούς πατέρες κι έχω πολλές μητέρες

Κι έχω πολλές αδερφές κι έχω πολλούς αδερφούς Οι αδελφοί μου είναι μαύροι κι οι μητέρες μου κίτρινες
Κι οι πατέρες μου είναι κόκκινοι κι οι αδελφές μου λευκές
Κι είμαι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων
Και τ' όνομά μου είναι άνθρωπος
Και ζω απ' τον αέρα και ζω απ' το ψωμί
Και ζω απ' το φως και ζω απ' την αγάπη
Κι έχω δυο μάτια κι όλα μπορώ να τα δω
Κι έχω δυο αυτιά κι όλα μπορώ να τα καταλάβω.
Κι έχουμε έναν εχθρό, αυτός μας στερεί τη μέρα
Ζει απ' τη δική μας τη δουλειά
Και ζει απ' τη δύναμή μας
Κι έχει δυο μάτια και δεν θέλει να δει
Κι έχει δυο αφτιά, κι όμως δεν θέλει να καταλάβει.
Κι είναι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων
Κι έχει πολλά ονόματα.
Και ξέρω, θα πολεμήσουμε
Και ξέρω, θα νικήσουμε
Και ξέρω, θα ζήσουμε
Και θ' αγαπηθούμε
Κι ο πλανήτης Γη
Σ' όλους μας θ' ανήκει
Κι ο καθένας θα έχει αυτό που χρειάζεται
Και δεν θα πάρει πια δέκα χιλιάδες χρόνια
Γιατί έφτασε η ώρα".

Απελευθερώθηκε το Μάρτη του 1975, μετά την απαγωγή του υποψήφιου δήμαρχου του Βερολίνου Πέτερ Λόρεντς από το "Κίνημα 2 Ιούνη" και την ανταλλαγή του απαχθέντα με 7 πολιτικούς κρατούμενους. Ο Πόλε αναχώρησε αεροπορικώς για τη Νότια Υεμένη όπου του προσφέρθηκε πολιτικό άσυλο.

Στις 22 Ιούλη 1976 συνελήφθη στην Αθήνα με πλαστό διαβατήριο και η Δυτική Γερμανία ζήτησε την έκδοσή του. Αναπτύχθηκε ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης που σημάδεψε εκείνη την περίοδο, στη δεκαετία του 1970, αμέσως σχεδόν μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας και την επιβολή της αστικής δημοκρατίας. Στις 30 Ιούλη απαγορεύτηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης στα Προπύλαια και στη συνέχεια συνελήφθησαν πολλά άτομα που προσπάθησαν να συγκροτήσουν διαδηλώσεις σε άλλα σημεία της Αθήνας. Στις 17 Αυγούστου έγιναν συμπλοκές σε εκδήλωση συμπαράστασης στο θέατρο Ρουαγιάλ και η αστυνομία έκανε συλλήψεις.

Στις 20 Αυγούστου το Εφετείο Αθηνών απέρριψε κατά πλειοψηφία (3-2) το γερμανικό αίτημα, κρίνοντας τα αδικήματα για τα οποία είχε καταδικαστεί ο Πόλε πολιτικά. Η υπόθεση όμως παραπέμφθηκε στον Άρειο Πάγο. Την 1η Σεπτέμβρη ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Κ. Φαφούτης ζήτησε την έκδοσή του με το αιτιολογικό ότι τα εγκλήματα για τα οποία είχε καταδικαστεί δεν ήταν πολιτικά "επειδή δεν εστρέφοντο κατά της καθεστηκυίας τάξεως αλλά κατά του κοινωνικού συστήματος”. Την επομένη, ενώ η έκδοση της απόφασης του Αρείου Πάγου αναβλήθηκε, έγινε πορεία συμπαράστασης με συνθήματα όπως: “Λευτεριά στον Πόλε", "Του Πόλε ο αγώνας είναι και δικός μας", "Η έκδοσή του είναι δολοφονία". Στην Πατησίων, μπροστά στο Μινιόν, οι αστυνομικοί διέλυσαν την πορεία και έκαναν συλλήψεις. Στις 21 Σεπτέμβρη ξέσπασαν και νέα επεισόδια μεταξύ αστυνομικών και συμπαραστατών έξω από τον Άρειο Πάγο. Την 1η Οκτώβρη, δύο μέρες πριν από τις γερμανικές εκλογές, ο Άρειος Πάγος αποφάσισε την έκδοσή του (με ψήφους 6-1) και ο Πόλε παραδόθηκε αυθημερόν στη Δυτ. Γερμανία ως “δώρο” του Κωνσταντίνου Καραμανλή προς τον καγγελάριο Χέλμουτ Σμιτ. Η απόφαση για την έκδοση βγήκε το μεσημέρι, το απόγευμα ήρθαν οι Γερμανοί μπάτσοι και έφυγαν παίρνοντας μαζί τους τον Πόλε. Οι τρεις δικαστές του Εφετείου που αποφάνθηκαν ότι ο Πόλε διώκεται για πολιτικά εγκλήματα υπέστησαν πειθαρχική δίωξη...

Αμέσως μετά την απόφαση του Άρειου Πάγου ο Πόλε δημοσιοποίησε την ακόλουθη δήλωση:

"Εσείς μη φοβάστε αυτό το φοβερό καιρό! Αυτό θέλουν βέβαια να πετύχουν: Να καταθέσουμε τα όπλα πριν ακόμα απ' τη μεγάλη μάχη.
(Από το γερμανικό Εργατικό Κίνημα)
Σήμερα εμείς οδηγούμαστε μαζικά στο θάνατο από πείνα στον Τρίτο Κόσμο.
Σήμερα βομβαρδίζονται ανελέητα οι "εστίες αντίστασής" μας και εξολοθρεύονται - στο Λίβανο.
Σήμερα χτυπιόμαστε, συλλαμβανόμαστε, τουφεκιζόμαστε στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στα ανθρωποκυνηγητά - στην Αργεντινή, στη Νότια Αφρική, στην Τουρκία.
Έτσι όπως ο σύντροφος Μαρτινέζ πριν δυο μέρες στην Ισπανία.
Έτσι όπως στις 25 του Μάη στην Ελλάδα.
Σήμερα η "Νέα Δημοκρατία" στην Αθήνα δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο: Απαγόρευση του δικαιώματος των συγκεντρώσεων, Αστυνομία, Στρατός, Κατάσταση Ανάγκης.
Οι κρατούντες φοβούνται. Και με το δίκιο τους.
Γιατί: Εμείς απελευθερωνόμαστε στη σύγκρουση με τον κοινό εχθρό.
Εμείς απελευθερωνόμαστε στον αγώνα για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.
Εμείς ξέρουμε ότι παντού κάθε στιγμή και σε κάθε τόπο μπορούμε ν' αγωνιστούμε, πρέπει ν' αγωνιστούμε, θα αγωνιστούμε.
Η Επανάσταση δεν Ξεψυχάει, δεν Εξολοθρεύεται, δεν Βομβαρδίζεται, δεν Τουφεκίζεται, δεν Συλλαμβάνεται, δεν Απαγορεύεται, δεν Δολοφονείται, δεν Εκδίδεται”.

Ρολφ Πόλε, 1.10.1976

Από το 1976 ως το 1978 ο Πόλε ξανακλείστηκε στο κάτεργο του Στράουμπινγκ. Ένας από τους πολλούς αγωνιστές που θάφτηκαν ζωντανοί στα “λευκά κελιά“ όπου αρκετοί από αυτούς δολοφονήθηκαν. Τον Μάρτιο του 1978 ακολούθησε νέα δίκη, με την κατηγορία της "ληστρικής εκβίασης", επειδή δέχτηκε να απελευθερωθεί το 1975. Καταδικάστηκε σε τρία χρόνια και τρεις μήνες. Φυλακίστηκε στο Κάισχαϊμ, απ' όπου αποφυλακίστηκε οριστικά το Σεπτέμβρη του 1982. Το 1984 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου εργάστηκε ως καθηγητής γερμανικών, μεταφραστής και αρθρογράφος, και κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Το όνομά μου είναι άνθρωπος" (εκδόσεις Μαύρη Λίστα).

Η κηδεία του Πόλε έγινε την Τρίτη 10 Φλεβάρη στο νεκροταφείο Ζωγράφου όπου τον συνόδευσαν περισσότερα από 200 άτομα με λουλούδια και μαυροκόκκινες σημαίες, ανάμεσα τους φίλοι και σύντροφοι από παλιά, αλλά κι αρκετοί νέοι σύντροφοι, ενώ απ'έξω παρακολουθούσε κλιμάκιο της "αντι"τρομοκρατικής. Αντί άλλου αποχαιρετισμού στον Πόλε ακούστηκαν αγαπημένες του μουσικές και στίχοι, και φωνάχτηκαν τα συνθήματα "Το κράτος είναι ο τρομοκράτης και όχι της πόλης ο αντάρτης", "Τιμή για πάντα στους επαναστάτες", “Αθάνατος!”

 http://www.iospress.gr/extra/pohle.htm
ΡΟΛΦ ΠΟΛΕ


Ο φάκελός μου στη Στάζι

Μεταξύ Γιαννόπουλου και Κάρλος!


Εδώ και λίγα χρόνια, οι ελληνικές διωκτικές αρχές -αλλά και ορισμένοι δαιμόνιοι ρεπόρτερ- έχουν εναποθέσει όλες τις ελπίδες τους για να ξετρυπώσουν κάποιο λαβράκι στον αδιάκοπο και τόσο αποτυχημένο αγώνα τους εναντίον της εγχώριας και διεθνούς "τρομοκρατίας" στην προσέγγιση των αρχείων της μυστικής υπηρεσίας της Ανατολικής Γερμανίας, της περιβόητης Στάζι (Stasi, από τη λέξη Staatssicherheitsdienst, Υπηρεσία Κρατικής Ασφάλειας). Θεωρήθηκε, μάλιστα, κατά την περίοδο της υπουργίας Παπαθεμελή, ότι η "αξιοποίηση" αυτών των αρχείων θα διαλεύκανε μεμιάς όλες τις υποθέσεις που πονοκεφαλιάζουν τους σχεδιαστές της "αντιτρομοκρατικής" εκστρατείας.
Οσο δεν άνοιγαν αυτά τα περίφημα αρχεία, τόσο μεγαλύτερος θόρυβος γινόταν για το μυστηριώδες περιεχόμενό τους και τόσο περισσότερες ελπίδες γεννούσε η επικείμενη αποκάλυψη. Κάθε τόσο διέρρεαν κάποιες επιλεκτικές πληροφορίες και φιλοξενούνταν στα πρωτοσέλιδα με εντυπωσιακούς τίτλους, όμως γρήγορα οι θησαυροί αποδεικνύονταν άνθρακες. Οι εφημερίδες και τα κανάλια που δημοσίευαν τις αδιασταύρωτες πληροφορίες υποχρεώθηκαν πολλές φορές να ανασκευάσουν τις πληροφορίες τους ή να σταματήσουν στη μέση τις έρευνές τους. Ακόμα και τα ανώτερα στελέχη της ΕΛΑΣ που ταξίδεψαν στη Γερμανία για να ζητιανέψουν μερικά έγγραφα επέστρεψαν με άδεια χέρια. Αυτή, όμως, η αδυναμία ενίσχυε ακόμη περισσότερο το μύθο για τα "έγγραφα-φωτιά" που περιλαμβάνονται στα αρχεία της Στάζι.
Μέχρι σήμερα, λοιπόν, αυτά τα περιβόητα αρχεία ήταν απρόσιτα στον Ελληνα πολίτη. Μέχρι σήμερα, που παρουσιάζουμε "σε αποκλειστικότητα" το φάκελο του Ρολφ Πόλε στη Στάζι. Πρόκειται για τον άνθρωπο που τη δεκαετία του '70 θεωρήθηκε από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης "ο πιο επικίνδυνος τρομοκράτης της Γερμανίας" και ζει σήμερα στην Ελλάδα, αφού έχει -με το παραπάνω- πληρώσει τη δράση του εκείνης της περιόδου. Είναι γνωστό ότι ανάλογη αντιμετώπιση είχε ο κ. Πόλε και μετά την εγκατάστασή του στη χώρα μας, όπου οι "υπηρεσίες" δεν σταμάτησαν να επιχειρούν να τον εμπλέξουν σε κάθε λογής "αντιτρομοκρατικό" σχεδιασμό, εφόσον τον θεωρούσαν -κατά δήλωση του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης Δροσογιάννη- ως τον "πρύτανη της τρομοκρατίας". Ο φάκελος του Ρολφ Πόλε στη Στάζι έχει λοιπόν ιδιαίτερο ελληνικό ενδιαφέρον.
Δεν διεκδικούμε τις δάφνες ρεπόρτερ-Κλουζό. Ο τρόπος που έφτασε στα χέρια μας ο φάκελος αυτός είναι πολύ πεζός. Τον ανακάλυψε ο ερευνητής (και διευθυντικό στέλεχος) του "Σπίγκελ" Μίκαελ Ζοντχάιμερ, ο οποίος συγκεντρώνει, για λογαριασμό του περιοδικού, εδώ και κάποιους μήνες, όλα τα στοιχεία της Στάζι για τις ένοπλες οργανώσεις που δρούσαν στη Δυτική Γερμανία. Το σχετικό ρεπορτάζ του κ. Ζοντχάιμερ δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Ομως ο ίδιος είχε την καλοσύνη να στείλει στον κ. Πόλε στην Αθήνα ένα αντίγραφο όλων των εγγράφων που τον αφορούν, συνοδευόμενο από ένα ευγενικό γράμμα, με το οποίο εξουσιοδοτούσε τον παραλήπτη να κάνει οποιαδήποτε (κατά)χρήση του υλικού. Απ' ό,τι φαίνεται, ο κ. Ζοντχάιμερ ανήκει στην κατηγορία εκείνη των Γερμανών της γενιάς του που δεν ταυτίστηκαν με την κατασταλτική υστερία και τη "λύση" των λευκών κελιών. Με τη σειρά του, ο Ρολφ Πόλε, στενός φίλος και τακτικός συνεργάτης της στήλης, μας εμπιστεύθηκε το φάκελο. Και ιδού!
Η πρώτη εντύπωση είναι απογοητευτική. Ωστε αυτοί είναι οι περίφημοι φάκελοι της Στάζι; Μια σειρά από αρχειοθετημένα χαρτιά που το συνολικό τους περιεχόμενο είναι πολύ κατώτερο σε πληροφορίες από όσα έχουν κατά καιρούς δει το φώς της δημοσιότητας στον διεθνή Τύπο;
Επρεπε να το φανταστούμε. Οι "υπηρεσίες" είναι παντού "υπηρεσίες". Η φήμη των "υπερπρακτόρων" διοχετεύεται συνήθως από τα ίδια τα αφεντικά τους για προπαγανδιστικούς λόγους και πολύ μικρή σχέση έχει με την πραγματικότητα. Κατά τα άλλα μαζεύουν κι αυτοί "χαρτούρα" για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους. Χαρακτηριστικό της προχειρότητας είναι ότι ακόμα και στην οικογενειακή κατάσταση του Πόλε (που θα μπορούσαν να την εξακριβώσουν από τους τηλεφωνικούς καταλόγους) κάνουν λάθος.
Ο φάκελος αποτελείται από 53 έγγραφα αριθμημένα και σφραγισμένα από την BStU, δηλαδή την υπηρεσία που έχει αναλάβει τη διαχείριση των αρχείων της Στάζι μετά τη χρεοκοπία του κρατικού καπιταλισμού το 1989. Από τις διακοπές της αρίθμησης μπορούμε να εικάσουμε ότι κάποια έγγραφα έχουν εξαιρεθεί. Ο κ. Ζοντχάιμερ έχει προσθέσει και 5 έγγραφα που βρίσκονταν εκτός φακέλου, αλλά αναφέρονται στον Πόλε. Ανάμεσά τους και μια έκθεση για την σύλληψη του Πόλε στην Ελλάδα το 1976 και τη διαδικασία της έκδοσής του στη Γερμανία. Από διαφορετική πηγή έχουμε και την έκθεση περί Πόλε ενός μέλους της RAF, που αποδείχθηκε πληροφοριοδότης της Στάζι, του Βέρνερ Χόπε.
Το μεγαλύτερο μέρος του φακέλου καλύπτεται από δημόσια έγγραφα, κυρίως τηλεγραφήματα του γερμανικού πρακτορείου ειδήσεων (DPA), γύρω από την ελληνική περιπέτεια του Πόλε. Υπάρχουν βέβαια και βιογραφικά σημειώματα, καθώς και απαρίθμηση των επαφών του Πόλε. Στη σελίδα 120 του φακέλου ανακαλύπτουμε επιτέλους το "λαβράκι". Ως βασικοί σύνδεσμοι του Πόλε αναφέρονται ο αδελφός του, τρία μέλη της οργάνωσης "2 Ιούνη", ο γνωστός Κάρλος και ο ... Ευάγγελος Γιαννόπουλος, μαζί με έναν ακόμη Ελληνα δικηγόρο και τρεις Γερμανούς.
Η παράλειψη του κυριότερου συνήγορου του Ρολφ Πόλε στην Αθήνα το 1976, του Παναγιώτη Κανελλάκη, ο οποίος όμως αποφεύγει τη δημοσιότητα, είναι ενδεικτική για το ότι οι κύριες πηγές πληροφόρησης της Στάζι ήταν τα δημοσιεύματα του Τύπου. Αλλά η συνύπαρξη των ονομάτων "Κάρλος" και "Γιαννόπουλου" στην ίδια σελίδα των "επικίνδυνων" επαφών του Πόλε δημιουργεί και ένα επιπλέον πρόβλημα. Οπως φαίνεται και από το έγγραφο που δημοσιεύουμε, ορισμένα ονόματα είναι σβησμένα με μαρκαδόρο. Το σβήσιμο έχει γίνει από τη σημερινή αρμόδια υπηρεσία (τη BStU), πριν παραδοθεί ο φάκελος στον κ. Ζοντχάιμερ, σύμφωνα με τον ισχύοντα τρίτο νόμο για τα αρχεία της Στάζι. Στην παρ. 32 ο νόμος αυτός της 20ής Δεκεμβρίου 1996 προβλέπει τη διαγραφή ονομάτων προσώπων που δεν εμπλέκονταν στη δραστηριότητα των "φακελωμένων". Μ' αυτή τη λογική έχει διαγραφεί το όνομα της μητέρας της Γκαμπριέλε Κρέχερ Τίντεμαν, των δύο Γερμανών δικηγόρων και του ενός Ελληνα, που όμως εύκολα αναγνωρίζεται, εφόσον από κάτω προσδιορίζεται ως ανιψιός του τότε (1976) υπουργού Δικαιοσύνης της Ελλάδας. Πρόκειται για τον Γεώργιο Στεφανάκη. Αντιθέτως δεν έχουν σβηστεί τα ονόματα του Ευάγγελου Γιαννόπουλου και του Χανς Κρίστιαν Στρέμπελε. Και καλά, ο Στρέμπελε έχει καταδικαστεί για "υπόθαλψη τρομοκρατών" με τη δημιουργία ενός δικτύου πληροφόρησης μεταξύ των κρατουμένων της RAF. Αλλά ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος; Τι έχει ακόμα να προσάψει το σημερινό γερμανικό κράτος στον υπουργό Δικαιοσύνης της συμμάχου και εταίρου;
Φυσικά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι ο φάκελος που παρουσιάζουμε είναι πλήρης. Γνωρίζουμε πλέον ότι ούτε καν οι μυστικές υπηρεσίες της ίδιας της ενιαίας Γερμανίας δεν διαθέτουν πλήρες αρχείο των εγγράφων της Στάζι. Κι αυτό δεν οφείλεται στην προνοητικότητα των ανατολικογερμανικών αρχών, εφόσον δεν μπόρεσαν να κρύψουν τίποτα, ούτε καν τα έγγραφα που ενοχοποιούσαν την πολιτική ηγεσία της Στάζι. Για τις ελλείψεις στο αρχείο της Στάζι ευθύνονται οι Αμερικάνοι. Οπως αποκαλύφθηκε το 1993 από το "Σπίγκελ", μέσα στην αναμπουμπούλα της κατάρρευσης των καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ, οι πράκτορες της CIA πρόλαβαν να βάλουν χέρι στο σοβαρότερο τμήμα των αρχείων. Πρόκειται για τρία φιλμ που περιέχουν φωτογραφίες με τα δεδομένα ολόκληρου του δικτύου πρακτόρων της Ανατολικής Γερμανίας στο εξωτερικό. Η επιχείρηση ονομαζόταν "Rosewood", και μέχρι σήμερα αποτελεί σημείο τριβής μεταξύ των δυο κρατών, εφόσον οι αρχές των ΗΠΑ αρνούνται να παραδώσουν στους Γερμανούς ακόμα και τα στοιχεία που αφορούν το δίκτυο των πληροφοριοδοτών της Στάζι μέσα στην (τότε) Δυτική Γερμανία. Τα τρία φιλμ βρίσκονται στο Λάνγκλεϊ, στο στρατηγείο της CIA, και κανείς δεν γνωρίζει αν έχουν ήδη "αξιοποιηθεί" για λογαριασμό της "υπηρεσίας". Το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς δεν θα μπορεί πλέον να βεβαιώσει ότι τα στοιχεία που θα βγούν -αν βγουν- κάποτε από το Λάνγκλεϊ θα είναι κι αυτά αυθεντικά της Στάζι.

(Ελευθεροτυπία, 18/10/1998)

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Το ελληνικό καλοκαίρι της Στάζι

Αντίθετα με τη διάσπαρτη φιλολογία περί εκπόρευσης της "διεθνούς τρομοκρατίας" από τη Στάζι, η ανατολικογερμανική μυστική υπηρεσία στις απόρρητες εκθέσεις της περί Πόλε αναφέρεται σε "τρομοκράτη" και "αναρχικό". Ειδικότερα στη σύλληψή του στην Ελλάδα το 1976 αφιερώνεται μεγάλο μέρος του φακέλου. Ολες οι πληροφορίες προέρχονται από πηγές μέσα στις δυτικογερμανικές μυστικές υπηρεσίες ή τον Τύπο.
Οπως διαβάζουμε στο έγγραφο 85 του φακέλου "ο Ρολφ Πόλε, ένας Αναρχικός που απελευθερώθηκε το Μάρτιο του 1975 σε ανταλλαγή με τον απαχθέντα Πέτερ Λόρεντς, συνελήφθη το απόγευμα της 21ης Ιουλίου (1976) κοντά στην πλατεία Συντάγματος των Αθηνών. Σύμφωνα με τα στοιχεία των αθηναϊκών αρχών, ο Πόλε έφτασε με πλοίο από την Ιταλία στο νησί Κέρκυρα στις 27 Μαϊου 1976. Οι ελληνικές αρχές διαθέτουν κάποιες πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες μέλη της ομάδας Μπάαντερ-Μάινχοφ (σ.σ. είναι χαρακτηριστικό ότι η Στάζι χρησιμοποιεί για τη RAF το προπαγανδιστικό όνομα που της έδωσαν οι δυτικογερμανικές υπηρεσίες) θα επιχειρήσουν να απαγάγουν κάποια προσωπικότητα ή θα δοκιμάσουν να κάνουν αεροπειρατεία για να εκβιάσουν την απελευθέρωση του Πόλε. Στις 28 Ιουλίου τέθηκαν υπό ειδική φύλαξη τα τέσσερα μεγαλύτερα αεροδρόμια της Ελλάδας στην Αθήνα, την Κέρκυρα, τη Ρόδο και τη θεσσαλονίκη. Η αστυνομική προστασία στα αεροδρόμια ενισχύθηκε αισθητά στις 29.7 και συμπληρώθηκε στην Αθήνα με εκπαιδευμένους σκοπευτές και τεθωρακισμένα αστυνομικά οχήματα. Ακόμα και οι τελωνειακοί υπάλληλοι οπλίστηκαν. Εξίσου αυστηρά μέτρα ασφαλείας πάρθηκαν και για την πρεσβεία της ΟΔΓ."
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και η περιγραφή της πολιτικής δραστηριότητας του Πόλε. Οι συντάκτες των εγγράφων της Στάζι δύσκολα κρύβουν κάτω από την υπηρεσιακή ουδέτερη γλώσσα κάποιο θαυμασμό, ακόμα και φθόνος για την ανεξάρτητη στάση του:
"Σύμφωνα με ένα τηλεγράφημα του DPA της 18ης.8.1976, ο Π. συνέταξε και έδωσε στη δημοσιότητα στην Ελλάδα ένα είδος μανιφέστου, όπου εκφράζει την πολιτική του τοποθέτηση. Σ' αυτό το κείμενο ο Π. υποστηρίζει την άποψη ότι η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα δίχτυα του ιμπεριαλισμού μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τον ένοπλο αγώνα (σ.σ. το λεξιλόγιο δεν ανταποκρίνεται στη δήλωση του Πόλε) και τη διεθνή αλληλεγγύη. Οι Σοσιαλδημοκράτες της Ο.Δ.Γερμανίας χαρακτηρίζονται απ' αυτόν ρεφορμιστές (σ.σ. στην πραγματικότητα ο Πόλε μιλούσε για "μεταρρυθμιστικό φασισμό", Reformfaschismus) και η Ο.Δ.Γερμανίας υποδειγματικός σύμμαχος του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και ειδικά για την εκπαίδευση των αστυνομικών, των πρακτόρων και των προπαγανδιστών με φασιστικό πνεύμα."
"Στον Π. αποδίδονται οργανωτικά χαρίσματα και ικανότητα επιβολής. Διαθέτει υψηλή ευφυία και έχει γνώσεις στο νομικό τομέα, χάρη στην πρότερη εκπαίδευσή του. Ο Π. διαθέτει ειδικές γνώσεις στην πλαστογράφηση αδειών (σ. σ. αυτά δεν προκύπτουν από πουθενά) οπλοφορίας καθώς και στην προμήθεια και τη χρήση πυροβόλων όπλων. Διασυνδέσεις ή επαφές του Π. στη Λ.Δ.Γερμανίας δεν έγινε δυνατόν να εντοπιστούν."
Αν εξαιρεθούν τα τηλεγραφήματα του DPA, στο φάκελο περιλαμβάνονται και ορισμένα αυστηρά απόρρητα έγγραφα της Στάζι εκείνης της περιόδου. Ξεχωρίζει η "Πληροφορία Α/2189/9/76", όπου περιγράφονται οι δραστηριότητες της δυτικογερμανικής υπηρεσίας πληροφοριών (BND) για την προετοιμασία της δίκης του Πόλε. Το έγγραφο καταλήγει με ένα ερώτημα: "Με τα δεδομένα της στιγμής δεν είναι δυνατόν να εκτιμηθεί με ακρίβεια αν αυτές οι δραστηριότητες του BND θα έχουν επίδραση στην έκδοση του Πόλε από τις ελληνικές αρχές στις αρχές της ΟΔΓ ή αν μ' αυτό τον τρόπο το BND επιδιώκει να ασκήσει πίεση πάνω στην εξέλιξη της δίκης εναντίον του αναρχικού Πόλε."
Στο έγγραφο Α/1638/07/76 διαπιστώνονται "εμπόδια στα μέτρα που παίρνει ο αντίπαλος" (σ.σ. εννοείται η Δυτική Γερμανία). Οι δυσχέρεις αυτές "οφείλονται στη διαφορά της γλώσσας, στους φόβους του ελληνικού πληθυσμού για αντίποινα και στη δημοσίευση στον δυτικογερμανικό Τύπο μερικών αποτελεσμάτων των ερευνών." Για να αντιμετωπιστούν αυτές οι δυσκολίες, αποφασίστηκε να στελεχωθεί η ανακριτική ομάδα στην Ελλάδα με συνεργάτες που γνωρίζουν ελληνικά, και το σημαντικότερο: "Το BKA (η δυτικογερμανική Ασφάλεια) προτίθεται να εντοπίσει την πηγή διαρροής των πληροφοριών προς τα μέσα ενημέρωσης. Πιστεύεται ότι αυτή η πηγή πρέπει να αναζητηθεί σε έναν δημοσιογράφο της Muenchener Abendzeitung, ο οποίος βρίσκεται στην Ελλάδα."

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, οι μυστικές υπηρεσίες μένουν
Από τον Ρολφ Πόλε ζητήσαμε να σχολιάσει το περιεχόμενο του φακέλου του στη Στάζι:
"Ζούμε όλοι στο σύστημα της απύθμενης ψευδολογίας και της ολοκληρωτικής ανευθυνότητας. Πιο χαρακτηριστική έκφραση γι' αυτό το γεγονός είναι ότι μετά την κατάπνιξη της γερμανικής επανάστασης που ξέσπασε το 1918, αντικαταστάθηκε ο όρος "μυστική υπηρεσία" με τον όρο "υπηρεσία πληροφοριών". Ο τότε πράκτορας της Βέρμαχτ Αντολφ Χίτλερ έχει φέρει σε πέρας τη δουλειά και σ' αυτό τον τομέα, για χάρη των κυρίαρχων. Σήμερα υπάρχουν σ' όλο τον κόσμο μόνο "υπηρεσίες πληροφοριών".
Αν δεν ήταν "μυστικές", θα τις διέλυε αμέσως η αναστατωμένη παγκόσμια κοινή γνώμη. Οχι μόνο εξαιτίας της συχνής φονικής τους δράσης, αλλά εξαιτίας της απόλυτης βλακείας και ανικανότητάς τους. Τους πράκτορες μπορείς εύκολα να τους αναγνωρίσεις απ' την ασκήμια τους, σε αντίθεση με την πλύση εγκεφάλου που μας κάνουν με τις ταινίες του "όμορφου" Τζέιμς Μποντ. Φυσικά δεν είναι άσκημοι από τη φύση τους. Νομίζω ότι εκφράζουν μ' αυτό ένα υπόλοιπο ανθρώπινης ντροπής για τη βρόμικη δουλειά τους.
Είναι αμήχανοι απέναντι στον αυθορμητισμό και την κινητικότητα. Ιδού ένα μικρό σχετικό παράδειγμα: "Οι αξιωματικοί των πληροφοριών ήταν οι χειρότεροι! " Ο πατέρας μου ανατρίχιαζε με φρίκη όταν μου διηγιόταν για τον πόλεμο, στο τέλος της δεκαετίας του '40. Ημουν τότε περίπου 7 χρόνων. Το θυμήθηκα το 1986 όταν διάβασα πως ο τότε πρόεδρος της Αυστρίας Βαλντχάιμ υπήρξε τη ναζιστική περίοδο "Αξιωματικός πληροφοριών". Και αποκάλυψα με τον καιρό (και δημοσίευσα σχετικά άρθρα) ότι ο Βαλντχάιμ υπήρξε στο 2ο Παγγόσμιο Πόλεμο ένας υψηλόβαθμος αξιωματικός της μυστικής υπηρεσίας για ολόκληρα τα Βαλκάνια. Μέλος της "Οργάνωσης Γκέλεν". Αυτή τη μυστική υπηρεσία την οικειοποιήθηκαν -εξολοκλήρου ή εν μέρει- οι αρχές των ΗΠΑ, και κάτω απ' τη δική τους διεύθυνση συνδιοργάνωσε τον "Ψυχρό Πόλεμο" μέχρι το 1955. Από τότε αυτή η μυστική υπηρεσία λειτουργεί ως επίσημη γερμανική μυστική υπηρεσία "Bundesnachrichtendienst BND".
Αυτά και ίσως άλλα δημοσιεύματα τα πλήρωσα το 1986 εκτός των άλλων και με σπασμένα πλευρά και απειλές δολοφονίας. Αλλά η βασική συνωμοσία απέτυχε τότε. Να με συλλάβουν δηλαδή στο σπίτι, όπου πήγαινα τα μεσημέρια Σαββάτου και Κυριακής για τηλεφωνήματα στο εξωτερικό, με μερικά κρυμμένα γραμμάρια ηρωίνη. Γιατί απέτυχε; Είχα βρει σε μια γερμανική εφημερίδα καινούριες πληροφορίες για την υπόθεση Βαλντχάιμ, των οποίων η μετάφραση διάρκεσε μέχρι Κυριακή βράδυ. Τότε υποχρεώθηκαν να κάνουν την "κατ' οίκον έρευνα" χωρίς εμένα. Και σύμφωνα με τα επίσημα έγγραφα, η έρευνα είχε διενεργηθεί ήδη το Σάββατο.
Αν θέλουμε να αποκτήσουμε δημοκρατικές κοινωνίες, το πρώτο αίτημα είναι η δημοσιότητα σε όλες τις κοινωνικές υποθέσεις. Και μετά πρέπει να απομονωθούν οι εκ συστήματος προδότες, ψεύτες και συκοφάντες. Μ' αυτούς δεν πρέπει να έχουμε ούτε κουβέντα."

Η μαρτυρία ενός πρώην συντρόφου
Με ημερομηνία 20.6.1983 φυλάσσεται στα αρχεία της Στάζι (τμήμα ΧΧΙΙ καταπολέμησης της τρομοκρατίας) η κατάθεση ενός πληροφοριοδότη της ανατολικογερμανικής μυστικής υπηρεσίας για τον Ρολφ Πόλε. Πίσω από το ψευδώνυμο Μπάαντε που αναφέρεται, γνωρίζουμε σήμερα ότι κρύβεται ο Βέρνερ Χόπε. Ο Χόπε έμεινε 8 χρόνια φυλακή στη Δυτική Γερμανία μετά τη σύλληψή του το 1972, με την κατηγορία της συμμετοχής σε κάποια ένοπλη σύγκρουση RAF-αστυνομίας. Μετά την αποφυλάκισή του κατέφυγε στην Ανατολική Γερμανία και έγινε "ανεπίσημος συνεργάτης" (ΙΜ, Inoffizieller Mitarbeiter) της Στάζι. Δημοσιεύουμε παρακάτω τα σημαντικότερα σημεία αυτής της μαρτυρίας.

"ΡΟΛΦ ΠΟΛΕ. Είναι περίπου 40 ετών. Την εποχή της APO (Εξωκοινοβουλευτικής Αντιπολίτευσης) υπήρξε βασικό στέλεχός της στο Μόναχο, επικεφαλής μεταξύ άλλων της νομικής βοήθειας. Ηταν ήδη εξαιρετικός νομικός, από όσο μάλιστα γνωρίζω διακρίθηκε στις κρατικές εξετάσεις και θα μπορούσε να γίνει λαμπρός δικηγόρος. Αλλά δεν θέλησε. Στην APO ριζοσπαστικοποιήθηκε και είχε επαφές με τους Φ. Τόιφελ, Ρ. Χάισλερ, Μπ. Μόνχαουπτ. Εκεί απέκτησε κάποια εμπειρία, λόγω της οποίας θα εγκατέλειπε ούτως ή άλλως τη νομική του σταδιοδρομία και θα περνούσε στην παρανομία. Στα 1971 (την Ανοιξη) ήρθε στη RAF. Δούλεψε με τους Μάνφρεντ Γκράσχοφ, Πέτρα Σελμ, Ινα Ζίπμαν, Ιμγκαρντ Μέλερ, Μπ. Μόνχαουπτ και μένα. Μπορούσε να εμφανίζεται ως πλούσιος αστός, πράγμα πολύ χρήσιμο σε ορισμένες περιπτώσεις. Εκτός αυτού κάτι καταλάβαινε και από όπλα.
Του Ρολφ άρεσαν πολύ οι πολιτικές συζητήσεις και ο ίδιος έλεγε συχνά ότι είναι "κάπως αναρχικός" ή ότι "ξυπνάει ο αυτόνομος μέσα μου". Για πολύ καιρό δεν τον καταζητούσαν. Στις αρχές του 1972 συνελήφθη στη Νυρεμβέργη (;) τη στιγμή που επιχειρούσε να αγοράσει όπλα χωρίς άδεια (κάτι που ήξερε να κάνει καλά). Στη φυλακή αλληλογραφούσα μαζί του και κατάλαβα ότι (πλέον) δεν συμφωνούσε απολύτως με τις θέσεις της RAF. Ετσι απέρριψε τη μακρά απεργία πείνας το 1974, και γι' αυτό δεν συμμετείχε στο Info (δίκτυο αλληλοενημέρωσης των κρατουμένων). Τα γράμματά του ήταν πράγματι "κάπως αναρχικά". Τον Φεβρουάριο του 1975 τον απελευθέρωσε η "2 Ιούνη". Το 1976 συνελήφθη στην Ελλάδα. Ακολούθησε μια διαδικασία απέλασης, κατά την οποία ο Ρολφ κατάφερε να κινητοποιήσει τον ελληνικό αντιφασισμό κατά της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Η αντίσταση κατά της παράδοσής του στη Γερμανία ήταν ευρύτατη. Διαμαρτυρήθηκε ακόμη και ο Μανώλης Γλέζος που το 1943 είχε κατεβάσει τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό από την Ακρόπολη. Η κινητοποίηση οφειλόταν στο πολιτικό και νομικό προφίλ του Ρολφ. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο απέρριψε το αίτημα απέλασης, και μόνο μετά μεγάλη πίεση από τη γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε ο Αρειος Πάγος την απέλαση.
Ο Ρολφ έμεινε έξι χρόνια στις βαυαρικές φυλακές. Δεν ξέρω αν γνώρισε τότε τον Γιαν ή αν τον ήξερε από την πρώτη φυλάκισή του στα 1972. Η φίλη του Γιαν ξέρει πάντως τον Ρολφ από το 1972, γιατί τότε αυτή ήταν στην "Κόκκινη Βοήθεια του Μονάχου". Και οι δύο έχουν σήμερα επαφή με τον Ρολφ, ο οποίος ζει στο Μόναχο. Δεν ξέρω τι κάνει εκεί. Κατά την επίσκεψή του στο Αμβούργο δεν φάνηκε να κινήθκε πολιτικά."

(Ελευθεροτυπία, 18/10/1998)

ΣΤΟ ΟΡΙΟ
Στοιχεία της δράσης του Ρολφ Πόλε, όπως καταγράφηκαν στο φάκελό του από τους πράκτορες της Στάζι. Ορισμένα στοιχεία είναι καταφανώς λανθασμένα, όπως η συμμετοχή του Πόλε στη RAF, η οποία διαψεύδεται, άλλωστε, από άλλα στοιχεία του ίδιου φακέλου:

1962. Ο Π. ξεκινά νομικές σπουδές στο Μόναχο. Στις πρώτες νομικές του εξετάσεις είχε καλά αποτελέσματα, ενώ στις δεύτερες απέτυχε (σ.σ. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για την πρώτη περίπτωση άρνησης άδειας εργασίας για πολιτικούς λόγους, μια πρώτη εφαρμογή του Berufsverbot). Στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου έμεινε έως την άνοιξη του 1971. Ως ασκούμενος δικηγόρος δούλεψε στη νομική υποστήριξη μελών της "Εξωκοινοβουλευτικής Αντιπολίτευσης" (APO).

1967. Ο Π. ήταν πρόεδρος της βαυαρικής φοιτητικής ένωσης και επικεφαλής της Ένωσης Φοιτητών στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Συμμετείχε στις διαδηλώσεις του APO και στο κίνημα της πασχαλινής πορείας του 1968.

27.05.1969. Καταδίκη σε 15 μήνες φυλακή εξαιτίας σοβαρής διατάραξης της κοινής ειρήνης κατά την διαδήλωση το Πάσχα του 1968 στο Μόναχο. Ο Π. μετείχε στον αποκλεισμό της διανομής της εφημερίδας "Μπιλντ".

1970-1971. Ο Π. προσχωρεί στην "Φράξια Κόκκινος Στρατός" (RAF) και αναλαμβάνει την προμήθεια όπλων. Από ένα κατάστημα στο Σβάμπινγκ ο Π. νοικιάζει αστυνομικές στολές. Οι στολές θα βρεθούν αργότερα κατά τη σύλληψη μελών της RAF.

17.12.1971. Σύλληψη του Π. στο Ουλμ κατά την απόπειρα αγοράς πυροβόλων όπλων με χρήση πλαστών ονομάτων (Χορστ Σένβαλντ Μαζντάκ, Κρίστιαν Φόιστελ, Μάριο Νάγκελ).

01.03.1974. Μετά από μια επεισοδιακή δίκη που διάρκεσε πέντε μήνες ο Π. καταδικάστηκε σε 6 χρόνια και 5 μήνες για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση.

02.03.1975. Απελευθέρωση του Π. σε ανταλλαγή με τον απαχθέντα πρόεδρο των Χριστιανοδημοκρατών στο Βερολίνο Λόρεντς. Αναχωρεί αεροπορικά για την Λαϊκή Δημοκρατία της Υεμένης με τους Μπέκερ, Χάισλερ, Κρέχερ-Τίντεμαν και Ζίπμαν.

21.07.1976. Σύλληψη του Π. στην Αθήνα. Διαπιστώνεται από την αστυνομία ότι ο Π. έφτασε στην Κέρκυρα στις 27.05.1976 με το όνομα Ρικάρντο Πέντρο Ρόχας. Μετά από "διακοπές" στη Μύκονο, ο Π. έφτασε στην Αθήνα στις 13.07.1976. Κατά τη σύλληψή του ήταν άοπλος και έφερε περουβιανό διαβατήριο, στο όνομα Αδόλφο Κριστομπάλ Φρέντιε.

22.07.1976. Η κυβέρνηση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας υποβάλλει στην ελληνική κυβέρνηση αίτημα έκδοσης του Π.

Ιούλιος 1976. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του δυτικού Τύπου ο Π. είναι ύποπτος για συμμετοχή στην προετοιμασία της επιχείρησης στο Εντεμπε. Τα δημοσιεύματα δεν επιβεβαιώνονται.

20.08.1976. Το εφετείο της Αθήνας απορρίπτει την έκδοση του Π. στην Ο.Δ.Γερμανίας.

01.10.1976. Μετά από συνεχείς διαπραγματεύσεις και ανταλλαγή διακοινώσεων μεταξύ των κυβερνήσεων της Ο.Δ.Γερμανίας και της Ελλάδας, ο Άρειος Πάγος συναινεί στην έκδοση του Π. Η ελληνική κυβέρνηση ανακοινώνει ότι ο Π. μεταφέρθηκε με ειδική πτήση, λίγο μετά την έκδοση της απόφασης. Ο Π. οδηγήθηκε στις φυλακές του Στράουμπινγκ στο Μόναχο.

Ιούλιος-Αύγουστος 1977. Το δικαστήριο του Μονάχου ορίζει την ποινή του Π. σε έξι χρόνια.

18.10.1976. Νέα δίκη του Π. στο Μόναχο με την κατηγορία της "ληστρικής εκβίασης", μετά την απαγωγή του Λόρεντς.

Μάρτιος 1978. Ο Π. καταδικάζεται από το δικαστήριο του Μονάχου σε 3 χρόνια και τρεις μήνες φυλακή εξαιτίας "ληστρικής εκβίασης".

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Ρολφ Πόλε "Μια περιπέτεια πριν από 20 χρόνια που τα είχε όλα!" (εφημερίδα "Το Ποντίκι", 25.7.1996). Εξιστόρηση της σύλληψης του Πόλε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1976 και της διαδικασίας έκδοσης που ακολούθησε. Το πρώτο μέρος των αναμνήσεων του ίδιου του διωκόμενου ως "πιο επικίνδυνου τρομοκράτη".

Ralf Reinders, Ronalf Fritzsch "Die Bewegung 2. Juni" (εκδόσεις ID, Βερολίνο 1996). Η ίδρυση και η ιστορία της οργάνωσης "Κίνημα 2 Ιούνη" που συνέδεσε το όνομά της με την επιτυχημένη απαγωγή του Λόρεντς και την απελευθέρωση του Πόλε και άλλων πολιτικών κρατουμένων. Οι σχέσεις της με την RAF και άλλες οργανώσεις του κινήματος της Αριστεράς μετά το '68.

Gerhard Wisnewski, Wolfgang Landgraeber, Ekkehard Sieker, "Das RAF- Phantom" (εκδόσεις Knaur, Μόναχο 1992). Ερευνα για την εξέλιξη της ιστορίας της RAF, εστιασμένη στη λεγόμενη "τρίτη γενιά" της ένοπλης οργάνωσης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρος έχει το κεφάλαιο για τις σχέσεις Stasi-RAF, όπου απομυθοποιείται η κυρίαρχη λογική των μέσων ενημέρωσης. Βάσιμα ερωτηματικά και για τις σχέσεις των δυτικογερμανικών μυστικών υπηρεσιών με κάποιες από τις τελευταίες "τρομοκρατικές" δραστηριότητες.


ΔΕΙΤΕ

Ο άνθρωπος του Βερολίνου (The man between) του Κάρολ Ριντ (1953). Κλασικό θρίλερ κατασκοπείας, τοποθετημένο στο Βερολίνο των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων. Απαραίτητο για την κατανόηση του ψυχροπολεμικού στερεότυπου σχετικά με την ανατολικογερμανική κατασκοπευτική κοινότητα.

Παράλληλα πάθη (The year of the gun) του Τζον Φρανκεχάιμερ (1991). Η δυτικοευρωπαϊκή "τρομοκρατία" της αριστεράς -και συγκεκριμένα οι ιταλικές Ερυθρές Ταξιαρχίες- σαν όργανο μιας ενιαίας διεθνούς κομμουνιστικής συνομωσίας. Ψυχροπολεμικό φιλμ τελευταίας εσοδείας, από ένα μετρ των ακροτήτων του είδους.

Χωρίς αναισθητικό (Bez znieczulenia) του Αντρέι Βάιντα (1978). Η πραγματική -και κάθε άλλο παρά "υπεράνθρωπη"- όψη των μυστικών αστυνομιών του ανατολικού μπλοκ: ένας άνθρωπος "πέφτει σε δυσμένεια" και οδηγείται στην αυτοκτονία, χωρίς καν να μπορέσει να συνειδητοποιήσει ποιό υπήρξε το "λάθος" του.

www.iospress.gr                                   ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ  -  ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"