O Aλλόπιστος και η Νεφελοκοκκυγία

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Κατά τα μέσα του Πελοποννησιακού πολέμου, όταν οι Αθηναίοι ψάχνανε για πόρους στη Σικελία, δυο Αθηναίοι πολίτες, ο Αλλόπιστος και ο Καλοελπίδης, πονηρός ο πρώτος, αγαθός ο δεύτερος και παρασυρμένος, καβαλούν δυο πτηνά της συμφοράς και πάνε να χτίσουν πόλη. Επιλέγουν μια κατά το χώρο των Πρεσπών που την ονομάζουν Μακεδονοκοκκυγία. Επειδή όμως εκεί βρίσκονται και πουλιά, τα πείθουν να τη χτίσουνε στα σύννεφα, στο χώρο τους.

Ο Αλλόπιστος, που λέγεται και Πεισθέταιρος, έχει λέγειν ισχυρό, και τον νοιάζει να γίνει βασιλιάς, εκεί στα σύννεφα όπου πετάει και πατάει. Τα βρίσκει με τους ιερείς όπου τους δίνει κάτι, καθώς είναι από τους πρώτους που έρχονται ως διαφωνούντες. Και τελικά η ουτοπική αυτή πόλη καταλήγει με γιορτή, που ως είθισται σφάζονται ερίφια και παίρνουν οι θεοί την τσίκνα, την οποία εξ αρχής ο αλλόπιστος Πεισθέταιρος δεν ήθελε να έχουν. Αλλά ανάγκα και θεοί πείθονται, καθώς και αυτοί έχουνε ανάγκες.

‘Έψαξα να βρω το όνομα αυτού του επαναστάτη αριστερού που κατέληξε βασιλιάς να γίνει, σηκώνοντας τον πέπλο του εσαεί υπάρχοντος σατυρικού ή κυνικού απόκρυφου στοχαστή που λέγεται Αριστοφάνης. Προς τη σημερινή χρονολογία ο ουτοπιστής Πεισθέταιρος λέγεται Αλέξης.

Η ουτοπία, όμως, ο Αισχύλιος κωμικός λέει πως είναι απαραίτητη για τη ζωή όταν αυτή βρίσκεται σε κρίση. Εκεί η ουτοπία βασιλεύει μαζί με την ελπίδα. Το σύστημα όμως γυρνάει εκεί που είναι η φυσική επιλογή. Και μένει η ουτοπία δώρο ζωτικό για τους ουτοπικούς ανθρώπους ενώ για τους ρεαλιστές προκύπτει χρήσιμη ιδίως αν έχουνε βλακεία.

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"