Α. Οθωμανοί – Τούρκοι: Σύντομη ανάλυση της μεθοδολογίας τους
Οι μνήμες των λαών της περιοχής από την Οθωμανική αυτοκρατορία, που κάποτε ήταν η μεγαλύτερη χερσαία αυτοκρατορία του πλανήτη, (εξ ου και τα “σύνορα της καρδιάς” του νεο-σουλτάνου) είναι ακραία αρνητικές.
Το σύστημα εξάπλωσης και διακυβέρνησης της αυτοκρατορίας και της νεο-Τουρκίας βασίζεται στο δόγμα της βίας, με το πρωτόγονο σχήμα ότι όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας.
Για τον λόγο αυτό, παρά τη μακραίωνη ιστορική της παρουσία, η Οθωμανική αυτοκρατορία λειτουργούσε με εθνικές και θρησκευτικές διακρίσεις με αποτέλεσμα να διατηρηθούν οι εθνικές συνειδήσεις των κατεχόμενων λαών.
Συλλαμβάνοντας τα ανωτέρω, ο Μουσταφά Κεμάλ, “διδάσκαλος” του Χίτλερ (κατά τον ίδιο) προχώρησε σε πράξεις ωμής βίας και καταπίεσης προκειμένου να ονομάσει Τούρκους και να τουρκοποιήσει τους ιστορικούς λαούς της Μικράς Ασίας, καθώς η πληθυσμιακή εθνική συγκρότηση του περιορισμένου στην Μικρά Ασία νεοτουρκικού κράτους (λιγότερο από 1/3 οι έχοντες τουρκική εθνική συνείδηση), δεν του επέτρεπε να αισιοδοξεί για την διατηρησιμότητά του. Το δόγμα “ένα κράτος, ένας λαός, ένας ηγέτης” είναι δικό του δημιούργημα και όχι του Αδόλφου Χίτλερ και για αυτό τον λόγο αποκλήθηκε “Ατατουρκ” (πατέρας των Τούρκων).
Στην προσπάθειά του αυτή, απέτυχε με τους Κούρδους, που αποτέλεσαν τον ουσιαστικό σύμμαχό του στις ακραίες στρατιωτικές και δολοφονικές ενέργειες κατά των λαών/εθνών της Μικράς Ασίας, που κρίθηκε από τους νεότουρκους ότι πρέπει να πάψουν να υφίστανται στο νέο κράτος. Αυτό που ο Κεμάλ είχε υποσχεθεί στους Κούρδους ηγέτες ήταν η ανεξαρτησία των κουρδικών περιοχών της Ανατολικής Τουρκίας, ώστε να αποτελέσουν νέο ανεξάρτητο κράτος (κατ’ άλλους ιστορικούς υποσχέθηκε απλώς την πλήρη διοικητική αυτονομία τους σε ομόσπονδο κράτος). Αυτό που επακολούθησε ήταν μια κλασσική τουρκική “μπαμπεσιά”, όπως ορίζει την έννοια η τουρκική γλώσσα. Πιστοί στο δόγμα του μονοεθνικού κράτους, ο Μ. Κεμάλ και οι επίγονοί του, απαγόρευσαν οποιαδήποτε αναφορά στην ύπαρξη άλλου έθνους στην τουρκική επικράτεια και το επιβάλλουν επί σχεδόν ένα αιώνα με τα πιο ακραία μέσα βίας και καταστολής.
Συνεπώς, όταν κάνουμε λόγο για την Τουρκία, θα είναι χρήσιμο να αναλύουμε τις μεθόδους της και τις πρακτικές/στρατηγικές που χρησιμοποιεί. Οι Τούρκοι, γνωρίζουν καλά ότι το κατεξοχήν και γενεαλογικά τουρκικό έθνος αποτελεί στην πραγματικότητα (και αποτελούσε πάντα) μία μειονότητα στην περιοχή που καταλαμβάνει το τουρκικό κράτος. Ακόμα και οι αρκετοί ηγέτες τους, ακούγοντας τις ιστορίες για τους προγόνους τους αντιλαμβάνονται, ότι δεν είναι εθνικά Τούρκοι, αλλά απόγονοι εξισλαμισθέντων της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας με διαφορετική εθνική προέλευση.
Αυτή είναι και η βασική αγωνία του τουρκικού καθεστώτος: η ανακάλυψη της εθνικής ασυνέχειας, ασυνέπειας, μειονεξίας της ιστορικής πορείας και καταγωγής εκ μέρους των Τούρκων πολιτών ή, καλύτερα, υπηκόων. Αυτό το στοιχείο του φυσικά και ιστορικά επίπλαστου, που όμως αποτελεί το ουσιώδες θεμέλιο του σύγχρονου τουρκικού κράτους, αποτελεί ταυτόχρονα και την ουσιώδη διαλυτική του ασυνέπεια. Οσο οι τουρκικές ηγεσίες στηρίζουν τον ιστορικό μύθο του Μ. Κεμάλ (αναγκαίος για τους σκοπούς του στην εποχή του) επιβαρρύνουν τις συνθήκες διάλυσης του τουρκικού κράτους και τις συνέπειές της. ...
Ο ίδιος ο σημερινός πρόεδρος του Τουρκικού κράτους, γνωρίζοντας προφανώς ότι έχει αφενός βαλκανική και αφετέρου ποντιακή καταγωγή και συλλαμβάνοντας το ζήτημα επιχείρησε και επιχειρεί να μετατρέψει την Τουρκία από εθνικό κράτος σε αυτοκρατορία (δηλαδή σε εθνικό αμάλγαμα υπηκόων) αντιλαμβανόμενος ότι αργά ή γρήγορα η ιστορική αλήθεια θα δημιουργήσει ρωγμές στην εθνική συνείδηση και ψευδεπίγραφη ταυτότητα του υπάρχοντος κράτους. Ευνόητο είναι ότι η ύπαρξη και απαίτηση των 30.000.000 Κούρδων της Τουρκίας για αυτονομία, ανεξαρτησία και απόσπαση από το τουρκικό κράτος, ματαιώνει τα σχέδιά του και σε θεωρητικό επίπεδο και σε επίπεδο εδαφικής επέκτασης προς Ανατολάς μέσω της στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος και της πρόκλησης σειράς αδυναμιών στα άλλα κράτη της περιοχής με την ενεργό συμμετοχή της Τουρκίας. Οι Τούρκοι στην προσπάθεια αυτή, που έλαβε σάρκα και οστά κατά την τρέχουσα 10ετία, ξέχασαν ότι για τους κατοίκους της περιοχής το όνομα “Τούρκος” είναι συνώνυμο της σφαγής και του αίματος. Αν θέλει κάτι ουσιαστικό να αλλάξει ο Ρ.Τ. Ερντογάν θα είναι η εικόνα της Τουρκίας για τους γείτονές της και η αδικαιολόγητη τάση του τουρκικού κράτους να θέλει να χρησιμοποιεί βία. Εσωτερικά όμως το κυρίαρχο παραμένει να μεταβεί η Τουρκία από την ιστορική και κοινωνική φάση της βίαιης ομογενοποίησης-τουρκοποίησης ή της ισλαμοποίησης, στην φάση της εννόησης της ιστορικής αλήθειας και στην κοινωνική δημοκρατική συνεργασία των εθνικών κοινοτήτων και διαφοροποιήσεων που ενσωματώνει στον γεωγραφικό χώρο της.
Β. ΚΟΥΡΔΟΙ : Από λάθος σε λάθος, η κουλτούρα, τα ελλείμματα των ηγεσιών και η έλλειψη ιδεολογικής κοινωνικής ταυτότητας και βάσης
Το κουρδικό έθνος, “το μεγαλύτερο έθνος χωρίς κράτος”, με διακριτή εθνική συνείδηση, γλώσσα και στην πραγματικότητα “παγανιστική” θρησκεία, κατοικεί σε μία ενιαία περιοχή που εδαφικά είναι ενταγμένη στα κράτη της Τουρκίας, του Ιράκ, του Ιράν και της Συρίας. Οπως είναι εύκολα αντιληπτό, το κουρδικό έθνος και η θέλησή του για ανεξαρτησία αποτελεί απειλή για την εδαφική ακεραιότητα των κρατών αυτών και την επίσης κατ’ επίφαση “εθνική” τους συγκρότηση ως “αραβικών” κρατών.
Ως λαός αρχαιότατος (χιλιάδες χρόνια αρχαιότερος από τους Τούρκους) ορεσίβιος με νομαδικό τρόπο ζωής και κοινωνικής οργάνωσης, οι “Καρδούχοι” δεν ενδιαφέρονταν επί χιλιάδες χρόνια για την δημιουργία κράτους και δεν αντιλαμβάνονταν όπως εμείς την έννοια και του κράτους και των συνόρων. Κράτος και σύνορά τους ήταν τα βοσκοτόπια.
Στην πραγματικότητα ήταν ένας λαός που χρησιμοποιούσαν οι βασιλείς και αυτοκράτορες της περιοχής ελέγχοντας με διάφορους τρόπους τις ηγεσίες των “φαρών” που κυριαρχούσαν σε κάθε περιοχή. Αν η κοινωνική ιστορική βάση – πρόβλημα των Κούρδων σε σχέση με την δημιουργία κράτους βρίσκεται στις πατρογονικές αντιλήψεις τους, το λειτουργικό πρόβλημα βρίσκεται στις ηγεσίες τους. Αυτές πρόδωσαν και προδίδουν τον κουρδικό λαό.
Το ζήτημά τους, αν εξακολουθούν σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης να θεωρούν κεφαλαιώδους σημασίας την δημιουργία κουρδικού κράτους, είναι σαφέστατα αυτό και είναι ουσιωδώς ζήτημα ιδεολογικής ταυτότητας και ιδεολογικής κοινωνικής προσέγγισης των πραγμάτων. Αυτή η σύγχυση της ανυπαρξίας ή του πολυμερισμού και εσωτερικής πολυπλοκότητας ιδεολογικής προσέγγισης στο ζήτημα, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά των Κούρδων. Ακόμα και εάν η παγκόσμια κοινότητα αποφάσιζε να επιβάλει την δημιουργία ενός κουρδικού κράτους (ορθό ιστορικά θα ήταν να μην αποκληθεί “Κουρδ-ιστάν”, καθώς ούτε Αραβες είναι, ούτε φανατικοί μουσουλμάνοι), είναι βέβαιο ότι σύντομα το κράτος αυτό θα αυτοδιαλυόταν από πολλαπλούς εκατέρωθεν εμφυλίους πολέμους.
Το έσχατο τεράστιο σφάλμα των ηγεσιών των Κούρδων ήταν η συμπόρευση και κοινή πορεία με τις Η.Π.Α. και τους συμμάχους της (Ε.Ε.) στην Συρία. Αν και τα ζητήματα στην Συρία δεν έλειπαν, κανείς δεν μπορεί να αγνοεί την αναγνωρισμένη από το Συριακό κράτος αυτονομία των Κούρδων, την πλήρη ισότητα και ελευθερία που απολάμβαναν και την δυνατότητα να ενισχύουν τους ομογενείς τους σε άλλα κράτη της περιοχής. Προφανώς ακραία εθνικιστικά στοιχεία ελεγχόμενης προέλευσης και “επιρροών” δημιούργησαν ζητήματα στο Συριακό κράτος, αυτό όμως που φαντάζει με πλήρη προδοσία είναι η συνεργασία τους με τις Η.Π.Α. και τις λοιπές χώρες του ΝΑΤΟ στο μέτωπο του πολέμου κατά του Ασσαντ και των Σύριων.
Δεν είναι τυχαίο μάλιστα, ότι στο ενισχυόμενο από τις υπηρεσίες και τα συμφέροντα της Δύσης και της Τουρκίας παραμύθι της “Αραβικής Ανοιξης”, τόσο η “αντιπολίτευση”, όσο και οι τουρκοκίνητοι πράκτορες και πολεμιστές είχαν ως ασφαλή περιοχή εισόδου και δράσης, κυρίως τα “δικά τους” εδάφη.
Το ότι στην Συρία ενεπλάκησαν άμεσα ή έμμεσα, εκτός από την Τουρκία, τα άλλα δύο μεγάλα κράτη της περιοχής, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία, μαζί με όλο το πλαίσιο των ισχυρών του πλανήτη, έκανε την κατάσταση ιδιαίτερα περίπλοκη, με διάφορους στρατούς να υπάρχουν στον ίδιο χώρο και να στοχεύουν τελικά όλοι εναντίον όλων. Επικράτησε το πιο συγκροτημένο μέτωπο, αυτό της συριακής κυβέρνησης με τους Ρώσους, τους Ιρανούς, τους Κινέζους, τους Παλαιστίνιους και το σύνολο των “αριστερών” πολιτών και πολιτικών δυνάμεων της Συρίας.
Σε όλο αυτό το ατελείωτο γαϊτανάκι – χορό του αίματος, οι ηγεσίες των Κούρδων της Συρίας (στην μεγάλη τους πλειοψηφία), πιστές στην ιστορική τους ανικανότητα και με πάγιο το έλλειμμα ιδεολογίας, επέλεξαν να συνεργαστούν με τους κατ’ επάγγελμα και μέγεθος μεγαλύτερους ιμπεριαλιστές της ανθρωπότητας. Προφανώς οι τελευταίοι, κατά την πάγια ιστορική τους συμπεριφορά, έταξαν πραγματοποίηση των ονείρων, υποσχέθηκαν εξουσίες και ηγεσίες και χρημάτισαν, ώστε η επόμενη ημέρα να τους βρει σε μία κρίσιμη μεριά του πλανήτη, όπου εκτός από πλήρως ανεπιθύμητοι εκδιώχθηκαν και απουσιάζουν ανά τους αιώνες (παρά τις σύντομες περιόδους αποικιοκρατίας). Οι ηγεσίες των Κούρδων για μία ακόμα φορά δεν μπόρεσαν να ξεδιαλύνουν με ωριμότητα τις προθέσεις των συντελεστών του Συριακού εμφυλίου και στράφηκαν προς την λάθος πλευρά, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την Τουρκία …, που την ίδια ώρα ενίσχυαν εκ του πλαγίου και τους αλλόφρονες μισθοφόρους του “κορανίου”. Δεν αντιλήφθηκε κανένας ότι ο πραγματικός στόχος όλου αυτού του εμετικού μακελειού ήταν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους την Συρία και να αποκεφαλίσουν τις σοσιαλιστικές δομές του κράτους της;
Γ. Η αποχώρηση των ΗΠΑ και η πρόσκληση στην Τουρκία να επέμβει: μια απολύτως πονηρή κίνηση.
Μη έχοντας πλέον κερδοφόρο λόγο να κρατούν μιαν στενή λωρίδα σχεδόν ερήμου οι Η.Π.Α. και οι σύμμαχοί τους αποφάσισαν με προφανείς ύπουλες σκοπιμότητες να αποχωρήσουν. Ο Συριακός λαός με τον αγώνα του και το αίμα του απέτρεψε την διάλυση και την προτεκτορατοποίηση της Συρίας.
Η Τουρκία, που διαδραμάτισε άμεσο ρόλο σε όλες τις “αραβικές/ισλαμικές επαναστάσεις” (Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο), έχοντας χάσει πλέον παντού, αναγεννώντας το εναντίον της μίσος, αντιλαμβανόμενη πλέον ότι το παιχνίδι της επικυριαρχίας χάθηκε, επανήλθε στην πολιτική της βίας. Στόχος της είναι να καταλάβει στρατιωτικά την Βόρεια Συρία, να εκτοπίσει εκατομμύρια Κούρδους από τις πατρογονικές τους εστίες και να εγκαταστήσει εκεί φίλα προσκείμενους σε αυτή Σύριους (πρόσφυγες σήμερα στην Τουρκία) και άλλους μετανάστες. Πρόκειται για την συνταγή της Κύπρου. Το εάν στις επιλογές της είναι η δημιουργία άλλου κράτους (όπως στην Β. Κύπρο) ή μόνο επέκτασης των συνόρων της, είναι άγνωστο, αδιάφορο και έπεται. Το γεγονός είναι ότι η Τουρκία διαπιστωμένα διαπράττει εγκλήματα πολέμου με διακηρυγμένοπλέον σκοπό να διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γενοκτονίες όμοιες με αυτές των σουλτάνων και του Κεμάλ, κατά ολόκληρων εθνοτήτων. Τα κράτη του ΝΑΤΟ/Δύσης για μία ακόμα φορά έδειξαν τον δρόμο και απλώς αυξάνουν τις τιμές για τα όπλα, που άλλωστε πουλούν στην Τουρκία επί αιώνες.
Ο Ερντογάν έπρεπε πριν κινηθεί να εννοήσει ότι στο διεθνές ιμπεριαλιστικό πλαίσιο, ουδείς έχει το δικαίωμα να επεκταθεί πέραν του “εφ’ ώ ετάχθη”. Το να αποζητά και να απεργάζεται η Τουρκία να αποτελέσει κυρίαρχη δύναμη στην κεντρική και ανατολική Μεσόγειο είναι πολύ πέραν αυτού.
Ομως η Τουρκία έπαιξε ουσιώδη ρόλο στην προετοιμασία, υλοποίηση, χρηματοδότηση και στήριξη της “αραβικής άνοιξης” και προφανώς θα ζήτησε την ελάχιστη ανταμοιβή – αντάλλαγμα, είτε αυτό έχει να κάνει με την αραβική ΑΟΖ είτε με την προσάρτηση εδαφών της Συρίας. Μετά τους Κούρδους που προδόθηκαν, αφού αντί να συμμαχήσουν με την αριστερά της Συρίας συμμάχησαν με τους ιμπεριαλιστές, έρχεται η σειρά της Τουρκίας.
Είναι γνωστό (βγήκε πλέον στην δημοσιότητα σε διεθνή πρακτορεία, χωρίς να διαψευστεί) ότι ο Τράμπ ένα περίπου μήνα πριν μίλησε στο τηλέφωνο με τον Ερντογάν για το θέμα. Οπως γράφτηκε και προφανώς κάπως έτσι είναι, ο πρόεδρος των Η.Π.Α. ανακοίνωσε στον πρόεδρο της Τουρκίας, ότι θα αποχωρήσει και του έδωσε το πράσινο φως να υποκαταστήσει τις αμερικανικές δυνάμεις στην περιοχή πριν προλάβουν οι Σύριοι. Το ποιος από τους δύο το πρότεινε έχει λίγη σημασία και δύσκολα θα το μάθουμε, αν και φέρεται να είναι πρόταση του Τράμπ.Σημασία έχει ότι το συμφώνησαν αμφότεροι. Το εάν η “δικαιολογία” ήταν οι Κούρδοι, δεν ένοιαξε καθόλου τον Ερντογάν, αλλά και την “σύμμαχο” Η.Π.Α. .
Με τον τρόπο αυτό, ο Τράμπ προφανώς επιθύμησε και επιθυμεί να διαταράξει τις σχέσεις Τουρκίας – Ρωσίας και να επαναφέρει στους κόλπους της μεγάλης οικογένειας των ιμπεριαλιστών της δύσης την Τουρκία, που μετά το πραξικόπημα φλερτάρει άμεσα με την Ρωσία.
Με την ίδια κίνηση ο Τράμπ θέλησε να δημιουργήσει και ζήτημα εμπλοκής της Ρωσίας και ένα νέο κύκλο ζητημάτων με την στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στην περιοχή και τη γενοκτονία κατά των Κούρδων.
Προφανώς οι ΗΠΑ γνώριζαν μέσα από τις πηγές τους, το αυτονόητο ότι η Συριακή κυβέρνηση δεν επρόκειτο να αφήσει τους Τούρκους να καταλάβουν τα εδάφη της, πολεμώντας τους ελαφρά οπλισμένους Κούρδους. Ηθελαν συνεπώς οι Η.Π.Α. να προκαλέσουν, αυτό που προκάλεσαν χθες: την εμπλοκή του Συριακού στρατού, προφανώς με την σύμφωνη γνώμη της Μόσχας, όπως αποκάλυψε Κούρδος που μετείχε στην σύσκεψη - συμφωνία της Λαττάκειας (στην μοναδική ρωσική βάση στην Μεσόγειο).
Με τον τρόπο αυτό οι ΗΠΑ επιτυγχάνουν να επαναφέρουν ένταση και απόσταση στις ρωσοτουρκικές σχέσεις (η συμμαχία Ρωσίας – Τουρκίας ήταν ιστορικά “παρά φύσιν”) και να αναζωπυρώσουν τον εμφύλιο στην Συρία (ισλαμιστές και αντιφρονούντες), με τον συριακό στρατό να απασχολείται με την τουρκική επίθεση και τους “δημοκράτες” Σύριους που μάχονται στο πλευρό των Τούρκων εναντίον των μέχρι χθες “συμμάχων” τους Κούρδων.
Το κυρίαρχο ζήτημα στη νέα επικίνδυνη σύρραξη αυτή, είναι οι δυνατότητες του Συριακού στρατού, που προφανώς είναι αδύναμος και αποκαμωμένος σε σχέση με το προ εμφυλίου παρελθόν. Φυσικά, ήττα της Συρίας θα είναι και ήττα των συμμάχων της.
Είναι σαφές ότι η πολιτική των ΗΠΑ και των άλλων ιμπεριαλιστών έχει πετύχει με την αποχώρηση να προκαλέσει νέα πολλαπλά προβλήματα στην Συρία μαζί με ένα νέο θλιβερό κύκλο ανθρώπινων ζωών, αίματος και καταστροφών. Η Συρία και οι συμμαχοί της είναι πλέον αναγκασμένοι να απωθήσουν άμεσα τους Τούρκους έξω από τα συριακά σύνορα γιατί αυτή είναι η μοναδική οδός που έχουν. Αν δεν το κάνουν θα έχουν εκμηδενίσει το αποτέλεσμα σε όσα έκαναν μέχρι σήμερα και προφανώς αργά ή γρήγορα θα χάσουν τον έλεγχο της Συρίας.
Η παραμονή των Τούρκων στην περιοχή ανεξάρτητα από την υλοποίηση των γενοκτονικών σχεδίων τους, θα αναζωπυρώσει τις εστίες του εμφυλίου και θα τον διαιωνίσει. Ενα κράτος τουρκόφιλων και δυτικόφιλων έξω ή γύρω από το Χαλέπι, στις πατρογονικές εστίες σφαγιασθέντων ή εκδιωχθέντων Κούρδων, θα σημάνει αιώνια βία και πολέμους.
Αν ο Ερντογάν κάνει πόλεμο με τον συριακό στρατό και τους συμμάχους της Συρίας και ηττηθεί (η ήττα του συγκεντρώνει σημαντικό ποσοστό πιθανοτήτων) είναι βέβαιο ότι οι οικονομικές ηγεσίες της Τουρκίας θα τον “αποκεφαλίσουν” με πιθανότερη εξέλιξη την στρατιωτική χούντα. Συνεπώς και αυτό θα αποτελεί εκπλήρωση στόχου/νίκη των ιμπεριαλιστών έναντι του απείθαρχου Ερντογάν. Αντίστοιχα, η Τουρκία αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να αποχωρήσει από τα εδάφη αυτά, αφού δεν θα μπορεί να τα ελέγξει (άλλοι θα κάνουν τους “ειρηνοποιούς”). Συνεπώς, θα πρόκειται για μία πύρρεια νίκη με πραγματικό κόστος και ζημίες.
Είναι ευνόητο ότι ο Τράμπ πραγματικά κορόιδεψε τον Ερντογάν, όταν του είπε να μπει στην Συρία για να υποκαταστήσει τους αμερικάνους που φεύγουν. Για αυτό γράφτηκε πιο πάνω ότι ήλθε η ώρα να πληρώσει και η Τουρκία το τίμημα των συμμαχιών της με τους ιμπεριαλιστές.
Εάν η Τουρκία είναι νικήτρια, πέραν της ανθρωποσφαγής και όσα προκαλέσει στο εσωτερικό της, είναι ευνόητο ότι θα είναι μετρημένες ημέρες του Ασαντ και των κρατών συμμάχων του και η πολιτική αλλαγή στην Συρία δεν θα έχει μόνο αντικείμενο πρόσωπα, αλλά και συμμαχίες, ήτοι την εκδίωξη των Ρώσων και την επαναφορά των δυτικών στην περιοχή με νέο και ουσιαστικό ρόλο.Για τον λόγο αυτό είναι ευνόητο ότι οι άμεσοι σύμμαχοι της Συρίας (Ρωσία, Ιράν, Κίνα) έχουν κάθε λόγο να επέμβουν ενεργά και να επιβάλλεται για τις θέσεις τους να το πράξουν. Αλλιώς, πραγματικοί ηττημένοι θα είναι αυτοί.
Οι Κούρδοι όφειλαν να ξέρουν ότι δεν βάζουμε τους λύκους στο σπίτι και το μαντρί μας. Είναι ιστορικό θέσφατο ότι όποιος λαός έφερε τους ιμπεριαλιστές να του λύσουν τα ζητήματα βγήκε συνολικά χαμένος και αυτός και οι γείτονές του.Ας φροντίσουν να ζήσουν ειρηνικά και να αποκτήσουν πρώτα ένα ενιαίο ιδεολογικό υπόβαθρο για την κοινωνική τους συγκρότηση και πορεία.
Το μόνο ορθολογικό ζητούμενο σήμερα είναι μία συμφωνία Συρίας και Τουρκίας, ώστε να αναλάβει ο συριακός στρατός τον έλεγχο της περιοχής και να επικρατήσει ειρήνη.
Η αστεία ελληνική κυβέρνηση (και οι προκάτοχοί της) που επί μία δεκαετία απέχουν από οποιαδήποτε εξέλιξη και έκλεισαν το μάτι στους δυτικόφιλους δήθεν “δημοκράτες” πράκτορες των “ανοίξεων”, οφείλει να αναλάβει μια τέτοια πρωτοβουλία με τρόπο εμφατικό και έντονο μεταξύ των εμπλεκομένων (για να τους λύσει και τα χέρια της συνδιαλλαγής), ώστε να αναβαθμίσει το ρόλο της στην περιοχή. Φυσικά, είναι τόσο “λίγοι” που ούτε ντόρο προς την ορθή κατεύθυνση δεν μπορούν να προκαλέσουν. Απλά το θέτουμε υπόψη του ελληνικού λαού και της διεθνούς κοινότητας.
=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.