«Μῦθος ὁ τῆς αἰγός παραινῶν μὴ κρύπτειν τὰ πρόδηλα»: Γιατί ’ναι ανόητος πολύ όποιος ποθεί να κρύψει ό,τι η ζωή κάποια στιγμή θα το αποκαλύψει

(ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ ΕΝΟΣ IL MOTO PERPETUO ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΟΜΕΝΟΥ ΑΡΓΟΣΧΟΛΟΥ ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΟΥ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ, ΑΡΓΟΣΧΟΛΙΟ)

«Μόνος κυβέρνησα * τη θλίψη μου…

Είπα: δε θα ‘ναι η μαχαιριά * βαθύτερη από την κραυγή

Και είπα: δε θα ‘ναι το Άδικο * τιμιότερο απ’ το αίμα!

Το χέρι των σεισμών * το χέρι των λιμών

Το χέρι των εχτρών * το χέρι των δικών

Μου, εφρένιασαν εχάλασαν * ερήμαξαν αφάνισαν

Μία και δύο * και τρεις φορές

Προδόθηκα κι απόμεινα * στον κάμπο μόνος…» (Ελύτης)

Μια και δυο και τρεις φορές προδόθηκα στις «αξιολογήσεις»…

Παρακολουθώντας τα αιγοπροβατοβοοειδή του πολιτικού ποιμνίου να διαπραγματεύονται, δήθεν, σκληρά, αναμασώντας ως μηρυκαστικά την υποκρισία και τον κυνισμό με χωνευτικό το θαυματουργό νερό της αυταπάτης και στη συνέχεια να παραδίδουν τα οπίσθιά τους, δυστυχώς, μαζί με τα δικά μας στους δανειστές, για να κλείσει η λεγόμενη διαπραγμάτευση και αξιολόγηση, σκέφτηκα τον μύθο «Αἶξ καί αἰπόλος» (Η γίδα και ο τσομπάνης) του Αισώπου, για τον οποίο μύθο ο ρήτορας και συγγραφέας του 3ου-4ου μΧ αιώνα, ο εξ Αντιοχείας Αφθόνιος, σημειώνει:


«Μῦθος ὁ τῆς αἰγός παραινῶν μὴ κρύπτειν τὰ πρόδηλα» (Ο μύθος της γίδας, που παραινεί να μην αποκρύπτονται τα πρόδηλα), πολύ περισσότερο όταν αυτά δεν είναι απλώς πρόδηλα, όπως στην περίπτωση του κυβερνητικού βίου και της πολιτείας των κυβερνήσεων της χώρας μας, αλλά πασίδηλα, πάνδηλα και έκδηλα.

Θέλω να πιστεύω ότι, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός της «πρώτης φοράς Αριστεράς» επισκέφτηκε, πρόσφατα, το αποστακτήριο του ευρωπαϊκού Ναζισμού, την Ουκρανία, ο Ποροσένκο να τον ενημέρωσε για τον, κατά τον Ουκρανό ζωγράφο και συγγραφέα Mikhail Turovsky, πρωτάρη πίθηκο που έγινε άνθρωπος, διαπράττοντας έγκλημα εναντίον του είδους του, για να καταλάβει και αυτός, ότι η «πρώτη φορά Αριστερά», που έγινε κυβέρνηση, διέπραξε το ίδιο έγκλημα, ευτυχώς, όχι εναντίον των πιθήκων, που θα συνεχίσουν τις παραστάσεις τους στο τσίρκο της εξουσίας, αλλά εναντίον της Αριστεράς.

Μέσα στην ατυχία μου ως il moto perpetuo μεταρρυθμιζόμενου συνταξιούχου είμαι τυχερός που δεν είχα τη δειλία να δηλώσω ποτέ Αριστερός, αλλά πάντα Κομμουνιστής, και έτσι εκτός από τον ευτελισμό μου ως Έλληνα Ευρωπαίου (κάτι σαν το πιο σύντομο ανέκδοτο του αλήστου μνήμης Αλβανού τουρίστα), δεν θα υποστώ και τη χλεύη του Αριστερού.

Ας απολαύσουμε χωρίς περαιτέρω σχόλια το μύθο του Αισώπου και μια έμμετρη απόδοσή του στη Νεοελληνική γλώσσα από τον Ι. Ν. Κυριαζή.

«Αἶξ καί αἰπόλος

Αἴγα ἀποστᾶσαν ἀγέλης ἐπανάγειν αἰπόλος ἐπειρᾶτο πρὸς τὰς λοιπάς: ὡς δέ, φωναῖς καὶ συριγμοῖς χρώμενος, οὐδὲν μᾶλλον ἤνυε, λίθον ἀφεὶς καὶ τοῦ κέρως τυχών, ἐδεῖτο τῷ δεσπότῃ μὴ κατειπεῖν. ἡ δέ: «ἀνούστατε – εἶπεν – αἰπόλων, τὸ κέρας κεκράξεται κἂν ἐγὼ σιωπήσωμαι».

Οὕτω λίαν εὐήθεις οἱ τὰ πρόδηλα κρύπτειν ἐθέλοντες«.

Μετάφραση Ι. Ν. Κυριαζή

(Η κατσίκα και ο βοσκός

Απ’ το κοπάδι ενός βοσκού ξέκοψε μια κατσίκα,

γιατί στο μάτι έβαλε μίας συκιάς τα σύκα.

Και τις φωνές δεν άκουγε τις άγριες του τσοπάνη,

ώσπου αυτός το ζώο του στόχο με πέτρες βάνει.

Της έσπασε το κέρατο· πήρε ο βοσκός να κλαίει·

παρακαλώντας, τρέμοντας, γονατιστός της λέει:

«Στο αφεντικό μου μην το πεις, γιατί θα μ’ απολύσει!»

«Κι αν δεν το πω, το κέρατο μόνο του θα μιλήσει».

Γιατί ’ναι ανόητος πολύ όποιος ποθεί να κρύψει

ό,τι η ζωή κάποια στιγμή θα το αποκαλύψει).

Και τα κέρατα1 της αμάθειας2 που μας φόρεσαν οι πολιτικοί είναι μεγάλα, αερο(εμ)παίζοντας δύο μόνο φθόγγους, την υποκρισία και τον κυνισμό.

«Πόσο περιορισμένη είναι η μελωδία της πολιτικής. Παίζει το σκοπό της απάνω σε δύο μόνο νότες: την υποκρισία και τον κυνισμό« (Άγγελος Τερζάκης).

1 Το κέρας εκτός από το γνωστό κέρατο των αιγοπροβατοβοοειδών και το διάδημα της απιστίας, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι και αερόφωνο μουσικό όργανο, περισσότερο γνωστό στην Ελλάδα της Ευρώπης ως κόρνο, γι’ αυτό χρησιμοποιώ και τη σύνθετη λέξη αερο(εμ)παίζοντας, που αποδίδει το τρισυπόστατο της πολιτικής: τα παιδία παίζει, (εμ)παίζοντάς μας με αέρα, τουτέστιν, αεροβολούν.

2 Παράφραση από το «κέρας της Αμάλθειας», που κατά τη μυθολογία από το κέρατο αυτό της κατσίκας Αμάλθειας τρεφόταν ο Δίας με γάλα και μέλι, όταν η μητέρα του Ρέα τον έκρυψε στο Ιδαίο Άντρο, για να σωθεί από την παιδοφαγία του πατέρα του Κρόνου, που έτρωγε τα παιδιά του για να μη χάσει την εξουσία.

Μεγάλη κόπωση, όπως λένε και οι δανειστές, στις μεταρρυθμίσεις της ιστορίας μας, που μέσα σε περίπου τρεις χιλιετίες μπόρεσε να αφαιρέσει, μόλις, ένα μόνο γράμμα, το λ, από την τροφό κατσίκα του Δία Αμάλθεια, αρκετό, όμως, να δημιουργήσει τη σύγχρονη τροφό των θεών της πολιτικής, την αμάθεια, χωρίς, τελικά, να τους στερήσει το θεϊκό γάλα και μέλι στο Χυδαίο Άντρο της εξουσίας.

ΥΓ

Μέτρο και αντίμετρο

Πάντως, θα πρέπει να ομολογήσω πως, εκτός από την «αξιοσέβαστη πόρνη«, που γνώρισα στα νιάτα μου στο ομώνυμο μονόπρακτο του Jean – Paul Sartre «la putain respectueuse», που χάνει την ελευθερία της μέσα στη σκληρότητα των φυλετικών διακρίσεων της αμερικανικής κοινωνίας, μου έλαχε στα γηρατειά να γνωρίσω τους αξιοχλεύαστους προαγωγούς της, που εξαγοράζουν το μέτρο της δική μας ελευθερίας και δυστυχίας με το αντίμετρο της δικής τους εξουσιομητρομανίας και ευτυχίας, μέσα στη σκληρότητα των ταξικών διακρίσεων της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής κοινωνίας.

Και όμως σκοτεινέ φιλόσοφε Ηράκλειτε πόσο άδικο είχες όταν έλεγες «ἥλιος γὰρ οὐχ ὑπερβήσεται μέτρα», γιατί ο ήλιος όταν υπερβεί τα μέτρα θα βρει τα αντίμετρα στο παράλληλο σύμπαν της αυταπάτης, που είναι το σύμπαν της απάτης.

Μια κοσμολογία δημοσιονομικά ουδέτερη.

Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που ακούω για διαπραγματεύσεις και αξιολογήσεις, αναδύονται στο μυαλό μου δύο φράσεις – ατάκες από την «Αξιοσέβαστη πόρνη» του Jean – Paul Sartre:

«Lizzie: Je trouve que c’est mieux pour un homme, d’être riche, ça donne confiance

Le Nègre: Quand des blancs qui ne se connaissent pas se mettent à parler entre eux, il y a un nègre qui va mourir«.

(Lizzie (πόρνη): Βρίσκω πως είναι καλύτερο για έναν άνδρα να είναι πλούσιος, αυτό παρέχει εμπιστοσύνη.

Νέγρος: Όταν οι λευκοί που δεν γνωρίζονται παίρνουν θέση να μιλήσουν μεταξύ τους, υπάρχει ένας νέγρος που θα πεθάνει).

Όπως στη φυλετική Αμερική, στην οποία αναφέρεται το εργο του φιλοσοφικού και πολιτικού μου δασκάλου Jean – Paul Sartre, έτσι και στη χρηματοπιστωτική ταξική Ευρώπη υπάρχουν οι πλούσιοι του Βορρά και οι νέγροι του Νότου.

Οι πρώτοι διαπραγματεύονται το θάνατο των δεύτερων.

Ένας τέτοιος μελλοθάνατος μικρός νέγρος, le petit nègre, όπως θα έλεγε και ο Debussy, είμαι κι εγώ, ο δυστυχής συνταξιούχος του φτωχού Νότου, που δεν κολακεύομαι που αποτελώ το αντικείμενο του πόθου των δύο κυρίων του χρηματοπιστωτικού κόσμου, των κυρίων του φασισμού και του ναζισμού.

ΔΑ

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"