Αμείλικτα ερωτήματα για την αδιαφορία των δασκάλων

Ένα 14χρονο παιδί κυκλοφορούσε καθημερινά με εγκαύματα στα χέρια και σημάδια κακοποίησης με το κορμί του γεμάτο μώλωπες και εκδορές. Επί χρόνια απαρατήρητο από γείτονες, από περαστικούς και κυρίως από τους δασκάλους του.

- 2:10

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Ένα αόρατο παιδί που στο διαμέρισμα της Νέας Σμύρνης βίωνε επί χρόνια το απόλυτο σωματικό και ψυχικό μαρτύριο στα χέρια του πατέρα του. Κακοποιούνταν και βιαζόταν κατ' εξακολούθηση και όταν προσπαθούσε να αντισταθεί ο πατέρας για τιμωρία έκαιγε τα χέρια του στα μάτια της κουζίνας…

Αυτά τα καμένα παιδικά χέρια δεν μπορεί να μην τα πρόσεξε κανείς. Δεν μπορεί να μην τα είδαν οι δάσκαλοι που είχαν το παιδί στην τάξη τους. Οι άνθρωποι που οφείλουν να έχουν εμπειρία πάνω στην ανάπτυξη των παιδιών, να ανιχνεύουν τις αλλαγές στη συμπεριφορά τους και να αναγνωρίζουν τα σημάδια της κακοποίησης. Πόσο μάλλον όταν τα σημάδια φωνάζουν για βοήθεια….

Χρειαζόταν μόνο λίγο ίχνος ευαισθησίας, ένα ψήγμα συνείδησης και αίσθησης καθήκοντος και το 14χρονο κοριτσάκι θα μπορούσε να είχε σωθεί νωρίς.

Είναι η πρώτη φορά στα δικαστικά χρονικά που η Δικαιοσύνη παρεμβαίνει και διατάσσει διενέργεια προκαταρκτικής έρευνας για ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες των εκπαιδευτικών του σχολείου του παιδιού για να διαπιστωθεί αν έχει διαπραχθεί το αδίκημα της έκθεσης σε κίνδυνο. Οι δάσκαλοι θα κληθούν να εξηγήσουν πως δεν είδαν τα εμφανή σημάδια κακοποίησης ή αν τα είδαν γιατί δεν προχώρησαν σε καταγγελία. 

Ο Νόμος 3500/2006 για την ενδο-οικογενειακή βία ορίζει με σαφήνεια πως πρέπει να ενεργήσει ο εκπαιδευτικός:

Συγκλονίζει η Ιωάννα που δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι: “Η όψη μου με τρομάζει, δε νοιώθω άνετα να ακουμπήσω τον εαυτό μου” – ΒΙΝΤΕΟ – ΦΩΤΟ

Μια στιγμή αρκεί για να έρθουν τα πάνω κάτω στη ζωή και αυτό πια το ξέρει πολύ καλά η 34χρονη Ιωάννα που δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι στην Καλλιθέα. Δέκα μήνες μετά την εγκληματική επίθεση που συγκλόνισε το Πανελλήνιο, η Ιωάννα Παλιοσπύρου μιλά για πρώτη φορά στη Σόνια Καζόνι και στο περιοδικό «ΟΚ!».

Για την ημέρα της επίθεσης που της άλλαξε για πάντα τη ζωή «Ήταν πρωί και μόλις είχα φτάσει στο γραφείο. Τη στιγμή που μπήκα στην είσοδο συνέβη ό,τι συνέβη. Η πιο δυνατή ανάμνηση που έχω είναι αυτή η έντονη, βαριά χημική μυρωδιά όταν έπεσε πάνω μου, στο πρόσωπό μου, ένα παχύρρευστο υγρό. Κατάλαβα αμέσως πως ήταν κάποιο οξύ. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον αφόρητο πόνο που ένιωσα και τον μεγάλο πανικό που με κατέβαλε. Είχα την αίσθηση πως εκείνη τη στιγμή κάτι χάνω, πως φεύγει η ζωή μου και ένιωθα αβοήθητη και ανήμπορη. Έφυγα ουρλιάζοντας, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια και πήγα ενστικτωδώς μέχρι το απέναντι φαρμακείο. 

«Μῦθος ὁ τῆς αἰγός παραινῶν μὴ κρύπτειν τὰ πρόδηλα»: Γιατί ’ναι ανόητος πολύ όποιος ποθεί να κρύψει ό,τι η ζωή κάποια στιγμή θα το αποκαλύψει

(ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ ΕΝΟΣ IL MOTO PERPETUO ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΟΜΕΝΟΥ ΑΡΓΟΣΧΟΛΟΥ ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΟΥ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ, ΑΡΓΟΣΧΟΛΙΟ)

«Μόνος κυβέρνησα * τη θλίψη μου…

Είπα: δε θα ‘ναι η μαχαιριά * βαθύτερη από την κραυγή

Και είπα: δε θα ‘ναι το Άδικο * τιμιότερο απ’ το αίμα!

Το χέρι των σεισμών * το χέρι των λιμών

Το χέρι των εχτρών * το χέρι των δικών

Μου, εφρένιασαν εχάλασαν * ερήμαξαν αφάνισαν

Μία και δύο * και τρεις φορές

Προδόθηκα κι απόμεινα * στον κάμπο μόνος…» (Ελύτης)

Μια και δυο και τρεις φορές προδόθηκα στις «αξιολογήσεις»…

Παρακολουθώντας τα αιγοπροβατοβοοειδή του πολιτικού ποιμνίου να διαπραγματεύονται, δήθεν, σκληρά, αναμασώντας ως μηρυκαστικά την υποκρισία και τον κυνισμό με χωνευτικό το θαυματουργό νερό της αυταπάτης και στη συνέχεια να παραδίδουν τα οπίσθιά τους, δυστυχώς, μαζί με τα δικά μας στους δανειστές, για να κλείσει η λεγόμενη διαπραγμάτευση και αξιολόγηση, σκέφτηκα τον μύθο «Αἶξ καί αἰπόλος» (Η γίδα και ο τσομπάνης) του Αισώπου, για τον οποίο μύθο ο ρήτορας και συγγραφέας του 3ου-4ου μΧ αιώνα, ο εξ Αντιοχείας Αφθόνιος, σημειώνει:

Η Αυτοεκτίμηση: Θεωρία και Αξιολόγηση

Γεννιόμαστε μέσα στη σκοτεινή ειρκτή του χωροχρόνου, μεταμφιεσμένοι με τον χιτώνα των ενστίκτων μας και της λαχτάρας να επιζήσουμε. 

Το προσωπείο με το οποίο καλύπτουμε τη γύμνια μας, άλλοι το ονομάζουν δυνατότητα κι άλλοι το αποκαλούν αυτοεκτίμηση. 

Ιζήματα αρχέγονης νοσταλγίας, μεταλλάξεις των πρωτεϊνών που μας σχημάτισαν, επιφορτισμένοι με τις αξίες και απαξίες των γενεών που προηγήθηκαν, εμποτισμένοι με το συλλογικό ασυνείδητο, δεσμώτες των βιολογικών μας προ εγγραφών, επιπλέουμε σ’ έναν ωκεανό αβεβαιότητας, τρεφόμενοι με το πλαγκτόν των προσδοκιών και των περιορισμών της κοινωνίας. 

Ευνοούμενοι της φυσικής διαλογής, οι άνθρωποι αναζητούν τον ρόλο τους στη δημιουργία. Αλλά το έγκλημα έχει συντελεστεί, πριν καν υπάρξει το θύμα: η φύση, ως αδιαπραγμάτευτη Λάχεσις, αδιαφορώντας για τις επιτεύξεις της γενετικής, χαρτογραφεί με συνδυασμούς DNA τα όριά μας και οι προηγούμενες γενιές μάς χρεώνουν τις επιλογές τους. 

Τον στιγματισμό αυτόν οι άνθρωποι τον χαρακτηρίζουν ωρίμανση. 

Ο τρόπος με τον οποίο κανείς τον διαχειρίζεται, αποκαλείται αυτοεκτίμηση.

Συγγραφέας: Ευστράτιος Παπάνης (website)
Έκδοση: Εκδόσεις Ι. Σιδέρης (website) / (πηγή)
Έτος έκδοσης: 2011
Μέγεθος: σελ. 367 / 6.0 Mb
Μορφή: Pdf Online

Βασίλης Στεφανάκος: «Οι σοβαρές εγκληματικές οργανώσεις είναι των εφοπλιστικών γραφείων και των διωκτικών αρχών»

«Δεν χάρηκα τη ζωή με γαλήνη και μακαριότητα», αλλά «δεν έμεινα στις γερές και στέρεες βάσεις της άγνοιας» λέει ο Βασίλης Στεφανάκος παραπέμποντας στον Νίτσε

Συνέντευξη στο Documento

Ένα χρόνο κι ενάμιση μήνα μετά τη αποφυλάκισή του, ο άνθρωπος που του αποδόθηκε ο μισός Ποινικός κώδικας μιλάει στο Documento για το ναυάγιο στον Σαρωνικό, το λαθρεμπόριο, τις φυλακισμένες μωρομάνες, τον νόμο Παρασκευόπουλου

Εννιά χρόνια παρά τέταρτο στη φυλακή…

Ενα χρόνο και ενάμιση μήνα τώρα, ελεύθερος…

Με διάθεση αντιεξουσιαστική και λόγο λαγαρό, ο Βασίλης Στεφανάκος μιλά στο Documento για όλους και για όλα:

για το ναυάγιο στον Σαρωνικό, το λαθρεμπόριο πετρελαίου, τις φυλακές και τον νόμο Παρασκευόπουλου, τη ρουφιανιά, την Ηριάννα, τις μωρομάνες στη φυλακή και το κράτος.

Μάλιστα, «ως παροικών», όπως λέει, «στην Ιερουσαλήμ της μαλακίας» έχει να πει πολλά και για όσα συνθέτουν τον εγκληματικό κύκλο του πετρελαίου. Με αφορμή το ναυάγιο στον Σαρωνικό, αναφέρεται στα κυκλώματα, διεθνή και ημέτερα, στην πετρελαιοκηλίδα που «μαθαίνω ότι απλώθηκε εντέχνως ώστε να αυξηθούν και τα κονδύλια για την απορρύπανση» αλλά και στις υπουργικές ευθύνες.

Εχοντας πια αποκτήσει έναν δικό του τρόπο να αισθάνεται το δίκιο, εκφράζεται άλλοτε με γλώσσα ωμή κι άλλοτε με Γκράμσι και Νίτσε. «Δεν χάρηκα τη ζωή με γαλήνη και μακαριότητα», αλλά «δεν έμεινα στις γερές και στέρεες βάσεις της άγνοιας» λέει παραπέμποντας στον Γερμανό φιλόσοφο.

«Διαβάσματα της φυλακής» μονολογεί…

Ο υπνωτισμός των μαζών

Ο άνθρωπος που δεν θέλει να ανήκει στη μάζα, χρειάζεται μόνο να πάψει να είναι νωθρός απέναντι στον εαυτό του να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του. Οι πολιτισμοί μέχρι σήμερα δημιουργήθηκαν και διευθύνθηκαν από μια μικρή πνευματική αριστοκρατία. Ποτέ από τις μάζες.
Για να αρχίσει να υπάρχει η «μάζα» ως ψυχολογική ενότητα, πρέπει να ξεπεραστεί η κατάσταση χάους και αδιαφορίας που αρχικά επικρατεί σ’ ένα τυχαίο σύνολο ανθρώπων. Σ’ αυτό το σύνολο κυριαρχούν η μια δίπλα στην άλλη και εναλλάσσονται συνεχώς, η αδιαφορία, η φιλία και η διαμάχη. Η «μάζα» δίνει μια δομή σ’ αυτόν τον «σωρό». Αυτό επιτυγχάνεται αν εκπληρωθεί μια προϋπόθεση: Τα διάφορα άτομα πρέπει να έχουν κάτι το κοινό, πρέπει να εχουν συμφωνήσει σε κάτι π.χ. ένα κοινό ενδιαφέρον ή συμφέρον, ένα κοινό αγαπητό ή μισητό αντικείμενο ή σύμπτωμα, πάντως μια κοινή κατεύθυνση αισθήματος. Ως συνέπεια αυτού έχουν τότε την ικανότητα αλληλεπίδρασης.
Ο Φρόιντ, στο βιβλίο «Ψυχολογία των μαζών και ανάλυση του εγώ», ξεχωρίζει δύο δομικά στοιχεία: Το κοινό «κάτι», προς το οποίο τα υποκείμενα προσανατολίζονται συμβολικά, επειδή τους ελκύει ή τους απωθεί, και την αλληλεπίδραση ανάμεσά τους, που σημαίνει και αμοιβαία ταύτιση ανάμεσά τους. «Ταυτότητα» όμως τους δίνει το κοινό «κάτι». Είναι η στολή που «κάνει» τον στρατιώτη να διακρίνεται ως μέλος ενός συνόλου που λέγεται «στρατός». Το ίδιο ισχύει και για την εκκλησία, τον πολιτισμό, κάθε – ισμό και κάθε σύστημα αγελαίο.
Τα δυο αυτά κλασικά παραδείγματα μάζας (στα οποία προστίθεται ως τρίτο το «Κόμμα») είναι ωστόσο πολυσύνθετοι οργανισμοί, που έχουν μια διαφοροποιημένη δομή: Ιεραρχία (κάθετες σχέσεις) και συνεργασία (οριζόντιες σχέσεις), καθώς και έννοια έννομων σχέσεων μέσα στα πλαίσιά τους. Το στοιχείο της μάζας αποτελεί ωστόσο βασικό «συγκολλητικό» στοιχείο, χωρίς το οποίο όλα τα άλλα δεν μπορούν να υπάρξουν, αλλά είναι ταυτόχρονα το πιο πρωτόγονο στοιχείο. Η «καθαρή» του μορφή είναι η «συμμορία» ενός «χαρισματικού» ηγέτη με τον οποίο τα μέλη έχουν προσωπική, συναισθηματική σχέση. Η μάζα είναι αντικείμενο και της κοινωνιολογικής ανάλυσης, εδώ μας ενδιαφέρουν μόνον ορισμένα χαρακτηριστικά και ως μάζα θεωρούμε όλα τα σχήματα που ονομάζονται με συνώνυμες λέξεις: 

Το ψυχογράφημα της ελληνικής κοινωνίας βάσει του μοντέλου Kubler Ross: Από την «επανάσταση» στην «αποδοχή» (Τι δεν καταλαβαίνεις;)

Σε τι φάση βρίσκεται σήμερα η ελληνική κοινωνία; Ποιά είναι η ψυχολογία της «μάζας» και τι αποζητούν τελικά οι Ελληνες πολίτες από το πολιτικό σύστημα; Εκτός από τις ποσοτικές έρευνες, οι οποίες μετράνε με αριθμούς και ποσοστά κομμάτων την κοινή γνώμη, διεξάγονται παράλληλα και ποιοτικές έρευνες οι οποίες αποτυπώνουν την συλλογική ψυχολογία και απαντούν σε μερικά από τα ανωτέρω κομβικά ερωτήματα.

Το μοντέλο της Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος που η αρχική του χρήση ήταν για να περιγράψει τις πέντε φάσεις, από τις οποίες περνάει ο ασθενής για να αποδεχτεί τελικά τον θάνατο, έχει επεκταθεί πλέον για να αποτυπώσει ευρύτερα τις αντιδράσεις των ανθρώπων όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με μεγάλες αλλαγές, σαν αυτές που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία σχεδόν δέκα χρόνια που βρίσκεται σε οικονομική κρίση.

Το μοντέλο βασίζεται στις ψυχολογικές φάσεις που είναι με την σειρά  η άρνηση, ο θυμός, οι εναλλακτικές λύσεις, η κατάθλιψη και τελικά η αποδοχής μίας κατάστασης.

Και πράγματι, αν δούμε τα προηγούμενα χρόνια η ελληνική κοινωνία πέρασε από την φάση να αρνείται την πραγματικότητα, ακολουθώντας ο «θυμός», όπως εκφράστηκε στις πλατείες. Οι «εναλλακτικές λύσεις» ήρθαν μετά με την ψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο «παλιό κατεστημένο». Η προσδοκώμενη όμως αλλαγή δεν ήρθε, καθώς τα μνημόνια δεν καταργήθηκαν όπως ευαγγελιζόταν η σημερινή κυβέρνηση.

 Και πλέον σε τι ψυχολογική φάση βρίσκεται η ελληνική κοινωνία;

«Όχι στην επανάσταση»...