Σχόλιο: Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω σημαντικό ιστορικό άρθρο του γνωστού μας διεισδυτικού φιλελεύθερου αρθρογράφου Νειλ Κλαρκ (Neil Clark), ο οποίος έχει υιοθετήσει τη συστημική έννοια του Τάκη Φωτόπουλου και του ΜΕΚΕΑ για την Υπερεθνική Ελίτ και τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, την οποία ακόμα και σήμερα ορισμένοι αρχι-βολεμένοι (οικονομικά ή κοινωνικά) «αναλυτές» και δημοσιολόγοι χαρακτηρίζουν ως «συνωμοσιολογία».
Στο άρθρο αυτό μπορεί κανείς να ανατρέξει συνοπτικά σε μερικά μόνο από τα μαζικά εγκλήματα που έκαναν οι ελίτ της Δύσης και του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της ψευτο-«δημοκρατίας» που το συνοδεύει, τόσο πριν την άνοδο της παγκοσμιοποίησης όσο και μετά από αυτή, με αποκορύφωμα τη σημερινή μαζική εκστρατεία κατά του Βολιβιριανού καθεστώτος υπό τον Μαδούρο στη Βενεζουέλα. Φυσικά, το καθεστώς Μαδούρο/Τσάβες κλπ. έχει και αυτό τεράστιες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση στη Βενεζουέλα, στην οποία αργά ή γρήγορα ήταν δεδομένο ότι θα βρεθεί, αφού δεν έκανε ποτέ βήμα προς μια πραγματικά αυτοδύναμη οικονομία, όπως προτάσσει το ΜΕΚΕΑ, αλλά στήριξε την ανάπτυξη του και την ανακατανομή του πλούτου στο πετρέλαιο καθώς και σε ένα ελεύθερο νόμισμα στις διεθνείς συναλλαγές, με αποτέλεσμα να γίνει εύκολα βορά στις «Αγορές» και στις μυστικές υπηρεσίες της Δύσης που σήμερα αλώνουν τη χώρα
Η έννοια της νεο-αποικιοκρατίας στην οποία αναφέρεται ο αρθρογράφος μπορεί κάλλιστα να αντικατασταθεί με την έννοια της παγκοσμιοποίησης και από τα καθεστώτα κοινοβουλευτικής Χούντας που εγκαθιστά η Υπερεθνική Ελίτ σε κάθε χώρα που είναι ενσωματωμένη στη Νέα Διεθνή Τάξη ενώ η «Αυτοκρατορία» συμβολίζει πλέον την ίδια την Υπερεθνική Ελίτ, δηλαδή το δίκτυο των ελίτ που εδράζονται κυρίως στην «Ομάδα των 7» και που στηρίζουν την ύπαρξη τους στις ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές και τα ανοιχτά σύνορα προς όφελος των πολυεθνικών και όσων ωφελούνται από αυτές. ...
Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται: με καταστροφική και ανέντιμη νεο-αποικιοκρατία
Neil Clark, RT (8 Αυγ 017). https://on.rt.com/8jvg
Αυτό το μήνα έχουμε μερικές σημαντικές επετείους στον αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία παλαιού τύπου. Το πρόβλημα είναι ότι η αποικιοκρατία δεν εξαφανίστηκε αφότου οι χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου πέτυχαν επίσημα την ανεξαρτησία τους από τις «Μεγάλες Δυνάμεις» της Ευρώπης.
Αντικαταστάθηκε από μια νέα μορφή που αποδείχθηκε πιο καταστροφική και ανυπολόγιστα πιο ανέντιμη από τη προηγούμενη.
Τουλάχιστον η Βρετανική Αυτοκρατορία — η οποία στο αποκορύφωμα της κάλυπτε σχεδόν το ένα τέταρτο της επιφάνειας του πλανήτη — αναγνώριζε ότι ήταν μια αυτοκρατορία.
Η σημερινή πιο σκιώδης αυτοκρατορία του παγκοσμιοποιημένου μονοπωλιακού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου δεν κάνει κάτι τέτοιο. Ολόκληρες χώρες, όπως η Γιουγκοσλαβία, η Λιβύη και το Ιράκ, καταστρέφονται επειδή δεν συμμορφώνονται στη γραμμή, ενώ εκείνες που εξακολουθούν να αψηφούν τις νεοσυντηρητικές / νεοφιλελεύθερες ελίτ, όπως η Βενεζουέλα, βρίσκονται σε κατάσταση μόνιμης πολιορκίας.
Αυτό που κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα είναι ότι αυτό το νέο κύμα αποικιοκρατίας, το οποίο πραγματοποιείται προς όφελος των πλουσιότερων ανθρώπων στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, γίνεται στο όνομα της «δημοκρατίας» και της «προώθησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και έχει την ενθουσιώδη υποστήριξη πολλών αυτοαποκαλούμενων «προοδευτικών». Η υποκρισία των σημερινών ιμπεριαλιστών, που κριτικάρουν τον Μαδούρο της Βενεζουέλας ως «δικτάτορα», αλλά που χαιρετούν τους μη εκλεγμένους κληρονομικούς κυβερνήτες της Σαουδικής Αραβίας ενώ τους πωλούν θανατηφόρα όπλα, αληθινά κόβει την ανάσα.
Στις δεκαετίες του ‘40 και του ‘50, όλα έμοιαζαν πολύ διαφορετικά. Η αποικιοκρατία φαίνοταν να είναι σε υποχώρηση. Πριν από εβδομήντα πέντε χρόνια, αυτό το μήνα, στις 8 Αυγούστου 1942, ο Μαχάτμα Γκάντι ξεκίνησε το κίνημα «Quit India» («Εγκαταλείψτε την Ινδία») στη Βομβάη.
Πριν από εβδομήντα χρόνια στις 14/15 Αυγούστου 1947, η Ινδία και το νέο κράτος του Πακιστάν απέκτησαν την ανεξαρτησία τους από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Παράλληλα, πριν από 60 χρόνια (31 Αυγούστου 1957), η Ομοσπονδία της Malaya (τώρα Μαλαισία) απέκτησε την ανεξαρτησία της από τη Βρετανία.
Αυτά είναι σημαντικά ορόσημα που σίγουρα πρέπει να γιορτάσουμε.
Αλλά η πεποίθηση των προοδευτικών ότι η «απο-αποικιοποίηση» θα σήμαινε πραγματική ελευθερία για τις χώρες που είχαν αποικιστεί αποδείχτηκε υπερβολικά αισιόδοξη. Η Ινδία και η Μαλαισία ίσως προόδευσαν, αλλά για άλλα έθνη, ο «Αέρας της Αλλαγής» ήταν μόνο αέρας κοπανιστός. Η «ανεξαρτησία» σήμαινε την απόκτηση μόνο των εξωτερικών στολιδιών της εθνικής κυριαρχίας: σημαία, εθνικός ύμνος, ένταξη στο ΟΗΕ και ποδοσφαιρική ομάδα. Η οικονομική ισχύς συνέχισε να βρίσκεται αλλού: στις τράπεζες και στις αίθουσες συνεδριάσεων των πλουσιότερων εθνών.
Στο κλασικό κείμενο του 1965 «Νεο-αποικιοκρατία, το τελευταίο στάδιο του ιμπεριαλισμού», ο μεγάλος Kwame Nkrumah, τότε πρόεδρος της Γκάνας και αφοσιωμένος συνήγορος του Παναφρικανισμού, εξήγησε πως η νεο-αποικιοκρατία αντικατέστησε την αποικιοκρατία του παλαιού τύπου. Έγραψε: «Στο παρελθόν, ήταν δυνατό να μετατραπεί μια χώρα στην οποία είχε επιβληθεί ένα νεοαποικιακό καθεστώς – η Αίγυπτος τον 19ο αιώνα είναι ένα παράδειγμα – σε μια αποικιακή επικράτεια. Σήμερα αυτή η διαδικασία δεν είναι πλέον εφικτή».
Για να βρουν τα χρήματα για την οικοδόμηση ενός κράτους πρόνοιας στα κέντρα του Βορρά, έπρεπε τυπικά να δοθεί η ανεξαρτησία στις αποικίες, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι έπρεπε να παραδώσουν και τον έλεγχο. Οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τη θέση τους ως το νούμερο ένα έθνος – πιστωτής παγκοσμίως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για να επιταχύνουν αυτή την «τυπική» διαδικασία απο-αποικιοποίησης, αλλά μόνο έτσι ώστε να μπορέσουν να κινηθούν σε χώρες που κάποτε κυριαρχούνταν από χώρες όπως η Βρετανία, η Γαλλία και η Ολλανδία. Ο Nkrumah αναφέρει το παράδειγμα του Νότιου Βιετνάμ, όπου η «παλιά» αποικιακή δύναμη ήταν η Γαλλία, αλλά η νεο-αποικιακή δύναμη ήταν οι ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, μπορεί να ειπωθεί ότι οι ΗΠΑ ήταν πρωτοπόρος της νεο-αποικιοκρατίας. Ενώ η «παλιού στυλ» Αυτοκρατορία εξακολουθούσε να κυριαρχεί στον υπόλοιπο κόσμο, οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν νεοαποικιακές τεχνικές για να εξασφαλίσουν ότι οι χώρες της Λατινικής Αμερικής θα υποτάξουν τις οικονομίες τους στα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων των ΗΠΑ. Η οικονομική / εταιρική ελίτ των ΗΠΑ στοχεύει σήμερα τον αριστερό Μαδούρο στη Βενεζουέλα προκειμένου να πετύχει «αλλαγή καθεστώτος», το 1913 ο Πρέσβης των ΗΠΑ στο Μεξικό, Henry Lane Wilson, συνωμοτούσε με τον στρατηγό Huerta για να ανατρέψει τον αριστερό Madero.
Ήταν ένα μοτίβο που επαναλήφθηκε ξανά και ξανά τα επόμενα 100 χρόνια. Οι τεχνικές που τελειοποίησε η Ουάσινγκτον στη Λατινική Αμερική (υποστήριξη πραξικοπημάτων κατά των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων που ήθελαν να διατηρήσουν τον εθνικό έλεγχο των οικονομιών τους, χρηματοδότηση της αντιπολίτευσης προς αυτές τις κυβερνήσεις και εξουδετέρωση ηγέτων / πολιτικών που πάλευαν για πραγματική ανεξαρτησία) και που είδαμε να εφαρμόζονται το 1954 στη Γουατεμάλα, το 1964 στη Βραζιλία και το 1973 στη Χιλή, χρησιμοποιήθηκαν σε όλο τον κόσμο. Μια λίστα των κυβερνήσεων που ανατράπηκαν, άμεσα ή έμμεσα, από τις ΗΠΑ και τους στενότερους συμμάχους τους για την επίτευξη οικονομικού ελέγχου θα ήταν υπερβολικά μεγάλη για να συμπεριληφθεί σε ένα μόνο άρθρο, αλλά εδώ είναι μερικά παραδείγματα:
1. Ινδονησία, 1965/6
Οι ΗΠΑ υποστήριξαν ένα αιματηρό κύμα μαζικών δολοφονιών από τον στρατό, το οποίο οδήγησε στην ανατροπή του ανεξάρτητα σκεπτόμενου Σουκάρνο (Sukarno), του πρώτου προέδρου της «μεταποικιακής» Ινδονησίας, και τον αντικατέστησαν, με τον φιλοδυτικό δικτάτορα στρατηγό Σουχάρτο (Suharto).
«Η αμερικανική πρεσβεία στην Τζακάρτα προμήθευσε τον Σουχάρτο με ένα αρχείο μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ινδονησίας και διέγραφαν τα ονόματα όταν σκοτώνονταν ή συλλαμβάνονταν», γράφει ο John Pilger, ο οποίος διερεύνησε δειξοδικά το πραξικόπημα στην ταινία του 2001, The New Rulers of the World.
«Η συμφωνία ήταν ότι η Ινδονησία υπό τον Suharto θα προσέφερε αυτό που ο Ρίτσαρντ Νίξον είχε ονομάσει «τον πλουσιότερο θησαυρό φυσικών πόρων, το μεγαλύτερο βραβείο στη νοτιοανατολική Ασία».
«Τον Νοέμβριο του 1967 το μεγαλύτερο βραβείο δόθηκε κατά τη διάρκεια μιας αξιοσημείωτης τριήμερης διάσκεψης που χρηματοδοτήθηκε από την Time-Life Corporation στη Γενεύη. Με επικεφαλής τον David Rockefeller, εκπροσωπούνταν όλοι οι εταιρικοί γίγαντες: οι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες και τράπεζες, η General Motors, η Imperial Chemical Industries, η British American Tobacco, η Siemens, η US Steel και πολλοί άλλοι. Από την άλλη μεριά του τραπεζιού κάθονταν, οι εκπαιδευμένοι στις ΗΠΑ οικονομολόγοι του Suharto, που συμφώνησαν στην εταιρική εξαγορά της χώρας τους, τομέα ανά τομέα», γράφει ο Pilger.
Το ανθρώπινο κόστος της νεοαποικιακής «αλλαγής καθεστώτος» της Ινδονησίας ήταν τεράστιο και μεταξύ 500.000 και 3 εκατομμυρίων ανθρώπων σκοτώθηκαν. Το 2016, μια διεθνής ομάδα δικαστών έκρινε ότι οι ΗΠΑ (και το Ηνωμένο Βασίλειο και η Αυστραλία) ήταν συνένοχοι σε γενοκτονία.
2. Ιράν, 1953
Η ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου εθνικιστή Mohammad Mossadegh (Μοσαντέκ) και η αντικατάστασή του από τον πιο πειθήνιο Σάχη ήταν άλλη μια κοινή αμερικανικό / βρετανική επιχείρηση. Το «έγκλημα» του Mossadegh ήταν ότι επιθυμούσε να εθνικοποιήσει τη βιομηχανία πετρελαίου της χώρας του και να χρησιμοποιήσει τα έσοδα για την καταπολέμηση της φτώχειας και των ασθενειών. Έτσι, οι νεο-αποικιοκράτες αποφάσισαν ότι έπρεπε να φύγει. Μια εκστρατεία αποσταθεροποίησης – παρόμοια μεαυτήν που διεξάγεται ενάντια στη Βενεζουέλα σήμερα- ξεκίνησε. «Προπαγανδιστικά όργανα της CIA και της SIS θα διεξήγαγαν μια ολοένα και εντονότερη προσπάθεια μέσω του τύπου, φυλλαδίων και του κλήρου της Τεχεράνης σε μια εκστρατεία που αποσκοπούσε στην αποδυνάμωση της κυβέρνησης του Mossadeq με κάθε δυνατό τρόπο», παραδέχτηκε ο Donald N. Wilber, βασικός σχεδιαστής του επονομαζόμενου πρότζεκτ TPAJAX.
Το 2013, αποχαρακτηρισμένα έγγραφα αποκάλυψαν:
«Το στρατιωτικό πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Mossadeq και το υπουργικό συμβούλιο του Εθνικού Μετώπου (National Front – Iran) διεξήχθη υπό την καθοδήγηση της CIA ως πράξη αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, σχεδιασμένη και εγκεκριμένη στα υψηλότερα κυβερνητικά επίπεδα».
Αξίζει να το θυμόμαστε όταν ακούμε πολιτικούς στις νεο-αποικιακές χώρες να προσποιούνται τους οργισμένους για την αναπόδεικτη «ρωσική παρέμβαση» στις πολιτικές τους διαδικασίες.
3. Γιουγκοσλαβία, 1999/2000
«Η βαλκανοποίηση είναι το κύριο όργανο της νεο-αποικιοκρατίας και θα την συναντήσετε όπου εφαρμόζεται η νεο-αποικιοκρατία», έγραψε ο Kwame Nkrumah.
Ο σοσιαλιστής ηγέτης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, δαιμονοποιήθηκε τη δεκαετία του 1990 από τις δυτικές ελίτ όχι επειδή ήθελε να διαλύσει τη χώρα του, αλλά επειδή ήθελε να την κρατήσει ενωμένη.
Έχοντας επιβιώσει επί 78 ημέρες μια παράνομη «ανθρωπιστική» εκστρατεία βομβαρδισμού από το ΝΑΤΟ κατά της χώρας του το 1999, ο Σλόμπο είδε την επιχείρηση αλλαγής του καθεστώτος του να εντείνεται. Εκατομμύρια δολάρια διοχετεύτηκαν παράνομα στη χώρα από τις ΗΠΑ σε αντιπολιτευόμενες ομάδες και αντικυβερνητικούς ακτιβιστές, όπως την οργάνωση Otpor! [σ.σ. του Σόρος]. Ο Μιλόσεβιτς ανατράπηκε τον Οκτώβριο του 2000 με μια «Επανάσταση Μπουλντόζα» (σ.σ. ανάλογη με τις πορτοκαλί «επαναστάσεις» στην Ανατολική Ευρώπη) που χρηματοδοτήθηκε από τη Δύση και την οποία πανηγύρισε η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Madeline Albright, η οποία τέσσερα χρόνια νωρίτερα είχε πει ότι ο θάνατος μισού εκατομμυρίου ιρακινών παιδιών λόγω των κυρώσεων ήταν ένα τίμημα που άξιζε το κόπο.
Ο George Kenney, Γιουγκοσλάβος πρώην υπάλληλος γραφείου του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, αποκάλυψε γιατί συνέβησαν όλα αυτά. «Στην Ευρώπη μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, δεν υπήρχε χώρος για ένα μεγάλο ανεξάρτητο σοσιαλιστικό κράτος που να αντιστεκόταν στην παγκοσμιοποίηση».
Το 2012, οι New York Times ανέφεραν πώς ηγετικά στελέχη της αμερικανικής κυβέρνησης που είχαν διαλύσει τη Γιουγκοσλαβία επέστρεφαν στα Βαλκάνια ως «επιχειρηματίες» για να υποβάλουν προσφορές για προς ιδιωτικοποίηση περιουσιακά στοιχεία.
Τώρα, οι νεο-αποικιοκράτες νεοσυντηρητικοί που αλλάζουν καθεστώτα προχώρησαν στη Βολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας. Όπως ο Μιλόσεβιτς και πολλοί άλλοι πριν από αυτόν, που στάθηκαν εμπόδιο στους «νέους ηγέτες του κόσμου», ο δημοκρατικά εκλεγμένος Νίκολας Μαδούρο χαρακτηρίζεται ως «δικτάτορας». Όπως και στην περίπτωση του Μιλόσεβιτς, αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί» που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της εκστρατείας των ελίτ για τη δαιμονοποίηση της Βενεζουέλας και της ηγεσίας της – ζητώντας από δημόσια πρόσωπα στη Δύση, που είχαν εκφράσει την υποστήριξή του στον «Τσαβισμό» να τον καταγγείλουν.
Στις έντονες κριτικές κατά της κυβέρνησης της Βενεζουέλας που εκτοξεύονται στα δυτικά μέσα ενημέρωσης αυτές τις τελευταίες ημέρες, δεν υπάρχει καμία αναφορά στην αδυσώπητη εξωτερική εκστρατεία για αποσταθεροποίηση της χώρας και το σαμποτάζ στην οικονομία της. Ούτε για τα εκατομμύρια δολάρια που διοχετεύονται στα ταμεία των αντιπολιτευτικών και αντι-κυβερνητικών ακτιβιστών από τις ΗΠΑ.
Φανταστείτε αν η κυβέρνηση της Βενεζουέλας χρηματοδοτούσε αντι-κυβερνητικούς διαδηλωτές στην Αμερική. Αλλά όταν οι νεο-αποικιοκράτες το κάνουν σε άλλες χώρες, είναι μια χαρά.
Ο Kwame Nkrumah χαρακτήρισε τον νεο-αποικιοκρατία «τη χειρότερη μορφή του ιμπεριαλισμού» και είχε δίκιο.
«Για όσους την εφαρμόζουν, σημαίνει δύναμη χωρίς ευθύνη, και για εκείνους που υποφέρουν από αυτή, σημαίνει εκμετάλλευση χωρίς επανόρθωση».
Και τι συνέβη στον Nkrumah, θα με ρωτήσετε. Μόλις λίγους μήνες μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του, ο πατέρας της σύγχρονης Γκάνα ανατράπηκε από πραξικόπημα. Το «Εθνικό Συμβούλιο Απελευθέρωσης», το οποίο τον ανέτρεψε, αναδιάρθρωσε γρήγορα την οικονομία της Γκάνα, υπό την εποπτεία του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, προς όφελος του δυτικού κεφαλαίου.
Η Δύση αρνήθηκε τη συμμετοχή της στο πραξικόπημα, αλλά χρόνια αργότερα, ο John Stockwell, αξιωματικός της CIA στην Αφρική, αποκάλυψε ότι «ο σταθμός της CIA στη Γκάνα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανατροπή του Kwame Nkrumah το 1966».
Σήμερα, οι νεο-αποικιοκράτες μας ζητούν να υποστηρίξουμε την «προοδευτική» σταυροφορία τους για «δημοκρατία» και «ανθρώπινα δικαιώματα» στην πλούσια σε πετρέλαιο Βενεζουέλα. Εάν ο Kwame Nkrumah ήταν ακόμα εδώ, θα μας προέτρεπε να δούμε τη μεγάλη εικόνα.
------------------------------------------------------------------------------------
Neil Clark
is a journalist, writer, broadcaster and blogger. His award winning blog can be found at www.neilclark66.blogspot.com. He tweets on politics and world affairs @NeilClark66
8 Aug, 2017 17:36
It was replaced by a new form which proved to be more destructive and immeasurably more dishonest than what went before.
At least the British Empire – which at its peak covered almost a quarter of the world’s land surface, acknowledged it was an Empire.
Today’s more shadowy Empire of Globalized Monopoly Finance-Capital does no such thing. Entire countries, such as Yugoslavia, Libya, and Iraq, are destroyed for not toeing the line, while those which continue to defy the neocon/neoliberal elites, such as Venezuela, are under a state of permanent siege.
To add insult to injury this new wave of colonization, carried out to benefit the richest people in the richest countries in the world, is done in the name of ‘democracy’ and ‘advancing human rights’ and has the enthusiastic support of many self-styled ‘progressives.' The hypocrisy of today’s imperialists who lambaste Venezuela’s Maduro for being a ‘dictator’ but who hail the unelected hereditary rulers of Saudi Arabia as they sell them deadly weaponry is truly breathtaking.
In the 1940s and 50s, it all looked very different. Colonialism did seem to be in retreat.
Seventy-five years ago this month, on 8th August 1942, Mahatma Gandhi started the ‘Quit India’ Movement in Bombay.
Seventy-five years ago this month, on 8th August 1942, Mahatma Gandhi started the ‘Quit India’ Movement in Bombay.
Seventy years ago on the 14/15th August 1947, India, and the new state of Pakistan, gained their independence from the UK.
While 60 years ago (31 August 1957), The Federation of Malaya (now Malaysia) gained its independence from Britain.
These are important milestones that certainly need to be celebrated.
But the belief of progressives that ‘decolonization’ would mean genuine freedom for the countries that had been colonized has proved wildly optimistic. India and Malaysia may have progressed, but for other nations ‘The Wind of Change’ was just hot air. ‘Independence’ meant obtaining only the outward trappings of national sovereignty: a flag, a national anthem, UN membership and a football team. Economic power continued to reside elsewhere: in the banks and boardrooms of the richer nations.
In his classic 1965 text ‘Neocolonialism, The Last Stage of Imperialism’ the great Kwame Nkrumah, then President of Ghana and a staunch advocate of Pan-Africanism, explained how neocolonialism had replaced old-style colonialism. “In the past, it was possible to convert a country upon which a neocolonial regime had been imposed - Egypt in the 19th century is an example - into a colonial territory. Today this process is no longer feasible,” he wrote.
To find the money to build a welfare state at home colonies had to be formally given their independence, but that didn’t mean control had to be surrendered too. The United States used its position as the world’s number one creditor nation after World War II to accelerate this ‘formal’ process of decolonization, but only so that it could move into countries once dominated by the likes of Britain, France, and The Netherlands. Nkrumah cites the example of South Vietnam, where the ‘old’ colonial power was France, but the neo colonial power was the US. In fact, the US can be said to have been the pioneer of neocolonialism. While ‘old-style’ Empire still dominated in the rest of the world, the US used neocolonial techniques to ensure the countries of Latin America subordinated their economies to the interests of US big business. The US financial/corporate elite today targets the leftist Maduro in Venezuela for ‘regime-change,' back in 1913 the US Ambassador to Mexico, Henry Lane Wilson, was conspiring with General Huerta to topple the leftist Madero.
It was a pattern to be repeated time after time in the next 100 years. The techniques Washington perfected in Latin America (backing coups against democratically elected governments who wanted to maintain national control over their economies, bankrolling the opposition to these governments, and eliminating leaders/politicians who stood for genuine independence) and which we saw deployed in Guatemala in 1954, Brazil in 1964 and Chile in 1973, were used around the world.
A list of governments toppled, directly or indirectly, by the US and its closest allies to achieve economic control would be far too long to include in a single OpEdge, but here are a few examples:
1. Indonesia, 1965/6
The US backed a bloody wave of mass killings by the military which led to the overthrow of the independently-minded Sukarno, the first President of ‘postcolonial’ Indonesia, and had him replaced, by the pro-Western dictator General Suharto.
"The US embassy in Jakarta supplied Suharto with a "zap list" of Indonesian Communist party members and crossed off the names when they were killed or captured,” writes John Pilger, who examined the coup in his 2001 film The New Rulers of the World.
“The deal was that Indonesia under Suharto would offer up what Richard Nixon had called "the richest hoard of natural resources, the greatest prize in southeast Asia."
“In November 1967 the greatest prize was handed out at a remarkable three-day conference sponsored by the Time-Life Corporation in Geneva. Led by David Rockefeller, all the corporate giants were represented: the major oil companies and banks, General Motors, Imperial Chemical Industries, British American Tobacco, Siemens, US Steel and many others. Across the table sat Suharto's US-trained economists who agreed to the corporate takeover of their country, sector by sector,” Pilger wrote.
The human cost of Indonesia's neocolonial 'regime-change' was huge with between 500,000 and 3 million people killed. In 2016, an international panel of judges held that the US (and the UK and Australia) had been complicit in genocide.
2. Iran, 1953
The toppling of the democratically elected nationalist Mohammad Mossadegh and his replacement by the more compliant Shah was another US/UK joint op. The ‘crime’ of Mossadegh was wanting to nationalize his country’s oil industry and use the revenues to fight poverty and disease. So the neocolonialists decided he had to go. A campaign of destabilization- similar to that waged against Venezuela at present- was started. "eCIA and SIS propaganda assets were to conduct an increasingly intensified effort through the press, handbills and the Tehran clergy in a campaign designed to weaken the Mossadeq government in any way possible," admitted Donald N. Wilber, a key planner of the so-called TPAJAX project.
In 2013, declassified documents revealed:
"The military coup that overthrew Mossadeq and his National Front cabinet was carried out under CIA direction as an act of US foreign policy, conceived and approved at the highest levels of government."
Worth remembering when we hear politicians in neocolonialist countries feign outrage over unproven ‘Russian interference’ in their political processes.
3. Yugoslavia, 1999/2000
“Balkanization is the major instrument of neocolonialism and will be found wherever neocolonialism is practiced,” wrote Kwame Nkrumah.
The socialist leader of F.R. Yugoslavia, Slobodan Milosevic, was demonized in the 1990s by the Western elites not because he wanted to break his country upm but because he wanted it to stay together.
Having survived an illegal 78-day ‘humanitarian’ bombing campaign by NATO against his country in 1999, Slobo saw the ‘regime-change’ op to oust him intensify. Millions of dollars poured illegally into the country from the US to opposition groups and anti-government activists, such as the Otpor! Organization. Milosevic was toppled in a Western-sponsored ‘Bulldozer Revolution’ in October 2000 and Secretary of State Madeline Albright, who four years earlier had said the death of half a million Iraqi children due to sanctions was a price worth paying, celebrated.
Having survived an illegal 78-day ‘humanitarian’ bombing campaign by NATO against his country in 1999, Slobo saw the ‘regime-change’ op to oust him intensify. Millions of dollars poured illegally into the country from the US to opposition groups and anti-government activists, such as the Otpor! Organization. Milosevic was toppled in a Western-sponsored ‘Bulldozer Revolution’ in October 2000 and Secretary of State Madeline Albright, who four years earlier had said the death of half a million Iraqi children due to sanctions was a price worth paying, celebrated.
George Kenney, a former Yugoslav desk officer of the State Department, revealed why it all took place. “In post-Cold War Europe no place remained for a large independent-minded socialist state that resisted globalization.”
In 2012, the New York Times reported how leading members of the US administration which had dismantled Yugoslavia were returning to the Balkans as ‘entrepreneurs’ to bid for privatized assets.
Now the neocolonialist neocon regime changers have moved on to the Bolivarian Republic of Venezuela. Like Milosevic, and many others before him who got in the way of ‘The New Rulers of the World,' the democratically elected Nicolas Maduro is labeled a ‘dictator.' As in the case of Milosevic, it’s self-styled ‘progressives’ who are at the forefront of the elites’ campaign to demonize Venezuela and its leadership- demanding that public figures in the West who had expressed support for ‘Chavism’ issue denunciations.
In the fierce critiques of the Venezuelan government that have been pouring out in the Western media these past few days, there’s no mention of the unrelenting external campaign to destabilize the country and sabotage its economy. Nor of the millions of dollars that have poured into the coffers of the opposition and anti-government activists from the US.
Imagine if the Venezuelan government had been bankrolling anti-government protestors in America. But when the neocolonialists do it in other countries, it’s fine.
Kwame Nkrumah called neocolonialism ‘the worst form of imperialism,’and he was right.
Kwame Nkrumah called neocolonialism ‘the worst form of imperialism,’and he was right.
“For those who practice it, it means power without responsibility, and for those who suffer from it, it means power without responsibility.”
And what happened to Nkrumah, I hear you ask? Just a few months after his book was published, the father of modern Ghana was deposed in a coup. The ‘National Liberation Council’ which overthrew him swiftly restructured Ghana’s economy, under the supervision of the IMF and World Bank, for the benefit of Western capital.
The West denied involvement, but years later John Stockwell, a CIA officer in Africa revealed: "the CIA station in Ghana played a major role in the overthrow of Kwame Nkrumah in 1966."
Today, the neocolonialists want us to support their ‘progressive’ crusade for ‘democracy’ and ‘human rights’ in oil-rich Venezuela. If Kwame Nkrumah were still around, he’d be urging us to see the bigger picture.
Twitter @NeilClark66
The statements, views and opinions expressed in this column are solely those of the author and do not necessarily represent those of RT.
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.