Ο ήλιος πέφτει.
Για πολύ ακόμη, ω φλογισμένη καρδιά, δε θα διψάς!
Μια υπόσχεση, από άγνωστα χείλη,
στον αέρα, μ’ ακραγγίζει,
πέφτει η μεγάλη ψύχρα…
Ο ήλιος θερμός, στεκότανε το μεσημέρι, πάνωθέ μου:
σας χαιρετώ, ω σεις που έρχεστε πνεύματα
δροσερά των απογευμάτων, άνεμοι αιφνίδιοι!
Περνά ξένος και αγνός, ο αγέρας.
με λοξό, μαυλιστικό βλέμμα
δε με κοιτάζει η
νύχτα; Δυνατή μείνε, ω
δυνατή καρδιά μου,
και: Γιατί; Μη ρωτήσεις!
Βράδι της ζωής μου!
Γέρνει ο ήλιος.
Μέρα της ζωής μου,
γέρνει ο ήλιος,
αρυτίδωτο απλώνεται, κιόλας,
το κύμα, χρυσωμένο.
Ζέστα αναδίνει ο βράχος:
πάνω του δεν κοιμίζει η
ευτυχία, μέσα στο μεσημέρι.
τον ύπνο της; Ακόμη
παίζει η ευτυχία, πάνω σε μαύρο
βάραθρο, μέσα σε πράσινα φώτα.
Μέρα της ζωής μου,
βραδιάζεις!
Το μάτι σου λάμπει
μισοσβησμένο κιόλας,
κιόλας τις σταγόνες σου,
γαλήνια κυλά, πάνω
σε γαλακτερή θάλασσα, η πορφύρα
του έρωτά σου, η στερνή σου
δισταχτική ευδαιμονία…
Μελαμψή νύχτα, και στεκόμουν,
δεν πάει πολύς καιρός, επάνω
σ’ ένα γεφύρι. Μακρυά κάπου
τραγουδούσανε: Χρυσές σταγόνες,
πάνω απ’ τη ριγηλή επιφάνεια
του νερού, αναπηδούσαν
και χάνονταν. Γόνδολες, φώτα,
μουσική – έπλεαν μεθυσμένα
μες στο λυκόφως…
Έγχορδο όργανο η ψυχή μου,
από αόρατα δάχτυλα κρουσμένη,
κρυφά τραγουδιόταν, ένα
τραγούδι γόνδολας, ριγώντας
από ποικίλη ευδαιμονία.
Την άκουγε, άραγε, κανένας;
Από το βιβλίο Φρειδερίκος Νίτσε του Ντανιέλ Αλεβύ, εκδόσεις Γκοβόστη
Διαβάστε περισσότερα εδώ
====================="O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.