Σκοταδισμός εναντίον κοινωνίας

Γράφει ο Κώστας Λάμπος - claslessdemocracy@gmail.com,

Πολλοί άνθρωποι, για πολλούς και διάφορους λόγους, έχουν την ανάγκη να πιστεύουν σε κάτι, που το τοποθετούν πάνω από τον εαυτό τους, πέρα κι’ έξω από την λογική και την επιστήμη και του δίνουν υπερφυσικές ιδιότητες, τις οποίες επικαλούνται προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής τους. Αυτό το κάτι, που στα πρώτα βήματα του ανθρώπου αποτελούσε προσωποποίηση υπαρκτών, αλλά άγνωστων ακόμα φαινομένων και καταστάσεων υπέστη στον χρόνο αλλαγές εξαιτίας της αναζήτησης και έρευνας που είχαν οι δημιουργοί του που κατάληγαν στην απόκτηση γνώσεων και εμπειριών. 

Γι’ αυτό, αυτό το κάτι, διαφέρει από τόπο σε τόπο, χρόνο σε χρόνο και άτομο σε άτομο και παραμένει πάντα μια αυστηρά προσωπική υπόθεση που διαμορφώνει έναν κώδικα ατομικής ζωής. Αλλά κι’ όταν γίνεται υπόθεση της προϊστορικής κοινότητας συμβάλλει στην εθιμική ρύθμιση της κοινωνικής ζωής που αυξάνει την αίσθηση ασφάλειας και ενισχύει την ενότητα και την συνεργασία για την επιβίωση. Σε όλη αυτή την εκατομμυριόχρονη πορεία του ανθρώπινου γένους αυτά τα διάφορα ‘κάτι’ νοούνταν και ονομάζονταν ανάλογα με την θετική ή αρνητική πρακτική σημασία που είχαν για την ζωή του ατόμου, αλλά και του κοινωνικού συνόλου.

Με την εμφάνιση της δουλοκτησίας και της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στη γη και στην συνέχεια πάνω στα μέσα παραγωγής, οι εξουσίες που διαμορφώθηκαν τα απόσπασαν από πράγματα, φυσικά φαινόμενα και καταστάσεις και τα ονόμασαν ‘θεούς’ που τάχα δημιούργησαν τον κόσμο, την ζωή και τον άνθρωπο και τους έδωσαν μεταφυσικές ιδιότητες και τους έχρησαν ρυθμιστές της κοινωνικής ζωής. Με τον τρόπο αυτό οι εξουσίες δημιούργησαν παρένθετες έννοιες, διαμεσολαβητές και ανύπαρκτες οντότητες πίσω από τις οποίες κρύφτηκαν για να διατηρούν τα άτομα και τις κοινωνίες υπόδουλες πηγές πλούτου. 

Για να λειτουργήσει αυτή η σχέση υποταγής των κοινωνιών στα εξουσιαστικά κατασκευάσματα, στα φετίχ των εξουσιών ήταν απαραίτητη να εξασφαλιστεί η αφοσίωση των ανθρώπων και των κοινωνιών σ’ αυτούς τους ‘θεούς’. Αυτή η αφοσίωση αποκλήθηκε ‘πίστη’ χωρίς έρευνα και αμφισβήτηση, γιατί οι θεοί τιμωρούν τους απίστους με την ‘κόλαση’ και επιβραβεύουν τους πιστούς με τον ‘παράδεισο’, κι έτσι ο εξουσιαστικός φόβος έγινε ‘φόβος του θεού’. Για να σταθεί ‘λογικά’, αυτή η εξουσιαστική παγίδα χρειάστηκε το κάθε Εγώ να αποσπαστεί από το κοινωνικό Εμείς που προσφέρει εγγυήσεις και ασφάλεια στα μέλη του και να προσαρτηθεί στον ‘πατέρα θεό’, που κάνει ‘αθάνατη την ψυχή’ των ανθρώπων και προσφέρει τάχα μια ‘καλύτερη ζωή μετά τον θάνατο’.

Επειδή από μόνο του αυτό το παραμύθι δεν εξασφάλιζε την αποτελεσματικότητα που περίμεναν οι εξουσίες, σκάρωσαν στα γρήγορα μεταφυσικές φιλοσοφίες και σκοταδιστικές θρησκείες και έστησαν θεσμούς, φετίχ της Εκκλησίας του Δήμου της Αθηναϊκής Άμεσης Δημοκρατίας, όπου οι Πολίτες που αποφάσιζαν, αντικαταστάθηκαν από το ‘εκκλησίασμα’ και τα ‘ποίμνια των πιστών’. Αυτή η αλλαγή θεσμών και δοξασιών άλλαξε την συμπεριφορά των ανθρώπων. ...

Οι Πολίτες που αγωνίζονταν για κοινωνική ισότητα και ελευθερία, τώρα ως ‘δούλοι του θεού’, που αντικειμενικά δεν υπάρχει και την ουσία ως δούλοι των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων που αντικειμενικά υπάρχουν και λεηλατούν τις ζωές των ‘ποιμνίων’ που επαιτούν και ‘προσεύχονται’, αντί να αγωνίζονται. Αυτή η τραγωδία προβάλλει πότε ως ‘θεοκρατικός Μεσαίωνας’, πότε ως παπισμός, ή ‘ορθοδοξία’ και πότε ως Ισλάμ ή ‘περιούσιος λαός του Γιαχβέ’ υπό τον μανδύα της κάποιου είδους ‘αστικής δημοκρατίας’, στα πλαίσια της οποίας οι άνθρωποι γεννιούνται ως χριστιανοί καθολικοί, ορθόδοξοι, διαμαρτυρόμενου κ.ο.κ., ή μουσουλμάνοι σιίτες, σουνίτες κ.ο.κ., Εβραίοι ή Βουδιστές, πριν ακόμα αποκτήσουν γνώση και κρίση και γίνουν Πολίτες με κοινωνική και ιστορική συνείδηση.

Μια από τις πολλές θρησκείες, όσες και οι εξουσίες που τις δημιούργησαν, είναι και ο χριστιανισμός, που ακολούθησε σε διασπάσεις, όλες τις διασπάσεις των εξουσιών και συμφερόντων που τον δημιούργησαν, με αποτέλεσμα το ένα δόγμα να γίνει άπειρα, άπειρες και οι αντίστοιχες Εκκλησίες, στο εσωτερικό των οποίων τα αξιώματα ιεραρχούνται σε ευθεία αντιστοιχία με τα αξιώματα της ‘κοσμικής εξουσίας’. Μέχρι που φτάνουμε στην οιονεί κρατική ‘Εκκλησία της Ελλάδας’ η οποία διοικείται από την ‘Ιερά Σύνοδο’ των, στην πλειοψηφία τους, απαίδευτων, φανατικών, αντιδραστικών ιεραρχών που ουσιαστικά συγκυβερνούν με την εκάστοτε εκλεγμένη κυβέρνηση. Η Ελλάδα φαίνεται να είναι η μόνη δυτική χώρα που καταφέρνει να συστεγάζει σε ένα υπουργείο την παιδεία και την έρευνα με τα θρησκεύματα, δηλαδή με το ‘πίστευε και μη ερεύνα’. 

Στην Ελλάδα, που κάθε δημόσια υπηρεσία θεοκρατείται υπό το άγρυπνο βλέμμα του κατασκευασμένου ‘Χριστού’ της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου (325) και της ‘Παναγίας’ της Έβδομης Οικουμενικής Συνόδου (787). Όπου τα μέλη των κυβερνήσεών της ορκίζονται στην ‘Αγία και Ομοούσιο και αδιαίρετο Τριάδα’, δηλαδή στο φετίχ της εξουσίας των επίσης ‘αγίων πολιτικών οικογενειών’ και όχι στην τιμή, στην συνείδησή τους και στον Ελληνικό λαό που τους εκλέγει. Όπου όσοι πρωθυπουργοί ή υπουργοί προσπάθησαν να κάνουν το αυτονόητο για τον 20ο και 21ο αιώνα, να διαχωρίσουν, δηλαδή, το κράτος από την Εκκλησία έχασαν αργά ή γρήγορα την εξουσία και ‘έγραψαν ιστορία’.

Αυτή η παγκόσμια, αλλού χαλαρή και αλλού ασφυκτική, διαπλοκή κράτους και Εκκλησίας, δηλαδή σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων, με αντικείμενο το κεφάλαιο και το ξεκοκάλισμα του πλούτου, οδήγησε την ανθρωπότητα στην σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα που παράγει όπλα, συμβατικά, πυρηνικά, χημικά και βιολογικά και φυσικά και πολέμους εμφύλιους, τοπικούς, περιφερειακούς και παγκόσμιους, για να αδειάζουν οι αποθήκες και να μεγαλώνει ο πλούτος των ολίγων και η φτώχεια των πολλών, αποδεικνύει καθημερινά την αποτυχία του καπιταλιστικού μοντέλου οργάνωσης των κοινωνιών και της ανθρωπότητας. Αυτό το γεγονός εντείνει τους κοινωνικός αγώνες για την έξοδο από την απάνθρωπη κοινωνική ανισότητα και το πέρασμα στον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας που ενώνει και συμφιλιώνει ανθρώπους, λαούς, χώρες και ηπείρους, ανθρωπότητας και Βιόσφαιρας.

Κι’ ενώ οι πάνοπλες και ‘παντοδύναμες’ εξουσίες είναι έτοιμες να καταστρέψουν, τις ανταγωνίστριές τους, τους υποτιθέμενους εχθρούς τους, αλλά και την εργαζόμενη ανθρωπότητα και τον ίδιο τον πλανήτη πολλές χιλιάδες φορές, αποδείχτηκαν ανίκανες να αντιμετωπίσουν τον κορωνοϊό, έναν αόρατο, φονικό εχθρό που οι ίδιες άμεσα ή έμμεσα δημιούργησαν. 

Κι αν ο κορωνοϊός δεν κατάφερε (ακόμα;) να σκοτώσει ως, από σχεδιασμό ή από λάθος, όργανο των εξουσιών και των συμφερόντων τους περισσότερους ανθρώπους από όσους σκότωσε μέχρι τώρα, αυτό προφανώς οφείλεται στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή στις κοινωνίες που, με τα όποια Εθνικά Συστήματα Υγείας και όσες και όσους τα υπηρετούν, δίνουν τον αγώνα τους για την καταπολέμηση της, για τους λίγους κερδοφόρας, πανδημίας.

Κι ενώ το ιατρικό, νοσηλευτικό, παραϊατρικό, βοηθητικό και διοικητικό προσωπικό του ΕΣΥ της χώρας ζητά από όλους μας να συμβάλουμε σε αυτόν τον αγώνα προστατεύοντας τους εαυτούς μας και τους άλλους, για να αντέξουν τα νοσοκομεία και να σωθούν ανθρώπινες ζωές, η λεγόμενη ‘ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας’ καλεί τα ‘ποίμνια’ να παραβιάσουν τους νόμους, αλλά και το δικαίωμα των Ελλήνων να επιζήσουν αυτής της πανδημίας, και να τρέξουν στις εκκλησίες να δηλώσουν υποταγή στα ‘θεία σκιάχτρα’ και να κουδουνίσουν τα νομίσματα στο παγκάρι, προϋπόθεση για να γίνουν εκατομμυριούχοι οι ιεράρχες και ‘να εξασφαλίσουν τα γεράματά τους’, τα δικά τους και των ανεψιών τους. Η απληστία του ιερατείου είναι τέτοια και τόση που δεν λογαριάζει τις ανθρώπινες ζωές ακόμα κι’ αν κάποιες από αυτές που χάνονται είναι από το συνάφι τους.

Το γεγονός ότι κάποιοι απόκοσμοι και μισάνθρωποι ιεράρχες επικαλούνται πως ‘πιέζονται από τους πιστούς’, γι’ αυτόν τον παραλογισμό, που στο τέλος του καταλήγει σε μαζική δολοφονία, δείχνει την δειλία και την ποταπότητα του ιερατείου, γιατί κρύβεται πίσω από την άγνοια, τον εξουσιαστικό φόβο και τον τεχνητό ‘φόβο του θεού’ που οδηγεί κάποιες ελάχιστες λεηλατημένες υπάρξεις σε τέτοιες συμπεριφορές επειδή βρίσκονται σε πνευματική ομηρία και ψυχολογική κατάσταση που τους οδηγεί σε παραίτηση από την ζωή με την υστερόβουλη ψευδαίσθηση ότι ‘θα τους χαριστούν οι αμαρτίες και θα ανταμειφθούν με τον παράδεισο’.

Για μια ακόμα φορά ζούμε μια παράλογη σύγκρουση μεταξύ πολιτικής εξουσίας και εκκλησιαστικής ιεραρχίας και για μια ακόμα φορά το κράτος υποχωρεί, επειδή η ιεραρχία καθοδηγεί, όχι μόνο πνευματικά, κοινωνικά και οικονομικά τα ‘ποίμνια’, αλλά τα ποδηγετεί και πολιτικά και τόσο τα πολιτικά κόμματα, όσο και οι επαγγελματίες πολιτικοί είναι πάντα πρόθυμοι ‘να φιλήσουν τις κατουρημένες ποδιές’ και τα πανούργα, αμαρτωλά και λερωμένα πανάκριβα ράσα της ιεραρχίας, ακόμα και των φτωχοπαπάδων των ενοριών της εκλογικής τους περιφέρειας.

Όμως αυτή η σύγκρουση, στο βάθος της ουσίας της, δεν είναι, σε τελική ανάλυση, μεταξύ σκοταδιστικού και εξουσιαστικού ιερατείου, αλλά μεταξύ των ιερατείων και των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή μεταξύ ιερατείων και εργαζόμενης κοινωνίας/ανθρωπότητας, με τελικό αποδέκτη και θύμα τον καθένα μας ατομικά. 

Γι’ αυτό οφείλουμε να κάνουμε ότι μπορούμε να ηττηθεί το σκοταδιστικό ιερατείο που προσπαθεί να μας διχάσει ως κοινωνία και ως χώρα, την στιγμή που ο Ελληνισμός και η πατρίδα μας καλείται ενωμένη να αντιμετωπίσει την νεο-οθωμανική απειλή, για να μην ξαναζήσουμε, ως χώρα, περιόδους αγαστής συνεργασίας ορθόδοξης ιεραρχίας με νέους και πρώην κατακτητές. 

Οι όποιες φωτεινές εξαιρέσεις, από την πλευρά του σκοταδισμού, δεν αλλάζουν τα πράγματα, απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα, γι’ αυτό ας στηρίξουμε με δημιουργικό πάθος την επιστήμη και στην περίπτωσή μας τους γιατρούς και τους λοιπούς λειτουργούς της Δημόσιας Υγείας. Είναι η επιστήμη και οι επιστήμονες του καθήκοντος που κάνουν θαύματα και σώζουν ζωές, σε αντίθεση με τους θανατόφιλους σκοταδιστικούς μύθους και τους μουλάδες τους, που πλουτίζουν πουλώντας ‘μυστήρια’ και ψευδαισθήσεις για αιώνιες ζωές και παραδείσους, αδυνατώντας να σώσουν τις δικές τους ζωές και όταν νοσήσουν τρέχουν, ως ταπεινοί επαίτες, στους καλύτερους γιατρούς και με τα ακριβότερα φάρμακα να σώσουν το τομαράκι τους. 

Γι’ αυτό ας απομονώσουμε κάθε πονηρή, έξαλλη και συντεχνιακή φωνή και κίνηση που δρα ως πέμπτη φάλαγγα και ως διασπαστής της κοινωνικής αλληλεγγύης και ενότητας. Η Ελλάδα και ο Ελληνισμός δεν αντέχουν άλλους εμφύλιους.

Οι καιροί είναι κρίσιμοι. Κρίσιμες πρέπει να είναι και οι αποφάσεις μας, γιατί από αυτές κρίνεται το μέλλον του καθενός μας, της μικρής τοπικής μας πατρίδας, μεγάλης μας πατρίδας της Ελλάδας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και της κοινής μας πατρίδας της ανθρωπότητας και του πλανήτη πράγμα που απαιτεί οι κοινωνίες να μετακινηθούν από την θέση του αντικειμένου του κεφαλαίου στην θέση του υποκειμένου της ιστορίας. 

Αλλά γι’ αυτό πρέπει να μετακινηθούμε πρώτα εμείς από την θέση του ‘πιστού’ στη θέση του Πολίτη. Εδώ και Τώρα και Παντού, γιατί Αύριο θα είναι αργά. Αυτές οι δυό κινήσεις είναι αναγκαίες για να λυτρωθεί η ανθρωπότητα από τον καπιταλισμό και ο πολιτισμός από το μεγάλο κερδοφόρο ψέμα των δημιουργιστών και των ιερατείων.

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"