Είτε μέσα από πολέμους, πανδημίες, πολιτικές κρίσεις και χρηματοοικονομικές καταρρεύσεις, ο νεοφιλελευθερισμός συνεχίζει να ενισχύει τον πλούτο και τη δύναμη μιας μικρής παγκόσμιας ελίτ.
Η ηθικολογική στάση αυτής της ελίτ στο Νταβός αυτή την εβδομάδα δεν θα αλλάξει αυτή την κατάσταση.
Πηγή: Jacobin Mag, Luke Savage
Μετάφραση από τους αναγνώστες της ιστοσελίδας Les-Crises
Η νεοφιλελεύθερη επανάσταση ξεκίνησε από μια απλή και, για ορισμένους τουλάχιστον, διαισθητικά ελκυστική αρχή. Με τη μείωση των φόρων, την άρση των κανονισμών και την εξάλειψη των παγκόσμιων φραγμών στην κίνηση των κεφαλαίων, θα δημιουργηθεί νέος πλούτος και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού θα συμμετείχε στα οφέλη. Ελεύθεροι να ξοδεύουν και να επενδύουν χωρίς τα βαριά βάρη που επέβαλαν πολλά κράτη τις δεκαετίες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τα άτομα και οι επιχειρήσεις θα γίνονταν με τη σειρά τους πιο δημιουργικά και ευημερούντα, επιχειρηματικά και λογικά συμφέροντα αντικαθιστώντας τα αδέξια και συχνά αυθαίρετα σχέδια της κυβέρνησης γραφειοκράτες.
Υπό το πρίσμα αυτής της ιστορίας, μπορούμε να πούμε ότι το νεοφιλελεύθερο σχέδιο έχει αποτύχει ολοκληρωτικά. Κάθε χρόνο, την ημέρα έναρξης του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) στο Νταβός, η διεθνής ΜΚΟ Oxfam δημοσιεύει επικαιροποιημένα ευρήματα για την κατάσταση της ανισότητας σε όλο τον κόσμο – και κάθε χρόνο τα βασικά της ευρήματα είναι τα ίδια. Σχεδόν χωρίς εξαίρεση, οι πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο έχουν γίνει πλουσιότεροι, ο πλούτος που δημιουργήθηκε πρόσφατα δεν έχει αναδιανεμηθεί και το συνολικό μερίδιο του πλούτου που κατέχει ένα μικρό κλάσμα ατόμων στην κορυφή είναι τόσο μεγάλο που είναι νάνος αυτό που κατέχουν συλλογικά δισεκατομμύρια ανθρώπινα όντα στο κάτω μέρος της κλίμακας.
Η φετινή έκθεση, «Survival of the Richest», είναι ένα ιδιαίτερα έντονο παράδειγμα. Όχι μόνο το κορυφαίο 1% κατέχει το 45,6% του παγκόσμιου πλούτου, αλλά το φτωχότερο μισό του κόσμου κατέχει μόνο το 0,75%. Ενώ ο παγκόσμιος πληθυσμός υπερβαίνει τα οκτώ δισεκατομμύρια, λιγότεροι από εκατό δισεκατομμυριούχοι κατέχουν περισσότερο πλούτο από τα φτωχότερα τέσσερα δισεκατομμύρια άνθρωποι μαζί. Και ενώ ο πληθωρισμός μειώνει τους μισθούς 1,7 δισεκατομμυρίων εργαζομένων σε όλο τον κόσμο, οι δισεκατομμυριούχοι βλέπουν την περιουσία τους να αυξάνεται κατά 2,7 δισεκατομμύρια δολάρια κάθε μέρα που περνάει. Το χάσμα συνεχίζει επίσης να διευρύνεται, με το κορυφαίο 1% να συλλαμβάνει σχεδόν τα δύο τρίτα του νέου πλούτου που δημιουργήθηκε από το 2020, . . .
Αν ο υποτιθέμενος στόχος του νεοφιλελεύθερου παγκοσμιοποίησης ήταν να προωθήσει τη συλλογική ευημερία, αυτός ο στόχος έχει σαφώς αποτύχει. Αλλά στην πράξη, η επίσημη ιστορία του νεοφιλελευθερισμού –με τα απατηλά δημοφιλή συνθήματα της οικονομικής χειραφέτησης και της αναδιανομής του πλούτου– ήταν πάντα πιο κοντά στη μυθοπλασία παρά στην αποτυχία. Για να αποτίσουμε φόρο τιμής στους συντάκτες της, πρέπει να τονιστεί ότι η έκθεση της Oxfam δεν απομακρύνεται από αυτήν την πραγματικότητα ή τις επιπτώσεις της. «Η ίδια η ύπαρξη ευημερούντων δισεκατομμυριούχων και τα κέρδη ρεκόρ, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη λιτότητα, την αυξανόμενη φτώχεια και την κρίση κόστους ζωής», γράφουν,
«…είναι απόδειξη ενός οικονομικού συστήματος που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της ανθρωπότητας. Για πάρα πολύ καιρό, οι κυβερνήσεις, τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και οι ελίτ έχουν εξαπατήσει τον κόσμο με μια ρομαντική οικονομική ιστορία που λέει ότι οι χαμηλοί φόροι και τα υψηλά κέρδη για λίγους θα ωφελήσουν τελικά όλους. Αυτή είναι μια ιστορία χωρίς καμία βάση στην πραγματικότητα. Είναι μόνο μια ιστορία, και αυτό το οικονομικό σύστημα μας έχει αφήσει χωρίς όργανα και ακόμη και χωρίς την ικανότητα της φαντασίας που είναι απαραίτητη για να αντιμετωπίσουμε αυτή τη νέα εποχή κρίσης. Είναι ένα σύστημα που είναι ευρέως απαξιωμένο, αλλά που συνεχίζει να μονοπωλεί τους εγκεφάλους των ηγετών μας.
Όπως σημειώνει επίσης η έκθεση, πολυάριθμες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινή γνώμη τάσσεται σε γενικές γραμμές υπέρ της αυξημένης φορολογίας του πλούτου και της μεγαλύτερης οικονομικής αναδιανομής. Όσο επιτυχημένος κι αν είναι, ο νεοφιλελευθερισμός του 21ου αιώνα στερείται ολοένα και περισσότερο τη λαϊκή υποστήριξη ή τη δημοκρατική νομιμότητα που μπορεί να απολάμβανε στο παρελθόν.
Το πρόβλημα, φυσικά, είναι ότι οι μηχανισμοί που είναι διαθέσιμοι για τη μετατροπή της λαϊκής γνώμης σε πολιτική έχουν οι ίδιοι ανασταλεί πολύ αποτελεσματικά. Διεθνείς θεσμοί, τουλάχιστον αυτοί που θα μπορούσαν να είναι σε θέση να εφαρμόσουν έναν παγκόσμιο φόρο περιουσίας ή κάτι παρόμοιο, δεν υπάρχουν επί του παρόντος. Στο πλαίσιο των επιμέρους εθνικών κρατών, ένας συνδυασμός εταιρικής σύλληψης και της ικανότητάς τους να ασκούν συνεχείς και συνεχείς δημοσιονομικές πιέσεις, εγγενείς στον παγκόσμιο καπιταλισμό, τους επέτρεψαν να ελέγχουν τη δημοκρατική διακυβέρνηση, ενώ οι τυφλές και εγωιστικές ελίτ – όπως αυτές που συναντώνται κάθε χρόνο στο Νταβός - να προσπαθήσουμε να περιορίσουμε τα αιτήματα της δημοκρατίας,
Ωστόσο, η ανάγκη για τέτοιες εναλλακτικές δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη. Η ανάλυση της Oxfam δείχνει ότι τα τρία τέταρτα των εθνικών κυβερνήσεων σχεδιάζουν να μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες τα επόμενα πέντε χρόνια, ύψους 7,8 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Λόγω της επιβεβαιωμένης αποφασιστικότητας των ελίτ να προωθήσουν τη λιτότητα μετά την πανδημία, υπάρχει επομένως κάθε λόγος να περιμένουμε να δούμε τις αδικίες του παγκόσμιου καπιταλισμού να χειροτερεύουν – εκτός αν προκύψουν νέα δημοκρατικά αντίβαρα και έρθουν να τα αμφισβητήσουν.
Συντάκτης
Ο Λουκ Σάβατζ είναι στο συντακτικό επιτελείο του Jacobin .
Πηγή: Jacobin Mag, Luke Savage , 18-01-2023
Μετάφραση από τους αναγνώστες της ιστοσελίδας Les-Crises
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.