Αντόνιο Γκράμσι: «Μισώ τους αδιάφορους» [ ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Ο Γκράμσι σταμάτησε να γράφει...]

Η εποχή των τεράτων τι δεν καταλαβαίνεις ;

«Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων» - Αντόνιο Γκράμσι

Ο Γκράμσι, αν ζούσε, ίσως να ονόμαζε την σημερινή εποχή, «εποχή των τεράτων». 

Εποχή που ο  παλιός κόσμος αφήνει τον επιθανάτιο ρόγχο του,  παραδίδοντας την σκυτάλη σε αυτόν που μοιάζει να γεννιέται. Ίσως πάλι όχι. Γιατί το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και αντίστοιχα της πολιτικής σκηνής είναι ακριβώς αυτό: ότι ο παλιός κόσμος αρνείται να πεθάνει. 

Ότι ο επιθανάτιος ρόγχος είναι παρατεταμένος, θορυβώδης και εξόχως μολυσματικός. 

Ότι η ανάσα του νεκροζώντανου πολιτικού χάρτη επιμολύνει κάθε προσπάθεια γέννησης του καινούριου.

Από την άλλη το καινούριο δεν έχει ακόμη συστηθεί. Δεν έχει μορφοποιηθεί σε κάτι συγκεκριμένο, δεν έχει πείσει ότι αποτελεί απάντηση και αντίδοτο στο «Μεγάλο μας Τσίρκο» και απλά σχοινοβατεί σαν επηρμένος ακροβάτης μεταξύ γέννησης και πρόωρης αποβίωσης.

Ηγέτες; Όχι. Επίδοξοι; Πολλοί. Εγκλωβισμένοι κι αυτοί ανάμεσα στις προδιαγραφές του κόσμου που αργοπεθαίνει και τις επιταγές αυτού που πασχίζει να γεννηθεί μετατρέπονται σε γκροτέσκα απολειφάδια άλλων εποχών που μακιγιαρισμένα άτσαλα αυτοπροτείνονται ως νέας κοπής.

Και οι πολίτες; Τίποτε.

Τίποτε ακόμη; Τίποτε ακόμη.

Παρακολουθώντας την νεκρική πομπή να μην φτάνει ποτέ στο κοιμητήριο, και την γέννηση να μην αναγγέλλεται στο μαιευτήριο των πολιτικών ιδεών, παλινδρομούν ανάμεσα στον κακό εαυτό τους που τους βολεύει και τον καλό εαυτό τους που τους παιδεύει. Και βέβαια προτιμούν τον πρώτο. Αυτόν ξέρουν, αυτόν εμπιστεύονται!

Κάπως έτσι προχωρά ο εθνικός μας κλαυσίγελος και σε αυτή την προεκλογική περίοδο. . . 

Πομπώδης, επηρμένος, με ξεφτισμένα τα άλλοτε δυνατά πολιτικά του μηνύματα, με δημοσκοπημένη αρτίως την πολιτική του ανικανότητα αλλά και εκλογιμότητα (αυτά τα σιαμαία βέλη της αποτυχίας μας), με τα κοστούμια σκούρα όπως και οι βουλές των κατόχων τους, με το εκλογικό σώμα, πιο αφηνιασμένο και πιο αποπροσανατολισμένο από ποτέ, με την εθνική κατάθλιψη να σκορπίζει λαμπυρίζουσες ευχές μόνο για το έθιμο.

Η εποχή των τεράτων είναι ΕΔΩ. 

Κι αν το θαύμα κρατάει 3 μέρες, το από – θαύμα κρατάει για πολλές ζωές. Και επιστρέφοντας τους στίχους του 1974, το Μεγάλο μας Τσίρκο,  κάνει τον Ιάκωβο Καμπανέλλη και στον Σταύρο Ξαρχάκο προ.. τεράτων προφήτες.

«Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι

και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί

προσμένουν κάτι νέο να φανεί.

Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,

ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.

Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,

σαράντα με το λάδι και το ξύδι

κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,

βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί

τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί».

------------------------------------------------------

Από παλαιό άρθρο της  Έλενας Χουσνή  

1 Ιανουαρίου 2014 - στο ιστολόγιο thinkfree με τον ομώνυμο τίτλο: "Η εποχή των τεράτων"

Στις 27-4-1937 «έφυγε» ο Αντόνιο Γκράμσι, ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Ο Γκράμσι σταμάτησε να γράφει το 1935, καταβεβλημένος και εξουθενωμένος από τις άθλιες συνθήκες κράτησής του και τη χειροτέρευση της υγείας του. Πεθαίνει στις 27 Απρίλη 1937, μόλις έχει αποφυλακιστεί.

«Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων», είχε πει ο Αντόνιο Γκράμσι, στον καιρό μιας προηγούμενης Μεγάλης Κρίσης και της τότε ανόδου του φασισμού και ο λόγος του παραμένει επίκαιρος πολλές δεκαετίες μετά.

 

To 1917 έγραψε ένα από τα σημαντικά του κείμενα, που έμεινε και για τη φράση «Μισώ τους αδιάφορους». Περισσότερα στοιχεία για την πορεία και το έργο του (με φωτογραφίες από τη ζωή του) μπορείτε να διαβάσετε, στο αφιέρωμα του «Ημεροδρόμου» (https://www.imerodromos.gr/antonio-gkramsi-miso-tous-adiaforous/), για τον Αντόνιο Γκράμσι, με αφορμή την επέτειο γέννησης του. Ο Γκράμσι γεννήθηκε στη Σαρδηνία στις 22 Ιανουαρίου 1891.  

Αντόνιο Γκράμσι: «Μισώ τους αδιάφορους»

«Μισώ τους αδιάφορους. . .

Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της Ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.

Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. 

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.

Αντόνιο Γκράμσι.

11 Φεβρουαρίου 1917» 

"Ηγεμονία, στρατηγική, οργάνωση. 

Διαβάζοντας Γκράµσι σήμερα'' του Παναγιώτη Σωτήρη, εκδόσεις Τόπος

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"