«Απόψε ήξερα ότι ήσουν εκεί: μια σταγόνα ζωής ξέφυγε από το πουθενά. Στάθηκα με τα μάτια ορθάνοιχτα στο σκοτάδι και ξαφνικά, μέσα σε αυτό το σκοτάδι, άναψε μια λάμψη βεβαιότητας: ναι, ήσουν εκεί. Υπήρχες. η καρδιά μου σταμάτησε" |
( Η αρχή του μυθιστορήματος ) |
Το Γράμμα σε ένα αγέννητο παιδί είναι ένα βιβλίο γραμμένο από την Oriana Fallaci , που εκδόθηκε το 1975 . Το βιβλίο πραγματεύεται θέματα όπως η άμβλωση , η οικογένεια και η αγάπη .
Το βιβλίο - πάντα δήλωνε ο Fallaci - ήταν εμπνευσμένο από αίτημα του τότε διευθυντή της L'Europeo Tommaso Giglio , ο οποίος ανέθεσε στον δημοσιογράφο να διεξαγάγει έρευνα για την άμβλωση. Της έδωσε χρόνο τεσσάρων μηνών δίνοντάς της λευκή κάρτα για το περιεχόμενο. Αντί για την έρευνα, μετά από έξι μήνες ο δημοσιογράφος επέστρεψε με μια δέσμη με φύλλα που περιείχαν το βιβλίο. Το 1993 η ίδια η Fallaci δήλωσε ότι ο σκηνοθέτης δεν της συγχώρεσε ποτέ αυτή την «ανυπακοή» και ότι δεν της μίλησε για δεκαπέντε μέρες. [1]
Τον Αύγουστο του 2015, ο ανιψιός, κληρονόμος της συγγραφέα, αποκάλυψε ότι είχε βρει σε ένα συρτάρι του διαμερίσματός της στη Νέα Υόρκη το σημειωματάριο με το πρωτότυπο χειρόγραφο του έργου, με τον αγγλικό τίτλο Letter to Neverborn Child , που χρονολογείται από το 1967. Έτσι , η γένεση του γραπτού ξεκάθαρα αυτοβιογραφικού - η αποβολή που συνέβη στο Fallaci - πρέπει να είναι αναδρομική [2] .
Το 1993 κυκλοφόρησε το ηχητικό βιβλίο του μυθιστορήματος, με τίτλο Η Oriana Fallaci διαβάζει "Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε" , στη συνέχεια έγινε master και κυκλοφόρησε σε CD το 2008 .
=========================================
Είναι κάποιοι έρωτες στη λογοτεχνία που έχουν αφήσει ιστορία. Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Ερωφίλη και Ερωτόκριτος, Άννα Καρένινα και Αλεξάντρ Βρόνσκι είναι μερικά παραδείγματα. Μια ιστορία βγαλμένη από σύγχρονο παραμύθι -δίχως όμως κι αυτή να έχει happy end-είναι της Oriana Fallaci και του Αλέκου Παναγούλη. Δυο άνθρωποι που αγαπιούνται δυνατά. Εκείνος, δυστυχώς, φεύγει νωρίς. Κι εκείνη...δεν τον ξεπερνά ποτέ. . .
Χαρακτηριστικό είναι ότι μετά το χαμό του, η προσωπική της ζωή παραμένει στάσιμη και δεν δημιουργεί ποτέ οικογένεια.
“Γράμμα σ’ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ.”
Το "Γράμμα σ`ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ" είναι ένα ημερολόγιο ή γράμμα-μιας μάνας που αγαπά υπερβολικά (ή μπορεί και να “μισεί” τελικά) το έμβρυο που φέρει στην κοιλιά της. Ένα συγκλονιστικό βιβλίο, αρκετά φεμινιστικό, καθώς οι ελευθερίες της γυναίκας μοιάζουν για την ηρωίδα αναφαίρετο δικαίωμα. Επίκαιρο όσο ποτέ, πραγματεύεται το θέμα της έκτρωσης, δίνοντας επιχειρήματα υπέρ και κατά.
Η Fallaci μένει έγκυος. Είναι όμως νέα, ανύπαντρη, μια σύγχρονη, άθεη καριερίστα, που πέρασε ταραγμένα παιδικά χρόνια, αμφισβητεί το θεσμό της οικογένειας, τις δομές της κοινωνίας, τη φιλία, το αύριο. Καλείται, λοιπόν, να αποφασίσει για τη μοίρα του "μωρού" που βρίσκεται μέσα της. Να φέρει στον κόσμο αυτή τη νέα ζωή ή όχι; Δυσκολεύεται να αποφασίσει και αμφιταλαντεύεται συνεχώς. Tα συναισθήματά της περνούν διάφορες διακυμάνσεις. Η χαρά που διαδέχεται το θυμό, η λύπη αναμεμιγμένη με την αγωνία. Κι εκεί που νομίζει πως έχει καταφέρει να ισορροπήσει, όλα ανατρέπονται.Σε αυτό το ταξίδι της εγκυμοσύνης που τελειώνει άδοξα, η Oriana, συναντά κι άλλους ανθρώπους. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που τη συμβουλεύουν να μην κρατήσει το μωρό της και να οδηγηθεί σε τεχνητή άμβλωση.
Μια φίλη, που τη συμβουλεύει να κάνει άμβλωση, τον πατέρα του παιδιού της, που προσφέρεται να δώσει χρήματα προκειμένου να μη γεννηθεί το παιδί, ο γιατρός, που τη συμβουλεύει να προσέχει για να μπορεί να γεννήσει το παιδί, το αφεντικό της, το οποίο δεν καταλαβαίνει από εγκυμοσύνες κι εξακολουθεί να έχει απαιτήσεις από την εργαζόμενή του. Η οικογένειά της, η οποία τη στηρίζει έστω κι από μακριά κι η γιατρός, που ευθύνεται για την απόφαση να κάνει εκείνο το ταξίδι που θα της αλλάξει τη ζωή.
Ο καιρός περνά γρήγορα, εκείνη μιλά για τις ιδέες της στο αγέννητο μωρό, για τα καλά και τα κακά της ζωής. Για τα εύκολα, μα κυρίως για τα δύσκολα που θα συναντήσει όταν θα βγει από την κοιλιά της. Για την αδικία που θα βιώσει. Και... είναι πολύ αργά πια να κάνει έκτρωση. Για χάρη της καριέρα της, επιλέγει να κακομεταχειριστεί το έμβρυο και να αγνοήσει τις συμβουλές του γιατρού. Η καρδιά του σταματά να χτυπά ενώ βρίσκεται μέσα της κι εκείνη χειρουργείται για να απαλλαγεί από το νεκρό παιδί της.
Και τότε είναι που το εσωτερικό της δικαστήριο ξεκινά. Ένοχη ή αθώα;
Σας παραθέτω κάποια αποσπάσματα από το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο, αφήνοντας σ’εσάς τα συμπεράσματα...
“Σου είπα ήδη ότι δεν σε χρειάζομαι. Αλλά θα σε μεγαλώσω, είτε σ` αρέσει, είτε όχι. Θα σου επιβάλω την ίδια υπεροψία που επιβλήθηκε και σ` εμένα, στους γονείς μου, στους παππούδες μου, στους παππούδες των παππούδων μου· μέχρι το πρώτο ανθρώπινο πλάσμα που γεννήθηκε από ανθρώπινο πλάσμα, είτε του άρεσε, είτε όχι. Ίσως αν του ή της ζητούσαν να επιλέξει, να φοβόταν και να έλεγε "Όχι, δεν θέλω να γεννηθώ". Μα κανείς δεν ζήτησε τη γνώμη του και έτσι γεννήθηκε και έζησε και πέθανε, αφού έφερε στον κόσμο ένα ακόμα ανθρώπινο πλάσμα από το οποίο δεν ζήτησε να επιλέξει, και αυτό με τη σειρά του έκανε το ίδιο, επί εκατομμύρια χρόνια μέχρι εμάς, και κάθε φορά ήταν η ίδια υπεροψία, χωρίς την οποία δεν θα υπήρχαμε. Κουράγιο, μικρό μου. Νομίζεις ότι ο σπόρος ενός δέντρου δεν χρειάζεται κουράγιο, όταν τρυπάει τη γη και φυτρώνει; Αρκεί μια ριπή του ανέμου για να τον ξεριζώσει, το ποδαράκι ενός ποντικού για να τον τσακίσει. Κι όμως, φυτρώνει και αντιστέκεται και μεγαλώνει ρίχνοντας κι άλλους σπόρους.Και γίνεται ένα δάσος. Αν μια μέρα φωνάξεις "Γιατί με έφερες στον κόσμο, γιατί;", θα σου απαντήσω: "Έκανα αυτό που κάνουν και έκαναν τα δέντρα για εκατομμύρια εκατομμυρίων χρόνων πριν από μένα, και πίστευα ότι έκανα καλά".
“…Εδώ έξω, αντίθετα θα έχεις χίλια αφεντικά. Κι εγώ θα είμαι το πρώτο αφεντικό σου, μια και θα σου επιβάλω, άθελά μου και δίχως καν να το συνειδητοποιώ, εκείνα που για μένα είναι σωστά, αλλά όχι και για σένα. Να, ας πούμε, αυτά τα όμορφα παπουτσάκια. Εγώ τα βρίσκω ωραία, εσύ όμως; Θα φωνάξεις, θα ουρλιάξεις, όταν θα σου τα φορέσω. Θα σου φέρουν απόγνωση, είμαι βέβαιη. Μα εγώ, έτσι κι αλλιώς, θα στα φορέσω, επιμένοντας ότι δίχως αυτά θα κρυολογήσεις. Κι εσύ σιγά-σιγά, θα συνηθίσης. Δαμασμένο θα φτάσης στο σημείο να υποφέρης όταν δεν θ τα φοράς. Και αυτή θάναι η αρχή μιας ατέλειωτης αλυσίδας καταναγκασμών. Κι εμένα θα με θεωρείς τον πρώτο κρίκο της, μια που δε θα μπορείς να ζήσείς χωρίς τη βοήθειά μου. Εμένα που θα σε θρέφω, εμένα που θα σε ντύνω, εμένα που θα σε πλένω, εμένα που θα σε παίρνω στην αγκαλιά μου. Έπειτα θ’ αρχίσης να περπατάς μόνο σου, να τρως μόνο σου, ν’ αποφασίζης μόνο σου που θα πας και πότε θα πλυθείς. Τότε θα ξεπηδήσουν νέοι καταναγκασμοί. Οι συμβουλές μου. Οι διδασκαλίες μου. Οι παραινέσεις μου. Ο ίδιος σου ο φόβος μήπως με κάνείς να πονέσω, αν πράξείς διαφορετικά από ό,τι σε δίδαξα. Και θα σου φανεί ατέλειωτος ο καιρός, ώσπου να σ’ αφήσω να φύγείς, σαν τα πουλιά που τα διώχνουν από τη φωλιά οι γονείς τους μόλις μάθουν να πετάνε. Μα θα έρθεί επιτέλους η στιγμή που θα σ’ αφήσω να φύγης, να διασχίσείς μόνο σου το δρόμο, με κόκκινο φως. Και μάλιστα θα σε σπρώξω. Χωρίς η πράξη μου ν’ αυξήσεί την ελευθερία σου, μια και θα σε δένεί μαζί μου η σκλαβιά της τρυφερότητάς μου, η σκλαβιά της μεταμέλειάς σου. Είναι αυτό που ονομάζεται καμιά φορά σκλαβιά της οικογένειας.”
Η Οριάνα Φαλάτσι, “φεύγει” από τη ζωή στα 76 της χρόνια, σ`ένα νοσοκομείο της Φλωρεντίας...χτυπημένη από τον καρκίνο. Μέχρι και το τέλος της, είναι όρθια και μαχητική όπως σε όλη της τη ζωή...
Είναι 15 Σεπτεμβρίου 2006 κι εκείνη πηγαίνει να συναντήσει το "Παιδί Που Δεν Γεννήθηκε Ποτέ"...
Πηγές:
-Lettera a un bambino mai natto, Oriana Fallaci
-Wikipedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.