Richard Dawkins - Η περί Θεού αυταπάτη

Ο Richard Dawkins, κορυφαίος εξελικτικός βιολόγος και συγγραφέας πολλών κλασικών πλέον έργων επιστήμης και φιλοσοφίας, δήλωνε πάντοτε απερίφραστα ότι η πίστη στον Θεό είναι παραλογισμός που έχει προξενήσει πολλά κοινωνικά δεινά. 

Στο παρόν βιβλίο ασκεί σφοδρή κριτική στην ιδέα του Θεού σε όλες τις μορφές της, από τον ιδεοληπτικό με το σεξ, ανάλγητο τύραννο της Παλαιάς Διαθήκης έως τον πιο ήπιο, αλλά επίσης παράλογο, Ουράνιο Ωρολογοποιό που προτιμούσαν μερικοί στοχαστές του Διαφωτισμού. 

Καταρρίπτει τα κύρια επιχειρήματα υπέρ της θρησκείας και καταδεικνύει ότι η ύπαρξη ενός ανώτερου όντος είναι απολύτως απίθανο ενδεχόμενο. Περιγράφει πώς η θρησκεία υποδαυλίζει τον πόλεμο, υποθάλπει τη μισαλλοδοξία και κακοποιεί το νου και την ψυχή των παιδιών. 

Η "Περί Θεού αυταπάτη" είναι μια συναρπαστική πολεμική με απαστράπτοντα επιχειρήματα, απαραίτητο ανάγνωσμα για όλους όσοι ενδιαφέρονται για αυτό το συναισθηματικά φορτισμένο και πολύ σημαντικό ζήτημα.

Σχετικό: Γιατί το σύμπαν φαίνεται τόσο παράξενο

]Ο βιολόγος Ρίτσαρντ Ντώκινς εξηγεί γιατί θα έπρεπε να “σκεφτόμαστε το απίθανο” εξετάζοντας πώς το ανθρώπινο πλαίσιο αναφοράς περιορίζει την κατανόησή μας για το σύμπαν].

 

 

“Σε κάθε χωριό υπάρχει ένας πυρσός – ο δάσκαλος κι ένας πυροσβεστήρας – ο κληρικός” Βίκτωρ Ουγκό

Ο Richard Dawkins, κορυφαίος εξελικτικός βιολόγος και καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, έχει καταστεί διεθνώς γνωστός ως μαχητικός υπερασπιστής ενός αθεϊστικού ανθρωπισμού, ασυμβίβαστου με κάθε θρησκευτική πίστη. Αγωνίζεται εναντίον όλων των σύγχρονων φονταμενταλισμών, ιδιαίτερα της χριστιανικής πανούκλας που προβάλλει τον «δημιουργισμό» ή το «ευφυές σχέδιο» ως δήθεν εναλλακτική άποψη απέναντι στη δαρβινική θεωρία της εξέλιξης. Το βιβλίο του «The God Delusion», μπεστ σέλερ αφότου κυκλοφόρησε στην Αγγλία και στις ΗΠΑ (φθινόπωρο του 2006) έχει ξεσηκώσει θύελλα συζητήσεων κι αρθρογραφίας, όπως καταγράφεται στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο – και φυσικά στο Διαδίκτυο.

Αποσπάσματα από το βιβλίο που προτείνω ανεπιφύλακτα:

Υποψιάζομαι ότι πολλοί άνθρωποι που ανατράφηκαν στο περιβάλλον της μιας ή της άλλης θρησκείας είναι δυστυχείς, δεν πιστεύουν ή ενοχλούνται με όσα αποτρόπαια διαπράττονται στο όνομά της. Νιώθουν μια αόριστη λαχτάρα να εγκαταλείψουν τη θρησκεία των γονέων τους και εύχονται να μπορούσαν να το πράξουν· αλλά δεν συνειδητοποιούν ότι η φυγή αποτελεί επιλογή. Αν είστε ένας από αυτούς, το ανά χείρας βιβλίο σας αφορά. Στοχεύει στο να αφυπνίσει συνειδήσεις – στην αφύπνιση της συνείδησης απέναντι στο γεγονός ότι το να είναι κανείς άθεος αποτελεί μια ρεαλιστική φιλοδοξία και μάλιστα γενναία και μεγαλοπρεπή. Μπορείτε να είστε άθεος, αλλά κι ένα ευτυχές, ηθικό και διανοητικά ολοκληρωμένο άτομο.

Ομοίως, θέλω να αφυπνίσω συνειδήσεις και σχετικά με κάποια άλλα ζητήματα: Ισως διδαχτήκατε ότι οι φιλόσοφοι και οι θεολόγοι έχουν εκθέσει βάσιμους λόγους για τους οποίους πρέπει να πιστεύουμε στον Θεό. Αν έχετε τέτοια γνώμη, τότε θα δοκιμάσετε μεγάλη έκπληξη μαθαίνοντας ότι τα επιχειρήματα υπέρ της ύπαρξης του Θεού είναι εντυπωσιακά ασθενή. Πολλοί άνθρωποι, λόγου χάριν, πιστεύουν στον Θεό επειδή νομίζουν ότι έχουν δει κάποιο όραμά του με τα ίδια τους τα μάτια. ‘Η επειδή άκουσαν τη φωνή του. Αυτό το επιχείρημα προσωπικής εμπειρίας είναι το πειστικότερο για όσους ισχυρίζονται ότι είχαν παρόμοια εμπειρία, αλλά το λιγότερο πειστικό για οποιονδήποτε άλλον – πόσο μάλλον για όποιον έχει αρκετές γνώσεις ψυχολογίας.

Λέτε ότι είχατε άμεση εμπειρία του Θεού; Ε, λοιπόν, μερικοί άνθρωποι λένε ότι βίωσαν την εμπειρία ενός ροζ ελέφαντα, αλλά αυτό πιθανότατα δεν σας εντυπωσιάζει. Ο Peter Sutcliffe, ο αντεροβγάλτης τού Γιόρκσαϊρ, άκουγε πολύ καθαρά τον Ιησού να του λέει να σκοτώσει γυναίκες και φυλακίστηκε ισόβια. Ο Τζορτζ Μπους λέει ότι ο Θεός του είπε να εισβάλει στο Ιράκ (τι κρίμα που δεν του αποκάλυψε ότι δεν υπήρχαν εκεί όπλα μαζικής καταστροφής). Πολλοί τρόφιμοι ασύλων νομίζουν ότι είναι ο Ναπολέοντας ή ο Τσάρλι Τσάπλιν ή ότι όλος ο κόσμος συνωμοτεί εναντίον τους. Δεν τους κακοκαρδίζουμε, αλλά ούτε βέβαια παίρνουμε στα σοβαρά τις ένδοθεν εξ αποκαλύψεως πεποιθήσεις τους, κυρίως επειδή ελάχιστοι άλλοι τις συμμερίζονται. Οι θρησκευτικές εμπειρίες διαφέρουν μόνο κατά το ότι όσοι ισχυρίζονται πως τις έχουν βιώσει είναι πολυάριθμοι.

Πολύ συχνά εκλαμβάνουμε το φύσημα του ανέμου ή κάποια σκιά ως απόκοσμη φωνή ή σατανική φιγούρα, αντίστοιχα. Θέλω να πω ότι στην κατασκευή μοντέλων είναι άριστος ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Οταν κοιμόμαστε, το μοντέλο ονομάζεται «όνειρο» όταν είμαστε ξύπνιοι λέγεται φαντασία ή, αν πρόκειται για ιδιαίτερα ζωηρή παράσταση, ψευδαίσθηση. Αν είμαστε εύπιστοι, τότε δεν αναγνωρίζουμε την ψευδαίσθηση ή τα έντονα όνειρα ως τέτοια κι ισχυριζόμαστε ότι είδαμε ή ακούσαμε κάποιο φάντασμα ή έναν άγγελο ή τον Θεό ή, ειδικά αν συμβαίνει να είμαστε νεαρής ηλικίας, γυναίκες και καθολικές, την Παρθένο Μαρία. Αυτά τα οράματα και τα «φανερώματα» σίγουρα δεν συνιστούν βάσιμους λόγους για να πιστεύει κανείς ότι τα φαντάσματα ή οι άγγελοι, οι θεοί ή οι παρθένοι υπάρχουν και στην πραγματικότητα. […]

Ισως νομίζετε ότι θα πρέπει να υπάρχει Θεός, διότι ανθρωπολόγοι και ιστορικοί αναφέρουν ότι η θρησκεία κυριαρχεί σε κάθε ανθρώπινη κουλτούρα.

Αν το βρίσκετε αυτό πειστικό, παρακαλώ επιτρέψτε μου να διαφωνήσω: μπορεί η πίστη να είναι πανταχού παρούσα, αλλά αυτό δεν αυξάνει καθόλου την αλήθεια των ισχυρισμών της θρησκείας. Το γεγονός ότι η θρησκεία είναι πανταχού παρούσα σημαίνει πιθανόν ότι έχει λειτουργήσει προς κάποιο όφελος, αλλά ενδέχεται να μην αφορά εμάς ή τα γονίδιά μας. Ισως να λειτουργεί μόνο προς όφελος των ίδιων των θρησκευτικών ιδεών, εφόσον συμπεριφέρονται ως οιονεί γονίδια, ως αντιγραφείς. Ο φιλόσοφος Daniel Dennett μας θυμίζει πολύ εύστοχα ότι το κοινό κρυολόγημα είναι καθολικό σε όλους τους λαούς όπως και η θρησκεία, ωστόσο δεν θα ισχυριζόμασταν ότι τα κρυολογήματα μας ωφελούν.

Πράγματι, τόσοι ευσεβείς άνθρωποι έχουν πεθάνει για τους θεούς τους και έχουν σκοτώσει για χάρη τους· έχυσαν το αίμα τους αυτοτιμωρούμενοι, ορκίστηκαν να περάσουν όλη τη ζωή τους άγαμοι ή σε μοναστική σιωπή, όλα στην υπηρεσία της θρησκείας. Για ποιον λόγο; Ποιο το όφελος από τη θρησκεία; Η θρησκεία, αντίθετα, μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του ευσεβούς ατόμου, καθώς και τη ζωή των άλλων. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν βασανιστεί λόγω της πίστης τους σε μια θρησκεία, ή έχουν καταδιωχθεί από ζηλωτές για κάτι που – σε πολλές περιπτώσεις – αποτελεί ελάχιστα διαφορετική εναλλακτική πίστη. Η θρησκεία καταβροχθίζει και πόρους, μερικές φορές σε τεράστια κλίμακα: ένας μεσαιωνικός καθεδρικός ναός μπορούσε να απαιτήσει 100 εργατοαιώνες για την κατασκευή του, ωστόσο δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ως κατοικία ή για κάποιον πραγματικά χρήσιμο σκοπό.

Μήπως ανήκετε σε αυτούς που πείθονται να πιστέψουν στον Θεό από τις ενδείξεις που προσφέρουν οι Γραφές;

Το γεγονός ότι κάτι είναι απλώς καταγεγραμμένο αποτελεί πειστικό επιχείρημα για ανθρώπους που δεν έχουν συνηθίσει να διατυπώνουν ερωτήσεις όπως: «Ποιος το έγραψε, και πότε;» – «Πώς ήξεραν τι να γράψουν;» – «Αραγε εκείνοι, γράφοντας στην εποχή τους, εννοούν πράγματι αυτό που εμείς, στην εποχή μας, καταλαβαίνουμε;» – «Ηταν άραγε αμερόληπτοι παρατηρητές ή μήπως είχαν απώτερους στόχους οι οποίοι επηρέαζαν τα γραπτά τους;». Από τον 19ο αιώνα ήδη, οι εργασίες εμβριθών θεολόγων έχουν τεκμηριώσει την άποψη ότι τα Ευαγγέλια δεν συνιστούν αξιόπιστες καταγραφές όσων συνέβησαν πραγματικά. Ολα γράφτηκαν πολύ αργότερα από τον θάνατο του Ιησού, και επίσης μετά τις Επιστολές του Παύλου, οι οποίες δεν αναφέρουν σχεδόν κανένα από τα δήθεν γεγονότα της ζωής του Ιησού. Κατόπιν, όλα αντιγράφηκαν και ξανααντιγράφηκαν, μέσω μιας διαδικασίας που θυμίζει το παιχνίδι «χαλασμένο τηλέφωνο», από αντιγραφείς οι οποίοι όχι μόνο δεν ήταν αλάνθαστοι, αλλά είχαν και τις δικές τους θρησκευτικές προτεραιότητες. […]

Λογικές (χωρίς θεό) 10 εντολές

Σε μια ιστοσελίδα αθεϊστικού περιεχομένου έτυχε να βρω έναν «Νέο Δεκάλογο»:

1. Μην κάνεις στους άλλους ό,τι δεν θα ήθελες να σου κάνουν.

2. Σε όλα σου τα εγχειρήματα μην προκαλείς βλάβες.

3. Να φέρεσαι στους συνανθρώπους σου, στα έμβια όντα και στον κόσμο γενικότερα με αγάπη, εντιμότητα, συνέπεια και σεβασμό.

4. Μην παραβλέπεις το κακό όταν γίνεται, ούτε να αποφεύγεις να αποδώσεις δικαιοσύνη· όμως να είσαι επίσης πρόθυμος και να συγχωρήσεις κάποιον για αδικήματα που έχει αυτοβούλως παραδεχθεί και για τα οποία ειλικρινώς έχει μεταμεληθεί.

5. Ζήσε τη ζωή με αίσθημα χαράς και θαυμασμού.

6. Να επιδιώκεις πάντα να μαθαίνεις κάτι νέο.

7. Να εξετάζεις όλα τα πράγματα· να ελέγχεις πάντα τις ιδέες σου βάσει των γεγονότων και να είσαι έτοιμος να αποκηρύξεις ακόμη και πεποιθήσεις που διαφυλάσσεις ως κόρη οφθαλμού αν δεν συμβαδίζουν με αυτά.

8. Ποτέ να μη λογοκρίνεις ούτε να γυρνάς την πλάτη στην έκφραση κριτικής· να σέβεσαι πάντοτε το δικαίωμα των άλλων να διαφωνούν μαζί σου.

9. Να διαμορφώνεις τις απόψεις σου ανεξάρτητα, με βάση τη λογική σου και την πείρα σου· μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να καθοδηγείται τυφλά από τους άλλους.

10. Να αμφιβάλλεις για το καθετί.

Αυτή η μικρή συλλογή εντολών δεν αποτελεί έργο κάποιου μεγάλου σοφού ή προφήτη ή επαγγελματία ηθικού φιλοσόφου. Είναι απλώς η συμπαθέστατη απόπειρα ενός ανώνυμου χρήστη του Διαδικτύου να συνοψίσει τις σύγχρονες ηθικές αρχές στο ιστοημερολόγιό του, προκειμένου να αντιπαραβληθούν στις βιβλικές δήθεν θεϊκές “δέκα εντολές”. Ο παραπάνω δεκάλογος μοιάζει με εκείνον που θα κατάρτιζε κάθε συνηθισμένος, ευπρεπής λογικός άνθρωπος της εποχής μας. Για τη δική μου βελτιωμένη εκδοχή των Δέκα Εντολών θα δανειζόμουν μερικές από τις προαναφερθείσες, αλλά θα προσπαθούσα μεταξύ άλλων να βρω θέση και για τις ακόλουθες:

1. Μην κάνεις διακρίσεις και μην καταδυναστεύεις άλλα πλάσματα εξαιτίας του φύλου, της φυλής τους ή (όσο είναι δυνατόν) του είδους τους.

2. Μην κατηχείς τα παιδιά σου σε δόγματα. Δίδαξέ τα πώς να σκέπτονται ανεξάρτητα, πώς να αξιολογούν δεδομένα και πως να διαφωνούν μαζί σου.

3. Να υπολογίζεις το μέλλον σε χρονική κλίμακα που ξεπερνά τη διάρκεια της δικής σου ζωής.

Καλά όλα αυτά, αλλά αν δεν υπάρχει Θεός πως μπορούμε να είμαστε καλοί;

Διατυπωμένο με αυτόν τον τρόπο, το ερώτημα ηχεί ευτελές. Οταν κάποιος θρησκευόμενος μου το απευθύνει έτσι, νιώθω αμέσως τον πειρασμό να του απαντήσω προκλητικά: «Δηλαδή μου λες ότι προσπαθείς να είσαι καλός μόνο και μόνο για να κερδίσεις την έγκριση και την επιβράβευση κάποιου θεού, ή για να αποφύγεις την αποδοκιμασία και την τιμωρία του; Αυτό δεν είναι ηθικότητα· σημαίνει απλώς ευτελή κολακεία, ταπεινωτική συμπεριφορά, σημαίνει να κοιτάς συνεχώς τη μεγάλη κάμερα στον ουρανό, ή τον μικροσκοπικό κοριό μέσα στο κεφάλι σου, που παρακολουθούν κάθε κίνησή σου, ακόμη και κάθε ταπεινή σκέψη σου». Αν οι άνθρωποι είναι καλοί μόνο και μόνο επειδή φοβούνται την τιμωρία και προσδοκούν αμοιβή, τότε είμαστε πράγματι θλιβεροί. Για να το πω αλλιώς, αν συμφωνείτε ότι, χωρίς θεό, θα διαπράττατε ληστείες, βιασμούς και δολοφονίες, τότε αποκαλύπτεται πως κατά βάθος είστε ανήθικο άτομο. Αν, από την άλλη, δέχεστε ότι θα συνεχίζατε να είστε καλός και χωρίς θεία επίβλεψη, τότε έχετε υπονομεύσει καίρια τον ισχυρισμό σας ότι χρειάζεται απαραιτήτως ο θεός για να είμαστε καλοί.

Λέγεται συχνά με κυνισμό ότι δεν υπάρχουν άθεοι στα χαρακώματα. Τείνω να υποψιάζομαι ότι υπάρχουν πολύ λίγοι άθεοι στις φυλακές. Δεν ισχυρίζομαι υποχρεωτικά ότι ο αθεϊσμός ενισχύει την ηθικότητα, μολονότι ο ανθρωπισμός – το σύστημα ηθικής που συχνά συνοδεύει τον αθεϊσμό – πιθανόν την ενδυναμώνει. Αλλωστε, τα αποτελέσματα των ως τώρα ερευνών σίγουρα δεν υποστηρίζουν την κοινή άποψη ότι η πίστη σε κάποια θρησκεία συσχετίζεται θετικά με την ηθικότητα. Οπως είπε ο αμερικανός νομπελίστας φυσικός Steven Weinberg, «Η θρησκεία αποτελεί προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Με ή χωρίς αυτήν, θα υπάρχουν καλοί άνθρωποι που θα πράττουν το καλό και κακοί άνθρωποι που θα πράττουν το κακό. Αλλά για να πράττουν καλοί άνθρωποι το κακό, απαιτείται η θρησκεία». […]

Διατηρείτε ακόμη μια συμπάθεια απέναντι στη θρησκεία ως κάτι καλό, ακόμη κι αν έχετε χάσει την πίστη σας;

Τότε θα σας παρακινήσω να αναλογιστείτε με ποιους τρόπους η θρησκεία δεν αποτελεί κάτι τόσο καλό για τον κόσμο: Αφού αποδεχόμαστε την αρχή ότι η θρησκευτική πίστη πρέπει να γίνεται σεβαστή απλώς και μόνο επειδή είναι θρησκευτική πίστη, δύσκολα θα αρνηθούμε τον σεβασμό στην πίστη του Οσάμα μπιν Λάντεν και των βομβιστών αυτοκτονίας. Αλλά και τα διδάγματα της «μετριοπαθούς» θρησκείας, μολονότι αυτά καθαυτά δεν είναι εξτρεμιστικά, συνιστούν ανοικτή πρόσκληση στον εξτρεμισμό.

Η θρησκευτική πίστη αποτελεί έναν ιδιαίτερα ικανό παράγοντα εξουδετέρωσης της ορθολογικής σκέψης. Αν τα παιδιά διδάσκονταν να αμφισβητούν και να διερευνούν λεπτομερώς τις πεποιθήσεις τους, αντί να διδάσκονται την ανώτερη αρετή της τυφλής πίστης, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υπήρχαν βομβιστές αυτοκτονίας. Οι βομβιστές αυτοκτονίας κάνουν όσα κάνουν επειδή πραγματικά πιστεύουν σε ό,τι διδάχτηκαν στα θρησκευτικά τους σχολεία: ότι το καθήκον απέναντι στον Θεό υπερβαίνει κάθε άλλη προτεραιότητα και ότι αν γίνουν μάρτυρες για χάρη Του θα ανταμειφθούν στους κήπους του παραδείσου κι εκείνο το μάθημα δεν το διδάχτηκαν απαραιτήτως από φανατικούς εξτρεμιστές αλλά από ευπρεπείς, ευγενείς, συμβατικούς θρησκευτικούς διδασκάλους. Η θρησκευτική πίστη μπορεί να γίνει πάρα πολύ επικίνδυνη και η εσκεμμένη ενστάλαξή της στον ευάλωτο νου ενός αθώου παιδιού συνιστά οδυνηρό σφάλμα. […]

Ευγνωμονώ τους γονείς μου που υιοθέτησαν την άποψη ότι τα παιδιά δεν πρέπει να διδάσκονται κυρίως τι να σκέπτονται αλλά πώς να σκέπτονται. Αν αυτά, έχοντας εκτεθεί κατά αμερόληπτο και προσήκοντα τρόπο σε όλες τις επιστημονικές ενδείξεις, αποφασίσουν μεγαλώνοντας ότι η Βίβλος είναι κυριολεκτικά αληθής ή ότι οι κινήσεις των πλανητών καθορίζουν τη ζωή τους, τούτο αποτελεί δικαίωμά τους. Τονίζω το ότι αποτελεί δικό τους δικαίωμα να αποφασίσουν τι θα σκέπτονται, και όχι δικαίωμα των γονέων τους να τους το επιβάλουν δίκην ανωτέρας βίας.

Η πρώτη απάντηση που πρέπει να δώσουμε δεν αξίζει καν τον κόπο να αναφέρεται: Η ικανότητα της θρησκείας να παρηγορεί δεν της προσδίδει αλήθεια· έστω κι αν αποδεικνυόταν τελεσίδικα ότι η πίστη στην ύπαρξη του Θεού είναι απολύτως ουσιώδης για την ψυχολογική και συναισθηματική υγεία του ανθρώπου· έστω κι αν όλοι οι άθεοι είναι απελπισμένοι νευρωτικοί που ωθούνται στην αυτοκτονία από το ανελέητο κοσμικό άγχος – τίποτε από όλα αυτά δεν θα προσέφερε την παραμικρή ένδειξη ότι η θρησκευτική πίστη είναι αληθινή.

Πρέπει να υπάρχει Θεός, λέει ένα σύνηθες επιχείρημα, διότι αν δεν υπήρχε, η ζωή θα ήταν κενή, άσκοπη, μάταιη, μια έρημος χωρίς νόημα και σημασία. Χρειάζεται μήπως να τονίσουμε ότι η εν λόγω λογική καταπίπτει με το πρώτο χτύπημα; Ισως η ζωή να είναι κενή. Ισως οι προσευχές μας για τους νεκρούς πράγματι να είναι άσκοπες. Το να υποθέτουμε το αντίθετο ισοδυναμεί με το να δεχόμαστε ότι αληθεύει το συμπέρασμα που θέλουμε να αποδείξουμε. Αυτός ο δήθεν συλλογισμός είναι εμφανώς κυκλικός.

Η αληθινά ενήλικη οπτική, αντιθέτως, βρίσκεται στο ότι η ζωή μας είναι τόσο μεστή νοήματος, τόσο πλήρης και θαυμαστή όσο εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε να την κάνουμε. Και όντως μπορούμε να την κάνουμε αξιοθαύμαστη! Αν η κατάργηση του Θεού αφήνει ένα κενό, ο κάθε άνθρωπος θα το καλύψει με διαφορετικό τρόπο. Ο δικός μου τρόπος περιλαμβάνει μια γερή δόση επιστήμης, της τίμιας και συστηματικής προσπάθειας για την ανακάλυψη της αλήθειας σχετικά με τον πραγματικό κόσμο. […]

Ο Richard Dawkins, κορυφαίος εξελικτικός βιολόγος και συγγραφέας πολλών κλασικών πλέον έργων επιστήμης και φιλοσοφίας, δήλωνε πάντοτε απερίφραστα ότι η πίστη στον Θεό είναι παραλογισμός που έχει προξενήσει πολλά κοινωνικά δεινά. Στο παρόν βιβλίο ασκεί σφοδρή κριτική στην ιδέα του “Θεού” σε όλες τις μορφές της, από τον ιδεοληπτικό με το σεξ, ανάλγητο τύραννο της Παλαιάς ∆ιαθήκης έως τον πιο ήπιο, αλλά επίσης παράλογο, Ουράνιο Ωρολογοποιό που προτιμούσαν μερικοί στοχαστές του ∆ιαφωτισμού. Καταρρίπτει τα κύρια επιχειρήματα υπέρ της θρησκείας και καταδεικνύει ότι η ύπαρξη ενός ανώτερου όντος είναι απολύτως απίθανο ενδεχόμενο. Περιγράφει πώς η θρησκεία υποδαυλίζει τον πόλεμο, υποθάλπει τη μισαλλοδοξία και κακοποιεί το νου και την ψυχή των παιδιών.

Η Περί Θεού αυταπάτη είναι μια συναρπαστική πολεμική με απαστράπτοντα επιχειρήματα, απαραίτητο ανάγνωσμα για όλους όσοι ενδιαφέρονται για αυτό το συναισθηματικά φορτισμένο και πολύ σημαντικό ζήτημα. Η Περί Θεού αυταπάτη είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο μια αξιομνημόνευτη μαρτυρία του πόθου πολλών ανθρώπων να εκφραστούν συνολικά μέσα από την τόσο εξαίσια ευγλωττία ενός επιστήμονα με κύρος και ισχύ. Το βιβλίο αξίζει πολλαπλές αναγνώσεις, όχι μόνο ως σπουδαία επιστημονική εργασία αλλά και ως ένα λογοτεχνικό αριστούργημα» —Steven Weinberg, βραβείο Νόμπελ φυσικής (1979)

«Η ανθρώπινη πρόοδος πολύ συχνά συναντά στο δρόμο της εμπόδια από τον άγριο παραλογισμό της θρησκείας. Γι’ αυτό, η ανθρωπότητα έχει ανάγκη από παθιασμένους ορθολογιστές που να μη φοβούνται να θίξουν προαιώνιες πεποιθήσεις. Ο Richard Dawkins είναι ένας από αυτούς, όπως αποδεικνύει το οξύ πνεύμα του στην Περί Θεού αυταπάτη.» —James Watson, βραβείο Νόμπελ φυσιολογίας και ιατρικής (1962)

• «Στο Περί Θεού αυταπάτη, ο Dawkins αποκαλύπτει με γοητευτική απλότητα την πνευματική ένδεια των τεχνασμάτων που χρησιμοποιούν όσοι καλλιεργούν και διαδίδουν τις φονταμενταλιστικές ιδέες […]. Αν η πλειονότητα των “πιστών θρησκευόμενων” δεν μπορέσει να συμφιλιωθεί με τα ορθολογικά επιχειρήματα του βιβλίου και να αναγνωρίσει την αληθινή ανθρώπινη φύση και θρησκευτικότητα μέσα σε αυτά, τότε οι άτεγκτες δαγκάνες της άλογης μυστικιστικής πίστης δεν θα εξαφανίσουν απλώς τη φώτιση αλλά, σε τούτη την εποχή των τερατωδών εξοπλισμών, και ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.» —Harry Kroto, βραβείο Νόμπελ χημείας (1996)

• «Επιτέλους, ο Richard Dawkins, ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή συγγραφείς και επιστήμονες, έχει συγκεντρώσει τις σκέψεις του για τη θρησκεία σε ένα βιβλίο υψηλής καλλιέπειας. Η Περί Θεού αυταπάτη αποκαλύπτει το ψεύδος των ανόητων και καθησυχαστικών κοινοτοπιών και αοριστιών τις οποίες ενστερνίζεται ο κόσμος για να αποφύγει την ευθύνη να σκέφτεται με σοβαρότητα τα περί θρησκευτικής πίστεως. […] Αξίζει να διαβάσετε αυτό το βιβλίο, να σκεφτείτε και να προσπαθήσετε να αντικρούσετε τα επιχειρήματα του Dawkins […].» —Steven Pinker, καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Harvard

• Μία εβδομάδα πριν από την κυκλοφορία του βιβλίου, το Βήμα της Κυριακής προδημοσίευσε αποσπάσματά του (Κυριακή, 17 Ιουνίου 2007). Ακολούθησε καταιγισμός επιστολών, που υποχρέωσε την εφημερίδα να διαθέσεις αρκετές σελίδες επί τέσσερις συναπτές εβδομάδες, δίνοντας την υπόσχεση ότι θα επανέλθει στο “διάλογο επιστήμης και θρησκείας” σε επόμενα φύλλα της, με νέες κριτικές αναγνωστών.

• Την Κυριακή 22 Ιουλίου 2007, την τέταρτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, το βιβλίο —μεσούντων των καυσώνων και της καλοκαιρινής ραστώνης, οπότε πέραση έχουν συνήθως τα «ελαφρά» αναγνώσματα— σκαρφάλωσε αιφνιδίως και απευθείας στην 1η θέση του καταλόγου ευπωλήτων της εφημερίδας Καθημερινή. Το αποτέλεσμα προέκυψε από στοιχεία που έδωσαν βιβλιοπωλεία σε πανελλήνια κατανομή κι αφορούσαν την τρίτη εβδομάδα κυκλοφορίας του βιβλίου.

• Στο Διαδίκτυο, οι αναφορές για την ελληνική έκδοση του βιβλίου σε blog, forum κ.λπ. είναι “αμέτρητες”. Στο τέλος σχεδόν της χρονιάς (2007), το βιβλίο παρέμενε στους καταλόγους ευπωλήτων των εφημερίδων και το περιεχόμενό του συζητούνταν ευρύτατα μέχρι σήμερα 2016

 =====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"