Η «Αλλαγή ΑμερικανοΝΑΤΟϊκής φρουράς στον τόπο μας» κι ο μύθος της «αποκατάστασης της δημοκρατίας»!
• "Γεώργιος Παπαδόπ...
Επεισόδιο 1/3: • "1967: Εξετάζοντα... Το ερώτημα που με απασχολούσε από τα «μικράτα» μου είναι «ποιος έριξε τη Χούντα;». Η εξέγερση των φοιτητών; Όχι βέβαια. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 χρησιμοποιήθηκαν από το καθεστώς Ιωαννίδη για τη μετάβαση από τη χούντα του Παπαδόπουλου στον «αόρατο δικτάτορα», η δράση του οποίου πολύ βόλεψε τον ξένο παράγοντα για τα όσα ακολούθησαν με την εισβολή στην Κύπρο.
Αυτό βέβαια δεν μειώνει καθόλου τον αγώνα των φοιτητών που είχε τη δική του σημασία σε μια χώρα που ανέχτηκε τη χούντα των Συνταγματαρχών για 7 ολόκληρα χρόνια και μόλις αυτή έπεσε, ξαφνικά έγιναν όλοι αντιστασιακοί. Για την ακρίβεια «βαφτίστηκαν» μόνοι τους αντιστασιακοί. Το παλαιό πολιτικό σύστημα της εποχής (που ήταν βεβαίως παράνομο κατά τη χούντα) δεν ενέκρινε την αυθόρμητη πρωτοβουλία των φοιτητών αφού πίστευε ότι «οι συνθήκες δεν ήταν ώριμες». Γι’ αυτό και κανένας εκπρόσωπος του υποτιθέμενου δημοκρατικού τόξου δεν βγήκε μπροστά στην εξέγερση των φοιτητών. Αργότερα, όλοι έλεγαν ότι ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο και έδιναν δήθεν μάχες προκειμένου στη συνέχεια να εξαργυρώσουν τις πολιτικές τους καριέρες.
Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, τον Ιούλιο του 1974 τούτος ο τόπος γέμισε με αντιστασιακούς... κατόπιν εορτής. Και με σαλτιμπάγκους που υπηρέτησαν το δικτατορικό καθεστώς και ύστερα διαφήμιζαν την αντιδικτατορική τους δράση…
Το Πολυτεχνείο σίγουρα δεν είναι παραμύθι. Είναι ιστορικό γεγονός κορυφαίας σημασίας. Το παραμύθι χτίστηκε αργότερα και βασίστηκε σε όσα γράφονται και λέγονται ότι η Χούντα έπεσε από την εξέγερση των φοιτητών. Και τούτο βεβαίως είναι ιστορικά ανυπόστατο.
Θυμίζω απλά ότι μετά τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου, ακολούθησε ο στρατιωτικός νόμος που κήρυξε ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, που ανατράπηκε με πραξικόπημα στις 25 Νοεμβρίου, με ιθύνοντα νου και αρχιτέκτονα τον Δημήτρη Ιωαννίδη, μέχρι τότε στενό συνεργάτη του Παπαδόπουλου και διοικητή της ΕΣΑ. Το Νοέμβριο του 1973 ηγήθηκε δικού του νέου πραξικοπήματος ανατρέποντας τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και αναλαμβάνοντας ο ίδιος αφανώς τη διακυβέρνηση της χώρας, εξ ου και το παρωνύμιο ο «αόρατος δικτάτωρ».
Τέλος, επιδιώκοντας την ανατροπή του αρχιεπισκόπου Μακαρίου οργάνωσε το Πραξικόπημα του 1974 με αποτέλεσμα την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, αλλά και το φιάσκο της επιστρέτευσης που δεν έγινε ποτέ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας ορίστηκε ο αντιστράτηγος της χούντας Φαίδων Γκιζίκης και πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος, μαριονέτες και οι δύο, αφού ισχυρός άνδρας του νέου σκληρότερου καθεστώτος ήταν ο διοικητής της Στρατιωτικής Αστυνομίας, ταξίαρχος Δημήτρης Ιωαννίδης. Και η χούντα του Ιωαννίδη αποδείχθηκε πιο βολική και «πιο διαχειρίσιμη» για τον ξένο παράγοντα, ακόμα πιο απρόβλεπτη και εξαιρετικά επικίνδυνη. Η νέα δικτατορία άνοιξε τον δρόμο για τη διχοτόμηση της Κύπρου. Ένα Εθνικό έγκλημα που ολοκληρώθηκε με την κατάληψη του 36,7% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η χούντα έπεσε υπό το βάρος της Κύπρου (αφού βεβαίως είχε εκτελέσει την αποστολή της που ήταν ακριβώς αυτή) και στη συνέχεια αναγκάστηκε να παραδώσει την εξουσία σε δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου φωνάζοντας από το Παρίσι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Διαβάστε επίσης:
Επέτειος εξέγερσης Πολυτεχνείου: Τρεις λαλούν και δυό χορεύουν
============================================
Ποιος έριξε τη χούντα…
Αν γράφω σήμερα για το Πολυτεχνείο, δεν το κάνω για να αμφισβητήσω τα αγνά αισθήματα ενός μεγάλου τμήματος της γενιάς του Πολυτεχνείου.
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μηδενίζει εκείνη την αυθόρμητη εξέγερση της νεολαίας κατά της χούντας.
Εκείνα τα νέα παιδιά, που διψούσαν για Δημοκρατία (όχι σαν κι αυτήν της μεταπολίτευσης) και Ελευθερία, οργανώθηκαν αυθόρμητα και χωρίς καμία κομματική βοήθεια, εξεγέρθηκαν και διακινδύνευσαν, όταν κάθε συμβατική λογική γύρω τους -αριστερή και δεξιά- τους έλεγε «να κάτσουν στα αυγά τους»!
Γιατί αυτό τους έλεγαν.
Τις αποφάσεις που πήραν οι συνελεύσεις και η Συντονιστική δεν τις ενέκριναν οι μεγαλύτεροι, οι ηγέτες της εποχής (οι «συνετοί ηγέτες»), τα παράνομα λόγω χούντας παλαιά κόμματα ή οι παράνομες οργανώσεις, που δρούσαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Είχαν αμφιβολίες εάν, κατά πόσο, ο χρόνος, οι συγκυρίες, η κατάλληλη τακτική, όλα αυτά που λένε οι «ώριμοι και υπεύθυνοι» κάθε εποχής.
Οι φοιτητές τούς έσυραν στις δικές τους αποφάσεις. Στη δική τους παράτολμη πράξη. Και μέχρι σήμερα εκμεταλλεύονται τον αγώνα τους.
Κι όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Χρύσανθος Λαζαρίδης:
«…Μετά τον Ιούλιο του 1974 γεμίσαμε με «αντιστασιακούς κατόπιν εορτής»!
Από ανθρώπους που υπηρέτησαν το δικτατορικό καθεστώς και ύστερα διαφήμιζαν την αντιδικτατορική τους δράση, μέχρι ανθρώπους που απλώς δεν έκαναν τίποτε και ύστερα εμφανίζονταν ως περίπου… «οπλαρχηγοί» μιας «παλλαϊκής αντίστασης» που δεν υπήρξε ποτέ»!
Είναι για τούτο που οι αληθινοί πρωτεργάτες της εξέγερσης συνειδητά προτίμησαν να μείνουν στην αφάνεια…
Το ζήτημα του ακριβούς αριθμού των νεκρών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και την επιχείρηση καταστολής της παραμένει μέχρι σήμερα ένα θέμα με έντονη πολιτική και ψυχολογική φόρτιση.
Υπήρξαν, διερωτούνται πολλοί, νεκροί στο Πολυτεχνείο;
Ασφαλώς και υπήρξαν αρκετοί νεκροί και πολλοί τραυματίες είναι η απάντηση. Δεν είναι μόνο ο φοιτητής που έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια της κατεδάφισης της πύλης εισόδου από ένα άρμα μάχης.
Πάρα πολλοί δολοφονήθηκαν σε διάφορα μέρη της Αθήνας, κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν ότι δολοφονήθηκαν και με τη συνδρομή Αμερικανών ελεύθερων σκοπευτών.
Το Πολυτεχνείο σίγουρα δεν είναι παραμύθι.
Παραμύθι, ωστόσο, είναι αυτό που λέγεται και γράφεται, ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η αφορμή κατάρρευσης του διδακτορικού καθεστώτος.
Θυμίζω ότι μετά τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου ακολούθησε ο στρατιωτικός νόμος που κήρυξε ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, που ανατράπηκε με πραξικόπημα στις 25 Νοεμβρίου.
Πρόεδρος ορίστηκε ο αντιστράτηγος Φαίδων Γκιζίκης και πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος, μαριονέτες και οι δύο, αφού ισχυρός άνδρας του νέου σκληρότερου καθεστώτος ήταν ο διοικητής της Στρατιωτικής Αστυνομίας, ταξίαρχος Δημήτρης Ιωαννίδης.
Και η χούντα του Ιωαννίδη αποδείχθηκε πιο βολική και «πιο διαχειρίσιμη» για τον ξένο παράγοντα, ακόμα πιο απρόβλεπτη και εξαιρετικά επικίνδυνη.
Η νέα δικτατορία άνοιξε τον δρόμο για τη διχοτόμηση της Κύπρου. Ένα Εθνικό έγκλημα που ολοκληρώθηκε με την κατάληψη του 36,7% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας, με πρωθυπουργό τον «εθνάρχη» Καραμανλή!
Σίγουρα δεν έχουμε το δικαίωμα να μηδενίζουμε τον ανιδιοτελή αγώνα των φοιτητών. Από την άλλη, όμως, δεν έχουμε και το δικαίωμα να υποστηρίζουμε ότι το Πολυτεχνείο έριξε τη χούντα.
Διότι, η χούντα εξευτελίσθηκε, αυτογελοιοποιήθηκε, αυτοδιαλύθηκε και κατέρρευσε, σαν χάρτινος πύργος, λίγους μήνες αργότερα, αμέσως μετά την έναρξη της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, που οι δικτάτορες άφησαν ανυπεράσπιστη.
Με τους αρχηγούς των όπλων να ψάχνουν τους πολιτικούς για να τους παραδώσουν την εξουσία (και ανταμείφθηκαν γι’ αυτό)!
Την ίδια ώρα που οι ορδές του Αττίλα αποβιβάζονταν, πέντε μίλια δυτικά της πόλης του Κηφέα, της θαλασσοφίλητης Κερύνειάς μας.
Ύστερα από το προδοτικό πραξικόπημα που η ίδια η χούντα διενέργησε κατά της νόμιμης κυβέρνησης του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
Για το Πολυτεχνείο ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά. Βαρύνουσα ασφαλώς είναι η άποψη ενός ιδεολόγου του αριστερού χώρου, του Βασίλη Ραφαηλίδη, που κατέθετε δημοσίως πάντα με παρρησία την άποψή του:
«Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Τούτη η αυθόρμητη παθητική αντίσταση στη χούντα έχει μάλλον έναν λυρικό παρά έναν επικό χαρακτήρα», γράφει ο Ραφαηλίδης,
και συνεχίζει: «Και η επέλαση των τανκς κατά των νεαρών αόπλων έχει περισσότερη σχέση με γκραν γκινιόλ μέσα στη νύχτα παρά με έπος.
Το «έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση -από το ραδιόφωνο των φοιτητών- των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής.
Πάντως πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο.
Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει.
Δεν πήγα ποτέ στο Πολυτεχνείο, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε τότε ούτε αργότερα. Δεν πήρα ποτέ μέρος στις προσκοπικές τελετές και τις ηλίθιες πορείες κατά την ημέρα της «επετείου του Πολυτεχνείου» τούτο το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού.
Πρόκειται για ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν όσοι νιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν την ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια».
Υστερόγραφο: Το Πολυτεχνείο ζει και μέσα από τη λήθη της προδοσίας της Κύπρου...
Το Πολυτεχνείο ζει μέσα από τη λήθη των χιλιάδων νεκρών από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974...
Καλό είναι να μάθουμε επιτέλους ποιος είναι που πλήρωσε πραγματικά το τίμημα από την κατάρρευση της δικτατορίας στη μητέρα πατρίδα…
Και κάτι ακόμα: Όποιος θέλει να μάθει την αλήθεια για εκείνη την εποχή, βιβλιογραφία υπάρχει, μεγάλη και πλούσια….
Από τον Δρ. Αυγουστίνο (Ντίνο) Αυγουστή, αναπλ. καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.