Σενάριο-Σκηνοθεσία: Σωτήρης Τσαφούλιας
Μπορούμε να δούμε και να καταλάβουμε κάποιον για αυτό που πραγματικά είναι και όχι για αυτό που εμείς θα θέλαμε να είναι; Ο καθένας από εμάς κρίνει αρνητικά τα αλλότρια και φοράει τα δικά του προσωπεία; Αυτά και άλλα προσπαθούν να καταλάβουν μέσα από την κουβέντα τους ο κυρ Πλάτωνας, ο Δημήτρης, ο Αλέξανδρος και ο Νίκος. Σε ένα καφενείο, πίνοντας τον καφέ τους. Τον καφέ που είναι σαν τη ζωή. Πότε γλυκιά, πότε πικρή, μα ποτέ άγευστη.
Ο ιδιοκτήτης ενός επαρχιακού καφενείου και τρεις άρρενες θαμώνες του πιάνουν κουβέντα για τις γυναίκες, τον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις.
Συμφωνούν και διαφωνούν, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τον «κοινό παρονομαστή», ο οποίος κάνει κάποια στιγμή την αιφνιδιαστική επίσκεψή του.
Δύσκολα φαντάζεται κανείς πως αυτή η ταινία είναι η πρώτη του σκηνοθέτη και σεναριογράφου. Τόση ομορφιά,τόση αγάπη,τόσα προβλήματα,τόσα ζητήματα,τόσα διλήμματα μέσα σε μία ώρα και ένα τέταρτο. . . .
Το μικρό επαρχιακό καφενεδάκι του κυρ- Πλάτωνα (Αντώνης Αντωνίου) γίνεται αφορμή συνάντησης τριών διαφορετικών κόσμων,τριών διαφορετικών μερών της ψυχής (λογιστικόν,θυμοειδές,επιθυμιτικόν),όπως άλλωστε την χώρισε ο μεγαλύτερος φιλόσοφος των αιώνων, Πλάτων.
Φιλοσοφία βγαλμένη μέσα από τα προσωπικά δράματα,τις χαρές,τις λύπες,τα ζόρια,την απογοήτευση,τον έρωτα μετατρέπει τον μικρό καφενέ σε μία σύγχρονη Πνύκα,μία νέα "Σχολή των Αθηνών" όπου διατυπώνονται απόψεις, διαφωνίες και προβλήματα,προσωπικά ή καθολικά. Αντώνης Αντωνίου ο σοφός Πλάτων, Βλαδίμηρος Κυριακίδης ο ρηχός,απογοητευμένος και αδέξιος στις κοινωνικές επαφές Νικόλας, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης ο ρομαντικός,γλυκύς και ερωτύλος Αλέξανδρος και ο Ρένος Χαραλαμπίδης ο σοβαρός,ήρεμος,αξιοπρεπής οικογενειάρχης Δημήτρης.
Τέσσερεις διαφορετικοί άνδρες συζητούν,πότε ήρεμα πότε έντονα,πότε σοβαρά πότε αστειευόμενοι,ώσπου να βρουν τον "Κοινό" τους "Παρνομαστή",την Μαρκέλλα Γιαννάτου.
Οι τρεις δυνάμεις της ψυχής: Λογιστικόν, θυμοειδές, επιθυμητικόν Την έννοια της ψυχής ο Πλάτων την διαιρεί σε ορισμένα μέρη ή μάλλον σε ορισμένες λειτουργίες. Η διαίρεση αυτή γίνεται για πρώτη φορά στην «Πολιτεία», όπου η ψυχή τριχοτομείται.
Τα τρία στοιχεία ή οι τρεις λειτουργίες που την αποτελούν είναι το λογιστικόν, το βουλητικό (θυμοειδές) και το επιθυμητικόν.
Το λογιστικόν είναι εκείνο που σκέπτεται και έχει τη γνώση, τόσο τη θεωρητική όσο και την ηθική – πρακτική.
Το λογιστικό είναι το αξιότερο μέρος της ψυχής, είναι το κέντρο της πνευματικής και ηθικής προσωπικότητας, η κατ’ εξοχήν ουσία του ανθρώπου.
Το θυμοειδές είναι το μέρος εκείνο της ψυχής που έχει να κάνει με τη δύναμη, την τιμή και τη δόξα, υποστηρίζει το δίκαιο και αποκρούει το άδικο.
Κατ’ ουσίαν το θυμοειδές είναι συναισθηματική και επιθυμητική ικανότης.
Το θυμοειδές, αν και είναι άλογο, όμως είναι πλησιέστερα προς τον λόγο, τη λογική, από το επιθυμητικό.
Γι’ αυτό και έχει ως έργο να υποστηρίζει τη νόηση στον αγώνα που αυτή ανοίγει κατά της επιθυμίας.
Τέλος το επιθυμητικό είναι η έδρα των κατωτέρων ορμών και επιθυμιών.
Εδώ ανήκει η επιθυμία προς αυτοσυντήρηση, η επιθυμία προς διαιώνιση του είδους, καθώς επίσης η τάση προς τον πλούτο, προς το φαγητό και το πιοτό.
ΠΛΑΤΩΝ:134. – Πολιτεία 7, 514a-518d
Η αλληγορία του σπηλαίου
Η Πολιτεία, η ολοκλήρωση της οποίας τοποθετείται περί το 375 π.Χ., αποτελεί το θεμελιώδες φιλοσοφικό έργο του Πλάτωνα.
Εκκινώντας από το ερώτημα για την ουσία της δικαιοσύνης, ο Πλάτων εξετάζει τη συγκεκριμένη αρετή στο πλαίσιο της ιδεώδους πολιτείας του, η οποία παρουσιάζει δομή αντίστοιχη με αυτήν της ψυχής:
στις τρεις τάξεις των πολιτών, δηλαδή τους άρχοντες, τους δημιουργούς (τεχνίτες, αγρότες κλπ.) και τους φύλακες, αντιστοιχούν τα τρία μέρη της ψυχής, το λογιστικόν (λογική), το επιθυμητικόν (επιθυμίες και πάθη) και το θυμοειδές (παρορμήσεις).
Στη μέση περίπου του έργου θίγεται το ζήτημα της εκπαίδευσης των αρχόντων, οι οποίοι θα πρέπει να είναι φιλόσοφοι, ώστε να μπορεί να πραγματωθεί η ιδεώδης πολιτεία.
Η ολοκλήρωση της εκπαίδευσης των αρχόντων προϋποθέτει ότι θα έχουν κατακτήσει το "μέγιστον μάθημα", θα έχουν δηλαδή συλλάβει την "ιδέα του αγαθού", που αποτελεί το θεμέλιο όλων των όντων και την προϋπόθεση για την ορθή χρήση των λοιπών αρετών.
Για να καταστήσει σαφή την έννοια των "ιδεών" (των αναλλοίωτων και υπεραισθητών πραγματικών όντων που αποτελούν αρχέτυπα των αισθητών πραγμάτων), οι οποίες, σε αντίθεση με τον εμπειρικό κόσμο των αισθητών πραγμάτων ανήκουν, στον κόσμο της νόησης, ο Πλάτων βάζει στο στόμα του Σωκράτη τρεις αλληγορίες.
Στην τρίτη απ᾽ αυτές, που παρατίθεται εδώ, παρουσιάζεται με συμβολικό και δραματικό τρόπο η κατάσταση του ανθρώπου και η προσπάθειά του να ξεφύγει από τον κόσμο των αισθήσεων (σπήλαιο) και να προσεγγίσει τον κόσμο των νοητών όντων και του αγαθού (ο κόσμος έξω από το σπήλαιο).
=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.