Τάκης Λιδωρικιώτης / Ετσά το φέραν οι καιροί κι οι βουλισμένοι χρόνοι…Με_μάτι-γαρίδα ενέδρευε για καμιά αρπαχτή. Στο φινάλε κι όλη η άρχουσα τάξη κάπως έτσι φτιάχτηκε μέσα στην καταστροφή της δεκαετίας ’40-’50.

 

Ο προδομένος λαός των μνημονίων ήλπισε σε μια έφοδο προς τον ουρανό κι οι φρούδες ελπίδες του διαψεύστηκαν.

Είχαν μεταξύ άλλων φουσκώσει κι από επιπόλαιες υποσχέσεις σύμπασας της Αριστεράς που ανέλαβε το πηδάλιο.

Ένοιωσε ηττημένος μετά την colotoumba του 2015 στην οποία υποχρεώθηκε ο ηγέτης του, προκειμένου να αποφύγει μια νέα Μικρασιατική Καταστροφή και μια νέα δίκη των έξ.

Το 2019 ο παλιολαός έχοντας μόλις βγάλει το κεφάλι του πάνω από την επιφάνεια του νερού, απέστρεψε με απέχθεια το βλέμμα του από τον επιπόλαιο ναυαγοσώστη και παραδόξως στράφηκε εκ νέου σε αυτόν που βούλιαξε το σκάφος.

Ένας πρόγονος, από κει που βρίσκεται, απόρησε με την δειλή αυτή στάση . Ήταν άραγε ένας λαός βλάξ που έφαγε το δούλεμα ότι ο πνίχτης του ήταν . . . καταστενοχωρημένος γιατί ο διασωθείς ήπιε πολύ νερό κι έχασε τα καλά του παπούτσια κατά το ναυάγιο, που ο πνίχτης είχε προκαλέσει;

Ήταν απλώς ένας λαός σώφρων που με ρεαλισμό αναγνώρισε πως ναι μεν έριξαν οι καπεταναίοι το σκάφος στα βράχια, το δε νέο σκάφος πάλι αυτοί έπρεπε να το αναλάβουν κι όχι οι ενθουσιώδεις μούτσοι που αποτέλεσαν μια λύση ανάγκης στην ύστατη ώρα.

Ήταν μήπως ένας λαός κουτοπόνηρος που αδιαφόρησε για την απαξία προς τον ένοχο κι άφησε πίσω τα θύματα μόλις είδε τον θύτη να μοιράζει με στοργή γαλέτες, νερά και ζεστές κουβερτούλες;

Από την άποψη των πλατωνικών αρετών στην πρώτη περίπτωση ο λαός είχε έλλειμμα ανδρείας, στην δεύτερη παρουσίαζε έλλειμμα σοφίας, στην τρίτη είχε υπερβολική περίσσεια σωφροσύνης και στην τέταρτη είχε σοβαρό πρόβλημα με την δικαιοσύνη. Ίσως να ισχύανε κι όλα αυτά μαζί, από λίγο …

Με εκείνα και με τα άλλα παραδόθηκε πάντως ολόψυχα. Έκανε ότι τρώει το παραμύθι ο «Κούλης Μεγαλέξανδρος», γιατί του έκλεισε το μάτι πως θα τον καλέσει στο πάρτι. Με το κεφάλι κάτω άρχισε να ελπίζει με ανατολίτικη μοιρολατρεία στον νέο, από τα παλιά, δεσπότη.

Με μάτι-γαρίδα ενέδρευε για καμιά αρπαχτή. Στο φινάλε κι όλη η άρχουσα τάξη κάπως έτσι φτιάχτηκε μέσα στην καταστροφή της δεκαετίας ’40-’50.

Δεν τον ξεγέλασαν λοιπόν τόσο οι «αντισύριζα», όσο τον παρέσυρε η εσωτερική του ιδιοτελής παρόρμηση «όλαταζύγιζα»

Ήρθε ως υστερόγραφο κι η πανδημία, που λειτούργησε ως η επόμενη εκ των επτά πληγών του Φαραώ (μετά το αντισύριζα μέτωπο). Ο γίγας λαός κατάπιε αμάσητους 38.000 νεκρούς, πολλοί εκ των οποίων πήγαν σαν το σκυλί στ’ αμπέλι.

Αργότερα είχαν παρόμοια τύχη οι υποκλοπές, οι 700 πνιγμένοι της Πύλου, οι 57+ των Τεμπών.

Ενδιαμέσως είχαμε κάτι εκατομμύρια απ’ ευθείας αναθέσεις, κάτι αμφιλεγόμενες αποφάσεις υπέρ φίλων του καθεστώτος (Siemens, Novartis, Λιγνάδης, Φουρθιώτης, Μίχος κλπ), το σκάνδαλο Πέτσα και την τιμητική ανάδειξη σε ελευθεροτυπία επιπέδου Μπουργκίνα Φάσο (θέση 107), μια Αστυνομία όπου κάνει μεταθέσεις κι αναθέσεις θέσεων η mafia κοκ.

Τα κατάπιε όλα αυτά αμάσητα το εκλογικό σώμα, μετρώντας φιλάργυρα τα pass του, τα βγαλμένα από την προίκα των επόμενων.

Δημήτριος Μαρκόπουλος vs. Μαρία Καρυστιανού

Καλοχώνευτα λοιπόν και 40,56%! Τσίπρας τέλος και τέλος παρτίδας με διπλό, γιατί μας έπιασαν την μάνα.

Κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, ο προθανάτιος σπασμός Κασσελάκη, η διάσπαση κλπ αλλά εκ παραλλήλου κι η καταδίκη του Ευρωκοινοβουλίου από 330 ευρωβουλευτές 27 διαφορετικών χωρών και 5 διαφορετικών παρατάξεων, το πρόσφατο Μichelgate που θέτει σε αμφισβήτηση περασμένους κι επερχόμενους θριάμβους και κυρίως η εξεταστική των 16 αδίστακτων.

Ποιός ερασιτέχνης Γκρίνμπεργκ σκαρφίστηκε άραγε το φοβερό contrast Δημήτριος Μαρκόπουλος vs. Μαρία Καρυστιανού;

Να είναι πάντως ευλογημένο το «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» για την ευεργεσία του αυτή προς την δημοκρατική παράταξη. Με την ξεδιαντροπιά του ο τύπος αυτός είπε όλα όσα δεν είπαν τα φιμωμένα ΜΜΕ, η χειραγωγημένη δικαιοσύνη κι η εξωνημένη πολιτική. Αιωνία του η μνήμη, ως πολιτικού, να εξηγούμαστε.

Απο την άλλη η κ Μαρία Καρυστιανού διαθέτει την ανδρεία του Αχιλλέα για λόγους προφανείς. Έχει την σοφία να μην αυταπατάται, γιατί εμφανώς γνώριζε κι από πριν με τι έχει να κάνει κι έτσι δεν κάμπτεται. Έχει την σωφροσύνη να κρατά την εικόνα της άμωμο κι άθικτη προσέχοντας τις λεπτομέρειες και μεταχειριζόμενη την υπόθεση της με την ιερότητα που μεταχειρίζεται ο ιερεύς τα σκεύη του.

Κι έχει το πάθος μιας δίκαιης υπόθεσης, όπου από πίσω της συνωθούνται όχι μόνο οι 57 οικογένειες αλλά κι οι πνιγμένοι πρόσφυγες κι οι διασωληνωμένοι των διαδρόμων κι οι αδικημένοι των δικαστηρίων κι οι φιμωμένοι της δημοσιογραφίας κοκ. Κι είναι αυτό που δημιουργεί την γνωστή «ψύχωση» που σκοτεινιάζει το έκπαγλο Μαξίμου. Είναι όλα αυτά που τόσο έλειψαν από τους προσκυνημένους Έλληνες και ξαφνικά τα βλέπουν με βιά να μετρούνε τη γη.

Λύση πολιτική φυσικά δεν μπορεί ούτε και της αναλογεί να δώσει.

Οικοδομεί όμως τα ηθικά θεμέλια της εναλλακτικής, επί των οποίων κάποιος θα καταφέρει τα παρακάτω. Όπως κι η Σοφι Ιντ Βελντ στο Στρασβούργο, πολύ περισσότερο όμως τώρα η Μάνα κουράγιο των Ελλήνων καλεί όλους τους πολιτικούς της δημοκρατικής παράταξης να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Δεν αρκεί μια κοινή πρόταση μομφής αλλά απαιτείται η συγκρότηση ενός κοινού ψηφοδελτίου υπεράσπισης της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου τόσο στις ευρωεκλογές όσο και στην πιθανή επαναληπτική εκλογή, αν τυχόν το εκλογοδικείο ακυρώσει την εκλογή των ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ.

ΚΡΑΜΕΡ εναντίον ΚΡΑΜΕΡ

Στον αντίποδα και στο περιθώριο αυτών των εξελίξεων έχουμε την ‘παράπλευρη απώλεια’ της σύγκρουσης των Μαρινάκηδων. Δεδομένου ότι ο ακτιβιστής της ΟΝΝΕΔ νοσταλγούσε τον εμφύλιο προκειμένου να ξεπαστρέψει τον Τσίπρα, θεωρείται ότι έχει προκαλέσει τρόμο στον άλλο Μαρινάκη, τον παιδικό φίλο της Ντόρας…

Η διαφαινόμενη μεταστροφή της Alter Ego δικαιολογημένα προκαλεί καγχασμό σε όσους θυμούνται προ διετίας «ΤΟ ΒΗΜΑ» να παρουσιάζει τον Μητσοτάκη ως ανεπανάληπτο εθνικό ηγέτη. Πέραν όμως της πλάκας, πόση πολιτική βαρύτητα μπορεί να έχει αυτή η εξέλιξη; Μικρή για έναν και μόνο λόγο, άσχετο με την προϊστορία.

Ένας επαναστάτης έλεγε ότι δεν αρκεί να είμαστε έτοιμοι εμείς να νικήσουμε, πρέπει κι οι άλλοι να είναι έτοιμοι να χάσουν. Δεν ισχύει όμως το αντίθετο! Ακόμη δηλαδή κι αν οι ‘άλλοι’ είναι έτοιμοι να χάσουν, τίποτε δεν θα γίνει αν εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να νικήσουμε.

Οπότε δυο χρόνια μετά την απεικόνιση του ως Μακρυγιάννη ας περιοριστούμε να ευχηθούμε στον κ Μητσοτάκη και φέτος χρόνια πολλά, με το κατάλληλο όμως θούριο:

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"